Over mijzelf
Ik ben Ronny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam traumadour.
Ik ben een man en woon in Veurne () en mijn beroep is vroeger wel ja.
Ik ben geboren op 28/03/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: De wereld, de mensen, de natuur, de geest....
Waarom een blog? Communicatie! Het gevoel niet nutteloos zo maar allerlei dingen te denken en te schrijven. Mijn doel? Dat mensen mij verstaan en de brug van vooroordelen naar naoordelen durven nemen. Protest! Een aantal jaren jong? Geleefd!
Inhoud blog
  • Lichtjaren
  • In memoriam schoonmoeder.
  • Reacties??!!
  • Anders?
  • kennis
  • Mensentaliteit
  • straatontmoeting
  • Vervolg
  • Wind
  • openbaring in de woestijn
  • Ark dieren.
  • kijk stil
  • priming
  • 2012
  • droomverlangen
  • kerstwensen 2011
  • rechtspraakvraag.
  • groot dictee der Nedrlandse taal
  • Eenzaam
  • Nog eentje van de nacht-natuur wandeling
  • Nachtelijke belofte
  • Een duistere nacht
  • Slingerstaat
  • Cijfers en >> letters.
  • Hà! Eindelijk!!
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Traumadour: Wat mij raakt wekt mijn spraak.
    Omdat ik niet altijd mijn mond kan houden.
    17-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Bruintje deel 2
    Voor wie deel 1 zoekt, dat was gisteren, maar onder een andere naam. Zo cryptisch ben ik wel soms. Maar aan het begin wist ik nog niet dat Bruintje de hoofdrol zou spelen

    Hij brengt me bij een wegwijzer: “Chapelle et table d’orientation”.

    Hoe kan dat nu toch? Door toedoen van die hond kom ik er nu toch. Kan hij mijn gedachten lezen? Ik krijg er toch een raar gevoel bij.

    Nu nog even doorbijten, nu ik de top ruik! Het eten kan wel wat wachten. Bruintje volgt duidelijk tegen zijn goesting en blijft lange stukken achter. Uiteindelijk stopt de grintweg op een soort primitieve parking en vandaar begint een echt bergpad met grove stenen, niets voor hondenpoten. Ik herontdek het genot van in de bergen wandelen, dank zij bruintje. Na een korte flinke inspanning ben ik boven bij de table d’orientation. Het zicht is prachtig, tientalllen kilometers ver zie ik de toppen van de bergen van de Auvergne. Allemaal uitgedoofde vulkanen. En er waait een verfrissende bries, een aangename beloning voor de inspanning.

    Terwijl ik alle toppen in de omtrek bekijk, is daar plots weer … bruintje, wie anders! Naar beneden stap ik goed door, het gaat gemakkelijker en de honger begint parten te spelen. Aan “zijn” boerderij is er een ontmoeting met een oude versie van bruintje,  misschien zijn moeder? Weer gaat op 10 plekken de poot omhoog en het volgen schijnt gedaan.

    Ik ben alleen op stap. 1 kilometer, anderhalve en daar hoor ik weer nagels achter mij op de stenen! Hij is er weer!

    Om het slijkpaadje te vermijden besluit ik de baan te nemen die volgens mijn schatting nabij de chambre moet passeren. Bruintje blijft wat achter, maar volgt nog steeds. Na een kwartuur draait de baan teveel weg van mijn richting naar mijn goesting en ik keer een tweetal kilometer terug om toch het slijkpaadje te nemen, waar ik zeker ben. Dit besluit krijgt de goedkeuring van bruintje, die niet meer slenterend achterloopt, maar vlot meegaat en zelfs voorloopt. Hij blijft in mijn omgeving tot bij de chambre. Het laatste stuk loopt hij verder vooruit alsof hij dacht: ‘Nu vind je het wel zelf!”  Mijn half uurtje wandelen is uitgegroeid tot meer dan twee uur. Wat ik dacht niet meer te kunnen na mijn fietstocht, is me toch gelukt dank zij bruintje

    Als ik half uitgehongerd mij op het terras installeer om te eten, zit bruintje te wachten en kijkt me meelijwekkend in de ogen. “Allé mijn gids, de eerste boterham met wat gesmolten kaas is voor jou!”. Voor ik er zelf een op heb, is hij er weer. Drie schijnt uiteindelijk genoeg te zijn voor deze gids, want dan gaat hij languit op het gras liggen dat stilaan verkoeling geeft.

    Ondertussen is de uitbaatster van de chambre thuis. Als ik mijn verwondering over mijn gids uitdruk neemt ze alle betovering weg door te verklaren : “mais il fait ça tout le temps et avec tout le monde!”.

    Spijtig! Ergens had ik toch gehoopt dat alleen ik die ervaring had en dat hij toch een beetje gedachten kon lezen.

    Terwijl het stilaan donker wordt, ligt mijn gids-vriend van twee uur hier voor me in het gras af te koelen van deze hete zomerdag. Benieuwd of hij er morgen weer is.

    Traumadour

    Nu ik dit herlees (herbeleef) groeit het verlangen naar dergelijke ontmoetingen. Het ontroert me nog steeds, vooral omdat het zo'n uniek moment was. Misschien loop (fiets) ik daar deze zomer nog eens binnen. Hoewel... als je 't zoekt?....

    Taal PS: Ik had het nog gedacht dat een slijkpadje niet bestaat, tenzij je die diertjes helemaal zou inwrijven met slijk. Daarbij als dierenliefhebber zou ik daar toch zeker niet op stappen. Maar het klinkt zo onjuist, lopen op een slijkpaadje! Het klinkt eigenlijk helemaal niet, want het is te zacht. Maar 'k heb het toch maar verbeterd (gecorrigeerd, want of het echt verbeterd is???)!

    17-03-2011 om 18:14 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)
    16-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.MOOI uit de kast HERINNERINGEN
    In de kast HERINNERINGEN vind ik toch MOOI. Hoe eenvoudig kan dat zijn. Omdat het nogal lang is (dus lang genieten) komt nu deel 1, morgen de rest.

