Sinds ik kind was lopen de liedjes van Edith Piaf als een rode draad door mijn leven.
Bijzonder op trieste momenten grijp ik naar haar muziek.
Zo heb ik haar ‘Mon Dieu’ (1960) grijs gedraaid na het overlijden van mijn man, en nog steeds, na 35 jaar, link ik de woorden aan hem.

Het is onbegonnen werk om al haar titels hier op te noemen.
Enkele ervan zullen jullie ongetwijfeld heel goed kennen.
Zoals: “La vie on Rose”,“Milord” en het onvergetelijke “Non, Je n’Regrette Rien”

Maar vandaag laat ik jullie luisteren naar ‘Mon Dieu”.
Voor wie de Franse taal niet volledig machtig is, geef ik jullie meteen ook de Nederlandse vertaling.
De woorden zijn immers te mooi om verloren te laten gaan.

VRIJE VERTALING VAN MON DIEU Mijn God! Mijn God! Mijn God! Gun hem mij Nog even Mijn minnaar! Eén dag, twee dagen, een week! Gun hem mij Nog even Aan mij... De tijd om elkaar te aanbidden Elkaar dat te zeggen De tijd om samen herinneringen Te weven Mijn God! O ja... mijn God! Gun mij dat hij nog even vult mijn leven Mijn God! Mijn God! Mijn God! Gun hem mij Nog even Mijn minaar Zes maanden, drie maanden, twee maanden Gun hem mij Al is het maar een maand... De tijd om te beginnen Of te eindigen De tijd voor vervoering Of van lijden Mijn God! Mijn God! Mijn God! Ook als ik me vergis Gun hem mij Nog even... Ook als ik mij vergis Gun hem mij Nog...

E  DITHP IAF

Toen Piaf 17 jaar oud was kreeg zij een dochter (Marcelle), verwekt door Louis Dupont: een Parijse bode op wie zij verliefd was geworden.
Het kind stierf echter op 2-jarige leeftijd door hersenvliesontsteking.

De eigenaar van het Parijse theater ‘Cirque Médrano’ ontdekte haar toen zij twintig jaar oud was.
In 1936 trad zij voor het eerst op in dat theater.
Zij voelde zich bij het optreden voor publiek extreem nerveus.
Het was de nachtclubeigenaar ‘Louis Leplée’ die haar aanmoedigde om desondanks te blijven zingen.
Hij gaf haar haar bijnaam “La Môme Piaf”(Het Meisje Mus), die ze haar verdere leven zou houden.

Piaf raakte bevriend met verschillende beroemdheden, zoals de acteur ‘Maurice Chevalier’ en de dichter ‘Jacques Borgeat’.
In 1940 werd het toneelspel “Le Bel Indifferent” voor haar geschreven door ‘Jean Cocteau’.

Tijdens de Duitse bezetting in de Tweede Wereldoorlog schreef Piaf haar meest befaamde lied “La vie en rose”
. Zij was toen zowel bij de Duitse bezetters als onder de Franse bevolking een geliefd zangeres.

Na de oorlog trad ze overal in Europa op en breidde haar roem zich ook buiten Frankrijk uit.
Haar tragische leven wordt weerspiegeld in haar muziek, met als specialiteit de met hartverscheurende stem voorgedragen scherpe ballade.

Haar leven had verschillende kanten, waarvan de waaier van haar bekendheid in scherp contrast stond met haar droevig en tragisch persoonlijk leven.
Begin 1963 nam ze haar laatste lied, “L'homme de Berlin”, op.
Er zijn diverse films en documentaires over haar leven gemaakt, waaronder “La vie en rose/La Môme” (2007)
Er is een museum gewijd aan Piaf “Musée Édith Piaf” aan 5, rue Crespin du Gast, 75011, Parijs.
Vandaag de dag wordt zij nog altijd herinnerd en gerespecteerd als één van de grootste zangeressen die Frankrijk ooit heeft gehad.

Piaf stierf aan een inwendige bloeding in ‘Plascassier’ (gemeente Grasse), een plaatsje in de buurt van Cannes (Zuid-Frankrijk) op 10 oktober 1963, en werd begraven op de bekende begraafplaats van ‘Père-Lachaise’ in Parijs.