|
Wereldtaal
Hoe Engels een wereldtaal geworden is ? vroeg ik me
deze morgen af tijdens het lezen ervan.
Ik krijg het gevoel dat Engels wel eens de meest
a-fonetische taal zou kunnen zijn (toch onder de talen die ik ken).
Ik las daarnet dat iets witty is, geestig, waarbij zowel
de i als de y dezelfde uitspraak hebben, namelijk ie. Akkoord dat hebben
wij ook in ons Nederlands, maar wacht. Whit bestaat ook (grein, sikkepit) en
daar klinkt de ie gewoon iets korter. Sommigen zullen een zucht van de h
uitspreken maar dan wel vóór de w. Het wordt dan een soort West-Vlaams goed
of een Franse acht.
Maar met een y achteraan (whity, witachtig) dan is de
uitspraak waitie. En is er een e in de plaats van die y, dus ook
achteraan (white, wit) dan heeft die alleen iets te maken met de klank van de
ie, maar wordt zelf niet uitgesproken.
Komt er tussen de t en de y een h (withy, twijg) dan
is het weer ie uitgesproken, maar wel met hun typische lispelende t.
Hetzelfde gebeurt bij withe (ook een twijg) maar met gehalveerd lispelen.
With wit wordt het weer geestig (wit) en zijn we zowat
rond.
Hieronder een lijstje:
whit
white
whity
wit
with
white
withy
witty.
Ik blijf verwonderd over het fenomeen denken, dat we juist
zon a-fonetische taal als wereldtaal uitkiezen. Iedereen aanvaardt dat gewoon.
Zou het iets te maken hebben met het menselijk opportunisme, waarbij het
rationele en het logische niet mee spelen? Of is het een uitloper van de
dominantie? Of misschien is het gewoon familie van Romaanse en Germaanse talen
en daardoor aantrekkelijk voor allemaal?
Voor mij blijft het toch wat witty, vooral omdat we niet
echt kiezen!
Traumadour 31/01/2011
|