    De gids : impressie van een niet zo gewone ervaring

    Op 22 juni kom ik na de zevende dag rijden met de fiets op een eerste doel, de Auvergne nabij Besse. Ik plan daar een dag rust, maar vooral een dag om de omgeving nog eens goed te herbeleven. Ooit, zes jaar geleden, passeerden we hier een verlof in deze omgeving. Er hangen dus nog heel wat herinneringen. De rit naar daar was niet de gemakkelijkste omdat voor mij de eerste echte bergroutes onder mijn wielen doorschuiven en ook omdat het eigenlijk erg warm wordt. We halen wel zo’n 32 graden in de namiddag.

    Bij de bespreking van de kamer, chambre d’hôtes, een tweetal dagen geleden werd me gezegd dat de uitbaatster niet aanwezig zou zijn in de namiddag, omdat het zondag is en ze dan toch ook eens zelf ergens naartoe gaan. Maar er werd me beloofd dat er een briefje zou hangen hoe ik binnen kon om mij te installeren. Op de landkaart zag ik dat er op een bergtop in de omgeving een kapelletje staat waar het uitzicht mooi moet zijn. Maar ik bedenk dat het wel te lastig zal zijn om nog zo’n 250 meter te voet te klimmen na mijn eerste bergrit! Maar ja men moet kiezen in het leven en men kan niet alles hebben.

    Na nog een laatste klim van zo’n 120m kom ik bij de chambre, een mooi vernieuwd gebouw met blijkbaar een mooi aangelegde omgeving. Het kleine baantje loopt nog wat door tussen twee andere gebouwen in en naast het baantje is een parking voor de klanten van de chambre. Die heb ik natuurlijk niet nodig voor mijn fiets. Alles is heel stil en ik besluit eerst wat uit te blazen en een koekje te eten om mijn geslaagde rit te vieren. Vanuit de schaduw van wat bomen komt een bruine vorm naar mij toe. Als hij uit de schaduw is zie ik dat het een hond is die me rustig benadert. Het ziet er een vriendelijk beest uit, zoals de meesten trouwens en omdat er toch niemand is spreek ik hem aan, een beetje in ’t Frans, maar ook in ’t plat Vlaams. Als ik hem vraag of hij een stuk van mijn koekje wil, verstaat hij mij direct en samen eten we de laatste drie stuks op. Als ik zeg dat het op is, gaat hij verstandig enkele meter verder in de schaduw van een struik liggen. Blijkbaar geen dommerik, hij zal wel de gewoonte hebben om met toeristen om te gaan.

    Aan de deur hangt een briefje dat kamer 6 voor mij voorzien is en dat ik mij gerust mag installeren. Ik laat er geen gras over groeien en draag mijn bagage naar boven, neem een verfrissende douche en vooral een goede dronk om mijn vocht weer wat op peil te brengen.

    Dan merk ik dat ik nog een uurtje heb voor het eten. Even uitwaaien op het terras, waar schaduw en wat wind is, en … ook de hond die ik nu bruintje begin te noemen. Terug op mijn plooi besluit ik  de omgeving wat te verkennen. Er is niet veel keuze, ofwel terug, ofwel het weggetje tussen de boerderijen. Dus wordt het dat weggetje. Na 100m wandelen, zie ik dat bruintje volgt. Die denkt zeker dat er nog koekjes te krijgen zijn. Ik wrijf even over zijn kop en zeg dat hij naar huis mag gaan. Weer bedenk ik:”Wat praat je hier tegen een hond, Frans of Vlaams of honds? Hij, want het is nu door zijn gedrag duidelijk een mannetje, loopt voor.

    Van het erf van een boerderij komen plots luidruchtig drie andere zwarte honden. Ze blaffen om ter meest en zijn wat groter dan bruintje. Maar ze kennen bruintje precies, want na even wat gesnuffel, keert het geblaf zich tegen mij. Ja zij zijn buren en ik een vreemde, natuurlijk. In ’t plat Vlaams stel ik ze gerust en word nu ook de vriend van de grootste nadat hij mijn geur heeft opgenomen. Hij komt zo wat kwispelstaartend tegen mijn benen wrijven, vragend om aandacht en een hand op zijn kop. De tweede is bang en blijft op veilige afstand blaffen, grommen en zijn haar rechtzetten. Maar de heftigheid gaat er uit. De derde is oud, met een grijze neus en staakt het blaffen. Genoeg gewerkt voor vandaag, want ook voor een hond is het 32 graden zeg. Ze volgen mij enkele stappen. Vooral de grote is enthousiast. Toch niet nog meer honden achter mijn gat, denk ik. Maar de zwarte bende geeft het op en alleen bruintje gaat verder mee en loopt nu stilaan voor. 

    Het weggetje wordt een karrenspoor met links en rechts veel groen, aangenaam om wat te wandelen voor het eten binnen een half uurtje. Bruintje loopt een eindje voor mij uit en schijnt telkens wat te wachten. Soms voorbij een bocht zie ik hem niet meer, maar het wordt als maar duidelijker dat hij rekening houdt met mijn tragere wandelsnelheid. Als ik te ver achter ben, stopt hij effectief en kijkt achterom. Het is alsof hij iets wou vertellen. Even komt de gedachte boven dat hij mij misschien tracht naar iemand te brengen die hulp nodig heeft. Maar het zal wel zo zijn dat mijn fantasie wat op hol slaat door de herinnering aan oude TV feuilletons zoals Lassie in de tijd.

