Adolf Hitler en extreemrechts

Deel 2: Seksuele frustratie, machtswellust en oorlog

Hitler was vierentwintig jaar oud toen Sigmund Freud in 1913 Totem und Tabu publiceerde over het verband tussen het zieleleven van wilden en dat van neurotici. De totem is bijvoorbeeld het tabernakel dat de joden met zich meezeulden in hun trektochten door de woestijn en overal waar zij ten strijde trokken tegen de vijand. De totem is heilig, wat wil zeggen onaantastbaar, omdat hij traditie is, het leven van het volk draagt, de voorouders die de zege verzekeren, het 'Emmaüs' of 'God-met-ons' en aldus de verzekering van de oorlogsoverwinning. Wie aan de totem raken, raken aan het volk omdat hij de ziel ervan is, het leven zelf, de belofte die de essentie van het leven is. De totem symboliseert de geschiedenis van het volk zoals ook het heldenepos doet: met zijn totem of zijn vlag valt het volk ook samen, net zoals een mens zijn geschiedenis is, het curriculum vitae waarmee hij solliciteert.

Sigmund Freud publiceerde ook over Eros en Thanatos, figuren uit de Helleense mythologie die de libido symboliseren en de dood, de levens- en de doodsdrang, die met elkaar nauwer verwant zijn dan wij bereid zijn toe te geven. Nog steeds is de seksualiteit en in het bijzonder het psychologische aspect, de seksuele aantrekkingskracht, een met mysteries omhulde realiteit die in een dichte nevel baadt van taboe en daardoor ook van onwetendheid.

Seksualiteit is ook vervlochten met macht via de factor van de aantrekkingskracht maar ook die van de (doods)angst: macht erotiseert onmiskenbaar op biologische gronden omdat vrouwelijke dieren met de sterkste mannetjes paren met het oog op het optimaliseren van de overlevingskansen van hun kroost maar macht is ook de macht om anderen - vijanden - van het leven te benemen.

In de overweldiging van het vrouwelijke door het mannelijke dier, is een geweld aan de orde dat het vrouwtje zich laat welgevallen met het oog op de voortplanting van de soort en dat daarom overgaat van (doods)angst in (levens)verlangen of levensdrift. Het quasi samenvallen van die twee tegengestelde en tegenstrijdige gevoelens is wellicht hetgeen zorgt voor de psychische en tegelijk fysieke opwinding gepaard gaande met het geslachtelijk verkeer, dat in het ongelukkige geval van verkrachting niet zelden resulteert in regelrechte moord. Het 'zondige' genot van het paren contrasteert op legendarische wijze bijzonder scherp met de reeds in het Boek van de Oorsprong, Genesis, beschreven pijn van het baren waarbij de schenking van het leven (aan een kind), het leven (van de moeder) op het spel zet.

De erotische overweldiging is ergens verwant aan de jacht, getuige reeds de verwisseling van termen vanuit beide gebieden, en de overgave van de prooi aan het roofdier gelijkt op het zich ondergeschikt maken van de vrouw aan de menselijke soort, gesymboliseerd door de (blinde) man (want liefde is blind), waar zij zich onderwerpt aan de act die de voortzetting van de soort moet voltrekken. Misschien onderwerpt de prooi zich wel aan het roofdier op het ogenblik dat elke hoop op ontkomen opgegeven wordt en is het deze onderwerping aan de dood die de illusie meebrengt van nieuw leven zoals beschreven in de zogenaamde bijna-doodervaringen of de ervaringen van wie 'teruggekeerd' zijn uit de dood nadat zij geloofd hebben dat die hun deel was.

Machtswellust, overheersingsdrang en moordlust zijn zeer zeker met de seksualiteit verwant daar zij de kop blijken op te steken waar de seksualiteit gefnuikt wordt, zoals dat het geval is bij de clerus, al hebben religieuzen wel een heel andere uitleg klaar voor het (overigens niet door Christus geïnitieerde) celibaat. Seksualiteit heeft daarom ook te maken met agressie en met onderwerping, met vernietigingsdrang en met doodsdrang en zo ook met oorlog. Wie in hun seksueel driftleven geremd worden, gaan zich vaker ontpoppen als potentaten, zij verwisselen als het ware het voor de hand liggende object van hun veroveringsdrang, een soortgenoot, met een heel volk, nadat zij zichzelf als enkeling verwisseld hebben met het eigen volk door identificatie met de held (en bij uitstek de held uit het heldenepos) die het eigen volk symboliseert.

