Over mijzelf
Ik ben Ronny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam traumadour.
Ik ben een man en woon in Veurne () en mijn beroep is vroeger wel ja.
Ik ben geboren op 28/03/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: De wereld, de mensen, de natuur, de geest....
Waarom een blog? Communicatie! Het gevoel niet nutteloos zo maar allerlei dingen te denken en te schrijven. Mijn doel? Dat mensen mij verstaan en de brug van vooroordelen naar naoordelen durven nemen. Protest! Een aantal jaren jong? Geleefd!
Inhoud blog
  • Lichtjaren
  • In memoriam schoonmoeder.
  • Reacties??!!
  • Anders?
  • kennis
  • Mensentaliteit
  • straatontmoeting
  • Vervolg
  • Wind
  • openbaring in de woestijn
  • Ark dieren.
  • kijk stil
  • priming
  • 2012
  • droomverlangen
  • kerstwensen 2011
  • rechtspraakvraag.
  • groot dictee der Nedrlandse taal
  • Eenzaam
  • Nog eentje van de nacht-natuur wandeling
  • Nachtelijke belofte
  • Een duistere nacht
  • Slingerstaat
  • Cijfers en >> letters.
  • Hà! Eindelijk!!
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Traumadour: Wat mij raakt wekt mijn spraak.
    Omdat ik niet altijd mijn mond kan houden.
    03-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.bloemen
    Ik blijf nog even hangen omdat dit een logisch gevolg is. De realiteit als enige mogelijke droom. En hoewel logisch kwamen ze niet chrono-logisch. Vandaar dat ik ze maar achteraf kan rangschikken. 

    weerbloemen

     

    Ik ga je weer bloemen schenken,

    mijn lief, mijn vrouw,

    en je bedienen op je wenken.

     

    Hoeveel jaren ik je al niet meer zien kan?

    Mijn lief, mijn vrouw,

    behalve in mijn verbeelding dan.

     

    Hoe je daar onbeweeglijk ligt,

    mijn lief, mijn vrouw,

    gelukkig onttrokken aan mijn zicht.

     

    Ben je nog herkenbaar,

    mijn lief, mijn vrouw,

    schedel met wat huid en wat haar?

     

    Kon ik je nog eenmaal zien,

    mijn lief, mijn vrouw,

    dan werd aanvaarden gemakkelijker, misschien.

     

    Hoe zou ik die resten dan noemen?

    Mijn lief? Mijn vrouw?

    Laat me dat toch maar verbloemen.

     

    Traumadour                           24/10/10

    03-03-2011 om 10:20 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (2)
    02-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.kernlast
    Moderne gedichten lezen is dikwijls moeilijk. Men zou moeten de omstandigheden kennen van waaruit het gegroeid is. Som is alleen de essentie over, zoals in het gedicht hieronder dat je misschien alleen kunt begrijpen als je mijn tekst van gisteren gelezen hebt. 

    Stel

      

    stel...

    dat het niet...

    hoe zou

    ons leven?

    kwaadheid gebleven,

    minder geven,

    veel kritiek

    op anders keuze.

    en het lachen?

    en liefde?

    en samen?

     

    ‘k zie het niet.

    te diep gegroeid.

    te veel veranderen...

    de zon dan groen?

    de hemel paars?

    alom tegenwind?

    zee bloedrood verstormd!

     

    hoe verbeteren?

    jij wist het!

     

     

    Traumadour                   1/2/2011

    02-03-2011 om 08:20 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)
    01-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.What a shoe can do.
    Het is misschien goed even mijn inleiding van gisteren te lezen.

    What a shoe can do.

    Daar ligt haar schoen, één schoen. Ik zag hem toen ik vanuit de eerste zolderruimte over de kleine trede de tweede inkeek. Een schoen is van haar voet gevallen, van haar linkervoet. Het moet gebeurd zijn toen ze haar in die zak stopten, een lijkzak noemen ze dat. Grijs, leer denk ik, dik leer als een grote documentenmap. Dicht met ritsen. “Wil je even helpen? Zal het gaan?” Ja! Zeker! Ik wil nu alles intens beleven, tot de laatste draad van deze pijn, die zich onzichtbaar rond mij weeft. Het is ‘mijn’ pijn en dat neemt niemand mij af en ik ‘zal’ dus helpen dragen, die lijkzak, gevuld, de moeilijke trap af, want we moeten met zijn vieren zijn. In welke cultuur dragen ze de lijken boven de mensenmassa? Als schreeuw, als aanklacht? Ze was ook niet licht, ondanks het weinig eten van de laatste week, en zo’n mensgevulde map is niet handig, met vier op een trap. Maar ik wil en ik zal en ik doe het. En prent het mij in alsof ik mezelf ‘moet’ pijnigen, om de achterstand in pijn tegenover haar wat in te halen. Om zeker te zijn dat ik niet droom. Maar haar schoen zegt mij nu dat het echt is. Ze is echt weg, en de andere schoen is mee. Een gesplitst paar, een gescheiden koppel. Gescheiden door haar geënsceneerde dood. Een lege schoen, vol herinneringen, gaapt mij nu aan.  Hij is niet nieuw. De ooit witte buitenkant is wat grijs en gekreukt. “Maar ze zijn zo gemakkelijk, ik weet nooit dat ik ze aanheb.” Van je leven wist je het wel, want dat was niet zo gemakkelijk. “En je weet nu ook niet meer wanneer je ze verliest.” denk ik er bij, “en waarom je er één verliest en niet allebei?” Als om te zeggen dat wij als paar ook maar gescheiden moeten zijn. Eén mee met  jou, één blijft hier. Natuurlijk heb je daar niet aan gedacht. Weg wou je, weg van die rotte wereld die niets goeds beloofde voor jou toekomst of toch niet daar waar jij naar keek.

