Om 8 uur gaan we op weg en genieten van de 32 km lange piste door het park naar de uitgang, dan rijden we wederom richting Tambacounda, hier tanken we alvorens af te slaan richting Kolda, het is oppassen want ze bedriegen je waar je bijstaat.
Al eerder had ik de indruk opgelicht te zijn bij het tanken hier, ik heb het toen maar zo gelaten omdat ik niet goed opgelet had,nu was ik meer op mijn hoede, na het tanken betaalde ik de bediende, die niet oplette en de tank flink liet overlopen.
Hij betaalde me 7000 CEF terug, in mijn berekening moest ik 13500 CEF terugkrijgen. Er volgt een discussie, de rekenmachine wordt erbij gehaald en ja hoor hij is overtuigd en ik krijg de rest van het bedrag uitbetaald.

De weg naar Kolda is erger dan een piste, het is slalommen van links naar rechts om zoveel mogelijk de gaten te vermijden, als de situatie het toelaat rijden we naast de weg of met een wiel op de weg en 1 ernaast. Je kunt je niet permitteren om eens om je heen te kijken, want dat bekoop je met een flinke klap
van de auto.
Op deze manier vordert het maar langzaam en arriveren we pas om 16 uur in hotel Moiya in Kolda.

Na ingecheckt te hebben worden de spullen uit de auto’s geladen en uitgezocht om daarna weer terug bij de oorspronkelijke eigenaar in de auto geladen te worden.

Ik ben na deze vermoeiende rit blij met de hulp die ik krijg, 3 mannen uit het hotel geven de dozen aan Jos die boven op de auto zit en deze op de imperiaal laadt en vastbind. Ikzelf laad de spullen in die in de auto moeten. De mannen worden
 bedankt en ik geef ze elk een bureaulegger en wat pennen, ze bewonderen het van alle kanten waaruit ik opmaak dat ze er tevreden mee zijn.

In de binnenplaats van het hotel staan enkele schattige huisjes met rieten daken, een ervan is het onderkomen van Magreet en mij, de ventilator heeft maar een kort snoertje en kan maar naast 1 bed staan, ik loop naar een bediende om een verlengkabel te vragen, hij spreekt geen Engels en begrijp me niet dus loods
 ik hem mee naar de T.V. waaraan een verlengkabel zit, hij snapt het en even later kunnen we de ventilator in het midden zetten zodat de verkoeling eerlijk verdeeld is.
Magreet spot een kakkerlak, och ja een kakkerlak denk ik en kan me al bijna meer
 voorstellen dat ik de 1^e keer dat ik ze zag uit angst s’nachts het licht heb aangelaten. Ik neem een douche en doe een wasje, hang dit op de tussen de huisjes gespannen wasdraad en ga dan naar het dakterras waar Jos en Arjan al zijn en bestel een lekker koud pilsje.

We worden geroepen als het eten klaar is en gaan naar het restaurant, op het menu staat: frites, steak en komkommersalade met gemengd fruit toe.

Vandaag eindigt de ramadan voor degene die zich op Mekka oriënteren, voor degene die zich op de maan oriënteren eindigt het morgen. Een gedeelte van onze groep gaat naar de stad om mee te vieren.

Ik blijf hier, het wordt morgen weer vroeg vertrekken en ik wil uitgerust achter het stuur kruipen. Het is erg benauwd en de slaap wil maar niet komen, de groep komt na enkele uurtjes terug,het feest viel tegen en er was niet veel te beleven.

04-12-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

Om 7 uur wordt er op de deur geklopt, tjeee verslapen we hadden gepland om 7uur te vertrekken, gelukkig zijn we niet de enigste die zich verslapen hebben, nog een snel ontbijtje de was afhalen en in plastic zakken doen, deze is nog natter dan toen hij opgehangen werd, die luchtvochtigheid hier, vreselijk!!.

Bijna iedereen zit onder de bulten, de veroorzakers vielen van het rieten dak in bed, ofwel zaten ze in het beddegoed, ik heb gelukkig een dekbed overtrek van thuis mee genomen en slaap hierin waardoor ik grotensdeels pukkelloos ben.
 

