Ik schreef het al vaker, ik ben een vrouw van mijn tijd.
Geboren in een zelfbewuste generatie.
Wij maakten dat we alles onder controle hadden, ons liefdesleven, onze vruchtbaarheid en onze carrière. Zelfs ons stervensuur willen we zelf kunnen bepalen, al zal dat nog wat strijd vergen, maar we zijn toch al halfweg.

Waar we echter geen vat op hebben is het stervensuur van onze geliefden, of het noodlot zeg maar.

Hoe kom ik nu bij dit alles? Wel…

Achttien maart is de verjaardag van de vader van mijn kinderen.
En hoewel mijn geheugen lamentabel is, er zijn data die in mijn herinnering gebrand staan, zoals ook deze dag.
Net zoals op onze huwelijksdatum stel ik mezelf dan allerlei vragen..
..Hoeveel kinderen zouden we gehad hebben? We wilden er minstens drie.
..Hoe zou het zijn om samen op pensioen te zijn?
..Zouden we na al die jaren nog van elkaar genieten, of zouden we elkaar kotsbeu zijn?..Zouden we uberhaupt nog bij elkaar zijn?
Allemaal overbodige vragen weet ik, maar ik kan het niet helpen ze te stellen.

Ik herinner mij nog zoveel grote en kleine dingen van hem.
Zo weet ik nog perfect wat zijn lievelingsmuziek en favoriete zangers waren.

In de eerste plaats hield R. van klassieke muziek, opera en operette. Het is dan ook mede dank zij hem dat die liefde ook voor mij weer opflakkerde.
Maar ook populaire muziek kon hem bekoren, al was hij daar zeer selectief in.
Enkele van zijn favoriete zangers waren o.a: Harry Belafonte, Nath King Cole, Solomon King, Dinah Washington, Gladys Knight, met aan de top, Jerry Vale.

Van kleinkunst hield hij ook heel erg veel, met Boudewijn De Groot en Willem Vermandere voorop.
Die laatste puur als de rechtgeaarde West Vlaming die hij was.

Ons huwelijksfeest was an sich geen echt feest maar eerder een gezellig uitje met enkele familieleden en goede vrienden.
Maar er was wel die eerste, o zo innige, dans op een lied dat zoveel beloften inhield.
En daarom, om alle mooie momenten die geweest zijn, om al die gemiste mooie momenten, vandaag dat bewuste lied op mijn blog.
Ik geef jullie een stukje van mijn ziel met:

ETERNALLY
(1968)

JERRY VALE

Als jonge knaap verdiend hij zijn zakgeld door schoenen te poetsen in een kapperszaak.
Daarbij zingt hij steeds en zijn baas vind hem zo goed dat hij betaald voor zijn muzieklessen.
Daarop begint hij met zingen in de musicals die zijn middelbare school opvoert en in lokale clubs.
Op die manier kwam Paul Insetta, tekstschrijver en manager van Guy Mitchell, op zijn weg.
Die bood hem een contract aan, veranderde zijn naam in Jerry vale en zou hem vele jaren begeleiden.

Het gevolg is bekend, Vale scoorde de ene hit na de andere.
Met zijn mooie hoge tenor stem drukt hij zijn stempel op de jaren ’50 en ’60.
Het wordt een parade van Italiaans-Amerikaanse favorieten als "Innamorata (Sweetheart)", "Volare", "Amore, Scusami, "en zijn handtekening lied," Al Di La ".
In 1962 scoort hij een grote topper met “I Have But One Heart”. Een jaar later doet hij dit nog eens over met, Arrivederci Roma.
In 1968 dan, zet hij het thema uit “Limelight” van Charlie Chaplin op zijn album: “You don’t have to say you love me”.

In 1990 speelt hij een filmrol als zichzelf in de film, “Good Fellas” en in 1995 doet hij dat nog eens in de film, “Casino”.

Jerry Vale woont met zijn vrouw Rita, waarmee hij reeds veertig jaar gehuwd is, in Palm Desert, Californië.
Hij treedt nog altijd op.