• Kijk eens wie er hier is, zei hij en bleef rustig staan wachten tot Loerie iets zou zeggen, maar hij zweeg. Ik zweeg ook en keek naar de bewaarder die nerveus heen en weer begon te drentelen en eindelijk zei Loerie hem een bankje toestekend:

• Bedankt, Taaf.

Ik bulderde eventjes maar van het lachen en ik zag de Horecaffer boos van achter de deur loeren, maar in al die tijd had ik nooit zijn voornaam gehoord en Taaf…De Dikke Meire noemde ook Taaf en was me dat een nummer en zuipen.Loerie had het ontwerp van de kaft van "mijn" boek mee. Ik rilde eventjes zoals een rund onder de vlugge aanraking van een steekvlieg. Was ik nu ijdel? Loerie, met zijn scherpe Griekse neus gevat in een krans van zwarte hoofdharen en baard, spreidde een groot blad op de tafel, waarop ik vroeger al die velletjes vol gekrieuweld had. Het was een groot grijs blinkend blad…Ik huiverde, daar ik vond dat Loerie door zijn kafontwerp duidelijk toonde dat hij wel begrepen had wat ik met mijn schrijven bedoeld had. Een kudde witte schapen, maar in het midden Het Zwarte Schaap. De witte beesten hadden allemaal een bord voor de kop. Ze verstaan er de kloten van. Neem nu de grote literator, nou groot als je ’t zelf altijd zegt…, Geo Van Deksele, die had er ook geen kaas van gevreten, maar ja, ik moest maar van zijn zuil blijven…! Het boek wordt al te zeer ingeperkt in de ‘persoonlijke’ geschiedenis van één individu…De rechter had me wel gevraagd naar mijn ( zou je kunnen onderstrepen, Geo) verleden te peilen en dat ik niks dan tiepen ontmoette met enorme borden voor hun kanissen zodat ze d’er geen bal van begrepen en bovendien nog arrogant-brutaal en onverdraagzaam-onbevattelijk waren, daar kan ik niks aan doen, maar Geo, de katholieke hervormer, kan er misschien werk van maken . Overigens, Geo, dat jij, ouwe rukker, de jacht op onkuisen in Vlaamse kostscholen , het slechte vreten in de troep, de vakantiespreiders op de middelbare scholen omdat ze kontlikken tot een sport en kunst verheven hebben en het zuipen aan de zelfs katholieke ( hoe durven ze…) universiteiten als clichés beschouwt, is natuurlijk je goed recht, maar wat gebeurt er znders…? Veel, zal je zeggen…, maar daar gaan we weer! Had ik maar beter geluisterd en open willen staan voor het goede: Ja, eerbiedwaardige non, zeereerwaarde heer Kwakkel, Chef Gevaert . Volgens Geo, schreef zelf nog geen creatieve regel op een vel gerecycleerd papier, waren jullie nog niet streng genoeg .Ik moest godverdomme maar leren gehoorzaam zijn, nochthans hebben ze me met een zacht lijntje er proberen te brengen.
Dus een mooi ontwerp. Geen cliché, al heb ik nooit Geo Van Dekseles mening omtrent het kaftontwerp gevraagd, maar het zou toch weer noppes  zijn , want het Davidsfonds is ook niet alles.
   - Wat denk je ervan?, vroeg Loerie.
   - Boudewijn de Groot, droomde ik.
Stilte.
   -... als ie maar geen voetballer wordt
ze schoppen 'm misschien halfdood maar liever dat nog
dan het bord voor z'n kop van de zakenman
want daar wordt ie alleen maar slechter van...
   - Oh, verbaasde Loerie zich. Maar je vindt het dus goed?
   - Ik vind alles goed.
Loerie had de grote grijze ontwerpen opgenomen en was de cel uitgelopen  en me nog nagegeven:
   - Binnen een maand ligt jouw roman in  de boekwinkel.
Ik had toch eventjes - ik moet eerlijk zijn - een rilling langs mijn rug voelen glijden .
Daar was de Horecaffer terug.
   - Kom, zei ie, we gaan naar het bureau. 
De celdeur viel achter me dicht en godverdomme als 't niet waar is, ik voelde een zeker weemoed in me opborrelen, omdat ik plots besefte dat die kale cel met zijn slecht bepleisterde muren een beetje mijn thuis geworden was.Mijn slaapalkoof op kostschool had ik reeds ven de eerste dagen gehaat. Het sudentenkot te Leuven had me met zo'n afkeer vervuld dat ik de muren opreed om de eenzaamheid kwijt te raken, maar dat mocht dan alweer niet, daar ik zo nodig moest studeren om gelukkig te worden en in het getouw te lopen. Maar in het celletjehad ik langs het kleine blakertje aan het plafond de gezelligheid van mijn jeugd in mijn hart voelen druppelen en geprobeerd het langs mijn pen op papier te krijgen en vooral Taaf ( ...hoe is het mogelijk, godverdomme?) "Horecaffer" Beirens had eindelijk als eerste willen luisteren. 
De gangen leken eindeloos wit en koud. Ontelbare hekkens werden geopend en klikten weer dicht. We kwamen bij een zware houten deur die met zware spijkers beslagen  was. De Horecaffer klopte en duwde de deur open. Hij duwde me naar binnen en ik hoorde hem zeggen:
   - Wim verlaat ons, meneer en hij komt afscheid nemen. 
Het was een mooi bureau. Voor de ramen waren zacht-golvende kardinaalrode gordijnen gedrapeerd. Grote boekenkasten - daar had ik nu reeds jaren van gedroomd, godverdomme als 't niet waar is... - verborgen voor het grootste deel het beige behangselpapier. Aan een immens grote, maar veel te ordelijke schrijftafel zat de directeur zijn vingernagels te schuieren. Plots keek hij van zijn verzorgingswerk op en met zijn kikkerogen van achter zijn jambokalen in zijn hoornen fok staarde hij me aan.
   - Van Oostveld, zei ie en ik zag hoe zich op zijn onderste druillip een speekseldruppeltje vormde.
   - Ja meneer, antwoordde ik, maar de Horecaffer had me wel een duw in de rug gegeven.
   - Je hebt een boek geschreven, constateerde hij en het speekselkloddertje gleed naar zijn mondhoek.
   - Godeverdomme, dacht ik, mijnheer kent me blijkbaar, want hij tutoyeert me reeds...
 De directeur begon het oppuilende nagelriem op de plaats te duwen en vroeg: 
   - Wat ga je straks doen Van Oostveld?
   - Ik heb gespaard, antwoordde ik en nu porde die Horecaffer alweer in mijn rug. 
De directeur bulderde brutaal en gemeen, vond ik, maar vooral geforceerd en Taaf deed maar me.
   - Kan je dan van je pen niet leven?, hikte hij verder.
   - Dedju, dacht ik, Van Oostveld ze smelen met je ballen, maar wat kon me die omhooggevallenkwal schelen?
   - Wel, Van Oostveld waarvan ga je leven?
   - Misschien schrijf ik wel een boek over de gevangenis.
Ik zag dat het gezicht van de directeur eventjes - de Horecaffer zal het niet gezien hebben - verstrakte. Hij lei het gecombineerde nagelschaartje in de gleuf van zijn inktpotstandaard, waar normaal potloden of balpennen lagen.
   - Je gaat toch Beirens niet door het slijk halen?
   - Nee, die niet.
Stilte... en toen nam de directeur de hoorn van zijn wit telefoontoestel en begon met zijn dikke worstvinger een nummer te vormen en schudde even met het hoofd naar rechts om de Horecaffer te beduiden dat het afgelopen was.
Ik werd buitengeduwd. We liepen naast elkaar de Horecaffer en ik in een lange gang, waarin nooit een zonnestraaltje scheen en waarvan de zwartwitte gecombineerde kloosterpand plavuizen vochtig uitsloegen.
   - Jij gaat het nooit leren, Wim, zei " mijn " vriend de bewaarder. 
   - Het spijt me, zei ik en probeerde het oprecht te doen klinken, maar ik kreeg weer die verschrikkelijke kriebels in mijn buik om tegen ja en allemans ballen te knallen.  

