schrijfvloer 03 ~ kronieken van 31 jaar vaart, in uitvoering
18-05-2020
244. schip 28 brief 07
1997-06-10 ~ op anker, Yeosu, Korea
We zijn gisteren aan de wal geweest, LM & ik en nog anderen. De dag begon zeer goed: we gingen in de vroege middag binnengaats, enkele uren vroeger dan voorzien. Dwz dat we binnen de baai op anker gingen en niet op de ankergrond buiten in de mist bleven liggen. Dat was dan al dat, in de baai valt tenminste iets te bekijken en te zien. Ook al was dit een extra dag ankeren, het ging wat vooruit.
Toen kwamen de Samsungboys (van de scheepsbouwwerf) nog maar eens en wie zat er ook op dat bootje : de agent, met post voor ons. Kleurrijke tekeningen uit Limburg, klassiek én hedendaags. We hebben een spotje van Ikea bij, en nu heb ik hier tegen het schot een mini-galerij geopend, de vernissage is al binnen twee dagen. De tentoonstelling heet : 'Van Klassiek tot Hedendaags, een kort overzicht uit de Vroege Periode van de Limburgse School '.
Er is ook de Vroegste Periode, maar die werken worden bewaard in het archief van de Limburgse School zelf, maar vooral tegen de frigo. Wij hier in Korea mogen al blij zijn dat we een paar werken uit de Vroege Periode hebben kunnen bemachtigen.
'k Had ongekleurde tekeningen in PowerPoint opgestuurd, de kinderen van Laura hadden die gekleurd en zij had ze terug gestuurd. Vier fel gekleurde tekeningen op A4. En daar een lampje op gezet. Plots een blikvanger in de cabine!
Overmorgen zal ik het de mede-opvarenden allemaal tegoei en gedetailleerd uitleggen, de rondleiding (70 cm) doe ik namelijk zelf. Er zijn zo van die dingen hè, die een mens best zelf doet ... 'k zal maar weer gewoon doen zeker? Niks vernissage.
Op het andere schot, boven de koelkast, hangen de bloopers van mijn cartoonwerk. Nu valt ineens op hoe gróót deze cabine is, ttz, hoeveel plaats er nog over is voor meer en andere bloopers.
Om 17h30 was er een bootje om ons naar de wal te brengen. -was er nu ineens weer wél geld voor een bootje? We waren met negen. De rest moest werken of had geen zin (?) Een half uurke over het water en we waren aan de wal. Phika (2de stuur, Canadees) had van de agent een goed adres gekregen. Een 'goed adres' zou zeker de befaamde Tjeb Tsjuli serveren, een gerecht dat LM nog kent van vorig jaar nabij de werf op Koje-Do. En ik zou dat nu eindelijk ook eens kunnen proeven. Het bestaat uit gevarieerde geroosterde vleesschoteltjes, veel verschillende groentenschoteltjes en heel veel sausjes.
Op de kaai stond een busje van de Seamen's Mission. Zes van de negen stappen in. Wij niet, wij drieën, Phika, LM & ik gingen winkelen en eten. Eerst een bank vinden om geld te wisselen. Na twintig minuten rondlopen en ene keer vragen was het na 18h en zouden alle banken wel dicht zijn. De verkoper van gedroogde vis wees naar de wijk tegen de heuvel en zei iets van exchange en Yeosu-city. Wij richting city, bergop. Letterlijk de berg op. Naarmate mijn voeten moe werden, werd mijn hoofd wakkerder : waren we niet beter eerst mee naar de Seamen's Mission om geld te wisselen? Ja. Zouden we een taxi nemen en naar de Mission gaan wisselen? Ja. Taxi kost hier een appel, het ei is er al teveel aan. We troffen een taximan die ons begreep. Seamen's Club, knikte hij. Wij blij. Hij zette ons af rechtover de visverkoper van daarstraks en wees naar een gang links opzij van de parking. Hij nam 2 USD aan. "Okay?" vroeg ik. Hij zei drie keer 'thank you'. Dat zou kunnen betekenen dat ik hem drie keer teveel gegeven heb. In de gang gekomen, nergens een opschrift, geen levende ziel te bekennen. Waar waren de andere zes van de ploeg? Algehele stilte daar. Eén jong snuffelhondje, dat was niet veel van zeggen.
'HOTEL' was het enige wat er te ontcijferen viel. Daar was één mevrouw aan een soortement balie. - Seamen's Club? vroegen wij hoopvol. - Closed, zei ze met samengeknepen lippen. - Money change? Ze wees naar zichzelf. 800 won voor een USD. Het was dat of blijven ronddolen. Wisselen dan maar.
Eerst naar het supermarktje voordat die sloten. Kleine wegwerpcamera's en films gaan halen en nog wat spullen voor de mensen die aan boord gebleven waren. 't Was er een geschetter door de luidsprekers, zoals in de supermarkt van Inchon vorig jaar. Hels. We waren blij dat we daar buiten waren. Daarna hebben we door de twee winkelstraten van het havengebied geslenterd en toen hebben we een taxi genomen naar dat 'goed' adres van de agent. De eerste taximan wist niet waar het was. De tweede taximan wierp een blik op het papierke en knikte. We reden de heuvels in naar Yeosu-city, regelrecht het Koreaans binnenland in. Zo voelde dat. Aan de wal hou ik graag een stukske zee in zicht, maar door de heuvels was dat niet mogelijk.
We zijn het restaurant binnengestapt. Aan de ingang stond al een Westerling. Verdorie, het was LM zijn spiegelbeeld in een manshoge spiegel! Ik had al goeienavond geknikt en ik denk LM ook. Tegen zijn eigen spiegelbeeld, zo blij waren wij een Westerling tegen te komen. Maar een spiegelbeeld kan ons niet verder helpen hè, vertalen of zo ... Aan de inkom riep een meneer een dienster om een tafel voor drie personen. Wacht eens efkes, zei LM, laten we een Westerse tafel vragen, een tafel met stoelen erbij. In die salonnekes met schuifdeuren binnen gepiept: overal lage Oosterse tafels met kussens op de vloer. In de grote eetzaal ook. Eén trede op en : SCHOENEN UIT ! Dat was een ramp, want ik had geen sokken aan en blote voeten zijn absoluut onbeleefd aan tafel, barbaars onbeleefd. Maar schoenen aanhouden is misschien nog erger. Wat nu? Aan? Uit? Aan? Uit? WAT NU ? In het vervolg, weer of geen weer: sokken aan wanneer we gaan eten in Korea, want dát wil ik nooit meer meemaken. Witte sokken en als het te warm is, ze op zijn minst meenemen in mijn tas. In elk geval altijd sokken bijhebben in Korea! Bon, schoenen uit dan maar hè. Goed, eerst een bier en dan Tjeb Tsjuli. TJEB TSJULI ? De dienster schudde het hoofd. Lap! Dat serveren ze hier niet.
Owee, dat hadden we hadden we eerst en vooral aan de ingang moeten vragen hè. Nu waren we al gezeten, een beetje laat om het nog af te bollen. Achteraf bekeken feitelijk niet. Toerist en barbaar zijnde had dat er nog best bij gekund, maar ik was moe en ik had honger en het was niet bij me opgekomen dat we toen nog weg konden. Menu : een paneel aan de wand, zes lijnen in tekenschrift, met zes prijzen erbij. De middelste prijs dan maar? Een Koreaans schriftteken moet een hele hoop betekenen, gezien hetgeen er op tafel gekomen is. En het was allemaal vis, rauwe vis, op een paar schoteltjes na. 'k Zag dat allemaal komen, vis en nog eens vis, en alsmaar rauwe vis. Onéé, daar gaat LM zijn avondje aan de wal. Hij lust geen rauwe vis. En als we nu nog comfortabel zaten, maar zelfs dat niet. Zelfs geen steuntje voor de rug.
'k Heb van alles wat geproefd, er zaten heel lekkere dingen tussen en twee dingen die, nuja, die niet smaakten. Phika probeerde ook 't een en ander. LM at twee gekookte gamba's, twee balletjes ter grootte van een knikker en een schijfje kruidenomelette. Dat was het dan voor hem. Phika was ook aan het vertragen en na een tijdje was ik de enige die nog aan het eten was. 'Hoe krijgt ze het binnen' zag ik hen denken. Over dat beetje rauwe inktvis? Bijlange zo glibberig niet als oesters en die zijn toch ook lekker? Maar mijn eetlust gaat over natuurlijk, wanneer er zo twee hongerige schapen sportief proberen te blijven bij mijn geschrans. Nu kan het heel goed zijn dat ik maar de helft proefde van wat ik at hè. Dat ligt misschien aan de tandprothese. 't Is nog wat wennen.
Zaten we in een visrestaurant? Wat aan de andere tafels gegeten werd konden we niet zien. Er stonden schotjes tussen de tafels. De diensters hadden wel zicht op de zaak natuurlijk, de schotjes kwamen ongeveer tot aan hun knietjes. 't Moet zwaar zijn voor de rug, telkens buigen en bukken om te serveren. Na een uurke waren we daar weg. Terwijl daar heelder families zitten tafelen in 't lang en in 't breed tot alle schoteltjes leeg zijn, hielden wij het na 60 minuten voor bekeken. Er stond een kanjer van een koekoeksklok achter mij, daardoor weet ik dat. Een staande koekoeksklok in het Oosten (?)
Weer de straat op. Phika wou T-shirts. Gezocht en niet gevonden. Engelstalige kranten en tijdschriften : in één winkel een Reader's Digest die hier 180BF kost. We vroegen Engelse boeken (misschien, hopelijk, mogelijk ...) De boekenmeneer liet ons Koreaans-Engelse taalcursussen zien. Leesboeken? Romans? Detectives? Nee, hij verstond ons niet. En wij hem niet. En die boeken waren er ook niet. Oudere uitgaven van Reader's Digest dan maar? Nee, ook niet. Djie, 180 BF voor een Reader's Digest! Aziatische uitgave dan nog, dat is van hier. Dat moet zelfs niet uit de States komen. Aan die prijs zal ik elke letter heel traag en twee keer lezen. Wat we wél gevonden hebben was een CD winkel. We moesten daar niet echt zijn, maar we zijn toch eens binnen gestapt. Al goe!
Wat hebben wij daar gevonden:
1° Simon & Garfunkel – Bridge over Troubled Water. Efkes rekenen, 7.800 won : 800 won = 9,75 USD x 35 BF = 341,25 BF 2° Andrew Lloyd Webber, 2CD, overzicht van zijn werk. Nu rekenen, 14.800 won : 800 won = 18,5 USD x 35 BF = 647,5 BF Voor een 2CD? Met The Philharmonic Orchestra, The Royal Philharmonic Pop Orchestra, The Royal Philharmonic Concert Orchestra, en The Royal Philharmonic Orchestra, kortom : het een al philarmonischer dan het andere of meer royal. Dirigent telkens ene Paul Bateman. 3° (Ga efkes zitten). Rossini, 2CD, Strijksonates 1-6. Zelfde rekensom, 14.800 won : 800 won = 18,5 USD x 35 BF = 647,5 BF Daar zoek ik al 15 jaar naar, sinds het bandje van mijn muziekcassette geknapt is door sleet. 't Is waar dat ik niet al te grondig gezocht heb OMDAT SOMMIGE MENSEN UIT DE MUZIEKBRANCHE DAT VOOR MIJ ZOUDEN DOEN ! Stopt met speuren altegader, het is Decca DD 333/6 443 838 – 2. Uitgevoerd door de jongens van de Sint Martinus en Nonkel Neville dirigeert. https://nl.wikipedia.org/wiki/Academy_of_St._Martin_in_the_Fields , https://nl.wikipedia.org/wiki/Neville_Marriner
'k Kom aan 1636,25 BF voor 5 CD's. Hoe krijgen ze dat gedaan? Manufactered in Korea. Mogelijk aan hongerlonen. Daarvoor moet een mens op een donkere avond door Yeosu dwalen met twee zeemannen die niet lekker en vooral niet genoeg gegeten hebben. Maar míjn dag was goed geweest. Eerst post, 's avonds vis als voor een ganse kattenkolonie, een Reader's Digest en tot slot goedkope CD's waarvan één per toeval een lang gezochte. -en we hebben ze nog allemaal hoor Kortom, voor mij het was een goede dag. Voor Phika en LM natuurlijk veel minder. Na een dag hard werken in haven geen eten hebben ...
Die agent die ons dat 'goed' adres gegeven heeft hè, awel, ik vermoed dat hij heel goed weet dat Westerse beginnelingen daar hun gading niet zullen vinden. Dat was te plots en te onversneden Oosters. Maar peeke wordt niet met de nodige tralala behandeld aan boord van Westerse schepen, en daar hebben wij gisterenavond voor geboet. Peeke is namelijk het ventje dat een drie weken geleden de afmonstering van de Gibbe en Rébo danig in de war stuurde. Zodanig dat LM het er van op zijn heupen kreeg. Dan moet het als erg zijn hoor. Wacht efkes, eens opzoeken of ik daar iets over geschreven heb. Na 18/05 misschien? Dat zou brief 04 moeten zijn. Of 05? Minuutje hè. Pôôôtver-hier-en-ginder. 'k Heb niks verteld over die kwiet en over zijn bemoeienissen met de valiezen van Rébo en de Gibbe. Da's gek.
LM en ik dachten dat hij de loadingmaster was, maar peeke is dus gewoon een bediende van het agentschap. Zichzelf noemt hij luidop 'a Very Impotant Person' (echt waar) en de Filipijnse steward Alex is de enige die daar intrapt ocharme. Alle anderen dienen dat vipke van repliek want tijdens het lossen of laden is er maar één VIP en dat is de lading zelf, daar moet alles voor wijken want als dié kuren zou krijgen ... Kortom, er wordt hier voor de agent niet gesprongen en gebogen zoals hij zou willen en vandaar dan dat 'goed' adres. Voor Oosterlingen.
LM is 's avonds nog een stukje kip gaan opwarmen in de oven. Microgolf is een zeer nuttige uitvinding. Vooral als een schip in Korea ligt.
1997-06-11 ~ tegen de kaai, Yeosu, Korea
De tweede ploeg is aan de wal gekund. Rond 13h zijn ze van boord gegaan en om 19h waren ze terug. Ze waren nog maar 10 minuten aan boord en het was al koekenbak. Cheng LdG wou LM spreken. LM was juist naar de wc. ('k Zal het hem zeggen, Chef). Ineens hoor ik in de alleyway luid geargumenteer in het Frans. De cheng had dus hommeles met Diga of met capt DM of met allebei. Of enkel met capt DM, want soms spraken zij allebei Frans, soms allebei Nederlands ... De stem van cheng LdG klonk luid en zeer beslist : " DE MECANICIENS KOMEN AAN ZOIETS NIET AAN. DAT IS WEER IETS VAN DE GIBBE. DE MECANICIENS ZIJN DAAR NIET GEWEEST ! ON-MO-GE-LIJK ! "
Owee, owee, ik ben nog maar eens op de deur van de badkamer gaan kloppen en gezegd dat hij moest komen want dat er 'iets' was. Dan heb ik maar de werksokken zitten opvouwen in de slaapkamer, want van uit de woonkamer/bureau kon ik alles verstaan wat er in de alleyway gezegd werd en dat wou ik niet. (Brave sokken, die lagen daar al van 's namiddags op mij te wachten). Drie eeuwen later kwam LM uit de badkamer. 'k Zeg hem dat het 'iets' blijkbaar uit de tijd van de Gibbe dateert, dus iets van minstens drie weken oud. LM trok zijn hemd aan, nam zijn klembord en begaf zich naar het slagveld. Iets later vielen de decibels plat, stilte.
Nog wat later zat ik mee bij de cheng & Colette om naar de relazen van een namiddag aan de wal te luisteren, de shopping te bewonderen en de bloemen in het water te zetten. Overdag zijn er meer winkels open en we hebben heelder beschrijvingen gehoord en ook foto's gezien, want die waren al ontwikkeld. Maar geen foto's van een Tsjeb Tsjuli-tafel. Volgende keer misschien. Zij hebben ook geen Tsjeb Tsjuli gegeten, want hun uren aan de wal vielen buiten de etensuren. Van de QuickSnap Camera's had ik een model zonderflits meegebracht. Daarmee waren ze zo goedkoop! Colette heeft er mét flits meegebracht. En nergens T-shirts met iets over Korea op. 'k Denk dat ik weet waarom. Naar analogie met een paar verhalen uit andere landen. Tijdens de proefreis vorige zomer werd hier aan boord geroepen : 'No pictures! No pictures!' Er zou op de achtergrond zo eens een heuvelrij kunnen te zien zijn. Persies of in Noord-Korea weten ze niet waar de Zuid-Koreaanse grote scheepswerven liggen. Noord-Korea is nog altijd in staat van oorlog met Zuid-Korea. Weidse zichten van Zuid-Koreaanse landschappen zouden informatie kunnen bevatten. Eén op de twee heuvels heeft hier een antenne of een zendmast op de top staan, en dat moet zo niet geweten zijn, wat waar staat. Dus geen T-shirts met landschappen. En zichtkaartjes vallen hier ook onder de censuur, denk ik. Het enige Koreaans kaarteke dat ik ooit gezien heb was eentje uit een toeristische streek. Daarop stond een klein heuveltje met een grote naaldboom ervoor. Absoluut nietszeggend, het had evengoed een stukje bos in Noorwegen of in Canada kunnen zijn.
Als ze voor een toeristische streek al zo geheimzinnig doen, zal een industrieel havengebied helemaal geen zichtkaartjes mogen uitgeven, want een lijntje op een heuvel kan een vitale pijplijn zijn. En voor T-shirts hetzelfde: geen landkaarten met kustlijnen of tekeningen van monumenten, of reclame voor toeristische streken. Niks. Het zou informatie kunnen bevatten. -nu wordt zoiets snel en goedkoop met Photoshop opgelost, maar nog niet in 1997 Rond 22h waren we weer in de cabine.
En waarover ging dat lawaai van daarstraks nu? Over iets in de pompkamer. Trek u van het woord 'kamer' niks aan, de pompkamer is een half fabriekske, een ruimte met maar één uitgang en heet daardoor 'kamer'. -de machineruimte heeft 5 à 6 uitgangen, en is daardoor geen 'kamer' In de pompkamer, volledig afgesloten van alle andere delen van het schip, staan de cargopompen. (cargo = lading) De cargopompen werken wanneer er gelost wordt, zij pompen de lading uit de tanks naar boven, naar de pijpconnectie met de wal. De pompen worden van op afstand bediend vanuit de Cargo Control Room, de CCR, op het eerste deck, binnen in het woongedeelte. De pompen en de CCR zijn uitsluitend het terrein van de deckofficieren, zijnde de stuurlieden, de mensen die zich met de lading bezig houden.
Die pompen worden aangedreven door cargopompturbines. Die turbines staan aan de andere kant van een stalen wand, in de machineruimte. De turbines zijn uitsluitend het terrein van de machineofficieren zijnde de mecaniciens ofte engineers.
Déze cargopompen zijn van Shinko, Japanse makelij, en vallen nog onder garantie. Een Japanner van Shinko was komen kijken naar iets dat haperde of stuk was aan een van de pompen. Wat constateert die Japanner, of meent hij te moeten te moeten constateren: dat het defect veroorzaakt werd door foute bediening. Zoiets ontslaat zijn firma van garantieverplichtingen natuurlijk.
