Kamagurka, pseudoniem van Luc Charles Zeebroek, (Nieuwpoort, 5 mei 1956) is een Belgisch cartoonist, theater- en televisiemaker en allround kunstenaar. Kamagurka staat bekend om zijn absurde cartoons en tv-shows. Hij heeft weinig vaste stripfiguren, maar Bert en Bobje zijn de bekendste. Ook schrijft hij de scenario's voor Herr Seeles strip Cowboy Henk. Kamagurka studeerde achtereenvolgens Kunstonderwijs in Brugge en later Kunst aan Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Gent. Die laatste studies hield hij echter voor bekeken nog voor hij zijn diploma haalde. Hij werd bekend in België door zijn werk als cartoonist in het weekblad Humo. Geïnspireerd door de absurde en choquerende strips en cartoons van Robert Crumb, Roland Topor en het controversiële Franse blad Hara-Kiri introduceerde hij soortgelijke tekeningen in Vlaanderen. Tijdens een schoolreis in Parijs besloot Kamagurka naar het redactiegebouw van het blad Hara-Kiri te gaan. Hij zou er als twintigjarige tweewekelijks blijven terugkeren om er dan drie dagen lang te blijven. Kamagurka beschouwt dit nog steeds als zijn echte opleiding en basis voor de rest van zijn carrière. In 1972 debuteerde hij als cartoonist in De Zeewacht. Drie jaar later werd hij met steun van Guy Mortier vaste cartoonist voor het blad Humo. In die eerste jaren ontving het blad tientallen kritische lezersbrieven waarin Kamagurka's cartoons werden aangevallen, omdat men ze niet begreep of omdat men ze te "vulgair" vond. Hierdoor werd hij een cultfiguur. Tegenwoordig is hij een vaste waarde in het blad. Sinds de jaren 80 maakte hij ook een aantal cartoons met Herr Seele, met wie hij ook verschillende radio- ("Studio Kafka", "Kamagurkistan") en televisieshows gemaakt heeft (Lava, Johnnywood, Wees blij met wat je hebt en Bob en George). Sinds 1981 maken zij ook samen de strip Cowboy Henk, waarvoor Kamagurka de grappen bedenkt en Seele de tekeningen verzorgt. Dagelijks verschijnen de Kamagurka-cartoons in de kranten Het Laatste Nieuws en het NRC Handelsblad. Met deze strip wonnen Herr Seele en Kamagurka in 2014 de Prix du Patrimoine op het Festival van Angoulême met een compilatie-album. Kamagurka maakt niet alleen cartoons, maar schildert ook nog en maakt theatervoorstellingen, waarmee hij door Vlaanderen en Nederland trekt. Zijn bekendste typetje is Kamiel Kafka, een in lange jas en muts met oorwarmers rondlopende man. De figuur droeg meestal absurde filosofieën en gedichten voor. Zijn bekendste uitspraak was "Dit is Kamiel Kafka, dit is Kamiel Kafka en ik ga het geen twéé keer zeggen", en aan het einde besloot hij met "Dit was Kamiel Kafka" Hij bracht begin jaren 80 ook enkele singles uit zoals Constant Degoutant, Marjoleintje, Een klein leger, maar een dik leger (1981) en het door de openbare omroep gecensureerde Weg met Boudewijn. Leve Fabiola. Hij noemde zich en zijn begeleidingsgroepje Kamagurka en de Vlaamse Primitieven. Hij ontwierp ook zelf de hoezen. In opdracht van Raymond van het Groenewoud illustreerde Kamagurka ook de hoes van diens album Nooit meer drinken (1977) en Kamiel in België (1978). Hij tekende ook de hoes van het All Ears-album Foamy Wife Hum (2003). In 1995-2000 presenteerde hij op Studio Brussel het radioprogramma Studio Kafka en vanaf 2002 op diezelfde zender samen met Tomas De SoeteKamagurkistan. In 2000 bracht hij een nieuw album uit getiteld Oh Sabrina, wat heb je met mijn snor gedaan? met singles als het gelijknamige titelnummer en Nee, mijn lief: je bent niet te dik. Vanaf 2002 leverde hij ook bijdragen aan De laatste show. In 2005 had hij ook een theaterproject met Jules Deelder: Kamadeeldra. In het tv-seizoen 2006-2007 verzorgde hij voor Man bijt hond de rubriek "De grens". In