(J.B., 1 april 2024)

Adolf Hitler en extreemrechts

Deel 1: Frustratie, haat en waanzin

Als wij de naam Bourgondiërs horen, denken wij aan het goede leven met op de eerste plaats de overdadige feestdis maar de Boergonden zijn een Oost-Germaans volk dat in de Grote Volksverhuizing vanaf de eerste eeuw uit het Scandinavische Burgundarholm afzakte via Polen naar het gebied van het huidige Duitsland waar dan in de dertiende eeuw het drieëntwintighonderd-strofige Nibelungenlied ontstond dat de lotgevallen van dat volk beschrijft en dat aldus zowat de Germaanse Ilias is. Het eerste deel van het sprookjesachtige epos is de sage van de held Siegfried die de draak Fafnir doodt, getuige het bloed dat aan hem kleeft en dat hem onkwetsbaar maakt maar hij wordt alsnog vermoord met een lafhartige dolkstoot in de rug.

Richard Wagner schreef in 1853 tot 1874 de driedelige opera Der Ring des Nibelungen met Der junge Siegfried als titel van het eerste deel en het waren de nazaten van de componist die er voor zorgden dat tijdens het uitzitten van zijn straf voor een in 1923 in München mislukte staatsgreep, Hitler zich in 1924 in de gevangenis van Landsberg am Leg in comfortabele omstandigheden kon bezighouden met het dicteren van Mein Kampf. Overigens bevat dat boek een niet geringe inbreng van tenminste een vijftal anderen onder wie zijn secretaris Rudolf Hess, zijn medestanders Ernst Hanfstaengl, E.H. Bernard Stempfle en Karl Haushofer (geopolitiek) alsook ideeën van de Amerikaanse autofabrikant Henry Ford (1863-1947).

Bepaalde boeken zijn agenda met voorschriften of plannen die naderhand ook uitgevoerd worden. Er zijn de religieuze boeken die het leven van miljarden mensen determineren en er zijn ook de ideologische en politieke programma's. Tot die laatste categorie behoren Manifest der Kommunistischen Partei (1847) en Das Kapital (1867-1884-1895) van Karl Marx en Friedrich Engels, Der Judenstaat (1895) van Theodor Herzl en ook Mein Kampf (1924) van Adolf Hitler - de dystopische roman 1984 (1948) van George Orwell werd tegen wil en dank gerealiseerd door de geschiedenis zelf.

In Mein Kampf (Mijn strijd) uit Hitler zijn ongenoegen over de afloop van de Eerste Wereldoorlog die een strijd was tussen aanvankelijk enerzijds Engeland, Frankrijk en Rusland en anderzijds Duitsland, Oostenrijk-Hongarije en Italië: in het Verdrag van Versailles (11 november 1918) werd Duitsland zeer zwaar belast met herstelbetalingen, gebiedsafstand en nog andere verplichtingen aan de winnende partijen en de Duitse ondertekenaars werden door Hitler en zijn nazipartij verraders genoemd (Novemberverbrecher), van wie hij vooral de joden, de pacifisten en de communisten beschuldigde. Zoals de onoverwinnelijke drakendoder Siegfried alsnog bezweek door een laffe dolkstoot in de rug, zo ook ging het moedige Duitsland aan verraad ten onder. Hitler zou zijn nazipartij aan de macht brengen en zijn volk wreken. Het verhaal van de nederlaag door laf verraad paste niet alleen bij het Germaanse heldenepos: ook de zondebokken waren welkom om de woede op te koelen in de crisis van de jaren dertig waar naar schuldigen werd gezocht.

(J.B., 31 maart 2024)

9 juni 2024, extreemrechts en de tradities

Het nationalisme dat de twee voorbije eeuwen heeft gekenmerkt, kan weliswaar binnen een land het volk verenigen maar het verdeelt de naties onderling en sinds de wereld een dorp geworden is, heeft dat alleen maar (wereld)oorlogen meegebracht. Cohesie bevordert weliswaar de productie van frontsoldaten maar vaak zijn reeds de middelen om die eendracht te bekomen oneigenlijk, zoals bijvoorbeeld het traditionalisme dat vooral door (extreem)rechts in het vaandel wordt gevoerd.

Nationalisten pleiten voor het behoud en de terugkeer van tradities maar of het doorgeven van gebruiken en gewoonten van de ene generatie op de andere een goede zaak is, valt nog te bezien: behoudsgezindheid werkt stagnatie in de hand en houdt evolutie tegen en wie beweren dat handelingen hun deugdelijkheid danken aan het feit dat ze altijd al gedaan werden, hebben wellicht een punt waar kan aangevoerd worden dat zij dan toch de tand des tijds doorstonden maar zij moeten anderzijds wel toegeven dat zij de noodzaak van aanpassing schromelijk onderschatten, temeer daar de betekenis van aanpassingsvermogen bijzonder verwant is met die van intelligentie. Waaruit dan onmiddellijk volgt dat onverstand wel moet te maken hebben met stilstand of met een gebrek aan creativiteit.

