Vroem is helemaal klaar voor onze reis naar Scandinavië.
We zijn voorzien op alle mogelijke seizoenen, want in het Noorden kan het weer
plots helemaal omslaan, een les die we leerden tijdens onze vroegere
tent-reizen.
Maar voor we onze grote trek beginnen maken we een omweg
naar de Ardennen voor een vakantieweekend met de hele familie, een geschenk van
onze kinderen ter gelegenheid van onze 35ste huwelijksverjaardag.
Terwijl Vroem nog even rust tussen de andere autos
instaleren wij ons het huisje dat voor deze gelegenheid gehuurd werd. s Avonds
spelen we allen uitgelaten de spelletjes die we hebben meegebracht. We plagen
elkaar en schateren om elkaars domme zetten. Dat is leuker dan het spelletje op
zich.
Voormiddag maken we met zn allen een wandeling in het
bos. Namiddag nemen we een kijkje in het dorp. We hadden affiches opgemerkt
over een kermis en daardoor ook feest in het dorp. Drie molentjes en een
dranktentje, dat is het dan. Het is hier wel rustiger dan in het hectische Vlaanderen
maar feesten kunnen wij toch beter.
We bezoeken een schapenboerderij in Acremont, bij Bertrix. Peter en zijn vrouw Barbara, Een Vlaams koppel uit Brabant, verwerken zelf de schapenmelk tot yoghurt, kaas en heerlijk ambachtelijk ijs. Ze zijn zo fier op hun kudde die gegroeid is van 8 naar meer dan 200 schapen.
Hun werk is hun passie en dat stralen ze uit. Je voelt het respect en de liefde voor hun dieren en ze gaan prat op de zuiverheid van hun verwerkte producten.
Er valt nog zo veel meer te vertellen over deze mensen en dat lees je op hun website: www.bergerie-acremont.be.
Wat een gezellig weekend was dat! Veel te vlug voorbij! Maar dit was wel een goed begin om jaarlijks te herhalen. Wanneer we onze spullen in Vroem brengen merken we een natte plek tussen het bed en de koelkast. Heel de inhoud van de koffer vliegt eruit gelukkig regent het niet en elk plekje krijgt een grondige inspectiebeurt. We vinden niets. We vegen het vocht op en leggen een droge dweil op de natte plaats.
We rijden naar Sint Truiden voor een bezoek aan Oma, die we de volgende twee maanden niet meer zullen zien en laten Vroem achter tussen andere campers op de Veemarkt. Wanneer we terugkomen is de dweil nat. Nu wordt het bed afgebroken om de watertank na te kijken. Daar voelt René nattigheid, knap toch dat hij dat vindt?! . Hij vermoedt dat hij de watertank te vol heeft gedaan en dat die door het rijden wat overgelopen is. Dus zetten we de kraan open en laten een deel van ons zo kostbaar water weglopen. Nu maar hopen dat dit de oplossing is van ons probleem.
Ondertussen is het 19u en we hebben honger. Zullen we dan maar ineens hier overnachten? Niet zon goed idee, beweert onze camper-buurman, Morgenochtend vóór zes uur komt het vee hier al aan voor de veemarkt. En het gaat er beslist lawaaierig aan toe.
Dus rijden we verder tot Houthalen-Kelchterhoef, waar we genieten van ons eerste avondmaal in een rustige bosrijke omgeving. We ontdekken nattigheid onder de tafel. De zetel wordt opengeklapt en leeggehaald. We vinden niets.
Einde van onze eerst Vroem-dag. Avontuur verzekerd. Wordt vervolgd
We ontwaken onder een stralende hemel en in een droge
camper.
Vroegere reiservaringen leerden
ons dat we best al in de late namiddag een overnachtingsplaats zoeken, zodat we
dan nog genoeg tijd over hebben om verder te rijden als de omgeving tegenvalt.
Maar de ellenlange file richting Hamburg als gevolg van wegwerkzaamheden steekt
daar een flinke stok voor.