• - Kom, zei de bewaarder alweer en het begon een beetje eentonig te worden en om het nog erger te maken voegde hij er nog aan toe, gedraag je een beetje.

• Godverdomme, sliste ik, maar Beirens hoorde het niet, daar hij al met een rammelde sleutelbos verder slofte.

• - Stop, en de bewaarder duwde een deur open en achter een glazen wand bij een loket zat een pennenlikker eerste klas.

• - Van Oostveld, zei de Horecaffer.

• - Kan hij zelf niet praten, misschien?, wou de klerk indruk maken.

• - Waarom zou ik?, weerde ik me alvast. De papierkletser bleek het niet gehoord te hebben en hij gleed van zijn krukje en ging in een steekkaartenbak rammelen. De Horecaffer knipoogde naar me.

• - Dat maakt dan negenduizend zevenhonderd en vijf frank. Hier tekenen. Ik stak de bankjes in het bovenzakje van de jas en was alweer in de achtervolging op de bewaarder die zo waar begon te rennen en het was naar de voordeur. Hij opende de deur, gaf me een slappe hand en keek in de andere richting. Hij klopte op mijn schouder en liep dan haastig die eindeloze lange gang in.Daar stond ik dan op het pleintje en godverdomme zoals het moet in VTM-verhalen, het regende en de straatkeien glinsterden. Ik zette de kraag van mijn schraal jasje recht ( dedju wat was het koud…) en sloop langs de huisgevels richting Vismarkt. Ik had de Vismarkt, waaraan ze een klassiek tintje hadden willen geven, al altijd een afschuwelijk gedrocht gevonden dat daarenboven nog stonk als de pest. Ik was er vaak voorbij gemoeten, daar de Rembrand er vlak bij lag en daar had ik uren, die niet langer uren konden duren, aan de tap gehangen. De mensen ijlden me als zombies uit verschrikkelijke griezelverhalen voorbij, maar ze hadden het wel verschrikkelijk druk, zeker weten. Alhoewel. De Burg. Zes eeuwen geschiedenis keken op me neer, al was het dat andere crapuul van een Napoleon die die zin ooit eens bedacht en dan nog in Egypte, maar het liet toch koude rillingen langs mijn ruggengraat lopen. Hadden ze nu Sint-Michaël toch met bladgoud bedekt zeker. Welke mafketel had dit weer gepresteerd? Bladgoud. Het schitterde in de miezelregen, doch mooi was anders. De grootste vogelaar van Frankrijk, ene Karel met zeven streepjes, had ook nog eens kroontjes op het stadhuis laten zetten, maar dat was dan alweer lang geleden en het mocht overigens gezien worden. Maar bladgoud, dedju. Een beetje verder stond Jan van Eyck triest te zijn tussen de bomen en met zwarte traansporen onder de ogen. Wat zou Jan-‘als ich can’ over zoveel blad goud denken? Als ’t maar opbrengt…, misschien, want met schilders weet je maar nooit. Het regenen is een beetje intenser geworden, doch onder de bomen gaat het nog een beetje en er was zelfs een bank, waar de sukkelaars kunnen uithuiveren… Ik had het valiesje nog altijd in de hand en zette het nu maar neer op die witte plavuis met het kruis waar meer dan achthonderd jaar geleden Karel de Goede ( allez zeg!) neergesabeld werd . Toen zat er ook al een pastoor in het complot verward en het was dan nog niet de eerste de beste. Nooit immers. Bertulf was niet alleen proost van St.-Donaas, maar ook kanselier van Vlaanderen. Maar dat ventje uit Denemarken had de euvele moed om zich hier met de problemen van de grote mensen te komen bemoeien. De familie Erembouts was toch wel slim (…en nog veel meer…) genoeg zeker om zelf de boontjes te doppen. Galbert, die Brugse sloeber, was op die tweede maart van 1127 ook van de partij, want hij was "scrivere" van paljas Bertulf en Galbertje had een neusje speciaal voor duisstere zaakjes – hoe kon het anders en van die 2^de maart af, verliet hij zijn nederige stulpje in het Blinde Ezelsstraatje nooit meer zonder zijn wastafeltje en stilus in de aanslag. Zo vertelt Galbert in geuren en veel kleuren in een wankel Latijn wat er met die snoodaards van majesteitsschenders allemaal gebeurd is. Met hun kloten van de torentrans van St.-Donaas werden ze geworpen. Pwats, op de Burgstenen en Bertulf zegende hen en zei:
     -’t Is God die het wil en hij berekende het fortui van de opengepletsten.
  Galbert van Brugge of beter Galbertus Brugensis, want hij kon schrijven wat van zijne here ende meestere niet zo zeker kon gezegd worden, krieuwelde tientallen wastafeltjes vol en toen de rust weer in ’t land gekomen was ( …wat heet…) en Dirk van den Elzas met zijn vette kont de Vlaamse troon had beklommen, zette Bert alles op perkament, hij nam het niet zo nauw met de datief en de ablatief, maar dat was hem een zorg. Waarom heeft pennenlikker Galbert nooit iets over dat Heilig Bloed te Brugge neergeschreven? Paste het ( nog ) niet in Bertulfs kraam? Het regenen had opgehouden al druppelden de bladeren van de oude linden verder in mijn nek  

-        - Heb je geen sigaret?, vroeg een glaspapierstem.Ik keek verbaasd op, want ik had iemand horen laat staan zien nader bijkomen, maar ik zou het wel gaan lezen dat de verstotenen der aarde zich geruisloos voortbewegen. Ik haalde het pakje rode bastos, dat de Horecaffer me gegeven had, boven en hij peuterde met ontzettende zwarte vingerklauwen een sigaret uit het pakje.