1° Dat Japannertje schrijft in zijn verslag dat de foute bediening gedaan werd door 'engineers' (de mecaniciens), ipv te schrijven door 'operators' (de stuurlieden), zij zijn de enige bedieners van de cargopompen! 2° Capt DM ondertekent dat verslag. (voor' Gelezen'? Of voor 'Gelezen en Goedgekeurd?) Die twee dingen samen verklaren de koleire van cheng LdG.
Het leuk Japannertje was al lang van boord, die zat mogelijk al op een vliegtuig naar Japan. Had hij nu nog 'operators' in zijn verslag gezet, maar nee, er staat 'engineers'. En capt DM ondertekent zoiets ??? En nu zaten wij met een koleirige cheng. 't Was rap over, dat wel. - was hij in zijn hoofd al een schrijven naar de rederij aan 't voorbereiden? Maar voor die ene keer in drie maanden dat cheng LdG aan de wal kan, ondertekent capt DM een verslag met een dwaling van formaat? Een cheng zou voor minder aan boord blijven, vooral wanneer volk aan boord komt dat iets over claims en garanties te piepen heeft en men moet lézen wat men ondertekent. Al zijn de pompen zijn afdeling niet.
Dat cheng LdG er onmiddellijk LM bij wou hebben heeft te maken met de werkboeken. Het werkboek van een 2de mecanicien (hier zijnde LM) is de dagelijkse en ook de oorspronkelijke versie van de werkzaamheden. Daarin stond NIKS over werkzaamheden of de aanwezigheid van mecaniciens in de pompkamer. Trouwens, om 25m af te dalen naar de pompkamer zijn een geschreven toelating en een melding nodig. En dan staat aan deck iemand van de stuurlieden standby met een walkietalkie. Enz, etc ... Er moet een ganse procedure gevolgd worden en een gans systeem in gang getrokken eer één iemand in de pompkamer afdaalt. Is er een procedure gestart? Nee.
En waarom moest dat het werkboek van de 2de mecanicien zijn, en niet dat van de cheng bvb, want hij neemt de gegevens van dat werkboek van de 2de mec toch over, voor de historiek van het schip en ook als verslag aan de rederij (voor de inspecteur). Wel, omdat in een handgeschreven versie niet kan geknoeid worden via delete en backspace. En tippex zou opvallen hè.
voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken
Mr Goossens springt weer zalig creatief om met enkele termen, ricottogroep (= risicogroep), sociaal disponibele (responsabele) afstand, een besmetteling, totaal verboeft (= volgegeten?)
Alleen jammer dat Itegem op een bepaald moment in de ondertiteling als Edegem vermeld wordt. Die twee gemeenten liggen 25 km van elkaar verwijderd. Mogelijk is de ondertitelaar(ster) niet op de hoogte van de plaatselijke gevoeligheden. Maar er hebben wel meer eigenaardige dingen in de ondertiteling gestaan in de loop van de 13 afleveringen.
Het lied waarmee Mr Goossens en Eugène Flagey deze keer afsluiten kan volgens mij in de hitparade komen, want als Dos Cervezas van Tom Waes een hit mocht worden in 2010, dan mag Mijn Mobilhome het zijn voor zomer 2020.
Gisterenavond zijn we tegen de kaai gegaan. Het was al donker en verschrikkelijk warm, dus zijn we niet meer aan de wal geweest. Na het eten ging LM efkes in de CCR verwittigen dat de mecaniciens om 07h moesten gewekt worden en niet om 06h zoals gewoonlijk. Behalve de stuurlieden van wacht waren er ook drie Indonesiërs aanwezig, die zullen iets met de lading te maken hebben hè, anders zitten die niet in de Cargo Control Room. Hun ogen waren bloeddoorlopen, letterlijk bloodshot. Zo stoned als een garnaal. En maar glimlachen en smilen ... Ze zijn hier verschrikkelijk streng op alcohol. Geen druppel tijdens de laad-en los-werkzaamheden, geen pint mag er gezien worden, nog geen leeg blikje. Daar komen dikke boetes van voor het schip en serieus gedonder voor de persoon in kwestie. Ze zouden maar wat graag een Europees schip een boete aansmeren, dat betekent deviezen. En goede punten voor de aanbrenger natuurlijk. Maar zelf zitten ze stoned met een lading van tonnen CONDENSATE te jongleren. https://nl.wikipedia.org/wiki/Aardgascondensaat
11h30: Sinds 11h zijn we terug van de wal, Castafiore en ik. Vanmorgen was het iets frisser dan gisterenavond. En het was weer erg avontuurlijk natuurlijk. Foto's gaan laten ontwikkelen, dat was het belangrijkste en dat is in orde gekomen ook, zij het nipt. Alles per fietstaxi.
Het begon al goed aan de gates. Ik hoorde mijn naam roepen. De fietsmeneren van vorige keer (ongeveer een half jaar geleden) zien het schip tegen de kaai liggen, weten dat er een bemanningslijst bij de poortwachters ligt en zeer waarschijnlijk hadden ze die al eens mogen inkijken. Dan lezen ze dat die 'm' aan boord is. En is dat niet die ene die vorig jaar 10 USD teveel betaald heeft. Ik dus. Grijns: misschien betaalt ze deze keer ook 10 USD teveel. Ja dus. -soms vind ik dat aangewezen, dat soort fietsen is zwaar werk en de fietsmeneren blijven een ganse tijd bij u, ge moet geen voet verzetten in de tropenzon, wat is dan 300BF ...
Patrick (3de mec) was gisterenavond nog aan de wal geweest en had vanmorgen een tamelijk warrige uitleg gedaan aan iemand dat er buiten fietstaxi's ook nog autotaxi's waren met hun standplaats aan het rondpunt. Dat kan niet. Vorige keer zijn wij dat rond punt een keer of zeven gepasseerd en daar is geen taxistandplaats, daar is gewoon geen ruimte voor. Met die autotaxi kon dan naar de 'grote' stad gereden worden, om een beetje 'serieuze ' shopping te doen.
We hadden maar drie uurkes de tijd en ik had geen zin om me zo ver van het schip te verwijderen dat het weer zou eindigen in haast- en paniektoestanden. Daar is het gewoon te warm voor, om haastig te beginnen doen. Dan maar geen 'serieuze' shopping. Gewoon boodschappen doen was ook al goed. Postkaarten en wat tomaten (?) en wat pindanootjes voor LM. En misschien een Engelstalige krant of een tijdschrift. Meer moest dat niet zijn. De fiets-meneren namen de kortste weg naar de stad, een sightseeing door de sloppenwijk was er deze keer niet bij. Maar, o revelatie, dank zij de tomaten die LM zo graag wou, zijn we dit keer op een markt beland! Nogal pittoresk, maar niet zoals in Inchon, Korea. En deze markt was tenminste in openlucht. Zou dit nu een pasar zijn? 'k Had me voorgenomen tijdens het verlof eens wat Nederlandse schrijvers te herlezen, want hun koloniale literatuur is nogal uitgebreid, als ik me goed herinner, maar dat is er niet van gekomen. Volgend verlof dan maar, alhoewel ...
Én, we hebben postkaarten gevonden deze keer. De postkaarten staan namelijk niet in draairekken buiten op de stoep, ze zouden door de tropenzon snel verkleuren en onverkoopbaar worden. En van het rondwaaiend stof zou de glans beschadigd raken. Ze worden bewaard onder glas, in de toonbank. In die winkel heeft het veel te lang geduurd naar mijn zin, maar goed, we hebben nu postkaarten voor de hele familie en de ganse schoonfamilie van de halve bemanning. In een wip had ik aan boord alle postkaarten doorverkocht. Voor het eerst in de annalen van dit schip is iemand terug gekomen met postkaarten. Bibi! En hier past nu bescheiden klaroengeschal.
Onze boodschappenlijst was afgewerkt en we moesten nog een half uurke wachten tot de foto's klaar waren. Zalig weinig autoverkeer en overal de geur van specerijen. Die geur kwam niet uit de winkels, het land ruikt hier gewoon zo. Naar specerijen, niet naar kruiden. Efkes iets gaan drinken, opnieuw in dat 'King's Restaurant'. Deze keer hebben we ons niet naar boven laten manoeuvreren zoals zes (of acht?) maanden geleden. We hebben positie gekozen aan een tafeltje bij de deur en nu konden we wél naar het gebeweeg van de straat kijken. Toen het halfuur bijna om was wou ene van de fietsmeneren de foto's gaan ophalen voor ons en hij vroeg de kwitanties. Hélaba, minute, daar gaan wij zelf voor mee hoor!
Wat een geluk dat we hem dat niet alleen laten afhandelen hebben. De twee films van Colette (Castafiore), de twee van Patrick en die ene van ons lagen dooreen geschud of het een spel kaarten was. Op den duur had ik de negatieven van Colette vast en de foto's van Patrick. Een tropisch soepje was het daar aan het worden. Want op veel foto's staan dezelfde mensen natuurlijk. We zijn hier maar met 22. We hebben het aan boord uiteen gepuzzeld. Hier is tenminste airconditioning, voor 't geval we het er warm zouden van krijgen. Elk heeft nu zijn eigen negatieven met bijbehorende foto's.
We reden terug naar het schip, door de straat van het 'KANTOR POS'. Uitgesproken Kantoër Pos? Zoals in het Oudnederlands? Dat moet dan het kantoër van de pos zijn hè. En 't was nog juist ook. Dus de brieven n°4 en n°5 gepost, zelf gezien deze keer. De fietsmeneer wou weten hoe ik dat wist, Kantoër Pos. - Because it's Dutch zei ik. -omdat het Nederlands is - No, zei hij, it's Indonesian. - Well, zei ik, it sounds Dutch, just like apoteek, notaris, pensiun (pension), direktorat, telekominikasi, modevak (kleermakersatelier) - Possible, zei hij peinzend, we hebben hier Hollanders gehad. Ja, dacht ik, en als ik me goed herinner zijn ze hier langer gebleven dan een weekend. In Antwerpen gaan ze 's maandagsmorgens tenminste naar huis, dwz, als hun promille voldoende gezakt is.
Vanmiddag hadden we hutsepot. Dáár kwikt een mens van op zie, bij dit weer.
1997-05-31 ~ Singapore Passage
'k Was niet intijds klaar met de brieven om ze hier al te kunnen afgeven. (Waar heb ik dat nog al gelezen). Van hier uit is dus niks vertrokken. Heiligschennis vind ik zoiets. De gelegenheid krijgen om te posten en niks op de bus doen. Nog geen postkaart ... En gisteren heb ik in mijn handtas een postkaart gevonden die al van 03/05 bij onze aankomst in Singapore van uit het hotel wou verzenden. De kaart was in een mapje geschoven. De kripse krijg ik daarvan. Niet dat dat iets verandert aan de situatie. Die postkaart moet dus ook van uit Korea vertrekken, binnen een week of wat. En er was post voor ons! Een postkaart uit Praag. Ze hangt al omhoog tegen het schot.
1997-06-05 ~ op zee, ergens aan Taiwan
De voorbije dagen ben ik weer druk met lijsten in de weer geweest. Niet voor LM of voor 't machien, maar 'voor 't goed van 't algemeen', de Welfare. Enkele weken geleden vroeg capt DM of ik de lijsten van de videocassettes wou bijwerken. - Ja natuurlijk kaptein, antwoordde ik in mijn jeugdige overmoed, waar is de diskette? - Eh, er is geen diskette, we vinden ze niet.
Ah, vandaar een vrijwilligster nodig, ongeveer 400 films intikken, alles opnieuw van in het begin ... Titel van de film, genre, actrices, acteurs, regisseur en het n° van de doos. - Jamaar, de regisseurs moeten daar niet bij hoor, zei iemand van de aanwezigen. - Jamaar, de vertaalde titels zeggen ons soms niet veel en dan kan de naam van de regisseur een referentiepunt zijn. (En daarbij, moei er u niet mee, dacht ik, wie typt die lijst? Gij of ik?)
'k Verloor dat vrijwillig beloofd catalogeer-jobke uit het oog, gedurende drie weken, want er was geen haast bij had capt DM gezegd en de diskette zou wel boven water komen. Zeiden ze. Wanneer ze eens tijd en zin hebben, dacht ik. (Van wensdenken gesproken.) Vier dagen geleden laat capt DM tijdens het avonduurtje iets horen over de videolijsten. Eh, ikke niks klaar natuurlijk. Schone vrijwilligster! En er was nergens een afvoerputje in de buurt waarin ik kon wegkruipen, verdwijnen.
Na vier dagen staat de videolijst op punt, is voorlopig in orde maar áf is nog iets anders natuurlijk. Nog één dag voor het nazicht, de afwerking en het printen. Niet dat Brian De Palma, Coppola of Don Siegel hier zelf zullen komen controleren, maar als capt DM iets vraagt dan doet men dat, en tegoei (!) om de simpele reden dat het capt DM is. Een menselijke mens, iemand die een rustig soort gezag uitstraalt, iemand die kan leiding geven. Niet een omhooggevallen kluchtzanger die zijn autoriteit uit zijn graad moet halen en geen leiding geeft maar baas speelt. Voor capt DM typt men zich te pletter. Temeer omdat ik die drie weken goed te maken had hè.
Achteraf bekeken denk ik dat hij van cheng LdG of van de Gibbe wist dat ik de eerste twee maanden hier aan boord die machinerylist getypt had. En iemand die 1080 (of 1008?) machineries kan intikken, met alle technische gegevens erbij ..., dan zijn twee videokasten kinderspel. En natuurlijk deed ik dat graag! Alleen, 'k had er drie weken eerder moeten aan beginnen, dwz onmiddellijk.
1997-06-08 ~ op anker Yeosu, Korea
Vandaag is het Vaderdag thuis. En vandaag hebben de vaders hier aan boord veel werk en de andere mensen ook. Het is vandaag niks geen zondag: in het machien wordt een piston getrokken. Liever hier dan in de tropen, maar het is een zware werkdag vandaag, zelfs geen gewone werkdag. Een week of drie geleden lagen we hier in de potdichte lentemist, nu weer. Nu is er ietske meer zichtbaarheid, de misthoorns moeten niet loeien om de zoveel minuten. De harde werkers zullen kunnen slapen vannacht.
Met de fax voor Vaderdag was weer iets aan de hand hoor. We hadden hem direct in Brussel, maar in Limburg was en bleef het bezet. Het was toen avond hier, in België 12h45. Na 04h heeft Marta ook eens geprobeerd, toen het hier al vrijdag was en in België nog donderdag, 22h. -de kinderen van Laura zouden veel grote muzieknoten inkleuren, en dan doorsturen naar hun opa. Fax nog altijd bezet in Limburg. In de loop van vrijdag moet toch iemand die fax verzonden gekregen hebben, maar ik weet nog niet wie ik daarvoor moet bedanken. 'k Zag Pa die muzieknoten al zelf inkleuren. Alle honderd elventwintig. Want ik heb er ineens maar genoeg op gezet hè. Enfin, die tekening met tekst is dus tijdens de nacht op de brug blijven liggen, iets dat gralijk tegen mijn principes is, post later rondslingeren, maar het was dat of geen handgekleurde versie door de kinderen. -de clown die de noten van zijn hand wegblaast heette Poly Fonio
Nog een verhaal van Diga. Hij vertelt persies niet veel meer de laatste tijd, ofwel begin ik zijn verhalen gewoon te vinden. Dat zou jammer zijn.
Hij moest eens met een chartervlucht vertrekken naar een schip. Niet op een gewone lijnvlucht. Wat is het verschil? Een vliegtuig is toch een vliegtuig? Awel, het verschil zit oa in het aantal kilo bagage dat een zeemens mag bijhebben, 40 (tot 45 kg) op een lijnvlucht en op een chartervlucht 15 kg gelijk iedereen, zeemansticket of niet! Dat krijgt een mens dan te horen wanneer hij volledig gepakt en gezakt op Zaventem staat, een uurke voor het opstijgen. Het overgewicht bijbetalen kostte een fortuin. - Dan bent u in feite beter met een ticket in businessclass, zei de juf aan de balie. Maar zelfs dan was het niet mals want overgewicht gaat volgens een duur tarief. - Tiens, zei Diga, en als ik een ticket eerste in eerste klas neem? - Ha, maar dan is het opgelost meneer, dan bent u volledig in orde. Rekenmachientje er bij gehaald : 1ste klas was uiteindelijk de meest goedkope oplossing. Of de minst kostelijke. Diga heeft prinsheerlijk een zeer comfortabele vlucht gehad en de rederij in Antwerpen heeft het verschil terugbetaald, omdat zij het waren die hem op een chartervlucht geboekt hadden zónder te letten op het maximaal toegelaten gewicht voor zeeliedenbagage. 'Plunje' = tot 45 kg.
'k Heb niet gevraagd wie van de twee waterklerken zijn vertrek georganiseerd had. Wie zou dát wel geweest kunnen zijn? Niet KG, die is de nauwkeurigheid en het plichtsbesef zelve. Dat zal het klerkske PV geweest zijn hè. Het lijkt me echt weer zo'n stoot van hem, een plaats boeken op een goedkope charter om de rederij uiteindelijk de volle pot voor 1ste klas te doen betalen. Hihi, hié! Zou PV ooit wakker liggen van zijn stommiteiten? En dan bedoel ik nog niet de omvang, maar gewoon het aantal, van '88 tot nu.
De wonde aan LM zijn been is bijna genezen. De brandwonde aan zijn arm groeit ook mooi dicht, zonder te ontsteken. En de zomerreuma in zijn handen is weggetrokken. Hij had enkele uren in de zon gewerkt, zonder werkhandschoenen of die katoenen handschoentjes aan, en het was gebeurd: zomerreuma. 't Is wat de laatste tijd hoor. Nu heeft hij ook pijnlijke steken in de tenen. Het is geen kramp. Het is iets anders, iets dat er vroeger niet was. Tot hiertoe heeft hij het nog niet 's nachts, enkel overdag. Soms wel 15 keer. Van de zon kan het niet meer zijn. Van teveel zuivelproducten kan het ook niet zijn. Hij drinkt geen melk, zelfs niet in de koffie, en kaas of andere melkproducten eet hij zeer zelden. Het doet erg pijn, want hij kan geen stap meer verzetten en brult het uit wanneer zo'n pijnscheut door zijn tenen vliegt. Te weinig fruit? Teveel fruit? Iets met de bloeddruk? 'k Heb me al suf zitten denken ... heeft dokter T een fax?
En gisteren vertelde capt DM een verhaal waar ik helemaal niet goed van werd. Het ging over een cheng (de naam ben ik al kwijt) die ziek is afgemonsterd en door de ziekendienst onmiddellijk naar een Amerikaanse legerbasis is vervoerd. Daar hebben ze hem uít de coma weten te houden, want het was al één minuut voor twaalf. Het was zover gekomen door foute medicatie aan boord! Hij is weer op de been, maar wel visueel gehandicapt nu. Oogzenuwen beschadigd en hij draagt nu hele dikke brillenglazen, wisten andere mensen nog te vertellen.
Kijk als er nu nog éne keer een tweede stuurmanneke het vertikt mij de bijsluiter te laten lezen of commentaartjes verkoopt à la Rébo, ipv zich met het probleem bezig te houden, zal ik mijn plichten als echtgenote eens luidop uitoefenen. Wat mijn dierbare gewonde of zieke tijdelijk aan mondigheid verliest vanwege pijn of ongemakken, zal ik dan efkes compenseren. Want ze weten nu al wel dat de wereld rond is (sinds '94, officieel bevestigd door het vaticaan) maar soms geloven ze voor het gemak ook nog in de genade gods.
