Vandaag is ze er, de zon. Ook al verwelkom ik ze van harte, mijn hart suft. Het voelt zich niet aangesproken. Ik houd me doofstom en beweeg traag, slaapdronken van drukke dromen. Gemeten en gezond verklaard, kijk ik van op afstand toe. Ik ben er niet. Slechts van achter het raam vang ik flitsen op van de wereld. Ik wil slechts gadeslaan, niet meedoen met het spel, nog niet. Ze zijn bezig. De werkmannen bij de buren zetten hun stellingen uit. De kinderen rijden fris gekamd naar school. De telefoon rinkelt gelukkig niet. Niemand die me nodig heeft. Kan het nog even zo duren? Ik wens niet te praten tot de gordijnen zich vanzelf verschuiven en een nieuwe waarheid zich ontsluiert.
Zon,
Kom maar, wacht niet langer dwing me buiten roep me, grijp me laat me niet hier, in het donker suffend wachten pep me op lach naar mij lach naar mij alsjeblief, lach een beetje naar mij
Het werd tijd dat er enige poging tot herrijzen was. Na ettelijke brainstormsessies en een rits aan onbeantwoorde vragen, na onderhandelingsgesprekken met woord en wederwoord, na pogingen tot lobbyen en peilen naar mogelijkheden, ... na een allegaartje aan gemengde gevoelens in een cognitief labyrint van bedenkingen en strategiebepalingen, overwegingen en smerige vloeken... geef ik het op. Ik laat me rusten in de handen van het lot of van God. Of hij nu bestaat of niet, het maakt helemaal niet meer uit. Laat het leven maar doen. Ik kijk terug naar hier en nu. De zon schijnt. Misschien dat ik seffens nog kans krijg om mijn gras te maaien. Een tas geurende koffie naast me. Ik denk aan de vriendschap van enkele mensen waar ik van hou. Ik denk aan mijn zoon die gemotiveerd aan het werk is. Ik denk aan de liefde die ik gekend heb en ken. Ik kan ontspannen als ik nergens op hoop en alles los laat, als ik mijn verlangen even parkeer, samen met mijn 'blauwe tractor in de schuur', mijn elan om mezelf te overstijgen, als ik mijn hoop op méér bescherm tegen de erosie van de tijd.
Zonder woorden ben je meer nabij Slechts een blik een geur, een aai Zwijg en ik kan je beminnen Laat maar vloeien ga nu maar Ze zijn mooi de gedachten Herinnering zal altijd zijn
Er gebeurt iets eigenaardigs met mensen die mogen beslissen over het leven van anderen. Ze voelen zich belangrijk. Infeite zijn het vluchtelingen. Ze liepen weg van het echte werk naar een aaneenschakeling van 'belangrijke' vergaderingen. De echte kaderleden, haantjes in hun zelf gefantaseerde kippenhok. Hun functies krijgen mooie Engelse namen. Hun verslagen worden slecht leesbaar. Moeilijke woorden, statistieken, kaders en schema's, flipovers en klaargemaakte mappen, geef ze een luidspreker die niet fluit ... Of geef ze liever niets, laat ze verdwijnen in hun pluchen zetels. Ze moeten er enkel zijn. Maar ach, ze zijn er zo zielig. Veel geluk heren... geluk in het spel dat je speelt... maar inderdaad geen geluk in de liefde. Sorry!
Kom, leg je naast me doe alsof je van me houdt lach vertel het weer die grap van ooit en van toen toon me valse trucs ik weet al wat je bedoelt lieg het is gewoon en niets blijft er overeind
We waren weer eens zalig samen, drie vriendinnen. Wandelen, bijpraten, lachen, lekker eten en drinken, updaten, bijstellen, ... het leven in mozaiek de revue laten passeren. Even uit de dagelijkse sleur elkaar herontdekken en voelen dat het goed is. Het leven kan deugd doen. En er dient nog zoveel gerelativeerd en de weg naar verlichting ligt zo kort bij ons... Het was aangenaam onder ons drietjes... Wat de toekomst ook brengt werk, ander werk of geen werk, relaties zus of relaties zo, kinderen nabij of ver ... we waren gisteren gelukkig. Ik geniet na van onze gesprekken.
