We rijden de drukke camperplaats, midden in het stadscentrum, voorbij en installeren ons – op 500 m van de plaats waar we vorig jaar verbleven – op een kleine afgelegen parking, met zicht op zee.
Na een verkwikkende wandeling genieten we nog van het onafgebroken geluid van de golven.
Het heeft de hele nacht flink gestortregend. Maar de ochtendzon doet alsof er niets gebeurd is en lokt ons de hele dag naar buiten.
Wanneer we 's middags picknicken op een rots bij de baai is het windstil en aangenaam warm.
Op enkele zeldzame zonnekloppers na hebben we het strand voor ons alleen. Wat een contrast met onze overbevolkte Belgische kust op een zonnige zondag...
We bezoeken A Coruna, de meest noordwestelijke plek van Spanje. De camperplaats die de app vermeldt, klopt niet helemaal. Parkings zijn er genoeg genoeg maar overal prijkt dat vervelende bordje “no caravans/campingcars”.
Maar we zijn het zoeken beu en installeren ons in de buurt van de Torre de Hèrcules. Stel dat de politie ons komt wegjagen, wel, dan vertrekken we toch gewoon?
In dit piepklein dorpje, midden in het Portugese natuurgebied “Penada Gerês”, is de tijd blijven stilstaan.
Het toeristisch bureau brengt ons minder goed nieuws. Het natuurpark is afgesloten voor wandelaars wegens hevige bosbranden afgelopen zomer, behalve één enkel 7 km wandelpad in Parada.
We lopen wat rond in het dorpje en vragen ons af waarvoor al die kleine huisjes op palen en rond de kerk voor dienen.
Blijkbaar zijn het gewone schuurtjes die moeten verhinderen dat wilde dieren het voedsel opeten dat erin wordt bewaard.
Aan de voet van het kasteel, in een oase van rust brengen we de nacht door.
Om 19 u Belgische tijd en 18 u Portugese tijd genieten we onder een staalblauwe hemel volop van de zon. Morgen kan alvast niet meer stuk.
Na heel wat zoeken en vragen – we mogen de opgegeven afstand van 7 km nu rustig afronden naar 10 km... – ontdekken we het veelbelovende wandelpad in Panada. Van hieruit krijgen we een zicht op de gebieden waar nog geen maand geleden hevige bosbranden woedden.
De mensen van het toeristisch bureau hebben niet overdreven: zo goed als heel het natuurgebied “Penada Geres” is in de as gelegd.
Op ons pad kruisen we wijnboeren bij de druivenoogst. Ze beladen ons met trossen rode en witte druiven en vertellen ronduit over hun passie : wijn maken, doch alleen voor eigen gebruik. Zij vertellen ons ook dat het vuur elk jaar vrijwillig aangestoken wordt, met de bedoeling subsidies te ontvangen voor verbouwing van de eigen woonst. Omdat de bosbranden zo intens en omvangrijk zijn, kan de politie onmogelijk achterhalen wie de oorzaak is.
We picknicken en wandelen in een stukje aards paradijs.
Om 20 uur – 21 u onze tijd – zitten we nog altijd buiten in onze lichtste zomerkleren naar het zacht gesjirp van de krekels te luisteren.
We verversen ons sanitair op de camperplaats in Soajo, dichtbij Lindoso. Hier staat een wandeling van 14 km aangegeven. Maar we vinden geen enkel wandelpad of wegwijzer. Eigenlijk treuren we daar niet om, want het is bloedheet en de wandelweg ligt in volle zon.
Even buiten de stad Ponte de Barca vinden we een grote parking bij de rivier. Bij het frisse water en in de schaduw van de bomen is het hier heerlijk vertoeven
Vooralleer we verder rijden willen we een uurtje wandelen via het pad dat vanaf de parking vertrekt. Maar wat hebben we spijt dat we onze picknick niet meegenomen hebben! Het is hier overal zo adembenemend mooi, midden in de natuur.
Ponte de Lima gonst van drukte. We installeren ons bij de rivier, kuieren door het centrum en maken plannen voor morgen
We wandelen langs de rivier en door het bos tot Santa Cruz en weer terug: 14 km. Nu hebben we toch een terrasje verdiend, vinden we. We klinken op de ideale wandeltocht in het ideale weer.... en op onze gezondheid die ons allebei toelaat om dit te mogen meemaken.
We geven ons over aan een zonovergoten wandelpad, nu in de andere richting, tot Bracha en weer terug.
Ponte de Lima barst van het volk. Toch is “ons” plaatsje op het terrasje waar we gisteren waren nog vrij. Geen mens die hier durfde te gaan zitten, want wij verdienen het weer, na een ontspannende dagtocht van 18km...
