'Asielkazerne', is een mooi nieuw woord dat past in deze tijden van woningnood voor iedereen behalve voor vreemdelingen. Wie had dat vroeger kunnen vermoeden dat oude gebouwen ooit nog gingen volgepropt worden met mensen die hier niet thuishoren, die hier niks te maken hebben met ons dagelijks levensgangetje?

Blognostalgie 2011-2012.

550 asielzoekers kwamen tegelijk de kazerne inpalmen. Die nieuwkomers zullen niet meteen de bloemetjes gaan tellen in de perkjes van het militair domein. Ze zullen ook niet hun vertier gaan zoeken in de velden en de bosjes rondom de kazerne, of krijgertje gaan spelen op de binnenplaats... Ik denk eerder dat ze hun stiekeme roof- en strooptochtjes een eindje verderop, in de buurgemeenten, gaan houden... Aangezien ik niet onvoorwaardelijk geloof in de goedheid van de mens, en iedere vreemdeling wantrouw, en zelfs geloof in hun slechte bedoelingen, ga ik mijn huizeke hermetisch barricaderen, ik maak er een versterkte burcht van, een fort! Overal traliewerk aan de vensters, dubbele sloten op alle deuren, wolfsklemmen in het gazon, hoge poorten met vlijmscherpe piekpunten, hoge omheiningen en afrasteringen overal omheen, en opgerolde prikkeldraad d'er bovenop, eventuele indringers met een geprikkelde poep zullen niet gauw terugkomen...

Het is altijd bang afwachten hoe iemand reageert in een nieuwe omgeving. Als hij van slag of gedesoriënteerd geraakt door de cultuurschok, valt dat niet op in een grote groep. Een asielzoeker verdwijnt als 'ontworteld' individu in de sterkte van de groep, met een zwak of misvormd geweten. Dat zijn dan de gevaarlijke gevolgen van migratie voor geweten, voor normbesef, voor besef van samenlevingswaarden...