Soms gaat het nuttige vóór op het prettige. Soms moet het even snel en functioneel. Goed gepland zonder omwegen rechtlijnig agenda's afwerken. Ik denk dat ik vandaag een record gebroken heb. Op drie uur tijd gegeten, papieren gebracht naar een collega, een nieuwe outfit gekocht, een trouwcadeau, een felicitatiekaartje, het eten voor vanavond gehaald en een volledige snit en brushing bij de kapper... Alweer een deadline gehaald ...en driehonderd euro armer. Niet dat dit een verdienste kan genoemd worden maar vanmiddag had ik nooit gedacht dat het zou lukken om die combinatie in een halve namiddag geklaard te krijgen. Gezond is het niet, ik geef het toe maar met meer tierlantijntjes eraan had ik het alsnog morgen overmorgen of op de valreep zaterdagvoormiddag moeten organiseren. Nu is de rest van de week iets minder gehypothekeerd... tijd en deadlines... en management.... het is een punt.
Het trof onverwacht mijn oog, vrijdag om een uur of negen tijdens de wekelijkse zangrepetitie. We studeerden een stuk in dat we een hele tijd geleden nog wel eens gezongen hadden maar dat toch te ver verscholen zat in het muzikaal geheugen. En daar stond het onder het eerste systeem, de notenbalk op bladzijde zeven bovenaan, aan het einde van deel één... cursief gedrukt, in mooie letters 'perdendosi'. Het woord lokte me en een sterke gevoelsstroom ging door me heen. Wat betekent het vroeg ik aan de verstandige wiskunde lerares en alt aan mijn linkerzijde. Ze schokschouderde geluidloos. Ze kende de betekenis niet. In de pauze kon ik het niet laten de maestro himself even over de arm te strijken en te vragen wat 'perdendosi' dan wel als boodschap te betekenen had. "Vind jij dat ook zo'n mooi woord?" vroeg hij. "Ja, inderdaad!" We moesten het even aan elkander kwijt. "Ik ben er kapot van en ik ben er zeker van dat dit woord om de een of andere reden bij mij past" zei ik. "Het wil me iets vertellen. Ik hou er van zonder dat ik het begrijp". "Ik kan er helemaal in komen" zei de dirigent. "Zo is dat met passie, ik ken er nog zo eentje ..." Hij hield me in spanning. "Maar wat betekent het nu?" herhaalde ik mijn ongeduldige vraag. "Zich geleidelijk aan verliezen in de ruimte...." Dat was het helemaal. Ik was hem dankbaar. Ik kreeg een nieuw woord als geschenk. "Ik ga er nog eens een gedicht aan wijden!" Ik heb het beloofd.
14 februari, Valentijn met veel gezichten. Maar vandaag heb ik mijn moeder voorgelezen uit het Hooglied van Salomo. Omdat het zonder liefde niet echt een goede dag kan zijn.
'Ik ben een Roos van Saron, een Lelie der dalen. Gelijk een lelie onder de doornen, alzo is Mijn vriendin onder de dochteren. Als een appelboom onder de bomen des wouds, zo is mijn Liefste onder de zonen; ik heb groten lust in Zijn schaduw, en zit er onder, en Zijn vrucht is mijn gehemelte zoet. Hij voert mij in het wijnhuis, en de liefde is Zijn banier over mij. Ondersteunt gij lieden mij met de flessen, versterkt mij met de appelen, want ik ben krank van liefde.'
