In welk seizoen zijn we hier eigenlijk?  Het regent bij 9 graden !

Markske, vandaag ga je ons niet meer beetnemen! 
Gewapend met de wegenkaart zegt de bijrijder hem telkens voor welke weg hij moet rijden.  We maken er een spelletje van en gebruiken dezelfde zinnen als Markske. Terwijl we ons afvragen wat de juiste definitie is van GPS...

In de vroege avond bereiken we Auxerre.  Chaource, dat tussen Auxerre en Troyes lig, biedt volgens de campergids overnachting met voorzieningen.  Maar Géraudot ligt slechts op een uurtje afstand en daar hebben we vorig jaar heel rustig en gezellig tussen andere campers gestaan. Dat uurtje rijden hebben we ervoor over om op deze favoriete plaats de laatste avond van deze reis door te brengen. 

Rond 19h45 komen we aan.  En wat zien we?  De parking is afgesloten met de bekende paaltjes die enkel auto's doorlaten met een maximum hoogte van 2m.  Gedaan voor campers!
Op de weg naar Géraudot reden we een tijdje rond het meer en zagen we enkele parkings langs de weg. Op een van deze parkings tegen een bosrand zijn we blijven staan.  Het valt mee,  het is hier zelfs nog rustiger dan aan het meer.
De luidruchtige vogels zullen wel indommelen wanneer wij naar bed gaan. Met het gerikketik van de regen op de achtergrond vallen we in slaap.

Donderdagochtend
Rustig ? Gedurende de nacht wel, maar owee! Op deze ochtend werd het tegendeel bewezen.  Stipt om 6u schrikken we wakker van een bulderend geluid.  Een boot op het meer die zijn motor repareert? Een buldozer die autopech heeft?  Bijna juist.
Door het raam zien we twee zware tractoren die het gras maaien, langs de kant van de weg en op enkele meters van Vroem.  Bovendien loopt er ook iemand met een handmaaier rond.
Misschien komen ze het gras op de parking verfraaien zodat wij op een mooie omgeving kunnen verblijven? Of willen ze ons een extra uurtje geven, zodat we vanavond op een deftig uur aankomen?
We begrijpen dat gras moet gemaaid worden, maar om 6u ! en juist bij Vroem?

We vertrekken dan maar om het lawaai te ontlopen en installeren ons bij een parking van de kerk in het nabijgelegen dorp.  Hier kunnen we rustig ontbijten en ons klaar maken voor de laatste tocht.

In de namiddag rijden we ons landje binnen.  De regen is met ons meegereden, of was die er al in België?  Toch is er iets wat ons onmiddellijk opvalt.  We hebben zo'n 8000 km gereden, nergens file gehad of ongevallen gezien.  Op de E411 staan we bijna een uur stil !  Tijdens onze afwezigheid is het fileprobleem er niet op vooruit gegaan in ons land... maar ja hier is het dan ook geen crisis!

We kijken terug op een reis die in alle opzichten meegevallen is. We werden rotverwend met mooi weer en veel zon. Dan is het overal mooi en aangenaam!
We sturen Markske met pensioen en zoeken voor onze volgende reis een echte GPS

Wat een zondvloed!  Vroem krijgt een uitgebreide frisse douche. De regen valt in bakken naar beneden en spoelt al het stof van stranden en duinen weg. 

Maar Markske toch! Waar ben je mee bezig ,!
We willen via Bergerac naar Périgueux rijden en merken veel te laat dat Markske ons naar Bayonne stuurt.  Vandaar uit leidt hij ons vrolijk naar Dax. Nu wil hij met ons naar Bordeau rijden maar daar steken we vlug een stokje voor. 
Vooruit Markske, we zullen je helpen : eerst naar Laugon, nu naar Marmande...
Rond 14h komen we aan waar we al om 10 u wilden zijn.

In Front de la Rivière, een klein rustig dorpje voorbij Périgueux, worden we verwelkomd door een regenboog.  De avondzon slaagt erin om de temperatuur naar 15 graden te brengen.
Vlug naar buiten om toch tenminste éen foto te maken. De ander foto's halen we met gemak uit onze uitgebreide voorraad.  We bevinden ons minder dicht bij huis dan we gehoopt hadden, maar Vroem heeft ons wel veilig naar deze plaats gebracht.