• Je moet na een regenbui nooit onder de bomen blijven. Je wordt zuipnat.

• Bedankt , zei ik en wilde weglopen, maar hij hield me met de arm vast en zei:

• Wanneer hebben ze je vrij gelaten?

• Vrijgelaten, aarzelde ik…doch ik zag aan zijn roodomrande oogjes dat hij alles wist en toch vroeg ik:

• Hoe weet je dat? Hij wees naar mijn valiesje dat al
  zoveel meegemaakt had.

   - Oh, glimlachte ik.
De clochard had al een askegeltje aan zijn sigaret gezogern en zei toen met een geheimzinnig lachje of was het toch eerder een grijns:
   - Nu ga je zeker je hele leven achterna hollen...? Ik draaide mijn hoofd verbaasd om en het was precies of ik hem maar al te goed begreep, maar toch wou ik vragen:
   - Wat bedoel je?, maar ik zag zijn verkleurde gbardine regenjas ondrt de druipende linden tussen de auto's verdwijnen. Hij wuifde nog met de hand ...en toen nam ik mijn valmiesje op en sloop  de Breydelstraat  in, waar het ongelooflijk lekker naar pannenkoeken rook. Het zuur verdiende geld brandde in mijn zakken en ik  wist het reeds vooruit dat ik de drang niet zou weerstaan...en toch gebruikte ik de oude truc.
   - Als er iemand bij het raam van het koffiehuis zit, ga ik niet binnen. Er zat een Rubensiaanse vrouw bij het raam en toch ging ik naar binnen...
Toen ik de deur openduwde, klepperde het "open"-bordje tegen het raam en ik voelde al dadelijk dat alle blikken op mij gericht waren en alle stemmen verstomden en onderstreepten extra de James Lasttonen...Ik hield met wit gespannen kneukels het handvat van het valiesje vast en keek naar alle bezette tafel waaraan vooral dames met opgeheven pinken en   schitterende ringen aan de andere vingers koffie zaten te drinken en torens slagroom verslonden . Ik voelde me naakt in mijn jeans en ik wou juist naar een tafeltje lopen, toen een afgestofte gladjanus in het zwart naar mij toekwam. Op zo'n moment beginnen je zintuigen extra fel te werken en ik hoorde een kakmadame met een afschuwelijk Kortrijks accent zeggen:
   - Wat zoekt zo'n sujet hier?
   - Alles is bezet , zei de opgedirkte kikker. Ik wou met een vaag gebaar nog eventjes protesteren, maar ik had het al begrepen en ik draaide de deur weer open en stond alweer op de stoep en ik had nu eens niet mijn leven achterna gehold. Het Kortrijkse klerewijf met haar schaapkrulletjes als een aureool rond haar spitse hoofd lachte triomfantelijk met haar myopische ogen vanachter haar extravagante brilletje. Ik liep troosteloos verder door dde stille, beregende straat naar het marktplein. Samen met de beiaardklanken overviel de geur van friet mij. Ik voelde me zo hulpeloos-eenzaam.Nu voelde ik ook hoe dunnetjes mijn jasje uitgerafeld  was, want de koude greep me in de lenden en mijn valiesje kneep mijn vingers tot pijnlijke spiesen.
   - Een groot pak met mayonaise, bedelde ik.
De dikke blozende dame harkte een greep slappe aardappelstokjes bij mekaar in het borrelende vet en   
   - Koud vandaag, constateerde ze voor de vijftigste keer die dag.
   - Nogal huiverde ik en ik vermoedde dat ik eventjes kleurde, want de frietmadameviseerde natuurlijk ook mijn schraaldunne jasje . Ze begon met hevige schokbewegingen van het schuimspaan de frieten uit het vet te vissen en met een handige draaibewging van de platte lepel wipte ze de frietjes in een papieren puntzak. Ik huiverde eventjes van de kou en zocht verwoed in de zakken om  het geld, want de Horecaffer had het me toch gegeven...en ik wist dat het in de laatst te controleren zak zou gevonden worden, maar toch werd ik nerveus. De frietvrouw wachtte autoritair met het pakje friet in de handen. 
   - Moet er nog iets op?
   - Nee...of toch mayonaise, aangezien ik het geld niet vond en dus tijd moest winnen.
   - Vijfenvijftig frank, zei ze, terwijl ze een klodder gele brij boven op de friet pletste.
Ik had het geld gevonden en betaalde met een verfrommeld bankje van honderd en liet het wisselgeld in mijn broekzak glijden. Met voorzichtige vingers viste ik een goudgele friet van onder de mayonaise en
   - Brrrrbrrr..., warm!


