In Mareuil wonen Mia en Denis. Mia is de jongste zus van Bea. Zij baat er een restaurant en bar “chez Mia” uit. ’s Middags komen er vele mensen uit het dorp en de omgeving eten. Zo raakte ik in gesprek met een van de gasten, de hertogin van het kasteel van Mareuil (zie foto)! Een adellijke titel stelt in Frankrijk niet veel meer voor, maar zij is een van de afstammelingen van de Duitse Habsburgers, een hertogin nog wel.
Saint-Félix de Bourdeilles, weer een andere streek in de Dordogne, in de Périgord. Het zit ook hier vol gaten in de bodem met grotten. We staan niet ver van Brantôme en op 10 kilometer van onze familie. Morgenvoormiddag gaan we naar de zus van Bea in Mareuil-sur-Belle. Het is broeiend heet, teveel voor april. De luifel staat stevig vast voor een eventuele onweersbui.
Het dorp Thégra stelt weinig voor. De bakker woont in de Mairie, het gemeentehuis. De streek zit hier vol met gaten en grotten in de bodem. Vlakbij bevindt zich de fameuze Gouffre de Padirac. De mensen dachten vroeger dat het de ingang van de hel, l’enfer, was. Eind 19e eeuw heeft geoloog Martel het aangedurfd om neer te dalen in de gouffre, 103 meter diep. Hij had er een wonder van grotten ontdekt. En zo zijn er hier nog tal van holen en grotten. We zijn naar Rocamadour gereden. Eenmaal in je leven moet je er geweest zijn. Het is een bedevaartsoord vol toeristen en de obligate winkeltjes vol prullaria. Laat ons vooral bidden voor de kinderen uit het verre oosten, die een schamele cent verdienen aan het fabriceren van al die toeristische rommel. Morgen gaan we op familiebezoek, echt waar!. De jongste zuster van Bea woont al 40 jaar in Mareuil-sur-Belle, in de Dordogne. Wij gaan naar een camping in de buurt van Mareuil. Mia, de zus van Bea, baat er een bar-restaurant uit. Vanuit Thégra is de rit 200 kilometer via Brive en Périgueux.
We zitten nu 150 kilometer verder westwaarts, in Thégra in de Lot. De weg was knap spannend met smalle weggetjes en meer dan genoeg haarspeldbochten. Zo haalde ik een gemiddelde snelheid van 40 km/uur. Met een span van 15 meter met lange camionette en nog langere caravan haal je geen snelheden op bochtige departementale en lokale wegen. De lucht blijft blauw en de temperatuur is heerlijk. We zitten tegen Rocamadour en de Gouffre du Padirac, beide gekend als toeristische trekpleisters. De camping “Le Ventoulou” geeft meer dan genoeg comfort om twee dagen te blijven.
Sévérac-le-Château is een middeleeuws dorp, waar de tijd stil is blijven staan. Via steile en vermoeiende trappen klim je naar het kasteel en de verlaten steegjes liggen er nog bij zoals in de Middeleeuwen. Tempeliers en koene ridders hadden het majestueuze kasteel bewoond of verbleven er tijdens hun kruistocht naar Jeruzalem. Morgen trekken we verder westwaarts, 150 kilometertjes ver. We rijden via Rodez, Decazeville en Figeac naar Thégra, tegen Gramat. De dagen zijn goed gevuld met de studie van de planning en het van buiten leren van de wegenkaart. GPS is onbetrouwbaar, want als je kiest voor niet-betalende routes, dan word je langs veldweggetjes geleid. Geef mij maar de degelijke Michelin kaart!
We staan op camping Les Calquières in Séverac-le-Château. We staan hoog, op bijna 700 meter. Zo zullen de nachtjes fris zijn. Vlakbij staat het majestueuze kasteel. We zijn langs de fameuze viaduct van Milliau gereden en ik heb van de gelegenheid geprofiteerd om wat foto’s te nemen.
