Toen ik de titel schreef dacht ik<waar heb ik die zin meer gezien?> Bij Carmiggelt?Maar noch in zijn Oude mensen, noch in zijn De avond valt, kon ik deze zin als eenvan zijn stukjes vinden, dus zal die wel aan mijn eigen brein zijn ontsproten.Toch lietdat zinnetje me niet los, ik had het ergens gelezen vroeger.Omdat ik me toch nietzoveel meer herinnerde van "De avond valt" ben ik zijn stukjes weer gaan herlezenen ik genoot opnieuw van enkele meesterlijk gestelde zinnen, zoals<Te 'sGravenhage liep ik 's middags in een vermoeide straat een schemerig buurtcafe binnen dat nog maarnet ademde>En zowaar daar stond op blz.63"Bij Schiller op het Rembrandtplein dronk ikop het terras een kop koffie. Aan het belendende tafeltje zat een grijs echtpaar met ereoud te wezen. Zulke mensen zeggen niet veel meer tegen elkaar en denken vaag aan DINGEN DIE -helaas of gelukkig- VOORBIJ ZIJN".Ik gaf mijn geheugen meteen een 10."De avond valt" is volgens mij zijn laatste uitgave, hij schrijft als nawoord bij die uitgave<mijn dagelijkse rubriek in "Het Parool" heb ik begin Januari 1980 teruggebracht tot driestukken per week.Waarom?Omdat het mij niet geheel ontbreekt aan zelfkennis, ik besef,dat de avond valt .En na het herlezen van al zijn stukjes uit <de avond valt> kan ik hem alleen maar gelijk geven, het was een wijs besluit. Voorbij is voorbij .

Giateren zou dan het uitgestelde kinderfeest van kleindochter Yasmin plaats vinden , dat kon niet op haar verjaardagsdatum 31 december gevierd worden, want oudjaar is een onmogelijke datum voor zoiets. De plaats van het feest zou boven een supermarkt zijn, er waren boven zalen ,waarvan er een of meerdere voor feesten gebruikt konden worden, uiteraard tegen betaling. Het feest begon om zes uur, toen mijn zoon en ik om half zeven daar waren was het in de boven zaal waar het feest georganiseerd werd, al een herrie van belang, het eerste wat wij deden : de baby in zijn wagen meenemen naar een rustiger hoek, de baby trok zich overigens niets van het lawaai aan, lag heerlijk te slapen, maar zijn vader en ik vonden het lawaai van onder meer bowlingbaan en vele andere lawaai aktiviteiten waar kinderen dol op zijn iets te veel voor ons gehoor en zelfs in die meest rustige hoek hadden wij soms nog moeite om een rustig gesprek te kunnen voeren. "Tja" zei ik tegen mijn zoon<dat was in mijn jeugd heel anders, wij gingen ook naar een speeltuin, daar was dan een schommel en een wip en dat was het ongeveer, we kregen een glaasje limonade en een gebakje> Nu had mijn schoondochter er ook voor gezorgd, dat er weinig zoetigheid te vinden was aan de eettafel waar tegen het einde van het feest alle 16 kinderen plus sommige ouders zich verzamelden, er werd pizza gegeten , vruchtensap gedronken en tot slot was er nog een verantwoord stukje gebak. Toen we naar mijn flat terugreden zei Maarten, <we kunnen volgende keer het kinderfeest beter in de zomer geven, dan kunnen er tuin aktiviteiten georganiseerd worden, want dit is eens maar nooit weer!> "Eens en nooit weer "zeiden we ook, toen we enkele jaren geleden de kerstdagen in een hotel in de Sierra Nevada op grote hoogte vierden en we tengevolge daarvan heel slecht sliepen.

Altijd als ik in een tube tandpasta knijp herinner ik me een klein huisje op Brakkeput in Curacao, waar mensen wel eens een "get together" hielden, inplaats van thuis iedereen te moeten ontvangen, zo'n get together was ontspannender, omdat bij thuis uitnodigen sommige belangrijke mensen niet uitgesloten konden worden. Op een dergelijke get together kwam een van de vrienden uit het huisje met een tube tandpasta waarin ondeskundig geknepen was, niet netjes vanaf beneden, maar lukraak. Hij veroorzaakte de vereiste ontspanning, want de get together liep voor geen meter, er waren onbewuste spanningen die plotseling bewust waren geworden, er kwamen onderlinge jaloerse relaties naar buiten, er werd elkaar de wacht aangezegd, kortom het "gezelligheid kent geen tijd" werd vervangen door toekomstige echtscheidings procedures en om zo te horen werd het tafelzilver al verdeeld. Een vriendin riep:"Aukje I love you" hetgeen geen Lesbische verklaring was, maar een kreet van opluchting, omdat ze nu kon gaan scheiden. Nu wordt de soep nooit zo heet gegeten als zij opgediend wordt, zij bleek later de enige te zijn die een scheiding had doorgezet, de anderen schikten zich in hun lot, dat bij nader inzien toch niet zo'n verdrietig lot bleek te zijn en het leven ging weer gewoon door met alle aktiviteiten die het in een tropisch klimaat zo goed doen zwemmen, tennissen, golfen, de "cuba libre"- rum en coca cola-spoelde weer langs het keelgat. En natuurlijk met werken, want bij de Bataafse Petroleum Maatschappij later omgedoopt tot Shell werd heel hard gewerkt .Er werd in die tijd ook aan praktische liefdadigheid gedaan, bv. curacaose begaafde kinderen die in hun koenoekoe huisje thuis weinig rustige studieruimte hadden, konden bij sommige employe's thuis komen studeren,om zonder afleiding van de buurt waarin zij woondenzich op het HBS eindexamen te kunnen voorbereiden.