    Plots krimpt mijn hart ineen, als ik er aan denk dat misschien je eigen dochter die schoen daar heeft laten vallen? Toen ze… Hoe is het mogelijk in zulke situaties te geraken, ik word kwaad op mezelf omdat ik dat niet heb kunnen verhinderen. Toen zij dus mij hielp om jou, halfdood of helemaal, dat weten we niet, van onder de pannen in die zolderkamer te dragen of te slepen. “Neem jij de voeten, ik pak ze wel onder de armen.” En je hoofd viel achterover tegen mijn knieën, die ik niet kon strekken omdat ik daar niet kan rechtstaan. En wat moet ‘onze’ dochter niet gedacht hebben toen ik kwaad wat rommel, haar eigen speelgoed, ruw wegschopte om wat meer doorgang te krijgen. Maar jij kon daar wel gaan liggen, weggekropen in het verste hoekje, alsof we je niet zouden vinden. Het is niet de plaats die je geholpen heeft, maar wel de tijd, die verdomde tijd. Die vier uur van werken in de namiddag, waardoor ik je alleen moest laten. Je hebt het zo goed uitgerekend, getimed. Na de middag even buiten zitten om de buren te tonen dat alles normaal was. Een laatste keer (maar dat wisten de buren niet) genieten van de zon, afscheid nemen van de zon. Wie was de zon in jou leven? Wanneer was die onder gegaan?

    Met die schoen aan, want die had je ’s morgens aangetrokken, want ze zaten zo gemakkelijk, ben je dan binnen gekomen, eerst alles goed afgesloten en dan de doos met verlossende pillen, enkele richting aub. En die schoen, die nu nog boven ligt, zegt me dat je naar de zolder bent gegaan om zonder hem terug te keren, zonder bloedsomloop, zonder ademhaling. Want ze waren beiden reeds gestopt toen de dokter kwam. Te laat, maar toch vechtend voor jou  leven. Alsof ik niet had gevochten voor jou ‘wil’ tot leven. En nu in die eerste nacht zonder jou sta ik hier, om 3 uur, en staar in de leegte van jou schoen. Die leegte besmet mij, boort zich in mij. Ik was niet verrast toen ik alles op slot vond en de lege pillendoos en zelfs niet toen ik jou vond met blauw en wit op je lippen en een zakdoek in je handen met je laatste tranen. Ik was niet verrast toen de meters geen hartslag vonden en ook niet toen de dokter zijn redders act staakte. Want ook hij wist van het eerste moment dat het te laat was. En nu ik het lege toneel bekijk, met jou lege schoen ben ik wel verrast, dat in mij niets die leegte breekt. Dat mijn leegte niet breekt. Dat ik niet met een hamer of een bijl alles maar stuk sla omdat ik het nu toch niet meer zal nodig hebben. Dat ik nu, na 12 uur, de pijn nog niet voel. De pijn die er móet zijn, omdat iedereen het zegt. Verdoofd? Ben ik dan verdoofd? Zeker niet door ‘iets’ te nemen, zoals iedereen aanraadt, geen borrel, geen drankje, geen pil. Zeker geen pil!!Die heb jij genoeg genomen! En in die leegte komt er toch een kwaadheid op, over die pillen, over die verdomde mentaliteit dat er voor elk zeer een pil is die de knop kan omdraaien en die jij tot levensfilosofie hebt gemaakt, tot stervensfilosofie. En kwaadheid ook op de dokter die ze voorschreef, ”omdat je niet kon slapen’. En wij wisten dat dit een leugen was. En kwaad op mezelf omdat… omdat ik geen raad weet met die schoen. Och nee, ik ben er helemaal niet bang van. Ik denk dat niets mij nog kan bang maken, na die ontdekking, het lopen, telefoneren, de ondervraging door ‘wetsdienaars’, de autopsie die moet komen, het meedelen aan de familie, aan jou ouders.

    Maar als die leegte zo van jou schoen in mijn ziel terecht komt, alleen door hem te zien, wat zal er dan gebeuren als ik hem aanraak, voel en ruik. Vol met herinneringen, zelfs van onze laatste reis nog. “Maar ze zitten toch zo gemakkelijk.” Vol met schilfers van jou huid, jou zweet, jou geur. Als dat ook bij mij binnen dringt en mijn leegte opvult en ik jou standpunt herken (want daar staat een schoen toch symbool voor: je standpunt?) wat gebeurt er dan met mij? Niet dat het nog erger kan, denk ik. Want jij hebt mij verlaten, mij verloochend, mij afgewezen als hulp. Ik ben mislukt. Jou daad zet een stempel op mijn leven:

                                       MISLUKT/ TE HERBEGINNEN

    Even meen ik zelfs die stempel in jou schoen te zien met “38” erop. 38% zou wel eens de exacte maat voor ons leven kunnen zijn

    -resultaat 38% : 1 op 3 dagen waren toch wel goed?

