De ochtend is bewolkt maar toch zacht genoeg om buiten te ontbijten.  De zon doet verwoede pogingen om door te breken en wordt al snel voor haar inspanningen beloond.

We hebben water nodig en de inhoud van het chemisch toilet moet worden geloosd.  Dat kan in de buurt van Ängelholm. Nu we toch hier zijn kunnen we meteen de omgeving verkennen.
We zien de ene badplaats na de andere, in een dichte rij langs de kust van Malmö tot bijna in Göteborg. 

De weersverwachting meldt voor de volgende dagen 26 tot 28 graden, een feest voor de Zweeds badgasten en de Duitse toeristen. Op deze vrijdagmiddag rijden we dan ook veel campers en caravans tegemoet. 

Wij willen voor de verandering naar het binnenland.
Söderåsen's Nationaal Park ligt tussen Klippan en Röstånga. Aan de rand van dit natuurgebied ligt een parking waar we willen overnachten, om morgen te gaan wandelen. Mooi niet... het bekende bordje vermeldt dat we na 23u mogen ophoepelen. 
De dichtst bijgelegen plaats ligt op een uur rijden... Maar nu hebben we geluk.  In Perstorp kunnen we verblijven op de parking aan het zwembad, vlakbij een bos.

We zijn nog net op tijd voor een wandeling in de zon, samen met enkele joggers en hondjes die hun baasje uitlaten.



        

Zilverblauwe golven glinsteren uitnodigend in de ochtendzon.  Toch ontbijten we binnen, want die frisse wind is daar weer. We verwachten dat die in de loop van de dag verdwijnt, en we krijgen gelijk.

We rijden verder langs de kust tot in Mölle. Hier ligt een Nationaal Park dat we van naderbij willen bekijken.  We trekken onze wandelschoenen aan en nemen onze picknick mee.
We wandelen in het prachtige natuurgebied "Kullaberg".  De kliffen zijn hier even indrukwekkend als in Portugal en Ierland. Het gaat flink op en neer maar de zon vergezelt ons op een aangename manier.
De zachte bries aan de kust voelt ook aangenamer dan de koude wind in Portugal, enkele maanden geleden.

De overnachtingsplaats uit de campergids aan de kust van Hägersnäs  is niet meer toegankelijk voor mobilhomes. Maar we kunnen Vroem heel dichtbij parkeren op een weide aan de rand van een bos.  We improviseren een terrassje in het groen en we blijven genieten tot de laatste zonnestralen.

Een enkele muggebeet per persoon kunnen we wel verdragen.  We zijn al meer gewoon geweest...

We worden gewekt door het klapperen van het gordijntje aan het open dakraam.  Vanuit ons bed - zalig toch?! - zien we een woelige zee onder een dicht wolkendek.
Het is opnieuw even winderig als eergisterenavond toen we hier aankwamen.
Rond de middag trekt het open en wordt het lekker warm.

We ontdekken  "Kullaleden".  Dit is een wandelpad dat doorheen de natuurgebieden loopt.
Het strand dat we zien en ruiken is verre van het mooiste. Het zand ligt bezaaid met een donkerbruine smurrie van mosselschelpen en algen. Ze kleuren ook de aanspoelende golven bruin. 

Het is windstil en ongeveer 30 graden.
De Zweeds zonnekloppers zien er nog wat bleekjes uit.  Ze hebben duidelijk tot nu toe nog niet veel zon gehad.

's Avonds stroomt de camperplaats aan het strand helemaal vol.  Enkele caravans - lees : "woonwagens" - komen zich ook installeren.
In Zweden mag je op een camperplaats heel je hebben en houden naar buiten verhuizen.  Daar maakt iedereen gebruik van, want het is veel te warm om binnen te eten.

Na zonsondergang kruipen wij als eerste onder de wol.