Na dik 1 uur zijn we dan zover we kunnen vertrekken richting Gambia, we hebben een flink stuk piste, goede en slechte weg wisselen zich af. Hoe dichter we bij de grens komen, hoe vriendelijker de bevolking is, er wordt heel wat gezwaaid.

Het is 12 uur als we bij de grens arriveren, de kilometerteller verteld dat ik 9800 km gereden heb.
Het is er een drukte van jewelste, veel mensen, allemaal vriendelijk en goedlachs, heerlijk  is het ook om weer eens met jan en alleman te kunnen praten. Eindelijk een niet Franssprekende bevolking. Willem heeft weer iets bedacht, hij beloofd de kinderen die om de auto hangen dat hij 100 CEF geeft aan de 1e de beste die hem een kikker kan laten zien, ze stuiven weg en even later is er een terug met een vette kikker of pad? Hij wordt betaald en wij worden eveneens bestookt met kikkers, schijnbaar denken ze nu dat alle toeristen willen betalen om kikkers te zien.

☻Bedankt willem!!

De formaliteiten lopen allemaal soepel, de beambte vraagt hoelang we willen blijven, iedereen zegt 2 weken, ik weet nog steeds niet of ik wel een ticket heb en vraag voor de zekerheid 1 maand, hij kijkt me lachend aan en schrijft bij ons allemaal 3 weken in het paspoort.

Hij loopt met ons mee naar een ander kantoortje waar een andere beambte zit die de inschrijving van de auto regelt, terwijl die beambte met de anderen in de groep bezig is vraag ik aan de beambte van de paspoorten of ik naar het toilet kan, zeker zegt hij en pakt een sleutel en vraagt of ik hem volg. Lian gaat ook mee, terwijl we erheen gaan loopt hij te flirten met Lian, deze leert hem dit vlug af door hem wijs te maken dat ze gehuwd is, terwijl ik op het toilet ben hoor ik Lian roepen: "Tiny hij wilt nu wel met jou"

Zodra ik van het toilet af ben  zeg dat ik wel zijn moeder kan zijn, o zegt hij dat is ook goed dan ben je mijn nu mijn "Auntie"

Niks Auntie, daarnet heb je me een verblijf van 3 weken gegeven, terwijl ik 1 maand vroeg, ja maar dat kan ik veranderen zegt hij, zeg maar wat je wilt 1 maand of ½ jaar?

Ik bedank en zeg dat 3 weken genoeg zijn, als we klaar zijn met de formaliteiten en wegrijden hoor ik hem nog roepen: "dag Auntie"

Wij rijden naar Kololi op een asfaltweg die deze naam echt niet verdient, hier en daar ligt er tussen de gaten asfalt , de gemiddelde snelheid bedraagt 5 km p/u. dit duur zo'n 15 km dan wordt het iets beter.
S'middags om 3 uur arriveren we in Sene-Gambia, het is hier erg toeristisch. Regelmatig krijg je de vraag waar kom je vandaan, als je dan Holland zegt hoor je steevast: "alles goed, warm hé, welkom in The Gambia."

We gaan naar de bank om geld te wisselen, eten nog samen wat in "the garden" en spreken af hier vanavond weer samen te eten.

Lian, Jos en Menno gaan naar de Gambiaanse familie voor wie ze de Defender hebben meegebracht.

Marcel en Wouter gaan naar hun huis.

Willem en Arjan, gaan Sene-Gambia ontdekken.

Magreet en ik gaan naar het reisbureau om te vragen naar onze tickets, op het kantoor zit een man die ons verteld dat degene die we moeten hebben al weg is en adviseert ons morgen om 9 uur terug te komen dan is hij zeker hier.

Buiten komen we een man tegen die interesse toont in mijn auto, ik vertel hem dat hij te koop is, ik zou hem goed als toeristenauto kunnen gebruiken zegt hij maar ik heb geen geld, ik weet wel iemand ervoor. Ik beloof hem een commissie als hij een koper vindt en vertel hem dat ik morgen om 9 uur hier ben.