    -inzet : +80% : de laatste jaren veel verbeterd.

    -oorzaak : wantrouwen : moet nu veranderen ‘want rouwen’ ligt in ’t verschiet

    Nee dat staat niet in die stempel, maar in mijn rusteloze geest, in de deuken en de krassen en de eelt van mijn geest. En je schoen roept dat ik nu moet zoeken om te begrijpen. Maar met een half paar wordt dat een moeilijke reis. “Ze zitten niet meer gemakkelijk!” En de helft van jou standpunt is weggeveegd, daar heb ik het raden naar. Hoeveel zal ik nu niet meer weten? Hoeveel mensen niet herkennen die mij kenden via jou? Hoeveel dingen niet doen omdat we ze samen deden, voor jou? Dat is de echte leegte, als je opkijkt en je ziet een toekomst vol mogelijkheden (want ze zijn er) die hun betekenis verloren hebben. De schoen zwijgt en wijst in die richting, weg van al wat jij kende. Weg al wat je kende.

    Ik neem de schoen op en steek er mijn hand in, in de plaats waar jou voet is koud geworden. Duizenden stappen van jou hebben hem gevormd en door mijn tranen heen voel ik dat mijn hand er niet in past.

    Wat een schoen kan doen!

     

     

     

    Traumadour                  22/2/2010

    01-03-2011 om 09:37 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (2)
    28-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Loslaten of het worden

    Loslaten of het worden

     

    Het is ongeveer een jaar dat ik met een verhaal rondloop en dat het door niemand gehoord wordt. Eigenlijk is het een verslag van een belevenis die ik vijf jaar vroeger ergens in een vergeetput in mijn hersenen had weggestopt. Plots is er dan iets (een trigger) dat die cocon, het omhulsel doorbreekt, en dan vloeit de inhoud via je hand op papier. Tijdens dat gebeuren ben je er wel, maar toch niet echt. Je hebt geen vat op wat er komt. En als je stopt is de inhoud zelfs ‘weg’ uit je herinnering. Het lukt je nooit om dat opnieuw te schrijven, alsof er een rechtstreekse verbinding was, vergeetput – hand.

    Dus ga je het eerst even herlezen en eerst dan snap je hoe die tekst je bij de strot grijpt. Hoe on-mooi die is. Emotionerend.

    Zou die voor anderen ook zo zijn? Zouden ze het begrijpen? Maar ik durf het niet verspreiden omdat het misschien mensen zou kwetsen.

    In de loop van dat jaar zijn er enkele gelegenheden om die tekst toch naar buiten te brengen. Ik bereid me telkens voor om het hardop te kunnen lezen voor een groep luisteraars, maar telkens grijp ik op het laatste moment naar een reserve. En hoewel bevrijd uit mijn geest, gaat mijn tekst weer in gevangenschap in een farde, en elektronisch in een ‘map’. Wie zal het ooit lezen? Mijn dochter als ik verdwenen ben? Mogelijk zelfs niet. Ik las toch ook de oude brieven van mijn ouders niet.

    Twijfel. Telkens opnieuw die twijfel. Maar anderen schrijven toch ook over eigen belevenissen? Eens het op mijn blog zou staan is het niet meer van mij alleen. Wat kan ik verliezen? Niets, maar zal ik wel niemand kwetsen?

    Ooit was er een reclame: ‘What a shoe can do.’ Die heeft mijn omhulsel doorprikt… (Morgen dan, als ik de moed heb.)

     

    Traumadour     28/2/2011

    28-02-2011 om 09:39 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (1)
    27-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.rusteloze nacht

                            Rusteloze nacht

     

    Nooit stil,

    ook als ik het wil,

    die gedachtemolen

    ergens in mijn kop verscholen.

    Als een bron

    die glinstert in de zon

    van mijn bewustzijn

    ontspringt klein

    uit een rotsspleet,

    waarvan men de toevoer niet weet,

    een gedachtestroom,

    realiteit of droom.

    Papier is de waterton

    waarop ik er enkele vangen kon.

    Maar de meeste gaan voorbij,

    slechts korte tijd van mij,

    misschien met die van U mee

    naar één grote gedachtezee?

     

     

     traumadour 31/7/2009

    27-02-2011 om 09:51 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (2)
    26-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het ikgesprek

    Het ikgesprek.

     

    -Ho, kwartvoorzeven !

    -En dan ?

    -‘k Mag toch niet te laat opstaan ?

    -Ah, ja?

    -Voor mijn reputatie,want ik vertel toch altijd dat ik vroeg opsta.

    -Maar ‘k heb er nu een keer echt geen zin in.

    -Ja en dan gelijk een luiaard wachten tot je weer moe wordt zeker?

    -Wat moe? Je hebt toch heel de nacht geslapen?