oktober 2009 werd bekendgemaakt dat hij deel ging uitmaken van de negenkoppige jury in het nieuwe seizoen van De Slimste Mens. In diezelfde maand werd hij bekroond op de Frankfurter Buchmesse met de speciale Bernd-Pfarr-prijs in de categorie stripverhalen. De jury beoordeelde hem als "een guerrillacartoonist die zich op humoristisch gebied begeeft waar geen mens zich voordien gewaagd heeft" Hij is twee keer getrouwd en heeft drie kinderen uit zijn eerste huwelijk waaronder Bruno en Sarah Yu Zeebroek. In 2008 ondernam Kamagurka een project genaamd Kamalmanak, waarbij hij iedere dag een schilderij schilderde, in totaal dus 366 schilderijen, want 2008 was een schrikkeljaar. Het is tevens de titel van het boek waarin deze werken staan afgebeeld. Het project werd gesponsord door de zakenman Marc Coucke, lid van de raad van bestuur van het bedrijf Omega Pharma. Coucke is een kunstliefhebber en een groot bewonderaar van Luc Zeebroek. In deze schilderijen probeerde Kamagurka de werkelijkheid te bekijken met een gezonde dosis absurde humor. Hij haalde zijn inspiratie bij diverse kunststromingen, zoals het kubisme en popart. Hij had hiermee de bedoeling een internationale doorbraak te maken. Hij bleef hierna verder schilderen in dezelfde trant, maar met dit verschil dat hij elke dag schilderde en niet meer elke dag een schilderij maakte. Hij maakte een reeks die hij "Veluxart" noemde, omdat het behandelde thema zich telkens nabij een dakraam bevond. Hij schilderde een aantal stripfiguren (Kuifje, Smurf, Batman) of tekenfilmfiguren (Mickey Mouse, Goofy, Popeye, Fred Flintstone, Meneer de Uil) in een stijl die hij Neokubisme noemde. Hierbij probeerde hij zich voor te stellen hoe Picasso, Georges Braque of Juan Gris die onderwerpen zouden behandeld hebben. Een andere richting die hij beoefende noemde hij het "accidentalisme". Hij maakte een portret van een onbekend persoon, zoals hij die met zijn "geestesoog" zag. Daarna vroeg hij op de televisie wie hierop geleek en, eigenaardig genoeg, was er wel telkens iemand die de gelijkenis kon bevestigen per foto. Een andere reeks noemde hij de "Spiegeleipaintings": een kip boven op de dooier van een spiegelei. Hij werkte dit thema verder uit en verving de kip door bijvoorbeeld de drie kruisen op de Golgotha of door een ander spiegelei. Zijn kunst gaat werkelijk alle kanten op, zoals een staatsieportret van Koningin Beatrix met stoppelbaard. Want, volgens de kunstenaar, "als je lang genoeg wacht wordt een koningin vanzelf een koning". In andere schilderijen geeft hij een knipoog naar Piet Mondriaan of Peter Paul Rubens of verwerkt hij het thema van een ander schilder tot een origineel thema in eigen werk, zoals Le déjeuner sur l'herbe van Édouard Manet tot Déjeuner sous l'herbe.
DE EERSTE TREIN IN EUROPA 5 mei 1835 Op 5 mei 1835 reed de eerste trein De Pijl op het Europese vasteland: van Brussel naar Mechelen. België had zich in 1830 van Nederland afgescheiden en kon daardoor geen gebruik meer maken van waterwegen op Nederlands grondgebied. Het gevolg was dat de haven van Antwerpen afgesneden raakte van haar Duitse achterland en dus had België met spoed een alternatieve vervoerwijze nodig. Koning Leopold I had George Stephenson ontmoet en koos voor de toen revolutionair nieuwe spoorwegtechniek en koos ervoor een spoorwegnet van staatswege aan te leggen. Omdat de spoorwegen door de staataangelegd werden, kon het natuurlijk niet zo zijn dat alleen Antwerpen daarvan profiteerde: het moest een nationaal dekkend netwerk worden. Zo ontstond een netwerk met een Noord-Zuidlijn en een Oost-Westlijn die elkaar in Mechelen kruisten; Mechelen werd het middelpunt van het Belgische spoorwegnet. In 1843 werd de Duitse grens bereikt.