Ik bel Kebba ( zie verslag 13-08-2005) en maak een afspraak om elkaar morgen te ontmoeten.

S'avonds weer terug in The Garden, en met de groep samen lekker gegeten, Wil die over 3 dagen al weer terugvliegt is druk doende zijn auto te verkopen en wordt af en toe van tafel geroepen omdat iemand naar de wagen wilt kijken.
Het is een gezellige drukte, live muziek en gelegenheid om te dansen, we blijven tot 23.uur dan gaan Willem, Arjan, Magreet en ik mee naar Marcels huis en kamperen er op het dak.

Ook al ben ik nu in The Gambia het is nog niet afgelopen, dus beste mensen vergeet niet om morgen terug te komen 

04-12-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

05-12-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

Als ik wakker word en over de borstwering van het dak kijk, word ik meteen gespot door de kinderen uit de buurt, toubak, toubak ( blanke, blanke)klinkt het uit de vele kindermondjes.

Om 9 uur staan we weer bij het kantoor voor de tickets, nee degene die erover gaat komt pas vanmiddag of we even om 12.30 uur willen terugkomen.

We gaan  naar  "the garden" waar ik degene ontmoet die de wagen van Wil helpt te verkopen, ik informeer bij hem naar de mogelijkheden maar zeg dat ik eerst met Kebba wil overleggen en hem de kans wil geven om een commissie te verdienen.

Tijdens ons gesprek zie ik een jongeman met een Feyenoord shirt aan langs lopen, even later blijkt het Kebba te zijn, gelukkig draagt hij geen Ajax shirt, dat zou mijn zoon Jeroen, een groot Feyenoord fan is zeker niet op prijs gesteld hebben.

Kebba is een vriendelijke en behulpzame jongen die speciaal voor mij vrij van zijn werk genomen heeft, we drinken samen wat, ik ga nog tanken en dan is het weer tijd om terug naar het kantoor te gaan om te informeren over de tickets.

Gelukkig degene die we moeten hebben is er nu, hij kijkt in zijn computer en…………..niets, geen ticket, geen reservatie.

potverdikkeme dat is toch om wild van te worden!!

We reserveren vast voor 15 november, nu we in de computer staan gaan we op weg naar Marcel, de weg is een echte piste, we verdwalen in de wirwar van  stoffige straatjes, vragen aan verschillende mensen, maar niemand schijnt Marcel te kennen. Op een gegeven moment ligt er een grote waterplas die de hele weg in beslag neemt, eromheen gaat niet, dan maar erdoorheen. We worden gadegeslagen door een aantal mannen die buiten zitten, ze maken een gebaar van "kom maar."

Dit blijkt een verkeerde inschatting te zijn onder het water ligt schijnbaar een diep spoor, de auto hangt gevaarlijk scheef, ik vlieg compleet op Magreets schoot en zij is  ongeveer 40 cm verwijderd van een gratis modderbad.

Onze harten kloppen in de keel, voorzichtig schuif ik naar het uiterste puntje van de bestuurderskant, Kebba doet op de achterbank hetzelfde, dan trek ik langzaam op en even later kunnen we op vaste bodemopgelucht ademhalen.

Van de spanning beginnen we allen te schaterlachen.

Na nog wat verder zoeken en navragen, hebben we het huis eindelijk gevonden, we delen Marcel de situatie mede en laten  het hem verder opknappen.

Dan gaan we op weg naar de compound van Kebba in Tujering, We worden verwelkomt door zijn moeder, vader, vaders 2^e vrouw, zussen en broers en nog veel meer personen. De een na de ander komt de compound binnenlopen, veel kinderen maar ook volwassenen. Heel gezellig, het lijkt  wel allemaal familie. Er wordt een zetel gehaald voor Magreet en mij, de anderen zitten op houten krukjes of op de stoep. Een jongetje wordt de sinaasappelboom ingestuurd en even later hebben we verse sinaasappelen en meloen voor ons staan, Ik voel me wat onwennig bij deze speciale behandeling.

