Toen voor de zoveelste maal het electriciteitscircuit in mijn appartement het liet afweten dacht ik ineens aan een vroegere franse aanduiding van Spanje:ten Z van de Pyreneeen begint Afrika .Deze Zondag is er een van niet ongestoord achter de computer kunnen werken, mijn stressvermindering door middel van een kopje zwarte koffie ging niet, er was geen stroom. Mijn familie hier aan de kust die anders mijn Zondagen wat komt opvrolijken, had andere afspraken. Gelukkig was er zonet ineens weer licht , de kaarsen die ik klaar gezet had zijn overbodig geworden, maar ik berg ze nog niet op, je kan niet weten. Misschien, dat ik nog wat allerlaatste administratieve beslommeringen afwerk, daar heb ik eigenlijk geen zin meer in, ik ga maar verder lezen in het interessante boek van Hirsi Ali:"Mijn Vrijheid".en dan maar weer tot morgen medebloggers ,slaap wel en om Sonja Barend aan te halen:"Morgen gezond weer op."
Als ik het even niet meer zie zitten en maar doelloos loop te ijsberen denk ik na een tijdje <en nu eerst een kopje koffie> Een vroegere vriendin van me zei altijd als ze ergens over piekerde <eerst een biertje> Ontelbare kleine kopjes koffie zijn door mijn keelgat gegleden,sinds ik ergens gelezen heb,dat koffie zo'n goede anti-oxydant is, maak ik me niet meer druk over te veel cafeine. trouwens ik slaap altijd goed op een kopje sterke zwarte koffie. Ik drink cafe solo zoals ze in Spanje zeggen,koffie met melk is cafe con leche en koffie met een beetje melk cafe cortado Als ik zoals ik nu doe over koffie ga leuteren, dan zie ik het echt even niet meer zitten. 't wordt tijd dat ik bij mezelf ga denken NIET ZEUREN.en ga iets doen.Wandelen langs de boulevard is geen optie, een saaie grijze lucht en een hele sterke wind. Er ligt nog een legpuzzel op me te wachten, geen gezellige een van 300 stukjes verschillende groenten soorten, om nu snij-spercie- en andere bonen, groenten-en fruitstukjes tot een groenteboers paradijs om te toveren, laat maar.Ik ga nu eerst maar een cafe solo drinken.
Mijn vader die een groot voorstander was van bewegen, zelf aktiefturner in zijn Sneekse jonge jaren, kon het moeilijk verkroppen, datzijn enige dochter,waar hij bovendien dol op was,op een Zaterdagnamiddag in een hoekje van de kamer zat te lezen, inplaats van wat aktiefs te ondernemen en tot mijn verdriet riep hij dan:"Kom op, jas aan we gaan een stukje lopen zo koud is het niet." Door ervaringwijs geworden wist ik, dat zo'n eindje vaak een uur werd,zuchtendging mijn boek opzij, maar ik wist er wel een slaatje uit te slaan."Ookwat winkels in de stad kijken toch,niet alleen langs de grachten".OK na de grachten de stad in was zijn antwoord. Wandelen met mijnvader vond ik best fijn, hij liep tenminste stevig door.We liepen langs de Bijenkorf, mijn vader kocht sigaren, we staken de Dam over naarde Nieuwe Zijdsvoorburgwal."Gaan we ook nog naar Heck?"
Mijn vader lachte wat geheimzinnig "Nee niet naar Heck, we gaan naar Wynand Fokkink.Had ik nog nooit van gehoord "Wat is daar dan?" "Zal je wel zien,nog even nieuwsgierig blijven" Wynand Fokkink bleekeen wat donkere ruimte met een grote bar,ik vond het maar niets.
"Dit is mijn dochter"zei m'n vader tegen de man achter de bar en diemoest maar eens een likeurtje leren drinken. "Zo, zo en voor U een recht op en neer?Dit lokaal heet een proeflokaal jonge dame".
De barman zette twee glaasjes voor ons neer,die waren zo boordevol geschonken dat er als het ware een kop op de drank zat."Eerst heel voorzichtig de kop eraf drinkenhoor"adviseerde mijn vader.Als ik mijnogen dicht doe herinner ik me weer de scherpe smaak van de likeur .
"De eerste slok is nooit zo lekker jonge dame, neem nog maar een klein slokje" en inderdaad bij het tweede slokje smaakte de likeur veel beter.