Keith Haring (1986)(Reading (Pennsylvania), 4 mei 1958 – New York, 16 februari 1990) was een Amerikaans kunstenaar. De kunst die Keith Haring maakte wordt soms (onterecht) popart genoemd, maar ook de termen graffiti-art en moderne kunst worden gebruikt. Zijn cartoonachtige schilderingen en tekeningen gingen onder andere over aids, seks, drugs en apartheid. Keith was de oudste van vier kinderen. Al op jonge leeftijd was zijn liefde voor tekenen duidelijk. Zijn vader, die ook een soort stripverhalen tekende, bleek een belangrijke bron van inspiratie. Door boeken en musea maakte hij kennis met moderne kunst en het werk van Andy Warhol beïnvloedde hem. Hij studeerde aan de Ivy School of Professional Art in Pittsburgh, maar het commerciële aspect van de opleiding sprak hem niet aan. Hij verliet daarom de school. In 1976 had hij in Pittsburgh zijn eerste belangrijke tentoonstelling. Rond deze tijd werd ook zijn stijl duidelijk: abstracte figuren die oneindig in elkaar vallen, en die enorme ruimtes kunnen vullen. Naast Warhol werd hij beïnvloed door Pierre Alechinsky, Christo en Jean Dubuffet. Vooral Christo's houding tegenover kunst sprak hem aan: kunst is voor iedereen en niet alleen voor de elite. In 1978, op 19-jarige leeftijd, nam hij een volgende stap. Hij verhuisde naar New York en kreeg een beurs voor een studie aan The School of Visual Arts. In de metro ontdekte hij kunst in de graffiti die hij daar zag. Hij werkte hard op school en ontwikkelde een geheel eigen stijl van visuele communicatie door schilderijen, geluid en film. Hij maakte krijttekeningen op lege billboards in de metro, maakte tekeningen op straat en kreeg steeds meer bekendheid. Omdat hij het idee van niet-commerciële 'kunst voor iedereen' omhelsde was het niet goed meer mogelijk zijn eigen werk te verkopen. Hij exposeerde in 1982 met schilderijen, beelden, beschilderde stukken doek en onsite werk, in Galerie Shafrazi. De belangstelling was groot. In de jaren hierna exposeerde hij wereldwijd. Haring maakte ook veel decoratieve kunst, bijvoorbeeld op vazen en Tshirts. Betaalbare producten voor een brede doelgroep verkocht hij in zijn eigen winkels in New York en Tokio: The Pop Shop. In 1985 versierde hij het lichaam van zangeres Grace Jones en werkte mee aan haar video I'm Not Perfect. In 1988 kreeg hij te horen dat hij aids had. In die periode gebruikte hij dat veel als onderwerp van zijn kunst en werd hij deel van de ACT UP campagne in New York. Keith Haring overleed in 1990 aan de gevolgen van zijn ziekte.
Het Panamakanaal is een ruim 81 km lang kanaal in het Centraal-Amerikaanse Panama. Het loopt door de landengte van Panama en verbindt de Caraïbische Zee met de Grote Oceaan. Het kanaal is een belangrijke ader in het intercontinentale transport omdat men anders om Zuid-Amerika heen zou moeten varen. Een schip varend van New York naar San Francisco legt via het kanaal een afstand af van 9500 kilometer, dat is minder dan de helft van de 22.500 kilometer via Kaap Hoorn. De Grote Oceaan ligt ten westen van de Atlantische Oceaan, maar de ligging van het kanaal is eerder omgekeerd: de ingang aan de Atlantische kant van het kanaal is ten noordwesten van die aan de Pacifische kant.