23 juni 1981 Zarah Stina Leander (Karlstad, 15 maart 1907 - Stockholm, 23 juni 1981) was een bekende Zweedse zangeres en actrice. Haar geboortenaam was Sara Stina Hedberg. Zarah Leander studeerde als kind al piano en viool en zong voor de eerste keer op het toneel toen ze 6 jaar oud was. Als tiener woonde ze twee jaar in Riga (1922-1924), leerde Duits, werkte als secretaresse, trouwde met Nils Leander en kreeg twee kinderen (1927 en 1929). Ze kreeg werk als amateur in het Ernst Rolf-cabaret dat rondtoerde en zong voor de eerste keer het lied 'Vil ni se en stjärna' (Wil je geen ster zien?), dat spoedig haar handelsmerk zou worden. In 1930 nam ze deel aan vier cabarets in de hoofdstad Stockholm, maakte ze haar eerste platen, inclusief een cover van Marlene Dietrichs 'Ich bin von Kopf bis Fuss auf Liebe eingestellt', en speelde een filmrol. Het was als operettezangeres, als Hanna Glawari in Franz Lehárs Die lustige Witwe, dat ze definitief doorbrak (1931). Tegen die tijd was ze gescheiden van Nils Leander. In de jaren daarna maakte zij een glorieuze carrière en was een gevierde toneel- en filmartieste in Scandinavië. Haar roem snelde vanaf het Europese continent naar Hollywood, waar enkele Zweedse acteurs en filmregisseurs werkten. Haar bijzondere stemgeluid heeft daar zeker aan bijgedragen, een meeslepende contra-alt. Gedurende de Tweede Wereldoorlog was ze zeer populair, vooral in Duitsland, waar ze voor de Duitse filmindustrie (UFA) werkte en tot eind 1942 woonde. Haar rol gedurende deze periode was niet onomstreden. Na aanvankelijke problemen kon ze echter na de oorlog haar carrière vanuit Zweden voortzetten.

23-06-2018 om 10:04 geschreven door rami

23 juni 1962 Rob de Nijs & The Lords winnen in het Amsterdamse Concertgebouw de talentenjacht Tuk op Talent, De hoofdprijs is een platencontract voor drie singles. De eerste single die Rob de Nijs & The Lords opnemen bevat de liedjes 'Linda' en 'De Liefste Die Ik Ken'. Robert (Rob) de Nijs (Amsterdam, 26 december 1942) is een Nederlands zanger en acteur. De Nijs werd geboren als zoon van een rijschoolhouder. Toen hij zes jaar was, ging hij vanwege zijn astmatische bronchitis naar de openluchtschool in het Oosterpark. Toen hij acht jaar was, kreeg hij zijn eerste accordeonles. Via de directeur Bob Bouber, van de cabaretschool waar De Nijs op zat, leerde hij in mei 1960 de muzikanten Jan de Hont, Hans de Hont, Roel Vredeveld en Henny van Pinxteren kennen die met hun band The Apron Strings op zoek waren naar een zanger. De band werd omgedoopt tot Robby and The Apron Strings. Al snel speelde de groep in het voorprogramma van Peter Kraus in de Doelenzaal. Vervolgens kwam Bert de Nijs, de broer van Rob, als extra gitarist bij de band. Op 15 oktober 1960 behaalden ze de eerste plaats op een talentenjacht van Polydor. In 1962 ging de band uit elkaar. Rob en zijn broer Bert stapten uit de band en begonnen Rob de Nijs en de Lords De Nijs won in 1962 op 19-jarige leeftijd een talentenjacht met zijn band Rob de Nijs en de Lords. De eerste prijs was een platencontract. De eerste twee singles (De liefste die ik ken en Jenny) flopten, maar het nummer Ritme van de regen uit 1963 werd een grote hit waarvan in totaal bijna 100.000 exemplaren verkocht werden. In 1963 deed hij mee aan het songfestival in Knokke. In juni 1963 werd zijn eerste Rob de Nijs en de Lords-fanclub opgericht. Tussen 1964 en 1965 was Rob de leading man in een serie televisieprogramma's voor de VARA: TV-magazine. Hierin werd hij behalve door de Lords, bijgestaan door Trea Dobbs, Ria Valk en Marijke Merckens. In november 1965 gingen De Nijs en de Lords uit elkaar. Hij ging werken bij Circus Boltini. De Nijs ging in 1968 werken in een tweetal clubs van zijn toenmalige schoonvader. Eind 1969 kreeg hij een rol in Oebele als Bello Billy Biggelaar. Dat leverde hem in 1971 de rol van Bertram Bierenbroodspot op in de KRO televisieserie Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, mijnheer?. Deze serie liep tot 1976. In 1970 deed hij mee aan een musical Salvation, en kwam hij in contact met Lennaert Nijgh. Nijgh besloot een aantal nummers voor De Nijs te schrijven, samen met Boudewijn de Groot, om zo zijn carrière weer op gang te brengen. In mei 1973 kwam de eerste vrucht van deze samenwerking, Jan Klaassen de trompetter, in de hitparade, in september gevolgd door Dag zuster Ursula. Er volgden bescheidener successen met Mirella en Hé speelman. Hierna kwam zijn waarschijnlijk bekendste hit uit: Malle Babbe, een nummer dat De Groot ook zelf regelmatig zou gaan spelen tijdens concerten. Na de albums In de uren van de middag en Kijken hoe het morgen wordt, beide eveneens door De Groot geproduceerd, beëindigden de twee hun samenwerking. Nijgh bleef wel betrokken bij de carrière van De Nijs als tekstschrijver. In seizoen 1974-1975 kreeg hij een eigen programma voor de televisie, NL Tippers, waarin diverse Nederlandse artiesten hun lied ten gehore brachten. Dit familiemuziekprogramma werd later overgenomen door Ferry Maat en de titel veranderde in Disco Circus. Het programma was te zien bij de TROS. In 1976 werd hij door het NIPO uitgeroepen tot populairste zanger van Nederland. In 1977 kreeg hij zijn eigen special bij de VARA. In 1980 werd hij door de Hitkrant uitgeroepen tot populairste Nederlandse zanger. In 1985 scoorde hij zijn grootste hit tot dan toe. Het vredeslied Alles wat ademt, geschreven door Gerard Stellaard, Nijgh en Meuldijk, steeg tijdens de kersttijd naar de tweede plaats. De zin laat alles wat ademt in vrede bestaan komt uit Psalm 150 vers 6. In 1996 scoorde hij zijn eerste en enige nummer 1-hit met Banger hart, dat vijf weken op de toppositie in de Mega Top 50 stond.
In 2001 werd De Nijs onderscheiden met de Radio 2 Zendtijd Prijs. Deze prijs wordt toegekend door Conamus en Radio 2 aan een uitvoerend artiest die van blijvende betekenis is voor de Nederlandse radio. Diverse artiesten, onder wie Boudewijn de Groot, Hans Vermeulen, Frédérique Spigt en Skik brachten live een eerbetoon aan De Nijs door een van zijn nummers te vertolken. In mei 2007 nam hij met Julien Clerc voor zijn nieuwe album Chansons diens This melody op in een dubbelhertaling van Jan Rot. De release van het album met enkel Franse liedjes werd diverse keren uitgesteld vanwege perikelen tussen Meuldijk en De Nijs. Het album lag vanaf 14 maart 2008 in de winkels. Op 16 maart 2008 gaf De Nijs een jubileumconcert met het Metropole Orkest in een uitverkocht Carré. Het concert werd gegeven vanwege het 45-jarig artiestenjubileum van de zanger en het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd. Tijdens dit concert werd bekend dat er een tulp naar hem vernoemd zou gaan worden. De burgemeester van Anna Paulowna (waar ook Wieringerwaard onder viel) maakte dit bekend. De tulp werd begin mei, tijdens de Bloemendagen in die gemeente, gedoopt. In 2009 nam De Nijs deel aan het eerste seizoen van het EO-programma De Mattheus Masterclass waarin niet-klassiek geschoolde artiesten een deel van Bachs Matthäuspassion uitvoerden in de Sint-Vituskerk in Hilversum. In datzelfde jaar was De Nijs ook gastartiest tijdens de concerten van De Toppers in de Amsterdam ArenA. In 2010 verscheen het album Eindelijk vrij. Deze cd werd in Louisiana met lokale studiomusici opgenomen en is geproduceerd door Daniël Lohues. Eindelijk vrij bevat composities en teksten van onder anderen Lohues, Huub van der Lubbe, Joost Nuissl en A.J. Croce (die toevallig in dezelfde studio aanwezig was en ook op het album meespeelt). In de videoclip Nog steeds geen rock & roll is De Nijs te zien als Elvis Presley. Op 13 januari 2013 vierde Rob de Nijs zijn zeventigste verjaardag met een groot concert in Carré. Behalve De Nijs zelf waren er optredens van muzikale vrienden zoals Spinvis, Jan Rot, Henk Hofstede, Loeki Knol en Wieteke van Dort. Tijdens het concert maakte De Nijs bekend dat hij een nieuw album gaat maken met Spinvis. Begin 2013 was De Nijs te zien in het vijfde seizoen van het programma De beste zangers van Nederland. Naast De Nijs deden Simone Kleinsma, Tim Douwsma, Angela Groothuizen, Raffaëla Paton, Charly Luske en Bastiaan Ragas mee aan het programma. De Nijs zong voornamelijk Engelstalige nummers van Elvis Presley (Always on my mind, Can't help falling in love) en The Beatles (Lady Madonna, Something). In 2014 komt Rob de Nijs met een nieuw album genaamd Nieuwe Ruimte. Het album bevat veel covers en daarnaast een aantal originele stukken. Opmerkelijk: voor het eerst sinds 1975 levert Boudewijn de Groot een nieuw lied en ook Belinda Meuldijk schrijft, voor het eerst sinds hun scheiding, drie stukken voor het album. In 2017 volgt het album Niet voor het laatst met bijdragen van onder andere Spinvis, Daniël Lohues, Frederique Spigt en Paskal Jakobsen.
Op 30 juli 1968 trouwde hij met de dochter van een clubeigenaar in Bergen op Zoom. In december 1980 ontmoette hij Belinda Meuldijk die veel teksten voor hem zou gaan schrijven. In juli 1984, na de scheiding van zijn eerste vrouw, trouwde hij met Meuldijk. Ze hebben twee zoons. Het huwelijk van Rob de Nijs en Belinda Meuldijk kreeg veel aandacht van de roddelbladen. De Nijs en Meuldijk gingen in 2006 uit elkaar. Volgens hun advocaat zagen de twee "geen toegevoegde waarde om deze samenlevingsvorm vanuit een huwelijkse staat voort te zetten". Op 24 juni 2008 trouwde De Nijs met zijn voormalige persoonlijk assistente. Zij kregen in 2012 een zoon. In 2018 is de 75-jarige zanger nog steeds actief en trekt met zijn jubileumshow volle zalen.[1] Hij treedt op in theaters met de voorstelling "Nieuwe ruimte".
Op 6 juni 2007 plaatste het roddelblad Privé foto's van de ernstig vervuilde villa van Meuldijk in Bosch en Duin. Voormalig echtgenoot De Nijs bekende de foto's in augustus 2006 te hebben gemaakt, maar ontkende ten stelligste het beeldmateriaal aan het weekblad te hebben geleverd. Meuldijk spande een kort geding tegen het blad aan. De rechter stelde Meuldijk in het gelijk en bepaalde dat de gegevens van de fotograaf en de verkoper van de onrechtmatig gemaakte foto’s bekendgemaakt moesten worden. Na het kort geding bleek dat toenmalig belspelpresentator Martijn van den Bergh de foto's aan Privé had doorgespeeld. Op 13 juli 2009 was De Nijs de eregast bij De Toppers in Concert 2009. Rob de Nijs kreeg in december 2012 als eerste artiest een eigen portret in Carré. Het portret is geschilderd door Dora Carpentier. De Nijs weigerde mee te werken aan het Koningslied, het lied voor de inhuldiging van prins WillemAlexander tot Koning der Nederlanden, nadat hij de tekst van het lied had gelezen

23-06-2018 om 10:02 geschreven door rami

Checkpoint Charlie was in de tijd van het verdeelde Berlijn een controlepost op de grens van de Amerikaanse en de Russische sector, bij een doorgang van de Berlijnse Muur op de Friedrichstraße. Na de Tweede Wereldoorlog waren zowel Duitsland als Berlijn in vier bezettingszones verdeeld: een Amerikaanse, een Britse, een Franse en een Sovjet-bezettingszone. De Amerikaanse, Britse en Franse bezettingszones maakten vanaf die tijd deel uit van de Bondsrepubliek Duitsland (BRD, informeel: West-Duitsland), de Russische zone van de Duitse Democratische Republiek (DDR, informeel Oost-Duitsland). Tussen de Bondsrepubliek en de DDR liep de zwaar bewaakte Duits-Duitse grens, om het volledig door de DDR omsloten West-Berlijn stond de Berlijnse Muur. Wilde men over de weg van de Bondsrepubliek naar Oost-Berlijn reizen dan was men verplicht eerst via de zogenaamde Transit-Autobahnen – de enige wegverbindingen tussen de Bondsrepubliek en West-Berlijn – naar West-Berlijn te reizen en vandaar naar Oost-Berlijn. Checkpoint Charlie was de derde controlepost die men onderweg diende te passeren. Het werd genoemd naar de derde letter van het spellingsalfabet van de NAVO. Checkpoint Alpha was de grensovergang bij Helmstedt op de DuitsDuitse grens. Checkpoint Bravo lag aan de snelweg nabij Dreilinden, op de grens tussen Potsdam en West-Berlijn. Checkpoint Charlie was de enige controlepost waar het corps diplomatique en overige buitenlanders (iedereen behalve West-Berlijners, West-Duitsers en inwoners van de (Geallieerde Controleraad) over de weg Oost-Berlijn konden betreden. Met het openbaar vervoer was het nabijgelegen Bahnhof Friedrichstraße de enige mogelijkheid om als toerist het land binnen te komen. Tijdens de Koude Oorlog werd de post symbool voor zowel de scheiding, als voor de vrijheid. Als gevolg van een poging van de SED-leiding om de macht van de westelijke geallieerden te beperken stonden bij Checkpoint Charlie in oktober 1961 enige tijd Russische en Amerikaanse tanks met scherpe munitie tegenover elkaar. Uiteindelijk liep dit incident met een sisser af. Kort na de opening van de Muur in 1989 werd het checkpoint opgeheven. Na de afbraak van de Muur werd het checkpoint met een stenen silhouet in het asfalt aangegeven (zoals bij de rest van de Muur). Checkpoint Charlie werd effectief gesloopt op 22 juni 1990. In 2000 werd een exacte kopie van het oorspronkelijke wachthuisje geplaatst. Grote bekendheid bij toeristen geniet het Museum Haus am Checkpoint Charlie. Dit is een museum met beelden en voorwerpen die de geschiedenis vertellen over vluchtpogingen van Oost naar West. Ook is er een permanente expositie over geweldloos verzet - denk hierbij bijvoorbeeld aan Mahatma Gandh