Lieve medebloggers hartelijk dank voor al jullie getoonde belangstelling , voor de mooie gedichten, de mooie afbeeldingen, fijne welkomst teksten. Ik verwonderde me al over de vele bezoekers op mijn blog, maar had als computer analfabeet niet door, dat ik in het gastenboek moest kijken! een heel goed week-end gewenst van ommekiek
Vanmorgen te haastig iets aan mijn blog toegevoegd, is dan ook wel te zien, aan 'n slordig "gebakken visje", ik was met verschillende dingen tegelijk bezig , ik bewonder maarten er altijd om dat hij zoiets heel gemakkelijk foutloos kan, ik kan het niet en dat weet ik al heel lang. Vandaag tot nu toe een bijna zonloze dag, zonnig bericht uit Spanje slaat nu nergens op. Echt dus een dag om bankafschriften,die ik altijd in mijn kluis tot later opbergen gooi, eens in hun mappen op te bergen, zag dat de postbank van me verwacht -en las tot mijn grote schrik, dat dat voor alle nederlandse banken geldt-dat ik voor eind van dit jaar persoonlijk bij die banken langs moet komen om me te identificeren. Ik vlieg op deze vergevorderde leeftijd beslist niet meer naar Nederland, zal de tegoeden maar naar mijn Spaanse Bank overmaken, ik krijg langzamerhand een hekel aan administratie.Het wordt al erg vroeg donker, ik verlang nu al weer naar de zomer en zomerdrukte aan stranden.
Een gebakken visje halen bij de visboer, mijn moeder vond dat tijdens de familie vakanties in Sneek hetsummon, ze hoefde die dag dan niet bij de familie te zijn, alleen met een lievelingszuster ging ze op stapen dat "stappen"eindigde altijd met het eten van een gebakken visje, waarbij zij vaak verzuchtte, wat makkelijk toch als je alleen zou wonen, voor niemand hoefde te zorgen, geen aardappels schillen,groenteschoonmaken,alleen voor jezelf zo nu en dan een gebakken visje halen,wat een heerlijk leven zou dat zijn.Mijn moeder was een avondmens ,de late avonden in haar keuken waren tijdens mijn jonge jaren een bronvan genoegen, er werd dan vlak voor het naar bed gaan nog iets lekkers gegeten, mijn broer kwam daar uitzijn kamer ook op af.En ook ik vind een gebakken visje niet te versmaden, al kan ik dat visje niet bij eenvisboer halen en ik moet het zelf in olijfolie bakken.
Tja, als je niet goed op je kalender kijkt alvorens iets te gaan ondernemen, kom ik hier nogal eens voor gesloten deuren te staan. Nu was gisteren hospitaal USP niet gesloten, maar onderweg daar naar toe kreeg ik een onrustig gevoel, omdat taxista Manuel zijn vrouw meegenomen had en ik na begroeting vroeg waar ze naar toe gingen , "dat was naar San Roque het was immers een dia de fiesta, het was allerheiligen ". Nou ja een bloedprik geven zal toch wel kunnen dacht ik.Ik dacht dus verkeerd, want dat kon niet .Maarten zou me komen halen , ik bleef bij de receptie balie geduldig zitten wachten ,kwam te weten, dat alleen eerste hulp afdeling open was, ik was in een soort ER programma verzeild geraakt. Bij Maarten thuis werden voorbereidingen gemaakt voor een bezoek aan het dolfinarium, na koffie en toast bracht Maarten me thuis, voor hem hoefde het dolfinarium niet. Voor mij hoefde eigenlijk de hele dag niet, was zo gezegd een overdreven overbodige dag in mijn repertoire. Overdreven, dat zei mijn broer eens toen ik van een "uitje thuis kwam".Doe niet zo overdreven, ik hoor als het ware nog het timbre waarmee hij het woord uitsprak, later toen hij een dochter had die overdreven op het krijgen van een petticoat, die ik voor haar meegenomen had, reageerde vond hij dat overdrevene prachtig.Ik was thuisgekomen van een driedaags klasverblijf in een uitspanning op de Veluwe.Alleen mijn broer was thuis en ik was zo vol van alles wat ik had meegemaakt, dat ik losbarstte over beroemde mensen die we hadden moeten uitbeelden, de lerares nederlands had me in het oor gefluisterd, dat ik Einstein moest uitbeelden en mijn krullenbos nog erger in de war gemaakt dan die al was. Broerlief was altijd beheerst , hield zich naast zijn studie aan een gedragscode zoals elke ochtend :ochtendgymnastiek, zoals elke dag :minstens een uur viool studeren.Zijn muzikaliteit had hij van mijn moeders familie geerfd, mijn moeder zelf had een absoluut gehoor en haar jongste broer(oom Guus) kon op gehoor piano recitals naspelen.