    -Moe van te liggen hé. Ligmoe.

    -Maar er is toch geen echte reden om op  te staan.

    -Nee hé! Niets moet, niemand wacht.

    -Vroeger was het of dit, of dat, maar nu, ’t zelfde van gisteren.

    -Toch is er iets speciaals vandaag.

    -Ja?

    -Ja! Vandaag is 2345 !

    -Zeker? 2345 dagen?

    -Jaja, zolang al sedert de begrafenis.

    -Da’s  wel speciaal, dat moet toch iets betekenen!?

    -Een reeks die stijgt.

    -Een soort opteldag. Maar optellen naar wat?

    -Allé hup! Opstaan! Start je denkmachine maar.

     

    Traumadour                 25/2/2011

    26-02-2011 om 08:39 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)
    25-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.We zijn morgen

    We zijn morgen !

     

    En belofte maakt schuld (zie gisteren).

    Hoe ik het doe? ‘ecologisch’ leven? dat was de vraag.

    Ik weet wel dat het niet iedereen past om daar aandacht aan te geven, maar het zijn suggesties, en vermits ik nog leef, niet gevaarlijk.

    In eerste instantie ben ik vegetariër. Ik eet dus noch vlees noch vis; geen beestjes. Daardoor doe ik niet mee aan een hoop vervuilingen, zoals mestoverschotten, dioxine en antibiotica problemen en zo. En ook niet aan overbevissing van de zeeën. Als iedereen dat plots zou doen, is er natuurlijk een stuk industrie dat stilvalt. Pijnlijk. Maar als iedereen zo verder doet…. Aan diegenen wiens haar nu  komt recht te staan, vraag ik “Wat is nu belangrijker, dat je nu veel geld verdient (ik hoor van 10000 dollar per man(matroos) voor drie dagen vissen op krabben: TV) of dat je kleinkind niet verhongert?” Want zo hard stelt de realiteit zich, tenzij er ons over heel de lijn voorgelogen wordt. Aan U de keuze natuurlijk. maar neem die bewust en hou uw ogen open.

    Wat ik nog doe? Nutteloos verbruik van bandstoffen vermijden. Je weet wel, binnenhuistemperatuur, autotochtjes, vliegtuigreizen… En Ja! Je moet er iets voor over hebben. Maar ’t zal niet meer lukken om te zeggen “Wir haben es nicht gewusst!”!

    Er is nog meer. Maar zelf ontdekken maakt het zinvoller. Dus zwijg ik nu maar.

    En och ja, ik weet het, ’t is nog geen druppel op een hete consumptieplaat. Hoogstens een molecule en die moeten met duizenden zijn om een druppel te vormen. Maar toch…

     

     Traumadour                 25/2/2011

    25-02-2011 om 10:12 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (1)
    24-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Serieus is langer dan je neus.

    Serieus is langer dan je neus.

     

    En dan krijg je klappen!

    Een samenloop van toevalligheden.

    Je leest in een boek een hoofdstukje dat verwittigt voor een te groot aantal mensen op de wereld en de zware belasting daarvan op de natuur. Het is geschreven in 1991, dus twintig jaar geleden, maar het lijkt nog altijd actueel. Het lijkt niet. Het IS brandend actueel. En hoewel 20 jaar biologiestudenten dit boek wereldwijd moeten gebruikt hebben en ondertussen een nieuwe generatie de plaats van hun onwetende ouders heeft ingenomen, is er niet zo veel veranderd. 5 miljard mensen zijn er nu 7 geworden! De belasting van de Westerse levenswijze is doorgegroeid naar China en andere ontwikkelingsgebieden. De zeeën zijn leger en de bevissing efficiënter. De bossen kleiner en de vernietiging totaler. Dus wel verandering, maar negatief. En de ‘mens’, hij ploegde voort, onbewust en blind voor de toekomst!

    En dan is er een tijdschrift dat door mijn handen loopt en bloklettert “Als we zo voortdoen is binnen 50 jaar alles op!” Zelfs het ijzererts! Maar wie kijkt er nu naar ‘KIJK’. Mooie liefdevolle blinkende plaatjes zijn toch veel aangenamer?

    En dezelfde dag nog blijft een boek uit de nieuwe aanwinsten in de bibliotheek aan mijn vingers kleven: ‘De huilende zee’. Met als eerste zin ‘Ofwel ben je ACTIVist ofwel ben je INACTIVist. Dat boek vraagt me : “Hé, wat ist? Welke-ist zal het zijn?Kijk in de spiegel, wat doe je zelf?”

    “Heel weinig, behalve dat ik zo min mogelijk het milieu belast.” is mijn verlegen antwoord.

    “En dat terwijl je overal ziet dat niemand eraan denkt, aan die toekomst die ze verkl…, voor een beetje genot, met een indruk van zinvol leven!”

    “Wat kan ik dan doen? Ik ben toch machteloos?”

    “Nee! Werp het onderwerp op tafel, telkens weer. Laat anderen weten hoe jij het doet!”

    “Goed. Morgen dan?”

     

    Traumadour                 24/2/2011

    24-02-2011 om 10:08 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)
    23-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het is wat het is...

