Wat een fantastische reis! Wat hebben we weer genoten! Neen, geen spijt dat dit alles voorbij is, want nu kunnen we genietend terugkijken op wat we gehad hebben. En opnieuw voelen we ons zo dankbaar dat wij de middelen hebben, en – vooral! – de gezondheid om dit samen te mogen meemaken.
We overnachten op een kleine parking aan de rand van deze gemeente. We kijken uit op een park en een weide.
Op vijf minuten stappen ligt een Carrefour. Eigenlijk bevindt zich de camperplaats , met sanizuil, naast het warenhuis, maar alle mobilhomereizigers verkiezen de plaats waar wij ook staan, omwille van veel lawaai en drukte.
Zodra de sporthal haar deuren sluit, krijgen wij absolute stilte.
Volgens onze GPS komen we pas om 19 uur aan in het ons vertrouwde Sully Sur Loire. Dan zouden we vandaag niets anders kunnen doen dan rijden, eten en slapen... Wat saai!
Dus planten we Vroem om 17 uur in Santrop, midden in het groen, met in de verte zicht op “Lac de Saint Pardoux”. We volgen een stuk van het 24 km wandelpad dat helemaal rond het meer loopt. Voor herhaling vatbaar... als en slechts als we niet te laat arriveren, want hier is er plaats voor slechts vier mobilhomes.
Een stralende zon en diepblauwe lucht nodigen ons uit naar buiten. We begeven ons naar Vilarinho, midden in het natuurgebied Montesinho.
In het dorpje staat een 8 km lange wandeling aangegeven. Dit wordt best zwoegen, want het pad bestaat uit niets anders dan zeer steile hellingen, zowel naar boven als naar beneden.
Op de parking in Braganca kunnen we zelfs nog even buiten zitten, totdat de koele bries echt te fris wordt.
Braganca krijgt nog één dag mooi weer. Vanaf overmorgen kan ook deze stad niet meer ontsnappen aan de lange regenperiode die heel Spanje en Portugal zal overheersen. Dus rijden we naar daar voor een extra dagje nazomer.
Nu we toch in de buurt zijn, willen we picknicken op de camperplaats in Vila Nova de Foz Coa en meteen deze plek te verkennen. Een heel onduidelijke wegwijzer leidt ons echter naar een parkeerstrook langs de rijweg. Na wat zoeken zien we dat deze plaats niet meer toegankelijk is.
Om 17 uur is de ons vertrouwde parking aan de voet van het kasteel in Braganca al zeer druk bezet. Zijn de anderen op doorreis of hebben ook zij de weersvoorspelling gelezen?
We overnachten op een splinternieuwe luxueuse camperplaats in Almeida. We staan proper en perfect horizontaal op klinkers, op mooi afgelijnde plaatsen, op ruime afstand van onze buren.
Maar ook hier moeten we volgens de weersvoorspelling op de zon wachten tot eind volgende week. Dat vinden we te lang.
We rijden via Covilha naar Unhais de Sierra, omdat we dringend aan sani toe zijn. Deze parking, uitsluitend voor mobilhomes en caravans, biedt behalve electriciteit, alle voorzieningen. Maar hier zijn geen winkels. Dus nemen we een korte binnenweg terug naar Torre, omdat we daar een Centro Commercial gezien hebben. Maar op dit bergpad dat steeds maar smaller wordt heeft zelfs een tractor problemen. Deze weg nemen we nooit meer!
We overnachten in Calvas de Monteigas. Een kabbelend beekje breekt het verkeerslawaai dat over de brug dendert.
Het is moeilijk om de megaliet bij daglicht te fotograferen zonder de ingekerfde en geschilderde letters erbij. Wat een ravage!
We rijden naar de top van het plaatsje : Torre, de hoogste berg in Portugal. We wandelen over de rotsen 360° in het rond en kijken vol bewondering naar beneden. Zie ons hier nu zitten... bovenop het dak van Portugal! Hier ligt de wereld letterlijk aan onze voeten!
Zodra alle dagjestoeristen vertrokken zijn blijven wij, hier boven op deze berg, alleen achter.