Hij was het niet eens met de vele tijd die ik aan de tweeling-baby's besteedde, eerst vond hij het erg leuk voor hem en zijn twee jaar oudere broer elk een baby om als die groter werd om op te passen , op een zondagochtend zei hij "En stuur ze nu maar terug!"

Harmen vond het wel heel leuk om als er in zijn woonbuurt geasfalteerd werd, precies daar te gaan spelen, de neger portier bracht hem een keer onder de teer terug "Hier is Uw zwarte zoon", waarop Harmen zei "Jij bent zelf zwart"

Harmen werd boos als ik hem Harmpie noemde."Ik heet geen Harmpie, ik heet HARMEN"

Harmen was op heel jonge leeftijd al leergierig, toen we bij de toko boodschappen deden, zag hij op de kassabon ook staan :min 2 procent, bij een bepaald bedrag werd er 2% van je rekening afgetrokken."Mamma wat betekent procent?" Dat hoef je nog niet te weten, je zit nog maar pas op de lagere school." Harmen hield het bonnetje , bleef er naar kijken en toen we met de boodachappen in de auto stapten zei hij :"Ik weet het al , procent betekent een honderdste"

Gisteren zag ik tot mijn groot genoegen Pauw en Witteman weer teruggekeerd op TV, ik was gewend geraakt aan mijn TV dagsluiting . Vanmorgen begon weer een zonovergoten dag, heel blij met mijn verhuizing nu al weer enkele jaren geleden naar Spanje en gelukkig kan ik weer even ergens blij om zijn. De zee klotst kalm voort, het waait wel zie ik aan de toldo's van het balcon, mijn buurvrouw heeft het moeilijk met haar alleen zijn , haar man is na een zware longkanker periode ,onlangs overleden ,zij zijn 40 jaar getrouwd geweest, als ik dit al eerder in mijn blog geschreven had , mijn excuses, mijn geheugen is ook niet meer wat het geweest is. Schrijf nu zelfs de gewoonste dingen op, bv. wat ik allemaal moet doen voor ik ga slapen, anders lig ik in bed en moet er weer een paar keer uit ,omdat ik ergens nog een vergeten licht zie branden of ik denk aan de keer dat ik de computer midden in de nacht wou gaan uitzetten-die stond inderdaad aan -en ik slaapdronken met een akelige klap op de tegelvloer belandde , een klap die me enkele weken een zeer pijnlijke knie opleverde. Ettelijke keren daarna ben ik nog mijn bed uitgegaan om te kijken of de computer wel uit was , natuurlijk was die dan uit. Dus nu ligt er een briefje op mijn bureau waarop staat wat ik allemaal doen moet voor het slapen gaan. Vroeger in Curacao vertelde ik elke avond een kinder verhaaltje voor het slapen gaan, ik verzon die ter plekke in de studio en die verhaaltjes gingen altijd over "wat Hansje nu weer gedaan had"Ik had hierbij een goed voorbeeld aan mijn eigen kroost."

Vandaag heb ik geen zin om een warme maaltijd voor mezelf klaar te maken, ik brunch maar met een gebakken ei. Toen het ei in het bakpannetje gleed was ik even terug in de ontbijtzaal van de "Nieuw Amsterdam",waar de steward ons op de eerste ontbijtochtend vroeg en hoe wilt U uw gebakken ei "sunny side up?" We waren met de tweeling van ongeveer 8 maanden in New York aan boord gegaan, de twee oudste kinderen waren met mijn moeder al met de K.N.S.M. naar Amsterdam vertrokken.Het was begin 1949 voor heel weinigen een vetpot en helaas ook niet voor de pas aangenomen Shell employe's, je moest je eerst maar eens werkend bewijzen dat je echt tot de Shell familie kon gaan behoren, alvorens je salaris verbeterde. Een pret dat we op Curacao hadden met al die nieuw uitgezondenen, je kon bij personeelszaken bonboekjes van 5 gulden kopen,waarmee je diverse Shell geneugten kon betalen, je zag ze later op je salaris afrekening terug. Benzine voor de auto en eten in het Shell restaurant ging dus altijd op de pof. In het begin van onze Curacao tijd heette de Shell nog Bataafse Petroleum Maatschappy.