Als er iets is dat in mijn vege lijf niet aanwezig is, dan is dat een reismicrobe. Niet dat vreemde culturen of mooie plaatsen mij niet interesseren, maar ik bekijk ze liever vanuit mijn luie zetel.
En toch…er zijn twee plaatsen die ik heel graag had bezocht. Wat het tweede is vertel ik jullie wel eens op een andere keer. Wat het eerste is kunnen jullie misschien al wel raden wanneer je weet wie mijn supergroot idool is.

Inderdaad! Het is de Cimetière Pere-Lachaise, de begraafplaats van Parijs. En dan meer bepaald het graf van Edith Piaf.
Nu ben ik veertig jaar geleden wel in Parijs geweest maar de tijd ontbrak ons om tot daar te geraken. Ik vind het nog altijd een spijtige gemiste kans en sindsdien droom ik ervan om er ooit nog eens terug naartoe te gaan. Al vrees ik dat het bij een droom zal blijven.

Nu is het zo dat verleden weekend mijn schoondochter naar Parijs is geweest en daarbij wel de tijd vond om het graf van die grote dame te bezoeken. Zij heeft in mijn naam een roos op haar graf neergelegd. Dat moment werd vastgelegd met de camera en zo was ik toch een beetje aanwezig.

Nu graf of geen graf, voor mij blijft Edith Piaf onsterfelijk.
En om die reden vandaag nog eens een lied van haar op mijn blog. Mijn keuze valt vandaag op een lied dat ik bij dit alles toepasselijk vind. Omdat het verhaalt over de vergankelijkheid van het leven.
Ik hoop dat jullie zullen genieten van:

LES TROIS CLOCHES
(1946)

De groep werd gevormd tijdens de tweede wereldoorlog in 1941 te Lyon, Frankrijk.
De groep bestaat uit negen jonge mannen onder de leiding van Louis Liebard die tevens ook de oprichter is.
De zangstemmen zijn netjes verdeeld in, drie tenoren, drie baritons en drie bassen.
De mannen zingen folkloristische oude Franse liedjes. Zij zingen ook voor de Franse soldaten en trekken mee met het leger.

Hun grote doorbraak komt er wanneer zij in 1946 Edith Piaf ontmoetten op een gala in Parijs.
Datzelfde jaar nemen ze samen met Piaf het nummer “Les Trois Cloches” op van de Zwitserse componist Jean Villard , beter bekend onder het pseudoniem Gilles. Met dit lied toeren zij vier jaar lang samen met Piaf.
Het grote succes dat zij met dit lied behalen geeft hen de mogelijkheid om overal ter wereld op te treden.
Ook maken zij een muzikale film samen met Piaf, “Neuf Garçons, Un cœur”.
In de V.S. maken zij een Engelstalige versie van “Les Trois Cloches” (The tree Bells) met Frank Sinatra.

In totaal heeft de groep meer dan 350 opnames gemaakt waarvan 50 opnames ongepubliceerd bleven.
In de loop der jaren veranderde de bezetting van de groep meermaals door ziekte en/of overlijden van de leden, maar zij bleven actief tot het midden van de jaren ’80.

Vandaag wil ik graag nog eens een lied laten beluisteren van mijn groot super idool, Edith Piaf.
Het is een lied dat iedereen kent, zelfs wereldwijd.

Het lied dateert van 1959.
De muziek is van, George Moustaki. De tekst werd geschreven door, Marguerite Monnot.

Ik was een kind van zeven toen men dit lied op de radio speelde en verstond toen nog geen woord van de Franse taal.
Het is moeilijk te omschrijven wat ik voelde toen ik het voor het eershoorde.
Maar het is een feit dat ik gefascineerd zat te luisteren, volgens pa.
Het verwonderde hem dan ook niet dat ik een grote fan werd

Misschien was het de dramatiek die doorheen het lied klonk dat mij aantrok? Het gevoel dat ik niet de enige was met verdriet? Who knows?
Maar vanaf dat moment was ik dus grote fan van, Edith Piaf. En dat is met de jaren enkel maar toegenomen.

Net zoals de meeste van haar teksten, vertelt ook dit lied over liefde die gepaard gaat met verdriet. Uit het leven gegrepen en als het ware op haar lijf geschreven.
Want door haar eigen achtergrond en haar levensstijl kon zij die teksten brengen als geen ander.

