In mijn jonge jaren en dat is heel lang geleden zongen de socialisten "Op voor het plan"als een hele rij AJC jongeren op 1 Mei langs ons huis in Amsterdam marcheerden. Ik heb nooit geweten wat dat plan was in pakweg 1910, ik was geen AJC jongere en mijn vader was een aanhanger van de liberale partij en ikzelf had nog helemaal niets met politiek. De jaren van schijver Geert Mak ("De eeuw van mijn vader)" was ook de eeuw van mijn vader, ik lees Maks boek dan ook met interesse, maar mijn hemel wat is het een dik boek en langer dan anderhalf uur achtereen er in lezen lukt me niet,dit jaar zal ik het wel uit hebben,er liggen ik nog meer boeken die ik lezen wil in mijn boekenkast en bovendien heb ik laatst via internet "Bert Haanstra compleet"besteld , gisteren gezien en genoten van "Bij de beesten af."
Goedenmorgen mede bloggers, op deze zondag 27 april lijkt het hier aan de Costa hoogzomer, windstil en op de stranden talloze zon aanbidders .Langs de boulevard zie ik een oudere dame met stok moeizaam wandelen en ik zou haar welwillen toeroepen <met een rollator is het lopen veel gemakkelijker>, maar misschien vindt zij zich nog wel te jong voor een rollator, is te ijdel zo van "zo oud ben ik nu ook nog niet".Zoon Maarten komt me deze Zondag niet opzoeken,hij komt morgen, dan kunnen we misschien wel aan het strand gaan lunchen.Het is heel lang geleden, dat ik iets in mijn blog schreef, ook krijg je nog wel eens contact met mensen van heel vroeger daardoor, laatst met ene Nylka ,waaraan ik in geen jaren meer gedacht had. Dat is een leuke ervaring en roept heel wat herinneringen aan vroeger tijden op en bij het via e-mail uitwisselen van foto's dacht ik-en Maarten ook- we zouden Nylka nooit herkend hebben als we die toevallig op straat hadden ontmoet.
Gisteren 31 Maart via mijn blog TOOST VOOR SENIOREN een email ontvangen van een zeer goede kennis, die mijn blog bezocht had en heel veel vrienden en kennissen in mijn blog genoemd zag en met de email uit mijn blog mij dat allemaal liet weten. Nylka als je dit misschien ook leest-ik heb je ook een email gestuurd-kun je me laten weten wat de naam van jouw blog is en hoe ik daar in kan schrijven, want ik heb zolang niets serieus meer met mijn blog gedaan, kan best wat hulp en les daarbij gebruiken,zoon maarten heeft niets met bloggen.Zoon harmen wel maar die zit op het ogenblik nog even in australie op bezoek bij zijn zoon ernesto en die zie ik voorlopig hier niet in Spanje. Tot schrijvens.
Tjonge, tjonge wat ben ik blij, dat het leven weer zijn gewone gang kan gaan, weer mijn gewone (oude)dagindeling kan volgen, want mijn oude dag vindt al die afwisseling maar niks, nu is mijn schoondochter met haar jongste zus en met mijn kleinkind Yasmin in de Paasvakantie naar Nederland gegaan, U weet wel naar de Keukenhof en zo en dat in de koudste Pasen van vele jaren , om niet te schrijven en de natste.,want dat laatste is net nog niet waar. Aan de Costa waar ik woon schijnt de zon heel vaak, alleen is het wel een winderig Pasen geweest. Mijn zoon die hier in Spanje gebleven is en mij gelukkig vaak heeft opgezocht maakten die dagen voor mij goed en verder heb ik vele pogingen ondernomen om oude kennissen via internet te kunnen bereiken, hetgeen niet lukte, want die vrienden waren van voor het internet/e-mail tijdperk en ik kon niet aan de weet komen of er een nog van in leven was.Heb wel een blog gevonden, maar dat blog bestond niet meer en dat was dat, Hebben jullie fijne paasdagen beleefd?, niet te veel eieren gegeten zo van: EEn ei is geen ei, twee ei is een?? en drie ei is een Paasei.. Dag en tot schrijvensAukje.