Vandaag las ik in een artikel van DM een uitspraak van Michael Pas, verklaard door Jan Bosschaert. Hun definitie van geluk sprak mij zo aan dat ik anderen ook wil laten delen. "Geluk is een soort positief pessimisme" wat er op neer komt dat je niets moet verwachten en dat alles wat je krijgt dan mooi meegenomen is. Wel het klopt met hoe ik het vaak zelf ervaar. Simpelweg komt het neer op tevreden zijn met wat je hebt. Met een beetje gezond zijn en mogen leven heb je toch al héél héél veel reden om gelukkig te zijn. Waarom ons dan telkens laten teneerdrukken door dat knagende gevoel van ontevredenheid en loze verwachtingen die toch meestal niet geven wat ze beloven? Inderdaad ik ga er mijn mantra van maken.
Niets is wat het belooft verwachtingen zijn gedoemd om tegen te vallen want leven is sterven en geloven is bedrogen worden Ik geef je dus het weinige wat ik heb Ik geef het je met heel mijn hart slechts wat ik kan zoals ik ben doe ik cadeau want ik heb slechts mijn aanwezigheid mijn schrijfsels en gedachten ook al zijn het voor jou goedkope mooie woorden ik geef ze vanuit de buik heel innig en met liefde alleen voor jou wil je ze?
Hoe grijs kan een dag zijn? Zo regenachtig als vandaag, met zo'n vuile lucht, doorheen het duffe verkeer en een neus die dicht zit, zo voelt grijs aan. En toch was er vandaag allerlei aan de hand. Ok, ik geef toe, niets ophefmakend en ... de elektricien is nog niet in zicht en mijn internet nog steeds geblokkeerd. De vergadering was traag. Beslissingen zijn op de lange baan geschoven naar de volgende reünie. De juffrouw aan de overkant was chagrijnig en de man links van mij rook naar bier. Maar zoonlief is geslaagd op de tussentijdse examens, de liefde zegeviert nog altijd en vaders zijn voor hun kleuters belangrijker dan ze zelf vermoeden. Het was dus een goede dag. Geen rode kaart dus!
Geef me even wat roodsel dan kleur ik je wangen en je lippen voor één dag Geef me je kleine hand dan leid ik je bang naar het zachte konijn dat om een streling vraagt Ik breng je aan het water bij de eend die kruimels steelt Kom prinses van mij geef me je lach en je felle ogen geef ongegeneerd me je wriemelend haar zot spookje gek ding stop nu maar want je knuffelt me dood
Ze legde de woorden één voor één op de kleine weegschaal. Afwisselend aan de ene dan aan de andere kant. Telkens ging de balans een beetje naar links daarna weer een beetje naar rechts doorbuigen. Onwezenlijk voorzichtig, met een omfloerst geduld bewoog haar hand ongrijpbaar traag. In slow motion voerde ze de beweging uiterst beheerst uit. Zacht vleide ze in stilte om beurten telkens één vel van het stapeltje precies in het midden van het schaaltje neer. In de kamer viel het licht van de late middagzon door het kleine raam net over haar vingers. De spanning bleef adembenemend in de ruimte hangen tussen haar en mij. Ze sprak niet. Ze was ervan overtuigd dat er geen uitleg nodig was. Alles verliep in een waas van intense gelatenheid. Haar gezicht bleef van me weg gekeerd. Wat dacht ze? Hoelang zou het zo verder gaan? Wat was de reden van dit ritueel? Ik keek en durfde deze serene stilte niet te doorbreken. Ze had nog vele woorden op de tafel liggen. Flinterdunne stukjes in alle kleuren. Chinees papier als zuchtjes tussen haar fijne vingers. Er gebeurde verder niets. Toch draaide ze zich plots zonder reden om. Ze keek me strak aan. Haar lippen bewogen tot een vraag: "Hoeveel weegt liefde?" vroeg ze, en wandelde, gehuld in gedachten naast me door naar de deur.