Kebba laat me  zijn woongedeelte zien, ik ga door een golfplaten deur en kom in een klein donker woonkamertje er staat een oud bankstel en een salontafeltje. In de hoek staat een gasbrandertje, een luxe zo blijkt later, aan de muur hangt een poster van Bob Marley en natuurlijk foto's van Dikkie.

Een doek wordt opzij geschoven en ik betreed zijn slaapkamer, daar staat een bed en een kast via een ander golfplaten deur beland ik in zijn tuintje, Kebba heeft er 2 bananenbomen geplant, die nu ongeveer 2 meter hoog zijn, in de hoek staat een kippenhok. Ik bewonder alles en ik zie hem glunderen van trots.

Ik heb met Kebba overlegd en besloten om alles hier van mijn auto af te laden en in zijn slaapkamer op te slaan.

Osman, Kebba's broer haalt alles  van en uit de auto, hij wordt geholpen door vele kinderhandjes, even later zijn ze druk allen druk bezig met het poetsen van de auto.

06-12-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

06-12-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

06-12-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

Samen met Kebba sorteren we grofweg enkele dingen, dit is voor de basisschool, dit voor de kleuterschool, dit voor het ziekenhuis.

De doos met speelgoed wordt nu naar buiten gebracht en aan de vele kinderen die de toubak komen bekijken uitgedeeld.

Vooral de bellenblaas is een succes, maar de voetbal valt ook in goede aarde.

Het is een chaos van jewelste iedereen wilt vooraan staan, Kebba spreekt ze ernstig toe en ze gaan braaf in de rij staan. Kebba’s moeder staat er ook bij en neemt een teddybeer en nog iets in ontvangst, is dit voor haar kleinkind of vindt ze het zelf mooi???

Leuk om de kinderen zo blij te zien.

Na de kinderen komt de doos met cadeautjes voor de volwassenen aan de buurt, iedereen krijgt 2 mokken en 1 pakje thee, ook nu zijn er veel anderen uit het dorp aanwezig.

Dan brengen we de spullen voor het ziekenhuis naar Binta, de zus van Kebba die in een andere compound in hetzelfde dorp woont.
Binta werkte eerst in het ziekenhuis in Farafenni maar gaat nu samen met haar echtgenoot in het ziekenhuis in Serekunda  werken,dit ziekenhuis opent einde november haar deuren.

Ik heb besloten om niet naar het ziekenhuis in Farafenni te rijden, omdat :

1^e het geld al aan de stichting Hand to Hand in Nederland is overgemaakt

2^e  de spullen die ik nog voor het ziekenhuis heb bestaat maar uit een kleine doos en een rollator,

3^e   de weg erheen erg slechts moet zijn en ik mijn auto dit niet wil aandoen

4^e  ik ben nu wel even aan wat rust toe

Na een gezellige kennismaking spreken we af dat wij een dag voor de familie gaan koken en dat Binta ons komt helpen.

Terug naar de compound van Kebba, men staat erop dat ik mijn vuile kleding achterlaat om te wassen, ik zeg dat hoeft echt niet, maar ze dringen zo aan dat ik instem, schijnbaar wilt men graag iets terug doen en het zou ook niet goed  zijn ze die kans te ontnemen, denk ik.

Na de hele familie goedendag gezegd te hebben gaan we terug naar Sene-Gambia en nemen onze intrek in het “ ”

Kadjendo Guesthous dankt  zijn naam  aan Kadjendo een  traditioneel gereedschap van de Diola boeren in The Gambia

Het guesthouse wordt gerund door Lamin Badjie een Gambiaan die getrouwd is met Els,uit België.

Lian, Jos en Menno zijn hier gisteren al ingetrokken en we treffen hun aan de maaltijd, gelukkig is er nog genoeg en kunnen we meteen aan tafel, heerlijk!!

Toen ik de binnenplaats inreed zag ik de Defender van Lian staan met een kale kop, ze hebben hem vandaag van zijn dak beroofd en banken erin geplaatst, het ziet er wel goed, een prima toeristenwagen. Morgenochtend gaan we hem uitproberen, dan gaat een gedeelkte van onze groep ermee naar James eiland, het eiland waar men vroeger de gevangen slaven onderbracht totdat ze verscheept werden.

