Pijnlijk

Een documentaire over oliewinning in Canada. Een wildernis waar vroeger Indianen van jacht en visvangst leefden, wordt nu afgegraven, nadat eerst zorgvuldig het bos gekapt is en de dieren zorgeloos verdwenen.

We zien eerst hoe het vroeger was, hoe een moderne stam nog steeds die tradities volgt, maar geconfronteerd wordt met warmere winters en te vroeg smelten van het ijs in de lente. Het gebeurt. Hun wereld verandert en muteert en ze weten niet waarom. En omdat er steeds minder kariboes zijn, schieten ze alleen bokken (letterlijk).

De figuurlijke bokken worden 2000km meer naar het zuiden geschoten, want daar wordt de camera gericht op een tweede Indianensite met een afgegraven ‘wildernwas’. Om te overleven moesten de inboorlingen voor de industrie gaan werken, meewerken aan de vernietiging van hun eigen leefwereld. Ze verdienen goed geld, nu toch. De omgeving stinkt, maar dat went en de effecten van continue teerdampen zijn voor later. Dan rest er trouwens nog altijd: ‘Kom op tegen…’

Ik weet niet meer hoeveel miljoen barrels olie er per dag geproduceerd worden, maar dat er voor iedere twee barrels, één als brandstof moet verbruikt worden, dus een rendementsverlies van 33%, blijft natrillen. Voor elke 100km die met die olie gereden wordt, zou je met andere olie nog 50km kunnen omrijden! Dat zijn echte solden cijfers. En inderdaad, daar wordt de wereld gesoldeerd. De waarde van de wereld is wat we er NU! aan hebben. Het vernietigd landschap, de CO2 uitstoot, de klimaatwijzigingen, tellen niet. Hoe gelukkig blijken de jonge mensen die geïnterviewd worden en die zonder scrupules hieraan meewerken! En ook de verbruikers (wij?) die voor de winsten zorgen? Hoe lang worden hun zonden nog vergeven omdat ze niet weten wat ze doen?

Traumadour                 4/3/2011