Een recreatievijver in Rothenburg biedt plaats voor
drie campers. Er staan er vijf. Maar er is nog wat plaats om ons erbij te
proppen als we dat willen. We kiezen om verder te rijden want het vijvertje
ligt langs een drukke lawaaierige verkeersweg. 34 Kilometer verder, in
Selsingen, ligt een ruim terrein in het groen. De foto ziet er goed uit, maar
schijn bedriegt. Hier zijn we volledig omringd door drukke wegen. Maar het is
half negen en we zijn het rijden beu.
Gelukkig is onze kant-en-klaar
diepvriesmaaltijd in een oogwenk klaar, zodat we nog tijdig naar bed kunnen.
Vanaf morgen doen we het beter, beloven we elkaar.
Jawel, het lukt ons om tegen half vijf in de vooravond in
Nyborg, Denemarken, aan te komen.
De enorme parking ligt midden in het groen en
is voorzien van banken, een restaurantje
en een leuk speeltuintje. Het lawaai van de autosnelweg die via de brug naar
het volgend Deens eiland leidt, vormt het enige, maar dan ook
allesoverheersende nadeel in deze omgeving.
Nu hebben we nog genoeg tijd om de
benen te strekken en daar maken we gebruik van. We hadden nog wat deense kronen over van een vorige reis en daarom tracteren we ons op een lekkere maatlijk op een terrasje bij het water, terwijl
de meeuwen duidelijk aangeven dat zij ook honger hebben, maar ja, eigen buik eerst he...
Het is aangenaam warm, 25
graden. s Avonds spelen we Rummicub. René wint (alweer) glansrijk.
Bijgevolg heeft Nelly (alweer) geluk in de liefde. Voor elk wat wils!
Terwijl we rijden over de brug,
die Denemarken met Zweden verbindt, krijgen we nog meer het gevoel dat we
de gewone wereld verlaten richting "vakantieland. De grens tussen Denemarken en Zweden ligt in het midden van de Oresund brug. Hier zien we het bord "Sverige" staan.
We willen Malmö bezoeken om een stick voor internetgebruik aan te schaffen. We vinden een parkeerplaatsje in het centrum van de stad. Overal staan parkeermeters, dat kan toch geen probleem zijn denken we... we hebben toch een creditcard en voldoende biljetten op zak...
Helaas, we hebben nog geen munten voor
de parkeerautomaat, die bovendien onze mastercard noch bankkaart wil aanvaarden. We stappen een winkeltje binnen om raad en eventueel om geld te
wisselen. Sorry , zegt de uitbater, het is vrijdagavond (let wel : 15h hè !) en dan kan je
nergens meer munten bekomen. Ja, de automaat neemt enkel Zweedse mastercards
aan, ongemakkelijk voor buitenlanders. Maar probeer het eens in dat ijssalon om
de hoek. Daar lukt het misschien nog wel.
Aan het ijs kunnen we niet
weerstaan. Hadden we genoeg munten gehad dan zouden we die lekkernij gemist
hebben Aan de kassa vragen we om nog
meer munten maar ook daar krijgen we hetzelfde antwoord.
Wat nu?
Dan maar de stad in, op goed geluk...en maar hopen dat de controles op de buitenlanders minder streng zijn dan in ons landje.
Wat verder in de stad vinden we
een bank. Maar die is op vrijdag al om 15 uur gesloten en het is ondertussen al
16 uur.
We verkennen een beetje ongerust de
binnenstad, want hier en daar zien we de politie vlijtig gegevens noteren van autos
die verkeerd geparkeerd staan, oei oei!
In het toeristisch bureau aan het centraal station vertellen we over ons muntjesprobleem. Zij sturen ons naar een wisselkantoor in de buurt. In het wisselkantoor krijgen we slechts 5 munten, en dus niet meer dan 5... maar we hebben er 8 nodig voor een dagtarief! In een warenhuis kopen we aardbeien en wat groenten en ja... het levert ons net genoeg munten op voor de parkeermeter.
Probleem opgelost! Flink van ons hè! Nu vlug naar de parkeerplaats. Onze Vroem staat er nog
steeds, dus niet weggesleept en geen boetepapiertje tussen zijn
ruitenwisser.
Oef !
Onze boodschappen brachten
genoeg munten op om Vroem een ganse dag achter te laten en het zonovergoten
Malmö te bezoeken.