    Na zo’n kilometer is bruintje voorbij de volgende bocht niet meer te zien. Goed, hij is naar zijn kot, denk ik. Maar plots komt hij terug het weggetje op vanuit een paadje dat rechts omhoog loopt en dat ik nooit zou gevolgd hebben, omdat het te slijkerig is en redelijk overgroeid. Bruintje ziet mij in de ogen, draait zich om en wandelt dat slijkerig paadje op. “Mais qu’est-ce-que tu veux me dire?” vraag ik hardop, maar daar komt geen antwoord op. Dat slijkpad klimt toch meer en mijn schoenen zijn niet erg geschikt voor zo’n wandeling. Maar bruintje intrigeert mij, wat wil hij mij eigenlijk vertellen. Plots draait hij een weide in en als ik er ook in kom, is hij  niet meer te zien.

    Enfin, ik ben weer alleen. Ondertussen zag ik een plakaatje “Brionne” staan en ook zonder hond is mijn interesse geprikkeld. Ik krijg zin in mijn zoektocht en stap nu duchtig verder. Het oude gevoel van inspannend wandelen komt terug boven, prachtig. In het zicht van de eerste huisjes van Brionne zit daar… bruintje op mij te wachten. Nu ‘moet’ ik het weten waar hij mij naartoe wil. Het eten kan wel een half uurtje uitgesteld worden. Door deze kleine gemeente verandert zijn gedrag. Hij plaatst veel reukvlaggen en de honden in de tuinen reageren fel. Tot hij de ingang van een boerderij opdraait, drie vier keer zijn poot opheft en een jonge hond begroet met een korte snuffel. Het is duidelijk. Hier woont hij.

    Het paadje naast de boerderij leidt weer naar een andere weg, die nog verder klimt. Misschien wel in de richting van het kapelletje, denk ik. Nog even wat verder nu mijn vriend thuis is. Het onbekende na de volgende bocht daagt mij uit en ik vergeet de tijd.

    Plots is bruintje daar weer, achter mij nu, en kijkt mij met zijn bruine ogen aan alsof hij zich afvraagt waarom ik nog verder ga, nu ik toch zijn thuis heb gezien. Kort daarop loopt hij mij voorbij, alsof hij het begrepen heeft en draait weer eens een boerenpad op dat sterk klimt. Tussen het gras herken ik de stenen van een eeuwenoude weg voor ezels, zoals monniken vroeger wel eens aanlegden. Komt dit bij het kapelletje? Nee, het komt uit op een andere weg.

    Nog even verder klimmen voor de oriëntatie en ja hoor, daar komt bruintje. Eerst achter en dan weer voor alsof hij dacht “Als het dan toch moet, vooruit dan maar!”. Hij brengt me bij een wegwijzer: “Chapelle et table d’orientation”.

    Hoe kan dat nu toch? Door toedoen van die hond kom ik er nu toch. Kan hij mijn gedachten lezen? Ik krijg er toch een raar gevoel bij.


    Traumadour 

    16-03-2011 om 00:00 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (1)
    15-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.zoeken

    Zoeken.

     

    Zoeken moet ik, naar MOOI. Maar ze verstopt zich al enkele dagen achter DRAMA van aarde. We vlogen (niet allemaal, maar toch enkele) tienduizenden kilometers hoog om de aarde mooi te vinden. Een parel die we nooit zouden gezien hebben zonder Laika en haar(zijn?) aap-collega’s en sommige mensenslachtoffers. MOOI zien kost offers. We deelden de materie steeds verder in kleiner stukjes en zagen de mooiste theorieën als een revue en voorstellingen ervan die in een galerij zouden passen en met dichterlijke namen als fluonen, ferionen, bosonen. Maar onderweg was er de kracht, de vernietiging die binnenin wacht. En als je veraf bent is de wolkenpaddestoel MOOI. In de natuur toont MOOI de leeuw met zijn fiere manen. Maar onderzoekers wijzen op hele groepen teken die VIES voor MOOI zetten. Ooit zag ik een egel met bijna evenveel tekenblazen als stekels. Zit MOOI soms in de pels van een eekhoorn, of is het VLOOI? MOOI lijkt een regenboog die je alleen ziet van ver, onbereikbaar, ongrijpbaar maar betoverend.

     

    Traumadour                 15/3/2011

    15-03-2011 om 10:02 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)
    14-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Lachloos

    Lachloos

     

    ‘t Zijn geen dagen om te lachen.

    Drie berichten in het nieuws:

    -Nog tweeduizend tsunami-lijken op een strand in Japan. Hoeveel doden zijn er al?

    -Nieuwe ontploffing in een kerncentrale in Fukushima. Dreiging voor de toekomst daar, stuk van de economie valt stil.

    -Beurs van Japan neemt een duik! Ah ja!!! ’t Zou wel eens kunnen geld kosten voor de aandeelhouders.

    Dat is de Westerse vorm van solidariteit. Als je valt, dan vertrappen we je wel en daarna houden we wel eens een omhaling om een pleister te kopen.

    Ik word ziek.

     

    Traumadour                 14/3/2011

    14-03-2011 om 09:26 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)
    13-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Opstand = opstaan

    opstand

     

    Opstand tegen de natuur

    die ons bedreigt, elk uur.

    Misschien met een storm

    of zelfs een of andere woekerende worm,

    een stijging van de zee

    spoelt ons leven mee,

    de aarde beeft

    alsof ze bang is voor wat leeft.

    Het zit ons ingeprent

    die haat tegen het dreigement

    want we willen onszelf beschermen

    als we anderen horen kermen.

    En nu zien we het allemaal.

    Allemaal, als elk rampverhaal

    en het treft ons allemaal, als iedereen,

    want media werken over de grenzen heen.

    Kunnen we ze wel verwerken

    die dreigingen die onze dromen beperken?

    Kun je met een gedachte leven

    als, we bloeien hier toch maar even

    om wat we erfden door te geven

    aan kinderen, nichten en neven?

    Als wapens voor het nieuwe vuur

    nodig na die uitbarsting van de natuur.

     

    Traumadour              13/3/2011

    Voor de opmerkzame lezer: mijn tekst van gisteren was oorspronkelijk niet met de gedachte aan de wereld. Maar de analogie past wel goed.