De genade gods is een begrip dat in katholieke scholen gebruikt werd wanneer een non een taak toegewezen kreeg waarvoor ze niet opgeleid was of geen voeling mee had en waartegen zij dus niet opgewassen was. Wanneer zijn plots om louter organisatorische redenen wiskundeles moest gaan geven, of Engels ... dan werd dat weggewuifd dat de genade gods haar zou leiden. Resultaat : verwarde leerlingen en een overspannen non.
De omgekeerde houding merkt men soms aan boord: ik ben 2de stuur, en louter daarom weet ik wat ik doe en zeg. Larie natuurlijk.
Ziezo, blad vol. Morgen of zo gaan we tegen de kaai en dan kan dit mee met de post. Tot schrijves.
We liggen aan de boei. We zijn eens aan deck gaan wandelen, het is hier de moeite. In de verte aan de wal grote witte petroleumopslagtanks met witte controletorens tegen al die donkergroene heuvels. Een beetje daar vandaan, op de vlakte, staat nog een kleiner gebouw met ook zo'n koepel, ook wit maar de koepel ietske platter, met een hele ranke controletoren er naast, zo elegant als een minaret. 't Zou dus een moskee kunnen zijn.
De boei is een drijvend platform met een halve pompkamer bovenop. Van daar vertrekken twee drijvende pomplijnen naar de manifold van het schip. Er zijn veel andere schepen in de buurt en vissers in hele kleine sloepjes. Het zou hier mooi zijn als het geen olieveld met petroleumterminal was. En het land ruikt naar specerijen op deze breedtegraad. In minder warme streken, zoals thuis, ruikt land naar pas afgesneden gras. (En voor het zuidelijk halfrond: la même chose. Durban ruikt nog exotisch, Port Elisabeth = gras).
Op de radio spreken ze een mengelmoes van Indonesisch, Engels, en Nederlands. Soms verstaan we zelfs een hele zin. Van de Indonesiërs die hier aan boord zijn verstaan we niks. Ze roken sigaretten die 'verrijkt' zijn met kruidnagel. Ik vind dat het lekker ruikt. Andere mensen vinden dat niet. En ze bedelen, vertelde 2de stuur Phika (Canadees) aan tafel. Sigaretten, cola, bics, al wat niet vastgevezen staat in de vloer.
1997-05-28 ~ op zee
Vannacht zijn we vertrokken. We vervoeren condensate, een bijproduct van aardgas, als ik goed onthouden heb. Veel vluchtiger en brandbaarder dan crude oil (ruwe aardolie). Niet het plezierigste goedje om te laden en te vervoeren. De stuurlieden hebben er hun werk mee, zegt LM. https://nl.wikipedia.org/wiki/Aardgascondensaat
Maandag heb ik een zalfje gevraagd en direct (!) gekregen, aan 2de stuur Phika, de vervanger van Rébo. Een zalfje om op LM zijn beenwonde te doen, want ze was al ontstoken. De rode randen (meer dan 1 cm breed) rond de korsten zijn zichtbaar aan het wegtrekken nu. Het is een antibioticumzalfje en heet Cicatrin van de firma Wellcome. Goed spul zo te zien. Het staat al op de lijst van onze reisapotheek. LM vond dat ik overdreef. Toen hij nog zijn kniekes kapot viel tijdens het sjotten genas dat 'altijd' zo, met rode randekes. Ja natuurlijk, in de tijd dat hij sjotte en ik mij uit de fruitbomen liet vallen was ons lijf jong genoeg om zelf weerwerk te bieden aan infecties. We zijn nu 35 jaar verder en het wordt tijd om eens een tubeke zalf open te draaien, kwestie van het eigen weerwerk ondersteuning te geven.
Gisteren heb ik hier in de cabine twee kasten in het slot geklikt. Ramp. Twee rampen, want in de ene kast zit beddegoed en badgoed en in de andere kast een boek over Windows. Spullen die we dikwijls nodig hebben. Eigenlijk hebben we al onze spullen dikwijls nodig, andere hebben de gewoon niet bij. De kasten hebben schuifdeuren met Koreaanse sloten. Dwz: een gewoon slot + iets hoger een duwdingetje. Nu was ik compleet vergeten dat het duwertje niet dient om de kastdeuren vast te zetten, om ze te beletten te rammelen wanneer het schip trilt, maar om de kasten op slot te klikken. Handig, dan moet ge de sleutel die daar 1,5 cm onder zit geen kwartsslag draaien om de deur op slot te doen. Hoe ergonomisch! Eén klik en het boeltje is op slot. Om te openen heeft men de sleutel wél nodig. Spijtig en jammer, want de sleutels zitten niet meer op de kasten. Op geen enkele kast zit nog een sleutel. Wéér iets dat weg is uit deze cabine. -de cabine is geplunderd geweest door iemand, maar waarom?
De allereerste capt van dit schip, capt PM, is met zijn vooruitziende blik eens alle reservesleutels komen ophalen van alle cabines. Als capt DM die reservesleutels nu maar weet liggen. De reddingsvesten, de gordijnbinders voor als het schip rilt of rolt, het douchegordijn, de handleiding van de Sony en nu dus ook de sleutels? Al die nodige en nuttige dingen, allemaal weg ... 'k Zie er de bedoeling niet van. En de efficiëntie helemaal niet. LM zegt hier zojuist dat hij beneden in 't machien ook soms voor raadsels staat.
Gisteren hoorde ik Indonesisch bezoek aan de deur van cheng LdG, een onbekende stem van een niet-bemanningslid en dan de stem van La Castafiore. Daarna stilte. Hier op 3-hoog, op deck C, in het woongedeelte moet geen ene Indonesiër zijn voor zijn werk. Als die hier tóch komt, wat heeft die dan in zijn hoofd ... niet de job. Rekenmachientjes en polshorloges uit de cabines pikken? Prospectie doen voor zijn neefjes-piraten? Het werkverdiep is twee trappen lager. Daar is de Cargo Control Room en het Office ligt er vlak naast. Op deck A. En de manifold is aan deck. Da's buiten. 'k Dacht ook efkes aan de situatie in Odessa, maar daar waren het de militairen. Hier zijn het burgers, ongewapend mag ik hopen. 'k Ga efkes aan haar deur kijken, het 'bezoek' was al weg. We zijn wat blijven babbelen. Het moet hier nogal wat geweest zijn, de afgelopen drie maanden. Geen post in al die tijd. Om onnozel van te worden. -zíj geen post of het schip geen post?
En met de Gibbe (een vorige choff) was ook vanalles aan de gang geweest. Ja dat had ik zelf nog meegemaakt, vorig contract. Dat hij persies anders was dan op andere schepen en vree nerveus rondliep had ik al wel gemerkt, maar nu weet ik via de soaptante waarom : hij was smoorverliefd op Marta en hij ging afmonsteren. Met thuis een vrouw en ne kleine van een jaar oud en vorig jaar een huis gekocht, voelde hij de grondvesten van zijn bestaan daveren waarschijnlijk. Oelala, drama's op komst. Dit was voor hem geen gewoon 'boordaffairke' geweest. Maar voor Marta ...? -waarschijnlijk wel, zij treurde niet
'k Had de dag van zijn afmonstering (18/05) wel gezien dat hij zeer teder afscheid nam van Marta, maar dat hij daarbij verliefd was wist ik niet. Enfin, een en ander had weerslag op zijn werk en nog erger, ook op de verstandhouding met andere departementen, o.a. met het machien. Voeg daar bij het houterig & ouderwets beleid en de fezelcommunicatie van capt BJ en ge krijgt een patroon waarbinnen veel onaangename dingen onopgelost blijven en beginnen wegen. En ook aan 't broeien kunnen gebracht worden. Rébo de stokebrand floreerde dan.
En als 'vrouw-van' moogt ge niet zelf de handen uit de mouwen steken om met een zemelap hun kijk op de zaak te verhelderen. (Als stew'ss soms wel). Ondertussen zit ge wel op gescheept met het wel en wee van de mensen. Vooral met het wee. (Als stew'ss vele minder.) Er was al veel verbeterd met de komst van capt DM en nu stokebrand Rébo en nerveuze Gibbe al een week van boord waren is de lucht geklaard en de sfeer veranderd. Twee personen op een bemanning van 22, dat is 9,52% zegt het rekenmachientje. En gezien hun functie zal hun impact op het dagelijks leven en de werking van het schip wel wat groter geweest zijn dan 9% en centiemen.
Ik hoop voor de Gibbe dat hij rap een soortement van evenwicht hervindt. 't Is me gelijk hoe en met wie. That's beyond my control. In dat hij in zijn emotionele chaos potverdekke niet vergeten is onze brieven te posten in België!
Daarméé was het feestje van Marta zo'n succes. Dat was pure decompressie voor het collectief. Waar een babbeltje al niet goed voor is. 'k Heb een iets klaardere kijk nu. Ik merk het verschil in sfeer met vorige week niet. Misschien waren we nog maar te kort aan boord om veel te snappen van de onderliggende stromingen. 'k Heb daar tijd voor nodig. LM ook, maar minder dan ik, denk ik. -en daarbij, ik breng genoeg van thuis mee om me in 'in stilte bezig' te houden.
Ow, ik bedenk ineens dan ze van geluk mochten spreken dat TomV niet meer aan boord was. Hij en Rébo zijn gevallen van chronische testosteron-encefalitis. Die twee op dezelfde verdieping, met BJ als capt. Die patroneerde die houding dan nog zo goed als hij kon. En tel daarbij AO, de geflipte kok. Frísse sfeer moet dat hier geweest zijn. -tekst 218, over de kip-curry, maar er was meer met dat vent hoor!
Vannacht komen we toe in Dumai. 'k Ben benieuwd of we aan de wal zullen kunnen of mogen, of er tijd zal zijn, of dit, of dat, of, of, of, en of er post zal zijn, of heeft de Franse rederij het ganse pak ineens naar Singapore gestuurd? Er staat maar één vraagteken op het klavier, maar als ik die toets lang genoeg ingedrukt hou, krijg ik genoeg vraagtekens, kijk maar : ????????????????????????????????????????????? Bladzijdes kan ik daar mee vullen, genoeg voor een leven lang. Maar dat zou zonde zijn van de inkt, want inkt pollueert. Ook dat nog.
De Singapore-Passage wordt door capt DM nogal serieus opgevat. Veel serieuzer met capt PM en capt BJ. Een totaal andere sfeer. Er is die dag ook geen avondbijeenkomst geweest. Nu begon de passage wel op 18h ook, hoogstwaarschijnlijk ligt het daaraan. En de oefeningen aan de lifeboat worden ook serieuzer opgevat. Met de chrono erbij. Professioneel.
La Castafiore (de vrouw van cheng LdG) vindt capt DM 'une crème'. Maske, dacht ik bij mezelf, capt DM staat al 15 jaar onafgebroken op mijn top 3 van kapteins. En ik heb genoeg vergelijkingsmateriaal. Op dat punt zijn gij en ik het danig eens. Op dat punt. Vanmorgen bracht ze een mapje CD's terug. Haar man, de baas van mijn man, draagt ook liever geen gloednieuwe overalls. (Ha, tiens, hebt gij ook zo'n man?) En voor ik het wist stond ze weer te kletsen tot mijn enkels er pijn van deden. Zij zijn aan het verbouwen, wij aan het bouwen, kortom : de zakken cement lagen hier in de alleyway en zoiets schept een band natuurlijk. En haar haar groeit ook zo snel aan boord. -natuurlijk, aan boord zit geen kalk in het water, men kan het haar wassen met een stukje zeep. Maar kleinkinderen heb ik niet. 'k Ken wel mensen die er hebben. Mijn bloedeigen moeder bvb, en enkele schoonzussen. Telt dat mee?
La Castafiore doet wel heel lief, maar het probleem is dat het merendeel van haar bezigheden haar gedachten niet bezig houden, en dan nemen gedachten de vrije loop natuurlijk. Zo zijn ze. Rare beesten, bij tijd en wijle. Breien en tapijt knopen gaan automatisch, zonder bij na te denken, of toch maar af en toe. Resultaat: volop tijd om te piekeren. Of om te dutten, en dan maar proesten over de tijd van de dut. Tja. Of om her en der op het schip te gaan staan kletsen bij mensen die aan het werk zijn.
Strijken, ook zoiets. Als ik veel werk heb kan ik tijdens het strijken alles rustig overdenken. En bij elke ingeving naar de laptop springen terwijl het ijzer een gat in het rokske brandt, het smoke-alarm in gang schiet en de blusploeg hijgend de cabine binnenstormt. Zo heb ik dan weer iets om over te schrijven en is de cirkel rond. Maar als ge niks te overdenken hebt, dan nemen de gedachten de vrije loop en dan begint het piekeren. Want het brein blijft wel aan het werk hè, die glucose moeten opgebruikt worden. Wééral een vorm van erfzonde.
Tiens, het is al enkele dagen geleden dat choff Diga nog eens een sterk verhaal verteld heeft. 'k Zal hem vanavond eens op zijn praatstoel helpen zie. Niet dat hij daar echt hulp bij nodig heeft. Wanneer drie mensen bijeen zijn, is dat voor hem al publiek en komt hij op dreef. Een tijdje geleden beschreef hij iemand, hij noemde de naam niet. Het verhaal speelde op schip 25 en het ging over een stuurman. Nu had Diga die stuurman zó raak beschreven dat ik bij het begin van de derde zin wist over wie het ging. 'k Schiet in een lach. Hij kijkt op van zijn bord. 'k Vraag: "Is zijn familienaam een biermerk?" Diga knikt. "Een blauw met wit etiket?" Diga knikt. "Wie?" vroeg LM zachtjes. 'k Deed teken dat ik het straks, boven in de cabine wel zou zeggen, want ik wou niet fezelen aan tafel. Maar het was niet meer nodig want aan de andere tafel has Diga de naam al luidop vrijgegeven. En aan die stuurman het ik in '95 al genoeg papier en inkt besteed, da's dus ook niet meer nodig. -tekst 175, over hoestsiroop
Dumai, da's waar die fietstaxi's zijn. Waar ik vorig contract met Lucien en Pascal een namiddag ging boodschappen doen. We zijn aan het binnenvaren. Een uur of vijf gaat dat duren. LM heeft zojuist geveld dat we om 11h20 eten, eerste service.
Gaan strijken. De 100% katoenen hemdjes doen het fantastisch. Het is een plezier LM te zien rondlopen in die juichende kleurtjes. Of is het omdat ik weet dat het puur katoen is? Hij zweet nog evenveel, maar zijn huid krijgt nu te minste lucht. Jammer dat het toerental van de zwiercyclus niet kan gezegeld worden. 'k Moet de hemdjes binnenstebuiten draaien, met de knoopjes dicht, want er komen slijtstrepen op de stof van het straf zwieren. 'k Ben dat al twee keer vergeten en dat is een beetje te zien aan twee van de hemdjes.
'k Ben eens aan deck gaan kijken. Slopend heet weeral. En dan zitten we nog op 't water. Wat moet dat aan land zijn.
De versprekingen van Mr Goossens, de manier waarop hij namen ineen flanst en vaste uitdrukkingen verhaspelt, vind ik hilarisch : Toemoowland, medisch doelwit, synthenijzer, ... Kraftwerk wordt dan kaftpapier, crabsla. En Mr en Mevr Goossens dansen af en toe een toxfrot!
09h35 : brandalarm. Ge zult maar juist onder de douche staan. Diga, de choff die Luc afgelost heeft was aan de general call. -intercom Het systeem gaf een gefluit en een gepiep alsof er ergens een radio aanstaat vlakbij een micro. Wáár brandt het? Awel! Hij komt het zojuist toch te fluiten en te piepen. Serge Gainsbourg, want Diga lijkt op hem, kon beter overweg met een micro. En Diga is blond. Geweest.
We zijn nog maar 18hrs weg uit Korea en het is al warmer. Opnieuw rokje en T-shirt aan. De warme sloefkes zijn weer opgeborgen, tot nog eens. 'k Vermoed dat LM deze namiddag in zomertenue gaat werken. Ah nee, het is feestdag vandaag, dan hebben de mecaniciens de namiddag vrij. 'k Ben efkes langs de keuken gepasseerd. Guy (een Belgische ch.kok) zei dat ik zo al eens mocht langskomen om een babbeltje te doen ook. Owee, chot, ja. Tja ... en ik ben niet goed in koetjes en kalfjes. Bedoelt hij dat ik dat hij mij best gezelschap wil houden en dat ik dus niet verlegen moet zijn om zomaar eens de keuken binnen te springen? 'k Heb anders genoeg te doen. Beter gezegd : ik heb interessanter dingen te doen. Of bedoelt hij dat ik de mensen al eens wat meer gezelschap mag houden en wat meer uit mijn cabine mag komen?
'k Heb verschillende keren meegemaakt hoe echtgenotes zich aan boord als overlast gedroegen. Ballast, werden ze genoemd. Ik wist dus hoe het niét moest: men houdt de mensen die aan het werk zijn niet af van hun bezigheden. Aan zijn voorstel heb ik niet echt gevolg gegeven, ook al omdat ... maar dat is weer een ander verhaal.
Goed, we gaan dus door de Antillen. 'k Heb alvast Juan Luis Guerra opgezet. Hij is een Dominicaan. Da's nog ver, Dominica, maar we gaan vandaag niet moeilijk doen over een halve oceaan, 't is feestdag. https://www.youtube.com/watch?v=M9bsbsvNRPE , 04min12
1997-05-24 ~ op zee
13h scheepstijd, dat is 08h BT. Binnen 6hrs trouwen V&K, dus om 19h mogen wij hier vuurwerk afsteken. Bij wijze van spreken.
Vorige dinsdag werd de verjaardag van Marta gevierd. Om 19h wou ze het feestje gestart hebben. Ze is van wacht tot 20h. Capt DM heeft dat elegant opgelost. Choff Diga zou het laatste uur van haar wacht overnemen en de capt is hem gaan gezelschap houden, zo is dat uurke rapper voorbij en kon de jarige intijds op haar eigen feestje zijn. Het feestje demarreerde tamelijk rap. Dat kan aan de Gipsy Kings gelegen hebben en aan de goeie DJ. De DJ van dienst was Dean, junior mecanicien. 'k Zag LM dansen met Marta, en met La Castafiore, de vrouw van de cheng LdG, daarna met capt DM, met ch.kok Guy, met de wiper, met choff Diga ... met wie heeft hij niét gedanst? En maar babbelen en lachen. En opnieuw dansen. 'k Was zo content als een kieken: LM amuseert zich enorm. Én, ik ben dan toch niet het enige fuifnummer in dit huwelijk. -LM is absoluut geen danser, dit was een unieke avond in onze geschiedenis Veel groepsdansen ook, van casatchok tot iets salsa-achtig. En natuurlijk de macarena, wie dan blijft stilstaan laat zich best nakijken. Allemaal heel plezant, de avond zelf. De dag erna was het zeer stil aan boord. Veel zombies, onder wie mijn eigenste dierbare. Het sneed door mijn merg hem zo ellendig te zien. Rauwe miserie. En ik? Niks. Wegens te weinig slaap wat meer typfouten dan anders, maar daar bestaan de delete en de backspace voor, en 'ongedaan maken'. Voor de rest was er met mij niks aan de hand. Maar LM heeft dus wél de factuur gepresenteerd gekregen voor zijn uitgelaten vrolijkheid van de dag tevoren. 't Is slecht verdeeld in de wereld. Hij moest gaan werken met al zijn pijnen en ongemakken. Ik nul, niks. Ik zat hier vrolijk te typen.