22-06-2018 om 08:58 geschreven door rami

Mary Louise (Meryl) Streep (Summit, 22 juni 1949) Streep werd geboren in Summit, in de staat New Jersey. Haar familie verhuisde naar Bernardsville in dezelfde staat, waar ze werd ingeschreven op de Bernards High School. Na haar middelbare school studeerde ze aan Vassar College voor actrice. Na haar afstuderen in 1971 ging ze met een beurs naar Yale om door te studeren. Al snel speelde ze daar uiteenlopende rollen, zoals Helena in A Midsummer Night's Dream tot een tachtigjarige vrouw in een rolstoel. Na haar afstuderen acteerde ze in diverse toneelstukken van het New York Shakespeare Festival. Daar ontmoette ze ook haar grote liefde, acteur John Cazale in 1975. Streep en Cazale bleven samen tot de laatste in 1978 overleed. Ze speelde rollen in grote producties op Broadway, zoals Happy End en Alice at the Palace. De filmindustrie had ook haar belangstelling. Ze deed onder andere auditie voor de film King Kong, maar werd afgewezen. Haar eerste grote film was Julia (1977), waarin ze een kleine, maar belangrijke rol had. Toen ze naast Cazale verscheen in de productie The Deer Hunter (1978) was Cazale al zwaar ziek (hij zou overlijden zonder de voltooide film te hebben gezien). Een eerste hoofdrol kreeg ze in de televisieserie Holocaust uit 1978. Na het overlijden van Cazale in maart van dat jaar ging ze door een periode van diepe rouw al bleef ze acteren. Ze was in 1979 te zien in The Seduction of Joe Tynan en Manhattan, films die in 1978 waren opgenomen en waar ze op de automatische piloot speelde vanwege haar verdriet over Cazale. In 1978 ontmoette ze ook beeldhouwer Don Gummer met wie ze in september 1978 huwde. Met Gummer kreeg ze vier kinderen. Haar rollen in Holocaust en The Deer Hunter brachten haar veel erkenning. Voor The Deer Hunter kreeg ze een Oscarnominatie, Het leverde haar een rol op in het drama Kramer vs. Kramertegenover Dustin Hoffman. Streep bedong dat haar personage niet werd afgeschilderd als een kwaadwillende feeks of een stereotiepe vrouw die haar man verlaat. Ze bereidde zich terdege voor op haar rol en dat betaalde zich terug in het winnen van een Academy Award voor beste vrouwelijke bijrol voor Kramer vs. Kramer. Een andere bonus was dat ze nu rijp werd geacht voor hoofdrollen in films. Haar eerste hoofdrol was in The French Lieutenant's Woman uit 1981; ze kreeg er een BAFTA voor. Voor haar rol van de getraumatiseerde Sophie in Sophie's Choice uit 1982 trok ze alle registers open en leerde zelfs Pools. Weer kreeg ze een Oscar, dit keer in de categorie 'Beste actrice'. Na Sophie's Choice speelde Streep hoofdrollen in een groot aantal succesvolle films uit de jaren tachtig, Silkwood, Falling in Love, Out of Africa, Heartburn, Ironweed en A Cry in the Dark. Begin jaren negentig, inmiddels 41, brak een mindere periode voor haar aan. Volgens haar biograaf Karen Hollinger maakte Streep verkeerde keuzes met rollen in She-Devil (1989) en Postcards from the Edge (1990). Het dieptepunt was volgens Hollinger Death Becomes Her, een zwarte komedie waar ze tegenover Bruce Willis en Goldie Hawn stond. Streep wilde graag in Los Angeles blijven werken en in de buurt zijn van haar gezin. Deze wens gekoppeld aan zwangerschappen en het feit dat ze de veertig was gepasseerd, betekenden het einde van haar succesvolle periode van de jaren tachtig. Ondanks de terugval in populariteit schitterde ze tegenover Clint Eastwoodin The Bridges of Madison County, een film die 70 miljoen dollar opbracht. Het markeerde de transformatie naar rollen van meer rijpere vrouwen. Met de eeuwwisseling in zicht speelde de inmiddels vijftigjarige Streep een gepassioneerde vioollerares in Wes Cravens Music of the Heart, gevolgd door The House of the Spirits, The River Wild, Marvin's Room (met Diane Keaton en Leonardo DiCaprio) en One True Thing in 2000. Ze ging ook weer toneelspelen en in 2002 speelde ze Arkadina in De Meeuw van Tsjechov. Ze won een Golden Globe, haar vierde, voor de vrouwelijke bijrol in Adaptation. (2002) en een zilveren Beer voor haar rol in The Hours in hetzelfde jaar. In 2003 was ze weer te zien in een televisieserie, Angels in America, waarvoor ze prompt haar tweede Emmy Award ontving. Dat Streep een succesvolle transformatie had afgerond bleek wel uit de rol die ze speelde in de The Manchurian Candidate, waar ze een US senator speelde met een meedogenloos en wreed karakter. Een heel andere rol was die van Lisa Metzger, een psychiater die een patiënte behandelt die later verliefd blijkt op haar zoon. Ze speelde ook een van de hoofdrollen in de laatste film van Robert Altman, A Prairie Home Companion. Dat ze de smaak te pakken had van het spelen van schurkachtige personages bleek wel uit haar vertolking van Miranda Priestly, hoofdredactrice van een modeblad in The Devil Wears Prada. Het werd een van haar grootste
commerciële successen: de film bracht 326 miljoen dollar op. Net als in de jaren tachtig bleef Streep verrassen met de keuze van haar rollen. In Rendition uit 2007 speelde ze een overheidsfunctionaris op jacht naar een Egyptische terrorist, terwijl ze in hetzelfde jaar onder regie van Robert Redford speelde in Lions for Lambs over Amerikaanse soldaten in Afghanistan en de politieke verwikkelingen daarover in de VS. Inmiddels was Streep uitgegroeid tot een actrice van diva-achtige proporties. Ze was nu in staat om ook als oudere actrice films te dragen. Tot verrassing van velen schitterde ze als de zingende en dansende hoofdrolspeelster in de verfilming van de musical Mamma Mia!. De film was een succes en bracht wereldwijd 602,6 miljoen dollar op. Hoewel andere rollen minder geld opbrachten, toonden ze wel aan dat Streeps aanwezigheid een film kon maken. Zoals in Doubt (2008), waar ze een non speelde die een priester beschuldigt van pedofilie. Veel lof oogstte ze met haar vertolking van Julia Child in Julie and Julia. Julia Child was een Amerikaanse kok die in de jaren zestig en zeventig erg populair was op de Amerikaanse televisie. Child had een eigenaardig stemgeluid, dat Streep perfect vertolkte, inclusief de merkwaardige andere tics. Ook in de komedie It's Complicated stal Streep de show als een vrouw die maar niet kan kiezen tussen haar ex-man en een nieuwe aanbidder. Haar diva-status bevestigde ze met haar interpretatie van voormalige premier van Engeland Margaret Thatcher in The Iron Lady uit 2011. Streep won drie Academy Awards: voor haar rol in Kramer vs. Kramer (1979), Sophie's Choice (1982) en The Iron Lady (2011). Ze werd in 2018 voor de eenentwintigste keer genomineerd voor een Oscar, waarmee ze de meest genomineerde actrice voor deze prijs in de filmgeschiedenis is.[1] Daarnaast won ze meer dan honderd andere prijzen, waaronder Golden Globes in 1980, 1982, 1983, 2003, 2004, 2007, 2010 en 2012, Emmy's in 1978 en 2004, National Board of Review Awards in 1979 en 1982, twee BAFTA Awards in 1982 en 2012, People's Choice Awards in 1984, 1985, 1986, 1987, 1989, 1990 en 2009, Premi David di Donatello in 1985 en 1986, de prijs voor beste actrice op het Filmfestival van Cannes 1989 en een American Comedy Award in 1991, de Zilveren Beer in 2003 en Rembrandt Awards in 2007 en 2009. Ze won in 2012 een Golden Globevoor beste actrice en een Oscar voor Beste Actrice met de film The Iron Lady.[ Ook werd ze bekroond met de AFI Life Achievement Award in 2004 en de Kennedy Center Honors in 2011 voor haar bijdrage aan de Amerikaanse cultuur.] In november 2014 ontving ze van President Obama de Medal of Freedom, de hoogste onderscheiding die aan burgers wordt gegeven door de Amerikaanse regering.[ Meryl Streep verloofde zich in 1976 met de acteur John Cazale (1935-1978), die kort erna overleed aan longkanker. In september 1978 huwde ze de beeldhouwer Don Gummer, met wie ze nog steeds samen is. Het paar heeft vier kinderen. Meryl had zelf lange tijd gedacht dat ze van (deels) Nederlandse afkomst was, gezien haar achternaam. De familienaam zou in Nederland door haar van afkomst Sefardische Joodse voorouders van Messerschmitz in Streep gewijzigd zijn.[ In 2010 werd haar voorgeslacht in het Amerikaanse tv-programma Faces of America door historicus Henry Louis Gates Jr. achterhaald. Hieruit kwam naar voren dat Streep echter geen Nederlandse afkomst had, maar onder andere een Duitse. Voorouders van haar vaders kant kwamen oorspronkelijk uit Loffenau, Baden-Württemberg, Duitsland. Ook was de familienaam destijds anders, genaamd Streeb en werd deze rond 1850 na immigratie naar de Verenigde Staten in "Streep" veranderd. Dit omdat in het Duits woorden die eindigen op een 'b' worden uitgesproken als een 'p'

22-06-2018 om 08:55 geschreven door rami

Op 22 juni 1986 - tijdens de FIFA World Cup in Mexico City - maakt de Argentijnse voetballer Diego Maradona The Hand of God goal tegen Engeland in de kwartfinale. Bij het kampioenschap van 1992 wordt hij "positief" getest op het gebruik van verdovende middelen. Zijn carrière kent van af dat moment alleen nog maar dieptepunten. Na herstel van z'n cocaïneverslaving geeft hij in 2005 in een tv-interview toe dat het zijn eigen hand was en niet die van God die de goal maakte. In 2010 keert Maradonna terug op het WK als bondscoach van Argentinië. Diego Armando Maradona (Buenos Aires, 30 oktober 1960) is een Argentijns voormalig voetballer. Op het WK in 1986 was hij dé vedette, die Argentinië aan de wereldtitel hielp. Maradona werd door Pelé in maart 2004 vermeld in de opgestelde Lijst FIFA 100 beste spelers. Hij is tevens de vader van voetballer Diego Maradona jr. Tussen november 2008 en juli 2010 was hij bondscoach van het Argentijns voetbalelftal. Maradona groeide op in een arme familie in Villa Fiorito, een sloppenwijk ten zuiden van Buenos Aires. Hij groeide op met drie oudere zussen en twee jongere broers, Hugo en Eduardo, die later ook profvoetballer zouden worden. Op tienjarige leeftijd werd Diego Maradona ontdekt toen hij voetbalde bij Estrella Roja, een club bij hem in de buurt. Hij werd opgenomen in de jeugdopleiding van Argentinos Juniors - de club waar later ook talenten als Fernando Redondo, Lucas Biglia en Juan Román Riquelme vandaan zouden komen. Als twaalfjarige ballenjongen vermaakte hij het publiek tijdens de wedstrijden van het eerste elftal door de bal hoog te houden in de rust. Voor het WK van 1978 in Argentinië werd Maradona door de bondscoach Menotti nog buiten de selectie gelaten. Iets dat Maradona zijn hele verdere leven nog betreurt vanwege het feit dat Argentinië het WK in eigen land won. Op het WK van 1982 in Spanje is hij er voor het eerst bij, maar een groot succes wordt dit niet aangezien de vroege uitschakeling van Argentinië en de rode kaart die Maradona kreeg naar aanleiding van een overtreding in de wedstrijd tegen Brazilië. Op het wereldkampioenschap in 1986 was hij dé vedette, die zijn vaderland aan de wereldtitel hielp. 1970 - begint als 10-jarige te spelen bij het plaatselijk jeugdelftal Estrella Roja 1976 - debuteert in de Argentijnse eerste divisie bij Argentinos Juniors 1981 - gaat spelen voor Boca Juniors 1982 - transfer naar FC Barcelona, Spanje FC Barcelona neemt Maradona voor één miljard peseta's over van Boca Juniors, destijds een recordbedrag. Spelersmakelaar Josep Maria Minguella speelt een voorname rol in de transfer. De Argentijn kende aanpassingsproblemen en in december 1982, net wanneer het sportief beter begint te gaan, krijgt Maradona geelzucht. Hij is tot maart 1983 uitgeschakeld. Na zijn terugkeer leidt Maradona FC Barcelona naar winst van de Copa del Rey en de Copa de la Liga. In de finale om de Copa de la Liga tegen Real Madrid weet hij er met een mooi doelpunt zelfs voor te zorgen dat de supporters van aartsrivaal Real hem een staande ovatie geven. Op de vierde speeldag van het seizoen 1983/1984 breekt Maradona zijn been na een woeste tackle van Athletic Bilbao-verdediger Andoni Goikoetxea. Na vier maanden maakt de Argentijn zijn rentree tegen Sevilla FC en hij scoort direct tweemaal. Uiteindelijk maakt Maradona dat seizoen elf competitiedoelpunten en FC Barcelona eindigt op één punt achterstand op landskampioen Athletic de Bilbao. De laatste wedstrijd van Maradona als blaugrana is de finale van de Copa del Rey in 1984, die met 1-0 wordt verloren van Athletic de Bilbao. Na langdurige provocaties gedurende de wedstrijd reageert Maradona en trapt moedwillig een tegenstander, waarna een vechtpartij tussen de spelers van FC Barcelona en Athletic de Bilbao ontstaat. 1984 - transfer naar AS Napoli, Italië, als spil van het beruchte middenveld 'MaGiCa' (Maradona, Giordano en Careca) 1986 - Argentinië wordt wereldkampioen. 1991 - wordt geschorst wegens cocaïnegebruik 1992 - transfer naar Sevilla, Spanje 1993 - transfer naar Newell’s Old Boys, Argentinië 1994 - geschorst door de FIFA wegens drugsgebruik tijdens het WK in de Verenigde Staten 1995 - keert terug naar Boca Juniors 1997 - einde carrière 2000 - door de FIFA werd Pelé van Brazilië verkozen tot "Speler van de eeuw" en Maradona won de alternatieve verkiezing op internet
2005 - aangesteld als vicepresident bij Boca Juniors 2008 - aangesteld als bondscoach van het nationale team van Argentinië 2011 - aangesteld als trainer van Al Wasl, Dubai Maradona speelde tussen 1977 en 1994 91 keer in het nationale team van Argentinië en maakte 34 doelpunten. Op het WK van 1986 te Mexico speelt Argentinië tegen Engeland (vier jaar na de Falklandoorlog), in de kwartfinale. Maradona scoort met een handsbal, het doelpunt wordt wel toegekend. Bijna twintig jaar zal hij volhouden: "Dat was de hand van God". In een interview met de ARD gaf hij in 2006 toch de handsbal toe.[1] Overigens scoorde hij in dezelfde wedstrijd ook tegen Engeland de 2-0, met een 'rush' vanaf de middenlijn, waarbij hij vijf Engelse spelers passeerde, onder wie Peter Reid. De 2-0 tegen Engeland werd later door de FIFA uitgeroepen tot goal van de eeuw. In 2000 werd hij opgenomen in een ziekenhuis wegens hartproblemen. Hij ging naar een drugskliniek in Cuba. In april 2004 werd hij in kritieke toestand opgenomen na een hartinfarct veroorzaakt door een overdosis cocaïne. Hij lag dagenlang aan de hartbewaking. Hij leed al geruime tijd daarvoor aan te hoge bloeddruk wegens overgewicht. Nadat hij uit het ziekenhuis ontslagen werd, een maagverkleining onderging en vele kilo's afviel, trad hij toe tot het bestuur van zijn oude club Boca Juniors. In april 2007 moest hij wederom in het ziekenhuis worden opgenomen. Na een goede periode was zijn gezondheidstoestand wederom uiterst kritiek. Onder Maradona kwalificeerde Argentinië zich voor het WK voetbal in Zuid-Afrika (2010). Het haalde daar de kwartfinale, maar werd door Duitsland verslagen. Maradona's 'eigen' stijl van coachen zorgde voor veel publiciteit, met name het feit dat hij erg fysiek met zijn spelers omgaat. Het was oorspronkelijk de bedoeling dat Maradona nog tot aan het WK in 2014 in Brazilië zou aanblijven als bondscoach. Maradona wilde na het WK 2010 zijn hele staf behouden, maar de Argentijnse voetbalbond ging hiermee niet akkoord. Nadat Maradona vasthield aan zijn eisen, besloot de bond zijn contract niet te verlengen. In een reactie sprak Maradona van 'verraad'