Het lied vertelt het verhaal van een meisje (een prostituee?) uit de havenbuurt en duidelijk van lagere klasse.
In de stad ziet ze elke dag een heer wandelen met aan zijn arm een mooie jonge vrouw.
Zij is stiekem verliefd maar weet dat haar liefde nooit zal beantwoord worden, want hij merkt haar niet eens op.

Op een dag ziet ze de man alleen wandelen. Hij heeft duidelijk verdriet.
Dat doet haar pijn en ze spreekt hem aan en zegt: “U kent me niet, Meneer, Ik weet, ik ben een niemendalletje… slechts een schaduw van de straat, …maar ik zie uw verdriet…U hebt het koud, Meneer… hier bij mij vind U warmte…
…Maar U huilt, Meneer…en er is zoveel moois om van te genieten…Leg uw pijn aan mijn hart…uw hoofd in mijn schoot…en uw voeten op mijn tafel… en lach, zing en dans samen met mij, Meneer.”

Luister en geniet van dit (naar mijn mening) grandioos lied:

MILORD

En met wat kan ik het beter vervangen dan door een lied van mijn groot idool, Edith Piaf!

Een lied over een alles overheersende liefde.
Een liefde waarbij je niemand anders nodig hebt dan hem.
Waarbij je bereid bent alles en iedereen op te offeren.
Waarvoor je zelfs wil sterven.
Zolang hij maar bij je is.
Zolang hij je maar lief heeft
Luister maar naar:

HYMNE À L’AMOUR
(1949)

De tekst van Hymne à l’amour werd geschreven door Piaf zelf.
De muziek is van Marguerite Monnot.
Zij zong het voor het eerst in 1949 toen ze optrad in het Cabaret Versailes, te New York.

Edith schreef het lied voor de liefde van haar leven, de bokser, Marcel Cerdan.
Hij was gehuwd en hun liefde moest zoveel mogelijk geheim blijven.

Op 27 oktober 1949 zou Cerdan Piaf vervoegen in N.Y. maar het noodlot besliste anders.
Cerdan kwam in een vliegtuigongeluk terwijl hij onderweg was naar Piaf.
Het leven zou nooit meer hetzelfde zijn voor haar.
Ze verweet zichzelf dat zijn dood haar schuld was omdat ze er op had aangedrongen dat hij vroeger zou komen dan oorspronkelijk gepland.

Ook inspireerde het lied Jean paul Civeyrac tot het maken van de film, ‘Toutes Ces Belles Promesses’.
Het werd ook vertaald in het Engels als,‘If You Love Me, Really Love Me’.
Die engelse versie zou een grote hit worden voor Shirley Bassey in 1954.
Maar ook Dorothy Squires and Kay Starr hebben het met succes gecoverd.

Morgen begin ik dan aan de klusjes die heel wat van mijn geduld (dat niet mijn sterkste kant is) en zenuwen gaan vragen, namelijk het vermaken van vitrage en overgordijnen voor drie kamers.
Niet dat ik dat niet kan, maar ik ben zo slechtziend dat het toch heel wat inspanning van me vergt.
Komt bij dat gordijnstof nu niet het makkelijkste materiaal is om mee te werken.
Best is dat ik dit liedje herhaaldelijk en luidkeels meezing.
Misschien dat ik er dan weer ga in geloven.
Hoop dat jullie ook genieten van:

“LA VIE EN ROSE”
(1952)

Onder het motto dat attitudes belangrijker zijn dan feiten, neem ik het goede voornemen om in het nieuwe jaar geen goede voornemens meer te hebben.
Het is ook verloren moeite, hoogstens eind februari liggen ze allemaal al overboord.

Dus houd ik lekker mijn slechte gewoontes aan, zonder spijt.
Zo zal ik blijven roken.
Ik zal ook niet meer bewegen dan nodig is.
Ik ga dus in geen geval sporten of fitnessen.
Ik zal, tegen alle regels van gezonde voeding in, op regelmatige wijze blijven smullen van alle lekkere dingen die te koop zijn.
Ik blijf minstens een keer per maand die kroeg bezoeken waar ik zo graag kom omdat mijn vrienden er ook komen, desnoods drink ik er ook een stuk in mijn kraag.
Voor de rest lap ik alle dingen die ‘moeten’ zoveel als mogelijk aan mijn laars.
En last, but not least, zal ik blijven hopen dat mensen me ondanks alles toch leuk zullen vinden en iets goeds in mij zullen ontdekken.