Woensdag, tegen het einde van de voormiddag, hoorde ik Patrick iets zeggen over een 'clapet' die vastzit omdat er iets achter geraakt is en hij zegt iets over 'stom vacuümsysteem'. Oelala, dacht ik, zou hij het over onze hoogtechnologische sanitaire installatie hebben? Wat was er gebeurd : dinsdagavond waren er snacks geweest, waaronder olijven. Eén olijfpit was ergens in een wc-pot terecht gekomen en had daar de klep (clapet) van het hi-tech vacuümsysteem geblokkeerd, wat dan woensdag voor problemen zorgde. Tijdens de dagelijkse avondbijeenkomst had niemand compassie met het groot licht dat een olijfpit in de wc-pot had gekeild, wie hij/zij ook moge zijn. En ik dacht bij mezelf dat die sukkelaar misschien wél ons medeleven verdient, want misschien heeft hij/zij die pit niet in de pot gekeild, maar via natuurlijke weg daar gedeponeerd, omdat hij/zij de avond tevoren een olijfpit ingeslikt had. Dat zal een pijnlijke affaire geweest zijn. Olijfpitten zijn puntig aan de uiteinden. Ondertussen stonden we ontpitte olijven te knabbelen. Patrick had speciaal naar ontpitte olijven gevraagd in de keuken.
Woensdagavond was LM niet aanwezig om de avondbijeenkomst. Hij lag op 17h40 al in bed (zonder eten, dat zegt alles hè) en hij heeft rink aaneen geslapen tot 07h 's anderendaags. Toen voelde hij zich weer mens. Halleluja. En honger! Sinds woensdag probeer ik de Gipsy Kings op band te zette voor Dean, en dat wil maar niet lukken. Deze hifi-installatie (Sony) heeft een autoreverse en volgens mij kunnen alle nummer zonder problemen op het bandje (90min) Maar op Dean zijn toestel vallen er 4 af. Zeer mysterieus, ze zijn verdwenen. Kant 2 blijkt daar leeg. Wanneer hij het bandje op het toestel van de bar speelt, zelfde model van Sony als hier in de cabine, krijgt hij de vier laatste nummers wél te horen. De gebruiksaanwijzing van de Sony hier is verdwenen. Nog iets dat uit de cabine weg is. 'k Vraag me af waarom en waar naartoe.
Drie jaar later is dat aan boord van een ander schip zeer toevallig duidelijk geworden, wie & hoe & wanneer, maar niet waarom.
'CD-sychro'-knop afzetten, luidt de laatste suggestie. Dat ben ik nu aan het proberen. Met dat al kan ik geen Gipsy Kings meer horen. Het volume heb ik ook afgezet.
Sinds dinsdag ben ik al drie keer een uurke gaan helpen in de keuken. De derde keer viel er eigenlijk niet veel te helpen, het was puur voor den babbel. In die drie uren heb ik al meer gehoord over de Gestapo en de SS dan we ooit op school moeten leren hebben. Bij élk verhaal waar een maat van hem in voorkomt, wordt eerst verteld wiens zoon of kleinzoon hij is en wat die vader of grootvaders zoal als 'oorlogsverdienste' hebben. Want pas op, er is ook een Germaanse SS. (En die zou wat prestigieuzer zijn dan een andere SS?) Dan pas komt zijn verhaal.
Voor hem is de glorie van '40-'45 nog volop aan de gang. Hij is geboren in '54. 'k Heb nog niet gevraagd of hij in België (en Paraguay) ook gewone mensen kent, wiens vaders, schoonvaders, grootvaders en andere genetische voorgangers nu eens gewoon probeerde te overleven tijdens WOII, zonder ergens aan mee te doen. Want zo moeten er toch ook voorouders zijn. En heel veel, denk ik. Voor hem doet het er toe wat iemands vader en grootvaders deden in die periode. Ondertussen staat hij wel op zijn democratische rechten als individu. En los van alle familiebanden, wanneer hem dat schikt. Over moeders en grootmoeders heeft hij het niet ... Hij heeft ook een hakenkruis-tattoo. De verhalen die ik over hem gehoord heb zullen dus wel juist zijn. Een naargeestige sfeer in de keuken, ik ga niet meer. -hij woonde aan het drie landen punt met Brazilië en Argentinië, daar kunnen ze snel weg
De verhalen van Diga zijn vele opgewekter. Die gaan nooit over groepen van mensen die zich verdoken houden aan de ZW-kant van Paraguay. Diga is chief officer (choff), dat is een zeer ambulant beroep. 'k Kan hem moeilijk achterna hollen om te vragen of hij nog eens een vertelselke wil vertellen. Daar is die mens niet voor gemonsterd. Spijtig, want hij kan goed vertellen. Aan tafel ging het over een jeugdvriend van zijn ouders. Efkes hield ik mijn hart vast want het verhaal begint in WOII, of feitelijk vlak er na, toen er nog volop Amerikaanse troepen in Europa waren. De jeugdvriend van zijn vader sprak Engels en Duits en werd al tolk in dienst genomen door de Amerikanen. Hij leert een Amerikaanse kennen. Ze trouwen en hij vindt een job in de militaire sfeer, of in de diplomatie, of zoiets, iets met veel reizen. En wegens de bewezen diensten in Europa na de oorlog, is de Jeugdvriend met zijn US-echtgenote welkom op de Amerikaanse ambassades in de wereld. Dwz dat ze daar mogen logeren wanneer ze in dat land zijn. De koppels blijven bevriend. Er komen kinderen. De kinderen raken ook bevriend, want er werd samen op vakantie gegaan. Geen weekendje naar zee, maar safari's in Afrika, dat soort vakanties.
Op een dag, Diga was toen pas op de Zeevaartschool, krijgt hij telefoon van zijn vriend, de zoon van de jeugdvriend van zijn ouders. Ze waren in België en ze logeerden op de Shape (Nato hoofkwartier in Evere, toen). Of Diga zin had om naar Brussel te komen. Diga ging voor een weekend naar Brussel en maandagmorgen weer in Antwerpen, naar de Zeevaartschool, waar hij intern was. Dat was de planning. Zondagavond in Evere laat zijn auto het afweten. Zeer vervelend. Nu moest hij met het openbaar vervoer naar Antwerpen en op zondagavond zijn de bussen naar de binnenstad schaars. Hoe moest hij nu in een Brussels treinstation geraken? En bleef zijn auto dat een ganse week op de Shape staan? Hoe moest hij er volgende vrijdag aangeraken? Want hij kon op de Shape maar binnen samen met zijn vriend, hijzelf had enkel een tijdelijk bezoekerspaske. Kortom, plots zat hij danig in de knoei. Da's niks, zei die vriend, misschien kan ik wel vervoer regelen. Maandagmorgen is Diga naar Antwerpen gebracht in een wagen met chauffeur.
De wagen: een kogelvrije limousine met gefumeerde -geblindeerde-ramen en een Amerikaanse vlag naast de motorkap, groot genoeg om gezien te worden. De chauffeur: een grote zwarte militair (stijl bodyguard) in vol uniform. Diga in zijn uniformke van cadet en een sporttas met kleren voor de komende week. Voorbij het Centraal Station van Antwerpen ziet hij een maat van zijn klas sleuren met zijn tas, die jongen mocht meerijden. De chauffeur verbaasde zich over niks, hij had waarschijnlijk al gekker dingen moeten doen dan snotneuzen naar school brengen. Een chauffeur met klasse, want hij reed tot recht voor de hoofdingang, de ingang die enkel door de professoren gebruikt wordt. De jonge Diga zag het ineens niet meer zo zitten. Want op de trappen van de hoofdingang stonden capt West (de directeur) en een groep profs te praten en te bespreken. Ineens was de lol er af. Uitleggen in het Engels aan de Amerikaanse chauffeur waar de ingang voor de leerlingen was ging nog niet zo goed. Het was trouwens te laat, de chauffeur was al uitgestapt om het portier te gaan openen voor zijn passagiers. De chauffeur kreeg de tijd niet om rond de wagen te lopen. Capt West kwam vierklauwens de trappen af (en zo'n persoon van gewicht neemt dan vaart natuurlijk) en was de chauffeur een halve limo-lengte vóór. Ondertussen maakten Diga en zijn klasmaat zich alvast klein. Capt West opent eigenhandig het portier, Diga bleef zitten bibberen waar hij zat te bibberen. Capt West ziet niemand uit de wagen stappen en bukt zich om te kijken waarom het onaangekondigd hoog bezoek niet uit de limo stapt. Hij sloeg blauw uit toen hij daar twee ineengedoken cadetjes zag zitten. De chauffeur had intussen de sporttassen ergens vandaag getoverd en overhandigde ze aan de jonge heren, met een onbewogen gezicht, ernstig, alsof het diplomatieke valiezen waren. De jonge heren zijn naar de zijingang geslopen, nagekeken door capt West. De professoren keken de andere kant uit, naar de limo die weg reed. Dat voorval heeft Diga vier jaar achtervolgd. Telkens capt West zijn oog op hem viel zaagt ge hem denken 'van waar ken ik die ook al weer ...'
1997-05-25 ~ op zee
Donderdag heeft LM zijn been geschaafd in het machien. Een lelijke schram van 20cm lang en 1cm breed. Rauw vlees en veel bloed. Bloedstelpende watten er op. Mogelijk hebben we ze er wat lang opgelaten want de watten droogden mee de wonde in. Dapper & onvervaard en met vaste hand heb ik de watte er uit los gepulkt. Een halve flacon ontsmettingsmiddel er over en genezen maar. We zijn nu twee dagen en half plus zeven ontsmettingsbeurten verder en er wil persies geen korstje op het onderste gedeelte van de schram. Daar blijft het zo'n wak laagje kweeniwa ipv een droge korst.
Wat een geluk dat het op donderdag gebeurd is en niet op woensdag, want dan was dat ongevalletje misschien op rekening van de fuif van de dag tevoren geschreven en dan werden de feestjes misschien afgeschaft door het Hoogste Gezag. -alhoewel, capt DM fuifde zelf veel te graag En volgende maand moet ook nog een fuif mogen hè.
Gisterenavond vertelde choff Diga dat hij ooit eens een discotheek in Zwitserland is buitengegaan met in de zak van zijn jas een rol banknoten die niet van hem was. 30.000 Zwitserse frank -vandaag 28.367 €- In de taxi voelde hij persies iets zitten in zijn binnenzak. Hij schrok zich een hoedje toen hij zag dat het geld was. En zoveel. Iemand heeft hem achteraf aangeraden over dat geld te zwijgen in alle talen en nooit meer naar die keet te gaan. 't Moet in de vestiaire gebeurd zijn. En waarschijnlijk was het drugsgeld. Hij is eerst iets gaan drinken om te bekomen en daarna is dat geld twee jaar blijven stil liggen eer hij er iets dierf mee doen. Diga heeft nog meer van dat soort verhalen. We houden u op de hoogte.
Zondag vandaag. Wat staat er op het programma ... strijken misschien. Drie hemdjes. De moeite niet om naar de laundry te gaan. Het overzetten van de Gipsy Kings is gelukt. Met de handleiding erbij zou het sneller in orde gekomen zijn. Misschien wel van de tweede poging. Wie doet er nu een handleiding weg ... -drie jaar later is die wie toevallig aan het licht gekomen
10h: pfieuw, ik ben blij dat ik weer kan gaan zitten. Ik ben drie kwartier onderweg geweest om twee croissants te gaan halen in de keuken. In de traphal ben ik la Castafiore tegengekomen, de vrouw van cheng LdG. Zij vertelde iets over cysten in de borst en dat het vocht er uit weg getrokken wordt met lange naalden en ik voelde het bloed uit mijn gezicht wegtrekken en mijn benen slap worden en ik zag plots zwarte vlekken voor mijn ogen. 'k Ben gaan zitten op de trap en ik heb haar gezegd dat ik niet tegen dat soort verhalen kan maar ik denk niet dat het doorgedrongen is. Madame est imbue de sa personne, doordrenkt van zichzelf, want ze vertelde verder en voort. Ik ben net niet flauwgevallen. Nu heb ik schele hoofdpijn, dat is voor de rest van de dag. 'k Zal haar eens leren computeren. Dan heeft ze concrete problemen en minder tijd om mensen te vervelen met privé-verhalen. Daarna was het gelameer van de ch.kok in de keuken. Ik nog altijd op mijn flauwe benen. 't Was weer zo'n verhaal met donkere schaduwen uit het verleden. Er is iets goor aan zijn manier van denken. Aan heel dat vent. Om niet goed van te worden. Schele hoofdpijn dus. Nu nog een stormke, dan weet ik tenminste waarom ik mij mottig voel. 'k Heb een beetje harpmuziek opgezet. Dat wil al eens helpen. Behalve vandaag dan. Het schip trilt. De CD-speler trilt mee en dat veroorzaakt ruis. Voor de Metallica's van LM zou dat niet eens opvallen, maar voor mijn harpmuziek is dat een ramp. Om nóg eens hoofdpijn van te krijgen. Vanmorgen was het nog zondag ...
En de stofzuiger doet het ook nog maar half. Dat was te denken hè, hij is al elf maanden in gebruik zonder papieren stofzakken. Dat kon niet blijven goed gaan.
Ziezo, nu heb ik genoeg gejammerd voor een zondag.
Daarstraks probeerde LM de afstandsbediening van de hifi efkes. De woonkamer van de cabine is luttele m², en we hebben een hifi mét afstandsbediening. Hyperchic dus. En plots knalde de gitaar van Mark Knopfler door de cabine, alsof de mensen van de brug de misthoorn naar hier binnen deden loeien ipv vooruit. Ik schrok nogal serieus en tot zijn verbazing kon ik er niet mee lachen. Van de knal was mijn glimlach buiten gebruik. Tijdelijk. https://www.youtube.com/watch?v=0fAQhSRLQnM , 05min56 (1978), https://nl.wikipedia.org/wiki/Dire_Straits ,
Dit is onze derde dag op anker in Korea en al twee dagen mist. Korea, iets gemist? Nee, Korea ietske mist! Potdichte mist, 'dense fog' in vakjargon. Want ik spreek nu ook al een beetje Meteo mee met de mensen van de brug. Warme lucht boven koud water condenseert en daar zitten wij, samen met alle andere schepen hier op anker, midden in. In die condensatie. En in het getoeter van al die misthoorns. We horen de andere schepen wel, maar we zien ze niet. Tenzij op de radar, hoop ik. https://nl.wikipedia.org/wiki/Misthoorn , En probeer zo maar eens in slaap te raken. Om de zoveel minuten toetert dit schip gedurende een aantal seconden en dan een ander schip en dan weer een ander enzovoort. Klaaglijk geloei eigenlijk. -199 decibel, op een lage geluidsfrequentie
Én Dames en Heren de Compaq doet het weer, hij is er bovenop! Tátáá!! Dank zij de goede zorgen van de Gibbe. Gibbe heeft zich in dat probleem vastgebeten als een bulterriër tot het opgelost was. Da's misschien een verkeerde vergelijking, het schijnt dat een bulterriër nooit meer lost, die moeten ze doodschieten eer die lost. Is dat waar? Goed, een gewone terriër dan. Nee, nu serieus, hij heeft er zo hard zitten op studeren dat LM met zijn ogen knipperde en ik hoofdpijn kreeg. Maar goed, de É kan weer, en de óó-kes ook, en de á-s. Da's allemaal Compaq. Toshiba heeft àà-s maar geen áá-s, en wel ùù-s maar geen úú-s. Ge zoudt zeggen ¿ wat is daar zo belangrijk aan? Als er een beetje wind staat, waaien en draaien die klemtonen en accenten toch de andere kant uit. Wel, ge zoudt er van verschieten waarvoor een mens die acentos agudos zoal nodig heeft.
En in feite hadden we drie problemen: het ene was bij WordPerfect, het tweede bij Windows en het derde probleem was ik met mijn gepruts. Over DOS spraken we toen al niet meer, met DOS was alles oké.
1997-05-17 ~ op anker, Yeosu, Korea
Gisterenavond heeft LM wat zitten Metallica spelen: koptelefoon inpluggen, anders heeft een koptelefoon geen nut, koptelefoon op zijn hoofd, anders heeft een koptelefoon nut noch zin en dan Metallica door die twee fijne draadjes jagen, recht naar zijn trommelvliezen. Met de voeten op den bureau, gewoon zitten genieten met de glimlach. Vanuit die comfortabele positie roept hij door dit cabinneke van enkele m²: POP, GEEF DE AFSTANDSBEDIENING EENS AUB. Stond het nog niet luid genoeg? Ik hoorde de beat tot op de seat. 'k Neem de afstandsbediening van het salontafeltje, 1m20 bij LM vandaan en plots valt mijn cent dat ík deze keer de knoppen in handen heb. Héhé. Hi. Hihie! Grijns, & héél efkes: zou ik ... nee. Chot, wat is macht een goor gevoel. 'k Wou de klank afzetten, maar ik kon het niet over mijn hart krijgen.
Morgen rond 11h gaan we anker óp en rond 14h zouden we vastliggen. Tegen de kaai. Of we aan de wal mogen via de terminal zal capt DM direct vragen aan de heren Koreanen die aan boord komen. Als we niet over land mogen, als het over het water moet, kan/mag hij niet tussenkomen in de prijs van het bootje. Geen Welfarebudget. Voilà, weeral besparende instructies van die firma boekhouders in Antwerpen. Er zijn geen rederijen meer, il n'y a plus d' armateurs, il n'y a que des amateurs. Het kantoorpersoneel kan na de uren gaan en staan waar het wil. Het varend personeel niet! Of eerst 50 USD dokken voor het bootje. Dat vergeet die bende boekhouders wanneer ze ergens hangen of liggen te decompresseren omdat 'een-mens-toch-ook-wat-mag-hebben'.
LM en ik hebben voorlopig nog niks echt nodig van de wal, maar mensen die al langer aan boord zijn zouden eens wat landsfeer en landlucht willen. Stel dat we de mensen van 't kantoor eens een paar maanden in hun kantoorbuilding kunnen doen kamperen, dan begrijpen ze misschien wat het is 'zich flexibel opstellen naar gelang de omstandigheden', want "Het is besparing voor iedereen hè, wij voelen dat hier ook hoor". Dat zinnetje kunnen ze zuchten in alle toonaarden en zingen met hun ogen dicht, maar het oprecht uitspreken kunnen ze niet. Met een colloquium van 1 miljoen (± 25.000€) over het zeevarend personeel uit lage loonladen staan receptioneren en staan fluisteren boven een glas op een voetje dat het jammer genoeg noodzakelijk is het budget voor de Welfare te schrappen. En hoe erg zij dat wel vinden. En maar knikken samen en tegelijk over nog andere besparende maatregelen, de dorpslameren met een das aan. Consensus-addicts.
Hier en nu: geen vervoer naar de bewoonde wereld tenzij op eigen kosten. Op eigen kosten, voor mensen met een Kroatisch loon en een Filipijns loon? Pfioe. Huichelaars. De termijnvisie van het thuisblijvend personeel = de tijd die men nodig heeft om een fles champagne te koelen. "Allez, ja, nog eentje" op kosten van de besparingen.
'k Ga over iets anders beginnen want ik maak me zenuwachtig -en nu weer- en ik moet geeneens zelf aan de wal zijn.
Owee Mensen, het is al 00h10, in België 18h10. Nu ben ik er mee weg. LM ligt al uren onder het deken. 't Is een geel. Slaapwel.
1997-05-16 ~ nu op anker binnen de baai
De vervangers zijn al aan boord. 'k Heb hen gehoord in de alleyway. Nu de agent nog, want als er post gekomen is via de Franse rederij is hij de man die ze aan boord zal brengen.
