Dag 65 - 2 juni / villamayor de Monjardin - Viana (31km)
Vandaag was weer een fantastische dag die heel vroeg begon terwijl het nog fris was en de zon nog net achter de horizon verscholen zat. Het stappen ging vlot, en ik kon echt genieten. De omgeving is prachtig en naarmate het zonlicht zijn plaats opeist wijzigen de kleuren, maar wordt het ook warmer. En warmer. En warmer. En warmer.
Drinken is de boodschap. Ik had 2 liter water bij en die waren allemaal op vóór ik aankwam in Viana.
Er waren ook weer enkele stevige klimmetjes bij en gevaarlijk steile afdalingen, maar ook dat was fun.
Verschillende keren kwam ik in een toestand van "de weg en ik", verstand op nul en stappen maar.
Viana is een mooi stadje, en de albergue is ok. Vanavond vroeg een man uit Canada die ik al meerdere keren ontmoet had om samen te gaan eten met enkele Ieren. Uiteindelijk zaten we met de Canadees, 2 Ierse vrouwen, 1 Ierse man, een Koreaanse jongedame en een Japanse jongedame aan 1 tafel. Heel gezellig was dat.
Morgen zou het nog warmer worden, dus denk ik eraan om wat minder kms te doen. Ik zie wel.
Dag 64 - 1 juni / Cirauqui - Villamayor de Monjardin (24km)
Vandaag heb ik de etappe vrij kort gehouden omdat ik wist dat het warm ging worden, zo'n 30 graden. Ik was al vóór 12h bij de albergue, en had als eerste de keuze voor een slaapplek. Dan ben ik gaan eten: een enorme gemengde salade voor amper 7 Euro.
Tijdens het stappen zelf zijn er door de warmte momenten dat ik mijn hoofd volledig leeg kan maken, en dat doet goed. Ik concentreer me dan alleen op mijn ademhaling en het pad. Af en toe sta ik ook in bewondering voor de prachtige landschappen. En maar water drinken natuurlijk, zo'n 2 liter per voormiddag.
Wanneer ik met andere pelgrims praat, de meeste zijn gestart in St Jean, vinden die het enorm moedig dat ik dit van thuis gestart ben. Zelf vind ik dat niet, maar enige trots is mij wel niet vreemd. Ik leef nu echt in een andere wereld: heel vroeg gaan slapen, heel vroeg op, stappen, genieten, reflecteren, eten wanneer het kan ( en liefst veel), en elke dag kennis maken met andere mensen uit alle hoeken van de wereld. De camino is nu echt begonnen.
Morgen probeer ik een langere etappe te doen, naar Viane of zoiets.
Dag 64 - 1 juni / Cirauqui - Villamayor de Monjardin (24km)
Vandaag heb ik de etappe vrij kort gehouden omdat ik wist dat het warm ging worden, zo'n 30 graden. Ik was al vóór 12h bij de albergue, en had als eerste de keuze voor een slaapplek. Dan ben ik gaan eten: een enorme gemengde salade voor amper 7 Euro.
Tijdens het stappen zelf zijn er door de warmte momenten dat ik mijn hoofd volledig leeg kan maken, en dat doet goed. Ik concentreer me dan alleen op mijn ademhaling en het pad. Af en toe sta ik ook in bewondering voor de prachtige landschappen. En maar water drinken natuurlijk, zo'n 2 liter per voormiddag.
Wanneer ik met andere pelgrims praat, de meeste zijn gestart in St Jean, vinden die het enorm moedig dat ik dit van thuis gestart ben. Zelf vind ik dat niet, maar enige trots is mij wel niet vreemd. Ik leef nu echt in een andere wereld: heel vroeg gaan slapen, heel vroeg op, stappen, genieten, reflecteren, eten wanneer het kan ( en liefst veel), en elke dag kennis maken met andere mensen uit alle hoeken van de wereld. De camino is nu echt begonnen.
Morgen probeer ik een langere etappe te doen, naar Viane of zoiets.
Vandaag was het weer eens een fantastische dag. Heel de dag zon, tegen de middag 26 graden, met een beklimming om u tegen te zeggen. De Alto del Perdon is 770m hoog en er staat een geweldige rij windmolens bovenop. Er staat ook een geweldig mooi monument op is ijzer, met pelgrims op weg. Daarna gaat het bergaf. In Puente la Reina heb ik tapas gegeten.