Nog nooit hebben we zoveel marktkraampjes bij elkaar gezien. De tentjes met alle mogelijke koopwaar beslaan een oppervlakte van enkele vierkante kilometers.
Namiddag rijden we naar Viana do Castello. Achteraan op de parking van de supermarché bevindt zich een comfortabele camperplaats met sani en gratis water.
Maar we willen in Ponte de Lima ook nog aan de overkant van de rivier wandelen. Dus rijden we terug naar de parking langs de Lima.
Vooraleer we Ponte de Lima verlaten willen we in een tankstation onze gasflessen bijvullen. Heel wat auto's rijden hier op gas. Dus dit is in Portugal absoluut geen probleem.
Onze volgende bestemming wordt Porto. We gaan geen moeite doen om in die stad een parkeerplaats te zoeken voor Vroem. We willen ergens in de buurt van een treinstation blijven slapen. We vinden een mooie en rustige camperplaats in Sao Romao.
Maar met de trein reizen in Portugal is andere koek : Er staat een biljettenautomaat, maar buitenlandse kredietkaarten worden niet geaccepteerd. Je moet eerst een oplaadkaart kopen en dan je ticket opslaan. We slagen er echter niet in om uit de automaat een treinticket te krijgen. Komt daar nog bij dat vandaag, 5 oktober, het station gesloten is wegens nationale feestdag in Portugal.
Je kan aan de automaat ook met pasmunt betalen. Helaas moet het bedrag dat je in de automaat steekt 100% juist zijn anders wordt het geweigerd.
Opnieuw ervaren we de vriendelijkheid van de Portugezen. Een bewoner geeft ons zomaar twee electronische kaartjes. Die kunnen we dan morgen in de trein opladen en tenslotte valideren. Oef...
Op de camperplaats ontmoeten we nog Fransen. Zij hebben precies hetzelfde meegemaakt.
We besluiten om te picknicken in het "Parque de Merendas do Penedo de São João". Er is een grote parking boven op een bergtop met een 360° zicht over de Douro vallei.
We zijn meteen verkocht om hier te blijven. De omgeving is mooi en ontzettend rustig, in hartje natuur.
We lopen over de rijweg, op zoek naar wandelwegwijzers, die we niet vinden. We slaan dan maar een van de vele bospaden in en wandelen heen en terug.
Af en toe parkeren mensen even om naar de rots te komen kijken. Voor de rest hebben we dit natuurrijk voor ons alleen.
Hobbel hobbel... Onze GPS heeft zich weer eens laten gaan en leidt ons over “Rota do Romanico”, een bergweggetje met de breedte van een fietspad.
Onderweg getuigen zwartgeblakerde stukken bomen van bosbranden. In de verte zien we een nieuwe brandhaard. Helicopters waaraan waterzakken bengelen, vliegen af en aan.
We overnachten op een grote vlakte langs de N339 bij een enorme megaliet, die er in de kleuren van de zonsondergang sprookjesachtig uitziet.
Het is moeilijk om de megaliet bij daglicht te fotograferen zonder de ingekerfde en geschilderde letters erbij. Wat een ravage!
We rijden naar de top van het plaatsje : Torre, de hoogste berg in Portugal. We wandelen over de rotsen 360° in het rond en kijken vol bewondering naar beneden. Zie ons hier nu zitten... bovenop het dak van Portugal! Hier ligt de wereld letterlijk aan onze voeten!
Zodra alle dagjestoeristen vertrokken zijn blijven wij, hier boven op deze berg, alleen achter.
Of toch niet? In het gebouwtje waar ski's verhuurd worden wonen twee wollige honden, die vannacht buiten mogen slapen. Vrolijk blaffend lopen ze rond Vroem. Pas wanneer wijzelf heel stil zijn, dit wel zeggen, zelfs geen balpen of glas verplaatsen, keren de dieren terug naar hun hok.
We rijden via Covilha naar Unhais de Sierra, omdat we dringend aan sani toe zijn. Deze parking, uitsluitend voor mobilhomes en caravans, biedt behalve electriciteit, alle voorzieningen. Maar hier zijn geen winkels. Dus nemen we een korte binnenweg terug naar Torre, omdat we daar een Centro Commercial gezien hebben. Maar op dit bergpad dat steeds maar smaller wordt heeft zelfs een tractor problemen. Deze weg nemen we nooit meer!
We overnachten in Calvas de Monteigas. Een kabbelend beekje breekt het verkeerslawaai dat over de brug dendert.