22-06-2018 om 08:53 geschreven door rami

dromen

21-06-2018 om 09:30 geschreven door rami

Touchscreen Een touchscreen (ook wel aanraakscherm genoemd) is een beeldscherm dat ook als invoerapparaat voor een computer of embedded system (zoals een smartphone of tablet) kan worden gebruikt door het scherm aan te raken met je vinger of een speciale pen. Het allereerste touchscreen werd in de jaren 70 ontwikkeld in CERN omdat de machines te complex werden met de vele knoppen die nodig waren voor de verschillende functies.
Afgezien van de specifieke techniek van het scherm is voor het interpreteren van de aanraking software nodig. Deze is complexer dan het stuurprogramma voor een toetsenbord. Zo moeten:
 toevallige aanrakingen worden weggefilterd,  het aangeraakte gebied, dat sterk in grootte kan variëren, vergeleken worden met de virtuele toetsen,  korte onderbrekingen in de aanraking moeten geduid worden als toeval dan wel als "dubbeltik"  et cetera.
Er is geen aanwijsapparaat of toetsenbord nodig. Ook als er wel een toetsenbord aanwezig is dan is de koppeling tussen een plaats op het scherm die men aanraakt en dezelfde plaats op het scherm die een optie aangeeft directer dan een aanwijzing zoals "voor X toets Y".
Vergeleken met een toetsenbord specifiek voor een bepaalde toepassing (met toetsen voor opties) is het softwarematig aangeven van opties flexibeler, en kunnen er meer opties worden ingebouwd (vergelijk voor een kaartautomaat voor treinkaartjes het hebben van een toets per station, met het oproepen van stationsnamen op het scherm).
Ook het scrollen van teksten en plattegronden door een vinger over het scherm te bewegen is een intuïtieve handeling die lijkt op het verschuiven van een vel papier. Vaak is daarbij ingebouwd dat als men de vinger van het scherm haalt inertie en wrijving gesimuleerd worden: het scrollen gaat nog even door, maar komt geleidelijk tot stilstand.
Het invoeren van teksten via het scherm is langzamer dan met een echt toetsenbord. Vooral voor iemand die ervaring heeft met een toetsenbord, is het verschil groot.
Het stuurprogramma heeft tijd nodig om de aanrakingen te interpreteren, het in de gaten houden dat men niet te snel gaat vraagt veel concentratie van de gebruiker.
Een ander probleem is dat de vingers van de gebruiker vaak dikker zijn dan de knoppen op het touchscreen, zodat het lastig is precies op de juiste knop te tikken.
Het touchscreen wordt vaak toegepast op smartphones, tablet-pc's, navigatiesystemen en andere apparaten waar ruimte beperkt is, maar wordt ook gebruikt op grotere schermen.
Het touchscreen wordt ook toegepast in bijvoorbeeld kaartautomaten en in kassa's van cafés en cafetaria's. Het touchscreen is in deze toepassingen praktischer dan bij bijvoorbeeld een supermarkt, waar het assortiment groter is.
Een ander voorbeeld is de toepassing van het touchscreen in een museum om afbeeldingen op te roepen van kunstwerken, objecten, foto’s of andere materialen.
Een van de eerste plaatsen waar in Nederland op grote schaal touchscreens werden ingevoerd, was in het midden van de jaren 80 in de vernieuwde Bibliotheek Rotterdam. De schermen kwamen in de plaats van de papieren catalogus en de schermen gaven een monochroom, groen beeld.
Er zijn verschillende technieken:
1. Capacitief: door de nabijheid van een vinger treedt een verandering van de capaciteit op. 2. Surface Acoustic Wave: onderbreking van geluidsgolven veroorzaakt een "touch". Nadeel: deze schermen zijn lastig waterdicht te krijgen. 3. Optisch: onderbreking van infrarode lichtstralen veroorzaakt een "touch". 4. Resistief: weerstandstechniek, is met meerdere voorwerpen te bedienen. 5. andere methoden gebruiken de mechanische energie (dispersive signal technology), de vervorming van het paneel, het optische beeld van de vinger of het piëzo-elektrische effect. Bij de eerste drie technieken hoeft het scherm, strikt genomen, niet aangeraakt te worden, maar is een bijna-aanraking voldoen

21-06-2018 om 09:28 geschreven door rami

Een printer is een apparaat dat de uitvoer van een computer, scanner of digitale camera afdrukt op (foto)papier. Printers zijn niet meer weg te denken uit het dagelijks leven. Maar hoe deden ze dat duizenden jaren geleden? En hoe is de printer ontstaan? Dat leest u in dit artikel. Printers zijn vandaag nuttige randapparaten voor kantoren, bedrijven en individuen. Ze zijn een van de belangrijkste document & afbeelding afdrukapparaten en is een must voor de goede werking van kantoren. De geschiedenis van printers, begon terug in 3000 v.Chr., toen ronde rolzegels werden gebruikt om af te drukken op een kleitablet. De bewijzen zeggen dat beide, de Egyptenaren en Chinese beschavingen, al met behulp van deze technologie manuscripten en berichten afdrukten. Er zijn duizenden kleitabletten gevonden uit de pre-historische plaatsen van deze landen. Zelfs in verschillende archeologische vindplaatsen van de Mohenjo Daro beschaving, zijn meer dan duizend kleitabletten gevonden, maar wat er geschreven is op deze tabletten is nog onbekend. Afdrukkwaliteit bleef stijgen als de eeuwen voorbij vliegen. In het decennium van 1430-40, werd de drukpers uitgevonden en werden er gedrukt in Duitsland; het was de pers van Gutenberg. Wij zijn de afgelopen eeuw getuige geweest van een afdrukrevolutie, waar de techniek van afdrukken drastisch is veranderd. Talloze high-tech printers en drukpersen werden gelanceerd in de 20e eeuw. Printers werden een essentiëel randaparaat voor kantoren. Dit was de tijd wanneer bedrijven die zich bezig houden met informatietechnologie, zoals HP, Canon, Dell, Kodak, Xerox, etc. zijn ontstaan. Deze bedrijven met hun innovatie gaven een nieuwe draai aan de grafsche industrie. Laat we enkele belangrijke mijlpalen van de geschiedenis van printer opsommen: Prehistorie: Indus-vallei, Egyptische en Chinese beschavingen beginnen met de meest natuulijke printtechnologie. Gutenberg pers: de eerste drukpers ooit, die werd uitgevonden in de 15e eeuw. Er werden vooral boeken en vaktijdschriften gepubliceerd. Het was de eerste grote stap in de geschiedenis van printers. Lithografe werd uitgevonden in 1796.. Het was een techniek waarmee afdrukken konden worden gemaakt op een zacht oppervlak. In het proces van afdrukken werden een paar chemicaliën gebruikt zoals inkt. Fotokopieerapparaten: Deze werden geïntroduceerd in het jaar 196.0, en werden al snel een van de essentials voor kantoren. Het werkte als een vervanging voor de koolstof papers. Thermische Printers: Dit soort printers gebruiken warmte voor het genereren van afdrukken op wit papier. Een paar decennia terug, was het een van de meest gebruikte printers. Laserprinter: De eerste laser printer kwam tot stand in het jaar 196.96. Het werd uitgevonden door de grafsche industrie reus XEROX. Vandaag hebben bijna alle merken hun eigen reeks van laserprinters. Inkjetprinters: De inkjet printing technologie werd ontwikkeld in het decennium van de jaren 19650. Met deze printer, kan een afbeeldingen afgedrukt worden op papier en kunststof platen. En is, na laserprinters, een van de meest gebruikte printers in de wereld. Afdrukken in 3D: Dit is een van de nieuwste technologieën in de grafsche industrie. Met deze printer, kunnen drie dimensionale afbeeldingen en teksten worden afgedrukt.
Bekende producenten van printers zijn onder andere Sharp, Konica Minolta, Kyocera, Samsung, Canon, Epson, HP, Lexmark, Brother Industries, Nashuatec, Océ, Ricoh, Xeikon en Xerox. Men kan printers in categorieën onderbrengen op basis van diverse criteria: drukprocedé, toepassingsbereik, en papierinvoer. Printers voor thuisgebruik zijn vaak geïntegreerd met een scanner. Vaak kan men dan ook het gescande tegelijk afdrukken, zonder dat er een computer nodig is, en het apparaat dus gebruiken als kopieerapparaat. Dit wordt wel een all-in-one printergenoemd. Margrietwielprinters maken, net als moderne typemachines, gebruik van een schijf met daarop alle letters. De ronde schijf waarop aan de buitenkant de letters staan lijkt op een margrietje. Margrietwielprinters zijn nauwelijks meer in gebruik. Afhankelijk van het type printer kon worden gekozen voor een traditioneel inktlint of een eenmalig carbonlint. Bij toepassing van het eerste ging de kwaliteit van de afdruk achteruit naarmate het lint langer in gebruik was. Bij toepassing van het tweede was er altijd een constante kwaliteit, omdat elke positie van het lint maar eenmaal voor de printkop kwam; bovendien was de afdruk iets scherper omdat het carbonlint dunner was.  Goede letters  In staat om doorslagen te maken  Kwaliteit is altijd goed  Traag  Luidruchtig  Eén lettertype per schijf
Ook printers met het letterbolletje van IBM werden gebruikt voor uitvoer op papier. Voor- en nadelen waren gelijk aan die van de letterwielprinter. En ten slotte werd ook wel een telex-apparaat gebruikt voor uitvoer op papier, waarbij de letters op een kleine cilinder stonden. Een regeldrukker bestaat uit een snel draaiende ketting, metalen band of rol waarop alle letters één of meer keren als type (letter in reliëf) voorkomen. De ketting lijkt enigszins op een fietsketting. Op iedere schakel staat een type. Elke letter komt een of twee keer voor. De ketting loopt horizontaal langs het papier. Een metalen band is eigenlijk hetzelfde, maar deze bestaat niet uit schakels. De ketting of band loopt om twee wielen die aan weerszijden van de printeenheid zijn opgesteld. Een rol bevat op iedere printpositie het volledige alfabet. Bestaat het alfabet uit 100 tekens en zijn er 80 printposities, dan bevat de rol 8000 typen. De rol draait om een horizontale as. Achter de ketting, band of rol bevindt zich het inktlint. Dit lint is even breed als het papier en loopt over rollen boven en onder de printeenheid. Achter het inktlint bevindt zich het papier, en daarachter bevindt zich op elke printpositie een hamertje. Het papier beweegt van beneden naar boven door de printeenheid. De ketting, band of rol draait rond. Op het moment dat de juiste letter voorbijkomt, slaat een hamertje het papier naar voren, waardoor de letter via het inktlint een afdruk maakt op het papier. Zijn alle letters van een regel afgedrukt, dan schuift het papier een positie op. De afdruk wordt dus op dezelfde manier gevormd als bij een schrijfmachine, maar het papier wordt tegen de type geslagen in plaats van andersom. Het papier moet dan ook niet te stug zijn.
Afhankelijk van de snelheid van de ketting kan een regeldrukker 5 tot 20 regels per seconde afdrukken. Dit was in de jaren 1960-1980 de snelste manier om grote hoeveelheden tekstuele gegevens op papier te krijgen. Regeldrukkers zijn inmiddels volledig vervangen door industriële laserprinters.  Snel, betrouwbaar en robuust  In staat om doorslagen te maken  Zeer luidruchtig  Slechts één lettertype (een metalen band of ketting kan desgewenst verwisseld worden voor een ander lettertype)  Geen fraai resultaat  Omvangrijk, alleen voor industrieel gebruik
Matrixprinters bouwen de tekst op door met kleine pinnetjes, door een inktlint, op papier te drukken. Op die manier worden teksten, maar ook grafische afbeeldingen op papier gezet. Matrixprinters zijn tegenwoordig nog in gebruik op postkantoren en in bedrijven waar met doordrukpapier wordt gewerkt, bijvoorbeeld aanvoerbrieven bij de Nederlandse bloemenveilingen.  Goedkoop  Kan (monochrome) grafische afbeeldingen afdrukken  Kan zowel op gewoon als kettingpapier afdrukken  Kan doorslagen maken (meestal op kettingpapier)  Vrij traag  Luidruchtig
Thermische printers zetten de tekst op papier door gebruik te maken van hittegevoelig papier. Dit papier bevat chemicaliën die bij verhitting een verbinding aangaan; dit is te zien als een verkleuring op het papier. De verhitting vindt plaats door middel van een printkop. Op deze printkop bevindt zich een aantal punten, vergelijkbaar met een matrixprinter; deze worden verhit. Het papier wordt onder lichte druk langs deze punten geleid. Thermische printers worden voornamelijk gebruikt voor het printen van bonnen. Dit kan op een standaardrol met wit papier of voorbedrukt papier. Tegenwoordig zijn de afdrukken met de thermische printer ook erg snel (tot circa 200 mm/s). Thermische printers zijn in gebruik in (oudere) faxapparaten, kassasystemen, medische systemen, betaalsystemen in restaurants (draagbare en vaste systemen) en lotto-systemen. Ze zijn tevens de standaardprinters voor het bedrukken van toegangskaartjes ofwel tickets. Enkele bekende merken: Boca Systems, Zebra, ToshibaTec.
 Geen toner of inkt nodig, alleen papier.  Zeer stil  Zeer snel  Relatief lange levensduur  Eenvoudig in gebruik
 Temperatuurgevoelige afdrukken die vervagen in de loop der tijd.  Afdrukken die met een thermische printer gemaakt zijn, kunnen niet geplastificeerd worden.  Monochrome afdrukken (geen kleuren).  Speciaal papier wordt gebruikt dat tevens duur is.
Thermische overdrachtsprinters brengen kleurstoffen, in de vorm van een gekleurde was, met behulp van warmte van een reservoir of folie over op papier.  Lichtechte en water- en veegvaste afbeeldingen.  Er kan eenvoudig op andere materialen, zoals folie, afgedrukt worden.  Zeer stil.
 Hoog stroomverbruik in stand-by.  Kleuren vervagen in uv-licht.  Gele kleur wordt snel okerachtig.  Geur van gesmolten was.  Inkt kan worden afgeschraapt / smelt bij lamineren.  Lange opwarmtijd.  Hoge inktkosten na uitschakelen (printhead purge).  Relatief langzaam.  Duur.
De werking van een inkjetprinter is grotendeels hetzelfde als die van matrixprinters, maar in plaats van met naaldjes de tekst op papier te zetten, worden er minuscule inktdruppels op het papier gespoten. Intrinsiek is de inkt niet duur (misschien enkele tientallen euro per liter), maar de fabrikanten van dit type printers voor de consumentenmarkt geven hoge kortingen op de aanschaf van hun printer, en verplichten de gebruikers daarna om de zeer dure inkt(patronen) van hun eigen merk aan te schaffen. Men betaalt in de inkt dus eigenlijk de aanschaf van de printer.  Goedkope printer  Mogelijkheid tot kleuren - iedere moderne inkjetprinter kan kleuren printen  Dure inkt (tot wel duizend euro per liter).  Beperkt watervast  Als de printer weinig wordt gebruikt drogen de inktpatronen uit en/of gaan de spuitmondjes dichtzitten
De fabrikant Canon spreekt van 'Bubblejet printers'.
Een laserprinter maakt gebruik van een fysisch proces waarbij het papier over verschillende rollen geleid wordt, waarbij eerst gedeeltes van een lichtgevoelige drum elektrisch geladen worden met behulp van een pulserende laser die via een snel roterende spiegel (laserprinter) of een ledbalk (ledprinter) de drum bestrijkt. Een fijn zwart (of anders gekleurd, in geval van een kleurenprinter) poeder (toner) wordt aangebracht op de geladen gedeeltes doordat het aangetrokken wordt door het magnetische veld dat op de geladen delen van de drum aanwezig is. Er bestaan twee varianten op dit procedé: zogenaamde zwartschrijvers (zwarte pixels worden geschreven op de drum) en witschrijvers (witte pixels worden geschreven op de drum). Het beeld op de drum wordt overgebracht op het papier, waarna door verhitting van het papier de toner gefixeerd wordt. Dit type printer geeft op dit ogenblik het mooiste resultaat. Een laserprinter slaat een hele pagina tegelijk op in zijn geheugen. Hiertoe had hij vroeger een kleine computer ingebouwd die de binnenkomende gegevens (de paginabeschrijving, bijvoorbeeld Postscript of PCL) vertaalde in een uit puntjes opgebouwd paginabeeld. Nu zowel de personal computer als de verbinding tussen computer en printer veel sneller is geworden, laten de meeste laserprinters het aan de aansturende computer over om het paginabeeld te berekenen.
 Snelle techniek.  De toner is relatief goedkoop per pagina.  Zeer scherpe en watervaste afdrukken.  Een tonercartridge kan vaak tot 5000 pagina's of meer afdrukken (afhankelijk van toner en fabrikant).  Een zwart-wit-laserprinter is goedkoop (het kost rond de 70 euro).  Een nieuwe tonercassette is vaak duurder dan een nieuwe set inktjetpatronen van een inktjetprinter, maar gaat ook veel langer mee.  Een laserprinter verbruikt relatief veel energie voor de fixering van de toner, het papier wordt hierbij verhit tot tussen 150 en 200 graden Celsius.  Bij oudere modellen laserprinters ontstaat ozon door het gebruik van een hoogspanningtechniek met coronadraden, deze ozon wordt geneutraliseerd met ozonfilters. Ozonfilters verzadigen en moeten met regelmaat worden vervangen. Moderne laserprinters hebben een aangepast systeem waardoor dit geen rol meer speelt.
Printers kunnen worden onderscheiden op basis van het toepassingsbereik: er zijn individuele printers, netwerkprinters en productieprinters. Gangbare classificaties worden bepaald door de printbare papierbreedte, de printsnelheid en printvolume. Gebruikelijke indeling naar papierbreedte: A4 of A3: kleinformaat of smalformaat tot A0 of 36 inch: breedformaat groter dan 36 inch: grootformaat Printsnelheid wordt uitgedrukt in pagina's per minuut (ppm). Moderne productieprinters halen snelheden van meer dan 240 ppm en printvolumes van miljoenen pagina's per maand. Grootformaat printers drukken hun productiecapaciteit uit in vierkante meter per uur (m2/h). Dit kan variëren van een paar vierkante meter per uur tot enkele honderden Men kan printers ook categoriseren naargelang van de wijze waarop het papier wordt ingevoerd. De vellenprinter of "cut sheet" printer werkt met vooraf op het juiste formaat gesneden vellen. Hieronder vallen vrijwel alle inkjet-, laser- en thermische overdrachtsprinters. Voor matrix- en letterwielprinters was vaak een speciale papiergeleider of een voorraadbak nodig om op losse vellen te kunnen printen. Matrix- en regelprinters maken gebruik van kettingpapier. Dit is een doorlopende strook papier die aan de zijkanten voorzien is van een rand (pinfeed) waarin gaten zijn aangebracht op een afstand van 12,7 mm (een halve inch). Transportwielen in de printer (tractors) grijpen in deze gaten. Na het printen kan de strook papier in losse vellen worden gescheurd. Voor dat doel is het papier geperforeerd. De pinfeed kan meestal ook worden afgescheurd. De afstand tussen de perforaties is onvermijdelijk een veelvoud van 12,7 mm, vanwege de pinfeed. Meestal is dat 279,4 mm (11 inch), wat overeenkomt met de hoogte van het Amerikaanse standaardformaat (Letter). In Europa wordt papier verkocht waarvan de vellen 304,8 mm (12 inch) hoog zijn, zodat een vel op de maat A4 (297 mm) kan worden afgesneden. De rollenprinter of "continuous feed" printer werkt met papier op rollen dat pas na het printen wordt gesneden. De rollenprinter kan op zeer hoge snelheden werken en wordt vooral gebruikt voor middelgrote en grote oplagen. Enerzijds worden printers minder nodig naarmate men informatie kan raadplegen via beeldschermen, ook op mobiele apparatuur, anderzijds is een nieuwe toepassing de e-ticket: men koopt dan via internet een afbeelding die moet worden afgedrukt. Deze afdruk doet dienst als toegangsbewijs of vervoersbewijs. Bij het nog modernere systeem van mobile ticketing is juist weer geen printer nodig.
In stations en winkels staat soms een apparaat waarmee men tegen betaling afbeeldingen kan afdrukken, vaak met allerlei mogelijkheden om de bestanden aan te leveren, zoals aansluitingen voor diverse gegevensdragers, en Bluetooth. Het is vooral voor foto's, een tekst zal men dan ook zelf van tevoren moeten omzetten in een afbeelding, en mogelijk is alleen een erg kleine afdruk (fotoformaat) mogelijk. Voor een e-ticket is dit niet altijd bruikbaar. Een nieuwe ontwikkeling is de 3D-variant van een printer: de 3D-printer. Hiermee zijn 3D-objecten te maken. Tot voor kort waren 3D-printers duur en werden alleen commercieel toegepast. Door open source projecten daalt de prijs snel en worden ze ook voor de (handige) consument betaalbaar