Het was zondag en we zaten met zijn allen naar de exercerende Duitse soldaten te kijken. We wisten allemaal wat er zou gebeuren, daar we elke zondag het ietwat vreemde, marionetachtige gedoe gade sloegen. Ze stonden netjes gelijnd in de veldgrauwe uniformen te rillen in de kou en bij elk onmenselijk geschreeuw van de Feldwebel voerden ze zo'n hoekige bewegingen uit dat het eigenlijk niet mooi meer was.
   - Stillgestanden, blafte de onderofficier. De hakken klakten tegen mekaar en ik zag hoe Johan naar voor schreed met een witte doek op de handen, die hij plechtmatig voor zich uitstrekte. Hij liep naar de witte mast die ze gisteren naast het transformatiehuisje hadden geplant. Dat waren we nu niet gewoon en rekten dus onze koppen boven het muurtje. 
   - Dat is een vlaggemast, zei Tuur, hij wist het immers altijd veel beter.
   - 't Is Hitlers verjaardag, zei Jes en ze krabde  haar schouder zodat haar jurkje bij de borsten ging samenschurken en Bert met gesperde bologen toekeek...
   - Jij weet ook altijd alles, wist Bert..
   - De Dikken Meire heeft de paal gedolven voor twee Hengsten, zei Jes en nu krabde ze haar knie, maar ze schoof haar jurkje niet omhoog stelde ik een beetje ontgoocheld vast.
   - Präsentiert die Gewehre, schreeuwde de Feldwebel. 
Johan had de vlag aan het touw bevestigd en trok ze nu langzaam langs de witte paal naar boven, waar ze zich langzaam in de wind ontvouwde en zachtjes begon te klapperen. We keken met opengevallen monden toe en het was héél, zelfs onruststellend stil op het plein.  
Plots hoorden we de deur van de Sportvriend openslepen en dan een rauwe stem:
   - Bij de kazerne, bij de open poort...( Pauze en ik zag hoe Mossel met de rug van zijn hand over de mond veegde en vreselijk grijnsde...) Stond er een lantaarn en zij stond er voor...( Alweer pauze. Mossel pakte zijn fiets met zijn prachtige koperen carbidlamp aan het stuur en laveerde door de dorpsstrat)...en ze was gepoeierd tot in haar hol, ze was gepoeierd tot in haar hol!.
Terwijl we vanachter het kerkmuurtje wegrenden, hoorden we de Pruis nog brullen met een van woede overslaande stem:
   - Gewehr ab
   - Godverdomme , Mossel, proestte Bert toen we allemaal holderdebolder over elkaar tuimelden in het lange buntgras achter de kerk. We ginen op onze rug liggen en keken naar de blauwe zondagse lucht. Jes had haar benen opgetrokken en de knieën gespreid.
   - Ik kan je broek zien, zei Bert.
   - Weet je wat erin zit?, vroeg Jes brutaal en ik zag hoe Bert kleurde .
   - Ja!
   - Oh, jij leugenaar, schreeuwden Tuur en Toon.
  -  Toon het dan eens, Jes, had Bert zijn brutaliteit teruggevonden, dan zullen ze het ook weten.
 Zonder verpinken stroopte Jes het elastiek van haar broekje naar beneden. Ze spreidde de dikke knieën van mekaar en twee verlept roze lipjes werden zichtbaar.
   - Kan het open?, vroeg Bert en ik vond het maar nietig klein en onsympathiek geuren.
   - Zot, zei Jes en trok haar broekje op en wreef onverwacht, maar zachtjes op mijn onderbuik en ik rilde als een paard in de schaduw.
We richtten ons uit het lange pijpestrootjesgras en Jes riep,
   - Wacht...
We keken in haar richting en
   - Weet je wat ze ook doen als ze mekaar graag zien?
We zagen Jes op de rug van haar rechterhand smekkend zuigen...
   - Kijk 's, Wim, lispelde ze en ze toonde haar hand en er was een purperrood plekje op haar hand verschenen. Zo vertgeten ze mekaar nooit! Moet ik er eentje op jouw hand zuigen, Wim?
Ik voelde weer de rilling over me heen gaan en een gloeiende warmte in mijn onderbuik, maar ik voelde me kleuren en rende langs de kerkmuur en het kapelletjes van Maria onder het Kruis naar huis.
 Ik holde toch als een bezeten door het thuispoortje alhoewel ik hoopte dat de erectie voorbij zou zijn bij mijn aankomst in de keuken, want ik vreesde dat altijd iedereen mijn gulp op enige verdachte rimpeling bestudeerde.Moeder stond friet te bakken in een vuile  met vet besmeerde  ketel die op de opening van de lange buiskachel stond te broebelen. Achteraan stond ee, immens grote, rood verlakte pan met een deksel erop. Ik wist het weer. De gebakken friet werd in die pan gekieperd en ging er in de damp van de eigen warmte als bruine elastieken samenklitten tot één grote vormloze massa.


Het begon te regenen in lange, dunne stralen. Ik schuierde langs de muur van het oude belfort en ging op één van de vensterbanken zitten en stelde vast dat ik het lege, vettige zakje in mijn handen hield.
De mensen liepen, holden, renden door de lange pijpestelenregen. Ze torsten boodschappentassen gevuld met gezelligheid, chips en frisdranken. Ze hadden aktentassen onder de arm. Ook de kinderen zeulden oeverloos zware lasten van boekentassen: schoolagenda's, la langue française I, de bello gallico. Alle gezichten nat en de ogen op oneindig of waren ze toch op thuis gericht?
Ik huiverde in de kille regen en zat daar nog steeds mett het leeggegeten zakje friet.
   - Auw, en ik kon nog vlug mijn voet eventjes terugtrekken en toen ik omhoog keek om te zien wie met brutale plmpheid op mijn voet getrapt had, zag ik zo'n koudgrijze ogen, die langs een scherp-venijnige neus de wereld inkeken en de grijns op de dunnen lippen deed me vlug weer naar de grond kijken. De plavuizen waren blinkend nat geregend. De voettrapper in grijs driedelig pak met een bungelende Samsonnite in de rechter hand  verdween achter de hoek, waar hij bijna tegen een agent opliep. Ik stond daar besluiteloos met het lege papieren zakje in mijn handen te draaien en te keren en ik wist dat de pandoer naar mij stond te kijken. Ik keek eventjes in zijn richting en inderdaad, de regen schrok hem blijkbaar niet af, wandelde hij met die zo typische agentenhouding  handen op de rug in mijn richting.
Ik vluchtte in de richting van de Nipomecemusbrug. Op de stenen leuning van die brug staat één of andere heilige kloot, die lange jaren geleden, omdat hij een mijter op zijn schedel had staan, stoer wou doen en meende het gezag te mogen tarten, maar ze hebben hem met zijn hebben en houden in de rivier gekieperd. Hij verzoop, natuurlijk, want de Grote Baas had andere zorgen aan het hoofd, maar in Rome hebben ze hem toen maar heilig verklaard en in Brugge mocht hij op een bruggetje gaan staan. Geen mens die weet wat hij er staat te doen en alleen een bezopen gids van de motorbootjes weet er een verhaal voor de toeristen over te spinnen. Sinterklaas met tabberd en mijter.  De eerste Vlaamse  bisschop van Brugge, het lijkt wel science-fiction...of was het toch Pieter Lanchals die de Bruggelingen ooit hebben gekorthalsd vandaar al de zwanen op de Reien en de dikke nek van Jean-Pierre van Rossem.
Buiten aan de deur van een souvenirswinkeltje stond een gevlochten ijzerenmand en terwijl ik naar de prullaria keek - het Brugse Beertje, de Maagd van Brugge ( wablief), zwanen, alweer Jean-Pierre van Rossem nu met bankkaart - wierp ik het vettige papiertje - eindelijk - in de mand en zag dat de politieagent rechtsomkeert gemaakt had althans hij was nergens meer te zien
Een cafédeur waaide opende en ik hoorde vaag-herinnerende flarden muziek. Ik bleef staan en de haastigen naarstige, brave huiswaartslopers duwden me heen en weer en ik ging weer naast de paiermand teegn de muur leunen.
   - Zou de Horecaffer al naar huis zijn? 
De cafédeur ging weer , dit keer iets langer, open en toen zag ik het. Boven de deur. De Rembrandt.

We stonden wulken te eten op een winderige zaterdagavond aan de tap van de Rembrandt.
   - Marietje heeft de beste wulken van de stad , zei Soiten, de kastelein, want het is een kwestie van koken.
We zwegen, want met Soiten viel er toch niet te discuteren, daar hij over eten, wijven en dus vogelen alles wist en waarover kan een universiteitsstudent anders praten.Misschien over geld, maar dat hij meestal te kort en daar had Soiten helemaal géén boodschap aan. De kastelein schoof de schaal met kinkhoorns naar ons en zei:
   - Eet maar op en laat de stront voor mij.
   - De stront?
François naam een hoorntje dat leeggehaald was en patste het een paar keer op de handpalm en jawel er kwam een geleiachtige, bruine massa te voorschijn.
   - De stront, zei de baas en grijnsde
Stilte en bewondering.
   - Geef ons nog iets, zei de praesens.
Hij had geld en het dus voor  het zeggen, want "zijn " sportwagen stond buiten op de stoep te wachten...Wie kon hem wat? De verveling sloop de zaterdagkroeg binnen, maar wij beseften het niet en dronken het glas leeg. 