Weinig creatieve alsook vreesachtige mensen hebben meer dan anderen nood aan gewoontegetrouw handelen, zij vinden houvast in geijkte gebruiken en zij lijken daarom voorzichtiger zonder dat ook te zijn omdat zij achterom zien en niet vooruit zoals wie zich van hun verstand durven te bedienen. Deze laatsten leggen alras een veel grotere bereidheid aan de dag om aanpassingen door te voeren en inzichten bij te sturen en zij kunnen vlotter met onzekerheden omgaan en zich aan veranderingen adapteren. De traagheid die teruggrijpt naar gewoonten en gebruiken kenmerkt de logge menigte of de massa terwijl de lenigheid van geest meestal een zaak van enkelingen is. Uitvindingen worden bijna uitsluitend door enkelingen gedaan en hetzelfde geldt voor kunstzinnige scheppingen en heldendaden terwijl vergetelheid, onverschilligheid en de veel grovere 'cultuur' van brood en spelen veeleer eigenschappen van de anonieme massa zijn.

Gewoontegetrouwheid heeft het ingrijpend psychologisch effect van geruststelling maar dat betekent tevens dat men niet meer op zijn hoede is zoals vereist: tradities werken omzeggens slaapverwekkend, wat dan ook fel contrasteert met de door behoudsgezinde lieden uiteraard verwenste wakkerheid, 'woke', 'awakening', alertheid of het zelfbewustzijn, de weerstand tegen onrechtmatige beïnvloeding. Het traditionalisme eert de herhaling van steeds hetzelfde en schuwt dikwijls de geringste afwijking daarvan, waardoor het neigt naar de psychopathie zoals dat het geval is in de dwangneurose: zij is overduidelijk aanwezig bij het letterlijk volgen van millennia oude voorschriften die vandaag geen enkele zin meer hebben, zoals in het jodendom het bewaren van melkproducten en vlees in aparte koelkasten of het in acht nemen van de heilige eroev. Maar zij is evengoed aanwezig in het klakkeloos volgen van voorschriften zonder aantoonbare zin, in het aframmelen van religieuze formules en gebeden en in de bezweringen uitgevoerd over borelingen, over huwenden en zelfs over overledenen. Waar dit in alle ernst gebeurt, kan het niet anders benoemd worden dan als waanzin met verworven rechten; in alle andere gevallen is het een spel waarvan de zin alsnog in vraag gesteld kan worden.

Bijkomende factor die andermaal het onverstand etaleert en die misschien wel de doorslag geeft, heeft te maken met het feit dat de tradities die men zo hoog inschat, vaker niets te maken hebben met de eigen volksaard en de eigen bodem: zij werden op gewelddadige wijze opgedrongen door overheersers aan wie het volk werd onderworpen. Het Romeinse Rijk bijvoorbeeld christianiseerde met wapengekletter de halve wereld en op gelijkaardige wijze is de geloofsbelijdenis van het gros der aardbewoners afkomstig uit den vreemde. Onze tradities zijn de onze niet en ga maar na: de klederdracht is vreemd aan 't eigen land en zelfs de taal van de toverformules die men dient uit het hoofd te leren, verstaan wij niet. En zo werd in onze gewesten tot voor kort nog het (kerk)Latijn over de hoofden van de mensen heen gebrabbeld zoals dat vandaag het geval is met het Amerikaans. Wanneer een partij het over tradities begint te hebben, antwoorden wij vanuit datgene wat ons nog resteert aan zelfbewustzijn: neen, dank u, het is nu welletjes geweest.

(J.B., 30 maart 2024)

9 juni 2024 en de frontsoldaten

Bij zijn medewerking aan de realisatie van John Heartfields schrikbeeld “Krieg und Leichen, die letzste Hoffnung der Reichen”¹ is uiteraard geen enkele burger bereid om over één nacht ijs te gaan en om zijn maatpak of zijn vrijetijdskledij te ruilen voor het militaire uniform: de omscholing van de jan met de pet tot de jan met de baret vergt een heus meesterschap over de kunst van het liegen of over hoe men leugens welsprekend laat klinken. De productie van frontsoldaten mag een huzarenstukje heten omdat alle neuzen spoorslags moeten wegwijzen van de pool van peis en vree naar die van oorlog. De omscholing van de creatieve arbeider naar de koele killer kan niet anders dan met bijzonder gesofisticeerde leugens worden gerealiseerd en daar laat men zo te zien ook geen gras over groeien.