Ik heb het nog in me, nog even, dat opdringerig denken van mij. Ook al was de koude avondwandeling, die helemaal niet zo winters aangevoelde, een prima idee, er broedt nog iets dat ongezegd blijft borrelen net onder de oppervlakte. Het niet gezegde, het onbesproken, het ongezien aanwezige leeft hier nog zijn eigen voorslaapleven. Dan zoek ik steun bij hen die het misschien beter weten, de wijzen uit het verleden. Er zijn zoveel denkers geweest maar werd er naar hun antwoord geluisterd? Het is alsof iedereen terug dezelfde weg moet gaan. Een processie van Echternach waar uit domheid steeds een kleine feniks schaamteloos herrijst. Gekende paden worden betreden. De boeken herhalen zichzelf. Er evolueert zo weinig ten goede. Ik wil die fout niet maken en toch stap ik in dezelfde boot en roei me te pletter. Als ik het schrijf wordt het alweer dragelijker. Slechts een kleine lus in het breiwerk van mijn leven.
Geen toegang tot enig netwerk vandaag op het werk! Dat betekende een dag alleen, afgesneden van de collega's in het land. Geen uurtje mails lezen en antwoorden, geen berichtjes en geen teksten doorsturen of ontvangen. Het was afkicken en terug naar af, naar tijden dat er geen computers waren. Even maar een raar gevoel. Heimwee? Een beetje, maar toch hoop ik dat het snel in orde komt. Voorlopig geen nieuwe ethernet kaart dus ... de duiven wachten.... Hier thuis kwam ongewild weer het normale menu binnendrijven: de dagelijkse portie nieuws, moeilijke confrontaties met wrede ongevallen en jonge doden, treinsabottage, malafide praktijken in de bedrijfswereld, terrorisme aan de macht, ... ik krijg het niet meer gevoeld. Hoe kan ik mijn gedachten recht krijgen met een hunker naar rust als deze wereld altijd gestresst en lijdend verder schrijdt? Ik voel me verward... zorgen om een computer naast het wereldleed... ik versta Van Gogh, soms weet ik het ook niet meer.
Even maar kom ik. Slechts een fractie van mijn tijd kan ik hier blijven. Ik ben gehaast om te gaan rusten en mijn scherm te laten voor wat het is. Al sinds vanmorgen zit ik er aan. "Dat is niet gezond" zei onze arts, verantwoordelijk voor kwaliteitszorg en gezondheid op het werk. Teveel stappauzes en stretchmomenten heb ik vandaag aan me laten voorbij gaan. De koffie- en middagpauze omwille van te geconcentreerd gemist. De stijve nek, de pijnlijke rechter schouder, de stramme pols, de steek in mijn onderrug... neen, het gaat niet zo goed met hen. Ik moet even vechten met schrijversstress. Een hard gevecht!
Je bent mijn vreugde en een kwelling mijn uitdaging en een straf Ik heb vandaag mezelf beloofd dat als je weer een stukje verder af bent en in deel drie ter drukker ligt ik een fles zal kraken ja, champagne van de dure soort! Jou wil ik minstens stijlvol doorspoelen wie drinkt dan een glaasje mee?
Toen maakte mijn geest weer zijn sprong over de grenzen van tijd en ruimte... kilometers. Het kon zonder woorden, te weten en te voelen dat we nabij waren en toch ontzettend eenzaam. Ik wist dat geduld mijn enige sterkte zou zijn. Ik twijfelde aan mijn uithoudingsvermogen. "Hoe hou je vol?" vroeg ik me af ... Ik bleef dit antwoord schuldig dus hield ik de vraag over. Maar gisteren ontmoette ik de oude vrouw. Ze vroeg of haar leven nog zin had, nu ze niets meer deed of kon, nu ze ziek was en moe. Ik besefte dat zij niet besefte hoe belangrijk ze was voor iedereen in haar omgeving. Ze is een persoon die onbewust, want ze vindt zich zwak en tot last, net sterk getuigt van moed en doorzettingsvermogen. Ze is een groot voorbeeld van levensmoed en confronteert ons 'sterken' met de relativiteit van die schijn. Ik heb het haar verteld en herhaald....ik hoop dat ze het kon horen.