Deze namiddag heb ik nog wat gepowerpoint: Tullepe. In het groot en in het klein, moeten er nog tulpen zijn? Wanneer een tekening af is vergroot of verklein ik ze nog eens enkele maten, en print een paar dingen, om te weten hoeveel iets mag verkleind worden zonder onduidelijk te worden op papier. Bvb: postzegelgrootte is te klein voor deze tulpen, er valt niet veel meer van te maken. Een mier zou wel kunnen, op postzegelgrootte. En een kakkerlak ook, maar hier zijn er (nog) geen. Mieren ook niet. Luchtpostenveloppen printen is een Groot Avontuur. De HP-printer wil ze wel tussen zijn rollen aannemen. Met ons eigen printerke (Canon) is dat andere koek, amai. Tiens, nu we dikkere luchtpostenveloppen hebben zou ik het nog eens durven proberen met de Canon, maar vandaag niet meer. En met de blauw-rode randekes van zo'n envelop houdt een mens rekening natuurlijk. Anders belanden de bloemen in de coulissen ipv op de scène. In de optie voor luchtpostenveloppen zit toch wel een formaat dat 7 mm smaller is dan de standaard zeker! Jawel. 155mm ipv 162mm. En de hoogte 125mm 114mm, maar het probleem zat niet in de hoogte. Dat verschil in breedte had ik niet nagekeken, en ik maar schuiven met linialen en hulplijnen en zoeken waar die fout van 7 mm toch zou kunnen zitten op het papieren gedeelte van de operatie, gesneden op het formaat van onze enveloppen, want een echte envelop waagde ik niet aan mijn probeersels. Dat stapeltje ligt veilig en wel in de schuif. en ik maar compeuteren met die computer. En weer nat van het zweet natuurlijk. Het was eerder power trainen dan power pointen.
17h50: brandalarm. "Fire in accommodation on level A" spraken de luidsprekers. Accommodation = het woongedeelte, het kasteel. Lever A is waar de gemeenschappelijke ruimtes zijn. De keuken is op dit uur in volle bedrijf, daar zal het wel gebeurd zijn. Eerst naar mijn verzamelpost, niemand. Nergens brandgeur ookni. 'k Ben de vervangers tegengekomen. We hebben een handje gegeven. Verder heb ik gewacht of er nog instructies uit de luidsprekers zouden komen. Niks.
Iets later hoor ik Gibbe in de trapkast zeggen :"Is dát accommodation?" Tegen wie hij dat zei kon ik niet zien. Degene die op het alarmpaneel gekeken had heeft ons naar het juiste verdiep gestuurd, maar dan wel in het verkeerde deel van het schip. Het alarm betrof het technisch gedeelte, helemaal niet het woongedeelte. En zo zou een brand zich daar rustig kunnen uitbreiden terwijl de mensen blussensklaar en paraat staan in het verkeerde deel van het schip. En veel later belegt de rederij in Antwerpen dan dure vergaderingen met internationale verzekeringsmaatschappijen hoe de brand zich kunnen verspreiden heeft terwijl iedereen wakker was en vliegensvlug paraat stond.
19h30: LM zei hier zojuist dat het level A, Accommodation AFTER, had moeten zijn. Een loos alarm ergen in de bovenbouw van de machineruimte. Het woongedeelte heet Accommodation FORE. Da's weer Koreaans Engels zeker, het bovendeks gedeelte van de machineruimte 'accommodation' noemen? Dus de bovenbouw van de machineruimte, het ketelhuis en de schouw, heten volgens de Koreanen niet meer engineroom, op dat alarmpaneel ? Ah. We zullen dat onthouden. En 't is maar dat we 't weten. Enfin, ik moet dat zo niet weten en gelle misschien ook niet, maar zun wel, de deckofficieren, de mensen die de bluswerkzaamheden moeten coördineren. En er zijn geen rechtstreekse verbindingen om vierklauwens van het FORE naar het AFTER te kunnen. Dat heeft ook zijn redenen natuurlijk: hou de risicozones gecompartimenteerd om een eventuele brand te kunnen isoleren.
1997-05-17 ~ op anker binnen de baai
Gisteren zijn Vic en Johan, de mannen van de rederij aan boord gekomen. Met hen heeft LM vorige zomer die zeven weken op de werf in Koje-Do gewerkt. Vic is een ancien van de Boelwerf in Temse. Hij werkt nog altijd hier in Korea, nu op een werf in Ulsan. Voor Johan geen Korea meer. Hier is het efkes genoeg geweest vindt hij. Hij vliegt nu zo'n beetje overal naartoe. Ze kwamen mee met de Koreanen van Samsung. Het schip is nog altijd onder garantie en er is wat 'geclaimd' geweest de afgelopen tien maanden. Het een en ander is vannacht nagekeken geweest. De hele ploeg ging deze voormiddag al weer van boord. Vic zal twee brieven voor ons posten, met een echte Koreaanse tember op, de andere brieven liggen al bij de Gibbe, om te posten in België. We hebben een dag langer op anker gelegen. Donderdag was een Koreaanse feestdag. Op de officiële planning die per telex aan boord toekomt stond niks vermeld over een feestdag (!) Waar staat die gasten hunne kop. Kassa-kassa, een schip een dag langer doen ankeren. LM denkt dat ze hier vliegende feestdagen hebben.
Enkele dagen geleden vertelde capt DM een verhaal over een vertrek van uit Zaventem. Het moet na '88 gebeurd zijn, want de story gaat over klerkske PV en die werkt daar nog maar sinds '88. Klerkske PV zou de vliegticketten naar Zaventem brengen en ook de ticketten voor de zeelieden die van het schip naar huis kwamen + de post voor het schip (de officiële post) en de post voor de bemanning (de privé-post). Vier dingen moest hij bijhebben : 2x vliegticketten en 2x post. Wel, de privé-post voor de bemanning was hij vergeten. "Zoiets kan al eens gebeuren hè" vergoelijkte hij zich tegenover het gezelschap zeemannen op Zaventem. Ik kan me hun donkere blikken voorstellen. Want bij hem gebeurt 'zoiets' de ene maand op de pare dagen en de andere op de onpare. Zo al gedurende 9 jaar. En toch houden ze hem?
'k Vertel dit efkes om te zeggen dat het niet alleen bij LM en mij is dat hij zulke stoten uithaalt. Het is dus niet zo dat wij twee hem zenuwachtig maken of op een of andere manier beletten te functioneren naar behoren, hij is van zichzelf regelmatig of constant in de war. En toch houdt de rederij dat specimen op kantoor ... ja, want aan boord zou hij een gevaar zijn.
Er schijnt een bescheiden lentezonnetje, het is nog te zwak om dat stuk staal waarop wij zitten op te warmen, laat staan het zeewater. In het machien is het friskes. LM draagt een T-shirt onder zijn overall. Dat wil wat zeggen over de temperatuur beneden hè: friskes. Aan deck is het warmer. Maar na 10 minuten heb ik het gevoel dat er voortgedaan moet worden. Er valt wel vanalles te bekijken hoor, maar er is voor mij niks te doén buiten, behalve kijken dan. En ik heb al zo dikwijls naar Korea gekeken. Heuvels in donkergroen, met op de hellingen akkers in bruin. Er groeit in dit seizoen nog niet veel op het land. Van hieruit gezien zijn de akkers maar een postzegel groot en zeg nu zelf, wat kan er groeien op een postzegel.
1997-05-18 ~ tegen de kaai, Yeosu, Korea
We liggen tegen de kaai sinds gisteren namiddag. Op de rotsblokken onderaan de heuvels zitten mensen te hengelen. Ze zijn met veel, want het is zondag. Ze zijn te ver af om te vragen of de vis bijt. Waarschijnlijk zijn het Koreanen. Ze zijn nog kleiner dan playmobielekes. Ja goed, van ver zijn alle mensen klein, en toch denk ik dat het Koreanen zijn.
LM is vrij tot 14h deze namiddag. Dan begint de STBY DEP, de standby departure, het vertrek. Van hieruit richting Singapore. 'Wekken om 13h50 - ongewoon uur - dus niet vergeten' staat hier in dikke rode stift op een papierke. Ze zouden hem niet laten slapen voor een standby hoor. En ik ook niet, het is te belangrijk.
Een zondag op zee is gewoonlijk een kalme bedoening, vroeger nog meer dan nu. En een zondag in haven was helemáál platte rust. Dat is nu wel anders. Teveel bedrijvigheid om nog voor een zondag te kunnen doorgaan.
'k Ga proberen of ik dit vóór vertrek nog geprint krijg. En of ik dit dan intijds gepost krijg. Nuja, gepost. Of dit nog intijds klaar geraakt om met de agent mee te geven bedoel ik.
Nog maar drie dagen aan boord en al kweeniwa bezoek gehad aan de deur van de cabine. Ik denk dat het komt omdat er nog iet of wat snit in mijn kapsel zit. LM zegt dat het komt omdat we het deurgordijn nog niet hebben opgehangen. Ik hou het op mijn kapsel, maar goed, ik zal het gordijn ophangen en kijken of het enig verschil maakt. Als ik nog twee maanden wacht met het gordijn is mijn kapsel uitgegroeid en zullen we nooit weten waaraan het gelegen heeft.
Het is tropisch warm. De zee ziet er uit zoals in de reisfolders beloofd wordt, blauw en rimpelloos. Zelfs de haaien zijn te tam om zich te laten zien. LM heeft al last van zijn huid en we zijn nog maar drie dagen in de tropen. Gelukkig hebben we niet uitgespaard op het gewicht van onze reisapotheek, we hebben genoeg bij om het te verzachten. De onvolprezen Calamine, in voldoende hoeveelheden. Verhelpen kan ook : naar koelere oorden varen. Daar wordt aan gewerkt, we gaan naar Korea.
Er is een klein mirakel gebeurd. En een anti-mirakel. In de bar lag een exemplaar van het Gallois Genootschap, dat is een vaktijdschrift voor mecaniciens ofte werktuigkundigen, zoals ze in het Gallois graag zeggen. In het tijdschrift stond een kleine luchtfoto van een schip dat me dit schip leek te zijn. Uit het bijschrift kon ik niet veel opmaken. 'k Heb dat fotootje uit geknipt en gedacht dat het nog vele keren zou van pas komen. 's Avonds is de Gibbe hier en ik vertel hem wat ik er mee van plan ben, verjaardagskaartjes, bvb. "Allez gij! zei Gibbe, dat schip is de Fina Europe, dat is drie keer te groot om voor dit schip te kunnen doorgaan." "Op zó'n klein fotootje?" probeerde ik nog, maar 't was al te laat. Mijn idee had er gelegen bij Gibbe. En ik erbij.
Dat wil dus zeggen dat ze me vorig Nieuwjaar in mijn gedacht gelaten hebben met de aankleding van de menuukes en me laten doen hebben, zo van 'jaja, 't is goed". Ipv te zeggen : "Eigenlijk is dat schip te groot, maar het fotootje is alles wat we hebben, dus: doe maar". Da's een hemelsbrede nuance hè. Of bestaan er zo geen brede nuances? Want nu twijfel ik aan alle afmetingen die er niet in cijfers staan.
In Singapore is de post per DHL vertrokken. Waarschijnlijk rechtstreeks naar de Franse rederij in Nantes. Dus niet verbaasd zijn als er een Franse potzegel op de envelop plakt, wij zijn wel degelijk hier en niet in Frankrijk. 'k Had gehoopt dat er een kleurrijke exotische zegel zou op komen, maar ge zult het met een gewone Franse moeten doen. Jammer. Binnen een week of drie, vier, monsteren twee Belgen af, zij zullen voor ons de post meenemen en thuis op de bus doen. Gibbe wordt dan afgelost door Luc, als Luc door zijn examen van kaptein is. Gibbe had Luc onlangs opgebeld om te vragen of het zo wat ging met de blokperiode. -het examen wil nog niet zeggen dat Luc al zijn promotie heeft, hij heeft het 'tikket', dat is alles. "Oh, bôf, goed, maar nu ben ik in de tuin aan het werken hoor", had Luc geantwoord. Niet dat Gibbe zoveel belang stelt in andermans carrière, maar Luc is een van de zeer weinigen die hem hier zou kunnen aflossen. En misschien wil Gibbe graag naar huis. Vandaar.
Het is veel rustiger nu we weten dat het eten tenminste eetbaar zal zijn. Hoe het smaakt kan ik nog niet proeven met mijn kunstgebit, maar het is eetbaar en dat is al wat. In feite is dat een minimum, en dat had de vorige kok -AO, de sjoemelaar- niet begrepen.
Het typtafeltje is terug in de cabine, sinds gisteren. Een nijvere ziel heeft het vernist tijdens ons verlof en al mijn pro memories weg geslist. Layout-gegevens en andere kleine onthou-dingetjes had ik op het houten blad gekribbeld, om niet telkens te moeten zoeken naar het vodje papier waarop dat zou kunnen staan. Gewoon aflezen van het tafelblad. Praktisch. Misschien niet esthetisch, maar wel zeer functioneel. Tijdens onze afwezigheid heeft iemand voor het esthetische gekozen. 'Als 't maar proper is'. Dat is ook een motto natuurlijk.
1997-05-07
Gisteren is er iets vreemds gebeurd met onze Compaq. Ineens ging hij verschrikkelijk traag en dat was deze keer niét omdat ik teveel programma's tegelijk had open staan. 'k Kreeg de ene foutmelding na de andere. Eerlijkheidshalve zal ik er maar bij zeggen dat ik in DOS aan het rondtoeren geweest was en dat is terrein waar toeristen zoals ik absoluut beter wegblijven. Vandaag is hij nog niet genezen. Op de Toshiba van de cabine dan maar. Zo'n rampen gebeuren natuurlijk om 16h45, een uurke voor LM gedaan heeft met werken, zodat ik nog koortsachtig in volle herstelmanoeuvres ben, badend in het zweet en foeterend, wanneer hij boven komt. We houden het gezellig ... https://nl.wikipedia.org/wiki/MS-DOS#MS-DOS_in_Windows
1997-05-09
Probeer aan een Toshiba eens uit te leggen dat een gedachtestreep geen splitsingsteken is. Twee dagen geleden heb ik daar mijn latijn willen insteken, flut, hij snapt het verschil niet, de sukkel. Dom machien. Enfin, beter een Toshiba dan een Compaq waarvan den DOS op vakantie is, want dat is daar een dooie boel.
Gisteren was het hemelvaart, een officiële feestdag. Een feestdag aan boord wil oa zeggen dat de mecaniciens een namiddag vrij hebben, dat er aan tafel wijn is en dat de capt 's avonds een wit hemd aan heeft om darts te spelen.
De ch.kok is van de kanten van Herentals en spreekt een beetje zoals Nonkel Jef van het feuilleton, en als Sabrina van de familie Backeljau. 'k Moest gisteren efkes in de keuken zijn en hij vertelde zo het een en ander. Hij woont al 7 jaar in Paraguay en hoe dat zo gekomen is, etc, enz. Ergens in een klein dorpke, hoog in de bergen, in het binnenland dus, zei hij. Ha ja zeker, want Paraguay -zoals Bolivië-heeft geen kust, dat is van de ene kant tot helemaal aan de andere kant allemaal binnenland. Hij vertelde dat daar nog veel Vlamingen wonen. "Jáa, zei ik, maar die weten goed waarom ze daar zijn hè, 't zal niet voor het schoon weer zijn dat die daar wonen." – neonazi's "Ja, zo zijn er ook" antwoordde hij. En ik herinnerde me een story over hem die ik nu niet op papier ga zetten, andere keer.
Gisterenmiddag zijn LM en ik een toerke aan deck gaan doen. In volle tropenzon? Bôf, ja, waarom niet. Toen we halverwege waren kregen we een tropenbui. Zonnebril nat en kledij ook. Toch maar eens aan bakboord gaan kijken of die orka's er nog waren. Niks. We zitten trouwens niet op hun route, maar een mens weet nooit hè. Er moest zo eens ene bij dit schip gebleven zijn. "Zijt ge zot?" vroeg LM. "Nee, nog niet" antwoordde ik in alle eerlijkheid.
Madredeus heeft hier al zeven keer opgestaan vandaag. Ik krijg er niet genoeg van. De CD 'O espìrito de Paz'. Om stil van te worden, vooral bij de nummers van 1 tot en met 14. Espìrito? -moet espírito zijn De Toshiba heeft geeneens een acento agudo op het klavier staan. De Compaq wel. Hoe moet ik nu mijn oefeningskes van Spaans doen? Opnieuw in potlood? Maar dan ligt de cabine weer vol gomsel! En we hebben maar ene gom bij! Allez, 'k heb weeral iets om over te jammeren. Misschien vind ik er iets op.
LM wist te vertellen dat het niet Luc zal zijn die de Gibbe zal vervangen maar Diga. Die kennen we nog van in 1990, op het schipwaar LM en ik mekaar leren kennen hebben. Eigenlijk vind ik het erg jammer dat Luc niet komt. Hij maakt zo geen spel van een faxke. Van Diga weet ik het niet dat blijft afwachten. Want er was weer iets met de fax hoor. Het is efkes wit geweest voor mijn ogen, van koleire.
'k Had een Radio Telex Letter om per fax te verzenden naar Oostende Radio, zij sturen het papier dan per post naar de bestemmeling. dat is een pracht van een service, zo kunnen we mensen bereiken die thuis geen faxtoestel staan hebben. Goed gezien van Oostende! Het was een tekening van narcissen en moet dienen voor Moederdag (Zellik). 'k Heb gelijk ook eentje gemaakt met tulpen, voor augustus, Moederdag provincie Antwerpen. -voor de moeder van LM Het juiste adres en de gegevens voor Oostende radio er op en huppekee, enkel nog gaan verzenden, intijds, dan ligt dat vrijdag in de bus. Aan mijn planning zou het dus niet liggen hè. En op volle zee hebben ze op de brug tijd om dat te verzenden, er is niet veel traffic. 'k Ging dat tijdens de wacht van de Gibbe verzenden, liever niet tijdens de wacht van Rébo, de kerieuzeneus, die van de ondersteboven fax.
Gibbe, 1ste stuur zijnde en dus officieel 'dagman' loopt hier toch wacht (08h-12h & 20h-24h), omdat er geen 3de stuur aan boord is. In de plaats van Pascal hebben ze een aspirante gestuurd en junior officieren mogen nog niet alleen wacht lopen, vandaar dat Gibbe het aan zijn been heeft: hij loopt weer wacht, en dat elke dag. 'k Kom om 17h30 op de brug en vraag aan Gibbe of hij dat efkes wil verzenden. Hij ziet dat het een RTL is. En toen begon het. Veel 'jamaars' en 'oeioeioeis' dus zal ik het verhaal inkorten. Het kwam er op neer dat de kosten die Oostende maakt voor het verzenden per post hier aan boord moeten opgezocht worden, om ze op onze rekening te kunnen zetten. Dat ging hij niet zelf doen, dat zou hij laten doen door de junior, door Marta wanneer ze terug zou zijn van tafel. (Heet zoiets delegeren of heet dat werk afschuiven?) En dat ik het blad maar op de brug moest laten liggen, dan zou de capt (capt DM hemzelve?) dat wel verzenden. Later. Wablieft? Privé-correspondentie laten liggen op de brug? Over mijn dood lijk.
