Vanuit Jeruzalem trokken we naar Bethlehem, Gaza, Golan, tot aan de Egyptische grens. We babbelden zoveel mogelijk met de mensen en ik noteerde alles in een boekje, tot zelfs de prijs van een brood.
De eerste dag liepen we s avonds op straat en kwamen er jonge mensen naar ons toe. Eigenlijk mochten ze niet met ons gezien worden, dus als er een patrouille kwam, stoven ze weg. Op een bepaald moment zag ik ze om een of andere reden voor mijn neus ineenslaan. Misschien hadden ze iets beledigends naar een patrouille geroepen, ik weet het niet. Maar als je bedenkt dat ik ben opgegroeid zonder televisie, begrijp je dat ik daar absoluut niet immuun voor was. Ik had heel veel moeite om niet tussenbeide te komen. Onze gids zei: Als je nu gaat, heeft die mens een heel zwaar probleem, want hij mag niet met buitenlanders praten. Dat was mijn eerste ervaring als negentienjarige.
Op dat ogenblik waren de universiteiten verboden voor de Palestijnen, dus moesten we ondergronds gaan praten. Ik vroeg me af: waarmee zijn we bezig? We zijn een generatie aan het kweken die geen onderwijs heeft gekregen en dus extreem wordt. Dat bepaalt ook mijn blik op het huidige conflict. Toen al ontmoette ik jongeren van mijn leeftijd die allemaal familieleden hadden verloren. Je voelde de verbittering.
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van maart 2009.
We willen alles, we kunnen alles, we mogen alles, we hebben alles. Dat is leuk, maar het geeft veel stress. Vroeger hadden we geen gsm. Dat was misschien niet handig, want je kon mij niet overal opbellen, maar je moest hem ook niet meenemen, hij moest niet opgeladen worden, het abonnement moest niet betaald worden of de kaart was niet op. Vroeger was er geen geld om je zoon naar de pianoles te sturen, maar je moest ook niet met je vrouw op de parking van de Colruyt afspreken om de jongen van de ene auto in de andere te laten overstappen. Je had niet eens twee autos.
We proberen allemaal te leven zoals in de reclamespots. We hebben een poetsvrouw wat ook al stress geeft om er een te vinden en te houden -, maar we proberen ons de levensstijl aan te meten van Brideshead Revisited, van rijken die ook een huishoudster en een kokkin en een chauffeur hadden. Met kerstmis proberen we een banket met zes gangen te houden voor twaalf mensen, maar we moeten wel alles zelf doen: zelf naar de winkel rijden, zelf een parkeerplaats zoeken, zelf inkopen doen. We proberen te leven zoals in een reclamespot, waar het huis altijd proper is, waar de kinderen nooit ziek zijn, waar een auto altijd op verkeersvrije wegen rijdt en nooit naar de keuring moet of moet gaan tanken. Dat klopt gewoon niet.
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van december 2008.
Er zijn wel goede waarden in het geloof, maar mij gaat het vooral om de indoctrinatie, om het systeem dat gehanteerd wordt. Dat vind ik verwerpelijk. En dan zijn er nog de verschrikkelijke randverschijnselen, zoals priesters die zich schuldig maken aan pedofilie, allemaal onder het alziend oog van God. Het is gemakkelijk om te zeggen: je mag alles doen wat je wil; als je gaat biechten en drie onzevaders en drie weesgegroetjes bidt, kun je opnieuw beginnen. Dat is goed gezien van die mannen.
In de Renaissance is het wereldbeeld veranderd: God stond niet meer centraal in deze wereld en de macht van de Kerk was aan het tanen. Toen hebben ze de aflaten uitgevonden. Stel je voor dat er vandaag iemand opstaat om op die manier de economische crisis op te lossen, dat zou geweldig zijn.
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van december 2008.
"Seks en religie hebben dit gemeen, dat ze voor de meeste mensen belangrijk zijn; daarom leiden ze tot goede en slechte dingen. Liefde leidt tot zelfgave, maar ook tot moord. Religie kan leiden tot spirituele verdieping en medemenselijkheid, maar ook tot fundamentalisme en terreur. Sommige mensen vinden dat godsdienst alleen maar leidt tot oorlog en dus moet afgeschaft worden, maar dan moeten we ook liefde en seks afschaffen. Alles wat waardevol is, is gevaarlijk, maar je moet er goed mee leren omgaan. Als je alle gevaarlijke dingen uitschakelt, leid je een vegetatief bestaan dat onder het niveau blijft van wat een mens aankan.