Er is overal veel volk op deze zomerse warme dag. De
mensen liggen en zitten in de parkjes en langs het strand, of ze wandelen en
doen een terrasje.
Het lijkt wel of de Zweden absoluut van deze schaarse zon willen genieten. Het valt ons bovendien op hoe rustig iedereen hier is. Er is veel
verkeer en toch voelt de stad niet hectisch, want er wordt rustig en zeer
hoffelijk gereden. Wat een verschil met Spanje! Zet hier half zoveel
Spanjaarden bijeen en je kan de geluidsoverlast niet aan.
En plaats in
gedachten deze stad in België, en je durft de straat niet meer oversteken
Waarom willen wij perse dit
kleine, doodgewone stadje zien?? Rinkelt er geen belletje als je de naam leest?
Jazeker, Kurt Wallander uit de bekende detectiveserie woont hier!
Terwijl Vroem uitkijkt over het
strand gaan wij op zoek naar de Wallanderroute, die ons langs de bekende
plekjes uit de serie leidt.
Maar we vinden hoogstens de naam van de
politiecommissaris vermeld in één van de brochures over de stad.
Langs de kade ligt een oud zeilschip dat vrij te bezichtigen is. We stappen nieuwsgierig aan boord. René probeert het roer uit, Nelly verkent het schip... echter geen kat te bespeuren... konden we er maar mee weg varen...!
We bevoorraden ons met andere,
veelbelovende folders over de omgeving en verkorten onze terugtocht naar Vroem.
We hadden in dit zomerse weer nietsvermoedend onze regenjas thuis gelaten en
nu worden we getrakteerd op de eerste Zweedse regenbui, die haar naam eer
aandoet. De meegebrachte stafkaarten en brochures, en ons blogwerk, houden ons
de hele avond zoet. Wat je leest is slechts een
eerste versie. We gaan alles geleidelijk verfraaien en vooral meer fotos
plaatsen. Kom dus later nog maar eens terug
naar deze bladzijden!
We bezoeken Ales Stenar in Kåseberga. Astronomen vergelijken deze menhirs met die van Stonehenge. Daar vormen
de stenen een cirkel en hier vormen ze de vorm van een schip.
Niet ver hier vandaan, in Backåkra, ligt een meditatieplaats. We wandelen er naartoe, achtereenvolgens
door Sandhammarens en Hagestads Naturreservat. Het natuurgebied doet denken aan
de Kalmthoutse Heide.
Backåkra ligt midden in een
eentonig golvend landschap. Als je met je gezicht naar het zuiden zit, zie je
op de achtergrond de zee. Het enige geluid dat je hoort is het monotoon gedruis
van de golven. Als je hier niet kan mediteren, dan kun je het nergens. Hier woonde Dag Hammarskjölds,
de eerste secretaris van de Verenigde Naties. In zijn testament schonk hij zijn
woning en landgoed aan de gemeenschap, op voorwaarde dat de omgeving in zijn
oorspronkelijke staat bewaard zou blijven. In het midden van de cirkel ligt een dikke steen waarop PAX staat geschreven. Met wat er allemaal gebeurt in de wereld denk ik dat Dag zich omdraait in zijn graf. Goed bedoeld, maar hij is vermoedelijk de handleiding vergeten om die vrede te bewerkstelligen. Er was ook niemand te zien op deze plaats...".PAX" eenzaam gebeiteld op een dikke steen...in het midden van een desolaat landschap. Wij mediteren ...
We overnachten in de volmaakte
stilte van Sandhammarens Natuurreservat.
Wat hebben we weer goed
geslapen! Het lijkt wel alsof we op reis veel beter slapen dan thuis.
Terwijl Vroem de wacht houdt
aan de rand van Vittemölla Strandbackers Naturreservat, wandelen wij naar
Höga Stenar, een aantal menhirs die boven op een heuvel in een kring staan. Eerst even schuilen voor een
regenbui, maar dan sijpelt de zon door bomen en struikgewas en alles ruikt
heerlijk opgefrist. Onderweg zien we konijntjes.