Ik liep de straat over en bijna zelfverzekerd naar de deur van de Rembrandt. De verf bladderde nog steeds van de deur  en de kruk was nog steeds onhandelbaar, maar toch kriepte de deur open. De duisternis overviel me en ik hield mijn trouwe valiesje stevig in de hand geknepen en probeerde met samengeknepen oogspleetjes te zien wie er achter de tap stond. Het was Soiten niet en ik schuifelde naar het tafeltje dat bij de venster stond en waar er een beetje licht naar binnen viel. Ik zuchtte.
De politieagent liep voorbij het venster en alhoewel hij niet naar binnenkeek, probeerde ik me achter het gordijn - alhoewxel... - te verbergen
   - Hei, riep er iemand van achter de tap en toen ik geschrokken in de richting keek zag ik dat de roeper zijn kin naar voor smeet.
Alhoewel Soiten blijkbaar niet meer in de zaak was, bleek 'zijn' methode nog te bestaan en ik riep:
   - Koffie en toen zag ik hoe een hele resem tooghangers in mijn richting keek en me van boven naar onder controleerde. Plots maakte zich een jongmens van de barkruk los en liep op hoge Nike-gymschoenen naar de juke-boxe. Ik hoorde het munstukje in het toestel rinkelend vallen en de jongen, afgebleekte  jeans en T-shirt van-de-wereld-is -naar-de-kloten, liep met de rechterwijsvinger de oplichtende vensters af. 
   - Bob Dylan, riep er iemand van aan de tap.
   - Kus de kloten, antwoordde de platenduwer. 
De Rembrandt wordt nog steeds door studenten bezocht, constateerde ik. 
   " Mm, tell mama,
   Where'd ya sleep last night?
   Cain't ya hear me cryin'?
   Hm,Hmhm."
Het jongmens liep heupwiegend naar de barkruk, sloeg vrij onzacht op de rug van zijn buurman en dronk in één teug zijn glas cola uit.  
   " Mister Judge and Jury,
   Cain't you see she shape I'm in?
   Don't ya hear me cryin? 
   Hm, hm,hm .

Het was Carnaval in Leuven en de studenten zouden het eens gaan tonen. Pulle, Buk en ik maakten de avondwandeling.
   - Eventjes een blokje om. Niet lang. Morgen is het vroeg dag. Morgen doceert Dumon.
   - Zouden we niet eentje in de Fleur?
   - Goed, maar eentje hé. Wie over een tweede begint...
De straten kraakten van het lawaai. Overal gejoel, gezang. De bleekscheten op pad. In de Parijsstraat stond een pastoor met gescheurde soutane tegen een lantaarnpaal te zeiken, terwijl een kloosternon van achter tussen zijn wankele benen door zijn penis probeerde te vatten. De pastoor beschreef gekke watercapriolen in de lucht, maar wij liepen naar de Fleur op de hoek van de Schijtberg. Zodra de deur openging, wisten we het reeds. De Fleur was oevervol. De rook danste tegen het plafond. We drumden tot tegen de tap en installeerden ons zodat we toch nog een zicht op de zaak kregen.
   - Ha, die mannen.
   - Drie pinten, Jeannot.
Overal hingen ze rond...De melkmuilen en ze maakten godverdomme zo'n ontzettend lawaai dat het niet mooi meer was. Daabtje Snoec stond in een cirkeltje gatlikkers eerste klas - toen reeds - met zijn pint in het rond  te zwaaien. Hele gulpen zwieberden over de glasrand en de vloer leek een bierzwembad, maar dat was Daans zorg niet. 
   - We zullen de Walen op hun smoel slaan, riep Daan en zelf Jeannot keek op van zoveel trivaliteit ...en Daantje wipte weer een plas bier over boord...en hij werd altijd zatter en zatter en de vloer (vooral) natter en natter...! 
   - Zwijg, smeekte Sjiel Meermans. Hij zat op zijn gat vlak voor de juke-box met het oor tegen één van de luidsprekers aangepapt. Hij sloot weer de ogen in uiterste culturele verrukking.
   - " Hang down your head, Tom Dooley
       Hang down your haed and cry 
       Hand down your head, Tom Dooley
       Poor boy, you born to die...!"
Sjiel liet weer een nikkeltje in de spleet glijde...en hopsakee daar ging Tom alweer. Hij stak nog maar eens zijn lief overhoop, maar als de sun rises morgenvroeg hing hij met zijn ballen aan een glady tree...! Toen Freddy over dort wo die bloemen in de valleien bloeien begon te kwelen , zei Buk:
   - Kom we scheuren ze hier. 
We drumden naar de deur en Daantje stoer en omringd door vele bewonderaars wou de plezantste zijn thuis en:
   - Wel, wel de kindjes gaan al naar huis en ze zijn nog niet zat.
Waf, klonk het plotser dan plots, want ik had het niet eens gezien, daar ik al de deurkruk in de hand genomen had, maar Pulle had blijkbaar uitgehaald en Daans schildpadden fok hing schuin over de mond. De muziek raasde door en één van de gatlikkers begon te lallen :
   - ...dort war ich einmal zu Hause.   
De koude rilde in de Parijsstraat. De pastoor lag in een grote zeikplas en resten braakfriet in de goot te slapen. Geen non te zien...
   - Morgen eet ik in de 'Lion d'Or, zei Buk. Samen met Pulle liep hij richting Naamsestraat en ik liep de Brusselsestraat in naar het onnoemelijk eenzame kamertje in de Coutereelstraat, waar de vent van mijn hospita onmogelijk moeilijke wetteksten in zijn hoofd dramde en regelmatig als goede katholiek zijn wijf voldraaide. Vlaanderen eerst.!