De wind is gaan liggen. We kunnen best een trui verdragen.  Maar telkens als de zon tussen de wolken door schijnt is het plots veel warmer en moet die trui weer uit.
Het warenhuis in Malmö oogt even vertrouwd als de weg ernaar toe.  We herinneren ons van vorig jaar waar we een simkaart voor onze laptop en smartphone kunnen kopen.
En we zijn nog veel minder vergeten dat de parkeermeters in Zweden geen buitenlandse kredietkaarten aanvaarden.  Dus hebben we een hoop kleingeld gespaard.  Alles bij elkaar scheelt dit enkele uren zoeken en prullen.

Het is opvallend rustig op de dijk aan de rand van de stad.  Wat een verschil met onze Belgische kuststeden tijdens het hoogseizoen.

We wandelen langs een keienstrand, plaatsen ons dagboek op het internet en turen naar de spiegelgladde zee.

's Avonds trekt de hemel helemaal open en schenkt ons een sfeervolle zonsondergang.

Het wordt weer moeilijk kiezen bij de Duitse bakker.  "We" (lees : Nelly) zouden wel van elk overheerlijk brood een stukje willen meenemen.  (René kiest veilig enkele witte pistolets uit)
Vóór ons in de toonbank roepen de koeken, gevuld met fruit en pudding. Die lusten we allebei.

We worden uitgewuifd door enkele Nederlanders die in het midden van het plein in hun stoeltjes naast hun campers hun kopje koffie drinken.

Het is best wel druk op de wegen maar we kunnen vlotjes doorrijden.  Zelfs in Hamburg moeten we maar één keer aanschuiven wegens werken.

In de vooravond bereiken we de parking in Odense aan de eerste brug in Denemarken (Lillebaelt).  We kunnen hier blijven slapen maar de brug naar Zweden lokt zo uitnodigend.

Tegen 9u15 rijden we Malmö binnen, recht naar "ons plaatsje" vlak bij de zee.  Het is zwaar bewolkt.  Een flinke wind doet de golven krachtig tegen de keien klotsen, het beste achtergrondgeluid om bij in slaap te vallen.

In de late voormiddag verlaten we het zonovergoten Schillingen.  Naarmate we vorderen, richting Zweden, betrekt de lucht.  In de omgeving van Dortmund is de zon niet meer te zien. De thermometer wijst 18 graden aan en er staat een lichte bries.  In onze frisse zomerkleding vallen we meteen op tussen de andere reizigers.

We rijden tot Minden en kiezen de grootste camperplaats uit die we ooit gezien hebben.  Het evenementenplein biedt plaats aan 100 campers, vermeldt onze campergids, maar er kunnen wel meer dan 1000 auto's staan op dit reusachtige plein.


We genieten van een avondwandeling.
Op een pleintje onder de bomen vinden een heel gezellig terrasje waaraan we niet kunnen weerstaan.

Waar zoveel vakantiegangers op een zomeravond samen zijn, verwacht je op z'n minst wat gestommel en rumoer.  Maar we krijgen een opvallend rustige nacht

Met z'n allen naar heet Eifelpark in Gondorf. 
Het was een leuke namiddag. 

Een leuke wandeling in de natuur.
Oh ja, Pedro en Te Quiero mogen ook op de foto.  De alpaca's zijn de trouwe bewoners op het erf samen met de talrijke kippen en herten. 

We komen aan in Schillingen.  
We verblijven in een klein pension in het Zuiden van de Eifel.

Vanaf het ogenblik dat we in Vroem stappen en wegrijden, begint de vakantie toch?  Ook al zijn we tegen 20h30 nog maar tot in Kelchterhoef geraakt.

De avondzon schijnt tussen de bomen door.  Het getjirp van de vogels klinkt als gedempt gebabbel. Wat doet dat deugd na een dag van : "hebben we dit en dat wel bij?", "zijn alle ramen dicht?", "deze brief moet nog gepost en die persoon moeten we nog bellen."

We kijken uit over de bossen en vragen ons nieuwsgierig af hoe deze reis zal verlopen.
Een tijd van vrijheid en avontuur, van ontspannen genieten ligt weer voor ons.