Na wat zoeken vinden we, midden
op een hoge vlakte, een groep stenen. We twijfelen of ze dezelfde zijn als die
op de foto van de folder, want het paadje er naartoe was onherbergzaam en we
zijn niemand tegengekomen. We keren terug langs het
prachtige strand, dat er zo rustig bij ligt. Ook in Portugal, in Nederland en met
wat geluk in Spanje zijn de stranden nog puur. Wat is er toch met onze
Belgische kust gebeurd
René geeft toe aan een
onweerstaanbare drang om in de zee te gaan. Fototoestel klaar houden, denkt Nelly, zo dadelijk wordt hij door een golf overspoeld en wordt dat tafereel meteen vastgelegd voor de blog.
Dat gebeurt
niet, want de zee is zo kalm, hoewel het boven op de heuvel zo hard waaide. Op de parking aan het
natuurgebied vertrekken de wandelaars één voor één met hun autos. dan staat
Vroem er nog alleen. Of toch niet? Een uur later krijgen we gezelschap van
koeien. we kijken uit over een golvend
landschap.
In de verte schittert de zee in de zon, aan de andere kant zijn
bossen. Een dikke regenwolk komt dreigen, maar besluit op de valreep om de
andere kant op te gaan. In de schemering bedenken we
dat deze dag alweer in een flits voorbijgevlogen is.
In mei 2009 maakten we een rondreis door Zweden en Noorwegen. We verkenden de Höge Kusten, vandaar ging het naar Västeras, Umea, Arvidsjaur, ArjeplogJockmock, Kvikkjokk, Gallivare.
Nadat we even een omwegje maakten naar het ijshotel in Kukkasjärvi trokken we
naar Kiruna, Kebnekaise en Abisko. In Ritzgränsen staken we de Noorse grens
over voor een bezoek aan Vesteralen en Lofoten. De Noorse fjorden haalden we
niet meer want we moesten na vijf weken onze gehuurde camper terugbrengen. Het
was een prachtige reis maar we hadden de enorme afstanden toch schromelijk
onderschat.
Deze keer willen we niet alleen reizen, maar ook genieten. Zolang het ergens mooi en goed is willen we in
dezelfde omgeving blijven.
Vandaag verlaten we Skåne en
rijden richting Växjö, dat ten zuiden van Jönköping ligt. Onderweg zoeken we
een plaats waar we water kunnen nemen. Zulke plaatsen met faciliteiten voor de
camper vind je overvloedig in Frankrijk en ook in Spanje en Portugal. Maar in
dit camperland bij uitstek is geen enkele dergelijke plaats te bespeuren.
Spijtig, want het is gemakkelijker om onderweg even bij te tanken dan helemaal
naar een camping of camperplaats te moeten rijden.
We overnachten in Oshult, bij
Pjätteryd, even ten noorden van Älmhult. We staan op een goed onderhouden weide
bij een meertje. Er is een toilet en een vuilnisbak. Er hangt een soort
brievenbus met een kaartje waarop vriendelijk gevraagd wordt om 50 kronen in
het busje te stoppen. Dergelijke plaatsen kennen we nog van onze vorige
Scandinaviëreis.
De muggen dansen vrolijk rond
de camper. Maar we slagen erin om ze buiten te houden. We genieten van een
frisse, rustige nacht.
Na wat sukkelen met de GPS vinden we een idyllisch plekje in Gustavfors, enkele kilometers voorbij Oshult.
We wandelen rond een meer, omzoomd door bloemen, de waterlelies schitteren in het zonlicht. Op sommige plaatsen lijkt de natuur wel een park dat werd aangelegd.
Langs de paadje staan frambozenstruiken. Hun rijpe vruchten hangen uitnodigend aan de takken. Hmmm lekker!
Wanneer we bij onze terugkomst Vroems luifel kunnen opentrekken, kan onze dag niet meer stuk. We genieten van het zonnetje van het terrasje Chez Vroem. Wie durft er nog beweren dat Zweden een koud land is?
Voor het eerst kunnen we buiten eten ?
De zon wordt zwakker en de schaduwen langer. Het is muggen-uur! Vlug naar binnen en het gaas voor de ramen naar beneden. Eén beestje is nonchalant mee naar binnen gekomen. Maar die kunnen we nog wel de baas.