    Ik herinner me de tijd toen we mekaar afvroegen wat hij of zij, deel van het kwartet ouders-schoonouders, eigenlijk kwam doen. Zag hij of zij niet dat we onze drukke dagelijkse bezigheden moesten onderbreken om onbenulligheden te horen over een pijntje hier en een lastje daar?

    Zouden we het toen ook zo goed hebben laten voelen ( ik vind al die werkwoorden na elkaar altijd wat storend, maar je kunt er geen missen, anders werkt het niet) als we het nu, vanuit dat veranderd generatiestandpunt, zelf aanvoelen als wat teveel, wat storend?

    Je weet niet meer alles, en wil het ook niet vragen want dat ruikt naar bemoeizucht. Nee zeg! Zo ben je niet! Maar je verwacht… (dat mag toch?) dat je minstens de essenties verteld worden.

    Nu ik dit opschrijf, zweeft er een glimlach. Die essenties naar mijn eigen ouders waren o zo beperkt. De harde feiten die ze anders toch zouden horen, de verjaardagen waar ze (pfff…) toch bij aanwezig zouden zijn en de geplande reizen waardoor ze (oef!!) hun visiteregelmaat moesten onderbreken; maar wel regelmatig bellen! (leve die pre-GSM tijd, waar de telefoon in het hokje bij de camping toch zo dikwijls stuk was.)

    Zei mijn kleinzoon laatst: “Nu moet ik toch niet voortdoen, want nu gaan jullie koffie drinken en een halfuur babbelen.” Eigen duim of gehoord? ‘k Ben wijs geweest en ‘k heb geen koffie gedronken. Even de essenties gevraagd en weg! Zoals de koppen van de krant. Maar ik heb wel een precedent gemaakt….

    Na wat meditatieve vertering, weet ik dat hier een proces van ‘loslaten’ start. Niet alleen je mond houden, maar zelfs het niet allemaal meer weten. En doen ze ’t eigenlijk niet om ons te beschermen? Bloeddruk of zo?

     

    Traumadour                             23/2/2011


    Morgen wat serieuzer denk ik.

    23-02-2011 om 10:58 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)
    22-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Sorry
    Daarnet deed ik een testje. Op de vraag die ik mij stelde hoe het komt dat blogs die later bijgewerkt zijn dan die van mij toch onveranderd bleken, deed ik een experimentje en voegde een puntje "." toe. En ja, ik stond weer op de eerste plaats, goed voor de kijkcijfers. 
    Maar onmiddellijk trok er eentje aan mijn oor: 'Hela, da's niet serieus hé! Nu gaan mensen komen kijken en ze vinden niets nieuws!'
    'Jamaar, ik wist het niet echt en ik zal het niet meer doen, en om het goed te maken zal ik een klein biechtje schrijven..... Is 't dan goed?'
    En hij liet mijn oor los.
    'Hihi' hoorde ik aan de andere kant.

    22-02-2011 om 18:29 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Na 5 jaar

    Na 5 jaar.

    Heb je dat ooit gehad

    een echte vriend die met je inzat?

    Eén voor wie je telt

    die vraagt of die andere helft niet is geveld.

     

    Och, er is een nieuwe wereld, een nieuwe wind.

    Nu is er de pragmatische-vrind.

    Zolang je nuttig bent

    lijkt iedereen content,

    maar als je stilaan wegsterft,

    wordt je als met doorkijklak geverfd.

    Stilaan oplossen is dan het proces

    van die zware pragma les.

     

    Ooit hoor je dan: ‘Wie had dat gedacht?

    Vroeger had hij toch zoveel kracht!’

     

     

    Traumadour                  21/2/2011

    22-02-2011 om 09:12 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (2)
    21-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ook cyclisch maar neergaand

                            Los

     

    Ze zijn er niet meer

    de vrienden van weleer,

    de familie met hun genegenheid

    en de kennissen van vervlogen tijd.

     

    Als je ‘alleen komt te staan’,

    als je partner ‘is over gegaan’,

    dan ben je niet meer zoals zij,

    dan pas je er niet echt meer bij.

     

    Je aanwezigheid zullen ze verdragen

    en uit beleefdheid zullen ze je nog vragen,

    maar je mist een onbespreekbaar part,

    het gesprek komt niet meer uit het hart.

     

    Je ontdekt jezelf geremd, verhinderd,

    de onderwerpen tot de helft verminderd.

    Men is bang je pijn te doen

    door alles wat herinnert aan toen.

     

    Stilaan koelen relaties af.

    En waar je vroeger zo veel om gaf

    lijkt nu zo zinloos, zo leeg,

    terwijl je er eertijds niet genoeg van kreeg.

     

    Na een tijd heb je veel geprobeerd

    en tot je schande je les geleerd.

    ‘Alleen’ ben je maar een halve mens meer

    en niets brengt die andere helft weer!

     

    Traumadour                                   11/5/2008

    21-02-2011 om 08:59 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (1)
    20-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.token achter het gordijn

    token achter het gordijn.