We nemen een 3 persoons slaapkamer, Kebba blijft ook hier, Magreet en ik besluiten op het dakterras te slapen en brengen vast ons matras en muskietennet erheen, Kebba vind het te koud en wilt op de kamer slapen.

Vanavond gaat de groep naar de Disco in Serrekunda, Jos heeft geen zin en blijf hier, ik heb ook niet veel zin hierin maar laat me overhalen omdat er live Afrikaanse muziek zou zijn.

Helaas er wordt alleen moderne muziek gedraaid en de DJ gaat niet op ons verzoek voor Afrikaanse muziek in.
Op de dansvloer wordt gedanst,  meestal door alleen maar mannen, hen gade te slaan geef nog wat vertier.
 Om 24.00 uur willen sommige nog ergens anders na toe, Magreet, Wil, Kebba en ik besluiten een taxi te nemen en lekker ons bed in te kruipen.

07-12-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

08-12-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

08-12-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

08-12-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

08-12-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

08-12-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

Als ik al vroeg naar beneden ga vind ik Lian in de keuken bezig met broodjes smeren.

We hebben als toeristen n.l. een reisje met lunch besteld, daar dit aan zo’n vriendenprijsje is besluit ik dat ze het wel verdiend heeft dat ik haar help.

We gaan eerst naar het dorp waar Saikou onze gids en de nieuwe en trotse eigenaar van de Defender woont.

Omdat Saikou zijn rijbewijs nog niet heeft rijdt Menno vandaag nog, we vertrekken naar Banjul om met de veerboot de Gambiarivier over te steken, net als we de poort inrijden zien we de boot vertrekken, jammer dat wordt dus ruim 1 uur wachten.

Arme Willem is weer ziek geworden en wordt in een taxi gezet en huiswaarts gestuurd.

Nou ik wacht hier liever 1 uur dan 5 minuten bij mijn tandarts, de tijd vliegt om, iedereen maakt een praatje met elkaar. Verkopers van cd’s, sieraden enz. proberen hun slag te slaan bij de toeristen.

Ik sla Kebba gade die de tijd benut om kopers voor de auto te vinden, hij komt met een geïnteresseerde aan en we raken in gesprek.

De man verteld dat we net 4 mannen gemist hebben zij hebben de kustroute gereden vanuit Zeist naar Gambia, hun auto’s heeft hij verkocht voor een schoolproject.

Ik had al van ze gehoord en vertel dat ik voor een gedeelte voor het ziekenhuis van dezelfde stichting rij.

Onmiddellijk pakt hij zijn telefoon en belt naar Nederland, hij krijgt Franka, voorzitter van de stichting Hand to Hand aan de lijn praat even met haar en geeft dan de telefoon door aan mij.

Dan laat hij mij nog kennismaken met enkele andere personen die eveneens op de boot wachten, een van hen blijkt Dr. Dollmann te zijn, de Duitse arts die het ziekenhuis steunt. Tja, zo blijkt maar weer hoe klein de wereld is.

In de verte zien we de veerboot terugkomen, nu de Defender geen dak meer heb je van hieruit een ruim overzicht, de overvolle boot legt aan en dan lijkt het of iedereen tegelijk de boot wilt verlaten, het is een drukte van jewelste.

Vrachtwagens, bussen, auto’s, ezels karren, handkarretjes, brommers en fietsen, fleurig geklede vrouwen met van alles en nog wat op hun hoofd, mannen en kinderen, ongelofelijk wat er allemaal op 1 boot past.

Als wij de boot oprijden kijk ik weer mijn ogen uit, het is een prachtig gezicht deze bedrijvigheid.

Op de boot ontdekt Lian dat ze alle autopapieren vergeten heeft, wat nu te doen het erop wagen of terugkeren, we besluiten het erop te wagen.

Aan de overkant van de rivier verlaten we de boot en krijgen we een flink stuk piste.