Hij pletste de koffie voor me neer op het plastieken tafelblad en blafte:
   - Veertig
Ik kon er alweer niets aan doen, maar ik werd zo rood ans een 1-meivlag. Nog maar net had ik het wisselgeld van het frietwijf teruggekregen, maar vraag me godverdomme niet waar ik het gelaten had. De koffiebrenger blijft met uitgestoken hand en onheilspellende blik op mijn trouw valiesje aan het tafeltje staan
. Uit de rechterzak van mijn jasje haal ik een verfrommeld pakje rode bastos. De Horecaffer had het me nog gebracht.
    - Je moet wat minder roken, Wim, had ie gezegd, want dat kost ruim dertigduizend per jaar...
   - Breng me nog een pakje bastos, won ik tijd terwijl ik de andere zakken insprecteerde.
   - Veertig, zei de koffieman ietwat nerveus. Eindelijk vond ik het wisselgeld in de linkerbroekzak en lei het allemaal op het tafeltje, zoals toeristen wel plegen te doen en de man schoof het in de handpalm en terwijl hij zich vooroverboog, lispelde hij:
   - Uitdrinken en weg wezen...
Alhoewel ik schrok, liet ik het helemaal niet merken, want toneel spelen had ik wel geleerd en of het op kostschool, het leger of in de nor was , laat ik in het midden.
    - Geen bastos?, probeerde ik.
    - Neen, hakte hij.   
De juke-boxe:
     " Oh, some of us'll end up
        In St Cloud Prison,
        And some of us 'll wind up
        To be lawyers and things
         And some of us'll stand up
        To meet you on yuor crossroads,
         From inside the walles,
         The walls of Red Wing.
Ik dronk mijn koffie - lauw en slap - uit en liep daarna de deur uit en of het zeker was, wist ik niet, maar de ogen van de tooghangers priemden drwars door mijn jasje.
Het regenen had eindelijk opgehouden en het was veel rustiger geworden op straat en de voetpaden. Alhoewel het blijlange nog niet donker was, waren de straatlantaarns reeds aangestoken. De mensen waren bang voor de duisternis en ik gleed  langs de oude huisgevels onhoorbaar verder...  

We zaten samengedrumd in de dorpspissijn. Geen mens die wist hoe lang geleden de pissijn gebouwd was. In rood Oelems baksteen. Een vierkant gebouw. Het deel voor de mannen, een vierkante ruimte met een greppel tegen de achtermuur. Voor de vrouwen waren er twee celletjes met  op een opgebouwd muurtje een plank met een gat d' erin. Geen parochiaan gebruikte de openbare toiletten, want dat waren het, maar toch werd er geregeld tegen de buitenmuren van de pissijn gezeikt. Naast de pissijn was de fietsenbergplaats...en dat stelde ook al  niet veel voor, dus pissijn en bergplaats werden door ons, de dorpsjeugd, ingepalmd. Het was killig koud, maar nog niet helemaal donker, want Vandaele, de elektroman was in het dorp komen vertellen dat de straatverlichting weer aangestoken zou worden. De hele, lange oorlog was het niet gebeurd en we waren het wat gewoon geworden om in het donker rond te scharrelen. Nu priemde er weer een straaltje licht van onder een blakertje, dat aan de elektriciteitspaal vlak voor de kerk op het pleintje  vastgemaakt was.
Het was de eerste avond nog maar aangestoken of Mossel had reeds met Taaf, de garde, zijn kloten gerammeld. Boven het Kerkplein tekende het piepkleine lampje een cirkeltje en precies erin liep Mossel met de neus tegen de grond te zoeken alsof zijn leven ervan afhing.
   - Wat zoek je, René?
   - Vijf frank...
   - Ah, vijf frank...en ben je zeker dat je ze hier kwijtraakte?
   - Ik raakte ze hier niet kwijt. Eigenlijk ginder aan Doois, maar 't is hier zo veel klaarder om te zoeken.
Taaf kon er niet mee lachen, het dorp overigens wel.
De pisgeur sneed in de ruimte en we  zaten onnoembaar stil tegen elkaar gedrukt. Tuur keek eventjes door de deuropening, waar nooit een deur werd in opgehangen. We wisten dat hij het lichtcirkeltje kon zien en dat zijn ogen straks weer aan het duister zouden moeten wennen. We zwegen. We kenden alle geluiden in het dorp .
Ik hoorde de winkelbel... en de deur bleef open, dus ging er geen klant naar binnen, maar was er iemand naar buiten komen staan.
   - Wim, eten, hoorde ik mijn jongste zus roepen.
   - Sssst, sliste er iemand. Bert?
We zwegen en hoorden de winkeldeur weer dicht gaan en:
   - Zie je wel, zei Tuur, als we op het pleintje blijven spelen waren, dan moest Wim al naar huis. 
Eigenlijk wou ik wel naar huis, er zou weer wat gaan waaien ik durfde niet .
   - Vaagt er je kloten aan.
We hoorden Smet met zijn loper in de tilbury door de dorpsstraat razen.
   - Verleden week kwam Smet met Timo van de vrijdagmarkt in Brugge. Heel de lange weg moest de hengst  zeiken, maar Smet sloeg godverdomme zo onbarmhartig met de djakke op Timo's bezwete rug dat hij maar verder bleef peigeren en tenslotte heel het plankier bij café Den Hoorn ondergespoten heeft.Bert vertelde altijd van die vreemde verhalen omdat we niet wisten wat ze hier kwamen doen...
...Ik veerde recht, rende de duisternis door, het lichtcirkeltje in naar de winkeldeur. Moeder stond suiker te wegen. Ze zei niks en ik dook de veilige huiskamer met de lange buiskachel in .Zus dekte de tafel. 