    13-03-2011 om 10:49 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (1)
    12-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het beeld van de wereld

    Het beeld van de wereld

     

    Ik hou

    van het beeld

    da’k van jou heb gemaakt

    uit het slijk van herinneringen

    van de vijver met vergeetwater

    da’k gezuiverd heb

    van dode nog stekende dorens

    van stijve dwarsliggende takken

    da’k met de warmte van mijn handen

    gedroogd heb en gevormd

    rond de zachte kern

    van mooi beleven

    met een glimlach gezuiverd

    van gedroogde gal

    met armen die omhelzen

    en die niet afstoten

    met alles wat ik van je hebben wou.

    Ik bedrieg me

    met het beeld

    dat  liegt.


     

    Traumadour                          12/3/2011

    12-03-2011 om 09:46 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)
    11-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Verjaardag
    Even iets in opdracht moeten maken, dus vandaag een beetje minder ernstig. Hoewel?

    Tien,

    tien jaar heb ik gezien.

    Mijn wereld ligt nu vast

    en ik heb niet veel last

    om mijn muziek te spelen.

    Ook ballet gaat me niet vervelen

    en af en toe wat zingen

    en in de school rondspringen.

     

    Is mama ook ooit tien geweest?

    Van papa verwondert dat nog het meest

    Stel oom Didi nu op Nani’s schoot!

    Nee, hij is toch veel te groot.

    En het raarst van al

    is Nani op een kinderbal.

    Och, ik kan dat niet echt goed zien

    want ik ben uiteindelijk nog maar tien.



    Traumadour 11/03/2011


    11-03-2011 om 09:31 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (1)
    10-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Fazant

    Fazant

     

    Een fazantenhaan

    is de verkeerde kant op gegaan.

    Hij liep met geheven kop

    fier een stoppelveld op.

    Af en toe riep hij ‘UHU’ wat betekent vrouw

    en ook ‘UHU’ ik hou van jou.

    Maar hij kon geen vrouwtje horen

    zijn roep ging in de verte verloren.

    Plots hoorde hij een andere stem!

    Dat was zeker die van hém,

    zijn vijand die ook op een vrouwtje riep

    en waarschijnlijk een eind verder liep.

    Nu riep hij ‘UHU UHU’ met dubbele kracht:

    ‘Weg die vijand die ik veracht!’

    Vijand zong nu dezelfde woorden

    met exact gelijke en dus gestolen akkoorden.

    Het rood van zijn kop werd donker en fel

    ‘UHU’ zou hij vechten tot ‘UHU’ in de hel.

    De ander riep nu even luid

    maar hij kwam niet dichter, die valse huid.

    Zo pompte fazant zijn bloeddruk omhoog

    tot zijn kleine ziel uit zijn lichaam vloog.

    Daar lag hij nu door vijand geveld

    die nu ook zweeg als uitgeteld.

    Zo is ’t gegaan met fazantenhaan

    vijand was een muur met een echo aan.

     

    Traumadour              10/3/2011

     

    Waar gebeurd, maar  hij was wel niet dood.

    10-03-2011 om 10:01 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)
    09-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.wereld

    Wereld

     

    « Ha ! Tegen mij moet je daar niet over beginnen. Teveel volk op de wereld? Dat ze dan maar de vreemden wegdoen hé! Die komen hier toch maar om van onze centen te profiteren. Kinderen maken voor ’t kindergeld, steun van de OCMW en noem maar op. Dat ze terug naar hun land gaan. Er is hier altijd genoeg geweest voor ons volk en dat zal ook wel zo blijven. Waarom zouden we moeten delen, ik heb heel mijn leven betaald voor mijn pensioen. Ik heb recht aan een minimum van luxe na al die jaren werken. Zoals die medische verzorging die ik begin nodig te hebben. En als ik pijn in mijn rug heb, dan heb ik recht op een scanner en een professionele hulp zonder risico. Want anders doe ik die doktoren een proces aan. En wat denk je, nu slaan ze nog een beetje de naft op omdat ze in die apenlanden aan ’t ruziemaken zijn. Moeten wij daarvoor boeten en te voet gaan zeker? ’t Leven is al duur genoeg. Kijk maar een keer naar de prijzen. Ne mens zou bijna moeten gaan sparen om ne keer naar de Balearen te gaan. Daar is het goed. Daar zouden ze hier eens een lesje aan  moeten leren, hoe de mensen daar gereed staan om ons te bedienen. Maar al die zever van hongersnood en kinderarbeid en al die smerige ziekten, dat is alleen maar om het geld uit onze zakken te halen. Daar moeten ze bij mij niet mee af komen. Ah ja…wat wou je mij daarjuist vertellen?”

    “Och … euh….  laat maar.”

     

    Traumadour                             9/3/2011

    09-03-2011 om 10:34 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (1)
    08-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Piaf

    si tu me le demandais

     

    Als je ‘t mij zou vragen… en mijn gedachten zweven weg

    zou ik nog kruisen dragen, hoe voorzichtig ik het nu ook zeg.

    Zou ik mijn leven , met de nieuwe wending

    zoals het nu is opgeven, als het om jou ging

    en de gebroken draad oprapen, een pijndroom die niet stopt,

    ofwel naast je ontslapen, als mijn hart toch niet meer klopt.

    ‘k Had zeven jaren om te leren, alleen met herinneringen,

    wat het is liefde ontberen, geen steun, geen knuffel en van die dingen.

    Zelfs al is ze niet volmaakt en je een intenser leven zou verwachten

    en zelfs als ze je soms pijnlijk raakt en je vrienden zoekt om te verzachten,

    is ze een noodzaak om te leven, om samen een mens te zijn,

    het beste van jezelf te geven, je glimlach hervinden was zo fijn.

    Zonder iemand om te hechten, een doel bij wat je doet,

    geeft niets zin aan het vechten, niets is nog even goed.