In de Defender is nu nog maar een provisorisch kussen gemaakt, de echte moeten nog komen. We voelen het dus goed die bulten en gaten in de weg.

Om het met de woorden van de Gambiaan te zeggen “ its a real Gambian expierience “

Kinderen komen uit het dorp gerend zodra ze ons zien en rennen vaak enorme stukken achter de auto aan, dit zijn echte kleine kampioenen, wat een tempo en dat in deze hitte.

Saikou gooit naar de kleinsten onder hen af en toe wat tennisballen die Lian uit Nederland heeft meegebracht.

Plotseling is er een politiepost, of we even de autopapieren willen laten zien. Tja nu heb je de poppen aan het dansen, Menno legt heel bescheiden de situatie uit maar de beambte is meedogenloos en wilt dat we teruggaan.

Rustig blijven staan en afwachten is het advies van Saikou en Kebba als Gambianen weten zij wat mogelijk is, enkele andere beambten komen langs en zeggen dat het wel goed komt ze lopen naar de meedogenloze beambte toe, deze zien we duidelijk nee gebaren. Na een poosje rustig afgewacht te hebben roept hij Menno bij zich, deze krijgt nog gauw het advies bovenal rustig en vriendelijk te blijven. Na korte tijd komt hij met een glimlach op zijn gezicht teruggewandeld naar de auto, ja hoor we kunnen weer verder.

In Albreda  steken we met een klein visserbootje de Gambiarivier over naar het, strategisch  gelegen  James Island waar de vele slaven verbleven nadat ze gevangen waren genomen.
In de ruines kun je nog zien hoe de mensen bij elkaar gepropt werden de gids verteld over de folteringen en verkrachtingen en over duizenden slaven die stierven aan allerlei ziektes nog voor ze per schip naar overzee vervoerd werden.
We zien nog de ruimte waar Kunta Kinteh met handen en voeten aan de muur vastgeketend gevangen werd gehouden.
Het was een heel indrukwekkend en aangrijpend bezoek, tijdens de terugvaart was het dan ook opvallend stil in het bootje.
Terug in Albreda, drinken we wat in het restaurantje en gaan dan op weg naar het museum, dit blijkt gesloten te zijn omdat de beheerder naar een begrafenis in zijn dorp was.
Er worden nog enkele houtsnijwerken gekocht van de plaatselijke bewoners/kunstenaar. We passeren de olifantboom, die inderdaad opvallend veel op een olifanten hoofd lijkt en vertrekken dan weer via dezelfde piste terug naar Banjul voor de veerboot die natuurlijk weer net vertrokken was.

Als een van de eerste rijden we de poort in en stellen we ons op in een van de  rijen, ook nu weer komen er verkopers op ons af en ook een schoenpoetser die Menno zijn boots als nieuw laat uitzien.
Het is al schemerig als we in de verte de veerboot zien komen.
De boot wordt ingeladen en als wij aan de beurt zijn komt iemand ons vertellen dat hij vol is en we op de volgende boot moeten wachten,dat wil zeggen ruim 2 uur.
Meteen beginnen we met z’n allen te protesteren, we waren hier een van de eerste,   jullie hebben de ene rij laten voorgaan, dit is niet eerlijk. Zonder auto kunnen we er nog op en Magreet en ik besluiten dit te doen en dan in Banjul een taxi naar ons guesthouse te nemen.
Als we op de boot zijn zien we dat er nog  druk overlegd tussen degene die de inscheping regelen, ons protest heeft schijnbaar gewerkt, auto’s brommers en mensen worden verschoven en de Defender rijdt de boot op, half op de klep weliswaar, maar dat schijnt niemand te deren. Enkele mensen en een geit nemen de gelegenheid te baat en springen ook nog snel op de boot.
Het is al laat als we in het guesthouse arriveren, tijd voor ons om het dak op te gaan om te zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz

08-12-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

09-12-2005 om 14:09 geschreven door tiny  

09-12-2005 om 14:11 geschreven door tiny  

09-12-2005 om 14:12 geschreven door tiny  

Na het ontbijt vertrek ik met Kebba naar Serrekunda, naar iemand die geïnteresseerd is in de auto. Het blijkt familie van Kebba te zijn, iemand die in onderdelen handelt, hij weet wel iemand voor mijn auto en zal ons later bellen. Hij probeert mij zover te krijgen om thuis onderdelen te zoeken en te verschepen, jammer voor hem maar hier heb ik echt geen tijd voor.