Het stadje waar ik nu ben zie je van ver op een berg liggen, net een sprookje. Ik zit hier met Duitsers, Fransen, Oostenrijkers, Zuid Afrikanen, Japanners, Australiërs, en Amerikanen.
Morgen naar Villamayor de Monjardin.
Vandaag weer om half zeven vertrokken, zonder ontbijt. In een voorstadje van Pamplona heb in een panederia mezelf op een lekker ontbijtje getrakteerd, en op de middag heb ik in Pamplona lekkere tortilla's gegeten. Daarna ben doorgegaan naar Cesur Menor, naar een familie albergue. Heel netjes, niet meer dan 10 mensen in 1 kamer. Ik zit hier met Gust, van Jan geen spoor. Geen bijzonder stadje, maar er zijn wat winkels en enkele restaurants.
Morgen naar Cirauqui, en vraag me niet hoe je dat uitspreekt.
De weg die we nu volgden leek sterk op wat we gezien hebben in Frankrijk, net vóór de Pyreneeën. Klimmen en dalen tussen het groen. Wel mooi maar niet spectaculair, en met enkele wezenlijke verschillen: Hele stukken van de paden zijn verhard en vlak gemaakt hetzij met asfalt, beton of steenslag. Het lijkt wel een autostrade voor pelgrims.
Een ander verschil zijn de pelgrims: Amerikanen, Koreanen, Duitsers, Zuid Afrikane, Australiërs, enz. Je ziet altijd wel iemand lopen. Het is ook gedaan met slapen tot 7h of zo. De eersten beginnen al in te pakken om 5h. Tegen het eerste licht zijn ze weg. Ikzelf ben dan ook maar om half zeven vertrokken.
In Larrasoana slaap ik in een refuge, een zaal met 50 bedden.
Ik kom sinds St Jean nu ook elke avond Jan en Gust tegen. Vanmiddag hebben we goed wat wijn binnen gewerkt. Mag ook wel eens, maar dat is niet voor alle dagen. 'S avonds vrij goed gegeten in het plaatselijke restaurantje.
Morgen naar Cesur Menor.
Dag 60 - 28 mei / St Jean Pied de Port - Roncevalles (27km)
St Jean is een heel mooi toeristisch stadje waar ook heel veel mensen toekomen die van daaruit te voet naar Compostella vertrekken. Onvoorstelbaar hoeveel pelgrims daar elke dag rondlopen. En dus vertrekken er ook elke dag honderden mensen door de Pyreneeën naar Roncevalles. Een prachtige tocht die de eerste 20 km alleen maar stijgt, soms licht maar er zijn ook hele steile stukken bij. Ik had heel weinig problemen, en was al voor drie uur binnen. Alice is in een refuge op 8 km van St Jean gebleven. Zij gaat het de eerstvolgende dagen rustiger doen. We hebben wel afgesproken dat we nog eens contact maken na de tocht om foto's uit te wisselen.
Het eten was geen succes vanavond: een pelgrimsmaaltijd die wel goed smaakte, maar het was niet voldoende om mijn maag te vullen. Misschien noemen ze het daarom een pelgrimsmaaltijd. Ik zal morgen wel ergens bijeten.
Voor morgen weet ik nog niet waar ik zal slapen, maar dat is geen probleem omdat er niet meer moet gereserveerd worden.
Dag 58 - 26 mei / Ostabat - St Jean Pied de Port (21km)
Vandaag een relatief korte en niet zo zware etappe naar St Jean. Redelijk weer met af en toe een drupje regen. De omgeving was evenwel wondermooi. Zeker de intocht van St Jean was bijzonder. Weer een mijlpaal bereikt.
Ik heb een hotelletje geboekt samen met Alice om de kosten te delen. Morgen nemen we een dag rust.
Ongelooflijk. Dat is de enige manier om de landschappen te omschrijven die ik vandaag gezien heb. Zo mooi. En dan was het weer nog niet op zijn best. De heuvels zijn nu bergen, en de klimpartijen navenant. Maar het gaat prima, en ik heb plezier in het klimmen en afdalen.
Alice heeft nog steeds last van haar voet, en komt dus enkele uren later binnen.
Vanaf nu komen meerdere routes bijeen, en is er een massa pelgrims op pad. Inde refuge waren er zeker 40 pelgrims vandaag. Het eten was lekker en het was zeer gezellig. De wijn vloeide overvloedig en ik hoop maar dat dat niet elke dag zo wordt, want dan denk ik niet dat ik het haal.
