Mijn ochtendblad, BNdeStem regio Roosendaal, valt deze morgen met zijn gewone 'plof' op mijn deurmat.
Niets bijzonders aan de hand, denk je dan nog.
Maar als je hem open vouwt, verandert plotsklaps je dag.
Je ziet:

Met een schok sta je een ogenblik - totaal uit het lood geslagen - stil aan de tafel, waarop je krant ligt.
Stom staar je naar de gekopte bovenkant.
Maar dan dwaalt je blik omlaag
En wat je voor absoluut onmogelijk houdt, schijnt toch gebeurd.
Ook aan de andere kant van de oceaan heeft zich een zelfde drama afgespeeld.
En dan te bedenken dat het vandaag een feestdag zou moeten zijn.
Tenslotte is een van mijn schoondochters jarig.
De vrouw van mijn zoon!
En het kind van hen zou ... een van die twee mannen hebben kunnen zijn.
'n Gedachtenflits.
Meer niet.
Maar toch.
Je voelt je rugharen overeind komen.
Die jongens hebben ook ouders en grootouders.
En die lezen wellicht ook hun ochtendblad.
Mijn God nog aan-ie toe!
Nee! Mijn Mens nog aan-ie toe!!
God staat hier buiten.
Wij mensen doen dit elkaar aan.
Waarom?

'n Bede drijft dan door mijn gedachten.
"God geef me de innerlijke rust om de dingen te accepteren die ik niet kan veranderen;
de moed om de dingen te veranderen die ik kan veranderen;
en de wijsheid om het verschil te zien."

21.00 uur:
De TV meldt terroristische dreiging in Amsterdam
Ikeagebouw en de Arena en hun omgeving zijn afgesloten door de politie.
Zeven mensen gearresteerd.
Precies vijf jaar na de trein aanslag in Madrid.
Verband?
Men weet het nog niet.

Is dit alles dan totaal voor niets geweest?
Onmogelijk!
Er moet hoop zijn.
Waar?
In de meer dan zestig jaar dat het al vrede is in West Europa.
Of beter nog in de gedachten dat God de Scheppende kracht in de kosmos is,
die ons verstand ver te boven gaat.

12-03-2009 om 23:47 geschreven door W. Smeekens

Het schijnt zo langzaamaan tijd te worden om je tuin voorjaars klaar te gaan maken.
Het zonnetje nodigt je daartoe uit. Tenminste zo om de twee á drie dagen. Want in de tussen liggende termijn, giet het soms water. En dat komt dan niet uit de tuinslang, maar puur uit de wolken.
En onder dergelijke omstandigheden, voel ik me dus nog niet geroepen, om de tuinarbeid te gaan aanpakken.
Sommige mensen zijn echter minder beangstigend en dus zonder omwegen begonnen.
Die zijn echter moediger dan ik.
Maar wie weet, wat nog niet is, kan komen.
En hoewel ik niet ben van: 'stel maar uit tot morgen, wat ik heden kan doen', is het wat dit tuinwerk betreft wel zo.
Hoe schaamvol dit ook moge zijn.
Voor-als- nog neem ik me voor, direct te beginnen, als het weer wat meer meewerkt.
Tenslotte is de weg naar Rome al sinds mensenheugenis geplaveid met goede voornemens.
Dus kan de mijne daar ook nog wel bij.
We zien dus morgen wel.