Gisterenavond  deden de wolken nog zo hun best om hun water bij te houden. Maar sinds vannacht laten ze zich volledig gaan. 
We wilden eigenlijk nog langs het natuurgebied  "Urbasa" gaan, maar door het slechte weer voegen dit toe aan ons reislijstje voor zonniger tijden en we begeven ons naar ... Frankrijk.

In Pamplona houden we halt voor de laatste boodschappen in Spanje.
Vanop de snelweg zien we aan de bedevaarders waar de pelgrimspaadjes lopen.  Gehuld in hun kleurige lange regenjassen stappen ze voort, netjes in de rij,  net als mieren.En wij die dachten dat een bedevaart naar Compostella een eenzame reis zou zijn. 
Heel de omgeving is afgestemd op deze pelgrims.  Er zijn hier zelfs speciale waarschuwingsborden voor het verkeer om te vertragen op de goed aangeduide oversteekplaatsen. In ruil wil elke gemeente vermoedelijk een graantje meepikken van deze voettocht door een uitgebreide accommodatie aan te bieden.

Tussen Pamplona en Jaca ligt de Sierra de Peña.  Wat een prachtig gebied ! We fantaseren vaak over landen waar we met Vroem nog niet zijn geweest.  Maar op Spanje zijn we nog niet uitgekeken!
Via de tunnel de Somport rijden we Frankrijk binnen.  We overnachten op een camperplaats in Oloran, enkele kilometers voor Pau. 
Alhoewel deze camperplaats in het midden van de stad ligt blijft het toch opmerkelijk rustig. 

We hadden vandaag geen zin om in de regen rond te lopen, dus brengen we enkele foto's uit ons archief.

Vanaf nu gaat het richting België.  De zon laten we blijkbaar ver achter ons...

De stick voor de blog werkt niet in Frankrijk.  Vodafone vinden we niet bij de mogelijk providers en roamen gaat niet... Dus zullen we moeten wachten tot we thuis zijn om onze blog verder te schrijven.

Zeven uur.  De zon schijnt vrolijk naar binnen.  Het contrast met de vorige dagen is groot als we uit bed komen en de thermometer bekijken:  6° binnen, 5° buiten.  Enkele dagen geleden zochten we de schaduw op, nu moet de verwarming aan. Dat hadden we einde mei in Spanje niet verwacht. 
In geen tijd zorgt Vroem voor een aangename temperatuur. 

Rond de middag bereiken we het "Monasterio de Iranzu" in Abarzuza, ten noorden van Estella. De zon is ondertussen zo goed wakker geworden dat we weer buiten kunnen picknicken.  We bezoeken het oude klooster dat vredig tussen de bergen ligt.
De Spanjaarden zitten of liggen in de parkjes rond het gebouw, terwijl hun kinderen spelen. 

Eigenlijk zijn we op doorreis naar het natuurgebied Urbasa, waar we jaren geleden met de tent verbleven.
Maar we ontdekken dat hier ook wandelpaden zijn.  Opnieuw staan we versteld van de prachtige omgeving in Navarra.

Op weg naar Estella kruisen we de bedevaarders naar Compostella.  Estella lijkt ons ook een stopplaats van de Sint Jacobsroute.  We zien mensen met een rugzak, alleen of in groepjes moedig verder stappen.
Estella valt op doordat de binnenstad volledig autovrij is.  Zelfs de woonwijken zijn enkel toegelaten voor voetgangers en fietsers. 

We overnachten in de stilte van het klooster in Abarzuza.

Brrrr! Wat is het koud! Vroem staat in de schaduw van een ruwbouwwoning, dus rijden we hem enkele meters verder om hem in de zon te laten opwarmen.
Ontbijten in de open lucht wordt een kille bezigheid want er staat een erg kille wind bij 12,5°. Dus blijven we lekker binnen zitten.

De prachtige kathedraal in Burgos zal op ons een blijvende indruk maken.  We zouden elk torentje, elk hoekje op de gevoelige plaat willen vastleggen.
Talrijke beeldjes liggen ingekerfd in de muren of staan op de randen van het gebouw.  Elke centimeter is een kunstwerk op zich. 

We vermoeden dat het deze avond feest is. Op elke pleintje is er wel iets in voorbereiding.  Vlakbij de kathedraal wordt de geluidsinstallatie uitbundig getest.  Op Place Major laat een attractie in voorbereiding ons een vleugje menselijke speelsheid en creativiteit zien.  Opvallend is wel dat de meeste winkels op zaterdagnamiddag gesloten zijn.  Toch zijn er heel wat bezoekers die ronddolen in deze prachtige stad.