Morgen naar Saint Jean Pied De Port.
Dag 56 - 24 mei / Orthez - Sauveterre de Béarn (24km)
Vandaag vrij bewolkt, maar droog en dus goed wandelweer. De landschappen zijn soms adembenemend. De klimmetjes ook. Het worden nu behoorlijke kuiten bijters waar blijkbaar geen eind aan komt. Maar ik geniet ervan want ik voel dat mijn benen en voeten het aankunnen. Efkens de spieren testen zeg ik dan.
Bovenop zo'n berg kon ik de Pyreneeën weer zien, nog meer dan 50km verder. Onderweg ook een speciaal soort schaap gezien met lang afhangende haren. Ook veel hagedisjes.
Bij het naderen van Sauveterre krijg je plotseling een prachtig zicht op het hoger gelegen middeleeuwse stadje. Dan moet je via een stenen trap helemaal naar boven.
Ik slaap vanavond in een gite bij een Kroatische dame. Alles prima in orde.
Morgen naar Ostabat.
Mooie landschappen vandaag bij mooie wolkenluchten en af en toe zon. Prachtig wandelweer dus. Het wordt alsmaar bergachtiger maar daar hou ik nu wel van. Ik voel mij in goede doen en kan af en toe stevig doorstappen. Vooral in de voormiddag heb ik veel foto's gemaakt.
Na de middag was er meer bewolking en het werd iets frisser.
Toen ik in Orthez aankwam bleek de refuge vol te zitten, en hoorde ik van Gust die daar al was dat het daar een rommeltje was.
Dan kreeg ik een telefoontje van Alice dat zij een probleem heeft met haar voet. Een soort peesontsteking.
Ze zou pas laat binnenkomen.
Dan heb ik het klooster gebeld om naar slaapplek te informeren, en dat was geen probleem. We slapen dus vanavond bij de nonnekes, en werden ontvangen door een heel lieve piepkleine pinguïn. Zo lief dat ik heb gedacht om haar in mijn rugzak te steken en mee te nemen.
Vandaag heb ik echt de Pyreneeën gezien, nog ver maar toch duidelijk zichtbaar.
Morgen naar Sauveterre de Béarn.
Dag 54 - 22 mei / Mont De Marsan - Hagetmau (35km)
Vandaag dan toch gekozen om de trajecten Mont De Marsan - Saint Sever en Saint Sever - Hagetmau in één keer te doen. Na de lange trajecten van de vorige dagen hadden zowel Alice als ik het heel lastig op het einde. Maar we zijn er geraakt.
Het landschap is nu terug heuvelachtiger en meer gevarieerd. Heel mooi. Ook het mooi weer maakt het stappen aangenaam.
Vanmiddag hebben we in Saint Sever gegeten. Geen onverdeeld succes deze keer. De salades van de salad bar waren nogal vettig. De frieten waren niet goed gebakken. Alleen de steak was ok, en het nagerecht. We hadden wel veel gegeten, zodat het stappen daarna niet zo goed ging. Volgende keer iets lichter nemen denk ik dan. Maar ik weet ook dat morgen of overmorgen het volgende restaurantje al lonkt, en dat ik dan toch weer heel de dagmenu pak. Ik heb de laatste weken elke dag wel dubbel zoveel gegeten als normaal thuis, maar bijkomen doe ik niet.
In de refuge heb ik een pelgrim uit Grobbendonk leren kennen: Gust Belmans, pas gepensioneerd brandweerman. Alice kent hem van vroegere etappes. Verder is er ook weer een Duitser die met de fiets naar Compostella rijdt.
Morgen naar Orthez. Ik kan de Pyreneeën al ruiken, of zijn dat mijn kousen?
Dag 53 - 21 mei / Roquefort - Mont De Marsan (31km)
Vandaag weer een hele mooie tocht gedaan, nog altijd vrij vlak, voornamelijk door bebost gebied. Het weer is schitterend.
De benen waren vandaag nog wat zwaar van gisteren, maar het ging.
Mont De Marsan is vrij groot, en we slapen weer in een gite met Jan en Herman.
De etappe van morgen moeten we nog bekijken, kort of lang.
Ik denk dat ik een rustdag ga inlassen in Saint Jean Pied de Port, de laatste stad vóór Spanje.
Ik heb ook met Alice afgesproken dat we na morgen terug alleen gaan stappen.