21-06-2018 om 09:27 geschreven door rami

De laptop Een laptop, schootcomputer of notebook is een draagbare computer die in principe op de schoot kan worden gebruikt. Laptops worden vooral gebruikt door mensen die op verschillende locaties met hun computer werken. In de praktijk worden laptops vaak op een bureau of tafel geplaatst. Een netbook is een lichtere en vaak goedkopere laptop. Een laptop heeft het merendeel van dezelfde componenten als een vaste computer, met inbegrip van een beeldscherm, een toetsenbord, een aanwijsapparaat zoals een touchpad (ook bekend als een trackpad) en/of een pointing stick en luidsprekers in een enkele eenheid. Een laptop wordt gevoed door elektriciteit via een wisselstroomadapter en kan uit de buurt van een stopcontact worden gebruikt door de oplaadbare batterij De eerste draagbare computers verschenen in het begin van de jaren tachtig. Zij waren in vergelijking met de huidige laptops log, onhandig en zwaar, zoals de Osborne 1 die meer dan 10 kg woog. Het scherm was vaak niet meer dan een paar centimeter groot. Een van de eerste computers die men met recht laptop zou kunnen noemen, was de GRiD Compass die in 1982 op de markt kwam - maar door zijn hoge prijs (ca. 8000 Amerikaanse dollar) vooral terechtkwam bij managers en de Amerikaanse overheid. Vanaf halverwege de jaren tachtig kwamen fabrikanten als Toshiba met 'betaalbare' laptops. De technologie van laptops heeft een flinke ontwikkeling doorgemaakt en sinds ongeveer 2005 doet een grote krachtige laptop niet onder voor een middelmaat desktop-pc. De kleinere laptops zijn door de warmteontwikkeling van de processor nog wel veel beperkter in snelheid dan een desktop. Enkele kenmerken van gangbare laptops zijn: Een gewicht van ongeveer 0,9 tot 3,9 kg (laptops van de eerste generatie waren zwaarder) Een processor met variabele klokfrequentie (om een laag energieverbruik te kunnen instellen) Een opklapbaar beeldscherm Een ingebouwd toetsenbord Een ingebouwde knop, pointing stick, touchpad of trackball, die als muis werkt Een accu waarop enige uren gewerkt kan worden. Een voedingsadapter die de laptop van elektriciteit voorziet en die tevens als acculader dienstdoet Een kleine ingebouwde harde schijf. Een cd-rom, cd-rw, dvd-drive, dvd-rewriter, blu-ray-drive en/of een blu-ray-rewriter Ingebouwde luidsprekers, en vaak ook een ingebouwde microfoon en webcam. Communicatiemogelijkheden: een ingebouwd modem, een geïntegreerde netwerkkaart, en/of draadloze aansluitingen zoals wifi, infrarood of Bluetooth Enkele USB-poorten Een kleine RAM-module, vaak in de vorm van een SO-DIMM. Een moederbord, waarop alle apparaten worden aangesloten Doordat veel onderdelen kleiner en minder universeel zijn dan de vergelijkbare onderdelen voor desktopsystemen, resulteerde dit aanvankelijk in een hogere prijs voor een laptop ten opzichte van een vergelijkbare desktop-pc. Er worden veel verschillende soorten laptops geproduceerd. Zo zijn er onder andere laptops, notebooks, netbooks. In de volksmond wordt er weinig onderscheid gemaakt tussen een laptop en een notebook. Daarnaast zijn er ook nog meer gespecialiseerde laptops, zoals gaming laptops, school laptops, desktopvervangende laptops en laptops voor audio/video. Tegenwoordig komen ook tablet pc's op de markt die als laptop ingesteld kunnen worden, door ze aan te sluiten op een toetsenbord

21-06-2018 om 09:25 geschreven door rami

DE MUIS Een muis is een aanwijsapparaat (hardware) dat aan een computer wordt gekoppeld om de positie van een cursor op het beeldscherm met een handbeweging te besturen. Daarnaast is er minimaal één drukknop aanwezig. Vanwege de gelijkenis van het apparaat met het gelijknamige dier kreeg het de naam mouse, wat in veel talen vertaald werd. De muis werd in 1963-1964 ontwikkeld door Douglas Engelbart en William English aan het Stanford Research Institute (SRI). Het Amerikaanse patent voor de muis of, zoals het apparaat in de officiële papieren genoemd wordt, de "X-Y Position Indicator for a Display System" ("X-Y Positie-indicator voor een Beeldschermsysteem"), staat sinds 17 november 1970 onder het nummer 3.541.541 op naam van uitvinder Douglas C. Engelbart. "Maar het was Bill English", aldus Engelbart, "die het eerste werkende prototype eigenhandig in elkaar schroefde, want English was één van die zeldzame mensen met handen die alles kunnen maken wat de ogen eenmaal hebben gezien." Op die "oermuis" van Engelbart en English was slechts één knop aangebracht. "Maar", zo verklaart Engelbart, "wij gingen er al vrij snel toe over om drie knoppen op onze muizen te monteren. Wij gebruikten daarvoor eenvoudige drukschakelaars zoals die destijds in de handel verkrijgbaar waren. Van miniaturisering had toen nog niemand gehoord, zodat die dingen in vergelijking met de tegenwoordige schakelaars nogal lomp waren. Drie stuks was dus louter en alleen vanwege deze fysieke beperking het absolute maximum. Waren de schakelaartjes kleiner geweest, dan had ik beslist nog veel meer knoppen op de muis willen hebben. Want méér knoppen betekent vanzelf méér mogelijkheden." Deze opvatting van de uitvinder staat in schril contrast met het uiterlijk van de eerste muis die standaard met een computer werd meegeleverd: de muis die Xerox met zijn Star-computer op de markt bracht, had slechts één knop. En hetzelfde gold lange tijd voor de muizen die onderdeel vormden van Apple-computers. Pas met de verschijning van de IBM-PC en daarmee compatibele personal computers zouden muizen weer meer knoppen krijgen. Dankzij de muis als aanwijs- en invoerapparaat zou de latere ontwikkeling van grafische gebruikersomgevingen, zoals die van de besturingssystemen macOS en Windows een hoge vlucht nemen. Een muis werd aanvankelijk met de computer verbonden via de seriële poort. Later werd een PS/2interface gebruikt. Tegenwoordig hebben de muizen meestal een USB-stekker of ze werken draadloos. De verbinding gebeurt met een snoer of via een draadloos netwerk (radio, bluetooth of infrarood). Een speciaal voor muisgebruik gefabriceerde kleine mat of plaat wordt muismat genoemd. Deze bestaat vaak uit een laagje hard plastic met daaronder een dikker stuk schuimrubber. Een muis werkt digitaal en de verplaatsing wordt dan ook digitaal gemeten. De daarbij gebruikte eenheid wordt mickey genoemd, naar de beroemde muis van Walt Disney. Het stuurprogramma van de muis kan bijvoorbeeld vaststellen dat de muis drie mickeys naar links is geschoven. De mechanische muis heeft onderaan een zware, met stroef materiaal beklede kogel (het "muisballetje"), die bij beweging van de muis over een plat oppervlak, door de wrijving met de beweging meerolt. Deze rolbeweging wordt overgebracht op twee assen, die onder een hoek van 90° met elkaar gemonteerd zijn. De assen bedienen twee lichtsluisjes, die de beweging omzetten in elektronische impulsen. Deze informatie wordt door de muisdriver en het besturingssysteem uiteindelijk omgezet naar een beweging van de cursor op de monitor. De kogel neemt vuil mee, dat op de assen wordt afgezet, waardoor de beweging van de assen wordt gehinderd. De kogel en de assen moeten daarom periodiek schoongemaakt worden. Hiertoe is de kogel demonteerbaar gemaakt.
Een muisvariant die minder gevoelig is voor vuil en slijtage en gladheid van het onderliggende oppervlak is de optische muis. Deze bevat een led of in het geval van een lasermuis een laser en een mini-CCD-camera, die de beweging van de muis ten opzichte van de onderlaag optisch waarneemt. De beweging van de cursor is bij gebruik van een optische muis veel beheersbaarder. Optische muizen
bestaan al geruime tijd, maar waren vaak afhankelijk van een speciale muismat, met daarop een patroon van horizontale en verticale lijnen, die door een dubbele fotosensor werden "afgetast". Dit was het geval bij de eerste optische muizen die uitgevonden zijn door Steve Kirsch van Mouse Systems Corporation. Deze muismat is met de moderne optische muis niet meer nodig; de optische muis herkent tegenwoordig zeer kleine oneffenheden in de ondergrond. De meeste optische muizen hebben nog wel problemen met een sterk reflecterende, doorzichtige of absorberende ondergrond.
Een andere variant is de trackball of rugmuis waarbij het rolletje bovenaan op de muis wordt geplaatst. Dit heeft verschillende voordelen: weinig ruimtebeslag, want de 'muis' blijft op zijn plaats; het rolletje wordt niet vervuild door vuil dat op een oppervlakte gevallen is; de beweging is nauwkeuriger te beheersen met één vinger; de gebruiker krijgt minder snel last van een muisarm, een vorm van RSI. Er zijn ook nadelen: Slepen (bewegen terwijl een knop ingedrukt gehouden wordt) is wat lastiger Bewegingen over wat grotere afstanden kunnen wat meer tijd kosten
Een andere type muis is de pen-tabletcombinatie. Dit is een pen met bijbehorend tableau waarop kan worden 'geschreven'. De pen-tablet is vooral bedoeld voor artistiek tekenwerk en wordt in klinischchemische laboratoria gebruikt om op een tableau met een overzicht van typen cellen een bepaald type cel aan te wijzen. Ook wordt de pen-tablet gebruikt als alternatief voor de muis om de cursor te besturen en te klikken. De pen kan meer doorgeven dan alleen maar de positie van de cursor: de druk op de pen, de stand (hoek) van de pen of zelfs de rotatie van de pen. De gebruikte software moet daarvoor wel geschikt zijn. Vanaf 2007 zijn de meest gangbare tekenpakketten geschikt om de druk op de pen te gebruiken bij het tekenen. Er zijn verschillende soorten penmuizen: Het kan een pen-tabletcombinatie zijn (zie hierboven). Een pen met onderaan een heel kleine gewone muis, waardoor deze muis als een pen beetgehouden kan worden. Een pen die draadloos alle bewegingen aan de computer doorgeeft. Deze pen werkt in tegenstelling tot de pen-tablet op alle oppervlakken. Deze pen heeft wel een batterijnodig. Ook zijn er apparaten die op het hoofd gezet kunnen worden, waarbij iemand met hoofdbewegingen de cursor bestuurt. Er bestaan verschillende systemen waarbij een camera naar het oog kijkt (naar de pupil) en aan de hand van de stand van het oog de cursor op het scherm verplaatst. Daarbij is het mogelijk dat de cursor staat op de plaats waarnaar gekeken wordt. In 2009 werkt dat nog niet nauwkeurig. Daarnaast is er de voetmuis of voetenmuis, waarmee men de cursor met de voeten bestuurt. Het is ook mogelijk om geen muis te gebruiken, maar een webcam die naar handbewegingen kijkt. Op dit moment (2015) is dit alleen nog in gebruik bij een aantal spelcomputers. In 2009 werkte Microsoft aan "Project Natal" waarbij iemand volledig wordt gescand en er zonder gebruik van muis of controller een spel gespeeld kan worden. Ondertussen is dit ook commercieel uitgewerkt, met de Kinect. In laptops worden touchpads gebruikt die als vervanging van de muis kunnen worden gebruikt. De eerste muis die standaard met een computer werd meegeleverd, de muis van de Xerox Star, had slechts één enkele knop en dat bleef ook heel lang zo voor de Apple Macintosh, ontwikkeld door oudmedewerkers van Xerox die voor zichzelf begonnen waren. Pas zeer recent is ook Apple gezwicht voor de verleiding van een meerknopsmuis. De meeste muizen die halverwege de jaren 80 van de 20e
eeuw beschikbaar kwamen voor de oorspronkelijke IBM PC en diens klonen, hadden direct al drie knoppen, met uitzondering van de muis die door Microsoft op de markt werd gebracht; die had er namelijk slechts twee: één voor "point and click"-selectie en één voor het oproepen van zogenaamde "context-afhankelijke menu's". Tegenwoordig zijn drie of twee knoppen de norm en alle afwijkingen daarvan uitzonderingen, veelal ontwikkeld voor zeer specifieke toepassingen, zoals computer-aided design en computer-aided manufacturing. De laatste jaren is er ook de toevoeging van een scrollwieltje, vaak verwerkt in de middelste knop. Het scrollwieltje rolt de inhoud van een venster in horizontale of verticale richting, of vergroot of verkleint die. Dit is bijvoorbeeld handig om een overzicht te hebben van lange teksten of webpagina's, zonder de plaats van de cursor te moeten veranderen. De oorspronkelijke functie van de middelste knop kan bij dit soort muizen worden geactiveerd door het scrollwieltje in te drukken. De dubbelklik geeft een extra mogelijkheid, zonder dat daarvoor een knop toegevoegd hoeft te worden. Bij sommige oude DOS-programma's konden beide knoppen tegelijkertijd ingedrukt worden voor een extra functie, en onder het X Window System wordt dit ook gebruikt wanneer een tweeknopsmuis aangesloten is: beide knoppen tegelijk indrukken heeft dan dezelfde functie als de middelste knop indrukken op een drieknopsmuis. Andere uitbreidingen in functies zijn mogelijk door gelijktijdig met klikken op een muisknop een toets op het toetsenbord (bijvoorbeeld "Shift", "Ctrl" of "Alt") ingedrukt te houden. Dit is gebruikelijk onder macOS met een eenknopsmuis, waar "Ctrl-klikken" (klikken terwijl de Ctrl-toets ingedrukt is) gelijkstaat aan klikken met de rechterknop op een meerknopsmuis. Tegenwoordig kunnen er verschillende zaken met behulp van een gebruikersomgeving geconfigureerd worden, zoals: de snelheid van de cursor voor een bepaalde beweging van de muis. de versnelling of vertraging van de cursor bij grote of kleine bewegingen. In Microsoft Windows heet deze optie "Precisie van de aanwijzer verbeteren", dan wordt de snelheid van de cursor kleiner bij kleine bewegingen. het trekken van een 'spoor' waar de muis zich bewogen heeft. de functie van de verschillende knoppen. snelheid voor het dubbelklikken.
Door veelvuldig gebruik van een gewone muis kan RSI optreden. Sommige mensen hebben bij gebruik van een trackball, verticale muis of penmuis minder last van RSI-klachten dan met een traditionele muis. Bij een verticale muis is de houding van de hand een kwartslag gedraaid, zoals men een joystick vasthoudt, wat een natuurlijker houding voor de hand is. Met name de trackball maakt de kleine maar vaak herhaalde polsbewegingen van een gewone muis overbodig, maar belast de duim wel weer zwaarder. Het afwisselen van verschillende muizen kan het risico op RSI verder verkleinen.