     

    Traumadour                          7&8/3/2011

     

    Ik weet dat het niet allemaal klopt wat ik hierboven schreef. Eerst kwam de linker helft met een storende twee keer leven-geven. Ik weet dat ik het in ’t verleden niet gedaan heb zoals het hier als een belofte klinkt. Maar ’t is het gevoel, het diep gevoel dat me meesleurde toen de stem van Edith Piaf weerklonk tijdens een hommage gisterenmiddag. Het gaat om de momentwaarde van het gevoel. Toch was ik niet tevreden en deze morgen spuwde mijn onderbewustzijn de rechterhelft erbij, waardoor het veel meer een tekst van Piaf lijkt.

    08-03-2011 om 09:49 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (2)
    07-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Onecht
    Te lui om op te staan, na een uur bed, heb ik er een gemist. Voorbij, weg. 't Was over mezelf, weet ik nog. Wat deze morgen in de plaats komt, trekt er niet op, maar is even waar. Rare geest, heb ik, hebben wij.

    Onecht

     

    Een gevoel van onecht zijn

    beheerst mijn dag.

    Hoe waar was mijn leven

    toen ik niet nadacht?

    Toen dood dood was

    en leven bezig.

    Doen wat iedereen doet.

    Laat de slimmen maar sturen.

    En dan wordt dood levend.

    Wie stuurt dat?

    Niemand blijkbaar!

    Zitten we op een stuurloos tuig

    dat wereld noemt

    of mensheid?

    Doet iedereen alsof?

    Alsof ze niet weten

    hoe we bezig zijn.

    Mijn stem draagt niet

    in het bos van belangen.

    “Als bijen helemaal uitsterven” zegt er één

    “dan sterft het mensdom binnen vier jaar.”

    vijf miljoen doden

    per dag.

     

    Traumadour              7/3/2011

    07-03-2011 om 09:23 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (1)
    06-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Verleden of toekomst?

    Verleden of toekomst

     

    Beeld uit ‘Maudits sauvages’ van Bernard Clavel.

    Het oude Indiaanse stamhoofd, Mestakoshi, is vroeg aan de boorden van de rivier, in Canada nabij James Bay. De rivier zal bekroond worden met een barrage. Twee oudere vrienden (55 en 67 jaar) vertrekken stroomopwaarts, gebruik makend van het instromend tij, zoals hun stam al eeuwen deed om te vissen, te jagen. Hij praat met hen en beleeft, als ze vertrokken zijn, in gedachten de reis die ze ondernemen. Hij kan zich alles voorstellen, behalve “de bergen die de blanken verplaatsen voor de barrage”, zoals zijn zoon vertelde. Door die afdamming zal het waterpeil zakken en het zeewater verder het land indringen bij hoogtij zodat plant- en dierleven verstoord wordt. Maar ook het stamleven. De ouden zoals hij blijven, ook al is de toekomst onzeker en dreigend. De jongeren verlaten het dorp en twee uur later varen ze af met het uitgaand tij, mannen, vrouwen, kinderen, om toe te geven aan die verre ‘regering’ in Quebec. Zonder strijd, met geld. Zonder omzien gunt hij ze met moeite een groet. Zijn blik blijft stroomopwaarts gericht. Daar lag zijn leven.

    Een hond ontsnapt uit een boot, wil niet mee. “Tenminste één die niet bang is voor de barrage.” Mompelt Mestakoshi

     

    Zie je de spiegel tussen 1970 en nu?

     

    Traumadour                 6/3/2011

    06-03-2011 om 09:28 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)
    05-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Politnatuur wetenschap

    Politnatuur wetenschap

     

    Er bestaat een kleine soort wesp die een lieveheerbeestje besluipt en een (1) eitje legt onder het schild, zonder dat de gastheer dit voelt. Het ei wordt een made die zich in de karkas van die gastheer vreet. Die made laat echter de vitale organen onberoerd, baant zich wel een weg naar de zenuwen die de zes poten aansturen en bijt ze achtereenvolgens alle zes door. Daardoor kan het och-here-beestje niet meer weg en wordt het voedsel (vlees dus) voor de larve langer levend en vers gehouden. De karkas dient na de maaltijd nog ter bescherming van de pop tot die uitkomt.

    Is het mogelijk dat de wetten van de evolutie dergelijk gedrag doen ontstaan? vraag ik me dan af. Instinctief gaan zoeken naar zenuwen? En ook nog tellen tot zes, vooraleer met de definitieve inwendige ontmanteling te beginnen. Als men denkt aan het aantal mislukkingen die hieraan moeten zijn voorafgegaan!

    Dat is het wonder van de evolutie. De motor is tijd, enorm veel tijd en de kracht het ondanks mislukkingen steeds herbeginnen, hoe het ook afloopt.

    Zou dat nu politieke opvolging krijgen? Een lievebelgbeestje met zes partijen die vleugellam worden gemaakt? Ik vraag me af hoe venijnig de wesp zou zijn die daaruit te voorschijn komt.

     

     Traumadour                 5/3/1011

    05-03-2011 om 10:02 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)
    04-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Pijnlijk

    Pijnlijk

     

    Een documentaire over oliewinning in Canada. Een wildernis waar vroeger Indianen van jacht en visvangst leefden, wordt nu afgegraven, nadat eerst zorgvuldig het bos gekapt is en de dieren zorgeloos verdwenen.

    We zien eerst hoe het vroeger was, hoe een moderne stam nog steeds die tradities volgt, maar geconfronteerd wordt met warmere winters en te vroeg smelten van het ijs in de lente. Het gebeurt. Hun wereld verandert en muteert en ze weten niet waarom. En omdat er steeds minder kariboes zijn, schieten ze alleen bokken (letterlijk).

