Het is woensdag en de dag dat Rodika mijn flat grondig schoonmaakt. En het regent, die regen is een zegen voor de Spaanse groente-en fruitteelt.
Rodika heeft alle vensters blinkend schoongemaakt, had daar naar Spaanse en dus ook roemeense gewoonte een krant bij nodig en dit was een probleempje, omdat ik de krant alleen via internet lees, gelukkig lag er in de logeerkamer nog een. Roemenen die willen werken kom je thans overal in Spanje tegen: bij huishoudelijk werk, als klusjesman enfin voor alle werk waarvoor weinig opleiding nodig is. Door de regen moest Paola haar voorgenomen trip met Yasmin en vriendin met kind naar Madrid uitstelllen, als het morgen nog regent komt er een reisprobleem om de hoek kijken, want ze zouden gaan naar een soort Disney uitspanning en moeten Zondag weer in Spanje terug zijn. Omdat mijn kleuren cartridges op zijn en mijn zoon geen tijd heeft die bij El Campo te kopen en langs te brengen, ga ik strakjes maar weer als tijdverdrijf legpuzzelen, het leven wordt zo langzamerhand wel "boring".Inmiddels is het voor Rodika tijd om naar huis te gaan.
Die was snel over, nadat ik alle polsdraai bewegingen links heb gedaan, bij zoon maarten duurde het indertijd heel lang voordat hij de muisarm redelijk gebruiken kon en ook nu na maanden typt hij op de tektverwerker nog vaak met links.
Met het scannen van oude foto's, foto's uit vervlogen tijden beleef je de hoogtepunten opnieuw uit je vroegere-in mijn geval- o zo drukke leven met man, 4 kinderen, vriendjes van die kinderen ,zeilsport evenementen, zeepkisten races, de christoffelberg in Curacao beklimmen als onderdeel van een vakantieplan voor de jeugd. Vuurwerk afsteken op oudjaar na eerst oliebollen met geestrijk vocht naar binnen te hebben gewerkt. De kinderen die in tenten wilden kamperen in Brakkeput opzoeken en zien hoe de boter die op de boterhammen gesmeerd moest worden, te smelten lag in de zon, inplaats dat die in de daarvoor bestemde koelbox was opgeborgen. Maar wie daar op let is een kniesoor was een familie slogan.Die oude foto's roepen allemaal goede herinneringen op , mijn vader die me in een sleetje voorttrekt op de sneeuw, die in de winter met me schaatst naar het Kalfje aan de Amstel, mijn muzikale broer Eelko, die me vaak "stuk goud" noemt. Natuurlijk zijn er ook vele verdrietige momenten geweest, mijn vader van wie zijn rechter arm hangend aan een tram door een uitstekende pen van een vrachtwagen tot net boven de elleboog efgerukt werd. Scannen van foto's brengt de vroegere tijd levensecht vergroot.
Tja medeblogers tengevolge van het nog steeds aan de costa heersende koude voorjaar,heb ik veel te veel te lang achter de computer de verveling trachten te verdrijven., met het gevolg dat ik nu probeer draaibeweingen zo veel mogelijk links uit te voeren en ik begrijp ineens wat mijn vader geleden moet hebben toen hij door een ongeluk zijn rechterarm kwijt raakte.Die muisarm is zeer pijnlijk en ik hou het voorlopig voor gezien met de computer.Tot Pinksteren zal ik maar zeggen, vele groeten van ommekiek.