     

    ik dacht dat ik geen schuld had

    maar de twijfel groeit

    ik lees over een kind dat zijn grootmoeder verliest

    en mijn emoties slaan op hol

    de grootmoeder van mijn kleinkind

    ging ook verloren            gewild

    ’t zit diep te diep om te ontwortelen

    en dan iets nieuws op internet dat niet lukt

    grijpt mij ook sterk aan             waarom

    iets vastgegroeid onderbewust

    dagelijks enkele uren voor dat elektromonster

    was ik er niet voor mijn vrouw

    dagelijks uren samen alleen als resultaat

    enkele jaren verbannen vervloekt dat ding

    en dan … terug … onder sociale druk …

    diezelfde glijbaan af

    maar nu krimpt mijn maag

    vanuit diezelfde diepte

    als het te lang duurt

    als het te veel eist

    te laat.

     

    traumadour          19/2/2011

    20-02-2011 om 00:00 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (3)
    19-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Duren
    De aantrekkelijkheid van soaps is dat ze nooit eindigen.
    't Is als een oneindig leven, iets waar we van nature naar streven.
    Dat het ooit wel eindigt is niet te vatten. En toch....

    jammer

             dat het niet kan duren

    jammer

             dat de kracht afneemt

    jammer

             is een slecht middel om te sturen

    jammer

             is hetgeen je van het NU vervreemdt

     

     

    vastgepind op wat beter was

    treurt een mens op het half lege glas

    en vergeet wat hij toch heeft

    een lichaam, een ziel die leeft

     

    ’t zijn zenuwen die ons africhten

    om voor elke storing te zwichten

    terwijl wat goed gaat

    ongemerkt de aandacht verlaat

     

    ik wou tevreden zijn met dat groot deel

    dat mij rest van het vroeger geheel

    maar als één procent de geest geeft

    is er geen rest die verder leeft.

     

     

    Traumadour                            12/12/2010

    19-02-2011 om 10:50 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)
    18-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Analyse
    Als liefde het resultaat is van oxytocine, dat ons een gevoel van tevredenheid geeft, op voorwaarde dat in de eerste levensjaren de nodige hersenverbindingen zijn aangemaakt (weer onder invloed van oxytocine en zeer belangrijk, bemoedering), dan doet dit nog niets af aan de waarde ervan.
    We blijven toch ook culinair eten nu we haast moleculair weten hoe al ons voedsel is samengesteld? Waarom zou een wetenschappelijk geanalyseerd gevoel als liefde dan niet meer echt zijn?
    Nee! We weten zelfs (ook wetenschappelijk) dat herhaling noodzakelijk is om dat hormonenpeil op punt te houden.
    Stel daarom niet uit tot morgen....


    Traumadour 18/2/2011

    18-02-2011 om 09:22 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)
    17-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Oneindigheid
    Er zijn van die dingen waarbij je je moet neerleggen. Maar soms gaat het moeilijk. Voor mij toch.

    Oneindigheid kunnen we niet verstaan,

    daarom kleven we er een titel aan.

    Heeft de oneindige ruimte een grens?

    En wat er dan voorbij ligt, dat verstaat toch geen  mens.

    En we worstelen met het begin van de tijd

    want onze gedachten haperen aan die begrensdheid.

    Voor velen zit hier dan een god.

    Wetenschappers zweren bij een ander gebod.

    De Big Bang zou alles verklaren,

    het ontstaan van de wereld zonder engelenscharen.

    Kijk naar het andere einde van ons begrip,

    het hele kleine, dimensieloze stip.

    Daar gebeuren kwantumdingen,

    waarop esoterici nu springen

    om definities te vergaren

    die hun gelijk te kunnen verklaren.

    Maar hoe je het nu ook bekijkt

    een begripsgrens is weer eens bereikt.

    Kleiner dan klein of groter dan groot,

    verder dan alles! Ons begrip wordt gedood.

    En als we dan onszelf bekijken

    hoe we zijn samengesteld uit twee rijken.

    Er is toch een duidelijk geestelijke kant,

    met daarnaast een lichamelijke toestand.

    Geest wordt nu in formules vastgelegd,

    alles biologisch aan de hersenen gehecht.

    En ons lichaam opgebouwd uit zoveel cellen,

    dat we alle functies niet meer kunnen tellen.

    En dring je dan door de celwand heen,

    is het alsof een nieuwe wereld verscheen.

    Hoe complex is hier het levensspel?

    Kan evolutie alleen dat allemaal wel?

    Of zit er toch een stuwkracht achter?

    Met zo’n doel wordt aanvaarden toch wat zachter.

     

     

    Traumadour                   28/10/10

    17-02-2011 om 09:26 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)
    16-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.cyclussen
    Als ik even terugkijk, dan is het of alles zich telkens herhaalt. Ik werk mezelf steeds in dezelfde situaties ook al zijn de omstandigheden totaal veranderd. En zelfs het vaststellen ervan komt cyclisch voor.

                                       Rotonde

                                                        

    Mijn leven heeft een kruispunt met zeven wegen,

    rondom een grote rotonde gelegen.

    De tijd duwt mij in één richting rond,

    telkens voorbij elke afslag, voor ik die al vond.

     

    Eén weg, weet ik, gaat terug.

    Maar daar ligt die gebroken brug.