    De figuurlijke bokken worden 2000km meer naar het zuiden geschoten, want daar wordt de camera gericht op een tweede Indianensite met een afgegraven ‘wildernwas’. Om te overleven moesten de inboorlingen voor de industrie gaan werken, meewerken aan de vernietiging van hun eigen leefwereld. Ze verdienen goed geld, nu toch. De omgeving stinkt, maar dat went en de effecten van continue teerdampen zijn voor later. Dan rest er trouwens nog altijd: ‘Kom op tegen…’

    Ik weet niet meer hoeveel miljoen barrels olie er per dag geproduceerd worden, maar dat er voor iedere twee barrels, één als brandstof moet verbruikt worden, dus een rendementsverlies van 33%, blijft natrillen. Voor elke 100km die met die olie gereden wordt, zou je met andere olie nog 50km kunnen omrijden! Dat zijn echte solden cijfers. En inderdaad, daar wordt de wereld gesoldeerd. De waarde van de wereld is wat we er NU! aan hebben. Het vernietigd landschap, de CO2 uitstoot, de klimaatwijzigingen, tellen niet. Hoe gelukkig blijken de jonge mensen die geïnterviewd worden en die zonder scrupules hieraan meewerken! En ook de verbruikers (wij?) die voor de winsten zorgen? Hoe lang worden hun zonden nog vergeven omdat ze niet weten wat ze doen?

     

    Traumadour                 4/3/2011

    04-03-2011 om 10:23 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)
    03-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.bloemen
    Ik blijf nog even hangen omdat dit een logisch gevolg is. De realiteit als enige mogelijke droom. En hoewel logisch kwamen ze niet chrono-logisch. Vandaar dat ik ze maar achteraf kan rangschikken. 

    weerbloemen

     

    Ik ga je weer bloemen schenken,

    mijn lief, mijn vrouw,

    en je bedienen op je wenken.

     

    Hoeveel jaren ik je al niet meer zien kan?

    Mijn lief, mijn vrouw,

    behalve in mijn verbeelding dan.

     

    Hoe je daar onbeweeglijk ligt,

    mijn lief, mijn vrouw,

    gelukkig onttrokken aan mijn zicht.

     

    Ben je nog herkenbaar,

    mijn lief, mijn vrouw,

    schedel met wat huid en wat haar?

     

    Kon ik je nog eenmaal zien,

    mijn lief, mijn vrouw,

    dan werd aanvaarden gemakkelijker, misschien.

     

    Hoe zou ik die resten dan noemen?

    Mijn lief? Mijn vrouw?

    Laat me dat toch maar verbloemen.

     

    Traumadour                           24/10/10

    03-03-2011 om 10:20 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (2)
    02-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.kernlast
    Moderne gedichten lezen is dikwijls moeilijk. Men zou moeten de omstandigheden kennen van waaruit het gegroeid is. Som is alleen de essentie over, zoals in het gedicht hieronder dat je misschien alleen kunt begrijpen als je mijn tekst van gisteren gelezen hebt. 

    Stel

      

    stel...

    dat het niet...

    hoe zou

    ons leven?

    kwaadheid gebleven,

    minder geven,

    veel kritiek

    op anders keuze.

    en het lachen?

    en liefde?

    en samen?

     

    ‘k zie het niet.

    te diep gegroeid.

    te veel veranderen...

    de zon dan groen?

    de hemel paars?

    alom tegenwind?

    zee bloedrood verstormd!

     

    hoe verbeteren?

    jij wist het!

     

     

    Traumadour                   1/2/2011

    02-03-2011 om 08:20 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)
    01-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.What a shoe can do.
    Het is misschien goed even mijn inleiding van gisteren te lezen.

    What a shoe can do.

    Daar ligt haar schoen, één schoen. Ik zag hem toen ik vanuit de eerste zolderruimte over de kleine trede de tweede inkeek. Een schoen is van haar voet gevallen, van haar linkervoet. Het moet gebeurd zijn toen ze haar in die zak stopten, een lijkzak noemen ze dat. Grijs, leer denk ik, dik leer als een grote documentenmap. Dicht met ritsen. “Wil je even helpen? Zal het gaan?” Ja! Zeker! Ik wil nu alles intens beleven, tot de laatste draad van deze pijn, die zich onzichtbaar rond mij weeft. Het is ‘mijn’ pijn en dat neemt niemand mij af en ik ‘zal’ dus helpen dragen, die lijkzak, gevuld, de moeilijke trap af, want we moeten met zijn vieren zijn. In welke cultuur dragen ze de lijken boven de mensenmassa? Als schreeuw, als aanklacht? Ze was ook niet licht, ondanks het weinig eten van de laatste week, en zo’n mensgevulde map is niet handig, met vier op een trap. Maar ik wil en ik zal en ik doe het. En prent het mij in alsof ik mezelf ‘moet’ pijnigen, om de achterstand in pijn tegenover haar wat in te halen. Om zeker te zijn dat ik niet droom. Maar haar schoen zegt mij nu dat het echt is. Ze is echt weg, en de andere schoen is mee. Een gesplitst paar, een gescheiden koppel. Gescheiden door haar geënsceneerde dood. Een lege schoen, vol herinneringen, gaapt mij nu aan.  Hij is niet nieuw. De ooit witte buitenkant is wat grijs en gekreukt. “Maar ze zijn zo gemakkelijk, ik weet nooit dat ik ze aanheb.” Van je leven wist je het wel, want dat was niet zo gemakkelijk. “En je weet nu ook niet meer wanneer je ze verliest.” denk ik er bij, “en waarom je er één verliest en niet allebei?” Als om te zeggen dat wij als paar ook maar gescheiden moeten zijn. Eén mee met  jou, één blijft hier. Natuurlijk heb je daar niet aan gedacht. Weg wou je, weg van die rotte wereld die niets goeds beloofde voor jou toekomst of toch niet daar waar jij naar keek.