We bezoeken Linnébygden in Råshult-Älmhult. Hier staat het geboortehuis van de wetenschapper Carl von Linné. Van zijn vader erfde hij de kennis en de liefde voor planten.
Von Linné bestudeerde de planten en bracht ze naargelang hun eigenschappen onder in groepen. Zijn geboortehuis en de tuinen rondom zijn bewaard gebleven in hun oorspronkelijke staat. Je vindt hier 800 verschillende soorten bloemen, ecologische gekweekt. We herkennen kruiden van bij ons, zoals goudsbloem, kaasjeskruid, hyssop, slaapmutsje, wilde anjer, enz Ze staan neen, ze stralen in groepjes en laten duidelijk zien met hoeveel zorg en passie ze geteeld zijn.
De tuin omvat weilanden en een uitgestrekt loofbos. Het gras wordt met de zeis gemaaid en het maaisel dient als voedsel voor de bodem. Al het onderhoudswerk gebeurt in functie van het ecologisch evenwicht.
Het geboortehuis van Von Linné werd ingericht met attributen uit die tijd. De andere gebouwen op het erf werden omgedoopt tot musea. In een koffiehuisje kan je iets drinken en een lekker stukje taart of koeken eten. Heel het aanbod is van biologische oorsprong en zelf gebakken.
We rijden verder richting Jönköping. Aan een tankstation bij Ljungby is een plaatsje met een opschrift: vatten(water). Er staan emmers met borstels voor de autoruiten, en een gieter. Er is ook een kraantje. Een dame komt water nemen voor haar hond. Dus kunnen wij toch ook water nemen voor onze Vroem? Enkele 5 liter-kannen later is zijn dorst gelest.
Het is 18 uur en we zijn blij dat we niet nog helemaal naar Eksjö moeten, de dichtstbijzijnde camperplaats waar we water kunnen innemen.
We rijden tot even voorbij Vittaryt en nestelen ons in Kåre Hamn, bij het eiland Bolmsö. Hier is een klein jachthaventje. Ons vuil water moeten we nu nog kwijt en onze vuile was hoopt zich op. Een wassalon is hier niet te vinden. We zullen dus toch eens naar een camping moeten Dat stellen we steeds maar uit, want vrij kamperen is toch zo leuk.
Wie beweert er dat Scandinavië duur is? De prijzen in de suppermarkt liggen rond de
Belgische prijzen, of zijn slechts iets duurder. Dat betekent dat bij ons de
laatste jaren de prijzen in de hoogte zijn gegaan Aardbeien bijvoorbeeld zijn
hier te koop voor 20 tot 25 kronen, ongeveer 2,5 tot 3 euro, net als bij ons.
Ze zijn donkerrood en smaken lekker en zoet, zonder overrijp te zijn. Kleren
zijn even duur of iets duurder dan in België. Maar de zomerkoopjes zijn
goedkoper en je krijgt er mooie kleren voor, geen afdankertjes. Het inkomen van de Zweden ligt echter hoger dan dat van ons. Restaurants zijn duurder. Voor 160 tot 200 kronen (20 tot 25 ) krijg je dan wel een supper-verzorgde maaltijd, dat hebben we langs de terrasjes gezien. Maar dan heb je er nog niets bij gedronken. Een glas kost
gemakkelijk 5 tot 6 euro. En dat zijn dan de goedkopere restaurants. Wij
schrikken even van die prijzen, terwijl de Zweden volop genieten van een etentje.
In Vänamo maken we van de gelegenheid gebruik om een parkeerschijf te zoeken. In het
benzinestation waar we gisteren stopten verwees men ons naar een krantenwinkel.
Dus combineren we dat met een wandeling door de stad. Groot is onze verbazing
wanneer we merken dat alle winkels al dicht zijn. Het is zaterdagnamiddag, 16
uur. De openingstijden vermelden tot 13 uur of 15 uur voor een zaterdag. Na wat
zoeken vinden we toch nog een klein winkeltje dat open is. Nelly haalt haar
beste Zweeds boven en vraagt waar we een parkeerschijf kunnen vinden. De
winkeliers worstelen zich door hun beste Engels en vertellen dat dit niet nodig
is. « Dan betaal je de parkeermeter toch?». «Jamaar, soms staat er
geen parkeermeter, maar er staat wel vermeld dat je er bijvoorbeeld twee uur
mag blijven staan». «Dan blijf je 2 uur staan en daarna ga je
weg.»