's Avonds parkeren we Vroem in Navarrete, een voorstad van Logroño.
In deze welvarende stad lijkt de Spaanse crisis nog niet doorgedrongen.  Naast keurige parkjes en speeltuintjes vinden we een hypermodern sportcomplex met accomodatie.  Voor een klein stadje als Navarrete is dit eigenlijk wel opvallend groots... maar ja, waarom niet.
De plaats biedt ook overnachting aan pelgrims naar Compostella.  Onderweg zien we regelmatig stappers met pak en zak op weg.  .

In een van de restaurantjes kiezen we een pelgrimmenu. Voor 12€ krijgen we voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht en een drankje. (We verklappen niet dat we vandaag al een ijsje ophadden...)

De finale van de Champions League die uit de tv schalt, krijgen we er gratis bij.

Bijlagen:
DSCN3270.MOV (8 MB)   

We picknicken in een dal aan de rand van Castelo Mendo, dicht bij de Spaanse grens.  We zijn hier alleen, samen met een ezel en twee geiten, die vrij rondgrazen.  Maar niet voor lang.
Een blaffende hond komt aangelopen en pendelt heen en weer tussen ons en zijn baasje.   Een dame komt naar ons toe.  Me de weinige woorden Frans die ze kent, prijst ze haar zelfgemaakte geitenkaas, wijn en gebak, aan.
"Ja, die ezel is van mij, en die geiten ook en kom maar kijken hoor, ik woon in die straat op nummer 8. ." het klinkt zo verleidelijk,  maar we hebben al zo veel wijn bij en onze koelkast puilt uit van de kaas.
Even later komt een andere dame aangelopen met een stok jaagt ze de geiten uit haar tuin.  De dieren kijken ons beteutert aan.  Maar zodra we ze willen fotograferen draaien ze zich om en grazen verder met hun rug naar de camera.
De ezel laat zich wel fotograferen. Of overkomt het hem?

We willen in Vallodalid overnachten en morgen de stad verkennen.  Maar wat valt dat tegen.  Nog nooit ontdekten we een stad zo vol met blokkendozen. 
Nergens bespeuren we eeen kerkje of ander historisch gebouw.
De camperplaats is nog minder om over naar huis te schrijven.

Wat later komen we bij het klooster van San Bernando, dit geeft aan het dorpje een rustige sfeer.  Er zijn hier ook wandelpaden. 
De fraaie speeltuin en het parkje met vele bankjes, nieuw en pas aangelegd, zijn leeg.
We vinden hun bewoners met hun spelende kinderen op het dorpsplein. 

We overnachten op een pas aangelgde straat van wat een woonwijk moet worden.  Er staat 1 huis in ruwbouw.  Aan de overkant ligt een bos.
We brengen de nacht door in de schemering van de straatverlichting en de volle maan.

De ochtend is verrassend zacht en het is windstil.  Zelfs de onstuimige Atlantische Oceaan ligt er spiegelglad bij.  De dag kan al niet meer stuk!

Gisteren hadden we al een deel van de Rota route gedaan. Als we nu eens de Rota Vincentina verder bewandelen richting Villa Nova de Milfontes vanaf de plaats waar we gebleven waren?  Dat stuk hebben we nog niet gelopen . 
We vinden er zowaar een mooie rustige staanplaats voor Vroem achter het kasteel aan het "Ilha de Pesseguires". Dus trekken we hier weer onze wandelschoenen aan.
Zowel aan het strand als in de beschutte duinen worden we getracteerd op een uitbundige lente.  De talrijke verlaten strandjes, de soms steile klim op de kliffen, de mooie vergezichten, de klanken van de branding alles ontvouwt zich als een onvoltooide symphonie. 

De meeuwen komen heel dicht bij ons zitten of vliegen rakelings over ons heen, alsof ze erom vragen om ook op de foto te mogen. 

Maar, eveneens op het strand, tegen de duinen vinden toch wel heel veel afval.  Je houdt het niet voor mogelijk wat daar allemaal ligt. Dit kan niet alleen door toevallige feestvierders achtergelaten zijn.  Zou deze rommel hier aangespoeld zijn door de schepen?
Een schip kan toevallig iets verliezen.  Maar een sliert van puin dat zich over enkele km uitstrekt, kan er alleen maar liggen als schepen hun afval in zee dumpen.

Schrijnend!