Oorlog vereist vooreerst partijdigheid en zo wordt voortaan elke beweging die deze partijdigheid tegenstaat, in de kiem gesmoord. Dat gebeurt uiteraard door alles wat gezegd, geschreven en getoond wordt, bij voorbaat verdacht te maken zoals men ook doet met alle burgers die bij het afhalen van hun nieuwe identiteitskaart niet alleen hun handtekening en hun pasfotootje moeten inleveren maar nu ook hun vingerafdrukken en straks bovendien hun DNA. Partijdigheid betekent vooreerst dat men het eens moet zijn met het standpunt van het eigen regime en van zodra dat regime oorlog voeren wil, betekent dit dat men het eens moet zijn over de vijand en dat men vervolgens moet gaan vechten om hem te verslaan.

Bekijken we eerst het eerst genoemde punt: men moet het eens zijn over het feit dat er een vijand is en over wie dat dan wel mag wezen.

Wat betreft dat punt, duikt vooraf een waarheid op uit de psycho- en sociologie, welke luidt dat niets mensen zozeer verenigt als het hebben van een gemeenschappelijke vijand. Dat houdt uiteraard ook in dat in tijden van democratie met elk zijn eigen mening, wat uiteraard verdeeldheid meebrengt, de creatie van een gemeenschappelijke vijand de oplossing biedt door het volk weer één te maken.

Jammer genoeg kan een één gemaakt volk of een volk bestaande uit burgers met allemaal dezelfde mening, elke mogelijke staatsvorm verdragen behalve de democratie, zoals gezegd omdat in een democratie de gelijkheid van alle burgers de vrijheid van mening centraal stelt, wat meebrengt dat de meningen ongelijk worden net zoals de burgers die ze delen. Om democraten naar het front te krijgen ter verdediging hun democratie, moet men aldus vooreerst van de democratie een dictatuur maken want alleen een dictatuur is in staat om er voor te zorgen dat de neuzen van alle jannen met de pet veranderen in neuzen van jannen met de baret die dan niet langer wijzen naar de pool van peis en vree maar naar die van oorlog en leed.

Van zodra het eerste punt werd afgehandeld en alle burgers het eens geworden zijn over het feit dat er een vijand is en wie dat dan wel mag wezen, verwisselen zij hun vrijetijdskledij voor het kaki uniform zodat zij er niet alleen allemaal hetzelfde uitzien en hetzelfde zijn (namelijk vervangbaar en dus te zonder bezwaren te vernietigen) maar tevens door die camouflage onzichtbaar worden in de wildernis waarin een wereld die in oorlog komt, alras verandert - van zodra dat gebeurd is, komt het tweede punt aan bod: hoe krijgt men de geüniformeerde soldaten naar het front?

En zo leest men dezer dagen in de krant onder de titel “Gewezen baas van militaire inlichtingendienst over buitenlandse inmenging: "Ook aanwijzingen van inmenging rond rechtszaken als die tegen Acid"”² dat militairen opstaan om ons daaraan te herinneren dat kritiek of onpartijdige informatie voortaan 'nepnieuws' heten zal, of eerder nog: 'fake news', om alvast bij voorbaat elke twijfel weg te nemen over het te kiezen kamp.³

"Onderwerpen die breed leven en voor polariserende meningen zorgen, worden door landen als Rusland gebruikt om de westerse democratie aan de kaak te stellen", aldus (d.d. 27 maart) een hoge militair. In haar artikel schrijft Stien Schoofs: “Via onze smartphones en sociale media is er kans op buitenlandse beïnvloeding. Daarvoor waarschuwde de Nationale Veiligheidsraad vandaag. Zeker in aanloop naar de verkiezingen vinden de federale regering en Staatsveiligheid het belangrijk om daar extra oplettend voor te zijn.”⁴

Met andere woorden zal met het getwitter en het schrijfverkeer op de sociale media de vrije meningsuiting aan banden worden gelegd en veeleer zal het onmogelijk worden gemaakt dan verboden te worden: het tijdperk van de volstrekte onvrijheid of het “non posse peccare” wordt effectief ingeluid en zoals Heinrich Heine tweehonderd jaar geleden heeft gewaarschuwd zal deze hedendaagse libricide worden gevolgd door een even hedendaagse genocide.

Het onvermijdelijke daarvan wordt nu helder: men krijgt het volk pas naar het front als wij niet alleen een uniform dragen maar als wij tevens uniform zijn en zoals iedereen kan vaststellen, voltrekken die twee zich onder strikte dwang. “De Belgische inlichtingendienst gaat extra monitoren op sociale media”.⁵ Immers, de vijand wakkert de polarisatie aan, zo menen de militairen, en “door die polarisatie groter te maken wordt de Belgische democratie aan de kaak gesteld en wordt het justitiesysteem nog meer in twijfel getrokken."⁶

Staatsveiligheid poogt met andere woorden het vertrouwen van de bevolking in het Belgische gerecht te herstellen door de zaken zo voor te stellen alsof niet corruptie onder rechters en onder andere gezagsdragers verantwoordelijk is voor het feit dat de burgers hun overheid in vraag gaan stellen maar godbetert de Russen! (Tussen haakjes, valt nog op te merken dat ofschoon het Russische regime niet democratisch oogt, ook Poetin net als destijds Hitler democratisch werd verkozen - de communistische partij speelt al een hele poos de tweede viool.)