De dagen vliegen in drukte voorbij. We doorkruisen het land met onze beamer en laptop. We verkopen gedreven onze producten, vergaderen en vormen... Vandaag vertelde iemand me dat een vlot lezende tekst geen woorden van méér dan drie lettergrepen bevat en dat onze gemiddelde lezer moet ingeschat worden met een bevattingsvermogen van een dertienjarige. Oeps, ik denk dat dit bij de senioren niet het geval is. Maar er zit toch iets van waarheid in. Teksten mogen niet te lang zijn, beelden niet te traag. Hoe langer hoe minder lees ik teksten met diepgang. Krantenartikels zijn voor vier vijfde vulling en één vijfde inhoud. Het is vaak schrijvelarij zonder meer. Ook al is daar op zich niet echt iets fout mee, soms mis ik toch ook degelijkheid. Van de televisie of de radio hoop ik, als ik dan toch een zeldene keer kijk of luister, op programma's waar men nog iets wil en durft uitdiepen. Waar is de interviewer die zijn gast minstens laat uitpraten in plaats van zijn eigen persoon en kennis in de kijker te plaatsen? Vroeger mocht het wat pedagogisch verantwoord zijn, degelijkheid uitstralen of expliciete waarden meegeven, nu is men daar vies van. Leve de luchtige oppervlakkigheid, vandaag in, morgen out, vluchtige sensatie als een snelle hap. Niet talmen.... het moet hier vooruit gaan, anders en beter...? Ook de langzaam sudderende bouillonsoepen zijn niet meer van deze tijd. Er is geen tijd voor... Nochtans is 'tijd' uiteindelijk het enig waardevolle dat we hier hebben!
Alles is aangenaam stil. Ik ben graag even alleen. Na een half uurtje komt dan het aangename twighlightzone-effect zich van mij meester maken. De afwas is in de kast, de was hangt te drogen aan de lijn, alle taken van het lijstje zijn afgewerkt. Ik krijg permissie om te dromen. Ik tracht mijn hersenen te klaren. Heel even denk ik dan cynisch, spottend met mezelf, aan vleesbouillon op een sudderend vuur. De rede vraagt haar time-out. Mijn geweten en plichtsgevoel zijn in rust. Iets gaat dan spelen met mijn zinnen. Geef me even die geur terug, met het zonnig licht van oude kleuren en de herinnering. Laat de schrale hoofdpijn wijken voor de lichtvoetige stilte van die lentedag - of was het toch al zomer - aan het water. Of het nu de Noordzee was, het Zwin in Knokke-Zoute, het minnewater van Brugge, de verdoken Zenne in Brussel, de Leie aan haar bron of gewoon de Hasseltse Demer ... jij was er altijd bij... het verlangen naar vrede in mijn hart en de hoop op een gedeelde vreugde. Al die momenten en gevoelens laten zich koesteren in mijn dromen. Ik laat ze daar zo graag, vooral als ze vloeken met de realiteit. En niets zal komen en alles zal zijn en dus .... droom ik maar en vergeet....
Vandaag is ze er, de zon. Ook al verwelkom ik ze van harte, mijn hart suft. Het voelt zich niet aangesproken. Ik houd me doofstom en beweeg traag, slaapdronken van drukke dromen. Gemeten en gezond verklaard, kijk ik van op afstand toe. Ik ben er niet. Slechts van achter het raam vang ik flitsen op van de wereld. Ik wil slechts gadeslaan, niet meedoen met het spel, nog niet. Ze zijn bezig. De werkmannen bij de buren zetten hun stellingen uit. De kinderen rijden fris gekamd naar school. De telefoon rinkelt gelukkig niet. Niemand die me nodig heeft. Kan het nog even zo duren? Ik wens niet te praten tot de gordijnen zich vanzelf verschuiven en een nieuwe waarheid zich ontsluiert.
