Nog nooit hebben we zoveel marktkraampjes bij elkaar gezien. De tentjes met alle mogelijke koopwaar beslaan een oppervlakte van enkele vierkante kilometers.
Namiddag rijden we naar Viana do Castello. Achteraan op de parking van de supermarché bevindt zich een comfortabele camperplaats met sani en gratis water.
Maar we willen in Ponte de Lima ook nog aan de overkant van de rivier wandelen. Dus rijden we terug naar de parking langs de Lima.
We geven ons over aan een zonovergoten wandelpad, nu in de andere richting, tot Bracha en weer terug.
Ponte de Lima barst van het volk. Toch is “ons” plaatsje op het terrasje waar we gisteren waren nog vrij. Geen mens die hier durfde te gaan zitten, want wij verdienen het weer, na een ontspannende dagtocht van 18km...
We wandelen langs de rivier en door het bos tot Santa Cruz en weer terug: 14 km. Nu hebben we toch een terrasje verdiend, vinden we. We klinken op de ideale wandeltocht in het ideale weer.... en op onze gezondheid die ons allebei toelaat om dit te mogen meemaken.
Vooralleer we verder rijden willen we een uurtje wandelen via het pad dat vanaf de parking vertrekt. Maar wat hebben we spijt dat we onze picknick niet meegenomen hebben! Het is hier overal zo adembenemend mooi, midden in de natuur.
Ponte de Lima gonst van drukte. We installeren ons bij de rivier, kuieren door het centrum en maken plannen voor morgen
We verversen ons sanitair op de camperplaats in Soajo, dichtbij Lindoso. Hier staat een wandeling van 14 km aangegeven. Maar we vinden geen enkel wandelpad of wegwijzer. Eigenlijk treuren we daar niet om, want het is bloedheet en de wandelweg ligt in volle zon.
Even buiten de stad Ponte de Barca vinden we een grote parking bij de rivier. Bij het frisse water en in de schaduw van de bomen is het hier heerlijk vertoeven
Na heel wat zoeken en vragen – we mogen de opgegeven afstand van 7 km nu rustig afronden naar 10 km... – ontdekken we het veelbelovende wandelpad in Panada. Van hieruit krijgen we een zicht op de gebieden waar nog geen maand geleden hevige bosbranden woedden.
De mensen van het toeristisch bureau hebben niet overdreven: zo goed als heel het natuurgebied “Penada Geres” is in de as gelegd.
Op ons pad kruisen we wijnboeren bij de druivenoogst. Ze beladen ons met trossen rode en witte druiven en vertellen ronduit over hun passie : wijn maken, doch alleen voor eigen gebruik. Zij vertellen ons ook dat het vuur elk jaar vrijwillig aangestoken wordt, met de bedoeling subsidies te ontvangen voor verbouwing van de eigen woonst. Omdat de bosbranden zo intens en omvangrijk zijn, kan de politie onmogelijk achterhalen wie de oorzaak is.
We picknicken en wandelen in een stukje aards paradijs.
Om 20 uur – 21 u onze tijd – zitten we nog altijd buiten in onze lichtste zomerkleren naar het zacht gesjirp van de krekels te luisteren.
In dit piepklein dorpje, midden in het Portugese natuurgebied “Penada Gerês”, is de tijd blijven stilstaan.
Het toeristisch bureau brengt ons minder goed nieuws. Het natuurpark is afgesloten voor wandelaars wegens hevige bosbranden afgelopen zomer, behalve één enkel 7 km wandelpad in Parada.
We lopen wat rond in het dorpje en vragen ons af waarvoor al die kleine huisjes op palen en rond de kerk voor dienen.
Blijkbaar zijn het gewone schuurtjes die moeten verhinderen dat wilde dieren het voedsel opeten dat erin wordt bewaard.
Aan de voet van het kasteel, in een oase van rust brengen we de nacht door.