De straatstenen glinsterden. Een oranje stadsbus met beslagen ruiten reed  voorbij. Ik gleed langs de eeuwenoude gevels weg, maar het wou maar niet donker worden in de stad; De steeds weerkerende etalages vlekten bleek op het voetpad en op de straathoeken cirkelden de straatlantaarns.
Wie zou er nu in mijn celletje plaatsgenomen hebben? Zou de Horecaffer hem ook zo goed verzorgen, als een kuikentje op een stokje? Het lampje in het blakertje zou nu wel branden. Haastige mensen liepen me voorbij. De angst begon langzaam in mijn ziel te sijpelen. De lichtvlekken op de stoep duwden  me nu dichter tegen de muur en ik nam mijn valiesje in de andere hand. Een winkel met snuisterijen: Halletarentjes, Brugse Beertjes, kantwerkjes, zwanen-in-alle-groottes en zelf Manneke Pis. Een bakkerij met in de etalage een eenzame moorkop. Nu langs het water dicht tegen het kaaimuurtje onder de bomen. Nu en dan tikte een druppeltje van de bladeren op mijn schouder. De plezierbootjes lagen te dobberen op het inktzwarte water. Een eendenkrooi lag bruin tegen mekaar gedrukt  met de bek onder de linkervleugel op het gazon. Ik zette mijn schoen op een bank tussen de bomen en knoopte de veters van mijn schoenen vast. Het valiesje was gevallen, ik nam het op en liep verder naar die andere gevangene: Guido Gezelle. Hij stond er in brons weliswaar sedert 1930 en Jules heeft er zelfs zijn dood aan gehaald, want het volgende jaar blies hij de pijp uit. Daar kon Guido daar dan weer niets aan doen, want ze hadden indertijd ook genoeg met zijn ballen gespeeld ( ik lachte in al mijn regenmelacholie). Guido was eertijds een gevierd dichter geweest, maar sedert de eminente Brugse Vetbal de media begon te bespelen,  is Guido' s rijk uit. Fini. Amen. De atonale doordravers als Paul Rodenko en Jan Walravens mochten daar zelfs nog anders over denken en ook de neo-romantische dichter Herman Deconinck vond het okee. De Vetbal vond dus van niet en er waren maar twee degelijke literatoren:  Erza Loomis Pound en Vetbal himself. Ze schrijven de enige , echte, ware poëzie. Terloops gaat eens met een naam als Erza door het leven, zou je geen poëzie gaan plegen...?  Daar  zal  ouwe zak Michielje vander Plas geen woorden aan verspillen, maar wat weet hij overigens over dichtkunst, want hij ontving bijna een prijs. Geef toe. 
Ik keek naar Guido en er liep een meeuwenpletsj als een traan langs zijn wang. Guido een groot dichter? Hij was niet eens een fascist, hoogstens een nicht en daarover waren zelfs de eminente heren August Vermeylen en Urbain Vandevoorde het bijlange niet eens. De vogelscheet op Guido's kop was misschien niet het allermooiste, maar had hij dan geen waardering voor het Schone? Voor het droombeeld? Ik kwam vanonder de bomen, de O.-L.-Vrouwekerk voorbij in een natte, smalle straat met spookachtige gele vlekken op de glimmende kasseien. 
   - Ik moet pissen, dacht ik en keek even rond, maar geen kroeg te zien en om zo maar tegen een gevel te zeiken dat had ik afgeleerd.
   - Ik loop een winkel binnen, dacht ik en door de urinedruk op de blaas kreeg ik het plots koud in mijn papierdunne jasje.
   - Het boek is je beste vriend, las ik luidop met de deurkruk van de winkel in mijn hand. Ik dacht er plots aan dat ik de laatste tijd niet alleen vaak in mijn eigen sprak, maar het ook vaak ook luidop deed. 
   - Ze doen het allemaal, had de Horecaffer gezegd, want wie het niet doet wordt gek. Het was voor mij een hele geruststelling. Uiteraard. 
De damp sloeg op mijn brilglazen toen ik de deur opende en ik zag geen lul ver meer. Ik zette het valiesje neer en zocht mijn zakdoek om de glazen te boenen, doch buiten enkele vetstrepen bracht ik het niet en de Belgische friet altijd zijn tol. Ik schoof het valiesje met de voet een beetje opzij en van tussen de oogspleetjes keek ik de winkel in. Aan de kassa zat een remedie tegen de liefde verstandig te zijn en mijn verschijnen had haar blijkbaar wakker geschud in deze regenavond en haar ogen priemden dwars door het jofele jasje heen. Celle Naalde had het nog in elkaar geschoten, het jasje. Het had bovendien vele oorlogen meegemaakt en volgens  mijn alwetende moeder - God hebbe hare (  godvruchtige) ziel - was de bier- en tabakslucht  niet meer uit de stof te stomen. Zou de lucht van de nor er zich ook gehuisvest hebben? Waarom keek het spook ban de opera me anders zo venijnig aan? 
Ik wou naar de kassa lopen, maar vlak voor me doemde in levende kartonlijve de grootste Vlaamse schrijver sedert Willem die Madoc makede op. In  volle weelde van zijn oliegekliste haren en de pasjabuik troonde hij daar om de intelligente lezer - eigenlijk zijn ze er  niet in Vlaanderen, daar niemand Erza Pound leest -  met zijn weke kartonhand naar een oneindige stapel boeken te wijzen. 
   - Wat een hoop; dacht ik luidop, maar de Blauwkous bij de kassa remde mijn oude gewoonte.   Zou ik een exemplaartje kopen met het in de gevangenis verdiende bloedgeld? 
Juffrouw Spitsmuis - 't zal wel een verschrompelde muis zijn ...- klom vanacher de kassa en liep mijn richting. Ik was de enige klant.
   - En...?
   - Dedju, dacht ik, het winkelpersoneel is nog vriendelijker dan de frietmadammen en de cafébazen. We gaan vooruit. ( Zing verder, Raymond) .
   - Ik moet dringend plassen, mevrouw, probeerde ik in mijn schoolmeesterstaal van weleer en...
   - Op het einde van de winkel is er een toilet voor klanten. 
Ik schrok, want ik had een snauw verwacht, maar toch meende ik een speciale intonatie in het woord klanten te horen..., maar de urinedruk was te hoog en ik liep naar het einde van de winkel. 
Het innige genot van een blaas te mogen leegpersen. Koude rillingenlangs mijn rug.
   - De herinnering is mooier dan het ding, zei een verlopen student Germaanse steeds terwijl hij stond te pissen om daarbij te bewijzen dat hij wist wie Herman Gorter was...Overigens ook al geen groot dichter, want hij was geen fascist, wel communist. De -ist is er wel, maar...dat zou zelfs Geo Van Deksele weten.
Ik liep terug naar de kassa, maar langs een ander gangetje om het-boek-je-beste-vriend te kunnen bewonderen. Kookboeken van ene Julien. Reisverhalen van alweer Julien. Bierboeken ( jaja)  nog maar eens van Julien. Het genie Julien. Ook fascist, misschien? Suske en Wiske niet van Julien. Kan blijkbaar niet tekenen. Spijtig.
Ik zag in de verte het valiesje staan en vreemd genoeg ik voelde me plots warm en  haastte me. In mijn overijling stootte ik een boekje van een stapeltje, niet zo groot, maar toch behoorlijk.
Ik raapte het op. " De gouden Stiften uit de 13de Eeuw."  
   - Nooit van gehoord, dacht de sluimerende historicus  in mij.
Op de achterkant van de kaft vond  ik een foto van de auteur en ik herkende hem onmiddellijk.
   - Kijk me nu eens, onze Kazi, zei ik meer dan luidop.
   - Inderdaad, antwoordde het liefdesremedie, moet ik het inpakken of is het niet voor een geschenk?, smaalde ze me nog snijdend toe.
   - Ikweet niet, aarzelde ik.
Die Kazi toch. Hij werkt mee aan die enig-populaire Vlaamse zender .
   - Ga toch eens TV kijken, zei de Horecaffer bijna elke avond. Er zijn toch zo'n leuke programma's. Rad van Fortuin. Rapklap. Viersprong.
   - Wat zijn het voor programma's  ?
   - Wel, goeie programma's, want de directeur zei het verleden week nog. Als de  mensen maar een beetje meer naar Viersprong van Kazi keken...We zouden nog ons werk kwijtraken.
   - Ik heb toch geen zin.
   - Spijtig , besloot hij zijn niet-geslaagd betoog, maar de directeur van de nieuwe zender is wel prof aan de K.U.L.
Dat had ik extra gevaarlijk gevonden, maar niet aan de Horecaffer gezegd.
Ik stond nog steeds met die Gouden Stiften van Kazi in de handen en vroeg:
   - Wat is het voor een boek? 
   - Oh, het verkoopt enorm, maar ja, Kazi is ook populair, nietwaar? 
Ik kon maar niet tot een besluit komen...Zou ik er toch eentje nemen  van die grote stapel, daarginds? Misschien verkochten  die boeken ervan nog beter ...en was de auteur, Vetkwal, nog meer populair. Zeer belangrijk. 
Ik liep weer naar de grote stapel, de Spitsmuis volgde en schrok toen ik een boek nam en erin bladerde. " Een Zeepbellensprookje" , las ik en verder " Ik wens er met klem op te wijzen dat alle personages uit dit boek verzonnen zijn, en dat iedere gelijkenis met bestaande personen, hooguit kan worden toegeschreven aan het dartele spel van veel toevalligheden." Wat een held. Eerst wild om je heen schoppen en dan als een laffe hond in het hok van het onverwachte kruipen. Je jaagt de hele klas op de kast en in de hoerentent, maar onvoorzien kon je er zelf niet zijn. Spijtig. Je beëindigt wel de klotenschool, maar dat hoef je dan maar later te schrijven  als je populair bent  en je het citatenboek met Rutger Kopland, J.-P. Guepin, Steve Zeitlin, Hugo Claus, Julien Green, Françoise Sagan, Ben Cami, Heinrich Böll, Hans Andreus, Henri de Montherlan, Simon Vinkeloog, Herman Deconinck, André Gascht, Hans Lodeizen, Willy Roggeman, Adriën F. Th. van der Heijden, (eindelijk) Ezra Pound, Octavio Paz, Daniël Robberechts Simon Vestdijk, Chris Yperman en Jaap Goedegebuure gekocht , want zo ben je dan wel belezen, nietwaar. 
   -  Hmhm, kuchte  de Spitsmuis.
Ik schrok weer naar de werkelijkheid en de toevalligheden en zei:
   - Ik koop " Het zwarte Schaap ", mevrouw.
   - Juffrouw, hakte ze.
   - Excuseer, juffrouw. Waarom werd ik godverdomme zo mak en tam?
   - Ken ik niet!
   - Oh.
Plots  ging de deur achter de kassa open en een slanke man in donkergrijs driedelig pak verscheen in de deuropening .Ik zag hoe hij dadelijk mijn valiesje fixeerde en dan verder mijn jasje grondig uitrafelde/
    - En?, vroeg hij in de traditie van de frietmadammen, cafébazen en boekenverkoopsters. 
   - Hij zoekt " Het zwarte Schaap, zei de Muis.
   - Zwarte Schapen genoeg, wou hij grappig zijn en bekeek me met zo'n minachtende blik dat ik even huiverde , maar plots wakkerde het oude vuur in me op en ik zou godverdomme niet meer laten doen  
   - Ken je de uitgeverij, vroeg de Muis en ze negeerde de yuppie.
   - Agnam, zei ik zonder aarzelen, want de Horecaffer zou het me anders uiterst kwalijk genomen hebben, vreesde ik. 
   - Kijk maar in de fichebak, Betty, zei de yuppie. 
Tk verstarde. Het sprankeltje vuur dat eventjes weer de kilte in mijn ziel verdreven had , gleed weg in de diepe holte van de eenzaamheid. Het verre bleke diabeeld van het begin van alle onbegrepen ellende danste op het witte doek van mijn geheugen. Ik slaapwandelde naar mijn valiesje. Ik hoorde psychedelische geluiden die in het slakkenhuisje van mijn oor de weg niet bleken te vinden. De deurbel rinkelde.

