Hij brengt me bij een wegwijzer: “Chapelle et table d’orientation”.

Hoe kan dat nu toch? Door toedoen van die hond kom ik er nu toch. Kan hij mijn gedachten lezen? Ik krijg er toch een raar gevoel bij.

Nu nog even doorbijten, nu ik de top ruik! Het eten kan wel wat wachten. Bruintje volgt duidelijk tegen zijn goesting en blijft lange stukken achter. Uiteindelijk stopt de grintweg op een soort primitieve parking en vandaar begint een echt bergpad met grove stenen, niets voor hondenpoten. Ik herontdek het genot van in de bergen wandelen, dank zij bruintje. Na een korte flinke inspanning ben ik boven bij de table d’orientation. Het zicht is prachtig, tientalllen kilometers ver zie ik de toppen van de bergen van de Auvergne. Allemaal uitgedoofde vulkanen. En er waait een verfrissende bries, een aangename beloning voor de inspanning.

Terwijl ik alle toppen in de omtrek bekijk, is daar plots weer … bruintje, wie anders! Naar beneden stap ik goed door, het gaat gemakkelijker en de honger begint parten te spelen. Aan “zijn” boerderij is er een ontmoeting met een oude versie van bruintje,  misschien zijn moeder? Weer gaat op 10 plekken de poot omhoog en het volgen schijnt gedaan.

Ik ben alleen op stap. 1 kilometer, anderhalve en daar hoor ik weer nagels achter mij op de stenen! Hij is er weer!

Om het slijkpaadje te vermijden besluit ik de baan te nemen die volgens mijn schatting nabij de chambre moet passeren. Bruintje blijft wat achter, maar volgt nog steeds. Na een kwartuur draait de baan teveel weg van mijn richting naar mijn goesting en ik keer een tweetal kilometer terug om toch het slijkpaadje te nemen, waar ik zeker ben. Dit besluit krijgt de goedkeuring van bruintje, die niet meer slenterend achterloopt, maar vlot meegaat en zelfs voorloopt. Hij blijft in mijn omgeving tot bij de chambre. Het laatste stuk loopt hij verder vooruit alsof hij dacht: ‘Nu vind je het wel zelf!”  Mijn half uurtje wandelen is uitgegroeid tot meer dan twee uur. Wat ik dacht niet meer te kunnen na mijn fietstocht, is me toch gelukt dank zij bruintje

Als ik half uitgehongerd mij op het terras installeer om te eten, zit bruintje te wachten en kijkt me meelijwekkend in de ogen. “Allé mijn gids, de eerste boterham met wat gesmolten kaas is voor jou!”. Voor ik er zelf een op heb, is hij er weer. Drie schijnt uiteindelijk genoeg te zijn voor deze gids, want dan gaat hij languit op het gras liggen dat stilaan verkoeling geeft.

Ondertussen is de uitbaatster van de chambre thuis. Als ik mijn verwondering over mijn gids uitdruk neemt ze alle betovering weg door te verklaren : “mais il fait ça tout le temps et avec tout le monde!”.

Spijtig! Ergens had ik toch gehoopt dat alleen ik die ervaring had en dat hij toch een beetje gedachten kon lezen.