Ouder worden houdt in "weinig fysieke aktiviteiten, proberen door het aanboren van nieuwe geestelijke inspanning nog wat levensspanning op te bouwen". vandaar dat ik aan een weblog begonnen ben, want in wezen voelde ik me een computer analfabeet en daar moest verandering in komen.Zo'n weblog neemt de plaats in van het ouderwetse dagboek.Aan een dagboek bijhouden ben ik al vele malen in mijn leven begonnen en evenzo vele malen mee opgehouden. Een weblog kent meer mogelijkheden,omdat familie leden en vrienden die een computer hebben meer bij je oudere leven betrokken worden. Door wat te vertellen in een weblog, val ik niet uitsluitend terug op lezen, terwijl ik bovendien ging merken,dat mijn lees concentratie afnam, vaak viel ik al lezend in een makkelijke stoel in slaap,datzelfde heb ik trouwens ook bij televisie programma's .Nu de herfst ook hier aan de Spaanse Costa del Sol zijn intrede heeft gedaan, is mijn fysieke inspanning beperkt tot lopen achter de rollator, ik probeer een uur per dag onderwijl wat boodschappen meenemend,voor zwemmen is het mij nu te koud geworden.
het is toch echt 31 oktober 11 uur 's morgens, maar ik ben van het balcon weggevlucht en binnen gaan zitten, want buiten in de zon is het veel te warm.Er valt natuurlijk niks zinnigs te schrijven, ik wilde jullie op deze halloween dag eventjes een echt zonnig bericht meegeven.
Het hangt er natuurlijk vanaf waar je naar toe gaat en om nu te zeggen hoerah ik moet 17.30bij endocrinologo Maldonado zijn in hospitaal UPC is nu niet zo'n uitje waar je met plezier naar toe gaat, hoewel Spaanse specialisten heel gauw iets delegeren bv. een eenvoudige bloedprik, want die had ik volgens hem nodig om te kunnen zien of het recept wat ik vorige keer van hem gekregen had, wel een goede uitwerking had gehad.
Dat wordt dan Woensdag een bloedprik halen bij UPC tussen 9 en 11 uur 'smorgens, leuk voor taxista Manuel die me daar weer naar toe kan brengen en ook fijn voor mij, omdat maarten zei, dat hij me bij UPC ophaalt voor een lunch bij hun thuis alvorens me terug te brengen naar mijn flat. Toen Maarten me thuis had gebracht, ben ik eerst nog even boodschappen gaan doen, ik had al met mezelf afgesproken, dat ik een steelpannetje rijst
met curry zou gaan eten in een bar-restaurant vlak bij me,want om zelf iets aan het eten te doen ontbrak me helemaal de zin. Na het 19.30 journaal werd ik verwelkomd in bar restaurant, mijn stoel werd aangeschoven , een kussentje tegen de rugleuning geplaatst, ze kennen me daar, ik kom er vaak. Er was wat commotie over een bezoekster, EEN nacht vriendin? van een van de obers, waar die ober helemaal geen zin in had, hij stuurde haar weg, "maar die kat kwam weer" zongen wij vroeger. ze ging tegenover mij aan mijn tefeltje zitten,ober heel boos, stuurde haar weer weg, zij kwam weer terug, hij pakte haar op haalde de stoel onder haar weg enfin na nog wat strubbelingen die ik geinteresseerd
volgde kreeg ik mijn steelpannetje rijst kerrie die de ene keer beter is dan de andere, nu was de andere keer beter.
Ik wist gisteravond omstreeks tien uur niet goed wat ik wilde drinken, geen koffie, geen thee, geen drank met alcohol, wel iets pittigs en ineens wist ik het,een bouillonblokje in heet water, lekker pittig.In gedachten was ik weer even terug bij vriendin Gonnie, net als ik toentertijd leerlinge derde klas meisjes HBS Euterpestraat Amsterdam, na de oorlog omgedoopt in Gerrit van der Veenstraat.We hadden heel wat afgekletst in haar kamer, toen ze opstond en vroeg "lust je een kopje bouillon?".Gonnie had in die tijd al min of meer een vaste vriend,ik vond een vriend van mijn broer, die ons in het Sportfondsenbad de crawlslag leerde, best leuk.Op Zaterdagmorgen zwemmen, op Zondagmorgen trainen als lid van atletiekvereniging Sagitta , op de Sintelbaan aan het Olympiaplein.Eigenlijk wilde ik Zondagsmorgens veel liever uitslapen, echter mijn vader zorgde er voor dat ik naar de sintelbaan ging,"Er wordt op je gewacht".Met frisse tegenzin begon ik aan rondjes lopen en hoogspringen. Mijn sportieve vader had in zijn jeugd in Sneek een reputatie opgebouwd met zijn reuzenzwaai aan de ringen Hij schaatste ook geweldig goed en in strenge winters schaatsten mijn vader en ik naar het kalfje aan de Amstel en dronken daar warme chocolemelk.
zonnig bericht uit Spanje