21-06-2018 om 09:23 geschreven door rami

Commodore 64 De Commodore 64, ook C64 of CBM64, is een bekende 8 bit homecomputer van Commodore. Het model werd geïntroduceerd in januari 1982. De homecomputer heeft een vermelding in het Guinness Book of Records als de bestverkochte computer ooit, met een geschatte aantal tussen de 10 en 17 miljoen verkochte exemplaren De Commodore 64 kwam in 1982 op de markt. De behuizing bestond uit een dik toetsenbord, waarbij het computergedeelte zich onder de toetsen bevond. De Commodore 64 werd aangesloten op een televisietoestel dat als monitor voor beeld en geluid diende. De Commodore 64, die bij de ontwikkeling VIC-40 werd gedoopt maar nooit onder die naam op de markt kwam, was door Commodore ontwikkeld als opvolger van de VIC-20. Het nummer 64 heeft betrekking op het werkgeheugen, dat 64 kB groot was. Daar de adresruimte van de processor ook 64 kB groot was, kon het gehele RAM-geheugen slechts onder bijzondere omstandigheden worden benut. Een deel van de adresruimte werd gebruikt voor ROM-routines zoals de BASIC-interpreter. Onder BASIC was er slechts 38 kB (38911 bytes) vrij voor de gebruiker. De eerste melding, die na het aanschakelen op het scherm verscheen was:
Het systeem was gebaseerd op de MOS 6510-processor, een variant van de MOS Technology 6502processor. Verder was het systeem uitgerust met de VIC-II (video interface chip) voor de grafische mogelijkheden en de SID6581 (sound interface device) voor het geluid, waardoor het apparaat goed ontwikkelde grafische en geluidsmogelijkheden bezat. Dergelijke mogelijkheden kwamen bij de IBMPC en klonen pas jaren later. De SID-chip was een complete geluidssynthesizer, die softwarematig werd aangestuurd. Ook de VIC-II-chip was geavanceerd voor die tijd door de mogelijkheid van sprites, grafische objecten die onafhankelijk van elkaar konden bewegen. De kernel ondersteunde deze geavanceerde eigenschappen echter niet. Om onder BASIC gebruik te kunnen maken van de geavanceerde hardware, moesten gegevens op een primitieve wijze worden ingevoerd. Zo konden plaatjes worden ontworpen met peek- en pokeopdrachten. (Peek is het opvragen van een getal uit een geheugenadres, poke is een waarde in een geheugenadres schrijven.) Zo kon bijvoorbeeld met de opdrachten poke 53280,0 en poke 53281,0 respectievelijk de buiten- en de binnenrand van het scherm zwart worden gemaakt. Er konden ook simpele afbeeldingen worden gemaakt via de Commodore-karakterset PETSCII
Om programma's en gegevens op te slaan, kon gebruik worden gemaakt van een cassettebandje. De computer gebruikte fluittonen om de digitale gegevens op te slaan. Dat ging erg langzaam en het duurde al gauw enkele minuten voordat een programma was geladen. Met hulpprogramma's (zoals Fast) die apart moesten worden geladen, was het mogelijk om gegevens sneller, maar ook minder betrouwbaar op te slaan en te lezen. Later kon een diskdrive worden aangesloten. De bekendste diskdrive was de 1541. Deze werkte met een 5¼"-diskette, waar 170 kB aan data op kon. Daarnaast waren er DS (double sided)-diskettes die tweezijdig bruikbaar waren. Sommige mensen pasten op de enkelzijdige diskettes een controversiële truc toe om de capaciteit van de enkelzijdige diskette gelijk te stellen aan die van de dubbelzijdige: met een speciaal voor dat doel ontworpen perforator kon een extra inkeping in de diskette worden gemaakt, waardoor het mogelijk was om evenals bij de dubbelzijdige diskettes de diskette om te draaien en de achterkant te gebruiken voor nog eens 170 kB aan programma's. In een later stadium is er nog een 3,5"-diskdrive uitgebracht, de Commodore 1581. Hiervan zijn echter niet veel exemplaren gemaakt en deze diskdrives zijn dan ook tamelijk zeldzaam. Op deze disks kon een veelvoud van de 5¼" opgeslagen worden.
Naast de diskettes werden er cartridges (ROM) op de markt gebracht waarop al software stond, bijvoorbeeld Simons' Basic. De bekendste waren de KCS Power Cartridge en de Final Cartridge III waarmee met speciale commando's programma's sneller waren op te slaan en te laden van en naar de cassette-recorder en de diskdrive. Daarbij werd gebruikgemaakt van geoptimaliseerde routines. De cartridges waren door middel van memorymapping en memory overlays in staat om in het adresgeheugen van de processor te opereren, zonder dat zij daarbij zelf geheugen innamen. Het besturingssysteem van de Commodore 64 herkende een gamecartridge aan een speciale bytesequentie beginnend op adres $8000 (32768). Bij het opstarten van de computer werd gekeken of er op dat adres een cartridge aanwezig was, en zo ja werd de cartridge geactiveerd. Door middel van de warm reset (RUN-STOP / RESTORE) kon de cartridge opnieuw worden opgestart. Cartridges konden ook handmatig worden opgestart met het commando SYS 32768. Dat was soms praktischer, omdat je anders de cartridge niet kon deactiveren zonder de cartridge te verwijderen. Veel games die als cartridge waren uitgebracht, waren redelijk makkelijk te kraken omdat ze eenvoudig naar het hoofdgeheugen te kopiëren waren. Veel gebruikers voorzagen deze games met behulp van compressietechnieken vervolgens van een eigen gezicht. Er was veel software voor de C64 beschikbaar, van vermaak tot serieus. De computer heeft zijn bekendheid voornamelijk te danken aan de talloze spellen die er voor het apparaat zijn ontwikkeld. Bekende namen waren the Last Ninja, Out Run en Maniac Mansion. Nederlandse en Duitse computerbladen drukten programma's op papier, listings, af. Men moest dan pagina's vol Commodore BASIC-regels zelf intypen, waarna dit met een controlecijferprogramma op juistheid kon worden gecontroleerd. Het tekstverwerkingsprogramma voor de C64 was EasyScript, terwijl de huis-, tuin- en keukenversie van het programma ORACLE als superbase in listingvorm door Data Becker werd verkocht. Naast de uitgevers van spelletjes en meer serieuze software had de C64 ook een zeer actieve groep hobbyisten die demo's maakten en verspreidden. In deze demo's toonden de makers hun vaardigheid in het programmeren. Deze programma's waren ook grafisch en muzikaal zeer vooruitstrevend. Veel makers van demo's zijn later spelletjes voor de C64 gaan maken. In de jaren tachtig was ook software beschikbaar via Basicode: op de Nederlandse radio werden programma's uitgezonden, die vervolgens via de taperecorder in de computer konden worden geladen. De Commodore 64 werd in 1985 opgevolgd door de Commodore 128 en enkele maanden later door de Amiga. In 1998 werd onder licentie de Commodore 64 Web It-internetcomputer, met het Commodore 64-logo er op, geproduceerd. In 2004 kwam er een Commodore 64 DTV-joystick uit die verschillende originele en accurate C64-spellen bevatte. In juni 2011 is de Commodore 64 opnieuw uitgebracht door Commodore USA. Men heeft gebruikgemaakt van het oude breadbin-model, maar intern heeft het een mini itx-moederbord met cdrom. Bij het opstarten kan men kiezen voor de C64-emulatormode of voor de gewone pc-modu In april 2018 werd de C64 Mini, officieel genaamd THEC64, uitgebracht door Retro Games ltd. Het is een gedetailleerde replica op 50% van de originele grootte. Het hart van de C64 Mini is een Banana Pi singleboardcomputer waarop een C64-emulator draait en die daarnaast ook 64 originele Commodore 64 spellen bevat. Via een HDMI-kabel kan de Mini op een tv of monitor aangesloten worden en levert dan beeld in 720p-kwaliteit. De Mini bevat verder 2 USB-poorten en wordt gevoed via een (niet meegeleverde) micro-USB voeding, bijvoorbeeld een telefoon-oplader.
Het toetsenbord is slechts decoratie, maar met de meegeleverde USB-joystick kan door een lijst van spellen gebladerd worden die vervolgens gespeeld kunnen worden. Er kan ook een USB-toetsenbord aangesloten worden. Met extra knopjes op de joystick kan een virtueel toetsenbord op het beeldscherm getoond worden zodat met enige moeite ook via de joystick commando's ingetikt kunnen worden.
Verder is er de mogelijkheid om per spel tot 4 snapshots op te slaan, als 'savepoints' of om een andere keer verder te spelen, zelfs als het originele spel in een keer uitgespeeld moest worden. Naast de spellen kan ook voor 'Commodore BASIC' gekozen worden, dan verschijnt het bekende blauwe scherm en is de Mini een echte programmeerbare Commodore 64 geworden. In deze modus kan ook niet-meegeleverde software geladen worden door in een van de USB-poorten een USB-stick te steken die dienst doet als Commodore 1541-diskdrive. Als de USB-stick een D64-diskimage bevat die hernoemd is naar THEC64-drive8.D64, zal deze beschouwd worden als een floppydisk waarvan elk origineel Commodore 64 spel gestart kan worden. Door het spel vervolgens als snapshot op te slaan kan het ook zonder USB-stick op de Mini gespeeld worden. Oude Commodore 64 games zijn in overvloed als in D64-image te vinden, bijvoorbeeld op c64g.com. Door tussenkomst van een emulator, waarbij de C64 wordt nagebootst in een modern besturingssysteem, kunnen spelletjes als Pac-Man, Choplifter en Froggerweer opnieuw worden gespeeld. Enkele bekende voorbeelden van een emulator zijn VICE, CCS64, Frodo en C64EMU. Ook de oude spelletjes zijn eenvoudig te vinden op speciaal daarvoor ingerichte websites. Omdat de software doorgaans niet meer wordt ondersteund en ook niet meer wordt geleverd, bijvoorbeeld omdat het oorspronkelijke bedrijf failliet is, wordt deze software wel - al dan niet legaal - als abandonware aangeboden. Nog altijd is er een schare enthousiaste hobbyisten, die nieuwe soft- en hardware ontwikkelt voor de C64. Zo is er diverse hardware verkrijgbaar waarmee moderne opslagmedia als SD-kaarten en USBsticks op de C64 kunnen worden aangesloten, zoals de MMC64 en de 1541 Ultimate II. Hiermee wordt de gegevensuitwisseling tussen de C64, moderne computers en gebruikte emulatoren vergemakkelijkt. Fans van deze computer zijn in Nederland verenigd in de Commodore Interesse Groep van de HCC. Die organiseert tweemaandelijks een clubdag. Bovendien houden fans internationale bijeenkomsten. De populairste internationale bijeenkomsten specifiek gericht op C64-gebruikers zijn de zogenaamde X-Parties. Dit zijn tweejaarlijkse meerdaagse bijeenkomsten die in Nederland plaatsvinden. Deze worden sedert 1995 georganiseerd. In 2010 werd de X-Party (X 2010) bezocht door meer dan 250 mensen uit alle delen van de wereld. Het spel Grand Theft Auto: Vice City, dat zich afspeelt in de jaren tachtig, begint met het (licht aangepaste) openingsscherm van een C64. Op dit scherm wordt het LOAD-commando getypt, waarna het spel verder wordt geladen. De computer heeft bij veel muziekartiesten een mythische status. In nummers wordt er dan ook regelmatig aan gerefereerd. Zo is er een Commodore 64 orchestra en heeft de band mind.in.a.box een cd gemaakt als hommage aan de Commodore 64. De Duitse muziekband Welle:Erdball maakt synthpop met behulp van de SID-geluidchip van de Commodore 64. Deze soort synthpop wordt ook weleens bitpopgenoemd, naar het gebruik van 8 bits geluidchips van oude spelcomputers. Op de Commodore 64 stond Ocean Software bekend om zijn 'Ocean Loader'. Het laden van een spel duurde al gauw meerdere minuten. Met de Ocean Loader werden er tijdens het laden van het spel afbeeldingen getoond en muziek in de achtergrond gespeeld.

