Zo nu en dan op de meest onverwachte momenten sta ik op van "lang hebben gelezen"en begin met een beetje de moed der wanhoop aan de veertig banen kamerloop. Ik voel me soms zoals een strafgevangene zich zou voelen als hij voor straf een extra rondje gevangenis zou moeten rennen. In het begin sleep ik me traag de banen langs en dan ineens verman ik me en begin harder te lopen al tellend 31, 32, 33 etc. en kan haast niet meer stoppen,ik lijk dan op mijn grootvader van vaders kant die in het Vondelpark in Amsterdam het ook ineens op de heupen kreeg en begon te rennen al roepend "hou mi, hou mi"omdat hij zo tegen een boom zou kunnen oplopen. Sommige familietrekjes komen vaak van voorgeslacht opeens weer terug tot de hedendaagse tijd,althans daar lijkt het op. Gisteren heeft Maarten me voor een lunch uitgenodigd ,ook toen net als vandaag schitterend weer.Yasmin kon vandaag weer naar school, griep is voorbij en EliasEvert heeft weer zin om zijn fles melk leeg te drinken, jammer dat Maarten veel last heeft van een meniscus in zijn rechterknie.Mijn spierpijn opgelopen bij een val op het balcon is ook over,anders had ik vandaag die 1000 stappen niet kunnen maken. En zo glijdt mijn leven traag voorbij met altijd dat zware verdriet om Everts dood op de achtergrond van al mijn denken.
zonnig bericht uit Spanje