We gaan naar Tujereng, naar de compound van Kebba waar we de schoolspullen inladen. Samen met Kebba en Osman, zijn broer gaan we naar de basisschool in het dorp waar ik in het kantoor van het schoolhoofd ontvangen wordt.

Ik geef de spullen af, hij is in de wolken van de bureauleggers met wereldkaart, niet om op zijn bureau te leggen maar om de kinderen te leren waar de landen liggen. Ook voor de pennen en schrijfmateriaal blijft hij maar bedanken. Hij legt uit dat er vele kinderen niet eens een pen kunnen betalen en hij zal zorgen dat het bij degene komt die het nodig heeft.

Dan geeft hij mij een rondleiding door de school, Kebba en Osman hebben hier ook op school gezeten en vooral Osman verteld honderd uit en laat me de plek zien waar hij als kind zat, toen waarschijnlijk zonder al de gaten in het golfplaten dak. Het moet geen pretje zijn om hier te zitten tijdens het regenseizoen. De bankjes en tafeltjes zijn stuk, op de muren kun je tussen de schimmelvlekken nog zien dat er lang geleden verf op gezeten heeft. Aan 2 kanten van het klaslokaal is een uitsparing in de muur voor een raam, maar er zit geen raamkozijn in, aan 1 kant is er een betonmat in geplaatst

Op het terrein is iemand bezig om oude golfplaten recht te slaan, deze worden als luik in een klaslokaal geplaatst. Zo blijft de regen buiten, ik bekijk het lokaal waar de lasser nog bezig is met dit karwei, er is pas 2/3 is klaar en zelf nu komt er nog maar weinig licht binnen en ziet het er donker en somber uit. Bij het hoofd van de school is van somberheid niets te merken vol overgave verteld hij hoe blij hij is dat dit door sponsorgeld mogelijk is gemaakt dan vraagt hij of ik het computerlokaal wil zien, en natuurlijk wil ik dit.dit is volgens mij het beste lokaal van de school, er zitten geen gaten in het dak er staan oude pc’s die door iemand uit de U.K.gesponsord zijn. De storm heeft schade aan de elektrische kabels aangericht en daarom is er nu geen internet. Ik vraag me af hoe snel het internet hier zal zijn, want zelfs in het toeristengebied werkt het slecht tot niet.

Ik vraag nog wat het kost om een kind 1 jaar naar school te laten gaan, dit kost € 100,00 hiervoor krijgen ze dan ook een uniform, schoenen en schoolmateriaal.Aan een zijde van het schoolplein staat een nieuw gebouwtje dat bijna af is, dit is eveneens gesponsord door mensen uit de U.K.  Hier krijgen ± 45 kinderen les en het is zeker goed voor 20 jaar verteld hij, kosten 3000 Euro. Ze zijn er hier zo blij mee dat ze de namen van de sponsors op de muur zetten.

Het hoofd is heel begaand met de kinderen en staat erop mij een bedankmail met een stukje geschiedenis van de school te sturen zodra het internet weer werkt.

Terug in de compound relaxen we even, Osman en zijn 2 zusjes moeten naar Serrekunda terug naar school, ik breng ze even zodat ze niet in de overvolle bustaxi hoeven. Dan gaan Kebba en ik terug naar het guesthouse, Magreet die vandaag een fiets gehuurd heeft komt ook net aan, ze heeft de tickets, hoera!!!!!!!
We frissen ons op en gaan naar Sene-Gambia naar “ The Garden” alwaar we onder het genot van een etentje afscheid nemen van Jos, Wil, Willem en Arjan die morgen terugvliegen naar Nederland.