Maar eerst brengen we enkele dagen door in Schillingen (D), samen met onze kinderen en kleinkinderen.  De zomerzon garandeert ons dat dit verlengd weekend voor niemand meer stuk kan.

In welk seizoen zijn we hier eigenlijk?  Het regent bij 9 graden !

Markske, vandaag ga je ons niet meer beetnemen! 
Gewapend met de wegenkaart zegt de bijrijder hem telkens voor welke weg hij moet rijden.  We maken er een spelletje van en gebruiken dezelfde zinnen als Markske. Terwijl we ons afvragen wat de juiste definitie is van GPS...

In de vroege avond bereiken we Auxerre.  Chaource, dat tussen Auxerre en Troyes lig, biedt volgens de campergids overnachting met voorzieningen.  Maar Géraudot ligt slechts op een uurtje afstand en daar hebben we vorig jaar heel rustig en gezellig tussen andere campers gestaan. Dat uurtje rijden hebben we ervoor over om op deze favoriete plaats de laatste avond van deze reis door te brengen. 

Rond 19h45 komen we aan.  En wat zien we?  De parking is afgesloten met de bekende paaltjes die enkel auto's doorlaten met een maximum hoogte van 2m.  Gedaan voor campers!
Op de weg naar Géraudot reden we een tijdje rond het meer en zagen we enkele parkings langs de weg. Op een van deze parkings tegen een bosrand zijn we blijven staan.  Het valt mee,  het is hier zelfs nog rustiger dan aan het meer.
De luidruchtige vogels zullen wel indommelen wanneer wij naar bed gaan. Met het gerikketik van de regen op de achtergrond vallen we in slaap.

Donderdagochtend
Rustig ? Gedurende de nacht wel, maar owee! Op deze ochtend werd het tegendeel bewezen.  Stipt om 6u schrikken we wakker van een bulderend geluid.  Een boot op het meer die zijn motor repareert? Een buldozer die autopech heeft?  Bijna juist.
Door het raam zien we twee zware tractoren die het gras maaien, langs de kant van de weg en op enkele meters van Vroem.  Bovendien loopt er ook iemand met een handmaaier rond.
Misschien komen ze het gras op de parking verfraaien zodat wij op een mooie omgeving kunnen verblijven? Of willen ze ons een extra uurtje geven, zodat we vanavond op een deftig uur aankomen?
We begrijpen dat gras moet gemaaid worden, maar om 6u ! en juist bij Vroem?

We vertrekken dan maar om het lawaai te ontlopen en installeren ons bij een parking van de kerk in het nabijgelegen dorp.  Hier kunnen we rustig ontbijten en ons klaar maken voor de laatste tocht.

In de namiddag rijden we ons landje binnen.  De regen is met ons meegereden, of was die er al in België?  Toch is er iets wat ons onmiddellijk opvalt.  We hebben zo'n 8000 km gereden, nergens file gehad of ongevallen gezien.  Op de E411 staan we bijna een uur stil !  Tijdens onze afwezigheid is het fileprobleem er niet op vooruit gegaan in ons land... maar ja hier is het dan ook geen crisis!

We kijken terug op een reis die in alle opzichten meegevallen is. We werden rotverwend met mooi weer en veel zon. Dan is het overal mooi en aangenaam!
We sturen Markske met pensioen en zoeken voor onze volgende reis een echte GPS

Wat een zondvloed!  Vroem krijgt een uitgebreide frisse douche. De regen valt in bakken naar beneden en spoelt al het stof van stranden en duinen weg. 

Maar Markske toch! Waar ben je mee bezig ,!
We willen via Bergerac naar Périgueux rijden en merken veel te laat dat Markske ons naar Bayonne stuurt.  Vandaar uit leidt hij ons vrolijk naar Dax. Nu wil hij met ons naar Bordeau rijden maar daar steken we vlug een stokje voor. 
Vooruit Markske, we zullen je helpen : eerst naar Laugon, nu naar Marmande...
Rond 14h komen we aan waar we al om 10 u wilden zijn.