11-03-2009 om 20:07 geschreven door W. Smeekens

We verlieten het boerengedoeke van Klaasen, op het moment, dat de soldaat er z'n wacht  had opzitten.
Het snerpende schotgeluid hadden we nog juist gehoord.
Maar dat dat geluid de gillende angstkreet van het konijn had overstemd, was ons toen nog onbekend.
Bovendien hadden we ook niet vernomen, dat het schot ook een lichtflits tot gevolg had.
Precies alsof er een bliksem door het zwerk kloof.
Maar dat kon ook wel gedacht geweest zijn. De soldaat durfde nadien ook niet onomstotelijk te beweren, dat hij dat licht zelf gezien had.
Hoe dan ook. Het schot was gevallen; het konijn blijkbaar getroffen en in ieder geval terstond verdwenen. Alsof het van de aardbodem was weggevaagd.
Vandaar dat de landsverdediger, meer dan tevreden over zichzelf, beddewaarts gekeerd was.
Het moet de andere ochtend zo tegen de klok van tienen geweest zijn, toen de boeren familie en het krijgsvolk in de keuken aan de koffie zaten en plots Sjo Slof kwam aanwaaien.
Sjo - in het dorp beter bekend als Sjo-Kwezel - woonde, op d'r eigen allenig, in 'n oud vervallen krotje, in de geburen.
De mensen wisten eigenlijk niet goed raad met haar. Ze leek  te vuil, om zonder wanten aan te pakken. Maar aan de andere kant hielp ze altijd wel, waar ze helpen kon. Tenminste dat was het algemeen gedacht.
En ze was ook een van de trouwste klanten van de pastoor. Iedere morgen zat ze - voor dag en douw -  om zeven uur in de kerk. Samen met haar zilveren dooske met rozenkrans en een dik oud kerkboek.
De naam Kwezel had ze dus niet voor niets.
Maar deze voormiddag steunde en kreunde ze als een oude locomotief, die juist z'n laatste ritje had volbracht.
"Wa doet 'r op Sjo?" informeerde de boerin vriendelijk. "Gao mar gaauwkes zitte. 'k Pak seffes 'n bakske veur oe." En ze schoof ondertussen uitnodigend een stoel bij.
Met een zucht, alsof ze de voorbije morgen al een hele kar met hooi had opgestokken, liet Sjo zich op de stoel ploffen.
"Mèènse, mèèns! Wa zei 'k blij da 'k zit! Wulde da wel gelôôve. M'n been!"
"Wat is er met uw been?"informeerde een van de soldaten vriendelijk.
"Och, manneke. Ge moest 's weete..  Pijn m'nne jong. Nie te zegge."
"Oh ja? En waarom dan wel?" vroeg de man belangstellend.
"'n Oôpe been héé,  m'nne jonge. En da 's nie om te laache, horre."
"Nee, dat zal wel niet," beaamde de soldenier. "Maar is daar dan niets aan te doen? Is er geen dokter die u helpen kan?"
"Unne doktôôr?" sneerde Sjo. "Manneke, wij wôône op 'n durp. Nie in de stad!"
"Woont hier dan geen doktor?"vroeg de man verwonderd.
"Bijlange nie, man!"zei Sjo, langs het snauwen af. Hoe kon iemand ook zo stom zijn!
"Wel," sprak nu de sergeant, die de avond tevoren de wacht in de schuur betrokken had. "Ik wil wel eens naar uw been kijken, hoor mevrouw."
"Zeide gij dan unne doktôôr, ene?" vroeg Sjo min of meer ongelovig.
"Doktor wel niet," antwoordde de milicien, "maar aan het front heb ik menige kameraad moeten helpen."
"Wel as ge dènkt mèèn te kunne hellepe ... veuruit dan mar," en Sjo begon het windsel van haar been los te maken.
Toen het verband verwijderd was, bekeek de sergeant haar been aandachtig.
Schudde eens met z'n hoofd en haalde omzichtig z'n banjonet uit het foedraal.
"Héé, héé! Wa godde nou allemaol klaor stôôve?
Ge dènkt toch nie, da ge méé da waope in munne pôôt gaot peutere, héé kèèrel!"
"Nee,"antwoordde de krijgsman. "Ik ga niet in uw been peuteren. Ik ga er heel uw voet afsnijden."
"Zeide gij héélegaor van de koeie besnuffeld! Weg mee da mes! Wa dènkte wel? Za'k mun eige hier efkes invuliede laote snije. Rot gaauw op!"
En met een katterapte schoot Sjo overeind en vloog de keuken uit.
Sinds die dag heeft Klaasen nooit meer een mustert gemist en ook z'n kool bleef keurig op het veld staan.

10-03-2009 om 16:52 geschreven door W. Smeekens

Zondag 8 maart was het dan weer zo ver.
Honderden wieler enthousiasten waren uit heel Nederland en België gekomen om de nieuwelingen en amateurs van de wielersport in deze eerste voorjaars omloop gade te slaan.
Een heerlijk lentezonnetje veraangenaamde het verblijf langs de straten en zorgden er voor, dat de wielrenners er behoorlijk de sloffen in zetten.
De wind hielp mee, om het koren van het kaf te kunnen scheiden.
Op die manier ontstond er een leuke spel, hetgeen uiteindelijk resulteerde in de overwinning van een Zweed.
Deze jongen, die voorheen vreselijk last had van het 'waaier rijden' [wat hij van huisuit niet kende] en de 'kasseien' [kinderkop-straatstenen] - die hij ook niet gewend was - had echter in een jaar tijd veel bijgeleerd. En toen er nog slechts drie van de 145 en 'n halve kilometer te rijden waren, nam hij de kuierlatten en wist niemand hem meer te volgen.
De Zweed Johan Landström [zo heette hij tenslotte] werd de eindoverwinnaar van de 33e voorjaarswielerklassieker van de gemeente Rucphen.
Hulde!