De winkeliers zien er niet-Zweeds uit. Misschien zijn het buitenlanders die hier
nog niet lang wonen. Dus vragen we het opnieuw in een warenhuis dat ook open
is. Daar antwoordt men hetzelfde. «Als je in een stad komt waar een
parkeerschijf nodig is, dan ga je die best daar zoeken».
We zien in deze regio
ook geen politie.
We houden halt in Södra Svänö, in het Nationaal Park «Stora Mosse», waar we
midden in het bos een plaatsje vonden, net groot genoeg voor Vroem. De nacht
hult zich in een volmaakte stilte, die zelfs door de vogels gerespecteerd wordt.
We
hebben alweer ons slaaprecord gebroken: van gisteravond 10 uur tot vanmorgen
half 9!Vroem is zò goed verduisterd en
de stilte was zò compleet. Zelfs de vogels waren vergeten de zonsopgang aan te
kondigen.
We wandelen
door het natuurgebied «Store Mosse». Het bestaat uit bossen, moerassen en meren,
een ideale plaats voor vogels. Er staat een luxueuse uitkijktoren. Op het
eerste verdiep hangen borden boordevol info over de geologische aard en de
geschiedenis van de streek. De drie volgende verdiepen bieden een panorama en
de mogelijkheid om vogels te observeren. Maar waar zijn ze ??
Drie
kilometer verder ligt een soort educatief centrum. De mooi geïllustreerde
infoborden nemen ons mee naar de vroege ijstijd en vertellen over het ontstaan
van alle planten en dieren. Een sterke verrekijker staat gericht op de
oneindige vlakte om de vogels te observeren. René ziet hiermee twee kraanvogels, maar met het blote oog valt er nauwelijks iets te bespeuren. Er is
nog veel meer moois te zien, Verschillende microscopen staan ter beschikking van de bezoekers samen met heel wat materiaal om te bestuderen. Er staat ook verse koffie en thee, faire-traide en
biologisch, «uit respect voor de natuur en het milieu», staat erbij vermeld. De Zweden kennen blijkbaar iets van de natuur en gaan er prat op dat ze in staat zijn tot het instand houden van fundamentele ekologische processen.
In één
van de folders over het natuurgebied lezen we het volgende: "volgens de legende
kan jein het zuidelijk deel van Stora
Mosse, in Södra Svänö, in de avondschemering de elfen zien dansen". Hé, dat is
nu net de plaats waar wij vannacht zo goed geslapen hebben! En waar waren wij
toen het schemerde??. Toen waren wij al in Vroem onder de wol. De elfen hebben
zonder ons moeten dansen
We
wandelen heel de weg terug naar Vroem en jawel we zien waarachtig één vogel in levende lijve!
Tot onze grote verrassing blijkt het een Vlaamse Gaai te zijn! « Zou die hier ook
met vakantie zijn? » , vragen we ons af. « Of zou hier een "Zweedse"
Vlaamse Gaai wonen? ». De Zweedse
Wickapedia kent hem en noemt hem neen, niet « Vleumse Geuj », maar « nötskrika ».
« Skrika » betekent « schreeuwen », « nöt » betekent « rund »
en ook « noot ». Kies maar.
Nu, tegen de avond, staan
we jawel ! op een camping in Smålandstenar. We betalen 220 kronen (ongeveer
27) per nacht. Niet goedkoop. Maar de camping is zeer comfortabel. De douches
zijn ruim, ze lijken kleine badkamertjes. Er is ook een keuken met alle
voorzieningen. Wasmachine en droogkast mogen we gratis gebruiken. In Spanje
kostte een overnachting op een camping 20 euro, maar elke wasbeurt kostte nog
eens 5 euro. Onze berg wasgoed maakt hier nog een goedkope camping van.