Of toch niet? In het gebouwtje waar ski's verhuurd worden wonen twee wollige honden, die vannacht buiten mogen slapen. Vrolijk blaffend lopen ze rond Vroem. Pas wanneer wijzelf heel stil zijn, dit wel zeggen, zelfs geen balpen of glas verplaatsen, keren de dieren terug naar hun hok.
Hobbel hobbel... Onze GPS heeft zich weer eens laten gaan en leidt ons over “Rota do Romanico”, een bergweggetje met de breedte van een fietspad.
Onderweg getuigen zwartgeblakerde stukken bomen van bosbranden. In de verte zien we een nieuwe brandhaard. Helicopters waaraan waterzakken bengelen, vliegen af en aan.
We overnachten op een grote vlakte langs de N339 bij een enorme megaliet, die er in de kleuren van de zonsondergang sprookjesachtig uitziet.
We besluiten om te picknicken in het "Parque de Merendas do Penedo de São João". Er is een grote parking boven op een bergtop met een 360° zicht over de Douro vallei.
We zijn meteen verkocht om hier te blijven. De omgeving is mooi en ontzettend rustig, in hartje natuur.
We lopen over de rijweg, op zoek naar wandelwegwijzers, die we niet vinden. We slaan dan maar een van de vele bospaden in en wandelen heen en terug.
Af en toe parkeren mensen even om naar de rots te komen kijken. Voor de rest hebben we dit natuurrijk voor ons alleen.
Vooraleer we Ponte de Lima verlaten willen we in een tankstation onze gasflessen bijvullen. Heel wat auto's rijden hier op gas. Dus dit is in Portugal absoluut geen probleem.
Onze volgende bestemming wordt Porto. We gaan geen moeite doen om in die stad een parkeerplaats te zoeken voor Vroem. We willen ergens in de buurt van een treinstation blijven slapen. We vinden een mooie en rustige camperplaats in Sao Romao.
Maar met de trein reizen in Portugal is andere koek : Er staat een biljettenautomaat, maar buitenlandse kredietkaarten worden niet geaccepteerd. Je moet eerst een oplaadkaart kopen en dan je ticket opslaan. We slagen er echter niet in om uit de automaat een treinticket te krijgen. Komt daar nog bij dat vandaag, 5 oktober, het station gesloten is wegens nationale feestdag in Portugal.
Je kan aan de automaat ook met pasmunt betalen. Helaas moet het bedrag dat je in de automaat steekt 100% juist zijn anders wordt het geweigerd.
Opnieuw ervaren we de vriendelijkheid van de Portugezen. Een bewoner geeft ons zomaar twee electronische kaartjes. Die kunnen we dan morgen in de trein opladen en tenslotte valideren. Oef...
Op de camperplaats ontmoeten we nog Fransen. Zij hebben precies hetzelfde meegemaakt.
Nog nooit hebben we zoveel marktkraampjes bij elkaar gezien. De tentjes met alle mogelijke koopwaar beslaan een oppervlakte van enkele vierkante kilometers.
Namiddag rijden we naar Viana do Castello. Achteraan op de parking van de supermarché bevindt zich een comfortabele camperplaats met sani en gratis water.
Maar we willen in Ponte de Lima ook nog aan de overkant van de rivier wandelen. Dus rijden we terug naar de parking langs de Lima.
We geven ons over aan een zonovergoten wandelpad, nu in de andere richting, tot Bracha en weer terug.
Ponte de Lima barst van het volk. Toch is “ons” plaatsje op het terrasje waar we gisteren waren nog vrij. Geen mens die hier durfde te gaan zitten, want wij verdienen het weer, na een ontspannende dagtocht van 18km...
We wandelen langs de rivier en door het bos tot Santa Cruz en weer terug: 14 km. Nu hebben we toch een terrasje verdiend, vinden we. We klinken op de ideale wandeltocht in het ideale weer.... en op onze gezondheid die ons allebei toelaat om dit te mogen meemaken.
Vooralleer we verder rijden willen we een uurtje wandelen via het pad dat vanaf de parking vertrekt. Maar wat hebben we spijt dat we onze picknick niet meegenomen hebben! Het is hier overal zo adembenemend mooi, midden in de natuur.
Ponte de Lima gonst van drukte. We installeren ons bij de rivier, kuieren door het centrum en maken plannen voor morgen