Tiens, zei ik beleefd, zij het lichtelijk verbaasd, enkele maanden geleden hebben ze dat hier toch in orde gekregen, zonder dat er iets extra moest opgezocht worden? Oostende brengt alle kosten toch automatisch in rekening? Jawel, Oostende brengt de kosten in rekening bij het AAIC (Accounting Authority Identification Code), die instelling recupereert het bedrag van de rederij in Antwerpen en hier aan boord moet dat bedrag dan bij onze persoonlijke uitgaven gezet worden, zodat de rederij haar geld ziet. Pas op, het gaat hier over een kapitaal bedrag tussen de 30 en de 50 BF hè. -nu iets tussen 0,75 en 1,24€, volgens het Net Het transmissierapport dat hier uit het faxtoestel rolt geeft enkel het aantal minuten aan dat het faxen kost, dus enkel het eerste gedeelte van de kosten, maar niet de bijkomende verzendkosten die Oostende Radio zal aanrekenen aan het AAIC, die 30 of 50 BF. Volgt ge nog? Dan is het goed.
De rederij huurt bemanningsleden uit lageloonlanden, organiseert daarover dan een colloquium in een duur kasteel, met autoriteiten en hun entourage en beveiliging -een dochter van Aquino, als ik me goed herinner-iets dat een miljoen frank of meer gekost heeft. Maar een postzegel moet gefactureerd kunnen worden of het verzenden gaat niet door?
Ik herinner mij mijn verontwaardiging over dat colloquium heel goed. De locatie voor een bijeenkomst over besparingen was in kasteel Den Brandt, ten zuiden van de Antwerpse Ring, aan de overkant van het Nachtegalenpark en het Middelheimpark. Als ík iets over besparingen had mogen organiseren, dan zou dat in een zaal van het Internationaal Zeemanshuis geweest zijn, met als lunch voor elk een sandwich met hesp en ene met kaas, plus een tas koffie of thee. Wie een derde sandwich wil, of een pint : zelf betalen. Dát noem ik besparingen. Niet een uitgebreid buffet. En 's middags was heel het kantoor daar ook natuurlijk. Mee-eten, allemaal mee-eten. Een hyperdure bijeenkomst om te besparen op ... op het loon van de lagere bemanningsleden? Misselijk, zoiets.
Kom, dacht ik, geeft mij miljaarde diën telefon dat ik het gvd zélf aan Oostende vraag hoeveel een RTL-verzending kost. In augustus sta ik hier immers weer en dan moét het wel een RTL worden want dan is er geen andere oplossing dan een Radio Telex Letter.
De Gibbe : "Als we dat hier gereed leggen met de kosten opgezocht en al, dan zal de capt (capt DM? die houdt zich niet bezig met dat soort kleinigheden) maar als we dat niet eerst opzoeken, moet hij het zelf doen en dan springt hij zó hoog, want hij is al zenuwachtig genoeg, door al het werk dat hij heeft. (Spreek voor uzelf vent, gíj loopt al dagen zenuwachtig om een of andere reden) -later gesnapt waardoor En het verzenden ging niet door. Maar ik laat géén privé-post rondslingeren op openbare plaatsen zoals op de brug.
Ik weer naar de cabine. Aan LM verteld hoe de zaken er plots voor staan wat een RTL betreft en LM vindt het ook zeer vreemd. Waarom niet eerst de fax verzenden en de bijkomende kosten van een Radio Telex Letter dan achteraf opzoeken? Dat kan toch ook? Oké, de fax zal nu verzonden worden naar de winkel in Brussel. Da's niet mis, want nu mogen alle gegevens voor Oostende Radio er af en zo kwam er ineens een half blad vrij voor tekst. Goed. Dat zou vandaag dus in orde moeten komen. 'k Ben benieuwd of hij mijn blad nu nog eens zal proberen op de brug te houden. Nu staat er echt tekst op, nu is het helemaal privé-correspondentie : over het mooi weer, de zonneschijn, de blauwe zee en soortgelijke hoogst-vertrouwelijke mededelingen. LM besloot zijn graad eens te laten gelden, daarboven. -dat is bij mijn weten maar enkele keren gebeurd, in al die jaren vaart
1997-05-10 ~ op zee
De fax is verzonden. Om ietske vóór 20h. Marta was alleen op de brug -alleen?, als junior?- en zij heeft dat bericht in een wip verzonden. Geen woord over 'de capt zal dat verzenden', geen woord over de Gibbe, gewoon efkes zelf doen. Flinke meid. 'k Had de nummers van de winkel (Brussel) en van Laura (Limburg) op een dubbelgevouwen papierke staan. Als het toestel in Brussel af staat proberen we Limburg. Marta neemt dat dubbelgevouwen papierke aan en legt het omgekeerd op het plankje met het nummer van Limburg naar boven. Ik merk niks omdat ik de zijlamp (in de kaartenkamer) aan het vasthouden was want het schip trilde weer lijk zot. LM was op de routekaart aan het kijken en Marta wist niet dat ze naar het reservenummer aan het faxen was. Het blad rolt uit het toestel. "Hé, zegt ze, op uw papierke staat nóg een nummer?" Tja, dat had ik er moeten bij zeggen natuurlijk: als het eerste nummer de fax niet aanneemt, dan pas faxen naar het tweede nummer. Niks aan de hand volgens haar, ze heeft het blad nog eens verzonden naar het eerste nummer. Zo gaat de 'kaart' voor Moederdag zeker toekomen.
LM heeft al drie keer een winkelhaak in een broek van een blauwe overall getrokken. Niet dat hij acrobatieën uithaalt in het machien, de stof is gewoon te dun geworden. Van het zweten blijft de stof aan zijn lijf plakken en wanneer hij zich bukt schuift ze niet mee maar scheurt. Twee overalls zijn nog te repareren, de eerste is al opgegeven. Spijtig hoor. Het duurt bijna een jaar eer ze echt zacht zijn, maar tegelijk zijn ze dan ook al een eindje versleten. Zou dat in de handel te krijgen zijn, voor-versleten overalls? Of anders sponzen overalls, van Absorba. Maat 6 van Absorba betekent zes jaar, denk ik. LM zijn haar en baard zijn nu zo kort dat hij er jonger uit ziet, maar geen zes jaar. Nu zal LM de nieuwe witte overalls wel moeten dragen. Die zijn bij lange nog zo zacht niet maar wel sterk. Erger is dat er maar drie van zijn maat aan boord zijn en hij gebruikt er voor het ogenblik twee per dag omdat hij in de namiddag laswerk te doen heeft.
De vorige kok, de Filipijn AO, die nutritieve vandaal, heeft hier zijn contracttermijn niet uitgedaan. Hij is van boord gegaan in de States. Appendicitis. Hij kloeg al enkele dagen over buikpijn. Toen het schip in haven lag kon hij naar de dokter. Ze hebben hem daar maar gelijk gehouden want hij werd dezelfde dag nog geopereerd en kon dan later naar huis op herstelverlof. De mensen aan boord hebben zijn bagage gemaakt. Dat is de procedure.
Tijdens een (herstel)verlof kan een mens al eens wat boeken opendoen hè. Kookboeken bvb. Maar ja, een mens moet eerst aan boeken willen geraken natuurlijk.
16h40 : we hebben oefening gehad. Met capt DM wordt gechronometreerd op hoeveel tijd we op onze plaatsen in de lifeboat zitten. Paraatheid telt mee deze keer. Eindelijk! Het tweede deel van de oefening was voor de sterke mannen. Vandaag oil spill (olielek). Andere keren is het brandoefening. Vorig contract, met Luc als 1ste stuur moest ik met de hospitaalploeg mee, als hij gewonden in het scenario voorzien had. En dat vergat hij geen ene keer hoor! 'k Ben benieuwd of ik van den Diga ook mee mag wanneer we brandje spelen.
1997-05-14
Sinds maandagmiddag liggen we op anker. Mistig en kil is het hier. Regelrecht novemberweer. Waar is onze warme kledij? En wiens idee was het om die thuis te laten? LM heeft één dingetje met lange mouwen bij, en dat heeft hij geeneens nodig. Ik heb drie dingen met lange mouwen bij en gelukkig ook die grijs-witte trui. Zonder die trui vertrek ik niet meer. Nooit meer.
Waar heb ik me de voorbije dagen mee bezig gehouden. Efkes denken, met een verjaardagskaart voor Marta: vuurwerk van op een tankertje. Het vuurwerk komt uit Clipart en heb ik in Powerpoint omgewerkt tot er voldoende kleurengensters op het papier stonden, met daar onder een klein grijs tankertje. Dat was andere koffie, want dat moest in Paintbrush gebeuren. Een andere oplossing heb ik niet gevonden. Ziezo, blad bijna vol. Groetjes en tot schrijves.
voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken
Mr Goossens, de voormalige baas van de VRT (toen BRT en later BRTN) haalt herinneringen op uit een bewogen periode in het leven van zijn echtgenote en hemzelf, dit naar aanleiding van de uitbreiding van hun c'rona-bubbel.
En de tekst zit weer vol toespelingen en verdoken verwijzingen natuurlijk. 'k Heb de aflevering een aantal keren beluisterd en ik ontdek telkens iets anders. Zalig. Voor wie geen woord wil missen, luister, lees en lach : klank aanzetten en deiwt es op dees knoppeke, https://www.facebook.com/watch/?v=937199736694226 09min21
Ziezo we zijn er geraakt, aan boord. Alles is uitgepakt en we zijn maar één ding vergeten, omdat het niet op de lijst stond, en dat is het luchtfotootje van dit schip. Dat is hier goud waard, om met copiekes verjaardagskaartjes ineen te knutselen bvb. Deze maand is er al een verjaardag, van Marta, de junior officer van deck. 'k Ben in de bar eens gaan kijken of er al nieuwe exemplaren toegekomen zijn van het tijdschrift waaruit ik dat fotootje geknipt heb. De bar was op slot bedot, omdat we tegen de kaai liggen.
De vlucht naar hier was lang en ongemakkelijk. Dat was te verwachten. Bij het inchecken op Zaventem zei het medammeke aan de balie dat de plaatsen al gereserveerd waren voor ons. Awelawel! Wat een service van de rederij in Antwerpen! Toen bedacht ik ineens dat klerkske PV zich daarmee belast had en ik vroeg "Rokers?" Nee, natuurlijk niet. Klerkske PV had iedereen op niet-rokers laten zetten. Misschien kunnen ze bij Volksgezondheid iets met hem doen? Alhoewel, dan lopen ze bij Volksgezondheid massaal risico op acute aanvallen van migraine en voor Volksgezondheid is zoiets ook niet alles. We hebben nog intijds kunnen laten verplaatsen naar rokers. Onze medereiziger was BG (roker, maar anders geboekt), de zoon van capt LG, bijnaam Le Magnifique, met wie ik gevaren heb op schip 07. De allereerste capt op schip 07 was capt DM, hij deed daar zijn eerste reis als kaptein. Hij is nu 15 jaar ouder, ik ook. Hij is helemaal grijs, ik niet. -dank zij de keuze voor een bestaan zonder al te veel verantwoordelijkheden?Hij heeft veel werk voor het ogenblik, ik niet (vindt men).
Van uit het vliegtuig hebben we mooie landschappen en spectaculaire wolkenpartijen gezien. Persies documentatie uit een boek van aardrijkskunde, meanders en delta's en ander fotomateriaal. -nu is dat dagelijkse kost op een aantal zenders, maar in '97 nog niet hè Voorbij Bangkok kregen we avondeten geserveerd. LM heeft er witte wijn bij genomen, twee flessen van elk een volle 10 cl. "Zoudt ge dat wel doen?" vroeg ik toen hij op het punt stond de tweede fles te kraken. "Sebiet zijn we er, het is warm en vochtig weer daar beneden, we zijn moe, de valiezen wegen zwaar ...", ik probeerde alle ellende die ons nog te wachten stond in één pak miserie af te leveren, "en stel dat we direct aan boord gaan, niet naar een hotel ..." "Daar ben ik nu voor aan het bidden" zei LM. Hij denkt aan alles. En in een vliegtuig boven de wolken bidden is hoogst efficiënt, want het agentschap ter plaatse heeft ons in een hotel ondergebracht.
Zaterdagnacht om 0h30 LT (dat was dan vrijdag 18h30 BT) is een chauffeur van het agentschap ons komen halen. We waren exact zes uurkes in het hotel geweest. Trek daar van af de tijd om te douchen en iets te eten en ge weet ongeveer hoe fit en uitgerust we waren. Niét. Onze bio-klok lag danig overhoop. Nu nóg : klaarwakker wanneer het niet moet en geen honger wanneer het etenstijd is. Binnen een dag of wat zou dat moeten bijgeklokt zijn.
Met het bootje naar het schip. Dat was a-von-tuur. Het schip was niet op het punt van afspraak. De schipper kon na lang gezoek radiocontact krijgen met de capt en wij waren heel opgelucht een paar bekende stemmen te horen op heel die donkere zee, al waren ze toen nog drie kwartier varen van ons verwijderd. We zijn de gangway op geraakt zonder accidenten. Misschien goed dat het donker was. Als ik de diepte niet zie heb ik geen hoogtevrees, niks. Gek hè. -en dat is nog altijd zo
De 3de mecanicien heeft ons geholpen om de bagage naar het kasteel te rollen. Op dat half-verlicht deck hoor ik ineens van bij de winch van de gangway : Hey, good evening! Ik gleed bijna uit van het schrikken. Die beleefde jongen heet Felix T, hem kennen we nog van schip 24 of 25. LM stond ondertussen te bespreken met AM, de 2de mecanicien die hem afgelost had en die hij nu vervangt, en AA, de Engelstalige Canadees van Roemeense afkomst. Zij moesten met het zelfde bootje mee, want zijn monsterden af. Als 'ancien' blijft over Rébo (die van de 'ondersteboven' fax). Hij noemt zichzelf ancien aan boord, maar vóór hem was er wel Lucien, le copain Canadien, die hij voor 't gemak efkes buiten beschouwing liet. Typisch Rébo. Hey, mijn lijf was misschien steendood moe, maar mijn hoofd was wel klaarwakker hoor ...
Met al dat was het 04h zaterdag en het schip vaarde direct naar Dumai (Indonesië), dwz dat LM direct een overall kon aantrekken en naar beneden gaan. Terwijl hij aan het werk was probeerde ik zo snel mogelijk uit te pakken, maar de Gibbe (choff) kwam goeiedag zeggen en de vrouw van cheng LdG ook. -toen had ze nog niet de naam La Castafiore (albums van Kuifje) Toen LM boven kwam was maar de helft uitgepakt en de andere helft lag zo ongeveer artistiek-nonchalant over de openstaande valiezen gedrapeerd wegens kleerhangers tekort. In januari waren hier nog een stuk of 30, zelf gekocht aan de wal. Zo van die dingetjes in geplastificeerde metaaldraad. Voor scheepskledij kan dat wel, is dat goed genoeg. Geen nood, Gibbe heeft er nog een stuk of 50 in zijn locker en we mogen daar een aantal van hebben. We hadden een blok marsepein bij voor Gibbe, proper verpakt en er op geschreven dat de versheidsdatum tot 05/12/'97 gaat. De marsepein moet dus niet direct opgegeten worden, maar dat zal nu al wel gebeurd zijn, denk ik. Als hij er twee seizoenen laat over gaan zou er eens gras kunnen over groeien hè. Of iets gelijkaardigs.
Die blok marsepein garandeert ons alvast Gibbe's bereidwillige medewerking ivm de accommodatie. Dat is een hele opluchting: ongeveer alles wat wij 'het gerief' van de cabine noemen is hier verdwenen. De glazen, onze zelf gekochte keukenhanddoeken waar met dikke stift '2nd eng' op geschreven stond, de vouwstoeltjes, het typtafeltje, de kleerhangers, het droogrekje voor klein wasgoed, onze zelf gekochte houten wasknijpers, de tweede set cabinesleutels, de aftrekker van de douche!, het rubber douche-matje !!, het was rose, maar toch, zo'n matje is gerief aan boord van een schip, het douchegordijn !!!, dat snap ik helemáál niet. En zo nog het een en ander. Ongeveer alles dus. Zucht. Onder andere het etui om de kleurencartridge van het Hewlett-Packard printerke in op te bergen. Ook heel goed gerief. De kleurencartridge kan niet uitdrogen als hij in een etui opgeborgen zit. Misschien en hopelijk zit dat etui mee in de Magic-Box waarin de Toshiba en het HP-printerke pendelen tussen deze cabine en die van de elektrieker. Ofwel heeft AM het etui uit handen gegeven, is het bij iemand van een ander departement terecht gekomen en zijn we het voor eeuwig en altijd kwijt. Zucht (2x). Het is om van te schreien. Toshiba & HP zouden voor het ogenblik bij de elektrieker staan.
Wanneer we uit Dumai weg zijn heeft de Gibbe wat meer tijd en zal hij zijn locker eens open doen en mag ik proberen een aantal spullen terug te vinden. Voor AM waren al die spullen misschien overtollige brol, niet Spartaans genoeg, hij is ex-para en heeft waarschijnlijk gans andere ideeën over orde dan wij. Het verbaast ons dat hij de linten en de plastieken wasknijpers tegen het schot boven het bureau laten hangen heeft. -dat had me al op een spoor moeten zetten Die linten waren een eigen vinding om paperassen aan op te hangen, misschien wat artistiek naar zijn zin, maar er is niks anders. Dat systeempje hangt er gelukkig nog, maar de rol lint is ribbedebie. Het pakje luchtpostenveloppen liggen er nog wel. Nu had ik juist verwacht dat die zouden op zijn. Met het pakje enveloppen dat we bij hebben komen we nu ruimschoots toe, denk ik.
Toen LM en cheng LdG uit het machien boven kwamen, moest er een glas gedronken worden, ter verwelkoming. Een Oud-Vlaams Scheepsgebruik, newaar. Over de terugkeer van de States naar deze contreien (feb/maart) wist cheng LdG te vertellen. Capt BJ (da's die die ge zelf in gang moet trekken) had vree weinig eten besteld en niks van verse groenten en fruit. Als excuus gaf hij dat het schip juist te laat toekwam om te bestellen of te vroeg moest vertrekken om het geleverd te krijgen na het lossen of laden of bunkeren -larie, een shipchandler levert dag en nacht- Enfin, het kwam toevallig nooit uit. Slappe smoes maar zuinige factuur weeral. Bier was er wel genoeg. Hoe toevallig. Enfin, dat zou er nog aan ontbroken hebben.
Zodoende zijn de valiezen onuitgepakt gebleven tot 's anderendaags. We zijn gaan slapen in de vroege ochtend. LM was direct vertrokken en ik ben wakker gebleven tot de wekker afliep. Wakker, maar niet uit eigen vrije wil hoor. Gewoon domweg klaarwakker. En er was die nacht een uur timeshift. Er is een uur tijdsverschil tussen Singapore en Indonesia. Dat wisten wij niet meer. LM kon om 07h (op onze wekker) nog een uurke blijven liggen omdat het maar 06h was (op de klok van de cabine). Dat uurke was welkom dacht ik. Hij had onze wekker niet gehoord, dus hoorde hij mij in de woonkamer ook niet rommelen en frutselen met schuiven en kastdeuren. Rond 07h was ik bijna klaar. De middag-chocolade ligt op zijn vaste plek. Heel die voorraad, die in de bagage zeer veel leek, ziet ge in de schuif amper liggen. Volgens onze berekeningen zou dit voor vier maanden chocolade moeten zijn.
Om 07h20 zijn we gaan ontbijten. We gaan nu weer ontbijten. Ten eerste omdat het brood met deze ch.kok eetbaar is. Ten tweede omdat er beneden geen hapje meer is bij de koffie van 10h en zonder ontbijt kan LM het niet trekken tot 's middags. Gaan ontbijten wil zeggen 's morgens vroeg al trappen lopen want hier is geen lift. Voor wie dat niet meer wist. Wij weten het nu al weer wel.