Het werd tijd dat er enige poging tot herrijzen was. Na ettelijke brainstormsessies en een rits aan onbeantwoorde vragen, na onderhandelingsgesprekken met woord en wederwoord, na pogingen tot lobbyen en peilen naar mogelijkheden, ... na een allegaartje aan gemengde gevoelens in een cognitief labyrint van bedenkingen en strategiebepalingen, overwegingen en smerige vloeken... geef ik het op. Ik laat me rusten in de handen van het lot of van God. Of hij nu bestaat of niet, het maakt helemaal niet meer uit. Laat het leven maar doen. Ik kijk terug naar hier en nu. De zon schijnt. Misschien dat ik seffens nog kans krijg om mijn gras te maaien. Een tas geurende koffie naast me. Ik denk aan de vriendschap van enkele mensen waar ik van hou. Ik denk aan mijn zoon die gemotiveerd aan het werk is. Ik denk aan de liefde die ik gekend heb en ken. Ik kan ontspannen als ik nergens op hoop en alles los laat, als ik mijn verlangen even parkeer, samen met mijn 'blauwe tractor in de schuur', mijn elan om mezelf te overstijgen, als ik mijn hoop op méér bescherm tegen de erosie van de tijd. 
Zonder woorden 
Er gebeurt iets eigenaardigs met mensen die mogen beslissen over het leven van anderen. Ze voelen zich belangrijk. Infeite zijn het vluchtelingen. Ze liepen weg van het echte werk naar een aaneenschakeling van 'belangrijke' vergaderingen. De echte kaderleden, haantjes in hun zelf gefantaseerde kippenhok. Hun functies krijgen mooie Engelse namen. Hun verslagen worden slecht leesbaar. Moeilijke woorden, statistieken, kaders en schema's, flipovers en klaargemaakte mappen, geef ze een luidspreker die niet fluit ... Of geef ze liever niets, laat ze verdwijnen in hun pluchen zetels. Ze moeten er enkel zijn. Maar ach, ze zijn er zo zielig. Veel geluk heren... geluk in het spel dat je speelt... maar inderdaad geen geluk in de liefde. Sorry!
Kom,
We waren weer eens zalig samen, drie vriendinnen. Wandelen, bijpraten, lachen, lekker eten en drinken, updaten, bijstellen, ... het leven in mozaiek de revue laten passeren. Even uit de dagelijkse sleur elkaar herontdekken en voelen dat het goed is. Het leven kan deugd doen. En er dient nog zoveel gerelativeerd en de weg naar verlichting ligt zo kort bij ons... Het was aangenaam onder ons drietjes... Wat de toekomst ook brengt werk, ander werk of geen werk, relaties zus of relaties zo, kinderen nabij of ver ... we waren gisteren gelukkig. Ik geniet na van onze gesprekken.
Er gaat een zucht doorheen de dag
Soms gaat het nuttige vóór op het prettige. Soms moet het even snel en functioneel. Goed gepland zonder omwegen rechtlijnig agenda's afwerken. Ik denk dat ik vandaag een record gebroken heb. Op drie uur tijd gegeten, papieren gebracht naar een collega, een nieuwe outfit gekocht, een trouwcadeau, een felicitatiekaartje, het eten voor vanavond gehaald en een volledige snit en brushing bij de kapper... Alweer een deadline gehaald ...en driehonderd euro armer. Niet dat dit een verdienste kan genoemd worden maar vanmiddag had ik nooit gedacht dat het zou lukken om die combinatie in een halve namiddag geklaard te krijgen. Gezond is het niet, ik geef het toe maar met meer tierlantijntjes eraan had ik het alsnog morgen overmorgen of op de valreep zaterdagvoormiddag moeten organiseren. Nu is de rest van de week iets minder gehypothekeerd... tijd en deadlines... en management.... het is een punt.