In Front de la Rivière, een klein rustig dorpje voorbij Périgueux, worden we verwelkomd door een regenboog.  De avondzon slaagt erin om de temperatuur naar 15 graden te brengen.
Vlug naar buiten om toch tenminste éen foto te maken. De ander foto's halen we met gemak uit onze uitgebreide voorraad.  We bevinden ons minder dicht bij huis dan we gehoopt hadden, maar Vroem heeft ons wel veilig naar deze plaats gebracht.

Gisterenavond  deden de wolken nog zo hun best om hun water bij te houden. Maar sinds vannacht laten ze zich volledig gaan. 
We wilden eigenlijk nog langs het natuurgebied  "Urbasa" gaan, maar door het slechte weer voegen dit toe aan ons reislijstje voor zonniger tijden en we begeven ons naar ... Frankrijk.

In Pamplona houden we halt voor de laatste boodschappen in Spanje.
Vanop de snelweg zien we aan de bedevaarders waar de pelgrimspaadjes lopen.  Gehuld in hun kleurige lange regenjassen stappen ze voort, netjes in de rij,  net als mieren.En wij die dachten dat een bedevaart naar Compostella een eenzame reis zou zijn. 
Heel de omgeving is afgestemd op deze pelgrims.  Er zijn hier zelfs speciale waarschuwingsborden voor het verkeer om te vertragen op de goed aangeduide oversteekplaatsen. In ruil wil elke gemeente vermoedelijk een graantje meepikken van deze voettocht door een uitgebreide accommodatie aan te bieden.

Tussen Pamplona en Jaca ligt de Sierra de Peña.  Wat een prachtig gebied ! We fantaseren vaak over landen waar we met Vroem nog niet zijn geweest.  Maar op Spanje zijn we nog niet uitgekeken!
Via de tunnel de Somport rijden we Frankrijk binnen.  We overnachten op een camperplaats in Oloran, enkele kilometers voor Pau. 
Alhoewel deze camperplaats in het midden van de stad ligt blijft het toch opmerkelijk rustig. 

We hadden vandaag geen zin om in de regen rond te lopen, dus brengen we enkele foto's uit ons archief.

Vanaf nu gaat het richting België.  De zon laten we blijkbaar ver achter ons...

De stick voor de blog werkt niet in Frankrijk.  Vodafone vinden we niet bij de mogelijk providers en roamen gaat niet... Dus zullen we moeten wachten tot we thuis zijn om onze blog verder te schrijven.

Zeven uur.  De zon schijnt vrolijk naar binnen.  Het contrast met de vorige dagen is groot als we uit bed komen en de thermometer bekijken:  6° binnen, 5° buiten.  Enkele dagen geleden zochten we de schaduw op, nu moet de verwarming aan. Dat hadden we einde mei in Spanje niet verwacht. 
In geen tijd zorgt Vroem voor een aangename temperatuur. 

Rond de middag bereiken we het "Monasterio de Iranzu" in Abarzuza, ten noorden van Estella. De zon is ondertussen zo goed wakker geworden dat we weer buiten kunnen picknicken.  We bezoeken het oude klooster dat vredig tussen de bergen ligt.
De Spanjaarden zitten of liggen in de parkjes rond het gebouw, terwijl hun kinderen spelen. 

Eigenlijk zijn we op doorreis naar het natuurgebied Urbasa, waar we jaren geleden met de tent verbleven.
Maar we ontdekken dat hier ook wandelpaden zijn.  Opnieuw staan we versteld van de prachtige omgeving in Navarra.

Op weg naar Estella kruisen we de bedevaarders naar Compostella.  Estella lijkt ons ook een stopplaats van de Sint Jacobsroute.  We zien mensen met een rugzak, alleen of in groepjes moedig verder stappen.
Estella valt op doordat de binnenstad volledig autovrij is.  Zelfs de woonwijken zijn enkel toegelaten voor voetgangers en fietsers. 