We zijn aan de laatste dag Provence en Lourmarin bezig. De diepblauwe lucht overweldigt. Morgen trekken we naar de Languedoc en verder westwaarts naar het departement Aveyron, naar het stadje Sévérac-le-Château. Op de planningstabel staan 300 kilometer en de trip gaat over Cavaillon, Nîmes, Montpellier, Lodève en de fameuze brug van Milliau. De voortent wordt netjes opgeborgen om binnen 14 dagen terug uit te plooien. We gaan immers de komende twee weken langzaam naar Bretagne trekken. Er moeten 1.200 kilometer gedaan worden in die 14 dagen. Dat zal wel lukken, want in de middeleeuwen deden ze dat ook al, toen de koene ridders uit Jeruzalem haast hadden om, eenmaal terug thuis, hun deernen van de kuisheidsgordel te bevrijden. De foto van de kaart staat helaas op zijn kop. Hoe ik ook met allerlei software als een duivel tewerk ga, ik krijg de foto niet mooi geplaatst. Maar dat geeft de lezer de gelegenheid zijn nek uit te steken.
Onder een stralende zon ging de voettocht vandaag naar de twee stuwmeren in de Montagne Sainte-Victoire. Aan de Barrage Bimont waren ze aan het werk en zo moest het wandelpad aangepast worden. Zoals vorig jaar stond ik dan weer aan de Barrage Zola. De bouw van deze oude barrage werd geleid door Zola, de vader van Emile. Je kent hem wel. En eindelijk heb ik eens een foto van mezelf met een schel van een berg, een schelfie dus. Bergschoenen en stafkaarten gaan voorlopig in de doos, omdat we ons morgen voorbereiden op het vertrek uit Provence.
Een luie zondag in Lourmarin vertaalt zich in boeken lezen en wat chillen op de camping. Slechts twee dappere kampeerders maken gebruik van het ruime zwembad. Het weer is prachtig, de WC-brillen blijven maar ronddraaien en de lucht is blauw.
De weergoden zijn ons goed gezind. Het is niet te warm en het regent niet. Onze voettocht door de Montagne Sainte Victoire is perfect. We doen de tocht door de Domaine Départemental du Taulisson naar de kapel van Concors en de observatietoren. Het is dapper stijgen langs een veldweg en nog meer dapper dalen door de rotsen en het bos. Het is opletten waar je je voeten zet, want bijna elke stap is een halve meter dieper. Een ver en prachtig uitzicht over de vallei van Aix-en-Provence, de Sainte Victoire, de besneeuwde Alpen en de Lubéron is de kroon op de stevige voettocht.
De regenvlagen zijn voorbij getrokken en dus wordt het de hoogste tijd op de bergschoenen aan te trekken. Een trip met sterk stijgen ging vanuit het fort van Buoux naar Pelat de Buoux en de Ravin de l’Enfer. In ruil voor stevige fysieke inspanning werden adembenemende vergezichten geschonken. Op mijn 65 jaar ben ik nog blij dat ik nijdige stijgingen van 500 meter en meer aan kan. Morgen komt er weer en dag en de bergschoenen staan binnen handbereik. De Lubéron verwacht ons.
Vandaag is het een beetje een ellendige dag. Regen, wind en lage temperatuur zijn we niet gewoon in Provence. Nochtans is het april en is de zomer nog niet in aantocht. Maar geen probleem, al wat niet is, moet dus nog komen. Hoopvol wachten we op blauwe luchten en meisjes met spaghettibandjes. Daarom plaats ik enkele foto’s van de camping met de propere WC met ronddraaiende bril.
Het weer is frisjes en bewolkt, ideaal voor voettochten. De tocht, die we in petto hebben, gaat langs rotswanden en diepe kloven en daarvoor moeten we nog wat wachten tot het rotsige pad droog is. We zijn vandaag door de Lubéron gereden langs Bonnieux, Lacoste met de kop van markies de Sade, Ménerbes en Oppède-le-Vieux.