's Avonds koelt het snel af. De rustige plek achter het kasteel wordt iets drukker.  Blijkbaar was er een mountain bike wedstrijd in de buurt,  dus besluiten we om maar weer terug te keren naar ons "gat in de berg"  
Het wordt hier wel iets te fris om buiten te eten, maar binnen met het prachtige zicht op de golven is toch ook leuk!

Welke beelden zullen we kiezen uit onze tientallen foto's om op de blog te plaatsen? Om ons verhaal vlot op het web te zetten kunnen we er slechts 9 selecteren. 

Tevreden kruipen we onder de wol.  We kijken terug op de zoveelste dag vol geschenken. Terwijl de zware regenwolken hun hemelwater zacht over Vroem laten druppelen genieten wij van een verkwikkende nachtrust.

"Goede Morgen!", roept de zon, alsof er niets gebeurd is.  We bedanken de struiken voor de nachtelijke bescherming maar willen liever ontbijten met zicht op zee.
We rijden daarom terug naar "ons" plekje op de klif, dat we herkennen aan de rots met het gat erin.  We plaatsen Vroem met het zijraampje op de zee gericht.
Tja, als je het zo kan hebben, en als Vroem akkoord is, waarom niet?

We trekken onze wandelschoenen aan voor het pad 'Rota Vincentina".  Deze 300 km lange route werd pas eind vorig jaar opengesteld en loopt van Sines tot Sagres.
Ze bestaat uit een "visserspad" en een "historisch pad". 

Vandaag lopen wij over het visserspad van Porto Covo tot Villa Nova de Milfontes.  Deze route is 19,5 km lang.  Uiteraard kunnen we de hele route niet doen, want we moeten ook nog terug. 
We zien wel hoe ver we geraken.  We parkeren in Porto Covo.  Eens op de route is het verrassend rustig.  Je ziet amper enkele wandelaars, gelukkig blijft de aangekondigde regen achterwege.

Weer staan we versteld van de pracht van de natuur.
We vorderen maar langzaam.  Na zowat iedere stap staan we stil en kijken we  rond en trekken foto's.  Wanneer we ons omdraaien zie je weer niewe dingen die te mooi zijn om zomaar voorbij te lopen.  We worden verwend met mooi weer en een aangenaam briesje.

De ondergaande zon verbergt zich achter donkergrijze wolken aan de horizon.  Maar wat stellen die wolken voor?
De zee lijkt uitgeraasd, op de klif is het zoveel mooier dan achter de struiken.  We wagen het erop!
Het zachte maanlicht, dat tussen de wolken door op het dakraam schijnt, brengt ons snel naar het land van de dromen.

We rijden door Zavial, Salema en Burgau aan de Zuidkust.  Het waait hier inderdaad minder en het is iets warmer, 19,5°.  Elk stadje heeft een zandstrand.
De zee is hier niet zo wild en dus kan je hier aangenaam zwemmen.  Een paradijs voor de zonnekloppers, die hier voor al hun behoeften aan hun trekken komen.  Maar al die elementen vinden wij ook in onze vlaamse kuststeden.

We willen Portugal verkennen dus vroemen we naar het binnenland.  Monchique is een kuuroord midden in het gebergte dat dezelfde naam draagt.  In de bergen is het fris en zeer winderig, net wat we wilden ontlopen. 

We lezen op internet dat het in heel Portugal fris is voor de tijd van het jaar.  Ideaal toch om Lissabon te bezoeken? 

We maken een tussensop op "ons" plaatsje in Porto Covo.  De foto's van vandaag komen uit ons archief.

We zijn al veel wind gewoon maar wat we deze nacht meemaken lijkt op een wervelstorm.  We staan dan maar op en plaatsen Vroem met zijn snoet naar de zee.  Dan schudt hij misschien wat minder heen en weer?

Maar dat vindt Vroem blijkbaar helemaal niet leuk. Het gekraak en gekreun dat boven op de wind - en regenvlagen horen, komt van Vroem. Weer uit bed, gordijntjes open en het wegje oprijden, waar stevige struiken voor beschutting zorgen. Nu staan we rustig. 

Dààrom stond het plein in het centrum van Porto Covo vol met campers! 
Dààrom staan enkele andere campers ook verder van de zee af......

Ingeduffeld genieten we van onze eerste kop koffie tegen Vroem aan, die ons beschermt tegen de felle wind.  We zijn nog geen 10 minuten vertrokken voor een wandeling of we worden overspoeld door een fikse regenbui.
Toch maar terug naar Vroem om onze regenjas en paraplu te halen. Ze werken als wapens:  de wolken schuiven bedeesd voorbij en durven hun sluizen niet meer opentrekken.