Om je te weren tegen 'fake news' moet je kritisch zijn, aldus minister Annelies Verlinden en Staatsveiligheid treedt haar bij: “We moeten zeer assertief kunnen zeggen wat fake news is, dat wordt de uitdaging."⁷ Met andere woorden: “Luister alleen naar het officiële nieuws!” Eén nieuwsbron en één waarheid, jawel, u hoort het goed: een heus ministerie van waarheid! Waar hebben we dat nog gehoord? Maar 1984 geldt niet alleen met betrekking tot het Oostblok want ook daar klinkt eenzelfde refrein en aan beide zijden van het front wordt aldus het volk bewerkt, produceert men met die methode letterlijk honderden miljoenen frontsoldaten die dan elkaar met een gelijkaardig 'enthousiasme' gaan verminken en gaan uitmoorden.

Dan nog maar een keer John Heartfield: ““Krieg und Leichen, die letzste Hoffnung der Reichen.”

(J.B., 28 maart 2024)

9 juni 2024 en de stomme kinderen

Volwassenen mogen gaan stemmen, ze moeten het zelfs doen maar voor kinderen geldt een stemverbod, kinderen krijgen geen stem, zij horen stom te blijven. En de volwassenen blijken weg te komen met de uitleg dat kinderen nog niet kunnen stemmen, ze zijn immers nog te klein, ze kunnen niet bij het schapje met het rode potlood en meer nog van die onzin. Dit terwijl iedereen heel goed weet dat de verkiezingen altijd over de belangen van de kinderen gaan omdat zij nu eenmaal en zonder pardon de toekomst van het mensdom zijn.

Alleen in België sterven 1 op 250 mensen in het verkeer en het aantal gewonden met blijvend letsel is daar een veelvoud van. Jaarlijks krijgen vierhonderd kinderen jonger dan zestien kanker¹ en tenminste een derde van hen zal voor de leeftijd van vijfenzeventig jaar kanker krijgen, terwijl we weten dat tachtig percent van alle kankers te maken hebben met milieuvervuiling.² Uit een rondvraag van seniorennet d.d. november 2023 waarbij de kwestie aan bod komt voor welke partij de senioren stemmen, blijkt dat de milieupartij die opkomt voor zuivere lucht, zuiver water, een leefbare aarde en een veilige wereld, amper 1,8 percent van de stemmen haalt.³

In acht genomen dat senioren vijftigplussers zijn en derhalve ook vaak ouders, grootouders en overgrootouders vertegenwoordigen, is de trieste betekenis van de genoemde poll dat, enkele uitzonderingen niet te na gesproken, mensen zich op geen enkele manier bekommeren om het leven van hun nazaten.

In de geheime ruimte van het stemhokje waar niemand het kan horen, zeggen ze verbeten tot zichzelf: “Het zal onze tijd wel duren!” De stemgerechtigden blozen niet maar de verkiezingsuitslag maakt het gruwelijkste geheim publiek: “Wij geven geen cent om onze kinderen!”.

“How dare you!”, zo sneert een tiener die een stem geeft aan haar generatie maar zij wordt afgeblaft door Trump en compagnie, door de economen en de wolven van het geld die kinderen er godbetert van beschuldigen dat zij gebruikt worden door hun politieke rivalen.

Voor kinderen geldt een stemverbod. Volwassenen mogen gaan stemmen, ze moeten het zelfs doen en zij worden niet gestraft.

(J.B., 27 maart 2024)

9 juni 2024 en Sint-Grobian

Het narrenschip van Plato (De Staat, boek IV) zinspeelt op wanbestuur in de democratie ingevolge onbekwaamheid: niet de relevante bestuurskwaliteiten maken dat iemand kan regeren maar wel allerlei eigenschappen die niet ter zake doen, zoals een elegant kapsel of een beroemde papa. Plato schrijft: “Aldaar is de eigenaar van het schip, groter en sterker dan iedereen op het schip, maar ietwat doof en nogal kortzichtig, met kennis over zeilen die past bij zijn gezichtsvermogen.”¹ Erasmus met zijn Lof der Zotheid uit 1509 werd voorafgegaan door humanist en theoloog Sebastian Brant (Sebastianus Titio) van wie in 1494 in Basel Daß Narrenschyff ad Narragoniam² of Das Narrenschiff (in het Latijn: Stultifera Navis) verscheen: Narragonia is het narrenparadijs en de door Brant gefantaseerde beschermheilige der dwazen is Sint-Grobian of Sanctus Grobianus ('grob' is Middelhoogduits voor 'vulgair' of 'grof').