En om mijn woorden kracht bij te zetten, met wat beters dan met mijn lijflied kan ik het oude jaar afsluiten, en het nieuw vol goede moed binnenstappen?!
Want alles klopt aan de tekst, alleen de ‘toi’ ontbreekt.
“NON, JE NE REGRETTE RIEN”
(1956)

IK KLINK OP MIJN KINDEREN!
IK KLINK OP MIJN KLEINDOCHTER!
IK KLINK OP MIJN VRIENDEN!
IK KLINK OP JULLIE!
IK KLINK OP HET NIEUWE JAAR!
VAARWEL </2009>
WELKOM <2010>
PROOST!!!

De laatste jaren koop ik nog maar weinig cd’s.
Eén van de redenen is dat de hedendaagse muziek, enkele uitzonderingen niet te na gesproken dan, mij niet echt interesseert. Ik blijf echt hangen in de tijd van toen.
Maar ook het zoeken naar een cd in de hedendaagse muziek shops met hun loeiharde “achtergrondmuziek” kan mij niet echt bekoren.

Ik mis nog steeds mijn vaste platenboer.
Die man was echt een krak in zijn vak.
Ik hoefde maar een willekeurig zinnetje uit een tekst te noemen en hij wist welk lied ik bedoelde.
De naam van de zanger of de titel van het lied had hij niet eens nodig om te weten wat ik wou.
Had hij het toevallig niet in huis, geen nood, diezelfde week nog kon hij het leveren.
Maar de man besloot wegens zijn hoge ouderdom te stoppen met zijn zaak.
Helaas!

En zo kon het gebeuren dat er een lied bestond dat ik heel graag aan mijn Edith Piaf collectie wilde toevoegen, maar nog steeds niet bezat.
Tot ik een brief schreef aan Sinterklaas en vol verwachting mijn schoentje klaar zette.
En ja hoor!
Nog diezelfde avond strooide die lieve Sint het bij me binnen.
Bedankt lieve Sint!

Ik weet niet of dit lied jullie evenzeer kan bekoren als het mij doet, maar wees dan niet te bedeesd om me dit te laten weten.
Tenslotte is niet iedereen fan van:
“DE STRAATMUS VAN PARIJS”
(1981)

W ILL F ERDY

In de jaren '70 presenteerde hij een aantal seizoenen de shows van Bobbejaan Schoepen in Bobbejaanland.
Ze namen samen ook enkele songs op.
Er is een kleinkunstprijs genoemd naar Ferdy: De Grote Prijs Will Ferdy, onder andere gewonnen door Jan Puimège.

In 2005 eindigde hij op nr. 644 in de Vlaamse versie van De Grootste Belg, buiten de officiële nominatielijst.
In 2006 won hij de Gay Krant award, een prijs die elke vier jaar werd uitgereikt aan diegenen die zich volgens de lezers van de Gay Krant hadden ingezet voor de homo-emancipatie.

Momenteel treedt hij op met zijn vaste pianist Jürgen De Smet, met wie hij ook nummers schrijft voor zijn nieuwe cd's.
In mei 2009 heeft Will de hoofdrol toegezegd voor de kortfilm "MY DONNA" van filmmaker Nicolaas Rahoens.
Een rol die hij samen met Jo Leemans op bewonderenswaardige manier vertolkte.

Sinds ik kind was lopen de liedjes van Edith Piaf als een rode draad door mijn leven.
Bijzonder op trieste momenten grijp ik naar haar muziek.
Zo heb ik haar ‘Mon Dieu’ (1960) grijs gedraaid na het overlijden van mijn man, en nog steeds, na 35 jaar, link ik de woorden aan hem.

Het is onbegonnen werk om al haar titels hier op te noemen.
Enkele ervan zullen jullie ongetwijfeld heel goed kennen.
Zoals: “La vie on Rose”,“Milord” en het onvergetelijke “Non, Je n’Regrette Rien”

Maar vandaag laat ik jullie luisteren naar ‘Mon Dieu”.
Voor wie de Franse taal niet volledig machtig is, geef ik jullie meteen ook de Nederlandse vertaling.
De woorden zijn immers te mooi om verloren te laten gaan.