    Ik kan er alleen de vroegte bekijken,

    maar verder niets meer bereiken.

     

    Zes keuzen lonken met plezier,

    maar … laat ik dan de rest niet hier?

    Ik kan geen twee wegen bewandelen

    en daarom wacht ik met volop handelen.

     

    Nog een rondje om na te denken

    en telkens weer twijfelen om af te zwenken.

    Misschien krijg ik nu wel een teken

    om de vloek die me bindt te verbreken,

     

    om één weg volop te beleven,

    en de rest voorlopig op te geven,

    tot ik ooit misschien in een ander bestaan

    de verlaten keuzen toch nog kan gaan.

     

    Maar als ik niet één pad beloop

    dan is er ook geen hoop

    dat er bij de volgende ronde

    maar zes wegen meer bestonden.

     

    Als ik de keuze nu niet maak,

    dan  is het een verloren zaak,

    dan zal karma mij wel leren

    dat ik beter eens terug zal keren.

     

    En toch …is het moeilijk te verzaken

    omdat die andere wegen mij ook blijven raken.

    Misschien ! Misschien is dàt de achtste weg

    dat ik mijn rotonde telkens wat meer naar buiten verleg?


    Traumadour 17/12/2008

    16-02-2011 om 08:03 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (3)
    15-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nieuw werkwoord : wonderen.

    En de natuur blijft wonderen.

     

    En de natuur blijft wonderen. Dat de longen van de vogels, van onze doordeweekse kip, zo ingenieus gebouwd zijn, had ik niet verwacht. Hoe dikwijls zag ik ze niet uithalen en weggooien door mijn  moeder? Nu doet men dat niet meer zelf, maar het gebeurt, en met dezelfde onachtzaamheid over dat wonder van vindingrijkheid.

    Kort: als een vogel inademt gaat er lucht in achterste voorraadzakken (soort airbags) en van daar stroomt die lucht continu door de longen naar de voorste luchtzakken, niet onderbroken door het in en uitademen, vanwaar de verbruikte lucht weer uitgeademd wordt.

    Wat is de winst? Continue doorstroming veroorzaakt door een discontinue beweging. Met een veel beter rendement dan bij ons. Niet in en uit de longen, maar door en door. Een beetje te vergelijken met een doedelzak, die ook continu muziek kan blazen, maar dan met één opening. En door dat hoge rendement kunnen vogels zelfs vliegen waar wij met moeite nog kunnen leven (op 6000m).

    Maar de natuur is opportunist ook. Die volle luchtzakken maken het soortelijk gewicht van de vogel kleiner en geven hem daarnaast nog een goede luchtkoeling. En dan het zingen nog!

    Dat roze stukje vlees dat niet goed was, of hoogstens voor de kat.

     

    Traumadour                 15/2/2011

    15-02-2011 om 09:38 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)
    14-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Val en Tijn

    Val en Tijn

     

    -Dag.

    -Hm.

    -Mijn naam is Valeer, maar ze noemen mij Val en ik woon in 109 sedert verleden week.

    -Ja.

    -‘k Ben nieuw… ’t Is hier goed hé…

    -Soms.

    -Gij zijt hier al langer zeker. … Ge zult het dan wel beter weten dan ik.

    -Hm.

    -Mag ik een keer iets vragen?

    -’t Is te zien.

    -Allé, als ’t je stoort moet je ’t zeggen. Maar omdat ik nieuw ben en gij zit hier zo op die bank in de tuin… Schone tuin anders, dat had ik thuis niet…Trouwens al dat werk van het onderhoud, ik mag er niet aan denken. Maar wat ik wou vragen…

    -Ne mol!

    -Hoe ‘Ne mol!’?

    -Daar, rond dees uur maakt hij nen nieuwen hoop.

    -Ah! Daarvoor zat je zo te kijken.

    -Hm.

    En er valt een stilte. Vier ogen speuren nu naar mogelijke beweging van de tuinbodem.

    -Vandaag nie.

    -Wat? Vandaag nie?

    -Geen molshoop … Teveel lawaai.

    -Wilt ge zeggen dat ik teveel lawaai maak? Ik wou je alleen wat vragen.

    -Doe maar.

    -Wel, wat ik vragen wou…

    -Dat heb je al gezegd.

    -Jamaar … Allee …, ben je hier al lang.

    -Ja.

    Weer stilte. Valeer zet zich neer. Tracht nog te vinden waar de mol verwacht werd.

    -Hoe is jouw naam? Want we zijn eigenlijk nog niet deftig voorgesteld hé.

    -Martijn. Tijn als ge wilt.

    -Hoe lang zit je hier eigenlijk al?

    -Van vier uur… Ze steken rond vijf uur.

    -Nee. Ik bedoel in het rusthuis  … en welke kamer heb je?

    Martijn recht zich van de stok waarop hij leunde.

    -Gij vraagt veel.

    -Sorry. ’t Zal beroepsmisvorming zijn zeker. Leraar geweest, en je kent dat altijd ondervragen hé. Maar we moesten ook altijd weten wat de leerlingen kunnen en willen. Oog hebben voor niet uitgesproken gebeurtenissen noemde ik dat altijd. Was ik heel goed in. Dus als ik teveel vraag, zeg je het maar hé.