Als Willem de foto’s van de school ziet zegt hij dat ik enkele oude pc’s van hem kan hebben, als ik thuis kom moet ik maar eens gaan zoeken naar een goed doel hiervoor en naar de mogelijkheden om deze te verschepen.

We maken het allen niet te laat en om 23.00 lig ik weer lekker in mijn bedje op het dak.

09-12-2005 om 14:19 geschreven door tiny  

Vanochtend samen met Kebba weer naar Serrekunda gereden, naar iemand die geïnteresseerd is in de auto, hij doet een bod maar ik vind het wat weinig en wijs het bod af.

We gaan terug naar Sene-Gambia naar een internetcafé, Kebba wil me laten kennismaken met een vriendin van Dikkie  die hier werkt, ze is er niet.

Ik gebruik de tijd om wat op mijn blog te zetten, de verbinding is vreselijk langzaam als na 45 minuten ook nog de stroom uitvalt, geef ik dit op.

wel wil ik nog even de Letter of Transfer typen en printen, deze heb ik nodig voor de verkoop van de auto, helaas ook de  printer doet het niet, dus op naar een ander internetcafé dat wel werkt.

Als de letter of Transfer uitgeprint is gaan we terug naar het guesthouse om Magreet op te halen om samen naar de markt in Serrekunda te gaan. 

Serrekunda is een leuke stad is om te winkelen, maar de straten, vreselijk, Magreet heeft een oplossing voor het slechte wegdek, als iedereen nu elke dag een emmer steentjes meeneemt en in de gaten gooit, is het binnen no time stukken beter zegt ze.

In de stad ga ik op zoek naar een cap voor Dutch, maar wederom niets te vinden met Gambia erop, er is wel iemand die me verzekerd dit erop te kunnen drukken, hij laat me een T-shirt zien, “kijk zo wordt het “zegt hij. Ik vraag de prijs voor 4 stuks 1.1 met Gambia, 1 met Mauritanië, 1 met Senegal en1 met Mali erop.We onderhandelen en worden het eens over de prijs, ik doe een aanbetaling en hij gaat de caps bij een ander winkeltje halen en dan lopen we naar degene die het erop zal drukken. “Kom over 1 uurtje maar terug dan zijn ze klaar”.

Op het terras in Lana’s bar drinken we een koud pilsje en brengen de tijd door met het kijken naar het verkeer,het is nog leuker dan op het Vrijthof in Maastricht, auto’s trekken zich niets aan van verkeersregels en rijden kris kras door elkaar, dit kan ook niet anders want iedereen pronbeert de gaten te vermijden, dit lukt trouwens nooit helemaal, met wat geluk krijg je de kans om de kleinere te nemen .Veel mannen lopen met een kruiwagen en vervoeren zo hun spullen de vrouwen dragen het gewoon op hun hoofd.

Na 1 uur gaan we terug, wat blijkt de namen zijn gewoon op de caps geverfd en nog erg slecht ook.

Ik protesteer, dit is niet afgesproken, hier betaal ik niet voor zeg ik. Er volgt een hele discussie, degene die de caps aan de man verkocht heeft mengt zich ook in het gesprek.

Het is een drukte van jewelste de politie komt erbij, ik leg de situatie uit en vraag of de man het T-shirt wil halen om te laten zien wat de bedoeling was, deze doet dit niet en de politie wil dat ik aangifte doe.

De man die de caps aan hem verkocht heeft is helemaal kapot ervan, hij verwacht problemen met zijn baas. Om hem tegemoet te komen en omdat ik nog een afspraak heb met iemand die in de auto geïnteresseerd is betaal ik de caps.

Tja Dutch, jammer nu heb je alleen Marokko en Kenia voor je verzameling.

De man lijkt echt geïnteresseerd in de auto en zegt dat hij in 1 of 2 dagen wat laat horen, afwachten dus maar.

De rest van de avond breng ik rustig lezend door in het guesthouse.

10-12-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

12-12-2005 om 20:11 geschreven door tiny  

12-12-2005 om 20:12 geschreven door tiny