Om 19 u Belgische tijd en 18 u Portugese tijd genieten we onder een staalblauwe hemel volop van de zon. Morgen kan alvast niet meer stuk.
We bezoeken A Coruna, de meest noordwestelijke plek van Spanje. De camperplaats die de app vermeldt, klopt niet helemaal. Parkings zijn er genoeg genoeg maar overal prijkt dat vervelende bordje “no caravans/campingcars”.
Maar we zijn het zoeken beu en installeren ons in de buurt van de Torre de Hèrcules. Stel dat de politie ons komt wegjagen, wel, dan vertrekken we toch gewoon?
Het heeft de hele nacht flink gestortregend. Maar de ochtendzon doet alsof er niets gebeurd is en lokt ons de hele dag naar buiten.
Wanneer we 's middags picknicken op een rots bij de baai is het windstil en aangenaam warm.
Op enkele zeldzame zonnekloppers na hebben we het strand voor ons alleen. Wat een contrast met onze overbevolkte Belgische kust op een zonnige zondag...
We rijden de drukke camperplaats, midden in het stadscentrum, voorbij en installeren ons – op 500 m van de plaats waar we vorig jaar verbleven – op een kleine afgelegen parking, met zicht op zee.
Na een verkwikkende wandeling genieten we nog van het onafgebroken geluid van de golven.
Wat een stralende dag vandaag. 's Middags picnicken we in Houeillès op een bank in een kleine weide.
Toen we ons in het natte voorjaar van 2012 op deze camperplaats geïnstalleerd hadden om hier te overnachten, zijn we gaan lopen voor de muggen. Nu is het hier heel aangenaam en uitnodigend.
Om 18 uur is de camperplaats boven op de berg in Ronceval volledig volzet. We zien er tegenop om nog minstens een uur te rijden tot Pamplona. Dus verblijven we in Zubiri, langs een groot plein bij de sporthal. We krijgen al vlug gezelschap van twee andere mobilhomes.
De politie komt patrouilleren en rijdt ons voorbij. Maar de camper verderop, met Franse nummerplaat, wordt grondig gecontroleerd. Toeval?.
We stoppen 's middags in Bray sur Seine. De bries is net iets te fris om buiten op een bank te picknicken.
Onderweg ontmoeten we erg veel mobilhomes. Blijkbaar is heel onze generatie op reis.
De camperplaats in Sully sur Loire lijkt wel een dorp op zich, maar we kunnen er nog bij. We hebben zelfs ruimte, denken we, want naast ons, op het piepklein grasveldje, kan geen auto meer staan. Wanneer we terugkomen van onze wandeling hebben we toch een een buur. De fietser is vlijtig zijn tent aan het opzetten.
Zoveel volk zo dicht op elkaar, en toch wordt het muisstil als de avond valt
Het is nog maar 16u30 als we in La Cheppe aankomen. Tijd genoeg om onze benen te strekken en de omgeving te verkennen. Maar dat pakt anders uit. Op de camperplaats staat een grote tent opgesteld met bijbehorend volk. Wat er nog overblijft van de camperplaats is volledig bezet met mobilhomes en auto's. Geen plaats meer voor Vroem.
We rijden verder tot Méry Sur Seine, waar we volgens de app op een mix-parking langs de rivier mogen overnachten. Klinkt goed, ware het niet dat we hier in werkelijkheid op de parkeerstrook langs de drukke verkeersweg terechtkomen.
Vóór we het dorp uitrijden willen we, enkele meter verder van de weg, “ Parking de l' église “ bekijken. Hier wordt het lawaai gedempt door de bebouwing. Daar kunnen we mee leven, en ook slapen.
Een enthousiaste haan verwelkomt ons. Hij mag ons morgenochtend wakker maken.
Almeria is een beetje te groot om in 1 keer te bezoeken, dus komen we vandaag hier terug. Oude herinneringen komen boven. 36 jaar geleden hebben we deze stad ook al eens bezocht...
's Avonds keren we terug naar ons plaatsje op de dijk in Retamar.