[2] Dit houdt verband met de grillige vorm van de landengte. Meestal stelt men dat de grens tussen het Noord- en Zuid-Amerikaanse continent door het kanaal loopt. Die grens kan echter ook over de politieke grens, tussen Panama en Colombia worden getrokken. Spaanse ontdekkingsreizigers zoals Christoffel Columbus en Rodrigo de Bastides hadden begin 16e eeuw al de kust van Panama verkend. Zij waren nog steeds op zoek naar een doorgang naar Indië. Bastides bezocht in 1501 het plaatsje Nombre de Dios, dat acht jaar later de eerste Spaanse uitvalsbasis werd voor de zoektocht naar goud. Vasco Núñez de Balboa had Bastides vergezeld op zijn reizen en naar aanleiding van fantastische verhalen van de plaatselijke bewoners over goud, besloot Balboa in 1513 een expeditie te ondernemen naar de binnenlanden van Panama. Op 25 september 1513 was Balboa de eerste Europeaan die het water van de Stille Oceaan vanaf het Amerikaanse continent zag. Hij reisde nog een aantal keren op en neer tussen Nombre de Dios en de kust van de Stille Oceaan, zelfs met een boot in onderdelen om de kust van de Stille Oceaan te verkennen. In 1519 werd Panama-Stad gesticht. Balboa had ontdekt dat de kortste weg tussen Spanje en de Stille Oceaan over Panama liep. Na de verovering van Peru rond 1530, de ontdekking van zilver en de groeiende Spaanse bevolking werd Panama van groot militair en commercieel belang. Tussen 1540 en 1740 had Panama een sleutelrol in de handel tussen beide gebiedsdelen. Aan de westkust werd het zilver van Peru aangevoerd en door karavanen over een afstand van 80 kilometer vervoerd, door het oerwoud, naar de Panamese oostkust. Aan de oostkust was Portobelo uitgegroeid tot een belangrijke handelsplaats van waaruit de jaarlijkse zilvervloot naar Spanje vertrok. Goederen vanuit Spanje en andere Europese landen maakte gebruik van dezelfde route maar dan richting Peru. Aan het begin van de 18e eeuw werd de route om Kaap Hoorn een belangrijk alternatief. Deze directe vaarweg was veel goedkoper dan de transcontinentale route via Panama. De Spaanse kolonie in Panama verloor veel handel en raakte in een economische depressie die meer dan 100 jaar zou duren. Al in de 16e eeuw werd gesproken over de mogelijkheid om de landengte die de Atlantische van de Stille Oceaan scheidt, met een kanaal te doorsnijden. In 1524 opperde keizer Karel V op advies van Vlaamse ingenieurs dat scheepsreizen tussen Spanje en Peru aanzienlijk verkort zouden kunnen worden door de aanleg van een kanaal. Zijn zoon koning Filips II (1527-1598) verbood echter het graven van een kanaal op straffe des doods, omdat "de mens niet mag scheiden wat God heeft verenigd" (een verwijzing naar Marcus 10:9[
Sandra Kim is de artiestennaam van Sandra Caldarone (Montegnée, 15 oktober 1972), een Belgische zangeres. Haar naam Sandra Kim is een verwijzing naar Kim Wilde. Ze is vooral bekend als jongste winnares ooit van het Eurovisiesongfestival met het lied J'aime la vie, waarmee ze België in 1986 de eerste (en tot nog toe ook de enige) overwinning in het Eurovisiesongfestival bezorgde. Sandra Kim begon al op jonge leeftijd met zingen. Op haar elfde werd ze ontdekt. Twee jaar later stond ze als zangeres van het groepje Musiclub met het liedje Ami Ami al op de wedstrijd "L'ambrogino d'oro" in Milaan. Amper een half jaar later werd ze geselecteerd als Belgische deelneemster voor het Eurovisiesongfestival. Haar optreden was niet geheel onomstreden, omdat sommigen dachten dat ze vijftien jaar oud was terwijl ze in werkelijkheid 13 jaar en 7 maanden was. Wellicht omdat ze zong: "Moi j'ai quinze ans et je te dis, whoa whoa, j'aime la vie." Na het songfestival kwam uit dat ze dertien was, maar de uitslag werd niet gewijzigd. Ze blijft in de boeken staan als jongste winnaar van het songfestival ooit. De regels werden daarna aangescherpt tot de minimale leeftijd van 16 jaar.