Vanop de kliffen in Sagres zien we Cabo de Sao Vincence liggen. Dit is het uiterste punt in het Zuidwesten van Portugal en van Europa. Het fort dat over de zee uitkijkt trekt veel bezoekers aan. 

Verder lijkt Sagres ons een doorsnee provinciestadje.  De talrijke restaurantjes getuigen van hoge verwachtingen ten opzichte van toeristen.  De heerlijke geur van gegrilde vis doet ons aarzelen.
Toch voelen we wat weerstand om binnen te gaan.  De prijzen van de visgerechten liggen overal tussen de 9 en 11 euro.  Vleesgerechten zijn zelfs beterkoop. 
Maar eeenmaal binnen word je overladen met hapjes en voorgerechten die achteraf de rekening flink doen oplopen. Erg vindingrijk van die Portugesen.

Het is allemaal zijn prijs waard en we kunnen best eens genieten van al dat lekkers.  Maar de hapjes zijn overvloedig.  Ze kunnen samen doorgaan voor een hoofdgerecht dat we niet gekozen hebben op de menukaart.

Het is ons gelukt droog te blijven op weg naar de camping.
We zijn beiden moe en kruipen vroeg onder de wol.

Hé, waar is de zon?  Met een trui aan valt het buiten nog mee, maar dan krijgen we een felle regenbui.  Voor de eerste keer tijdens onze reis regent het enkele ogenblikken zo hevig. Geboeid kijken we naar de spetterende druppels op de ramen.
 
We picknicken aan de zee in Carrapateira, dit wil zeggen : we eten binnen in Vroem en genieten van de zon op de ramen.

We zouden nu vanaf hier tot Sagres de andere kustplaatsjes willen verkennen en, als het daar mooi is, blijven slapen en wandelen. Maar het waait zo hevig.  Een wandeling langs de kust en over de kliffen is niet meer aangenaam.  Dus rijden we door naar de camping Orbitur in Sagres. 

Op een van de vorige slaapplaatsen vond René een SD kaart.
Hij past in zijn camera.  Die toont foto's van reigers genomen in de maand maart.  We weten niet van wie deze foto's zijn, maar mocht iemand ze herkennen kan hij of zij ons altijd contacteren. We bezorgen ze dan graag terug.
We plaatsen hier enkele foto's die daarop stonden.

De camping is redelijk rustig, de prijs is met 30 cent gestegen tegen vorig jaar.  De douches zijn heerlijk warm, we genieten ervan.

De regendruppels op Vroem drogen snel op.  Maar het blijft zwaar bewolkt en zo'n 5° frisser.  Een goede gelegenheid om naar de bewoonde wereld te rijden waar we de rest van ons dagboek op het web kunnen plaatsen.
Hier in het binnenland trekt het open en voelt het aangenaam warm. 

Op de camperplaats in Odeceixe picknicken we buiten, veilig beschut door Vroem, die voor ons de felle wind opvangt.
We wandelen naar het strandje waar we vorig jaar zo genoten.  Het waaide toen ook maar de wind was veel minder koud en beneden in de baai zorgden de rotsen voor beschutting. Deze keer is het niet aangenaam om buiten te zijn.  De camperplaats, waar vorig jaar een gezellige drukte heerste, voelt nu eenzaam en verlaten.

Een Portugees koppel maakt zich klaar om een frisse neus te halen.  Neen, ze overnachten hier niet.  Ze wonen in Portimao en komen hun ouders bezoeken die in de buurt wonen.

"Aan de westkust moet je niet blijven", raadt mijnheer ons aan.  Fier dat hij ons te woord kan staan in het Frans.
"Van maart tot october waait in heel de strook van Sines tot Sagres een frisse en soms hevige wind. De zuidkust, van Tavira tot Villa Real de sto Antonio, is aangenaam warm en heeft veel minder wind."

Wel dat doen we! Eerst zullen we een tussenstop houden op de camping in Sagres waar we vorig jaar verbleven.  We weten zeker dat daar een wasmachine is.

In de buurt van Aljézur zien we een wegwijzer : Praia da Amoreiro.  Nieuwsgierig slaan we af.  Het zijwegje kronkelt door de duinen en loopt dood op een grote open plek.

