|
Verwondering.
Zo zou ik het gevoel willen omschrijven als ik lees over het
leven van Sacculina.
Dit is een soort rankpootkreeftje (eendenmossels en
zeepokken) dat parasitair is gaan leven. Alleen als larve is het herkenbaar een
kreeftachtige, want als volwassene is het een zacht zak die aan de onderkant
van een krab zit vastgeplakt en bij zijn gastheer lange zich vertakkende,
plantachtige wortels naar binnen laar groeien. Dit parasietje voedt zich met
het weefsel van de krab, maar niet zomaar lukraak! Het groeit eerst naar de
voortplantingsorganen van de krab, waar het deze in feite castreert. Daardoor gaat de krab leven als een gesneden
kater, wordt dik en vet en levert extra voedsel voor de Sacculina, die dan zelf
kan voortplanten.
Is het voorstelbaar dat zon ingewikkeld gedrag in DNA, in
de genen is vastgelegd? De jonge Sacculinas kunnen het van hun ouders niet
leren. Hoe kennen ze de anatomie van de krab?
De grootste verwondering gaat dan naar de tijd van miljoenen
jaren, voor ons onvoorstelbaar, die zon gedrag kan laten evolueren.
Daar doe ik mijn hoed voor af. En zo zijn er veel, dus zou
ik best mijn hoed opbergen.
[De aanhalingen komen uit Het verhaal van onze voorouders
van Richard Dawkins p 505.]
Traumadour 2/2/2011
|