21-06-2018 om 09:20 geschreven door rami

Apple computer Apple Inc. is een Amerikaans elektronicabedrijf dat op 1 april 1976 is opgericht (toen als Apple Computer, Inc. ) door Steve Jobs, Steve Wozniak en Ronald Wayne. Op 3 januari 1977 besloot Apple dat een geregistreerde bedrijfsvorm meer zekerheid en veiligheid bood. Het bedrijf is gevestigd in Cupertino, Californië. Apple is vooral bekend van zijn reeks Apple Macintosh-computers, de iPodmuziekspelers, de iPhone-smartphone en de iPad. Naast hardware ontwikkelt het zelf ook veel software voor het eigen macOS, maar ook voor Windows. Eind jaren 70 is Apple bekend geworden met de Apple II, een van de eerste succesvolle personal computers ter wereld. De Apple II speelde een essentiële rol bij de opkomst van de pc-markt. Aan deze reeks van kleine successen kwam echter een abrupt einde door een op handen zijnd bankroet. In 1997 stond het bedrijf aan de rand van de afgrond, maar met een investering van 150 miljoen dollar (door Microsoft) is het bedrijf weer op de been geholpen. Microsoft is sindsdien dan ook aandeelhouder. Tegenwoordig geniet Apple Inc. van een zeer herkenbaar beeldmerk, wat zij dan ook veelvuldig inzet ter promotie van het bedrijf. Eind 2009 werd Apple door het Amerikaanse reclamemagazine AdWeek uitgeroepen tot merk van het decennium.[ De AdWeek-redactie schreef het succes van het merk toe aan toenmalig CEO Steve Jobs, die "de belichaming van het merk" en "een briljante marketeer" werd genoemd. Apple heeft op 20 augustus 2012 met een beurswaarde van ruim 620 miljard Amerikaanse dollar een nieuw recordgevestigd. Nog nooit was een bedrijf zo veel waard. Het oude record stond op naam van Microsoft. Dat softwarebedrijf had op 30 december 1999 op de beurs een waarde van 618,9 miljard dollar.[] Deze toppositie wist Apple overigens niet vast te houden. Zo was in januari 2013 de waarde gedaald tot 413,7 miljard dollar.[] Op 17 april 2013 zakte de waarde van het aandeel voor het eerst sinds 2011 weer onder de 400 dollar.[] Op 10 februari 2015 werd Apple het eerste Amerikaanse bedrijf ooit dat bij het slot van de beursdag meer dan 700 miljard dollar waard is.[
Apple heeft sterk bijgedragen aan de totstandkoming van een vensteromgeving met muis-aanwijzer. Toen IBM zich klaarmaakte om de prille pc-markt te betreden, moest Apple met een revolutionair nieuw product komen om weerstand te bieden aan IBM. De middelen hiertoe zouden uit een onverwachte hoek komen. Apple had eind jaren zeventig een reputatie opgebouwd als progressief computerbedrijf in Silicon Valley. Hierdoor wist het bedrijf enkele ambitieuze Xerox PARC-werknemers binnen te halen en zij adviseerden Apple-oprichter Steve Jobs eens de pionierende computerinterface van het PARC te bekijken. Aangezien het bestuur van Xerox weinig zag in de computermuis en grafische gebruikersomgeving (GUI), zagen zij ook geen bezwaar om Apple een kijkje te gunnen binnen het PARC-centrum. In ruil voor aandelen in Apple, werden in december 1979 Jobs en zijn team rondgeleid bij Xerox PARC en werden diverse demonstraties gegeven. Na het opdoen van de nodige inspiratie realiseerde Steve Jobs zich al gauw de potentie van de GUI-concepten die waren ontwikkeld door de Xerox-ingenieurs. Na dat bezoek richtte hij teams binnen Apple op, die onder leiding van Jef Raskin een gebruikersvriendelijke, grafische werkomgeving zouden ontwikkelen. Dit resulteerde aanvankelijk in de Apple Lisa, maar kwam in 1984 tot rijping met de introductie van de Macintosh. De grafische gebruikersomgeving in Apples computers zou later de naam Mac OSkrijgen. Apple heeft zelf dus niet het originele GUI-concept bedacht, maar was wel de eerste die het succesvol implementeerde in een gebruikersvriendelijk computersysteem. Daarbij heeft Apple vele verfijningen en uitbreidingen aangebracht die later door vele andere fabrikanten zouden worden overgenomen. Zo heeft Microsoft voor het bekende Windows-besturingssysteem veel ideeën van Apple overgenomen, hetgeen later zou uitmonden in een langdurige rechtszaak. Sinds de introductie van de iMac in 1998 is de aandacht die Apple aan de vormgeving van zijn producten besteedt ook breder bekend. Dit in grote mate dankzij de ontwerpen van Jonathan Ive, die in 2005 voor zijn werk werd geridderd door de Britse koningin. Het is niet overdreven te stellen dat de vormgeving van Apple-producten een grote invloed uitoefent op de industrie en het heeft in het verleden meermalen nieuwe concepten populair gemaakt. Sinds 2000 is Apple zich breder gaan ontwikkelen en heeft het zijn kennis van computers, besturingssystemen, marketing, ergonomie en vormgeving gebruikt voor de ontwikkeling van onder andere de iTunes Store en de muziekspeler iPod.
In 2001 introduceerde Apple een volledig nieuw besturingssysteem, Mac OS X. Het besturingssysteem was alleen geschikt voor Macintoshcomputers en was gebaseerd op NeXTStep en het oudere Mac OS 9. Op de MacWorld Expo in San Francisco van 10 januari 2006introduceerde Apple de eerste Macintoshcomputers met Intel x86-processors. Op de Worldwide Developers Conference op 7 augustus 2006 werd met de lancering van de Mac Pro de overgang naar Intelprocessors voltooid. Op de Expo van 9 januari 2007 introduceerde Apple de iPhone, de nieuwe Mac mini en Apple TV.
Steve Jobs was in de jaren zeventig fruitariër en kwam volgens eigen zeggen zo op het idee de firma Apple te noemen:
I was actually a fruitarian at that point in time. I ate only fruit. Now I'm a garbage can like everyone else. And we were about three months late in filing a fictitious business name so I threatened to call the company Apple Computer unless someone suggested a more interesting name by five o'clock that day. Hoping to stimulate creativity. And it stuck. And that's why we're called Apple.
(Ik was een fruitariër in die tijd. Ik at alleen fruit. Nu ben ik net zo'n vuilnisbak als iedereen. We waren ongeveer drie maanden te laat met het inzenden van een fictieve bedrijfsnaam dus ik dreigde om het bedrijf Apple Computer te noemen tenzij iemand voor vijf uur 's middags die dag een betere naam zou verzinnen. Ik hoopte dat dat de creativiteit zou stimuleren, maar de naam bleef hangen. En dat is waarom we Apple heten.)
In 2007 heeft het bedrijf formeel zijn naam gewijzigd van Apple Computer, Inc. naar Apple Inc., om duidelijk aan te geven dat het productaanbod van het bedrijf meer dan enkel computers omvat. Het logo verwijst naar de vrucht van de boom van kennis van goed en kwaad. Deze vrucht wordt vaak met de appel vereenzelvigd. In het Bijbelverhaal nam Eva een hap van de vrucht toen de mens nog in het paradijs verbleef.[ Op 6 juli 2011 maakte Steve Jobs in een plaatselijke conferentie bekend dat hij in Cupertino een nieuw hoofdkantoor in de vorm van een ruimteschip wil laten bouwen, op een van Hewlett-Packard gekocht stuk grond.[ Het complex moet plaats gaan bieden aan 12.000 mensen, en zal naast het enorme gebouw veel natuur bevatten. Vandaar de naam Apple Park. Het gebouw zal voor een groot gedeelte uit glas bestaan, waarbij er geen enkel stuk recht glas te vinden zal zijn. Tevens komen er een grote ondergrondse parkeergarage, presentatiehal, fitnessruimte en een energiecentrum waar Apple zijn eigen energie wil opwekken. Het pand moet in 2015 af zijn. Bouwtekeningen van het nieuwe pand zijn vrijgegeven.[]
1977-1981: Michael Scott 1981-1983: Mike Markkula 1983-1993: John Sculley 1993-1996: Michael Spindler 1996-1997: Gil Amelio 1997-2011: Steve Jobs (ontslag genomen als CEO op 24 augustus 2011, overleden op 5 oktober 2011) 2009: tussen januari en juni in verband met medisch verlof[] waargenomen door Tim Cook 2011-heden: Tim Cook
Tim Cook (CEO) Angela Ahrendts (Retail en Online Stores) Eddy Cue (Internetsoftware en -services) Craig Federighi (Software iOS en Mac OS X) Jonathan Ive (Design & Human Interface) Luca Maestri (Financiën) Dan Riccio (Hardware) Philip W. Schiller (Wereldwijde marketing) Bruce Sewell (Adviesraad) Jeff Wiliams (Operationele processen) Johny Srouji (Hardwaretechnologie) Apple ontwerpt, produceert en verkoopt mobiele communicatie en media apparaten, personal computers en verkoopt een grote variëteit aan gerelateerde software, diensten en accessoires.[ De activiteiten vinden wereldwijd plaats en het bedrijf telde per 30 september 2017 ongeveer 123.000 werknemers.] In 2017 behaalde het een totale omzet van US$ 229 miljard, waarvan de iPhone het meest verkocht product was. Apple verkocht in dat jaar 217 miljoen iPhones en de verkopen hadden een aandeel van iets meer dan 60% in de totale omzet.[ Er werden meer dan 40 miljoen iPads verkocht en bijna 20 miljoen Mac’s.] De Verenigde Staten was de grootste afzetmarkt met een aandeel van 37% in de omzet, gevolgd door Europa (24%) en de Volksrepubliek China (20%).[
Apple Inc. heeft een gebroken boekjaar dat loopt van 1 oktober tot en met 30 september. Per jaar wordt ongeveer 5% van de omzet uitgegeven aan R&D.
Apple I Apple II Apple III Apple Lisa Apple Macintosh iMac, een alles-in-één-desktopcomputer waarbij de computer is samengevoegd met het beeldscherm. Mac mini, een compacte en goedkopere Mac om nieuwe gebruikers, met name 'switchers', te laten proeven van macOS. eMac, variant van de iMac, bedoeld voor het onderwijs (uit productie). Mac Pro, krachtigste Mac, volledig zelf samen te stellen, vooral gebruikt door professionals.
Macintosh Portable, Apples eerste laptop (1989-1991).
PowerBook, een laptop voor de professionele markt (1991-2006). iBook, een laptop voor de consumentenmarkt (1999-2006). MacBook, opvolger van de iBook en later opnieuw gelanceerd (2006-2010 en 2015-heden). MacBook Pro, de opvolger van de PowerBook en de MacBook (2006-heden). MacBook Air, tot eind 2010 de dunste laptop (2008-heden). Power Mac, een desktopcomputer voor de professionele markt (uit productie). Mac Pro, de opvolger van de Power Mac (sinds de introductie van de Intel-chips). Xserve, een server voor de professionele markt (uit productie). iPod classic, een draagbaar apparaat voor de opslag en weergave van muziek, foto's of video (120 GB of 160 GB).[ iPod nano, een kleinere variant van de iPod met een kleinere opslagcapaciteit (8 en 16 GB).[ iPod shuffle, een zeer kleine iPod zonder display met 2 GB opslagcapaciteit.[] iPod touch, een iPod met een touchscreen en uitgerust met wifi, draaiende op een variant van het eigen OS X (iOS, voorheen iPhone OS).(16, 32 en 64 GB).[] iPod mini, de voorloper van de iPod nano, met een opslagcapaciteit van 4-6 GB. (Uit productie).[ iPhone, een combinatie van een smartphone en een iPod Touch, draaiende op een variant van het eigen OS X (iOS, voorheen iPhone OS) met een opslagcapaciteit van 4, 8, 16, 32, 64, 128, 256 en 512 GB. Twee maanden na de introductie van de eerste iPhone verdween de 4 GB variant. iPad, Steve Jobs heeft op 27 januari 2010 de iPad aangekondigd. Dit is een tablet-pc met een multitouchscherm. De iPad heeft een 9,7"-scherm en een door Apple zelf ontwikkelde 1 GHz-processor (Apple A4). Op 3 april is de eerste iPad in Nederland in gebruik genomen. Verkrijgbaar met een opslagcapaciteit van 16, 32 of 64 GB. iPad 2, beschikbaar sinds maart 2011. iPad 2 bouwt verder op het succes van de eerste iPad. Aan boord heeft de tablet een Apple A5 dual-core processor. De iPad (3e generatie), de opvolger van de iPad 2, is verkrijgbaar sinds maart 2012 en beschikt over een Apple A5X dual-core processor met quad-core GPU. De iPad (4e generatie), de opvolger van de iPad 3, is verkrijgbaar sinds november 2012 en beschikt over een Apple A6X-chip een lightning-conector, wereldwijde LTE-dekking en een FaceTime-camera van 720p. Op 29 januari 2013 kondigde Apple aan dat van dit model ook een versie met een opslagcapaciteit van 128 GB beschikbaar komt. De iPad mini, een kleiner model van de gewone iPad waarbij alle applicaties van de andere iPad ook werken. De iPad Air, 5e generatie van de iPad, door Apple bekendgemaakt op 22 oktober 2013. Uitgerust met retinascherm en dezelfde A7-chip die ook in de iPhone 5S gebruikt zal worden. Bevat een M7coprocessor. De iPad mini (2e generatie), de opvolger van de iPad mini, eveneens op 22 oktober 2013 geïntroduceerd. Net als de iPad Air uitgerust met retinascherm, A7-chip en M7-coprocessor. De iPad mini (4e generatie), bijna het zelfde als de iPad Air 2 maar dan kleiner. Hij is iets groter dan de iPad mini 1, 2 en 3 De iPad Air 2 De iPad Pro De iPhone X. Onderscheidt zich van de originele iPhonelijn met edge-to-edgescherm en gezichtsherkenning om de iPhone te ontgrendelen. AirPods, draadloze bluetooth-oordopjes Apple Watch, een smartwatch. Apple TV, een mediaspeler, die media van iTunes, YouTube en Flickr draadloos naar de televisie kan streamen. Beats Electronics, een producent in audioapparatuur: Beats by Dre, consumentenaudio; Beats Music, een streamingmuziekdienst (per 30 november 2015 stopgezet vanwege overlap met Apple Music [ . Apple Music, een streamingmuziekdienst
Apple iSight, een webcam met ingebouwde microfoon die op het beeldscherm geplaatst kan worden (uit productie, wordt wel ingebouwd in de MacBook, MacBook Pro, iMac) en Apple Led Cinema Display. Newton, een pda die in 1996 werd geannuleerd (uit productie). Apple Led Cinema Display, een glanzend display van 61 cm (24 inch) in Apple-stijl. Time Capsule, een draadloze externe harde schijf die het mogelijk maakt om via de software Time Machine draadloos en automatisch back-ups te maken. AirPort - draadloze router. Muizen, waaronder: Mighty Mouse - computermuis met verschillende knoppen en een scrollballetje. Magic Mouse - computermuis zonder knoppen of scrollballetje, werkt volledig met aanraaktechnologie. Remote - een eenvoudige en handzame afstandsbediening voor de meeste Apple-apparatuur. Toetsenborden - Apple heeft door de jaren heen heel wat toetsenborden geproduceerd. Printers - Door de jaren heen zijn de series ImageWriter (dot matrix), LaserWriter (PostScript laser), en StyleWriter (thermal inkjet) ontwikkeld. Monitoren - Schermen voor de computer, waaronder: Apple Performa Plus Display Apple Cinema Display, een aluminium beeldscherm van 50 of 75 cm (20 resp. 30inch) in de stijl van Apple. Het 20-inchmodel is inmiddels uit productie genomen. Magic Trackpad - een Multitouch-trackpad als vervanger voor de muis, met vrijwel dezelfde functie als de trackpad in een laptop. Game console - Apple Bandai Pippin HomePod, is een slimme speaker die op 5 juni 2017 door Apple Inc. werd aangekondigd tijdens het WWDC in San Jose.
Safari, een WebKit-gedreven webbrowser (ook voor de iPod touch, iPhone en iPad). QuickTime Player, audio- en videospeler (ook beschikbaar voor Windows). Bonjour, netwerkcliëntinterface. Rosetta, transparante uitvoering van PowerPC software op Intel Macs (niet meer beschikbaar voor OS X). Terminal, een terminalemulator voor OS X. iTunes, jukebox en portal naar de iTunes Store, een online muziekwinkel. iLife - om met digitale foto's, muziek en video te werken: iMovie, waarmee video op een toegankelijke wijze geïmporteerd, bewerkt en geëxporteerd kan worden. iPhoto, programma om digitale foto's te importeren en te bewerken. iDVD, zelf een dvd-videofilm samenstellen met foto's, film en muziek. GarageBand, toegankelijke audio-opname, podcasting en muziekproductie. iWeb, om digitale media eenvoudig op een website te zetten. iWork - Officepakket: Pages, uitgebreide tekstverwerker. Keynote, presentatieprogramma, bekend van de Stevenotes. Numbers, spreadsheets op de Mac-manier. Front Row, mediacentre interface, waarmee de Mac volscherm toegang biedt tot digitale media (niet meer beschikbaar voor Mac OS X). Photo Booth, foto's maken met de iSight webcam (effecten mogelijk). Time Machine, software om back-ups te maken. Safari, een webbrowser. QuickTime, een multimedia-raamwerk. Notes, een opschrijfprogramma voor al je notities.
De programma's iTunes, Safari en QuickTime worden gratis geleverd en zijn ook beschikbaar voor Windows. Final Cut Studio - pakket voor professionele videobewerking: Final Cut Pro, videobewerkingsprogramma. Motion, animatieprogramma. Soundtrack Pro, audiobewerkingsprogramma. Color. Compressor. DVD Studio Pro, decodeer-, bewerk- en brandprogramma voor dvd's. Final Cut Server, een applicatie om videocollecties te beheren en videobewerkingen centraal uit te voeren. Aperture, RAW-fotobewerkingsprogramma. Logic Pro, audio- en muzieksequencing. Shake, digitaal compositing (uit productie, wordt vervangen door Motion). Xcode, programmeringstools. Mac OS, uitgerangeerd besturingssysteem (System 1 tot en met 9.2.2) voor Apple Macintoshcomputers. macOS, het huidige besturingssysteem van Apple. A/UX, een Unix-variant met het uiterlijk van Mac OS (niet langer actueel). iOS, het besturingssysteem voor de iPod touch, iPhone en iPad. CarPlay, het besturingssysteem voor autoradio's (eerder iOS in the Car genoemd). tvOS, het besturingssysteem voor de vierde generatie Apple TV. watchOS, een mobiel besturingssysteem voor de Apple Watch.
Via dochterbedrijf FileMaker Inc. brengt Apple verschillende databaseproducten, zoals FileMaker en Bento, op de markt. Apple is eigenaar van een groot aantal lettertypen. Gebruikers van Apple-producten kunnen gebruikmaken van een reeks online diensten. Sinds het najaar van 2011 heet het pakket waaronder deze diensten vallen iCloud. Het volgde de betaalde varianten MobileMe en .Mac op. Apple Pay, betalingssysteem voor iPhones middels near-field communication (NFC). Deze functie is enkel beschikbaar vanaf de iPhone 6 en de Apple Watch series 2. AppleTalk, een client-/servergebaseerd netwerksysteem voor het delen van bestanden. Bonjour, netwerkclientinterface voor communicatie en bestandsdeling in een LAN. QuickTime, multimediacontainerformaat. FireWire, alternatief voor USB. Mini DisplayPort. FaceTime, voor videobellen.
Apple wordt in Nederland en België onder andere vertegenwoordigd door de Apple Premium Resellers, voorheen Apple Centers. Dit zijn zelfstandige winkels die gespecialiseerd zijn in Apple-producten. Per december 2006 kende België 15 Apple Premium Resellers en Nederland 24. De reden voor de naamswijziging is dat het duidelijker is dat de Apple Premium Resellers geen deel uitmaken van Apple zelf. Er werd gespeculeerd dat de naamswijziging te maken had met de oprichting van Apple Stores (het retailconcept van Apple, waarbij de winkels eigendom van Apple zijn) op het vasteland van Europa. De eerste werd in maart 2007 in Rome geïntroduceerd. Buiten de Apple Premium Resellers zijn er ook andere dealers die Apple-producten verkopen. Sinds 2007 heeft Apple ook Apple Shops in Nederland, die volgens een shop-in-shopconcept in 49 winkels van de Media Markt in Nederland zijn gevestigd. Elk van deze winkels heeft een gedeelte
afgestaan aan Apple, waarin Apple volgens een bekend concept (Apple Store) de inrichting verzorgt. Daarnaast staan in elke Apple Shop medewerkers van Apple zelf. Deze medewerkers zijn echter werkzaam voor Apple Corporate in tegenstelling tot de medewerkers van de Apple Store die werkzaam zijn voor Apple Retail. Op 3 maart 2012 opende de eerste Nederlandse Apple Store in het Hirsch-gebouw aan het Leidseplein in Amsterdam. Hier is ook het hoofdkantoor van Apple Benelux gevestigd. Later zijn er nog Apple Stores geopend in Haarlem en in Den Haag. Apple heeft kritiek te verduren gekregen vanwege onder andere het volgende: het verspreiden van software-updates waarmee ook additionele software werd geïnstalleerd;[ het vragen naar wachtwoorden van de klant voor reparaties;[] het doorsturen naar derden / verkopen van persoonlijke gegevens van iPhone- en iPad-gebruikers, [] en ook van locatiegegevens;[] het onversleuteld opslaan van locatiegegevens van iOS gebruikers;[ ] concurrentiebeperking met betrekking tot iTunes;[] arbeidsomstandigheden in Chinese fabrieken.[ In 2011 erkende Apple voor het eerst dat er misstanden zijn in fabrieken in China.[ Het ging hierbij onder andere om zelfmoorden bij het Chinese productiebedrijf Foxconn en blootstelling van medewerkers aan n-hexaan bij het Chinese Wintek, waar onder andere aanraakschermen worden geproduceerd; opleggen van zeer stringente voorwaarden en hoge kosten voor iPad-abonnementen. Hierover zijn in Nederland Kamervragen gesteld;[] afhandeling van klachten over producten;[] het gecentraliseerde en afgeschermde karakter van iTunes.[ ] werken met leveranciers waarvan bekend is dat zij gebruikmaken van kinderarbeid.[ ] het niet nakomen van consumentenrechten in onder andere Nederland en Italië.[] In 1991 maakten het bedrijf en Ierland belastingafspraken die zeer gunstig voor Apple waren. [36] De Europese Commissie (EC) deed hier onderzoek naar en kwam in 2016 tot de conclusie dat het belastingvoordeel vergelijkbaar is met illegale staatssteun. Volgens de commissie betaalde Apple in 2003 effectief 1% belasting en in 2014 slechts 0,005%.[] Apple liet zijn internationale winst via Ierland lopen, om de belastingbetalingen te minimaliseren. De EC eiste dat Ierland ruim 13 miljard euro aan achterstallige belasting bij Apple zou innen.[] Beide gingen beide in beroep tegen het besluit van de EC. Zolang het Europees Hof van Justitie nog geen uitspraak heeft gedaan, staat het miljarden bedrag op een neutrale tussenrekening.[] iPhones bewust trager maken.[ Sinds 2004 hield Greenpeace een campagne met de naam Green My Apple tegen het gebruik van giftige stoffen die in Apple producten zoals de iPod zouden zijn verwerkt.[] In december 2006 plaatste Greenpeace het bedrijf op de laatste plaats van tien beproefde elektronicabedrijven, vooral door het gebrek aan relevante documentatie en tijdslijnen. Op 2 mei 2007 plaatste Apple CEO Steve Jobs een open brief genaamd "A Greener Apple" op de website van het bedrijf, waarin hij reageerde op de aantijgingen:[] In one environmental group’s recent scorecard, Dell, HP and Lenovo all scored higher than Apple because of their plans (or “plans for releasing plans” in the case of HP). In reality, Apple is ahead of all of these companies in eliminating toxic chemicals from its products. In een studie gehouden door het Amerikaanse 'Environmental Protection Agency' in januari 2006, werd bevonden dat, qua milieu-vriendelijkheid, Apple-hardware gunstig uitvalt wanneer vergeleken met zijn grootste concurrenten.[] Sinds september 2009 plaatst Apple rapportages over de impact op het milieu van elk product op de website van het bedrijf.[] Oud-vicepresident van de Verenigde Staten en milieuactivist Al Gore maakt deel uit van Apples raad van bestuur.