VRIJE VERTALING VAN MON DIEU Mijn God! Mijn God! Mijn God! Gun hem mij Nog even Mijn minnaar! Eén dag, twee dagen, een week! Gun hem mij Nog even Aan mij... De tijd om elkaar te aanbidden Elkaar dat te zeggen De tijd om samen herinneringen Te weven Mijn God! O ja... mijn God! Gun mij dat hij nog even vult mijn leven Mijn God! Mijn God! Mijn God! Gun hem mij Nog even Mijn minaar Zes maanden, drie maanden, twee maanden Gun hem mij Al is het maar een maand... De tijd om te beginnen Of te eindigen De tijd voor vervoering Of van lijden Mijn God! Mijn God! Mijn God! Ook als ik me vergis Gun hem mij Nog even... Ook als ik mij vergis Gun hem mij Nog...

E  DITHP IAF

Toen Piaf 17 jaar oud was kreeg zij een dochter (Marcelle), verwekt door Louis Dupont: een Parijse bode op wie zij verliefd was geworden.
Het kind stierf echter op 2-jarige leeftijd door hersenvliesontsteking.

De eigenaar van het Parijse theater ‘Cirque Médrano’ ontdekte haar toen zij twintig jaar oud was.
In 1936 trad zij voor het eerst op in dat theater.
Zij voelde zich bij het optreden voor publiek extreem nerveus.
Het was de nachtclubeigenaar ‘Louis Leplée’ die haar aanmoedigde om desondanks te blijven zingen.
Hij gaf haar haar bijnaam “La Môme Piaf”(Het Meisje Mus), die ze haar verdere leven zou houden.

Piaf raakte bevriend met verschillende beroemdheden, zoals de acteur ‘Maurice Chevalier’ en de dichter ‘Jacques Borgeat’.
In 1940 werd het toneelspel “Le Bel Indifferent” voor haar geschreven door ‘Jean Cocteau’.

Tijdens de Duitse bezetting in de Tweede Wereldoorlog schreef Piaf haar meest befaamde lied “La vie en rose”
. Zij was toen zowel bij de Duitse bezetters als onder de Franse bevolking een geliefd zangeres.

Na de oorlog trad ze overal in Europa op en breidde haar roem zich ook buiten Frankrijk uit.
Haar tragische leven wordt weerspiegeld in haar muziek, met als specialiteit de met hartverscheurende stem voorgedragen scherpe ballade.

Haar leven had verschillende kanten, waarvan de waaier van haar bekendheid in scherp contrast stond met haar droevig en tragisch persoonlijk leven.
Begin 1963 nam ze haar laatste lied, “L'homme de Berlin”, op.
Er zijn diverse films en documentaires over haar leven gemaakt, waaronder “La vie en rose/La Môme” (2007)
Er is een museum gewijd aan Piaf “Musée Édith Piaf” aan 5, rue Crespin du Gast, 75011, Parijs.
Vandaag de dag wordt zij nog altijd herinnerd en gerespecteerd als één van de grootste zangeressen die Frankrijk ooit heeft gehad.

Piaf stierf aan een inwendige bloeding in ‘Plascassier’ (gemeente Grasse), een plaatsje in de buurt van Cannes (Zuid-Frankrijk) op 10 oktober 1963, en werd begraven op de bekende begraafplaats van ‘Père-Lachaise’ in Parijs.

Soms kun je zo gevangen zitten in jezelf door allerlei gevoelens.
Gevoelens die je nog niet kunt plaatsen.
Gevoelens ook die je remmen.
Die je verhinderen om al het mooie rondom je te zien.

Je wilt lachen, maar het verdriet wint en de tranen vloeien.
Je voelt je angstig en verlaten.
Je zit als een gevangene in een donkere cel met dikke tralies.
En de enige manier om al die gevoelens het zwijgen op te leggen….
De enige manier om te ontsnappen is…..slapen.

”JE SAIS COMMENTS”

E DITHP IAF

Veel vrouwen bekijken hen vaak met een misprijzende blik, mannen eerder met een steelse blik, zeker als hun eega naast hen loopt.
Maar moeten we hen in feite niet dankbaar zijn?
Zouden de straten voor vrouwen niet nog onveiliger worden als er geen prostituees waren?