De verkeerspolitie voorop.



Gevolgd door de verkeersregelaars



De wedstrijdleiding voorop
in de geneutraliseerde zone bij aanvang



Nog samen het bochtje richting Schijf nemen



Alvast klaar gaan zitten voor de officiële start



De volgwagens laten aansluiten



En de ploegleiders sluiten de rij.

09-03-2009 om 16:16 geschreven door W. Smeekens

       
 
In onze straat is zo maar spontaan de lente voor de dag gekomen, terwijl de officiële winter nog gaande is. Maar een speels zonnetje, dat af en toe door het wolkendek piept, heeft enige plantenbolletjes doen ontwaken.
Zonder de minste angst steken zij hun bloemknopjes uit de grond, want de warme zonnenstraaltjes vertelden hen, dat de lente aanstaande was en dan moet je het leven onmiddellijk opzieren met de mooiste kleuren.
En laat ze dat nu juist doen vóór onze seniorenwoningen!
Je ziet het: voor optimisme is het nooit te laat.
Je kunt wel eens denken:
"Wat een pest-die-mist!"
Maar wees er van overtuigd.
 "Het trek wel op-die-mist!"
En je ziet het.
Geweldig, wat een kleurenpalet.
En dat zomaar verborgen in de grond!.

7 maart 2009 in onze voortuinen



Natuurlijk kleurenpalet




Van zoveel moois MOET je genieten!

07-03-2009 om 15:58 geschreven door W. Smeekens

Zoals al wel duidelijk uit voorgaande bericht, is mijn dorp bijzonder goed te gebruiken om eens heerlijk te wandelen of te skeeleren.
Maar er zijn nog zaken die het vermelden waard zijn.
Als enig dorp in de Noord Brabantse Westhoek bezitten wij een berg.
Nu ja! 'n Berg?
Laten we zeggen [in argeologische zin] een veredelde molshoop.
Maar dan wel bedekt met eeuwige sneeuw.
Om alle passanten niet direkt de ogen uit te steken, hebben we die aardig verpakt.
Je moet dus wel even in het landschap zoeken voor je hem vindt, maar met een geoefend oog mag dat geen probleem zijn.
En die 'molshoop' met 'eeuwige sneeuw' biedt bijzondere mogelijkheden.
Zomer en winter [ het hele jaar door dus ] kunnen wij skiën.
Jawel!
Op onze "Dôme" is het pret voor tien.
Wie mee wil doen, behoeft slechts mijn dorpje te bezoeken.
En hoe of dat kan, kunt u hiervoor lezen.
Mocht u de stoute schoenen aantrekken en Rucphenwaarts komen, zoek dan naar de links boven afgebeelde, verdekt opgestelde, heuvel met eeuwige sneeuw.