Wanneer
je in het gastenboek schrijft, kan iedereen lezen hoe leuk of hoe saai je onze
blog vindt. Als je niet graag hebt dat jan en alleman jouw reactie leest, klik
dan op « reageren ». Je reactie komt dan aan op ons emailadres en
alleen wij kunnen lezen wat je schrijft.
Dit was
het dan voor vandaag. Slaapwel en tot de volgende keer!
Vandaag, maandag, is werk- en wasdag! Al weten we niet goed meer wat dat betekent.
Alle batterijen moeten nu weer worden opgeladen van onze pc, de gsm's en de fototoestellen. Het wasgoed ligt, na wat heen en weergeloop naar de wasplaats, weer netjes opgevouwen in de kast. De blog is bijgewerkt en we hebben nog enkele foto's toegevoegd.
Morgenochtend krijgt Vroem vers water en mag het waswater weglopen. Dan zijn Vroem en wij weer helemaal klaar om verder te reizen.
Ondertussen genieten we nog van het mooie uitzicht van het vijvertje met zijn eendjes, dat we vanop ons kampeerplekje zien schitteren in de zon. Nelly schiet enkele kiekjes, en ze doet dit behoorlijk, kijk maar...
We
bezoeken Jönköping. Deze stad ligt in het uiterste zuiden van het Vätternmeer.
Met zijn 135 km lengte en 128 m diepte is dit het vijfde grootste zoetwatermeer van de wereld. In Västernas vinden we een mooi
rustig plaatsje aan het strand, op 6 km van Jönköping. De krachtige golfslag geeft de indruk dat je
aan zee bent.
De
wandeling naar de stad is echt de moeite waard. Er loopt een wegje langs het
strand, doorheen het Rosenlundsbakarna
Naturreservaat. Het is zonnig en aangenaam warm om te wandelen ook hier roepen
de donkerrode, rijpe frambozen je toe om geproefd te worden.
En nu iets heel speciaals, echt Zweeds, wat bij ons ondenkbaar is. Op regelmatige afstand van elkaar vinden we een soort brievenbusje, vastgebonden aan een boom. Er liggen boeken in, die er gebruikt uitzien. Vanboven kan je het openklappen en gewoon een boek eruit halen. Op het busje staat de vermelding: "ruil een boek". " Die proef moesten we bij ons in België eens doen!", lachen we vrolijk, "Het experiment zou hoogstens één uur duren..." Maar het is wel een milieuvriendelijk en een mensvriendelijk idee. Thuis hebben wij zoveel boeken liggen die we niet meer lezen en die te goed zijn voor de schroothoop. Kenden we maar mensen die net die boeken zo graag willen lezen, we zouden ze onmiddellijk weggeven.
Wanneer
we Jönköping binnenwandelen zien we een ijskraam, waar mensen heel geduldig
op zijn Zweeds in een lange rij staan aan te schuiven. Hier moet het zeker
lekker zijn. Dus wij voegen ons bij de de anderen. En we worden rijkelijk
beloond : nog nooit zo lekker ijs gegeten Hou je mijn ijsje eens even vast, vraagt René. Maar
de lekkernij druipt eraf. En, wat doe je
dan?
Net als
Malmö heeft Jönköping geen stadskern.
Behalve enkele kerken vinden we geen historische gebouwen. De stad heeft wel
veel groene zones en de straten zijn breed. Dat geeft ons een indruk van ruimte en rust. In Malmö hadden we
dat ook al ervaren.
Zodra we
een toeristisch bureau vinden vragen we weer naar een parkeerschijf. Tevergeefs,
« Een parkeerschijf kunnen we jullie niet geven want hier zijn enkel
parkeerautomaten.
Onze
indruk over de prijzen in de restaurantjes moeten we bijstellen. De prijzen
zijn hier hetzelfde als bij ons in België. Zo komen we tot de vaststelling dat
bij ons wel echt alle prijzen zijn
gestegen.
Op de
terugweg blijven we hangen in een rozentuin, de bloemen ruiken heerlijk in de
avondzon.
s
Avonds zitten we aan het strand en kijken naar de zonsondergang. Een warme gloed omlijnt de horizon en brengt alle mogelijke kleurschakeringen
van rood naar paars, onder het ritmisch geruis van de golven.