Deze etappe is uiteindelijk bijna 40km geworden. 1 omdat we 4km in te halen hadden van vorige etappe, 2 omdat we een "kleine" omweg hebben gemaakt om de stele te zien waarop te zien is dat de afstand tot Compostella nog exact 1000km is. We waren dan ook pas na achten ter plaatse in de refuge. Snel iets gegeten en gaan slapen.
De weg was wel mooi, we zitten nu echt in de Landes met bomen, bomen, bomen. Bossen dus, heel de dag lang.
Morgen naar Mont De Marsan.
Oh ja, in de gites komen we nu telkens Jan en Herman tegen.
Vrij laat vertrokken in Bazas gezien de korte etappe. Heel de tijd een oude spoorlijn moeten volgen tussen het groen, wel mooi maar op den duur wel eentonig.
Ik stap nog steeds met Alice, en we lachen veel.
De overnachting gebeurde in een gite bij een boerderij. We moesten zelf eten maken: spaghetti bolognese.Er was ook een houtvuur, dat ik duchtig heb laten branden want s'avonds kan het nog fris zijn.
Morgen naar Roquefort.
Vanmorgen nog een uitgebreid ontbijt gekregen van onze gastheer en gastvrouw. Bedankt Yves en Clémence voor deze prachtige opvang.
Na wat telefoneren vonden we een slaapplaats in Bazas, een refuge van de gemeente die door het bureau voor toerisme beheert wordt. We moesten daar wel vóór half zes zijn voor de nodige formaliteiten. Onderweg nog eens een goed restaurantje tegengekomen. Daarna rustig doorgestapt, tot we ineens ontdekten dat we half zes niet gingen halen tenzij we een echte spurt inzetten. Dat heb ik dan ook gedaan. Ik ben de laatste 3 km in volle vaart beginnen stappen, om 2 minuten te laat aan te komen. Het bureau was net gesloten, maar er liep nog iemand rond die, gelukkig voor ons, toch terug opende.
In de refuge hebben we twee andere Belgische pelgrims, Jan en Herman, leren kennen.
Toen ik later belde naar de volgende plaats (Captieux) bleek dat de refuge daar tijdelijk gesloten is, en het enige plaatselijke hotel veel te duur. Dus hebben we geboekt bij een boerderij die pelgrims opvangt, 4 km vóór Captieux. We moeten wel zelf voor eten zorgen, maar dat kennen we ondertussen allemaal.
Vanmorgen eerst eten gaan kopen voor de ganse dag. Voorlopig stappen Alice en ik nog samen, gewoon omdat er zo weinig mogelijkheden zijn om te slapen en te eten, en ook omdat onze tempo's hetzelfde zijn. Dat stapt makkelijk en af toe praten we over onze problemen.
De route loopt langs een oude spoorweg en is dus makkelijk, en toch mooi wegens de vele bossen en af en toe een mooie boerderij.
Plotseling horen we een gepiep langs de weg. Ik dacht aan een vogel, maar wat ik ineens zie zijn twee piepjonge katjes. Alice begon ze direct water te geven en zo. Het feit dat mensen zo'n jonge beestjes zo maar ergens dumpen is gewoon schandalig. Ze meenemen was geen optie, dus hebben we ze terug op de grond gezet en achter gelaten.
Vanavond zitten we in een mooie gite en gaan we zelf koken: spaghetti bolognese. De dame van de gite heeft ons nog een lekker flesje Bourgogne bezorgd.
Morgen een lange tocht naar Roquefort.
We zijn nu al enkele dagen door de Bourgogne en dat is er aan te zien, de ene wijngaard na de andere in een licht glooiend landschap. De zon blijft van de partij maar het is niet te warm.
Vandaag heb ik veel met Alice samen gelopen. Zij zit in een moeilijke periode wegens haar familiale omstandigheden, en kan wat steun gebruiken.
In La Reole werden we opgehaald door een man die ons naar een dorpje in de buurt bracht. Hij en zijn vrouw hebben ons schitterend ontvangen, en we hebben heel lekker gegeten. We hebben ook goed gebabbeld over onze families, kinderen en kleinkinderen. Zij hebben twee dochters, één woont in Korea, de andere in Duitsland. Viva Skype.
Voor morgen is er nog geen slaapplek vastgelegd, maar dat komt wel goed. Dat lastige weekend met die feestdag vorige donderdag is tenminste goed verlopen.
Morgen naar Bazas, en zo lopen we stilaan de Landes binnen met zijn uitgestrekte bossen.