Het trof onverwacht mijn oog, vrijdag om een uur of negen tijdens de wekelijkse zangrepetitie. We studeerden een stuk in dat we een hele tijd geleden nog wel eens gezongen hadden maar dat toch te ver verscholen zat in het muzikaal geheugen. En daar stond het onder het eerste systeem, de notenbalk op bladzijde zeven bovenaan, aan het einde van deel één... cursief gedrukt, in mooie letters 'perdendosi'. Het woord lokte me en een sterke gevoelsstroom ging door me heen. Wat betekent het vroeg ik aan de verstandige wiskunde lerares en alt aan mijn linkerzijde. Ze schokschouderde geluidloos. Ze kende de betekenis niet. In de pauze kon ik het niet laten de maestro himself even over de arm te strijken en te vragen wat 'perdendosi' dan wel als boodschap te betekenen had. "Vind jij dat ook zo'n mooi woord?" vroeg hij. "Ja, inderdaad!" We moesten het even aan elkander kwijt. "Ik ben er kapot van en ik ben er zeker van dat dit woord om de een of andere reden bij mij past" zei ik. "Het wil me iets vertellen. Ik hou er van zonder dat ik het begrijp". "Ik kan er helemaal in komen" zei de dirigent. "Zo is dat met passie, ik ken er nog zo eentje ..." Hij hield me in spanning. "Maar wat betekent het nu?" herhaalde ik mijn ongeduldige vraag. "Zich geleidelijk aan verliezen in de ruimte...." Dat was het helemaal. Ik was hem dankbaar. Ik kreeg een nieuw woord als geschenk. "Ik ga er nog eens een gedicht aan wijden!" Ik heb het beloofd.
14 februari, Valentijn met veel gezichten. Maar vandaag heb ik mijn moeder voorgelezen uit het Hooglied van Salomo. Omdat het zonder liefde niet echt een goede dag kan zijn.
Vandaag las ik in een artikel van DM een uitspraak van Michael Pas, verklaard door Jan Bosschaert. Hun definitie van geluk sprak mij zo aan dat ik anderen ook wil laten delen. "Geluk is een soort positief pessimisme" wat er op neer komt dat je niets moet verwachten en dat alles wat je krijgt dan mooi meegenomen is. Wel het klopt met hoe ik het vaak zelf ervaar. Simpelweg komt het neer op tevreden zijn met wat je hebt. Met een beetje gezond zijn en mogen leven heb je toch al héél héél veel reden om gelukkig te zijn. Waarom ons dan telkens laten teneerdrukken door dat knagende gevoel van ontevredenheid en loze verwachtingen die toch meestal niet geven wat ze beloven? Inderdaad ik ga er mijn mantra van maken.
Hoe grijs kan een dag zijn? Zo regenachtig als vandaag, met zo'n vuile lucht, doorheen het duffe verkeer en een neus die dicht zit, zo voelt grijs aan. En toch was er vandaag allerlei aan de hand. Ok, ik geef toe, niets ophefmakend en ... de elektricien is nog niet in zicht en mijn internet nog steeds geblokkeerd. De vergadering was traag. Beslissingen zijn op de lange baan geschoven naar de volgende reünie. De juffrouw aan de overkant was chagrijnig en de man links van mij rook naar bier. Maar zoonlief is geslaagd op de tussentijdse examens, de liefde zegeviert nog altijd en vaders zijn voor hun kleuters belangrijker dan ze zelf vermoeden. Het was dus een goede dag. Geen rode kaart dus!
Ze legde de woorden één voor één op de kleine weegschaal. Afwisselend aan de ene dan aan de andere kant. Telkens ging de balans een beetje naar links daarna weer een beetje naar rechts doorbuigen. Onwezenlijk voorzichtig, met een omfloerst geduld bewoog haar hand ongrijpbaar traag. In slow motion voerde ze de beweging uiterst beheerst uit. Zacht vleide ze in stilte om beurten telkens één vel van het stapeltje precies in het midden van het schaaltje neer. In de kamer viel het licht van de late middagzon door het kleine raam net over haar vingers. De spanning bleef adembenemend in de ruimte hangen tussen haar en mij. Ze sprak niet. Ze was ervan overtuigd dat er geen uitleg nodig was. Alles verliep in een waas van intense gelatenheid. Haar gezicht bleef van me weg gekeerd. Wat dacht ze? Hoelang zou het zo verder gaan? Wat was de reden van dit ritueel? Ik keek en durfde deze serene stilte niet te doorbreken. Ze had nog vele woorden op de tafel liggen. Flinterdunne stukjes in alle kleuren. Chinees papier als zuchtjes tussen haar fijne vingers. Er gebeurde verder niets. Toch draaide ze zich plots zonder reden om. Ze keek me strak aan. Haar lippen bewogen tot een vraag: "Hoeveel weegt liefde?" vroeg ze, en wandelde, gehuld in gedachten naast me door naar de deur.