    -Ja. Vier.

    -Zit je in kamer vier, dat moet in een andere vleugel zijn?

    -Nee! 111 sedert ‘vier’ jaar.

    -Ha, dan zijn we buren en dan gaan we mekaar dikwijls zien en kunnen we regelmatig een praatje maken. Kom gerust eens bij  mij binnen. Ik heb nog wat koekjes en een halve fles (weggestopt). Van mijn zus gekregen, ja die is tien jaar jonger en die wil voor mij zorgen als voor een oude vader. Niet dat dat nodig is, want ik heb alleen die slechte hand sedert mijn trombose. Maar voor de rest functioneert alles nog. Haha. Maar ik denk dat ze wat compassie heeft omdat ik nooit getrouwd ben geweest.

    -Ik ook.

    -Wat ook?

    -Nooit getrouwd …   maar wel ….

    -Samengewoond?

    -Niet echt … Ze kon niet kiezen!

    -Wat dat je nu zegt? Ik heb juist hetzelfde meegemaakt. 23 jaar kennis gehad en geteerd op altijd uitgestelde beloften. Ze ging er altijd serieus over nadenken. Maar ’t is er nooit van gekomen. Maar ja … ik mocht wel drie keer in de week …. allee je weet wel hé …

    -En nu?

    -Nu? Alleen herinneringen. Ze is gestorven. Zes jaar al en ‘k ben het nog niet gewoon, die maandagen, die woensdagen en die vrijdagen. Ik noemde haar altijd mijn kwartbed. Je verstaat wel hé, de helft van de helft van je bed? Haha! Maar ze kon er goed mee lachen.

    -Ook zes jaar?

    -Waarom zeg je ‘ook’? Was het bij jou ook zo misschien?

    -Ja! Maar dinsdagen! En donderdagen! En zaterdagen!

    -Had jij ook zo’n halve relatie? Da’s straf! Ik dacht dat wij uniek waren, dat er geen tweede zo’n koppel bestond als Albertine en ik. Ik noemde haar altijd Tijn of Tijntje.(ook toevallig) Maar dat was eigenlijk haar tweede naam. De eerste was…

    -Valerie!

    -Hoe Valerie? Hoe weet gij dat?

    -Altijd gedacht! Maar met ne schoolmeester, dat toch niet!

    -Was jou … ook een … Albertine?

    -Nee! Niet ‘één’, maar ‘de’ Albertine … Valerie … Van Delen!

    -Van Delen? … Mijn deeltje? … Mijn Tijntje?

    -Ja.

    En daar zaten ze. Samen . Val en Tijn. En dachten samen aan hun vervlogen halve jaren met Tijn of met Val. En ook aan die lege zondagen!

     

     

    Traumadour              27/1/2011

    14-02-2011 om 09:38 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (2)
    13-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kort
    -Vandaag hou ik het kort! Plaats sparen voor morgen.
    -Waarom?
    -Dan komt er een verhaal dat gebeurde op 14/2/ooit tussen 4 en 5 uur in de namiddag in de tuin van...
    -Stop! Zwijg! Nog niets verklappen.
    -Ah ja.

    13-02-2011 om 10:28 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)

    Archief per week
  • 03/09-09/09 2012
  • 30/04-06/05 2012
  • 16/04-22/04 2012
  • 16/01-22/01 2012
  • 09/01-15/01 2012
  • 02/01-08/01 2012
  • 24/12-30/12 2012
  • 19/12-25/12 2011
  • 12/12-18/12 2011
  • 17/10-23/10 2011
  • 10/10-16/10 2011
  • 03/10-09/10 2011
  • 26/09-02/10 2011
  • 19/09-25/09 2011
  • 12/09-18/09 2011
  • 22/08-28/08 2011
  • 08/08-14/08 2011
  • 25/07-31/07 2011
  • 11/07-17/07 2011
  • 04/07-10/07 2011
  • 27/06-03/07 2011
  • 20/06-26/06 2011
  • 23/05-29/05 2011
  • 09/05-15/05 2011
  • 02/05-08/05 2011
  • 18/04-24/04 2011
  • 11/04-17/04 2011
  • 04/04-10/04 2011
  • 28/03-03/04 2011
  • 21/03-27/03 2011
  • 14/03-20/03 2011
  • 07/03-13/03 2011
  • 28/02-06/03 2011
  • 21/02-27/02 2011
  • 14/02-20/02 2011
  • 07/02-13/02 2011
  • 31/01-06/02 2011
  • 24/01-30/01 2011
  • 17/01-23/01 2011
  • 10/01-16/01 2011
  • 03/01-09/01 2011
  • 26/12-01/01 2012

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Brievenbus

    Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.


    Laatste commentaren
  • virussen? (Marc Coevoet)
        op Reacties??!!
  • Dag Traumadour (Fjak@)
        op Lichtjaren
  • Fjak@ (Fjak@)
        op In memoriam schoonmoeder.
  • nee, ik kreeg een tijd geleden dit soms ook wel (Karin des Rues)
        op Reacties??!!
  • Groeten van Fjak@ (Fjak@)
        op Anders?


  • Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!