Zo nu en dan op de meest onverwachte momenten sta ik op van "lang hebben gelezen"en begin met een beetje de moed der wanhoop aan de veertig banen kamerloop. Ik voel me soms zoals een strafgevangene zich zou voelen als hij voor straf een extra rondje gevangenis zou moeten rennen. In het begin sleep ik me traag de banen langs en dan ineens verman ik me en begin harder te lopen al tellend 31, 32, 33 etc. en kan haast niet meer stoppen,ik lijk dan op mijn grootvader van vaders kant die in het Vondelpark in Amsterdam het ook ineens op de heupen kreeg en begon te rennen al roepend "hou mi, hou mi"omdat hij zo tegen een boom zou kunnen oplopen. Sommige familietrekjes komen vaak van voorgeslacht opeens weer terug tot de hedendaagse tijd,althans daar lijkt het op. Gisteren heeft Maarten me voor een lunch uitgenodigd ,ook toen net als vandaag schitterend weer.Yasmin kon vandaag weer naar school, griep is voorbij en EliasEvert heeft weer zin om zijn fles melk leeg te drinken, jammer dat Maarten veel last heeft van een meniscus in zijn rechterknie.Mijn spierpijn opgelopen bij een val op het balcon is ook over,anders had ik vandaag die 1000 stappen niet kunnen maken. En zo glijdt mijn leven traag voorbij met altijd dat zware verdriet om Everts dood op de achtergrond van al mijn denken.
Hoe ouder een mens wordt hoe minder belangrijk alle officiele feestdagen worden, je hebt er al zoveel meegemaakt , gelukkig meestal in pais en vree met iedereen Oudjaar 2007 was ik alleen met de TV, zelfs geen oliebollen, wel champagne, er bestaan gelukkig van die kleine flesjes , een uitkomst voor alleen wonenden. Ik werd wel vaak opgebeld en belde zelf ook met Bernadette die -gelukkig voor haar- zoon Ernesto bij zich had, want de zuster van Bernadette was ernstig ziek en zoon Ernesto was vanuit Australie over gekomen om zijn moeder gezelschap te houden, voor Bernadette een heel droevig oudjaar want zij en haar zuster zijn erg op elkaar gesteld. Mijn hier in Spanje wonende familie hadden ook pech, zij zouden een paar dagen skieen in de Sierra ,alleen lag er dit jaar haast geen sneeuw van betekenis.,zodat alle voorbereidingen zinloos waren geweest. Tja de mens wikt , maar omstandigheden beschikken vaak anders.Tot aan Pasen zijn we van de fiestas af,ik ben daar niet rouwig om Mij rest alleen nog om alle bloggers een fantasties 2008 toe te wensen en mijn levens motto te volgen "The time to be happy is now" Blijf gezond, onderneem niet te gevaarlijke reizen, we zien wel wat dit jaar ons gaat geven.Aukje Wiebenga teleline.es
nou ja koud, daar zou men in Nederland om lachen, maar voor hier gaan de gedachten al weer uit naar "Met kerst naar sierra nevada?". Mijn zoon met vrouw en twee kinderen gaan niet met Kerst maar met oud en nieuw , met de kertdagen gaat zijn vrouw met de twee kinderen en een paar van haar zussen die ook in Spanje wonen naar Marokko,, ze gaan moeder opzoeken die in casa blanca woont. Ik zie, dat het al heel laat is en ik heb heel lang niet in mijn blog geschreven, ik wilde U alvast een heel en heel voorspoedig 2008 wensen.Wel te rusten en morgen gezond weer op , wiebenga@teleline.es
vandaag 4 October is het dierendag en vanavond zag ik bij Pauw en Witteman iemand die een relatie met een kip had opgebouwd en ineens dacht ik aan mijn papegaai die ik heel lang geleden in Curacao had en waarmee ik ook een goede relatie had opgebouwd-natuurlijk wel door lekkere hapjes -, en vreemd genoeg het leek erop dat die papegaai niet alleen maar napraten kon, maar ook gebeurtenissen met elkaar in verband kon brengen. Op ons terras grenzend aan een mooi grasveld, wat om de dag goed gesproeid moest worden in dat droge tropische klimaat en omzoomd was door enkele bomen, waaronder een granaatappelboom ,oleanders en een hoge spar. Een grote en een kleine kooi voor papegaai LORRE die gekortwiekt was, de kooideur hoefde dus niet dicht, was aan de keukenmuur grenzend aan het terras bevestigd, de grote kooi voor voer en drinken, de kleine als slaapkooitje, want papegaaien voelen zich 'snachts veiliger in een kleine dan in een ruime grote kooi. Aan het eind van de middag tegen de tijd dat de heer des huizens thuis kwam zette ik het thee gebeuren klaar en zo gauw Lorre dat zag vloog hij vanuit zijn kooi naar de tafel waar thee en koekjes klaar gezet waren, riep LEKKER ETEN en pikte alvast een koekje mee, ging daarna op mijn schouder zitten
Het is zo lang geleden dat ik iets in mijn blog schreef, ik moet er even over denken wat ik ook al weer schrijven wilde,want in deze augustus maand kun je toch niet blijven schrijven over wat je op het strand ziet, dat is altijd hetzelfde, mensen die strompelen op het hete zand op weg naar de koele zee uit angst hun voetzolen te schroeien, zelf hou ik het nog steeds op verkoeling in zwembad, al is het zwembadtrapje ook niet alles bij het opgaan, ik stoot gedurig mijn schenen, het aantal blauwe plekken is behoorlijk groot.Zoon Maarten is gelukkig weer terug, mijn loge's zijn weer terug naar Nederland, mijn allerliefste e-mail vriendin Salila heeft in de korte tijd dat zij nu in Griekenland woont al heel wat ondernomen, bij haar thuis worden schilderlessen gegeven bv., een goede vriendin van haar is ook in Kreta komen wonen,zij is reuze blij enkele maanden geleden de beslissing "weg uit Nederland op naar Kreta" te hebbenn genomen. Chapeau! Over vriendinnen gesproken, Maarten heeft een CD-Rom met vele foto's van zijn tweelingbroer meegenomen van een beriende relatie in Amerika, ik heb ze nu allemaal gezien ,de CD-rom zit in mijn computer,maar mijn printer kleurencardriges zijn op, die krijg ik binnenkort weer en dan kan ik weer gaan vergvroten. Tot een volgende keer vele groeten van ommekiek.