Vandaag wordt China geregeerd door een dictator die Mao naar de kroon steekt; Rusland wordt geleid door een wreedaard die op het punt staat de Derde Wereldoorlog te ontketenen met alles erop en eraan; in de Verenigde Staten dingen twee ouderlingen naar de macht die beiden wartaal uitslaan; in de Europese regeringen wemelt het van de dieven en nu de verkiezingen voor de deur staan vertellen ons de prognoses dat de massa een boontje heeft voor populisten die geen enkele moeite meer doen om hun machtsgeilheid te verkappen. Kortom: Sint-Grobian blijkt een bijzonder machtig man.

(J.B., 27 maart 2024)

9 juni 2024 en de 'vrije' mening

Naar het voorbeeld van het Vlaamsch Nationaal Blok van het met nazi-Duitsland collaborerende VNV werd vierendertig jaar na Hitlers nederlaag en de ontdekking van de vernietigingskampen, door zowel medeplichtigen en hardnekkige nazi-sympathisanten als getraumatiseerden kampend met het stockholmsyndroom, in 1979 het Vlaams Blok opgericht.

Naoorlogse analyses van vooral journalist en socioloog Maurice De Wilde maakten duidelijk dat het enthousiasme van VNV-kopstukken vooral te wijten was aan de gigantische toelagen aan onder meer Staf De Clercq die in 1937-'39 1.200.000 F nazi-geld ontving van Hitlers Propagandaministerie (Promi) van de nazi-partij (NSDAP) die zich in de vooroorlogse crisisjaren populair maakte onder de dekmantel van een volkspartij die de migranten zou verjagen, Duitsland zou teruggeven aan de Duitsers en de koopkracht zou herstellen.¹ De VNV ging onder het eigen volk spioneren voor de fascisten die hen financierden. Waar hebben we dat allemaal nog gehoord?

In 1979 opgericht met de wortels in het nazisme bleef het Vlaams Blok vijfentwintig jaar lang bestaan totdat het in 2004 voor (met de mensenrechtenverklaring strijdig) racisme en discriminatie veroordeeld werd en daarop veranderde de partij met dezelfde bemanning haar naam naar 'Vlaams Belang', een partij die het racistische programma (het zgn. 70-puntenplan) nog twintig jaar later, bij de nakende verkiezingen van 9 juni 2024, nog steeds niet zal hebben afgezworen en waarvan het eerste punt luidt: “Opdoeken van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding”.

Vanuit hun egoïsme demoniseren en criminaliseren extreemrechtse politici de vluchtende slaven uit hun (neo)kolonies en wenden zij het gevaar van een vreemdelingenlobby voor die zij beloven te ontmaskeren en te ontmantelen. Zij proberen de massa op hun hand te krijgen om het volk tegen de zwakkeren op te zetten, de vrije meningsuiting aan banden te leggen alsook de godsdienstvrijheid. Ze willen apartheid invoeren (punt 19 pleit voor “de oprichting van een apart onderwijsnet voor islamitische vreemdelingenkinderen”) en verwerpen de realiteit van de open wereld die zij (in punt 20) bestempelen als “mundialistische en multiculturele indoctrinatie” om terug te keren naar de bekrompen politiek van elk zijn eigen 'volk'. Extreemrechts wil de mensenrechtenverklaring weg: het wil fascistische regimes elders hun gang laten gaan; die zouden dan het recht hebben om ongestoord hun eigen volk te mishandelen. Het wil de eigen nationaliteit bewaken met gesloten opvangcentra voor asielzoekers buiten de bebouwde zones, met het bestraffen en terugsturen van vreemdelingen (punt 40 wil de oprichting van een vreemdelingenpolitie) en met het (onder meer door extra belastingheffingen) bemoeilijken van hun tewerkstelling in België (punt 52). Antidiscriminatiepolitiek jegens vreemdelingen maar evenzeer jegens vrouwen en homo's (verbod op het homohuwelijk) wordt voortaan te bestrijden onzin genoemd, waarmee de aansluiting wordt gerealiseerd met de gruwel van extreemrechts in Rusland, China en nog andere dictaturen en totalitaire systemen vandaag.