We overnachten in de stilte van het klooster in Abarzuza.

Brrrr! Wat is het koud! Vroem staat in de schaduw van een ruwbouwwoning, dus rijden we hem enkele meters verder om hem in de zon te laten opwarmen.
Ontbijten in de open lucht wordt een kille bezigheid want er staat een erg kille wind bij 12,5°. Dus blijven we lekker binnen zitten.

De prachtige kathedraal in Burgos zal op ons een blijvende indruk maken.  We zouden elk torentje, elk hoekje op de gevoelige plaat willen vastleggen.
Talrijke beeldjes liggen ingekerfd in de muren of staan op de randen van het gebouw.  Elke centimeter is een kunstwerk op zich. 

We vermoeden dat het deze avond feest is. Op elke pleintje is er wel iets in voorbereiding.  Vlakbij de kathedraal wordt de geluidsinstallatie uitbundig getest.  Op Place Major laat een attractie in voorbereiding ons een vleugje menselijke speelsheid en creativiteit zien.  Opvallend is wel dat de meeste winkels op zaterdagnamiddag gesloten zijn.  Toch zijn er heel wat bezoekers die ronddolen in deze prachtige stad.

's Avonds parkeren we Vroem in Navarrete, een voorstad van Logroño.
In deze welvarende stad lijkt de Spaanse crisis nog niet doorgedrongen.  Naast keurige parkjes en speeltuintjes vinden we een hypermodern sportcomplex met accomodatie.  Voor een klein stadje als Navarrete is dit eigenlijk wel opvallend groots... maar ja, waarom niet.
De plaats biedt ook overnachting aan pelgrims naar Compostella.  Onderweg zien we regelmatig stappers met pak en zak op weg.  .

In een van de restaurantjes kiezen we een pelgrimmenu. Voor 12€ krijgen we voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht en een drankje. (We verklappen niet dat we vandaag al een ijsje ophadden...)

De finale van de Champions League die uit de tv schalt, krijgen we er gratis bij.

Bijlagen:
DSCN3270.MOV (8 MB)   

We picknicken in een dal aan de rand van Castelo Mendo, dicht bij de Spaanse grens.  We zijn hier alleen, samen met een ezel en twee geiten, die vrij rondgrazen.  Maar niet voor lang.
Een blaffende hond komt aangelopen en pendelt heen en weer tussen ons en zijn baasje.   Een dame komt naar ons toe.  Me de weinige woorden Frans die ze kent, prijst ze haar zelfgemaakte geitenkaas, wijn en gebak, aan.
"Ja, die ezel is van mij, en die geiten ook en kom maar kijken hoor, ik woon in die straat op nummer 8. ." het klinkt zo verleidelijk,  maar we hebben al zo veel wijn bij en onze koelkast puilt uit van de kaas.
Even later komt een andere dame aangelopen met een stok jaagt ze de geiten uit haar tuin.  De dieren kijken ons beteutert aan.  Maar zodra we ze willen fotograferen draaien ze zich om en grazen verder met hun rug naar de camera.
De ezel laat zich wel fotograferen. Of overkomt het hem?

We willen in Vallodalid overnachten en morgen de stad verkennen.  Maar wat valt dat tegen.  Nog nooit ontdekten we een stad zo vol met blokkendozen. 
Nergens bespeuren we eeen kerkje of ander historisch gebouw.
De camperplaats is nog minder om over naar huis te schrijven.

Wat later komen we bij het klooster van San Bernando, dit geeft aan het dorpje een rustige sfeer.  Er zijn hier ook wandelpaden. 
De fraaie speeltuin en het parkje met vele bankjes, nieuw en pas aangelegd, zijn leeg.
We vinden hun bewoners met hun spelende kinderen op het dorpsplein. 

We overnachten op een pas aangelgde straat van wat een woonwijk moet worden.  Er staat 1 huis in ruwbouw.  Aan de overkant ligt een bos.
We brengen de nacht door in de schemering van de straatverlichting en de volle maan.