Eigenlijk zo zei ik tegen mezelf, zou de dag van vandaag toch best uitzonderlijk goed moeten zijn geweest na het uitgeslapen gevoel waamee ik wakker werd,mooi niet dus. Om de haverklap viel ik op mijn bed neer ,was niet echt moe, maar de verveling sloeg toe.Gisteren was het zembadtrapje zo glibberig geweest, dat ik bij het omhoog heisen na een rondje zwembad terugviel en mijn benen dermate tegen de treden van het trapje beschadigde,dat ik vandaag geen zin had om te gaan zwemmen en ik denk dat daar de oorzaak van mijn onvree begon, want dat zwemmen vormt een goede afleiding . Inplaats van zwemmen dan maar wandelen-uiteraard achter de rollator,want ik wilde ver wandelen niet alleen een half uurtje, het bleef echter bij het halfuurtje, mijn beenspieren hadden gisteren zeker een dermate opduvel gehad, dat ik het lopen verder wel geloofde. Ik moet toch eens aan familie in Holland vragen of ze een stappenteller aan me willen opsturen, die heb ik hier in Spanje nog niet kunnen ontdekken.Maarten zei, zwembadschoentjes aan om trapje op-en af te gaan. Om mijn humeur wat op te vijzelen, zit ik nu achter een lichte borrel en ineens herinner ik me dat ik die zwembad schoentjes nog heb, had ik jaren geleden aangeschaft om bij het San Pedro strand over de vele stenen uit het zeewater te kunnen komen. Gisteren wel een goede film op TV over Elisabeth, the Virgin Queen. De kerk van Engeland door toedoen van Elisabeth een feit geworden kende geen figuur om te aanbidden, zoals de katholieke met haar Maria verering, ondanks de Church of England bleven katholieken en protestanten nog vijandig tegenover elkaar staan. Elisabeths vertrouwenspersoon met een sterk psychologisch inzicht raadde zijn koningin dan ook aan haar uiterlijk aan te passen aan de Maria van het katholieke geloof, zodat de volgelingen van de Curch of England ook een "heilige" aanbidden konden Het concept van The Virgin Queen redde Het Britse rijk , 40 jaren volgden zonder twisten binnen het Koninkrijk . Het bijna failliete Engeland waarmee Queen Elisabeth bij haar aantreden te maken had was 40 jaar later onder haar regeringsperiode omgetoverd tot een rijk Koninkrijk.