Ik heb het nog in me, nog even, dat opdringerig denken van mij. Ook al was de koude avondwandeling, die helemaal niet zo winters aangevoelde, een prima idee, er broedt nog iets dat ongezegd blijft borrelen net onder de oppervlakte. Het niet gezegde, het onbesproken, het ongezien aanwezige leeft hier nog zijn eigen voorslaapleven. Dan zoek ik steun bij hen die het misschien beter weten, de wijzen uit het verleden. Er zijn zoveel denkers geweest maar werd er naar hun antwoord geluisterd? Het is alsof iedereen terug dezelfde weg moet gaan. Een processie van Echternach waar uit domheid steeds een kleine feniks schaamteloos herrijst. Gekende paden worden betreden. De boeken herhalen zichzelf. Er evolueert zo weinig ten goede. Ik wil die fout niet maken en toch stap ik in dezelfde boot en roei me te pletter. Als ik het schrijf wordt het alweer dragelijker. Slechts een kleine lus in het breiwerk van mijn leven.
Geen toegang tot enig netwerk vandaag op het werk! Dat betekende een dag alleen, afgesneden van de collega's in het land. Geen uurtje mails lezen en antwoorden, geen berichtjes en geen teksten doorsturen of ontvangen. Het was afkicken en terug naar af, naar tijden dat er geen computers waren. Even maar een raar gevoel. Heimwee? Een beetje, maar toch hoop ik dat het snel in orde komt. Voorlopig geen nieuwe ethernet kaart dus ... de duiven wachten....
Er is altijd hoop. Stilte kan helen. Maar soms is het te lang. Dan kan het te laat zijn voor geduld. En dan toch nog even dit proberen:
Even maar kom ik. Slechts een fractie van mijn tijd kan ik hier blijven. Ik ben gehaast om te gaan rusten en mijn scherm te laten voor wat het is. Al sinds vanmorgen zit ik er aan. "Dat is niet gezond" zei onze arts, verantwoordelijk voor kwaliteitszorg en gezondheid op het werk. Teveel stappauzes en stretchmomenten heb ik vandaag aan me laten voorbij gaan. De koffie- en middagpauze omwille van te geconcentreerd gemist. De stijve nek, de pijnlijke rechter schouder, de stramme pols, de steek in mijn onderrug... neen, het gaat niet zo goed met hen. Ik moet even vechten met schrijversstress. Een hard gevecht!
Alles is aangenaam stil. Ik ben graag even alleen. Na een half uurtje komt dan het aangename twighlightzone-effect zich van mij meester maken. De afwas is in de kast, de was hangt te drogen aan de lijn, alle taken van het lijstje zijn afgewerkt. Ik krijg permissie om te dromen. Ik tracht mijn hersenen te klaren. Heel even denk ik dan cynisch, spottend met mezelf, aan vleesbouillon op een sudderend vuur. De rede vraagt haar time-out. Mijn geweten en plichtsgevoel zijn in rust. Iets gaat dan spelen met mijn zinnen. Geef me even die geur terug, met het zonnig licht van oude kleuren en de herinnering. Laat de schrale hoofdpijn wijken voor de lichtvoetige stilte van die lentedag - of was het toch al zomer - aan het water. Of het nu de Noordzee was, het Zwin in Knokke-Zoute, het minnewater van Brugge, de verdoken Zenne in Brussel, de Leie aan haar bron of gewoon de Hasseltse Demer ... jij was er altijd bij... het verlangen naar vrede in mijn hart en de hoop op een gedeelde vreugde. Al die momenten en gevoelens laten zich koesteren in mijn dromen. Ik laat ze daar zo graag, vooral als ze vloeken met de realiteit. En niets zal komen en alles zal zijn en dus .... droom ik maar en vergeet....