21-06-2018 om 09:16 geschreven door rami

Computer – geschiedenis Hieronder volgt een kleine geschiedenis van de digitale computer zo als wij die in het dagelijks leven gebruiken. De geschiedenis van de computer begint met de geschiedenis van het rekenen. Vanouds hebben mensen hulpmiddelen ontwikkeld voor berekeningen die niet gemakkelijk uit het hoofd gemaakt konden worden. De eenvoudigste manier is het noteren van een aantal getallen en te proberen deze correct op te tellen. Ook werd wel een kerfstok gebruikt, om de schulden van een persoon vast te leggen. Daarna werd het telraam (abacus) uitgevonden. Toen de behoefte aan berekeningen steeds complexer werd, ontwikkelde men tabellen met hulpgegevens (bijvoorbeeld logaritmetabellen als hulp bij het vermenigvuldigen). Ook de rekenliniaal was een uitvinding om vermenigvuldigen en delen met een beperkte nauwkeurigheid makkelijk te maken. De rekenliniaal is in de loop van de jaren zeventig echter verdwenen met de uitvinding van de zakrekenmachine. In het Verenigd Koninkrijk waren in verband met de koloniale scheepvaart veel centra met menselijke computers ontstaan. Deze maakten tabellen voor navigatiedoeleinden (plaatsbepalingen op zee). Ook in andere gebieden vonden deze tabellen gretig aftrek, zoals de astronomie. Charles Babbage, een wiskundige, was erg geïnteresseerd in de astronomie. Een grote kwelling voor een astronoom was echter het feit dat in iedere tabel onvermijdelijk fouten zaten. Babbage vroeg zich af of de tabellen niet machinaal gegenereerd konden worden. Hiervoor bedacht hij in 1822 de differentiemachine: een concept voor een machine die tabellen van veeltermen kon uitschrijven. Babbage begon aan de bouw van de machine, maar het bouwen ervan viel niet mee. De machine werkte mechanisch en de tandwieltechniek was nog niet geavanceerd genoeg om tot een goed resultaat te komen. Verder veranderde Babbage steeds het ontwerp van de machine. Aldus kwam hij in 1833 met de "analytische machine". Deze machine zou met invoer vanaf ponskaarten wiskundige bewerkingen kunnen uitvoeren. Deze machine wordt algemeen gezien als het concept van de computer. Tot dan toe bestond de machine alleen nog maar op papier en Babbage ging op zoek naar iemand om zijn ideeën te verwezenlijken. Daarvoor vond hij Ada Augusta (Lady Lovelace), een enthousiast amateurwiskundige. Ada schreef hele reeksen instructies voor de analytische machine, ze ontwikkelde onder andere de subroutine, herkende de waarde van lussen en dacht al na over de voorwaardelijke sprongroutine; zij was dus eigenlijk de eerste programmeur. Helaas heeft Babbage ook deze machine nooit kunnen voltooien. Eind 19e eeuw construeerde Herman Hollerith telmachines die werkten op basis van invoer met ponskaarten. Aan de telmachines werden sorteermachines verbonden, eenvoudige bewerkingen op bestanden met grote hoeveelheden gegevens werden zo mogelijk gemaakt. Pas in 1938 werd de eerste computer gebouwd door Konrad Zuse. Ook Zuses machine werkte nog mechanisch, maar Zuse had het zichzelf een stuk eenvoudiger gemaakt door van het binaire stelsel gebruik te maken. Een jaar later bouwde Zuse de eerste elektromechanische computer. Door de Tweede Wereldoorlog kreeg de ontwikkeling van computers een snelle vlucht. In het Verenigd Koninkrijk werd in Bletchley Park van de Colossus gebruikgemaakt om berichten te kraken die met de Duitse Lorenz-codeermachine vercijferd waren. De Colossus werd ontwikkeld door Tommy Flowers [1] en was de eerste elektronische computer, gebruik makend van elektronenbuizen. De eerste computer in de VS, de ENIAC (Electronic Numerical Integrator And Calculator), die enkele klaslokalen in beslag nam, bevatte 18.000 buizen, 70.000 weerstanden, 10.000 condensatoren, en 6000 verschillende schakelaars. Deze computer gebruikte evenveel energie als een zware locomotief. Op 7 augustus 1944 wordt op de universiteit van Harvard door IBM-onderzoeker Howard Aiken de eerste programmeerbare rekenmachine, de Harvard Mark I, gepresenteerd. De eerste computer in Nederland was de ARRA I bij het Mathematisch Centrum. In 1954 kwam de tweede computer in Nederland[] en de eerste computer in een commerciële/industriële omgeving omgeving: de door de Britse firma Ferranti gebouwde Ferranti Mark 1, voor 1,7 miljoen gulden gekocht door het Shell-laboratorium in Amsterdam[].
In de periode dat het permanente geheugen (de harde schijf) nog niet algemeen bestond, was het invoeren van gegevens of programma's in een computer vrij moeizaam. Dit gebeurde oorspronkelijk met schakelaartjes en ponsband, nog iets later met ponskaarten, en in een nog later stadium met magneetbanden. Deze computer zou erg groot, zwaar en duur worden omdat de onderdelen nog niet erg klein konden worden gemaakt. Daarom waren de eerste computers ook alleen in het bezit van overheden en grote bedrijven. De computers werden al een stuk kleiner toen in 1947 de transistor werd uitgevonden, maar IBM beweerde dat er wereldwijd niet meer dan een stuk of 7 computers nodig zouden zijn. Het tijdschrift "Popular Mechanics" voorspelde wel dat er ooit een computer zou komen die 'maar' 1500 kilo zou wegen. Met de enorme ontwikkeling van de elektronica en de halfgeleiders, toegepast in transistoren, kon de computer veel kleiner en sneller worden. Later werden de transistors geïntegreerd in een geïntegreerde schakeling (integrated circuit, IC). De complexiteit van de chips werd in de jaren 70 verbeterd zodat het mogelijk werd om een complete processor (CPU) op een chip te integreren. Het werd daardoor veel goedkoper om een computer te bouwen. De eerste homecomputers waren toen klein en goedkoop genoeg om door consumenten te kunnen worden aangeschaft, maar van enige standaardisering was niet of nauwelijks sprake. Computers uit de periode 1975-1985 waren o.a. de Apple I, de Apple II, de TRS-80, de Commodore PET (Personal Electronic Transactor), de ZX-81, de Nascom, en later de Commodore VIC-20, de BBC Micro, de MSX 1 en opvolgers, de Commodore 64, Acorn-Atom gebaseerd op 8-bits-processoren, zoals de 8080, de Z-80, de 6502, 6800 en nog enige andere. Eind jaren zeventig werkte er bij IBM onder leiding van Don Estridge een groep van 12 technici en ontwerpers onder de naam Entry Systems Division. Ze hadden de opdracht een echte personal computer te ontwikkelen. IBM vond de al bestaande machine, de 5100-serie, daar niet geschikt voor. Het team integreerde de eigenschappen van bestaande ontwerpen op de markt en slaagde erin binnen een jaar met een eigen ontwerp te komen. Ze deden zo min mogelijk zelf en kochten de componenten bij andere bedrijven. Dat betekende een open uitnodiging om op de trein te springen en mee te doen. IBM kocht bijvoorbeeld van het toen volstrekt onbekende en kleine bedrijfje Microsoft een nog te ontwikkelen besturingssysteem voor de personal Computer. Microsoft kocht toen eerst zelf QDOS (Quick and Dirty Operating System) van een ander bedrijfje op en verkocht rechten op het gebruik aan IBM, dat het op de computers installeerde onder de naam PC-DOS. Op 12 augustus 1981 presenteerde IBM hun personal computer; de 5150 IBM Personal Computer op basis van de 8088 CPU, een 16-bits-microprocessor (extern 8-bit) van Intel en een Industry Standard Architecture (ISA) bus. De eenvoudigste uitvoering bestond destijds uit een toetsenbord en systeemkast, voorzien van 40K Rom en 16K Ram. Diskdrives had de machine niet; programma's moesten worden opgeslagen op een cassetterecorder. Met een 5¼-inch, 160K floppydrive en 64K Ram. Er moest $1565 (destijds 4445 gulden of 80000 BEF) voor worden betaald. De eerste reacties waren overweldigend; tegen het einde van 1982 werd op werkdagen al een computer per seconde verkocht. Door het gewicht van de industriereus IBM werd de pc langzamerhand ook in het zakenleven serieus genomen en de eerste praktische en nuttige toepassingen begonnen het licht te zien. Omdat het merendeel van de componenten op de vrije markt te krijgen was en IBM de specificaties voor $49 per boek verkocht, kon elke fabrikant een vergelijkbare computer bouwen. Het Basic Input/Output System, BIOS, dat de afzonderlijke componenten aanstuurde, hield IBM voor zichzelf. Om de patenten te omzeilen werd door een tweetal bedrijven een team gevormd, dat elk in afzondering een BIOS ontwikkelde. Op die manier konden ze de IBM PC klonen, zonder de patenten te schenden. En omdat Microsoft bij de onderhandelingen met IBM bedongen had, dat het zijn besturingssysteem onder eigen naam MS-DOS mocht blijven verkopen, was er ook een besturingssysteem voor beschikbaar. De personal computers van andere merken dan IBM werden om die reden klonen genoemd. Een andere
aanduiding was IBM Compatible. DOS werd op die manier een de-facto standaard besturingssysteem voor personal computers. Tegenwoordig wordt MS-DOS bijna niet meer gebruikt, alleen wordt het nog geëmuleerd in enkele Windows-versies, waaronder Windows Me en 2000. Na een periode van aanvankelijke wildgroei waarin een groot aantal onderling onverenigbare soorten computers op de markt werden gebracht, trad een genadeloze concurrentieslag op waaruit uiteindelijk het door IBM gepresenteerde model als de grootste overwinnaar tevoorschijn kwam, niet omdat het het beste computermodel had maar wel omdat het de grootste markt vormde. De Commodore Amiga, de Atari ST, de TRS-80 en een groot aantal concurrerende modellen zijn inmiddels al haast vergeten. De enige fabrikant uit die tijd die zich tot op heden heeft weten staande te houden is Apple met de Apple Macintosh-architectuur; en dit vooral door zich op enkele niche-markten (desktop publishing) te concentreren. Met de ontwikkeling van gebruiksvriendelijker systemen met een grafische gebruikersinterface (GUI) ontstond ook de behoefte aan (veel) krachtiger pc's. Met de 32-bits-processoren als de Intel 80386, Intel 80486 en de Motorola 68000 werd een en ander mogelijk. Hiervoor kwamen ook nieuwe besturingssystemen als MS-Windows en Linux op de markt. De pc werd ook steeds goedkoper en gemakkelijker te gebruiken waardoor steeds meer bedrijven en huisgezinnen er een kochten. De ontwikkelingen gaan voort, zakenmensen gebruiken veelal een laptop om met hun computer op stap te gaan. De steeds verdere miniaturisering leidde ertoe dat de kleine Personal Digital Assistant (PDA) met steeds meer mogelijkheden in beeld kwam. Ook veel apparaten zoals wasmachines, videorecorders, digitale camera's en dergelijke bevatten tegenwoordig een computer om allerlei zaken te regelen, deze worden dan meestal een ingebed systeem of - in het Engels - embedded system genoemd. Onafhankelijk van de ontwikkelingen op pc-gebied ontwikkelden zich ook de mainframe en minicomputers, met als grote spelers respectievelijk IBM, Control Data Corporation, en DEC. De allersnelste researchcomputers bleven een speciale niche vormen, lange tijd aangevoerd door Seymour Cray met zijn supercomputerontwerpen. Nadat vanaf 2006 de PDA opkwam, zijn sinds 2010 de smartphone en de tablet doorgebroken. Hierdoor is er een enorme nieuwe markt ontstaan voor mobiele apps, die soms alleen maar zinvol zijn op mobiele apparatuur, zoals geografische positiebepaling en navigatie. Hedendaagse smartphones hebben niet alleen een camera voor stilstaande beelden en films, maar ook een microfoon, waarop commando´s kunnen worden ingesproken, zodat het kleine toetsenbord minder nodig is. Communicatie is mogelijk via internet, e-mail en SMS. Bellen is slechts een van de functies van een smartphone geworden