De wreedheid van het programma dat zonder meer gelijkluidend is aan dat van de nazi's vereist uiteraard een schutskring ('cordon sanitair') maar die heeft ervoor gezorgd dat de partij zich nu de slachtofferrol aanmeet en extra sympathie ontvangt van een menigte aan kiezers die jammer genoeg onwetend blijken omtrent wat geschied is en wat te verwachten valt van populistische racisten die toch ook wel een eigen 'mening' mogen hebben, of niet dan? Wel, nog enkele keren slapen en als het feest van de nationalisten doorgaat, wordt ook hier te lande discriminatie een heuse burgerplicht!

(J.B., 26 maart 2024)

Het wrange wringen van de macht

In het artikel: Vlaams Belang geeft inkijk in verkiezingsprogramma: "Geen subsidies meer voor multiculturele clubjes" schrijft Stefan Grommen dat Vlaams fractievoorzitter van Vlaams Belang Chris Janssens meent dat momenteel heel wat woke organisaties onder dewelke de vzw Orbit die werkt rond onder meer superdiversiteit (waaronder seksuele diversiteit) onterecht subsidies krijgen. Janssens zegt een partij te dienen “die opkomt voor onze culturele identiteit en onze tradities en die worden zijns inziens door heel die “woke onzin” in gevaar gebracht.” Stefan Grommen merkt op dat de term 'woke' onder meer wordt gebruikt bij “minderheden die in het verleden belachelijk zijn gemaakt, zijn uitgesloten, of gediscrimineerd, bijvoorbeeld op basis van hun seksuele voorkeur of genderidentiteit.” Janssens meent dat subsidies ook moeten verdwijnen voor wie zich bezondigen aan (positieve) discriminatie of multicultureel diversiteitsbeleid.¹

Nu kan men een dergelijke mening weliswaar verwachten van een Vlaams Belanger maar niet zozeer van iemand die enkele jaren geleden uit de kast kwam als homoseksueel.² Maar Janssens is geen unicum: hij wordt geflankeerd door tallozen doorheen de geschiedenis en weliswaar ongewild getuigen zij allen van de wrange manier waarop macht zich manifesteert - 'wrang' komt van het werkwoord 'wringen'.

Toen bijna tot het einde van de vorige eeuw de ongedoopten geen toegang kregen tot de jobs bij instellingen welke toebehoorden aan de kerk (zoals het onderwijs, de hele zorgsector en wegens de verzuilde politiek uiteindelijk alle maatschappelijke activiteiten) en ook toen ten tijde van de jongste pandemie de vaccinatiereligie dreigde de niet-gevaccineerden wereldwijd aan de kant te zetten, trokken de potentaten zich uit de slag met de drogreden dat men niet moet klagen omdat men vrij is om zich wél te laten dopen of te laten vaccineren en dat het bovendien gratis is om dat te doen.

Nu is dat sofisme tenminste vijfhonderd jaar oud: in het Requierimento uit 1514 van paus Alexander VI waarmee na de inval van Columbus in Amerika in 1492 en de daar op volgende pauselijke 'schenking' van Amerika aan Spanje met de opdracht om de Indianen te kerstenen, deze volkeren werden aangemaand om zich te onderwerpen aan de Spaanse kroon en zich te laten dopen op straffe van gevangenschap en slavernij, luidt de schijnargumentatie als volgt: “Uw gevangenschap en uw terdoodveroordeling zijn uw eigen keuzes want u bent vrij om zich te onderwerpen!”

Uiteraard betekenen dergelijke verordeningen voor het volk de vrije keuze tussen slavernij en slavernij! De eerste vorm heet slavernij uit vrije keuze, de tweede is de waan van vrijheid. En waar potentaten nu de ganse wereldbevolking voor exact dezelfde keuze stellen, ontvangt het mensdom in feite zijn niet helemaal onverdiende loon.

Worden immers vluchtelingen die illegaal ver van hun door oorlog verwoeste thuisland als slaven aan de kost moeten komen niet met exact hetzelfde dilemma geconfronteerd? En worden de uitvoerders van deze executie door de sluwe potentaten dan niet gerekruteerd uit hun eigenste middens, zoals destijds door de nazi's ook joden werden uitgelezen om hun volksgenoten om te brengen in aan het oog onttrokken kampen? Was bijvoorbeeld hier te lande een van de verantwoordelijken voor het asielbeleid niet afkomstig uit dezelfde streek waarheen de nu uitgehongerde slaven teruggedreven worden in de handen van een niets en niemand ontziende taliban?³ En wat is er legaal aan het dulden van illegalen uitsluitend met het oog op het drukken van de prijs van de consumptiegoederen en aldus het vrijwaren van de levensstandaard van de slavendrijvers die deze 'illegalen' aldus eeuwig in de tang wensen te houden? Het antwoord luidt onmiskenbaar dat die eeuwigheid slechts duurt totdat de vernederden zelf gaan kiezen voor de dood.⁴