We
drinken koffie en ontbijten op het stand. De golven schitteren als sterren in
de ochtendzon. De lokroep van de « zee » wordt steeds sterker en René
wordt onrustig. Wanneer hij een andere camperbewoner ziet zwemmen is hij niet meer te houden. Hij
schiet zijn zwembroek aan en neemt een frisse duik in de dansende golven. Dat
doet zon deugd! In geen tijd voelt hij zich helemaal opgeladen en herboren.
We
rijden naar Aneby, waar we picknicken aan een meertje. In het dorpje valt niet
zoveel te beleven. Maar in het toeristisch bureau vinden we een
parkeerschijf! In Tranås parkeren we Vroem aan een
jachthaventje en verkennen de stad. Ook hier veel ruimte, veel groen en veel
bloemen. Wat ons
overal in Zweden opvalt is de
hoffelijkheid van de automobilisten. Wanneer je loopt in de richting van het
zebrapad -dus je bent nog op het
voetpad aant wandelen stoppen ze al. Als je dan aankomt aan het zebrapad
staat die auto daar al zon 15 seconden op je te wachten. Natuurlijk knikken we
dan « dank u » en zij knikken vriendelijk terug. Dat « graag
gedaan » menen ze echt, terwijl wij in België denken «ja ja, haast
je nu maar;».
Bij onze
terugkomst zien we ons Vroemetje in het gezelschap van twee grote broers. De
bootjes leggen aan en de wandelaars gaan
naar huis.
De avond die over het stadje valt gaat langzaam over in een rustige
nacht.
We
doen boodschappen in Boxholm. Dit stadje
kan je vergelijken met een Belgisch provinciestadje. Maar het plaatsje waar we
picknicken,in een parkje bij een vijvertje, heel dicht bij het centrum, geeft de indruk van een verlaten dorpje, ver
van de buitenwereld.
Waar je ook bent in Zweden, overal zijn rustige plekjes. We
rijden via Väderstad naar Glanäs in het natuurreservaat Tåkern. Het ligt aan een uitgestrekt meer dat dezelfde
naam draagt. Rond dit meer willen we een wandeling maken, zover als we
aankunnen. Maar de borden vertellen ons
dat we ons bevinden op een beschermd gebied voor vogels.
Bij het meer mogen we
niet komen. Vóór ons zien we paadjes, gemaakt van plankjes en zorgvuldig
afgebakend. Er is een observatiecentrum met allerlei info en verrekijkers om de
vogels te observeren, net als in Store Mosse. Hebben we al
gehad », merkt René een beetje ontgoocheld op. Steeds
verder volgen we het «plankjes-pad», dat door het diepe moeras
loopt. Het wegje leidt dwars door het
hoge riet, nu eens door weilanden, dan weer over plassen. We zien en horen
vooral eenden die in kolonies op dit meer verblijven en onder luid gekwaak in
groepen overvliegen. Tussen het riet tjierpen enkele vogels. Af en toe laten ze zich zien
maar ze gunnen ons niet de tijd voor een foto.
Zwijgend stappen we verder, om
de betoverende sfeer niet te verbreken. We
bereiken een «dorpje», dwz een kerkje en enkele huisjes. Een
koffiehuisje met terrasje verwelkomt ons bij deze warme dorstige wandeling.
Helaas is het tot 17 uur open de klok wijst 20 na 5. Maar de uitbater merkt ons
op en wenkt ons naar binnen. Eigenlijk zijn we gesloten want op dit uur zijn er geen
wandelaars meer. Maar op deze uitzonderlijk zonnige dat maken we wel een
uitzondering. Willen jullie iets drinken ? » . ja ! We
willen niets liever ! wat smaakt dat lekker fris.
Op de
parking van het natuurgebied sijpelen de bezoekers één voor één weg. Dan zijn
we alleen met Vroem. We voelen ons hier «gasten» in het rijk van de
vogels. Nieuwsgierig
kijken de muggen door het gaas van het dakvenster naar binnen. Maar Vroem laat
ze er niet in. Ze hebben al genoeg pret gehad, daarstraks in het riet.
Wat een gezellig weekend was dat! Veel te vlug voorbij! Maar dit was wel een goed begin om jaarlijks te herhalen. 