06-03-2009 om 17:09 geschreven door W. Smeekens

Het moet ergens tijdens de Frans-Duitse oorlog van 1870, of daaromtrent, geweest zijn, toen er Hollandse soldaten ingekwartierd lagen bij boer Klaasens, die zijn boerengedoe in het Rucphense, vlak tegen de huidige Belgische grens aan, had.
Op 'n avond zaten de boer en zijn familie samen met wat soldaten rond de plattebuis met elkaar te buurten, toen het gesprek op de kwade hand en meer van dergelijke spokerijen, kwam.
Boer Klaasens vertelde, dat hij dacht, ook met iets dergelijks van doen te hebben.
Want hij miste de laatste tijden diverse musterts uit de schelling en op z'n land verdwenen ook regelmatig enige kolen.
Hij vroeg zichzelf daarom af, wat er in 's hemelsnaam tegen te doen zou kunnen zijn.
Zou hij de pastoor eens moeten vragen, om zijn gedoeike eens te komen belezen?
Maar wat zouden de buren daar wel niet van denken?
Oew boerengedoe laten belezen, wilde zoveel zeggen, als dat ge de zaak niet vertrouwde.
Dat er iets goed fout zat.
Iets mee den duuvel!
En ging dat praatje eenmaal rond, dan kon dat alleen maar van kwaad naar erger gaan.
Tenslotte was geen koe bont of d'r zat wel een plekske aan!
Nee! Belezen was geen oplossing.
Maar wat dan?
"Wel," zei een van de soldaten.
"Ik wil wel eens een avondje de wacht betrekken in de schuur. Baat 't niet, 't schaadt ook niet."
"Adde da zoow wulle doen. Gèère!" hapte de boer toe.
"Heb je voor mij dan misschien 'n oud dubbeltje, om op m'n geweer te duwen?"
Er waren in die tijd namelijk nog oude zilveren munten in omloop, met kruisen en bijenkorven erop.
En tegen zilveren kruizen en "bieëkörve" kon noch het kwaad, noch de duivel, op.
Vandaar dat de boerin snel in de beddestee dook en uit een oude sok, onder de stromatras, vliegens vlug, 'n zilveren dubbeltje opscharrelde.
"Asteblief munne jonge, da den Heer oe maag bijstaon!" zei ze, de soldaat de munt toereikend.
Aldus uitgerust met het wapen van de moderne stijd - het geweer - en de munitie van Den Heer - 't zilveren dubbeltje - toog de soldaat op pad.
Hij stelde zich verdekt op in de schuur; zette de schuurdeur op 'n kier, zodat hij uitzicht had op zowel de houtschelf, als op het koolveld.
Het middernachtelijk uur had nog nauwelijks vanuit de kerkeklok geklonken, of de landsverdediger kreeg het kwaad in het oog.
Daar midden in het licht van de volle maan zat een konijn, prins heerlijk, van de kool te knabbelen.
Maar het was niet zo maar een gewoon konijn.
Nee! Het beest had de grootte van een haas!
De milicien hoefde zich niet lang te beraden
Hij legde aan en ... vuurde af!
Even klonk er 'n snerpend, door merg en been dringend zweepslagachtig fluitend geluid, waarna de nachtelijke stilte weer intrad.
Met een voldaan gevoel begaf de wapenbroeder zich ter ruste.
[wordt vervolgd]

03-03-2009 om 00:00 geschreven door W. Smeekens

                  
Parkeerplaats                                                                                                          Raadhuisstaete

Hoe kom ik in Rucphen?
     a. Via Breda richting Roosendaal de A58 afslag Rucphen; doorrijden tot Parkeerplaats aan uw rechterhand 
         midden in het dorp bij bovenstaand gebouw [Raadhuisstraete].
     b. Via Tom-Tom: Invoer: Gemeentehuis Rucphen
                                              Raadhuisstraat 27
                                              4715 CB  Rucphen

Het gebouw op de foto grenst aan de aangegeven parkeerplaats "Raadhuisplein" op het plattegrondje bij zwarte pijl.
 
Vanaf deze plek vertrekt de skeelerbeschrijving.
1. Vertrek richting "Schijf"; via "Schijfsevaartkant";
2. Buiten de bebouwde kom neem je de 1e links; de "De Vennenweg";
3. Op splitsing links;
4. Op kruising links; "De Bredendam";
5. Op splitsing rechts; "Zundertseweg" [kluun-steentjes]
6. Oversteken; "Dennenweg";
7. Op kruising rechts; "De Molenweg" [ volgen tot eind.]
8. Eind Molenweg links; "De Vorenseindseweg"
9. 2e weg rechts; "Pauwenstraatje"
10. Op splitsing rechts; "Moervenstraat";
11. Eind Moervenstraat rechts; "Zundertseweg" [fietspad volgen]
12. Op kruising rechtdoor;
13. Na militairkamp 1e weg links; [kluun-steentjes]
14. Einde weg links; "De Bredendam";
15. Op kruising rechts; "De Vennenweg";
16. Op T-kruising rechts;
17. Einde weg links; "Schijfsevaartkant";
18. Fietspad volgen tot in het dorp.
19. EINDE TOCHT. [± 7 km lang]

Deze tocht leent zich natuurlijk ook voor een heerlijke wandeling.
Vanwaar u vertrekt, keert u ook weer weer.
Genieten van 'den buiten' is in feite heel eenvoudig.
Veel plezier dus.

02-03-2009 om 19:18 geschreven door W. Smeekens

Wat er zoals gebeurd tijdens carnaval in mijn dorp.



Opbouwen van de praalwagen
door bouwgroep HIK



Druk of niet
Effe belle mot kunne!