We horen de branding, we wandelen verder en komen uit op een mooi idylisch strandje.  Van op de plaats die het meest uit de wind ligt, observeren we een windsurfer die een sierlijke dans voert met de golven, één met de zee.
Hier blijven we overnachten toch?

Ons restaurantje in Vroem geeft zicht op een bloementuin en een park dat door de natuur netjes onderhouden wordt.  De wind valt hier al bij al mee. We zullen deze nacht niet gewiegd worden.

"Goede Morgen" straalt de zon.  Geen wind : wat een luxe.  We genieten van ons ontbijt op "ons" terrasje.  De zon brandt al hevig. 
Ook hier vinden we de ons reeds vertrouwde wegwijzer "rota vincentina".  We volgen een smal paadje.  Wat we zien is als het mooiste muziekstuk dat zich eindeloos herhaalt in ontelbare variaties.
Dit is de hemel!  We doen vergeefse pogingen om dit tafereel vast te leggen.  Later zal het resultaat tenminste de onbeschrijfelijke herinnering oproepen.

De natuur en de vogels hebben geen internet nodig om te communiceren.  Maar we moeten onze voedselvoorraad weer aanvullen en zo raken we weer in de bewoonde wereld.
Op de parking van het warenhuis plaatsen we alvast enkele bladzijden uit ons dagboek op het web. We rijden terug naar "ons" plaatsje in Carvalhal.  De avondschemering spreidt een gordijn van rust over het leeggelopen strand.

De meeuwen koesteren zich in de laatste zonnestralen.  Nu wordt het frisser, maar ideaal om een warme maaltijd te bereiden.  Wat smaakt dat goed na zo'n dagtocht!

In de loop van de nacht is de wind gaan liggen, we kunnen weer buiten in het zonnetje ontbijten. Zalig !

Oei! We ontdekken dat de koelkast deze nacht is uitgegaan terwijl de gasvoorraad niet leeg is.  Uitgeblazen door de wind, denken we.
We krijgen hem onmiddellijk weer aan de praat en nu maar leeg eten, een hele klus...

Zambujeira do Mar heeft een mooi zandstrand en volgens onze campergids mogelijkheid om te overnachten.  Maar het uithangbord op de parking spreekt dit duidelijk tegen.
In de buurt van Brejao en Carvalhal ligt in de inham van 2 kliffen een ydillisch strandje.  Er zijn geen huizen, winkeltjes of restaurantjes, alleen de duinen en de baai.
Op het strand hebben de dagjesmensen de plaatsjes die uit de wind liggen al ingenomen.  Maar tussen de rotsen vinden wij een plaatsje dat nog niet bezet is.

Van hieruit genieten we van de wilde ontstuimige zee.  Slechts enkele minuten later komen we te weten waarom geen enkele Portugees hier is komen zitten. 

Jaja, één golf later... In een reflex tillen we onze rugzak omhoog en kunnen we onze zwemmende sandalen nog net grijpen. 

De zonnekloppers genieten tot zonsondergang, (20h30) dan laten ze ons achter bij het geluid van de vogels en de branding.

De zon straalt weer aan de hemel.  Vlug naar buiten! Maar... nog veel vlugger terug naar binnen en de deur toe.  De thermometer wijst 13° aan...
Dan maar op naar de volgende wandeling. Eens we weg zijn van "onze klif" waait het veel minder. De wind is  hier ook niet zo koud meer.

Vandaag volgen we een pad dat uitkomt in Zambujeira do Mar.  Het wegje slingert door weiden vol bloeiende bloemen.  Om de branding tegen de klilffen te zien maken we af en toe een omwegje dat later dan weer op het pad uitkomt.

Het stoort ons dat we regelmatig worden opgeschrikt door groepjes terreinwagens en motoren, die agressief over de zandweg racen en ons achterlaten in een dichte stofwolk.
Deze "sport" blijkt een nieuwe rage te zijn.  Je kan elk een auto of motor huren. Een gids brengt je dan van rots naar rots, van plaats naar plaats.
Je krijgt net de tijd voor een foto en zo heb je snel een hele provincie doorkruist.  Tot ergenis van de plaatselijke bewoners en van ons ook natuurlijk.

Het is 22° bij Vroem maar de wind is fris en schudt hem nog steeds heen en weer.  Binnen creëren we een veranda en nemen we een aperitiefje met tapas.  We luisteren naar het gefluit van de wind in de dakramen.
Wat een luxe: in slaap gewiegd worden !  Wie maakt dat nog mee op zijn oude dag.