Macht wordt door een der grootste schrijvers van de twintigste eeuw (en we hebben het hier uiteraard over George Orwell in zijn 1984) impliciet gedefinieerd als het vermogen om anderen te laten liegen. Vrijheid is de vrijheid om te zeggen dat twee opgeteld bij twee gelijk is aan vier. Vrijheid is de vrijheid om de waarheid te zeggen. Macht is het vermogen om aan mensen de vrijheid te ontnemen, incluis de vrijheid om de waarheid te zeggen. Macht manifesteert zich waar men anderen kan doen liegen. Nog meer macht is nodig om anderen te laten moorden of om hen zichzelf te doen verloochenen. Men heeft mensen in de tang als men hen daartoe kan bewegen aan zichzelf schade te berokkenen.

In Collegium Cardinalium, het negende hoofdstuk van Sodoma. Het geheim van het Vaticaan uit 2019 onderzoekt de Franse socioloog en journalist Frédérick Martel de uitoefening van dit geweld van de macht in de praktijk van de clerus en hij beschrijft hoe paus Joannes-Paulus II “werd omgeven door intriganten en een groot aantal homoseksuelen die zelf nog in de kast zaten en zich in het openbaar ook homofoob uitlieten, om nog maar te zwijgen van hen die pedofiele priesters in bescherming namen. Paulus VI had homoseksualiteit veroordeeld maar pas onder Joannes-Paulus II werd er een heuse oorlog tegen gays gelanceerd. Ironie van de geschiedenis: de meeste hoofdpersonen in deze onbeteugelde campagne tegen homoseksuelen waren zelf homoseksueel. (…) Ze stortten zich in een morele suïcidale oorlog die ze wel moesten verliezen, omdat ze bevochten wat ze zelf waren.”⁵

Mensen met zichzelf laten vechten, dat zou wel eens het kenmerk bij uitstek van dictatoriale regimes kunnen zijn: mensen ertoe dwingen om te doen wat zij eigenlijk niet willen. Nicolae Ceaușescu van Roemenië, bewonderaar van China en van Noord-Korea en tevens stalinist, was daartoe in staat met zijn repressieve regime; het volk leek aan zijn voeten te liggen maar toen hij werd vermoord (in 1989) samen mijn zijn vrouw Elena, die mede aan het hoofd stond van zijn Securitate (de voorloper van het verraderlijke burgerinformatienetwerk), kon de vreugde bij het Roemeense volk niet op.

(Religieuze) dictaturen hebben doorheen de eeuwen gespeeld met de genoemde paradox waarbij zij enerzijds bejubeld lijken te worden maar anderzijds, van zodra zij hun vat op hun slachtoffers verliezen, worden zij gehaat en in mootjes gehakt. De ultieme verklaring luidt dat zij helemaal niet op handen werden gedragen doch gevreesd. Vandaar de zwijgplicht en de cellen in de slotkloosters, de staatsgeheimen, de mysteries, het verbod op samenscholing, de omerta, de camera's, de vingerafdrukken en het DNA. De clerus werd en wordt gevreesd omwille van haar wreedheid en daaraan ontlenen ook Mao, Stalin, Poetin en de populisten van extreemrechts hun macht. In nauwe hypocrietenschoentjes worden zij gewrongen die ten prooi zijn aan de willekeur van deze glimlachende hyena's zoals John Heartfield ze verbeeldde en men spreekt daar ook wel eens over het Stockholmsyndroom, waarbij de gegijzelde sympathie lijkt te ontwikkelen voor zijn gijzelnemer; het lijkt in feite veeleer op chantage en soms spreekt men van een traumaband die het gemanipuleerde en beschadigde slachtoffer wel wil maar nimmer kan verbreken; wie in een dergelijk post traumatisch stress syndroom verwikkeld zijn, zullen hun mishandelaar die zij niet kunnen verlaten, zelfs gaan verdedigen tegenover derden. Men ziet het meelijwekkende verschijnsel bij ongeëmancipeerde vrouwen, bij gewezen slaven, bij uitgebuite arbeiders en zeer zeker ook bij onderdrukte homo's die uit de kast kwamen maar nog te bang zijn om helemaal woke te wezen.

(J.B., 23 maart 2024)

BERICHT: Wij stellen heden vast dat alle bestanden in PDF die opgeladen werden naar de server van bloggen.be  en die dan konden gelezen worden middels een klik op de cover van de betreffende artikels en boeken, van de server van bloggen.be verwijderd werden. Voorlopig zullen onze PDF-bestanden worden opgeladen via de server van de seniorennetblogs.

(J.B., prima vera 2024)