Elk jaar komen we er opnieuw. De Colorado van Rustrel blijft betoveren. De oker kleurt mysterieus. Het is een curiosum. De rode aarde werd gebruikt voor kleurstof voor gasslangen, stenen en uiteraard de okerverf. Via Pertuis zijn we dan terug naar Lourmarin gereden. Vreemd restaurantje in Pertuis!
Het regent in Provence. Zolang de Wc-brillen blijven ronddraaien is er geen probleem. Voettochten op rotsen en smalle bergpaadjes zijn nu niet aan de orde. Dan is de tijd rijp om olijfolie en zeep te zoeken. Olijfolie vonden we in de supermoderne oliemolen van Cadenet. Zie de foto’s ervan. Zeep halen we in Salon-de-Provence, waar we vorig jaar ook waren. Marius Fabre stond in voor de levering. Dan konden we een toertje doen langs Isle-sur-la-Sorgue, Gordes en Saint-Panthaléon. Gelukkig was het licht bijzonder geschikt voor foto’s, beter dan de saaie postkaarten. Aan de voet van het kerkje van St.-Panthaléon liggen sarcofagen van kindergrafjes, vele eeuwen oud.
Vougines is een klein typisch Provençaals dorpje hier in de buurt, mooi genoeg om er naar toe te stappen. Met een lucht vol grauwe wolken was de voettocht vol afwisseling langs wijngaarden, olijf-en amandelbomen. Rozemarijn, tijm en andere kruiden geurden langs het pad. Op zondag is Vougines heel vredig, en de andere dagen ook, alsof er iedereen slaapt. De zolen van de bergschoenen zijn weer wat meer afgesleten en de zondag is mooi volbracht.
Ik heb twee soorten schoenen, brave en stoute. Vandaag heb ik voor mijn stoute en stevige schoenen gekozen. Ik ben alleen naar de Lubéron gestapt richting Bonnieux. Langs een smal en rotsig bergpad ben ik omhoog geklommen. Ik had uitzicht op de vallei van de Durance en de montagne Sainte Victoire. Onderweg ben ik een slang tegengekomen en verder niets of niemand gezien. Het was aangenaam fris boven op de bergkam van de Lubéron. Na 12 kilometer en drie uur stevig doorstappen was ik terug op de camping. En op mijn stafkaart staan er nog een hele hoop van die voettochten.
De wekelijkse markt in Lourmarin is gekend als eens van de kleurrijkste markten van de Provence. Alle straten staan vol kraampjes en de auto’s staan op de voetpaden geparkeerd. Ik denk dat de ganse Lubéron naar de markt in Lourmarin komt.
Het fort van Buoux is een vesting uit de 9e eeuw en was toen een rijke nederzetting met kasteel, kerk en logistieke voorzieningen. De vesting werd verlaten en Lodewijk XIV heeft het fort laten verwoesten. De ruïnes zijn nu te bezoeken. Wat verder ligt Bonnieux als belangrijk dorp in de Lubéron, allemaal in de buurt van Lourmarin. In de verte zien we de Mont Ventoux, nog vol sneeuw! Op de foto’s zien we Diarmuid in zijn koets. Het beest is 13 jaar oud en kan niet goed meer uit de voeten. De zon schijnt en het Provençaalse leven komt op gang.
Camping les Hautes Prairies in Lourmarin biedt veel eigentijds comfort. Het sanitair is modern opgevat en de WC-brillen draaien er rond. Ik was er voor gewaarschuwd door mijn West-Vlaamse vrienden. Er sloeg een motor aan en ik begon een rondje van 360° te draaien. Zo krijgt een mens een compleet zicht op het kampeergebeuren. Met een grijs luchtje vol wolken ben ik met mijn plooifietsje naar Lourmarin gereden voor een vluchtig bezoek. Ik vond er het kasteel en het graf van Albert Camus. Je kent hem wel, de schrijver van La Peste, wereldliteratuur. Zijn graf is verwilderd, misschien het zinnebeeld van de pest. Er is één bakkerij in Lourmarin, een smal deurtje en een winkeltje, waar je maar met één man in kan.
