Altijd als ik in een tube tandpasta knijp herinner ik me een klein huisje op Brakkeput in Curacao, waar mensen wel eens een "get together" hielden, inplaats van thuis iedereen te moeten ontvangen, zo'n get together was ontspannender, omdat bij thuis uitnodigen sommige belangrijke mensen niet uitgesloten konden worden. Op een dergelijke get together kwam een van de vrienden uit het huisje met een tube tandpasta waarin ondeskundig geknepen was, niet netjes vanaf beneden, maar lukraak. Hij veroorzaakte de vereiste ontspanning, want de get together liep voor geen meter, er waren onbewuste spanningen die plotseling bewust waren geworden, er kwamen onderlinge jaloerse relaties naar buiten, er werd elkaar de wacht aangezegd, kortom het "gezelligheid kent geen tijd" werd vervangen door toekomstige echtscheidings procedures en om zo te horen werd het tafelzilver al verdeeld. Een vriendin riep:"Aukje I love you" hetgeen geen Lesbische verklaring was, maar een kreet van opluchting, omdat ze nu kon gaan scheiden. Nu wordt de soep nooit zo heet gegeten als zij opgediend wordt, zij bleek later de enige te zijn die een scheiding had doorgezet, de anderen schikten zich in hun lot, dat bij nader inzien toch niet zo'n verdrietig lot bleek te zijn en het leven ging weer gewoon door met alle aktiviteiten die het in een tropisch klimaat zo goed doen zwemmen, tennissen, golfen, de "cubalibre"- rum en coca cola-spoelde weer langs het keelgat. En natuurlijk met werken, want bij de Bataafse Petroleum Maatschappij later omgedoopt tot Shell werd heel hard gewerkt .Er werd in die tijd ook aan praktische liefdadigheid gedaan, bv. curacaose begaafde kinderen die in hun koenoekoe huisje thuis weinig rustige studieruimte hadden, konden bij sommige employe's thuis komen studeren,om zonder afleiding van de buurt waarin zij woonden

zich op het HBS eindexamen te kunnen voorbereiden.

19/12/2006

er is niemand op het strand, het strand is verlaten , zelfs geen kinderen die na de lunch nog even gaan spelen, want bij dit zonnige windstille weer is zo'n leeg strand ook al is het min of meer siesta tijd iets ongewoons.Zelf laat ik de siesta ook maar even zitten, ik slaap de laatste tijd 'snachts beter, natuurlijk wel dankszij zwakke slaappillen en staar zo nu en dan doelloos naar buiten .Zelfs geen mevrouw die haar hondje uitlaat, wel enkele strandhulpen die de matrassen al op gaan stapelen en op zoek zijn naar ongerechtigheden op het strand, zoals papiertjes en misschien zal er ook nog wel eens een nat jongens zwembroekje gevonden worden.Dit kilometers lange strand wordt heel goed bijgehouden,de badplaats waar ik woon is een echte familie badplaats. Een moeder met 3 kleine kinderen is toch maar even naar het strand gekomen, gaat niet in een leunstoel zitten in de zon, kinderen en moeder zijn dik aangekleed , per slot is het bijna kerstmis en ook op dit heerlijke plekje wordt het in de namiddag nu behoorlijk fris. Eigenlijk zou ik de rollator moeten pakken en even langs de boulevard gaan lopen, maar eigenlijk heb ik nog steeds nergens echt zin in, gisteren wel met een zoon weggeweest, gisteren hebben wij beiden nog wel heerlijk in het zonnetje wat gedronken en veel gepraat over de zoon en broer die er niet meer is. Het zal wel slijten zeggen de mensen, verdriet slijt . Nou dat zal dan wel maar onze hele familie beseft zeer en zeer goed, dat het nooit meer wordt zoals het vroeger was. ik doe echt mijn best om mijn oude dagindeling zoveel als mogelijk is bij te houden, alleen mijn levensglas is niet meer half vol, maar half leeg.