Vorige zondag vierde pastoor Frans Huyghe zijn 50-jarig priesterjubileum. Na een plechtige dankmis om 11 uur in de parochiekerk H. Familie op het Gaverke volgde een receptie in het naast de kerk gelegen VTI.  De pastoor is onlangs 75 jaar geworden, maar nog altijd actief als pastoor. Deze bijdrage , waarvoor we putten uit de informatie van priester Marnick Donze deze week in Kerk en Leven, sluit het rijtje van drie jubilarissen in Waregem af.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Hij is vijftig jaar priester en nog altijd actief als pastoor. Wie zich de discussie herinnert rond het generatiepact van vorig jaar (ruw samengevat : langer werken met de bedoeling om de vergrijzingsgolf op te vangen), kan dus uit de loopbaan van Frans concluderen dat hij met zijn vijftig dienstjaren alvast aan deze voorwaarden voldoet. Hoewel, niet het generatiepact, maar zijn eigen gedrevenheid ligt aan de basis hiervan. Frans kende een vrij klassieke loopbaan. Hij begon in het onderwijs, werd later medepastoor en deze taak mondde uit in het pastoorschap. In al zijn verschillende werkfases heeft hij altijd het beste van zichzelf gegeven.

Frans Huyghe werd geboren op 6 mei 1931 in Oostnieuwkerke en dus 'van voor de oorlog'. Als kind heeft hij de vooroorlogsjaren en de oorlogsjaren bewust beleefd. Hij herinnert zich zeer scherp de verhouding tussen "wit" en "zwart", de duitsgezinden en de niet-duitsgezinden. Tijdens de Tweede Wereldoorlog ging hij naar het middelbaar. Omdat hij intern moest zijn en Roeselare te dicht was, belandde hij voor zes jaar in het college van Izegem. In het zesde jaar (toen 'retorica' genoemd) waren er zes kandidaat-priesters op dertig studenten.

Hij volgde nog filosofie in Roeselare en daarna vier jaar seminarie in Brugge, waarvan 18 maanden legerdienst in Aalst. Daar kregen alle Vlaamse seminaristen en broeders les. Tijdens de legerdienst was ik werkzaam als verpleger in Brussel. Op het seminarie zat hij in hetzelfde jaar als priester Gilbert van Ryckeghem, die we hier al eerder als figuur belichtten. Op 19 augustus 1956 werd hij met enkele makkers priester (totaal zes) gewijd te Beveren - Roeselare. De dinsdag erop deed hij zijn eremis op de parochie.

Mgr. Desmedt benoemde hem in Tielt, in het VTI. Toen had, zoals overal elders, de grote uitbreiding van het Technisch Onderwijs plaats, omdat in het Lager Onderwijs de zevende en de achtste studiejaren wegvielen. Er werd dus veel gebouwd en verbouwd. Het was daarom een boeiende, maar lastige tijd. Een andere herinnering was een soort van fusie met het toenmalige Tieltse college, laat ons zeggen een soort van experiment. Dit was echter van korte duur.

In het VTI in Tielt was Frans Huyghe halftijds leraar en halftijds opvoeder (toen surveillant genoemd). Hij  gaf godsdienst, leidde de eucharistievieringen en verrichtte duizend en één dingen zoals dat toen gebruikelijk was, zelfs rond de bouwwerken. In vergelijking met de colleges waren ze op het VTI met minder priesters. Maar er heerste een goede sfeer onder de priesters en ze kregen ook hulp van de parochiepriesters.

Het parochiepastoraal was toen een logische stap na 14 jaar onderwijs. In augustus 1970 werd EH Huyghe medepastoor in Bavikhove. Hij had al enige voorbereiding door zijn inzet voor de H.- Hartbond in Markegem en Aarsele. Op de parochie was hij meer zelfstandig. Hij verliet evenwel niet totaal het onderwijs want hij bleef lesgeven in het vijfde en zesde leerjaar van de jongensschool. Hij was ook proost van vele bonden en verenigingen van alle soorten pluimage, tot en met het bestuur van de dorpsfanfare. Frans kijkt daar op terug als een mooie tijd met veel prachtige herinneringen.

Toen hij in 1985 pastoor werd op het Gaverke kende hij het Gaverke al een beetje, want hij was aanwezig op de aanstelling van de twee vorige pastoors en hij fungeerde zelfs als getuige van zijn voorganger. Zijn eerste taak was het opsmukken van de parochiezaal. Het bisdom en andere weldoeners speelden hierbij een grote rol. Maar gebouwen vragen een voortdurend onderhoud en verbetering. Daarom houden ze op het Gaverke nog steeds een jaarlijks parochiefeest.

Het pastoorschap is voor hem een boeiende taak. De liturgie vraagt de nodige aandacht. Hij mag rekenen op een schare misdienaars en lectoren. Vormsels en eerste communies worden zeer zorgvuldig en creatief voorbereid. Ook de bewegingen blijven goed bezig, wat in deze tijd geen evidente zaak meer is. Frans Huyghe is ook al jarenlang proost van het ACW in Waregem en hij blijf het onderwijs volgen. Hij is gelukkig dat de kerk goed onderhouden wordt, dank zij de grote inzet van de kerkraad. “Ik ben werkelijk trots op onze kerk die fraai oogt”, aldus pastoor Frans Huyghe.

In het algemeen is het werk uiteraard niet verminderd sinds er geen medepastoor meer is. Hij mag gelukkig al jaren rekenen op de hulp van vele medewerkers. Hij mocht ook altijd rekenen op de goede zorgen van zijn familie. Sedert enige tijd functioneren de parochies nu ook in een federatie, een andere manier van werken. De jeugd komt minder naar de kerk, maar als parochie blijft ten dienste staan van hen. De grootste aandacht gaat naar onze bloeiende chiro. Zijn deur staat altijd voor hen open. Zijn wens voor de toekomst is dat hij gezond mag blijven en kan blijven rekenen op goede medewerking.