Ik ben alien in space, en gebruik soms ook wel de schuilnaam zotspook.
Ik ben een vrouw en woon in in het spokenkot (spokenland) en mijn beroep is zorgkundige.
Ik ben geboren op 14/03/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, turnen, dansen, fietsen, reizen en uitstappen maken, Barbie- en Bratzpoppen verzamelen, mazen, haken en breien..
M'n andere grote hobby is de Russische Tsaren verzamelen, en vooral de laatste tsaar met z'n familie boeien mij enorm.
Het is wel een speciale school, zo kom je er geen twee meer tegen. Een mooi he ! Tja ik moet ze beslist is proberen, wie weet wat ik nog allemaal kom te weten. Ik ben er heel goed aangekomen zoals jullie zien.
Was ik mij gisteren op een kerkhof in Hasselt en wat zag ik daar een heel perk met allemaal kleine kinderen die verdronken waren op 14 februari 1941 van 7 tot 15 jaar en nogwel velen broertjes en zusjes uit één huisgezin, dat moet erg zij he ! Dat drama met die schoolbus en die kindjes vond ik al erg, maar dit drama was dan nog veel erger. Ze wilden met een vlot overgezet worden deze 36 kinderen, en het is omgekantelt, omdat er teveel opzaten, en velen zijn er verdronken. Ze hadden allemaal dezelfde grafsteen, en er was ook een speciale gedenksteen gemaakt. Tja wat is dan een leven als er zovele kindjes omkomen. Iets om bij na te denken. Overlevenden zijn er ook nog van. En zoals op de foto hieronder te zien is zijn het allemaal dezelfde grafsteentjes. Hier en daar was een foto van een kindje geplaatst en ergens anders lagen er bloemen op.
De busramp van afgelopen dinsdag en de verschrikkelijke tol laten niemand onberoerd. In Limburg gebeurde op 14 februari 1941 een ramp van vergelijkbare omvang toen er in Godsheide (Hasselt) 37 mensen, waarvan 35 kinderen verdronken. In 2008 publiceerde Humo enkele getuigenissen over die rampzalige dag. We zijn nog naar het kerkhof in Gosheide geweest, en alle kinderen liggen daar gezamenlijk begraven, er liggen daar zelf vier kinderen uit één huishouden en ook ergens drie kinderen, dat moet ook verschrikkelijk zijn.
Wat was dat lang geleden dat we nog is in Kelmis op bezoek gingen, het werd dus tijd om daar nog is gaan rond te spoken, na een ritje van een uurke kwamen we daar aan, en wat was het weerke mooi, dat konden we ook gerust meenemen op ons wandeltochtje daar. Nadat onze auto een beetje bijkwam van die heel lange rit gingen we natuurlijk nog is kijken hoe het daar was, amai wat stonden daar vele huizen op die heuvels achter de casinovijver. Dat hadden wij ons niet voorgesteld en van de zinkflora was nog niks te bespeuren, jammer, want het was zo mooi weerke, en de meubelwinkle de addler die stond daar ook nog in al haar glorie, maar van de meubels zelf was niks meer te bespeuren. Na een goeie , fijne en deugdzame wandeling gingen we ook nog is een kijkje nemen aan de klimmuur en een paar stoere bonken waren er tegen de rotsen aan het klimmen net of er hun leven vanaf hing. En onze spokenboom zijn we ook nog is gaan bezoeken, hij stond er nog steeds op ons te wachten. Daarna kwamen we terug bij de vijver, en daar zaten lustig eendjes te kwetteren, rietvogels te fluiten, het riet stond er maar geel en droog bij, ook de waterschildpadden lagen er lui in de zon te genieten. Een koppel ganzen kwamen ons ook al is begroeten met een kwaakske. En zo keerden we dan terug naar onze auto, reden verder naar de Voerstreek waar we zo vaak komen, en dan gingen we naar het wijnkasteel in Genoelselderen, waar we nog een paar heerlijke flesjes wijn aan de haak gingen slaan. Kregen er nog een lekker glaasje wijn gepresenteerd en dat smaakte, en na een lekker frietje was het weeral is tijd om naar huis te rijden
Het is wel een speciale school, zo kom je er geen twee meer tegen. Een mooi he ! Tja ik moet ze beslist is proberen, wie weet wat ik nog allemaal kom te weten. Ik ben er heel goed aangekomen zoals jullie zien.
De huifkar gereed om ons naar school te brengen.
Een oude boerin op de uitkijk om te zien of alles wel goed verloopt op weg naar school.
Jajajaja, houten banken om op te zitten en tweebeeldjes sieren de schouw.
De jassen aan de kapstok zoals dat hoort.
de slaapkamer van het schoolmarieke
De kachel in de school, rare kachel he hahaha met de pan aan de muur en de kolenemmers staan gereed.
Mooi he zo tussen de varens.
Ik stond hier op de uitkijk naar een mooie adonis, maar er was nergens ene te bespeuren. Jammer!
Hier in Voeren vind je vele van deze mooie wandeldreven.
Dat was hier stil, af en toe kwam er een paard voorbij.
Was ik mij hier toch niet is effen gaan wandelen zeker en dat deed goed.
Bumba mag ook niet ontbreken samen met z'n vriendje Baby Born.
De kleinsten zijn ook van de partij.
We hebben ook verschillende soorten van kleuren gekregen met onze nieuw kleren.
Hier een groep met verschillende soorten van kleren.
Een mooie groep zijn we he !
Was ik mij gisteren op een kerkhof in Hasselt en wat zag ik daar een heel perk met allemaal kleine kinderen die verdronken waren op 14 februari 1941 van 7 tot 15 jaar en nogwel velen broertjes en zusjes uit één huisgezin, dat moet erg zij he ! Dat drama met die schoolbus en die kindjes vond ik al erg, maar dit drama was dan nog veel erger. Ze wilden met een vlot overgezet worden deze 36 kinderen, en het is omgekantelt, omdat er teveel opzaten, en velen zijn er verdronken. Ze hadden allemaal dezelfde grafsteen, en er was ook een speciale gedenksteen gemaakt. Tja wat is dan een leven als er zovele kindjes omkomen. Iets om bij na te denken. Overlevenden zijn er ook nog van. En zoals op de foto hieronder te zien is zijn het allemaal dezelfde grafsteentjes. Hier en daar was een foto van een kindje geplaatst en ergens anders lagen er bloemen op.
Wat was dat lang geleden dat we nog is in Kelmis op bezoek gingen, het werd dus tijd om daar nog is gaan rond te spoken, na een ritje van een uurke kwamen we daar aan, en wat was het weerke mooi, dat konden we ook gerust meenemen op ons wandeltochtje daar. Nadat onze auto een beetje bijkwam van die heel lange rit gingen we natuurlijk nog is kijken hoe het daar was, amai wat stonden daar vele huizen op die heuvels achter de casinovijver. Dat hadden wij ons niet voorgesteld en van de zinkflora was nog niks te bespeuren, jammer, want het was zo mooi weerke, en de meubelwinkle de addler die stond daar ook nog in al haar glorie, maar van de meubels zelf was niks meer te bespeuren.