Tja, ik zei nog tegen mezelf: blijf toch heerlijk in je hoekje op het balcon naar de zee blijven turen i.p.v. op te staan en iets te schrijven over voetzolenverbrandende toeristen die vanuit zee naar de boulevard strompelen om een biertje of zo te drinken en in de schaduw te bedenken waar ze zullen gaan eten, want U denkt toch niet dat er spaanse huisvrouwen op het strand zitten, laat staan zwemmen en vanuit de zee hun voetzolen gaan verbranden, die hebben heel wat anders te doen, boodschappen, want de spanjaard wil 2x per dag een warme maaltijd, dat is ook wel te zien aan de omvang van veel Spanjaarden. Onder dat getuur naar de zee voelde ik me heel fijn, het was net of ik alle last van een ervaringsverleden van me afgeschud had en nu volkomen kon gaan genieten van mijn oudere levensfase.Mijn lijfspreuk is nog altiijd "De tijd to be happy is now"
Een bekende uitdrukking is "voor paal staan", maar hier op het vrije strand "zit men voor paal", rijen keurig rechtop gezeten mensen op hun neergevlijde handdoek. een handdoek die bij dit windstille strandweer ook netjes blijft liggen. De zon schijnt op de voordeur van mijn flat met het vervelende gevolg dat die deur door de warmte uitzet en klem komt te zitten, mijn vroege namiddag wandeling wordt vanaf de maand Juni dan ook een wat latere avondwandeling, als ik beslist vroeg wil gaan wandelen neem ik een boek mee en ga na het wandelen onder het genot van een kopje koffie bij een chiriguito rustig zitten lezen , je moet de kleine dingen die het hem doen eerst leren ! Zoon Maarten wil dat deur euvel wel voor me veranderen, hoeft niet zei ik, ik ben er al aan gewend en als ik die klemvaste deur 'n keer vergeet en vergeefs probeer in mijn flat te komen, is dat m'n eigen schuld, een mens moet zich kunnen voegen naar de omstandigheden , de tijd moet toch om, op mijn leeftijd hoeft opschieten niet meer.Morgen ga ik het zwembadwater eens op warmte testen, tussen 9 en 11 uur 'smorgens wordt het zwembad schoon gestofzuigerd , water wat bijgevuld, de beste zwemtijd voor mij is comida del dia tijd, dan is het er rustig, trouwens in dit gebouw wonen niet veel zwemlustigen, wel mensen die bij het zwembad zitten lezen, de zomervakantie is nog niet begonnen, ook geen kinderen nog .
O ja, toch maar koffie zei ik tegen mezelf, want drink keuzes zijn overdag wat beperkt, het blikje Pascual bewaar ik tot merienda tijd .Eergisteren na afloop van de pace-maker controle in hospitaal USP te Marbella heb ik in de cafeteria na afloop van de controle een Pascual gedronken, ontvette melk gemengd met vruchtensap, heerlijk. Gelukkig verkoopt de super beneden me ook Pascual . De controle pace-maker was OK, over een jaar terugkomen. Van dat gehang tegen de muur van de vestibule van het hospitaal was ik doodop geworden , het Pascual drankje verbeterde mijn stemming en moeheid onmiddellijk, toen Maarten me uit de cafeteria kwam ophalen , liep ik dan ook opgewekt met hem mee naar de auto. Jammer genoeg heb ik geen foto's van belang meer om te kunnen scannen, mijn legpuzzel manie behoort tot het verleden, nieuwe hobby zoeken, want steeds lezen is het ook niet, moet eerst maar weer eens nieuwe boeken bestellen bij Bol . De televisie stelt ook niet zoveel meer voor, vandaag begint er een serie met de titel "De zomer draait door", Mijn dagsluiting "Pauw en Witteman" komen na de zomer terug.
ER is er nog wel een maal per week. Ik zal toch eens iets met het Paint programma moeten doen, na het lezen voor de tweede keer van "Het meisje met de parel" vind ik het nog erger, dat creatief schilderen nooit mijn hobby kan worden, ik mis daar gewoon de aanleg voor.Beste mede bloggers een heel prettig weekend gewenst, Ommekiek.
De slotsom van mijn met de zee meedeinende en ochtend sherrie wat benevelde gedachten was "laat ik nu eerst maar eens iets gaan eten. dan komt alles wel weer in orde: een waarheid als een koe, want zonder eten komt er niets meer in orde.Een leven kan ineens afgelopen zijn, zelfs zonder dat magere Hein vooraf waarschuwde, ook mijn vriendin Lucie werd onlangs wakker "zonder hoofd" zoals zij haar plotseling afwezige geheugen betitelde.Geluk bij een ongeluk is, dat zij in een prachtig ruime verzorgingsflat woont waar doorheen zij zich met haar rollator kan bewegen. Lezen gaat niet meer, bij wijze van spreken is zij aan het eind van een zin het begin al vergeten, begrijpt ook niet meer wat zij leest. Niet meer kunnen lezen vindt ze verschrikkellijk. De arts sluit a priori verbetering in de loop der tijd niet uit, hopenlijk kan zij nog wel van haar cigaretje genieten, als verwoede langdurige rookster heeft zij vele ongemakken over zichzelf af geroepen.
Zou Sarah's stoel de oorlog hebben overleefd?Het was 'n ouderwetse
crapaud waarin je helemaal tot rust kwam na inspannende bezigheden.