Geluk is een levenshouding die je langzaam verwerft. Geluk kan zijn: je keihard inzetten voor iets dat je relatief vindt. Kunnen leven met vragen die onopgelost zijn en daar zelfs genot in vinden. Jezelf overgeven aan iets dat groter is dan jezelf, maar zonder in het leven altijd onder de lat te kruipen. Het is altijd trial and error and accidental success. Ook dat zou de religie moeten leren: dat je dat doel nooit kan bereiken zonder uit de bocht te gaan, zonder brokken te maken. Ze werkt met morele regels die zeggen dat alles perfect moet zijn, dat je bijvoorbeeld alleen seks mag hebben als er ware liefde is. Dat kun je als een levenshouding zien tegen het einde van je bestaan, maar dat kun je onmogelijk eisen van de finalisten van Miss Belgian Beauty."
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van december 2008.
Acteurs vormen een subcultuur die zichzelf in stand houdt, zeker in Vlaanderen. Ze maken deel uit van een brotherhood. Als je daar buiten treedt, werd je - vroeger meer dan nu - raar bekeken. Peter is niet goed bezig, zei men toen ik tv ging doen of in een soap ging spelen of in een café ging helpen. Ook Help, mijn man is een klusser op VT4 is een fout programma. Dat is not done.
Je hebt allemaal kliekjes: die van Humo, die van Dag Allemaal, die van Woestijnvis, die van Endemol, die van VTM, die van Canvas, die van Eén. In een normaal land zijn er geen kliekjes. Jack Nicholson is nu een heel gerenommeerd acteur, maar komt uit de soap. Paul Newman heeft veertig jaar van zijn leven vinaigrette verkocht. In Amerika maakt men zich daar niet druk over. Dat is normaal. Maar hier moet een theateracteur in het theater spelen. Ik heb daar een heel andere kijk op. Voor mij is theater niet heilig. Ik doe het vak graag en probeer er het maximum uit te halen, maar ik zou ook graag in een film van Jan Verheyen meespelen. Alleen word ik niet gevraagd. Tja, dan moet je andere dingen doen.
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van november-december 2008.
Ik ben echt niet verwend door mijn ouders en daar ben ik ze dankvoor voor. Als we één taartje over hadden, moest ik het met mama en papa delen. Mijn ouders waren ook zeker niet rijk, hoewel ik dat nooit ervaren heb. Maar nu denk ik soms: als er iets met mijn ouders gebeurt, ben ik alleen. Kan ik wel voor mijn ouders zorgen zeker toen ik in Duitsland woonde - als er iets zou gebeuren? Daarom ben ik blij dat ze in Sluis in een kleine dorpsgemeenschap wonen, waar iedereen elkaar kent. Daar worden ze beter door de buren opgevangen dan in een grote stad.
Ik heb nog nooit een rol aangenomen voor het geld, maar alleen omdat hij interessant was. Met een kind heb je natuurlijk een andere verantwoordelijkheid, maar toch wil ik vooral voor de rollen kunnen gaan. In Duitsland is het fijn om te werken. Ze hebben een heel andere benadering van het vak. Daar ben je echt een kunstenaar. Iedereen wordt er met veel respect behandeld, of je nu de hoofdrol speelt of niet. Soms overdrijven ze een beetje, als ik heel de tijd met Frau Boerdam wordt aangesproken. Dan denk ik: doe maar normaal, ik ben gewoon Maike!
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van november-december 2008.
In De Kavijaks heeft regisseur Stijn Coninx met mij overlegd wat ik zag zitten. Het was de bedoeling dat ik mijn nachtjapon in bed zittende half zou aandoen, met het deken tot hier zodat er niks zou te zien zijn. Als ik rechtstond, zou hij verder over mij vallen en zou ik weglopen. Alles lag klaar, met de mouwtjes geplooid, zodat ik er maar had in te glippen. Maar het was zon gedoe! Ik kreeg de nachtjapon niet aan. Het moest allemaal in een vloeiende beweging gebeuren, want de camera volgde mij. Het was zo lastig, dat ik uiteindelijk tegen Stijn zei: Weet je wat? Ik spring gewoon uit het bed en zal hem later wel aandoen.
Thuis deden wij nooit de deur van de badkamer op slot. Iedereen liep gewoon binnen en buiten. Schroom heb ik dus nooit gehad, zeker niet als je op de toneelacademie sportles hebt gehad en iedereen zich onder de douche stond te wassen.
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van september-november 2008.