21-06-2018 om 09:14 geschreven door rami

De ARRA I (Automatische Relais Rekenmachine Amsterdam) - de eerste in Nederland gebouwde computer - wordt officieel in bedrijf gesteld.

Arra computerbedrijf De ARRA (voor "Automatische Relais Rekenmachine Amsterdam", de Automatic Relay Calculator Amsterdam) was de eerste Nederlandse computer en werd gebouwd op basis van relais voor het Nederlands Mathematisch Centrum, dat later het Centrum Wiskunde & Informatica (CWI) werd. . Het werd ontworpen en gebouwd door Carel Scholten en Bram Loopstra en werd voltooid in 1952. Vanwege betrouwbaarheidsproblemen werd het al snel uit de vaart gehaald en "bijgewerkt" naar de ARRA II, die eigenlijk een compleet nieuw ontwerp was. In december 1953 voerde elektronische [ ARRA II zijn eerste programma's uit en werd voltooid in 1954

21-06-2018 om 09:11 geschreven door rami

 

21-06-2018 om 09:05 geschreven door rami

21 juni 1988 beatrice egli Beatrice Margerite Egli ( 21 juni 1988 in Lachen , Canton Schwyz ) is een Zwitserse popzanger en actrice . Ze is de winnaar van hettiende seizoen van de RTL Castingshow Deutschland sucht den Superstar . Beatrice Egli komt uit een muzikaal gezin en zingt al sinds haar negende. Op haar 14e begon ze zanglessen te nemen en te zingen op volksfeesten. Ze voltooide een opleiding tot kapper en werkte een jaar in dit beroep. In 2011 voltooide ze acteeropleiding aan de School of Drama Hamburg . Met haar twee oudere en haar jongere broer woonde ze tot haar 28e in het huis van haar ouders in Pfäffikon. In 2016 verhuisde ze naar een nabijgelegen appartement. [ In 2007 trad Egli op samen met Lys Assia ; Samen brachten ze de single Tell me uit waar de engelen wonen en een album met dezelfde naam. Het duo won in april 2007 met deze titel, de Zwitserse voorlopige beslissing voor de Grand Prix van volksmuziek . Tijdens de finale in Wenen in augustus bereikten ze de 12e plaats op 16. Voor deze voorstelling kreeg Egli de schuld van Assia. In het najaar van 2007 trad Egli op tijdens het najaarsfestival van volksmuziek van Florian Silbereisen . In 2009 presenteerde ze de titel Lipstick op Musikantenstadl . Tot die tijd gebruikte ze haar voornaam als artiestennaam, van haar derde album in 2011 onder haar volledige naam. Op 11 mei 2013 won Egli in de finale van het tiende seizoen van Duitsland op zoek naar de superster met 70,25 procent van de stemmen van het publiek. Op één uitzondering na ontving Egli de meeste publieksoproepen bij alle themashows. Door de DSDS te winnen, won ze 500'000 Euro en kreeg ze een platencontract bij Universal Music . Haar eerste single na DSDS-deelname heette Mein Herz , geschreven en geproduceerd door Dieter Bohlen . Het nummer steeg in de eerste week van de verkoop op nummer één van de officiële Duitse , Oostenrijkse en Zwitserse hitlijsten . In mei bracht ze haar studioalbum Glücksgefühle uit , dat de tweede plaats in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland veroverde op de albumcharts. In de tweede week van de verkoop stond het album op de eerste plaats in de Zwitserse hitlijsten; In augustus werd het platina toegekend in Zwitserland. In Duitsland, slechts vier weken na de DSDS-overwinning, kregen haar album en haar single goud. [ ] Haar tweede single Now and here forever werduitgebracht op 31 augustus 2013. [
Na de overwinning bij DSDS ook eerdere publicaties beter verkocht. Dus Egli slaagde met hun 2011 uitgebrachte album Fire and Flame 2013, de sprong naar de 12e plaats in de Zwitserse hitlijsten. In 2011 bereikte het album nummer 81 in de Zwitserse hitparade.In 2013 bereikte het album voor het eerst een plaatsing in de Duitse en Oostenrijkse hitlijsten. Op 22 november 2013 werd het volgende studioalbum Pure Joie de vivre uitgebracht . In Zwitserland stond ze wederom op de eerste plaats en in Oostenrijk en Duitsland de top tien. De eerste single-release Crazy voor jou stond ook in de hitlijsten in alle drie de landen. Op 7 december 2013 trad Beatrice Egli op bij Das Supertalent ; Daar kreeg ze platina voor geluk . In maart 2014 ontving ze de Duitse Echo in de categorie "Nieuwkomer van het jaar (internationaal)". In dezelfde maand, de tweede single Op een gegeven moment uit hun tweede album Pure Joie de vivre en ook in de hitlijsten geplaatst. In april 2014 kondigde Dieter Bohlen aan dat hij niet langer voor Egli zou produceren. In mei 2014 won ze de Swiss Music Prize Prix Walo in de categoriehit. Op 24 oktober 2014, het studioalbum Bis hierher en nog veel meer . Het album werd opgenomen in Berlijn, zonder de medewerking van Dieter Bohlen. [] De eerste single is Op de pleinen, klaar voor geluk! en werd uitgebracht op 10 oktober 2014. De videoclip is opgenomen in New York. Van begin november 2014 tot januari 2015 was Beatrice Egli op Pure Joy Joys Tour. Het album bereikte nummer één in Zwitserland. Op 9 januari 2015, de tweede single We live hardop en de bijbehorende videoclip. Op 3 juli 2015, een gouden editie van Bis hierher en nog veel meer . Dit bevat zes nieuwe nummers, waaronder de nieuwe single Without Words . [ Op 8 april 2016 is haar nieuwe studio-album Kick net uitgebracht met de gelijknamige single.

21-06-2018 om 09:03 geschreven door rami

 

20-06-2018 om 09:01 geschreven door rami

20 juni 1949 lionel richie Lionel Brockman Richie Jr. (Tuskegee (Alabama), 20 juni 1949) Richie werd geboren op de universiteitscampus van Tuskegee en ging daar ook studeren. Hij wilde dominee worden, maar koos uiteindelijk voor de muziek. Richie begon in 1968 met medestudenten de band Commodores en schreef de meeste van hun hits die ze in de jaren 70 scoorden. Richie specialiseerde zich in ballads en zei daarover in het VH1 programma Behind the Music "Iedereen in de band wilde het hardst funkende nummer schrijven, ik probeerde daartussen op te vallen". En het werkte, want Easy, Three times a lady, Sail on en Still bereikten stuk voor stuk de hoogste regionen in de hitlijsten. Gevolg was wel dat Richie het centrale middelpunt van de band werd en dat er langzaam maar zeker een artistieke tweedeling ontstond. Nadat Endless Love werd afgewezen voor het volgende Commodores-album nam Richie het op als duet met Diana Ross; voor Kenny Rogers schreef hij de single Lady (in 1983 gecoverd door de Jamaicaanse zanger Wayne Wade) en produceerde hij het album Share Your Love. In 1982 bracht Richie een titelloos solo-album uit met nummers die hij niet kwijt kon bij de Commodores; het werd een van de bestverkopende albums van dat jaar en de single Truly leverde Richie zijn eerste Grammy Award op. Het album was opgedragen aan de inmiddels overleden manager Benny Ashburn en aan de Commodores met wie Richie datzelfde jaar weer op tournee ging. Het concert in Texas zou echter zijn laatste zijn, want de volgende dag koos hij - na lang twijfelen - definitief voor een solocarrière. In 1983 verscheen zijn tweede album; Can't Slow Down, werd mede dankzij de singles All Night Long en Hello nog succesvoller dan de voorganger en zorgde ervoor dat Lionel Richie de status van superster verwierf. In 1985 werkte hij samen met Michael Jackson aan We Are The World, dat voor het goede doel, USA for Africa, werd opgenomen. De Harvard University onderscheidde hem op 5 december 2011 onder meer hiervoor met de Peter J. Gomes Humanitarian Award.[] Ook het album Dancing on the Ceiling uit 1986 was een succes. In 1987 trok Lionel Richie zich terug uit de muziekwereld; hij scheidde van zijn vrouw Brenda, zorgde voor zijn zieke vader (die in 1990 kwam te overlijden) en liep zelf bij de kno-arts vanwege een keelaandoening. In 1992 maakte Richie een succesvolle comeback met het verzamelalbum Back To Front. In Nederland stond dit album elf weken op nummer 1; van de drie nieuwe singles werd My Destiny de grootste hit. Richie zou dit succes in de daaropvolgende jaren niet meer overtreffen en ging weg bij Motown waar hij twintig jaar onder contract stond. Richie tekende een nieuw contract bij Island en bracht in 1996 - na een periode van introspectie - het redelijk succesvolle album Louder Than Words uit dat bij vlagen teruggreep naar de oude vertrouwde Commodores-sound. In navolging van de andere Commodores kreeg ook Richie in 1997 een plek in de Alabama Music Hall of Fame. Ook met de in Londen opgenomen opvolger Renaissance (2000) stond Richie nog volop in de schijnwerpers. Het album bereikte een 10de plaats in de Album Top 100 en daarvan verschenen op single: Don't Stop The Music en de hit Angel die de 8ste plaats haalde in de Nederlandse Top 40. Daarna vanaf 2001, ging het bergafwaarts met Richies succes. Hij bracht drie albums en een verzamelalbum uit, maar die verdwenen allemaal al snel weer in de uitverkoopbakken. Zijn platen waren dan wel geen hits meer, zijn optredens waren dat nog wel. In september 2008 gaf hij in het kader van de concertreeks Symphonica in Rosso vier uitverkochte concerten in het GelreDome in Arnhem. Bij de concerten waren er gastoptredens van onder meer Candy Dulfer, Alain Clark, Trijntje Oosterhuis, Leona Philippo en Jeroen van der Boom te zien. Naar aanleiding van deze concerten bracht hij in twee maanden eerder (juli 2008) de single Face In The Crowd, een duet met Trijntje Oosterhuis. Het werd zijn eerste top 10-hit in acht jaar tijd.
De concertregistratie van Symphonica in Rosso kwam in december 2008 binnen op de eerste plaats van de albumlijsten. Het werd Richie's eerste nummer 1-succes in zestien jaar tijd. Richie liet weten open te staan voor een reünie van de Commodores; dit resulteerde in 2009 in enkele optredens van 45 minuten met oud-leden William King en Walter Orange die nog altijd deel uitmaken van de huidige bezetting. In 2012 verscheen het album Tuskegee waarop Richie zijn hits zong als duetten met countrysterren als Shania Twain (Endless Love) en Kenny Rogers (Lady). Speciaal voor de Benelux maakte Lionel Richie nieuwe versies van Angel en You Are met - respectievelijk - de Belgische zangeres Natalia en de Nederlandse zanger Waylon. In de zomer van 2015 gaf Richie concerten op Glastonbury en North Sea Jazz waarbij hij ook veel hits van de Commodores speelde. Eind 2017 werd bekendgemaakt dat Richie plaats zal nemen in de jury van American Idol. is een Amerikaans muzikant en popzanger.

20-06-2018 om 09:00 geschreven door rami

20 juni 1967 nicole kidman Nicole Mary Kidman (Honolulu (Hawaï), 20 juni 1967) is een Australische actrice. Ze woonde tot haar vierde op Hawaï waar haar ouders op dat moment verbleven. Daarna verhuisde ze met haar ouders naar Australië. Toen ze drie was, begon ze met balletles. Op veertienjarige leeftijd begon haar carrière met een rol in de kerstfilm Bush Christmas. Op de set van Days of Thunder, haar eerste Amerikaanse film, begon ze een relatie met Tom Cruise. De twee trouwden op 25 december 1990. Op 8 augustus 2001 werd bekend dat het paar ging scheiden. Hierna kreeg Kidman een relatie met Lenny Kravitz. Vandaag de dag is haar liefde countryzanger Keith Urban. In juni 2006 trouwden ze. Gedurende haar huwelijk met Cruise adopteerde het paar twee kinderen: een dochter en een zoon. In 2001 kwam echter de scheiding, naar algemeen wordt aangenomen, omdat zij haar kinderen katholiek wenste op te voeden en niet onder de invloed van de door Tom Cruise aangehangen Scientologykerk. Kidman en haar echtgenoot Keith Urban kregen op 7 juli 2008 hun eerste kind, een dochter. Het meisje kwam ter wereld in Nashville in de staat Tennessee. Op 28 december 2010 werd hun tweede dochter geboren via een draagmoeder. Kidman won een Oscar voor beste vrouwelijke hoofdrol voor de verfilming van Michael Cunninghams roman The Hours in 2003. Haar vermogen wordt geschat op bijna 100 miljoen euro. In 2006 was ze de best betaalde actrice ter wereld

20-06-2018 om 08:58 geschreven door rami

 

19-06-2018 om 09:23 geschreven door rami