    Plots krimpt mijn hart ineen, als ik er aan denk dat misschien je eigen dochter die schoen daar heeft laten vallen? Toen ze… Hoe is het mogelijk in zulke situaties te geraken, ik word kwaad op mezelf omdat ik dat niet heb kunnen verhinderen. Toen zij dus mij hielp om jou, halfdood of helemaal, dat weten we niet, van onder de pannen in die zolderkamer te dragen of te slepen. “Neem jij de voeten, ik pak ze wel onder de armen.” En je hoofd viel achterover tegen mijn knieën, die ik niet kon strekken omdat ik daar niet kan rechtstaan. En wat moet ‘onze’ dochter niet gedacht hebben toen ik kwaad wat rommel, haar eigen speelgoed, ruw wegschopte om wat meer doorgang te krijgen. Maar jij kon daar wel gaan liggen, weggekropen in het verste hoekje, alsof we je niet zouden vinden. Het is niet de plaats die je geholpen heeft, maar wel de tijd, die verdomde tijd. Die vier uur van werken in de namiddag, waardoor ik je alleen moest laten. Je hebt het zo goed uitgerekend, getimed. Na de middag even buiten zitten om de buren te tonen dat alles normaal was. Een laatste keer (maar dat wisten de buren niet) genieten van de zon, afscheid nemen van de zon. Wie was de zon in jou leven? Wanneer was die onder gegaan?

    Met die schoen aan, want die had je ’s morgens aangetrokken, want ze zaten zo gemakkelijk, ben je dan binnen gekomen, eerst alles goed afgesloten en dan de doos met verlossende pillen, enkele richting aub. En die schoen, die nu nog boven ligt, zegt me dat je naar de zolder bent gegaan om zonder hem terug te keren, zonder bloedsomloop, zonder ademhaling. Want ze waren beiden reeds gestopt toen de dokter kwam. Te laat, maar toch vechtend voor jou  leven. Alsof ik niet had gevochten voor jou ‘wil’ tot leven. En nu in die eerste nacht zonder jou sta ik hier, om 3 uur, en staar in de leegte van jou schoen. Die leegte besmet mij, boort zich in mij. Ik was niet verrast toen ik alles op slot vond en de lege pillendoos en zelfs niet toen ik jou vond met blauw en wit op je lippen en een zakdoek in je handen met je laatste tranen. Ik was niet verrast toen de meters geen hartslag vonden en ook niet toen de dokter zijn redders act staakte. Want ook hij wist van het eerste moment dat het te laat was. En nu ik het lege toneel bekijk, met jou lege schoen ben ik wel verrast, dat in mij niets die leegte breekt. Dat mijn leegte niet breekt. Dat ik niet met een hamer of een bijl alles maar stuk sla omdat ik het nu toch niet meer zal nodig hebben. Dat ik nu, na 12 uur, de pijn nog niet voel. De pijn die er móet zijn, omdat iedereen het zegt. Verdoofd? Ben ik dan verdoofd? Zeker niet door ‘iets’ te nemen, zoals iedereen aanraadt, geen borrel, geen drankje, geen pil. Zeker geen pil!!Die heb jij genoeg genomen! En in die leegte komt er toch een kwaadheid op, over die pillen, over die verdomde mentaliteit dat er voor elk zeer een pil is die de knop kan omdraaien en die jij tot levensfilosofie hebt gemaakt, tot stervensfilosofie. En kwaadheid ook op de dokter die ze voorschreef, ”omdat je niet kon slapen’. En wij wisten dat dit een leugen was. En kwaad op mezelf omdat… omdat ik geen raad weet met die schoen. Och nee, ik ben er helemaal niet bang van. Ik denk dat niets mij nog kan bang maken, na die ontdekking, het lopen, telefoneren, de ondervraging door ‘wetsdienaars’, de autopsie die moet komen, het meedelen aan de familie, aan jou ouders.

    Maar als die leegte zo van jou schoen in mijn ziel terecht komt, alleen door hem te zien, wat zal er dan gebeuren als ik hem aanraak, voel en ruik. Vol met herinneringen, zelfs van onze laatste reis nog. “Maar ze zitten toch zo gemakkelijk.” Vol met schilfers van jou huid, jou zweet, jou geur. Als dat ook bij mij binnen dringt en mijn leegte opvult en ik jou standpunt herken (want daar staat een schoen toch symbool voor: je standpunt?) wat gebeurt er dan met mij? Niet dat het nog erger kan, denk ik. Want jij hebt mij verlaten, mij verloochend, mij afgewezen als hulp. Ik ben mislukt. Jou daad zet een stempel op mijn leven:

                                       MISLUKT/ TE HERBEGINNEN

    Even meen ik zelfs die stempel in jou schoen te zien met “38” erop. 38% zou wel eens de exacte maat voor ons leven kunnen zijn

    -resultaat 38% : 1 op 3 dagen waren toch wel goed?

    -inzet : +80% : de laatste jaren veel verbeterd.

    -oorzaak : wantrouwen : moet nu veranderen ‘want rouwen’ ligt in ’t verschiet

    Nee dat staat niet in die stempel, maar in mijn rusteloze geest, in de deuken en de krassen en de eelt van mijn geest. En je schoen roept dat ik nu moet zoeken om te begrijpen. Maar met een half paar wordt dat een moeilijke reis. “Ze zitten niet meer gemakkelijk!” En de helft van jou standpunt is weggeveegd, daar heb ik het raden naar. Hoeveel zal ik nu niet meer weten? Hoeveel mensen niet herkennen die mij kenden via jou? Hoeveel dingen niet doen omdat we ze samen deden, voor jou? Dat is de echte leegte, als je opkijkt en je ziet een toekomst vol mogelijkheden (want ze zijn er) die hun betekenis verloren hebben. De schoen zwijgt en wijst in die richting, weg van al wat jij kende. Weg al wat je kende.

    Ik neem de schoen op en steek er mijn hand in, in de plaats waar jou voet is koud geworden. Duizenden stappen van jou hebben hem gevormd en door mijn tranen heen voel ik dat mijn hand er niet in past.

    Wat een schoen kan doen!