De duisternis had zich nu toch in de straat vastgebeten en ik wist het niet meer, toen ik langs de lange blinde muur van het bekende ziekenhuis gleed.
De  grote koperen poort met die felle klinkspijkers stond nog open en als ik daar nu even binnenglipte om een plaatsje voor de nacht te vinden, want  hoe langer hoe meer besefte ik dat ik nu een vrij man was, maar de vrijheid bleek een vreemd wezen te zijn en wat moest je ermee aanvangen? 
De kasseien waren hoekig en scherp en drukten pijnlijk door de dunne zolen van schoenen. Ik liep een eindje over het gangetje, toen ik plots tegen iemand aanbotste. 
   - Is de poort nog open,? vroeg  die iemand uit de hoogte.
   - Ja, antwoordde ik en verbaasde mezelf alweer dat ik niet zegde dat ik er anders toch niet had kunnen doorlopen.
   - Ik denk dat je terug moet gaan, hoor, want het ziekenhuis is gesloten. 
   - Waarom lieten ze de poort open?
   - Ga toch maar terug. 
Eindelijk herkende ik hem. Het was Giel Hulsschout , de beruchte praesens van weleer. Hij had blijkbaar zijn studies medicijnen toch beëindigd, want zijn vader was overigens stinkend rijk .
     - Ik heb tijd en mijn vader heeft geldplacht ie te zeggen.
Ik wou juist roepen ( want er stroomde een intense blijdschap door mijn lijf):
   - Giel, ken je me niet? 
Toen de hoofdgeneesheer van het eeuwenoude gasthuis hakte: 
   - Je hebt hier niks te zoeken. Het bezoekuur is reeds lang verstreken en...hij keek eventjes naar het valiesje, voor opnamen moet je in het andere gebouw zijn. Ik maakte rechtsomkeert en liep alweer op de schonkige kasseien onder h et gelaerijtje door en stond weer in de donkere straat en zag dat zelfs de boekwinkel zijn gastvrije deur gesloten en de lichten gedoofd had. De duisternis en de eenzaamheid drukten me plat en ik wist nu dat ik bij alle koperen platen naast eikenhouten gesculpteerde deuren niet hoefde aan te bellen...


De lucht was grijs in die november toen ik uit de aula kwam. Prof Verbeke had een uur geluld over het bestaan van God en de sk-klanken weelderig over de studentenkoppen gestrooid. Ik stopte eventjes op de trappen om vlug een sigaret op te steken en zodoende de bijtende middaghonger te verdringen. Ik liep onder de Maria Theresiapoort  door , negeerde de bedelaress met haar slonzig kindje op de arm, want in Heverlee of was het Herent had ze een kast van een villa staan en liep pardoes tegen Giel Hulsschout.
   - Wim, zei Giel verstrooid en keek over mijn hoofd in de verte.
Ik voelde me geflatteerd, want Giel dat was een monument. Hij was groot en sterk. Elke avond zwierde hij met klasse een paar broekventen bij Marraine, de Moeder van alle Vlaamse studenten, met hun kloten buiten.
   - Kom terug als je droog achter de oren bent.
Giel scheurde meestal met een zware tweedehandse motorfiets door de Alma Materstad, dus hij domineerde de club. Hij was praesens. Hij besliste wie d'er moest trakteren pf mocht winnen bij het kaarten, bovendein was hij de leider van Stalag-17. Een ietwat vreemde naam natuurlijk, maar Giel was na het zien van de film,    waarin William Holden de Moffen te slim af was, enorm getroffen! ( Lees verder 'De Tocht terug '(2)