"Watte?
Waor ligt dieë bout?



De kleding wacht



Bij 'n stippenpak
hoort 'n stippenhoofd.
Tenslotte is er 'n stippenfestival!



De Prinsenwagen in afwachting van wat komen gaat.
De optocht!



De optocht begeleiders



"Schôôn vôlk in de Kraaiesjow!"



"As d'n toeter gaot,
dan springen wij in de maot."



Wel minderbroeder
maar meerderbekijker. [Jurylid]




Niet alleen de optocht moet ordelijk verlopen.
Ook 't verkeer vraagt om regeling.

26-02-2009 om 17:04 geschreven door W. Smeekens

Op de wandel in de Rucphense bossen




Gemeentelijke wegwijzer




Onze dorpspomp
met links voor [paaltje met groen-gele symbolen]
wegwijzer voor Nordicwalking routes




Gemeenteplein rond 1980





Langs de knooppunt fietsroute





Kapelletje nabij Horendonk [België]
Langs de knooppunt fietsroute




Interieur van Horendonks kapel





Een dorp dat leeft
bouwt aan zijn toekomst.

21-02-2009 om 00:00 geschreven door W. Smeekens

't Slijk der aarde

In 1287 deelt Jan I, hertog van Brabant en Groothertog van Lotharingen en het Bredase leen, dit leen in tweeën.
Het land van Breda, ontstaan uit het oude graafschap Strijen, strekte zich uit van Baarle, Alphen en Gilze in het oosten tot Bergen op Zoom en Steenbergen in het westen, met een uigestrekt moerasgebeid in het midden, waarvan eerst in 1290 de grenzen worden bepaald.
Maar tussen 1300 en ± 1360 verandert de belangstelling voor het waardeloze moeras [ = letterlijk het slijk van de aarde] in begeerlijk moeras [= figuurlijk 't slijk der aarde]. Men heeft namelijk ontdekt dat uit 't moeras turf te winnen is, hetgeen de gegoede burgerij uit de Vlaamse en Hollandse steden wil kopen, als brandstof voor hun kachels. En dan blinken de florijnen!
De markies van Bergen op Zoom zowel, als de baron van Breda, delen grote stukken moerasgrond in erfpacht uit aan familie en goede vrienden. Behalve het woongebied van "Sprundel onder de hertog", dat reeds in 992 aan de abdij van Thorn was geschonken. Dit gebied blijft dan ook het obstakel om tot een afgebakend staatkundige eenheid [=stad, of dorp] te kunnen komen.
Eerst in 1810 bepaalt keizer Napoleon van Frankrijk, die intussen heerst over het lage land aan de Noordzee, per decreet, dat tot het arrondissement Breda  gerekend diende te worden de gemeenten:
Sprundel, Zegge, Voorenseind, Rucphen en zijne gehugten Langendijk daaronder begrepen.
Hierdoor ontstond de gemeente: "Rucphen & Sprundel"
Met de grenswijzigingswet van 1953 werd echter bepaald, dat de gemeente voortaan "Rucphen" genoemd zou worden en dat het bestuurlijk werd samengesteld uit de kerkdorpen:
St. Willebrord, Sprundel, Rucphen, Zegge en Schijf.
Per 1 jabuari 2008 telde de gemeente Rucphen 22.473 inwoners, die tesamen in 9.196 woningen leefden, op een landoppervalk van 6.423 ha.
Het inwonnertal per kerkdorp was:
St. Willebrord 9.308
Sprundel 4.943
Rucphen 4.710
Zegge 2.041
Schijf 1.471

Bronnen:
Gemeente historie 1930-1980 van A.J.M. Hezemans
Gemeentegids 2009.

19-02-2009 om 00:00 geschreven door W. Smeekens

Ons gemeente huis



Onze winkelstraat



Het nieuwe woon-winkelblok

15-02-2009 om 00:00 geschreven door W. Smeekens

Via deze pagina's wil ik proberen u een en ander te laten lezen en zien van het dorp waar ik woon en van de direkte omgeving.
Bovendien ga ik kort in op de ontstaans geschiedenis van het dorp.
Daarnaast wil ik u  ook mee laten genieten van alles wat wij hier ter plaatse zoal doen en meemaken en van de andere  mogelijkheden die Rucphen en z'n omgeving te bieden hebben.

15-02-2009 om 00:00 geschreven door W. Smeekens