|
Slavencellen
Slavencellen,
ik heb er miljarden, niet te
tellen.
Kijk naar de rode dienaars in
mijn bloed,
ze doen het toch goed!
Negentig dagen
zuurstof dragen
en dan af breken
tijd en taak samen
verstreken.
Kijk naar mijn spieren
die als langgerekte pieren
allen samen
gehoorzamen
aan mijn elektrische zweep,
alsof ik in hun oren kneep.
Maar ze krijgen toch eten
en zuurstof niet vergeten.
Daarvoor heb ik andere cellen
die het ook zonder vrijheid
moeten stellen.
Die van mijn darmen en mijn maag
maken zuren en basen zonder
gezaag,
sterven al na twee dagen
zonder zich ooit iets af te
vragen.
En met mijn longen
wordt lucht gedwongen
zoals het moet
in datzelfde bloed.
En daar ergens boven zit een
aparte groep,
daarop doe ik constant beroep
om te voelen en te denken
en bevrediging te schenken
aan mijn persoonlijkheid
heersend over die totaliteit.
Als ze nu maar niet staken
die cellen die mij eigenlijk
maken.
Daarom wil ik ze iets geven
zodat ze wat langer blijven
leven.
Elke dag in mijn bed
wordt hun taak op rust gezet.
Traumadour 26/11/2010
|