Per abuus zit er een liftsleutel in LM zijn pennendoos, voor 't geval ze hier ooit een lift zouden komen installeren -hoop doet leven We hebben 52 CD's en deze keer ook een koptelefoon bij. Zo kan LM de twee Metallica's en de drie Scorpions spelen à volonté en vollen bak, zonder dat ik daar moet van meegenieten. De CD's zitten in een reisverpakking. Dat spaart weeral plaats in de bagage. Weet ge dat we het deze keer met een valies minder kunnen doen hebben? De kleine valies is thuis gebleven omdat we geen winterkledij bij hebben. Het is járen geleden dat ik dat nog gedurfd heb, geen warme kleren meenemen. Als ze ons nu naar het zuidelijk halfrond sturen zitten we in de knoei, want daar wintert het voor het ogenblik. We zullen wel zien, zei LM. En ik hoop dat we het niet moéten zien.
Vandaag heb ik voor de eerste keer gewassen en het begon al goed. Donkergrijze vegen op een lichtgele T-shirt. Niet meer te redden. Waarschijnlijk is dat gebeurd op het bootje, op weg naar het schip. En toevallig is het een tint geel die ik wel mooi vind. Miljaardemiljaar! De laundries zijn omgewisseld. Wat vroeger de laundry van de matrozen was, is nu de laundry van de officieren en omgekeerd. Voordeel : de drooglijnen hangen er lager en ik kan overal bij. Nadeel : er is maar één droogkas ipv twee.
In de droogkamer hangt een vreemd model van kleerhangers, blijkbaar gemaakt op ambachtelijke wijze, nogal robuust van stijl. Wie is die goede huisvader die voldoende goed met hout overweg kan om kleerhangers ineen te knutselen. Mogelijk AA. De bar die hij vorig jaar december ineen gevezen heeft staat ook nog overeind.
Kermille, ik heb hier al twee keer visite gehad op één voormiddag. Gelameer aan de deur-step. Deze namiddag hang ik het gordijn voor de deur. Gelameer: exactement waar ik bang voor was, précisement waar ik schrik van heb. Over waspoeders nota bene. Persies of we hebben nog niet genoeg soapstories gehoord of gezien. En of ik een kleinigheid kwam drinken. Om 11h30? Om 11h45 komt LM van zijn werk. En daarbij, voor 'kleinigheden' (minder dan 8L) verplaats ik mij niet meer, dacht ik bij mezelf. Rationalisatie alom? Dan ook alhier!
14h: we vertrekken. Weg van Dumai, via Singapore naar, eh, Korea dacht ik. In Singapore bunkeren (=brandstof innemen) plus stores en proviand aan boord nemen. Dat zou rond 06h morgen vroeg zijn. Tegen dan moet deze brief geprint en verzendklaar zijn. Tijd zat. Om hier in Dumai nog te posten was ik luttele minuten te laat, de agent was al van boord. -hoe dikwijls is me dat overkomen? Alles naar de brug brengen en morgen gaat dat mee in de grote envelop met de agent in Singapore, zei capt DM. Brave capt.
De Gibbe heeft een beetje verteld over de zeven weken dat het schip aan de oostkust van Midden- en Zuid-Amerika geweest is. Heel efkes hebben ze geluk gehad, in Brasil vier dagen en tegen de kaai! Ergens in de buurt van Salvador.https://nl.wikipedia.org/wiki/Salvador_(stad) Elke middag naar het strand, een glas met iets lekkers in en andere Braziliaanse faciliteiten. Voor de rest was er voor hen ook aan die kant van de wereldbol veel werk: om de drie of vier dagen óf lossen óf laden, met telkens de nodige standy en soms standby anker erbij én de omschakeling van zeewacht naar havenwacht. Zeer belastend voor het gestel allemaal. -en iedereen dééd dat hè, het werd als normaal beschouwd Aan deze kant van de wereld duren de reiskes ongeveer acht dagen, dat is een iets rustiger tempo, maar 't is elke keer aan de boei te doen. En zo is 't overal iets.
De boeken die in New Orleans hadden moeten toekomen, en waarvoor wij ons beste Engels van onder het stof gehaald hebben, om een smeekbrief te schrijven naar de plaatselijke Seamen's Mission, zijn niet toegekomen aan boord. Die mister Chris van Esso zou er voor zorgen, maar dat was dus noppes. We hebben niet genoeg Aktes van Hoop gebeden waarschijnlijk. Dit schip vaart nog altijd boekloos.
17h : LM zwiert hier zojuist een zwart vouwstoeltje binnen. Het typtafeltje hebben we ook al gelokaliseerd. Het is in gebruik in het CCR. CCR = Cargo Control Room, het lokaal van waar ze de pompen kunnen bedienen en de pijperijen in het oog houden, kortom: van waar de laad- en los operaties gedirigeerd worden. Maar dat wist gellie onderhand al. We krijgen het tafeltje terug, zei Gibbe, want voor hem is het wat laag. Tja ... 't is typtafeltje hè kameraad, lager dan andere tafels.
Ze hebben me goed liggen gehad bij Radio 1, vorige vrijdag. Bedrogen & bedot voelde ik mij. Er was geen uitzending van Nieuwe Feiten, want een vrijdag is misschien wel een weekdag, maar deze vrijdag was geen werkdag (1mei) ... Jahaa, zo kan ik het ook. En geen Nieuwe Feiten, dan ook geen Cronakroniek. Vandaar mijn ongenoegen. Maar het leed is geleden. Bijna. Een beetje toch.
voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken
HUMO Waarover gaat 'De Itegemse Cronakroniek' eigenlijk?
PEETERS «Itegem is in ons rubriekje een beetje het dorp van Asterix en Obelix: die ene plek waar het coronavirus geen vat op heeft, dankzij de miraculeuze Itegemse Slok, een mengsel van het water uit de Nete en Hasseltse graanjenever, teneinde dat Netewater toch een klein beetje te verdunnen.
Nog over Itegem: ik heb ooit, toen het nog niet zo vanzelfsprekend was om samen te wonen met je lief zonder getrouwd te zijn, samen met mijn Anneke - die tijdens het verschonen van de luiers onsterfelijkheid verwierf in 'Het leugenpaleis' als de gesjeesde quizkandidate Linda Kelchtermans - in de bungalow van een tante gewoond. Daar heb ik de Kempense tongval opgepikt. Maar nu komt er vanuit Itegem kritiek! Het moet niet zijn 'de Itegémse Sloek', zoals wij het uitspreken op de radio, maar 'de Itegóémse Sloek'. We kregen zelfs een telefoontje van de enige echte Cas Goossens, de ex-baas van de BRT en een hele lieve man. Hij zei dat hij heel blij was omdat we terug waren, en omdat Itegem nog eens in het zonnetje werd gezet. Om er dan aan toe te voegen: 'Het is wel Itegóém.' (lacht)»
HUMO Heb je onder het motto 'je weet maar nooit' al eens effectief zo'n Itegoemse Sloek geprobeerd?
PEETERS «Neen. Ik ben namelijk bekend met het Netewater en het is één van mijn grote nachtmerries om daar ooit met mijn zatte botten in terecht te komen. Dan denk ik dat je er nog erger aan toe bent dan met tien coronavirussen tegelijk. Hou het vooral stil, maar zelfs verdund met Hasseltse graanjenever is die Itegemse Slok volgens mij niet te zúípen.» fragment uit Humo, van Vincent Van Peer ~ 03/04/2020
Heeft bij Lange Sjarel de eenzaamheid acuut toegeslagen of is het de gewone gekte zoals we van Itegem nu gewend zijn?
Er ontbreekt ongeveer een maand in de berichtgeving tussen de laatste brief en deze fax. Hoe dat komt weet ik niet. Zijn de tussenliggende brieven verloren gegaan? Of heb ik de laatste maand niet meer geschreven? Dat zou me sterk verwonderen. Maar het zou kunnen.
1996-12-20, Zuid-Atlantische Oceaan
Rond 03/01 stoppen we efkes in Aruba om brandstof in te nemen. Misschien kunnen we daar posten ook. Rond 13/01 aankomen in New Orleans of Baton Rouge. Daar monsteren we af en zijn mogelijk rond 15/01 thuis. Maar van dat afmonsteren staat nog niks vast, dat moet nog bevestigd worden.
Vorige zondag hebben we orka's gezien. -dat was de enige keer in al die jaren hoor- Een stuk of vijf. Het was indrukwekkend. Met enorme rugvinnen. Toen ik de eerste vin boven water zag komen wist ik niet wat ik zag. Dit waren geen haaien. Dit was groter. Ene kwam zelfs half uit het water (speciaal voor ons?) zodat we de witte plekken konden zien en 100% zeker waren dat het orka's waren. Van pure verwondering en bewondering kon ik niet meer op hun naam komen en zei alleen maar stil tegen LM : "Kijk! Kijk!" Persies of hij keek zich niet de ogen uit.
In de voormiddag moeten er walvissen (bultruggen op weg naar Australië?) te zien geweest zijn, maar die hebben we gemist. We hebben hun trekroute gekruist. -op de brug weten ze zulke dingen, over allerlei trekroutes, maar ze zullen eens niet iets laten weten hoor
Mr Goossens valt maar ineens met de deur in het huis van zijn ellende. En Mevr Goossens is rechtstreekse oorzaak én aanleiding van die ellende door haar nuancerende nuances, hoewel muziek toch de zeden verzacht ...
Het verzoeknummer van een ontredderde Mr Goossens : Gram Parsons & Emmylou Harris, 1973/1974 (In welke fase van uw leven waart ge in die jaren? Wat hield u bezig, toen?) https://www.youtube.com/watch?v=6ivVJzGgcq0 03min41
Met hieronder de tekst, om te volgen terwijl de muziek speelt :
Love hurts / Love scars / Love wounds and marks Any heart not tough nor strong enough To take a lot of pain, take a lot of pain Love is like a cloud, it holds a lot of rain Love hurts / Ooh love hurts
I'm young / I know / But even so I know a thing or two, I've learned from you I've really learned a lot, really learned a lot Love is like a stone, burns you when it's hot Love hurts / Ooh love hurts
Some fools think Of happiness, blissfulness, togetherness Some fools fool themselves, I guess But they're not foolin' me
I know it isn't true / know it isn't true Love is just a lie made to make you blue Love hurts / Ooh love hurts / Ooh love hurts
Love is just a lie made to make you blue Love hurts / Ooh love hurts / Ooh, love hurts
Zojuist heb ik de vorige brief in print gezien. Griewele gruzele hekel heb ik aan dit soort dingen : de even en oneven bladzijdes staan verkeerd afgedrukt, een deel van de brief staat in lettergrootte 10 en het moet 11 zijn, en er staat een t te weinig. Achter een d. Dat laatste ligcht aan mey, maar voor de rest mis ik WordPerfect verschrikkelijk. Ge zoudt nu zeggen hè: ze heeft weken lopen jammeren dat ze bij LM in Korea wou zijn, nu is ze elke dag bij LM en nu doet ze wéér of ze een arm kwijt is.
Pover hoor, een arm. Is dat alles dat gelle kunt verzinnen? Ik ben regelrecht en effenaf mijn tweede paar handen kwijt! WP zou me hoogstens een paar dt foudten per bladt laten schrijven maar zou me nooit even en oneven laten verwarren. Kan het even! Bij WP kan het even. Én oneven. Geen druk gewissel van geprinte zijdes en de printer in het oog houden en bij blijven of de melk kookt over. Chot, wat is Works een primitief gedoe ... (zo denk ik er momenteel over, morgen weer anders)
In feite zit ik hier te wachten tot ze LM wakker bellen. Voor mij moet hij er niet uit, maar wanneer ze bellen wil dat zeggen dat de standby begint. En als de standby begint dan gaan we tegen de boei of tegen de kaai en dan komt de Belgische 2de stuur misschien vanavond al aan boord en misschien heeft hij dan iets bij voor ons. Post bvb. Iets waarvoor LM niet echt uit bed moet, maar voor de standby natuurlijk wel. Jammer, hij ligt zo goed te slapen. 't Is toch altijd iets hè ... Aan de trillingen van het schip te voelen varen we zeer traag. Misschien nog geen dead-slow maar toch mucho very slow.
Voor middernacht kon het schip (of wou capt BJ?) niet binnen gaan, het is nu 23h. 'k Zou beter nog wat Spaans doen. Gisteren heb ik een herhalingsoefening gedaan over ser & estar en ik had 0 fouten, zonder piepen. Gezien? Núl fouten. 'k Heb wel eerst twee volle dagen ser & estar zitten herhalen, om die 15 oefeningen te kunnen doen zonder fouten, en da's de luxe van tijd hebben natuurlijk.
¿ Sabéis ? Hay un punto de interrogación Español en este tectlado. 'k Moet er wel via een omwegje naartoe. Maar het is er. Een ¿. Tof hè. Oei, tof, da's geen Spaans. Tov is dinges, is Jiddish.
MS-Works staat op de laptop van de cabine, de Toshiba. Da's die laptop met dat klein schimmelgroen gedoetje daar in het midden. Een stroef bedieningsstickje ipv een vlot rollende trackball. -zie bijlagen onderaan: was van een muis in '96 al sprake in de handel? Het kan ook in het vuurrood of in het knalgeel, voor wie dat wil. Enkele dagen geleden heb ik de reserverubbertjes gevonden in de uiterst linkse kast. Rood dan maar. (Allez zeg, is 't nu nog geen middernacht)
Op de Toshiba doe ik enkel nog het hoogstnodige, ttz het werkboek van LM. Dat wordt in MS-Word gevraagd, omdat de Franse rederij daarmee werkt. Daar kan ik inkomen. MS-Word is sterk goed gerief, bijna zoals WordPerfect. Maar die Toshiba hè ... Moet dat ding nu echt zo'n rammelklavier hebben? Na een lijn of vier krijg ik de indruk dat iemand met beukenootjes mijn getyp aan het naspelen is. De eikel die dat ontworpen heeft. Wachtwa, beukenootjes, eikel ... 't is herfst. Thuis. Hier is het geen herfst. Vanmiddag een toer aan deck gedaan. Mooie zon, kalme donkerblauwe zee met kleine rimpelgolfjes, heldere droge lucht, scherpe horizon. Toeristenweer. Aan bakboord stond een klein beetje wind van de vaart van het schip. Dachten we. Kortom : zalig. Op de voorpiek was het grandioos. We zijn terug gekomen langs stuurboord. Er was geen zuchtje wind aan die kant en de hitte sloeg gewoon uit het staal omhoog. Dat het deck heet was wisten we dan gelijk en dat de zon brandde voelden we na enkele meters.
Het verschil tussen de loef- en de lijzijde van een schip was op slag duidelijk. En waarvoor zonnecrème dient ook. We waren verbrand in een minimum van tijd, 7 minuten in loodrecht zonlicht.
1996-11-25 ~ op anker, Singapore
Inspecteur J-MP van de Franse rederij is aan boord en hij had post bij. Een brief van Ma (20/11) en vandaag is die al hier. En een bruine envelop van Laura, bij de Franse rederij toegekomen op 14/11. Vanavond pas komt Rébo uit Antwerpen toe, de nieuwe 2de stuur. We zijn heel benieuwd wat hij zal bijhebben.
Vandaag urinetest, om drugs en alcohol op te sporen. 'k Moest ook meedoen, zijnde opgeschreven als crewmember, niet als passagierster. Ongeveer 1 cm in dat bekertje, da's wel genoeg, dacht ik. Denkende aan de zwangerschapstesten van ooit de Pool der Zeelieden en dan later van Mediport. Onee, dat bekertje moet halfvol, zei die meneer. Wablieft? Een halve emmer? Niks aan te doen, hij gaat hier niet weg voor hij van iedereen voldoende pi gehad heeft. Wat een job heeft die man. Daarom heb ik anderhalve liter water gedronken, mijn maag doet pijn en ik voel me halvelings misselijk van die druk. Verder niks. Dat is het enige resultaat. Efkes wachten. Efkes? "In een koude plaats gaan staan" zei hij toen. Ja salut, 'k zal een beetje gaan staan koekeloeren in de koelkamers en iets opdoen zeker ... Daar komen hoogstens hoofdpijn en zakdoekenwerk van. Mijn nieren zullen wel uit zichzelf in gang schieten. Met de airco in de cabine is het hier in de cabine ook al frisjes. Dat moet voldoende zijn. Misschien zou ik iemand kunnen gaan zoeken die hele goeie moppen kent, want hard lachen wil ook al eens helpen, als ik me goed herinner.
'k Had gedacht dat LM het lastig zou hebben, want hij produceert niet zomaar urine op commando, zelfs niet wanneer het vriendelijk verzocht wordt. (en wij met drieën aan de deur stonden cheeren, de verpleegster van de Pool, de secretaresse van de medische dienst en ik) LM is er al van af, het ging direct. En nu zit ik hier te wachten op enig fysiologisch gebeuren. Daardoor doe ik die man beneden ook wachten.
11h49: ziezo, hij heeft het opgegeven. Plots was de 2de cm al genoeg. Een halve beker was niet meer nodig. Het is bijna etenstijd, hij zal honger hebben. 'k Moest zeven handtekeningen zetten en ik mocht weg. Achteraf pas las ik op het kaartje dat er een strikte procedure moet gevolgd worden en dat men de twee bekertjes (twee?) niet uit het zicht mag laten gaan tot ze verzegeld zijn en tot men het codenummer in handen heeft. Jawadde, zo is dat hier niet verlopen! Toch niet in mijn geval. Mijn bekertje heb ik daar twee keer alleen gelaten. De eerste keer om zes glazen water te gaan drinken en de tweede keer drie glazen.
19h45: de nieuwe 2de stuur is aan boord. Hij had post bij. Een dikke bruine envelop van WdL&Co met de nodige kranten voor LM. Wij blij, zeer blij, helemaal blij. Onze dag is weeral goed.
1996-11-18, 13h50 ~ vannacht vertrokken uit Yeosu, Korea
Hôôô-lááá! We rollen vreselijk. We varen zonder lading, dus enkel met ballast en het schip danst gelijk een ballon op het wáááh-ter. Rond 10h is er een enorme zwiep geweest, toen verschoof dit typtafeltje zelfs. Gewoonlijk geeft het mee met het rollen van het schip. LM heeft dat zo voorzien, het is er op gebouwd ... eh, ja hoor. -een typtafeltje mag lichtjes wiebelen, het tafelblad blijft dan horizontaal en stabiel wanneer het schip rolt
De mensen hadden coffeetime, er was dus niemand met zware stukken of gevaarlijke toestellen bezig toen het gebeurde. Hoe de keuken zich gehouden heeft weet ik niet, 'k ben niet gaan kijken want hier in de cabine was teveel tegelijk gebeurd: vanalles tegen deck geslagen. 'k Heb dat opgeruimd, vastgezet en nu ga ik mezelf vastzetten.