Edith Piaf, zelf dochter van een straatmadelief, wist in elk geval waarover zij zong in het lied:

”MARIE TROTTOIR”
(1961)

(KORTE INHOUD en, VRIJE VERTALING door, MOI)

Goede avond Marie Trottoir!
Je staat op niemand te wachten
en toch op iedereen.
Op je veel te hoge hakken
en je veel te blonde haren
en met je paraplu,
verkoop je dromen aan diegene
die liefde nodig heeft.
Je hoeft niet te praten,
je Mona Lisa glimlach
zegt meer dan genoeg.
Want in het donker moet er niets.
Maar kijk Marie,
Je hebt een groot hart.
Zo groot als een karrenwiel
Want je geeft liefde
aan de liefdelozen.
Je maakt hun dromen waar.

”LES AMANTS”
(1962)

C HARLESD UMONT

Hij schreef liedjes, soms onder een alias, voor vele artiesten.
Ondermeer voor Dalida, Gloria Lasso, Louis Mariano, Tino Rossi, Jacques Brel en Barbra Streisand.

En natuurlijk schreef hij ook voor Edith Piaf.
In samenwerking met Michel Vaucaire schreef hij in 1956 het onvergetelijke “Non, je ne regrette rien”.
Dat leidde tot meer dan 30 liedjes voor haar, waaronder de klassiekers, ‘Flonflons du Bal’ en ‘Mon Dieu’.
’Les Amants’ schreef Edith Piaf samen met Charles Dumont.
Zij kon hem ook overhalen om het samen met haar te zingen.

Na de dood van Piaf in 1963 voelde Dumont zich een tijd geheel verloren, maar hij bleef liedjes schrijven.
In 1970 begon hij aan een solo carriere.
Wie meer wil lezen over deze zanger en liedjesschrijver, kan dit door op onderstaande button te klikken.

HEB EEN FIJNE MAANDAG!
LIEFS VAN,
PETRA

De bokser Marcel Cerdan was de grote liefde van Piaf.
Cerdan was echter reeds gehuwd en hij had drie kinderen.
Piaf was zijn maîtresse.
In 1949 overleed Cerdan door een vliegtuigongeluk.
Piaf had veel moeite om haar verdriet te boven te komen.

Edith gaf zichzelf de schuld van zijn dood
Als zij hem niet had gevraagd om een vlucht vroeger te nemen, dan had hij niet in het verongelukte vliegtuig gezeten.
Haar boosheid, opstandigheid, verdriet en gemis, het zit allemaal in dit lied dat ze nooit zong zonder hem in gedachten.

LA BELLE HISTOIRE D’AMOUR
Vrije vertaling vanuit mijn losse pols

Wanneer ik een man ontmoet, ga ik gretig met hem mee. En dan ge ik op zoek, naar gelijkenissen met jou. Het is sterker dan mezelf. Ik zoek in hem jouw ogen jouw stem Jouw tedere handen En besef dan, hij is niet jou! Ik behoor niet bij hem Dan loop ik verloren door de nacht, om jou te vergeten. Maar ik zal nooit vergeten, hoe wij elkaar lief hadden Elke nacht, elke dag, was een mooi liefdesverhaal ... Ach, zulk mooi liefdesverhaal ... Waarom heb jij mij verlaten? Ik ben alleen en ik huil Ik ben alleen en ik zoek Dagen heb ik op je gewacht. Ik heb zo lang gewacht Ik heb gehoopt, wanhopig gehoopt. Maar het mocht niet baten Ik ben boos ., Ik ben opstandig . Ik huil . Ik bid. Want ik zal nooit vergeten, hoe wij elkaar lief hadden Elke nacht, elke dag. Een mooi liefdesverhaal... Waarom heb jij mij verlaten? Ik blijf nu alleen achter en kan enkel huilen. Ik weet dat je er niet meer bent, en toch blijf ik je nog altijd zoeken. Ik hoop nog altijd dat je terug komt, en me weer in je armen neemt. Tegen beter weten in. En dan word ik boos . En dan word ik boos . En dan word ik boos .

GENIET VAN DE MUZIEK
LIEFS VAN,
Petra