De eerste keer dat ik bij de familie van vriendin Wil thuiskwam om haar met algebra te helpen werd ikverwelkomd door haar moeder die me zei "ga lekker zitten"Ik liep naar die grote leunstoel en hoorde "nee niet op die stoel, dat is Sarah's stoel".Ik zag geen Sarah, alleen Wil's moeder, ik begreep ook al was Sarah er niet, er ook dan niemand in haar stoel mocht gaan zitten. Even later kwam Wil met twee kopjes thee op een blad binnen,zij en ik gingen naar haar kamer.Wil heeft nooit een jodenster gedragen zij zag er met haar donker-blonde haren niet joods uit, de hele familie verhuisde in het begin van de oorlog naar een andere buurt. Ik heb jammer genoeg ,ook niet na afloop van de oorlog ,meer iets van de familie gehoord, zelf woonde ik na de oorlog ook ergens anders.Ik vertrouw er maar op, dat zij hebben kunnen onderduiken en niet bij een razzia zijn opgepakt.Als Sarah de oorlog goed heeft overleefd,dan heeft haar stoel het ook,want voor brandhout in de honger winter was de crapaud totaal niet geschikt.
Het is woensdag en de dag dat Rodika mijn flat grondig schoonmaakt. En het regent, die regen is een zegen voor de Spaanse groente-en fruitteelt.
Rodika heeft alle vensters blinkend schoongemaakt, had daar naar Spaanse en dus ook roemeense gewoonte een krant bij nodig en dit was een probleempje, omdat ik de krant alleen via internet lees, gelukkig lag er in de logeerkamer nog een. Roemenen die willen werken kom je thans overal in Spanje tegen: bij huishoudelijk werk, als klusjesman enfin voor alle werk waarvoor weinig opleiding nodig is. Door de regen moest Paola haar voorgenomen trip met Yasmin en vriendin met kind naar Madrid uitstelllen, als het morgen nog regent komt er een reisprobleem om de hoek kijken, want ze zouden gaan naar een soort Disney uitspanning en moeten Zondag weer in Spanje terug zijn. Omdat mijn kleuren cartridges op zijn en mijn zoon geen tijd heeft die bij El Campo te kopen en langs te brengen, ga ik strakjes maar weer als tijdverdrijf legpuzzelen, het leven wordt zo langzamerhand wel "boring".Inmiddels is het voor Rodika tijd om naar huis te gaan.
Die was snel over, nadat ik alle polsdraai bewegingen links heb gedaan, bij zoon maarten duurde het indertijd heel lang voordat hij de muisarm redelijk gebruiken kon en ook nu na maanden typt hij op de tektverwerker nog vaak met links.
Met het scannen van oude foto's, foto's uit vervlogen tijden beleef je de hoogtepunten opnieuw uit je vroegere-in mijn geval- o zo drukke leven met man, 4 kinderen, vriendjes van die kinderen ,zeilsport evenementen, zeepkisten races, de christoffelberg in Curacao beklimmen als onderdeel van een vakantieplan voor de jeugd. Vuurwerk afsteken op oudjaar na eerst oliebollen met geestrijk vocht naar binnen te hebben gewerkt. De kinderen die in tenten wilden kamperen in Brakkeput opzoeken en zien hoe de boter die op de boterhammen gesmeerd moest worden, te smelten lag in de zon, inplaats dat die in de daarvoor bestemde koelbox was opgeborgen. Maar wie daar op let is een kniesoor was een familie slogan.Die oude foto's roepen allemaal goede herinneringen op , mijn vader die me in een sleetje voorttrekt op de sneeuw, die in de winter met me schaatst naar het Kalfje aan de Amstel, mijn muzikale broer Eelko, die me vaak "stuk goud" noemt. Natuurlijk zijn er ook vele verdrietige momenten geweest, mijn vader van wie zijn rechter arm hangend aan een tram door een uitstekende pen van een vrachtwagen tot net boven de elleboog efgerukt werd. Scannen van foto's brengt de vroegere tijd levensecht vergroot.
Tja medeblogers tengevolge van het nog steeds aan de costa heersende koude voorjaar,heb ik veel te veel te lang achter de computer de verveling trachten te verdrijven., met het gevolg dat ik nu probeer draaibeweingen zo veel mogelijk links uit te voeren en ik begrijp ineens wat mijn vader geleden moet hebben toen hij door een ongeluk zijn rechterarm kwijt raakte.Die muisarm is zeer pijnlijk en ik hou het voorlopig voor gezien met de computer.Tot Pinksteren zal ik maar zeggen, vele groeten van ommekiek.
zonnig bericht uit Spanje