Dalida (Caïro, 17 januari 1933 - Parijs, 3 mei 1987), pseudoniem van Iolanda Cristina Gigliotti, was een Egyptisch-Fransezangeres en actrice van Italiaanse afkomst. Met meer dan 170 miljoen verkochte platen is ze een van Frankrijks succesvolste artiesten ooit. In 1954 was Iolanda Cristina Gigliotti Miss Egypte, en op haar eenentwintigste vertrok ze naar Frankrijk voor een carrière als zangeres en actrice. Ze noemde zichzelf toen Dalila, naar de vrouw uit de Bijbel. In Parijs veranderde ze dat op aanraden van Eddie Barclay in Dalida. Ze brak door met een Italiaans getint repertoire, en cultiveerde haar 'exotische' uitstraling met een grote bos zwarte krullen en donker omrande ogen. In 1957 had ze in Frankrijk een hit met het lied Bambino, dat 39 weken lang de hitlijst aanvoerde. Aan het einde van de jaren zestig nam ze haar typerende, blonde kapsel. Aan het begin van de jaren zeventig verdiepte ze haar repertoire door werk van Léo Ferré en Jacques Brel op te nemen. Met "Paroles...Paroles" en "Gigi l'Amoroso", het gezongen verhaal van een Napolitaanse hartenbreker die na een mislukt avontuur in Hollywood terugkeert naar zijn geboortedorp, had ze haar grootste hits. Daarna besloot ze, op aanraden van haar broer Orlando, die tevens haar manager was, zich te richten op de opkomende disco. Met "J'attendrai", een cover van een chanson uit de jaren dertig, had ze de eerste Franstalige discohit. Daarna volgde nog de disco-opvolger van "Gigi l'Amoroso", "Gigi in Paradisco" waarin Gigi na zijn dood in de hemel in het Engels zingt. Ook het nummer "Darla Dirladada" werd internationaal in 1970 een grote hit. Wereldwijd verkocht ze veel singles en albums, vooral in Frankrijk, Italië, België, Zwitserland, Duitsland, Egypte, Canada, het MiddenOosten en Japan was ze razend populair. In de jaren tachtig dwong een oogkwaal, die uit haar jeugd stamde, haar tot enkele operaties die weinig verbetering brachten. Ze zag steeds minder met haar linkeroog, en keek vaak scheel. Ook de relaties met mannen waren weinig gelukkig. Drie mannen met wie ze een al dan niet langdurige, doch erg innige relatie onderhield, pleegden zelfmoord, onder wie Luigi Tenco en Lucien Morisse. Ze speelde nog in een film, genaamd "De Zesde Dag", waarvoor ze terugkeerde naar Egypte. Moe van alle problemen maakte ze in de nacht van 2 op 3 mei 1987 met behulp van pillen in Parijs een eind aan haar leven. Ze liet een briefje na met de woorden: «la vie m'est insupportable, pardonnez-moi» (het leven is ondraaglijk voor mij, vergeef me). Na haar dood werd Dalida een groot voorbeeld voor de nieuwe generatie zangeressen. Dalida wordt samen met Édith Piaf beschouwd als de meest populaire en invloedrijkste Franse zangeres uit de 20e eeuw. Een aantal jaren na haar dood werd onder grote belangstelling de "Place Dalida" plechtig ingehuldigd in Parijs (18e arrondissement), dicht bij haar voormalige woning in de wijk Montmartre en vlak bij Place du Tertre. Op het pleintje staat een bronzen borstbeeld van Dalida. Het is het enige beeld in Montmartre van een kunstenaar. In dezelfde wijk ligt Dalida begraven, namelijk op Cimetière de Montmartre, waar veel bekende personen liggen.
Mary Phelps Jacob (1891-1970) – Uitvindster van de beha In 1914 komt de eerste beha op de markt. De beha, dan vooral brassière genoemd, is ontworpen door de Amerikaanse Mary Phelps Jacob. Ze deed haar uitvinding in 1910 en ontving er twee jaar later patent op. Het eerste beha-model wordt gemaakt van twee zakdoeken die bij elkaar gehouden worden met behulp van een elastiek.Tot die tijd maakten vrouwen nog veel gebruik van korsetten. Er was echter behoefte aan een minder pijnlijk alternatief. Rond het begin van de twintigste eeuw kwamen in Parijs al enkele nieuwe korsetontwerpen op de markt waarbij meer aandacht werd besteed aan draagcomfort. Mary Phelps Jacob startte nadat zij haar uitvinding gedaan had een bedrijf voor de verkoop van beha’s en deed dat onder de naam Caresse Crosby. Het bedrijfsleven trok haar echter niet erg. Het beha-patent verkocht ze daarom al snel aan het bedrijf Warner Brothers Corset Company. Ze ontving hiervoor 1500 dollar.