     

     

     

    Traumadour                  22/2/2010

    01-03-2011 om 09:37 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (2)
    28-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Loslaten of het worden

    Loslaten of het worden

     

    Het is ongeveer een jaar dat ik met een verhaal rondloop en dat het door niemand gehoord wordt. Eigenlijk is het een verslag van een belevenis die ik vijf jaar vroeger ergens in een vergeetput in mijn hersenen had weggestopt. Plots is er dan iets (een trigger) dat die cocon, het omhulsel doorbreekt, en dan vloeit de inhoud via je hand op papier. Tijdens dat gebeuren ben je er wel, maar toch niet echt. Je hebt geen vat op wat er komt. En als je stopt is de inhoud zelfs ‘weg’ uit je herinnering. Het lukt je nooit om dat opnieuw te schrijven, alsof er een rechtstreekse verbinding was, vergeetput – hand.

    Dus ga je het eerst even herlezen en eerst dan snap je hoe die tekst je bij de strot grijpt. Hoe on-mooi die is. Emotionerend.

    Zou die voor anderen ook zo zijn? Zouden ze het begrijpen? Maar ik durf het niet verspreiden omdat het misschien mensen zou kwetsen.

    In de loop van dat jaar zijn er enkele gelegenheden om die tekst toch naar buiten te brengen. Ik bereid me telkens voor om het hardop te kunnen lezen voor een groep luisteraars, maar telkens grijp ik op het laatste moment naar een reserve. En hoewel bevrijd uit mijn geest, gaat mijn tekst weer in gevangenschap in een farde, en elektronisch in een ‘map’. Wie zal het ooit lezen? Mijn dochter als ik verdwenen ben? Mogelijk zelfs niet. Ik las toch ook de oude brieven van mijn ouders niet.

    Twijfel. Telkens opnieuw die twijfel. Maar anderen schrijven toch ook over eigen belevenissen? Eens het op mijn blog zou staan is het niet meer van mij alleen. Wat kan ik verliezen? Niets, maar zal ik wel niemand kwetsen?

    Ooit was er een reclame: ‘What a shoe can do.’ Die heeft mijn omhulsel doorprikt… (Morgen dan, als ik de moed heb.)

     

    Traumadour     28/2/2011

    28-02-2011 om 09:39 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (1)
    27-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.rusteloze nacht

                            Rusteloze nacht

     

    Nooit stil,

    ook als ik het wil,

    die gedachtemolen

    ergens in mijn kop verscholen.

    Als een bron

    die glinstert in de zon

    van mijn bewustzijn

    ontspringt klein

    uit een rotsspleet,

    waarvan men de toevoer niet weet,

    een gedachtestroom,

    realiteit of droom.

    Papier is de waterton

    waarop ik er enkele vangen kon.

    Maar de meeste gaan voorbij,

    slechts korte tijd van mij,

    misschien met die van U mee

    naar één grote gedachtezee?

     

     

     traumadour 31/7/2009

    27-02-2011 om 09:51 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (2)
    26-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het ikgesprek

    Het ikgesprek.

     

    -Ho, kwartvoorzeven !

    -En dan ?

    -‘k Mag toch niet te laat opstaan ?

    -Ah, ja?

    -Voor mijn reputatie,want ik vertel toch altijd dat ik vroeg opsta.

    -Maar ‘k heb er nu een keer echt geen zin in.

    -Ja en dan gelijk een luiaard wachten tot je weer moe wordt zeker?

    -Wat moe? Je hebt toch heel de nacht geslapen?

    -Moe van te liggen hé. Ligmoe.

    -Maar er is toch geen echte reden om op  te staan.

    -Nee hé! Niets moet, niemand wacht.

    -Vroeger was het of dit, of dat, maar nu, ’t zelfde van gisteren.

    -Toch is er iets speciaals vandaag.

    -Ja?

    -Ja! Vandaag is 2345 !

    -Zeker? 2345 dagen?

    -Jaja, zolang al sedert de begrafenis.

    -Da’s  wel speciaal, dat moet toch iets betekenen!?

    -Een reeks die stijgt.

    -Een soort opteldag. Maar optellen naar wat?

    -Allé hup! Opstaan! Start je denkmachine maar.

     

    Traumadour                 25/2/2011

    26-02-2011 om 08:39 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)

    Archief per week
  • 03/09-09/09 2012
  • 30/04-06/05 2012
  • 16/04-22/04 2012
  • 16/01-22/01 2012
  • 09/01-15/01 2012
  • 02/01-08/01 2012
  • 24/12-30/12 2012
  • 19/12-25/12 2011
  • 12/12-18/12 2011
  • 17/10-23/10 2011
  • 10/10-16/10 2011
  • 03/10-09/10 2011
  • 26/09-02/10 2011
  • 19/09-25/09 2011
  • 12/09-18/09 2011
  • 22/08-28/08 2011
  • 08/08-14/08 2011
  • 25/07-31/07 2011
  • 11/07-17/07 2011
  • 04/07-10/07 2011
  • 27/06-03/07 2011
  • 20/06-26/06 2011
  • 23/05-29/05 2011
  • 09/05-15/05 2011
  • 02/05-08/05 2011
  • 18/04-24/04 2011
  • 11/04-17/04 2011
  • 04/04-10/04 2011
  • 28/03-03/04 2011
  • 21/03-27/03 2011
  • 14/03-20/03 2011
  • 07/03-13/03 2011
  • 28/02-06/03 2011
  • 21/02-27/02 2011
  • 14/02-20/02 2011
  • 07/02-13/02 2011
  • 31/01-06/02 2011
  • 24/01-30/01 2011
  • 17/01-23/01 2011
  • 10/01-16/01 2011
  • 03/01-09/01 2011
  • 26/12-01/01 2012

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Brievenbus

    Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.


    Laatste commentaren
  • virussen? (Marc Coevoet)
        op Reacties??!!
  • Dag Traumadour (Fjak@)
        op Lichtjaren
  • Fjak@ (Fjak@)
        op In memoriam schoonmoeder.
  • nee, ik kreeg een tijd geleden dit soms ook wel (Karin des Rues)
        op Reacties??!!
  • Groeten van Fjak@ (Fjak@)
        op Anders?


  • Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!