1996-11-20
We zijn aan het zuidelijk punt van Taiwan. Van de Oost-Chinese Zee zijn we af, hopelijk voor lange tijd. Nu nog de Zuid-Chinese Zee en binnen 4 à 5 dagen gaan we langs Singapore, ook voorlopig de laatste keer, hoop ik. Misschien binnen een jaar of tien. Daág! We wanna bee in Amerricaaa! -toen nog wel, vandaag niet meer, eigenlijk al lang niet meer In de buurt van Singapore zouden we twee laadhavens doen, wist LM van Tom V. Tom V is een junior mecanicien, de nieuwtjesmachine van het schip. Met capt PM hadden we geen nieuwtjesmachine nodig, hij was zelf de gazet van 't schip, nog een titske erger dan Tom. In de graad van kaptein heet zoiets natuurlijk 'een communicatieve persoonlijkheid'. Ma schreef dat hij er een vriendelijk bazeke uitziet op de foto. Awel, da's juist, een klein vinnig, vriendelijk kapteintje. -dat 'vriendelijk' hebben we 2 jaar later moeten herzien
En misschien, héél misschien, kunnen we in een van de twee laadhavens aan de wal. We hopen. Waarvoor was het nu weer dat we absoluut aan de wal wilden? De 2de stuur, Lucien-le-copain-Canadien wordt daar ergens afgelost door een Belgische 2de stuur. Jochei een Belg! Niet dat we iets tegen andere nationaliteiten hebben, het steekt hier op geen nationaliteitje meer, maar een Belg is iemand die op de rederij in Antwerpen zijn vliegticket gaat halen en gelijk de post meebrengt, in geval daar nog iets zou liggen voor dit schip. En in geval dat klerkske PV er aan denkt die post mee te geven, natuurlijk. Iemand die van uit Dubrovnik of Montréal vertrekt passeert niet efkes bij klerkske PV om de post op te halen. Vandaar: Jochei, een Belg! En de inspecteur vertrekt van uit Nantes en brengt de post mee die via de Franse rederij verzonden werd. Het kan niet op.
De nieuwe 2de stuur heet RéBo, is geboren in 1950, die is dus 46 jaar. Nog 2de stuur op 46 jaar? Ja, dat zijn 'seconds de carrière'. Zo zijn er een paar. Mensen die hun graad oké vinden en verder geen promotie willen maken. Bij de mecaniciens ook. Nu vermoed ik vagelijk dat ik RéBo ken van op een vorig schip. Áls het dezelfde is. De leeftijd zou kunnen kloppen. De voornaam ook.
De zee is veel kalmer dan eergisteren. Feitelijk was het gisteren al beter. En het wordt opnieuw warmer natuurlijk. LM & ik zaten zo eens de vooruitzichten voor de oversteek naar de States te bekijken op de wereldkaart en ik dacht verdorie, we gaan schuin door de tropen, niet dwars. Dat betekent weer zoveel dagen langer hitte in het machien (en aan deck). Weeral zeer oncomfortabel werken voor de mecaniciens en voor de 2de in het biezonder, want da's diën toffe. En toen... onee, afgrijzen! In het zuidelijk halfrond is het nu volop zomer ... dat betekent 40 dagen hitte voor de mensen en voor mijnen toffe in het biezonder. 'k Knipperde wat met mijn ogen, dat hielp niks. Het zuidelijk halfrond bleef liggen waar het lag. We zijn vandaag de subtropen in gevaren vanaf nu kan het alleen maar warmer worden tot in de tropen-hitte, daar voorbij gewoon lastig-warm voor heel de periode dat we de middagzon in het Noorden hebben. En dan weer de tropen in. Tot begin januari wort het dus niet meer frisser. Zo is dat. De States, ja, maar aan welke prijs weeral.
1996-11-21
- Waarom ligt dat boek hiér? vroeg LM. - Omdat het uit is. Uitte boeken leg ik daar. Het boek van Connie Palmen is uit. 'k Wou er zuinig op zijn en trager lezen om er langer mee toe te komen, maar dat gaat niet. 't Is gelijk dansen. Trager dansen dan de muziek om het plezier langer te laten duren, dat gaat niet. Zo geeft ook dit boek het tempo aan. Gelukkig kan het herlezen worden. Met een tijdje tussen. Eerst herkauwen. Wat er zo goed is aan het boek : haar foto, om te beginnen. Haar haar is een slordige bos die met wat gel & andere kunstgrepen voor kapsel moet doorgaan. Dat schept een band. Het boek : zelf lezen. We hebben op 18/11 en 19/11 een fax verstuurd. Op 20/11 had LM via cheng Leu al echo's gehoord van de commentaar van capt BJ. "Twéé faxen op twee dagen" Geen rechtstreekse bemerking hè, maar viavia. Capt PM is nog geen maand weg en het gefezel begint al. 't Heeft lang geduurd. Volgens Luc ging het over iets anders. Dat weet ik nog zo niet. Begin dit jaar -schip 26- hebben we tussen Portugal en Noorwegen capt BJ toch ook zelf in gang moeten trekken, of zo goed als. -da's een verhaal apart, ik moet het nog inlassen
We hebben een CD van Tom geleend: 'de Perschefs'. Met een sketch van Denoyelle en nog iemand, een vrouwenstem. De sketch gaat over Marlène de Wouters en Jan Theys in een proefopname voor de nieuwsuitzendingen. Miljaar, zoals die twee er door gesleurd worden ...
We zitten117° Oost en 16° Noord. Iets boven Manilla, de Filipijnen. Witloof vanmiddag! Waar gaan we dat schrijven !?! <-- hierzo, op het begin van deze lijn gaan we dat schrijven
1996-11-23
108° Oost en 07°Noord. Nog efkes en we gaan de evenaarsgordel in. Hel. En voor lange tijd.
Voilà! Er moet nu ook al permissie gevraagd worden om te telefoneren. Dat weet LM van Tom en die weet het van Wojtek, de Poolse elektrieker. Zo gaat dat hier tegenwoordig, niks nog rechtstreekse berichtgeving van de bevoegde persoon (capt BJ) naar de betrokkenen. Met dat wonder van communicatie en sociale vaardigheden zitten wij dus opgescheept. Deze capt is 250 jaar te laat geboren. Lakeien die zorgden voor geruchten in de wandelgangen zijn al lang afgeschaft. We zijn met te weinig, er is teveel werk, wie wandelt er nu nog door de gangen? Niemand. Voor communicatie in de mess dient het prikbord. En de intercom, als het snel moet gaan. Maar ja, onpopulaire maatregelen deelt capt BJ niet mee met openheid, laat staan dat hij zijn handtekening zou zetten onder een bericht voor het prikbord. Resultaat : de berichtgeving gaat enkel nog viavia.
Straks vraagt hij nog waarom ik tot acht omslagen per haven verstuur en moet ik open omslagen afgeven, zoals in een pensionaat van de jaren '60 en vroeger. - Mais, wat schrijfde gij toch altijd? - Well capt, da's mijne basso continuo. (voor het geval hij zoiets rechtstreeks zou vragen natuurlijk)
Sinds hij aan boord is geeft ik geen brieven meer af als na aankomst de lokale autoriteiten nog niet in de managementroom aanwezig zijn. Zij krijgen mijn brieven rechtstreeks in handen. Met capt BJ leg ik ze daar niet meer de avond tevoren gereed. Sinds de dag dat hij aan boord is al niet meer. Geen fiducie. Er waren ooit al genoeg vreemde toestanden, met 't pastoorke -het vermaledijde schip 25- en capt JvdM -schip 26, de eindejaarspost vergeten mee te geven met de agent
Daarstraks veiligheidsoefening gehad. Het is dus zaterdag. Eerst videofilm over oil spill, (archiefbeelden over olie op het water, grote olievlekken en kleinere, regelrechte rampenbeelden) en over de te volgen procedures wanneer een oil spill zich zou voordoen. Oil spill = olie-lekkage-met-pollutie-gevolgen-en-boetes-navenant. Wat de juiste vertaling van oil spill is, weet ik niet. https://nl.wikipedia.org/wiki/Olievlek
Engels is zo compact en glashelder, dat ik me afvraag waar het volgende misverstand vandaan komt. Als het niet zo pover en zielig was zou ik er kunnen mee lachen. Binnen enkele jaren misschien, wanneer het verhaal de legendes vervoegd heeft. Eerst moet er weer iets ergs gebeuren zeker? Na de videofilm volgde de praktijkoefening. Het scenario van de oefening (de briefing) wordt gegeven in de Cargo Control Room. (CCR) Deze keer deed Luc de briefing zelf. Er zou een olielek zijn aan deck, op plaats X, en vandaar zou heel de oefening beginnen. De matroos van wacht zou alarm geven. De matroos in kwestie (Romeo) heeft een walkie-talkie. - over die Romeo-met-ego later eens
De manifold is de koppeling met de wal, langs waar een tanker lading neemt en lost, de navelstreng van het schip, een station halverwege het schip, ge kunt er niet naast kijken.
In de CCR staan we daar zo'n drie minuten te wachten, er komt geen alarmbericht. Zo kan die oefening niet starten natuurlijk. Luc roept Romeo op en vraagt of alles daar oké is. "Yes Chief, antwoordt die knuppel, everything OK." 'Altijd met twee woorden spreken', heeft zijn moeder hem geleerd.
Gefronste wenkbrauwen in de CCR, er was gezorgd voor een waterlekje, dat was de simulatie van het olielek. Loopt dat water dan niet? Een paar seconden later roept het genie van wacht op naar Luc: "Uitgezonderd hier een klein waterlekje." Ik beet op mijn lip. Wat had hij gedacht, dat we met ruwe aardolie zouden oefenen in een spuitdiameter van 50 cm? Had hij zich niet afgevraagd waarom hij in volle zee aan de manifold moest gaan staan met een walkie-talkie, zoals in haven? 'Beleefd blijven' heeft zijn moeder hem geleerd: ook, zelfs en vooral wanneer de bazen wat eigenaardig doen.
Simulatie heet dat, heren Flippo's. En simulatie dient voor drill, drill dient voor safety en safetydrills geven een kleine garantie op security. Dat begrijp zelfs ik wel en ik heb nog nooit aan de manifold of aan deck gewerkt. Wanneer nu in een van de volgende havens zich een olielek zou voordoen, dan slaan de Flippo's van wacht geen alarm zeker? Want het moest 'die zaterdag' toch in geval van wáter, volgens de Europese bazen. En wat doet ge dan als rechtgeaarde Filipino? U aan de orders houden & vooral Beleefd Blijven. -en doen of ge het begrepen hebt, dat is het 'veiligste'
De rederij in Antwerpen kan fier zijn op haar internationaal concurrentiële positie dank zij bemanning uit de Derde Wereld. Antwerpen, 't is tegen u hoor. Er moet eerst weer iets ergs gebeuren zoals met rampschip 25 zeker?
1996-11-24
Vannacht zouden we aankomen om te laden. Het is prachtig weer. Buiten. Of we tegen de kaai gaan of aan de boei zullen laden staat nog altijd niet vast. En de tweede laadhaven zou Dumai zijn, waar ze met de fietstaxi's rondrijden.
Voor wie het interesseert, we zitten op 105°05' Oost, 03°05' Noord. Pal in de evenaarsgordel. Singapore houdt een andere lokale tijd aan dan de buurlanden. Waarom en hoeveel verschil, weten we nog niet.
Verder zijn hier aan boord de beleefdheidsformules aan het wegvallen. De sukkels van dienst (cheng Leu) + (capt BJ) volgen de procedures niet meer. Het machine-departement is op menselijk vlak een zootje aan het worden waar capt BJ met dunne lippen in een brede smile zit op te kijken.
Incrowd diseases, de mentale kwalen van een te afgesloten groep. Dat belooft voor de oversteek van 40 dagen naar de States hè. Dat wordt dan een collectieve neurose? Zij die niet neurotisch meekunnen worden depressief, de rest floreert. Een scenario uit de jaren stillekes. Naar de States? Jawel, maar aan welke prijs weeral.
Vandaag zijn LM en ik vier jaar getrouwd. Dat wordt niet gevierd omdat wij een andere datum aanhouden, maar had ik Word Perfect nog kunnen gebruiken, dan had ik vandaag een kokarde voor hem gemaakt, omdat hij het officieel al vier jaar met mij volhoudt. Dat is een olympiade. Volgend jaar heet het een lustrum, dat klinkt nóg deftiger.
Gisteren zijn we op de monkeybridge naar het slecht weer gaan kijken. We hebben ons stevig vastgehouden natuurlijk, want ge zoudt daarboven van uw sokken waaien. Warme wind. En prachtig machtig weer. Het schip ploegt zich door elke waterberg. Die verandert wanneer het schip er door moet in een turkooise muur, bovenaan afgewerkt met wit kantwerk van schuim. Dan dondert de turkooise muur op de voorpiek en stuift het wit kantwerk tot voorbij de twee cargokranen. Dan is 'het' weg. Watermassa's aan deck. Waar zijn de spuigaten, ha, daar. Want een paar tellen later herbeginnen we, dan is de volgende waterberg er. We stonden daar een beetje à la Turner, tussen Wolken en Water. William Turner, niet Tina.
Door het slecht weer zullen we pas 16/11 in Yeosu (Korea) zijn, daar lossen, in China gaan laden en hup & away naar de States. Langs de Kaap (Z-Afrika), vertelde Lucien gisteren. Langs Suez zou de kortste weg zijn, maar die passage is verschrikkelijk duur, zei hij. Langs Panama is het iets minder kort, maar ook duur, zei hij ook. Daarom langs de Kaap, dicteert de rederij. De capt zat ja te knikken, 't zal dus allemaal wel juist zijn.
Eerst nog efkes een Singapore Passage om te bunkeren en stores & provisions aan boord te nemen, de resterende post in ontvangst te nemen en de mensen daar te zeggen dat ze hartelijk bedankt zijn voor alle goede zorgen maar dat we nu toch écht weg zijn hoor. En of ze nog efkes de laatste brieven willen posten, nu we daar toch zijn. Maar da's voor binnen een week of drie, grof geschat.
'k Ben in een pocket begonnen over de kruistochten. Beschreven door mensen uit die tijd maar dan van de 'andere kant', kwestie van eens een andere klok te horen luiden. Jawadde. 't Is de moeite. Onze godvrezende voorvaderen waren doodgewoon kannibalen. Als er na een schermutseling maar enkele lijken lagen gingen ze gewoon nog wat mensen jagen om te slachten. Kinderen zijn te roosteren, schijnt het. Volwassenen niet, die moeten gekookt worden. https://nl.wikipedia.org/wiki/Amin_Maalouf , https://www.bol.com/nl/f/rovers-christenhonden-vrouwenschenners/30087131/?country=BE ,
blz 65 : "Menseneters uit noodzaak? Menseneters uit godsdienstwaanzin? Het mocht dan allemaal onwaarschijnlijk lijken, maar toch waren er bezwarende getuigenissen waar men niet om heen kon."
Het waren er meer dan één losgeslagen groepje, ze hebben het over troepen. Het is ook door Frankische kroniekschrijvers genoteerd, ene Raoul van Caen en Albert van Aix, maar die geven een afgezwakte versie. Zij hebben het over de 'afschuwelijke noodzaak' lijken te eten, niet over de jacht en de slacht. Van blz 62 t&m 87 gaat dat zo door, met relazen van toen.
blz 369 : "De verslagen over het kannibalisme van de Frankische legers in Mara in 1089 zijn talrijk en met mekaar in overeenstemming in de Frankische kronieken uit die tijd. Tot aan de 19de eeuw zijn ze nog uitvoerig terug te vinden bij de Europese geschiedschrijvers ..."
Awel awel. En ik die dacht dat enkel in Duitsland en Japan aan geschiedenisvervalsing gedaan werd. 't Is toch eens goed om een andere klok te horen luiden. En WIE had eind 18de, begin 19de eeuw genoeg macht om dat onderwerp uit de Europese geschiedschrijving gewist te krijgen? -niet te ver gaan zoeken hè Niet gewist uit de schoolboekskes voor kinderen onder de 18 jaar maar uit de geschiedschrijving.
'k Moet nog veel bladzijdes lezen want ik ben nog maar in het jaar 1101. Kruisvaarders, jawel, het stond al bij James Michener in De Bron : degenen die met oprechte bedoelingen vertrokken waren, werden ziek toen ze beseften waarin ze verzeild geraakt waren.
Volgens het register hebben aan de zeven (tenzij men de 4de twee keer telt, dan zijn het er acht) kruistochten in het totaal zes Boudewijns deelgenomen. Zou de vorige koning der Belgen geweten hebben naar dewelke hij genoemd werd? Toch niet naar de broer van Godfried van Bouillon zeker, Boudewijn I die het in Edessa wat gaan uithangen is. Met welke prestaties de andere Boudewijns hun naam in de geschiedenis gekregen hebben weet ik nog niet. Die zijn allemaal van na 1101. Da's voor vanavond. Maar van zo'n boek wordt men klaarwakker.
Het woord krak dateert uit die tijd. Een krak was een vesting en bij uitbreiding een krijger die daar woonde, 'iemand die tegen een stootje kan'. Of die tegen de stoten zou moeten kunnen die zullen volgen, nadat andere kraks uitgehaald hebben wat kraks toen zoal pleegden te doen.
1996-11-14
Gisterenavond telefoon. LM was in de badkamer. 'k Neem op, 't was de brug: dat er een fax was voor LM. Hij met natte haartjes naar boven en ikke mee, vierklauwens. Er was een Radio-Telex-Letter (?), toegekomen per satelliet via Oostende-Radio verzonden door ma & pa. Dat vonden wij tof, plezierig en plezant. Het bericht eindigt met "tot binnenkort". Hoezo binnenkort? Komt gelle naar hier? Oké. Goed. De RTL is wel degelijk binnengekomen per fax, niet per telex. De installatie werkt dus, maar niet elke keer. Dat is hier met nog dingen zo.
Over de perikelen van cheng Leu met zijne computer ga ik niet meer schrijven. Telkens hij er iets over lost krijg ik de kripsen, maagkramp en angstzweet tegelijkertijd, terwijl het niet eens mijn zaken zijn. En gijlie zijt het misschien & waarschijnlijk meer dan beu gelezen. Nog efkes ditte: gisteren beweerde hij dat de bestelling van 20/11 in lettertype Arial Narrow 9 staat. -een zéér smalle letter Dan heeft hij dat toch zelf omgezet want Arial Narrow is geen lettertype voor bestellingen en andere lijsten met cijfers. Na een half blad begint het te wemelen voor de ogen en (bestel)lijsten zijn nu juist dingen die makkelijk en goed leesbaar moeten zijn. En dan nog in lettergrootte 9? Geen 10? Een 10 zou al leesbaarder zijn.
Arial Arrow, ze hij eerst. In gedachten was ik als een razende aan het zoeken waar die Arrow zou kunnen staan. Er is een Arial Regular, een Arial Rounded en een Arial Narrow. Maar een Arrow? Arrow betekent pijl. Hij heeft de lijst toch niet omgezet in dat pijlenschrift zeker ... Neptunus sta ons bij! Die pijlenverzameling staat gans onderaan bij de fantasielettertypes en de symbolen ... maar Arial staat bovenaan. Bon, bovenaan hebben we dus regular, rouded, narrow ... Arial Narrow! Niet arrow. Indiaan!
Toen zei hij iets over formatté. Ik hapte naar adem. De capt BJ zei gauw dat het die andere 'format' was, rechtsboven op het scherm. Ha, juist, da's waar ook. In de Engelse versie is format gewoon 'opmaak'. Oef. (danku capt). -'format' werd later vervangen door 'edit' Leuke Leu zijn geklungel jaagt mij serieus schrik aan. Gelukkig bewaren LM en ik van alles een kopie. En hij vertelt zijn perikelen telkens op een verongelijkte toon alsof hem dat aangedaan geweest is hè. Of op zijn minst zijn die dingen hem 'overkomen'. Tot hiertoe heeft hij geen van die troebels zelf veroorzaakt ...? Hij besloot met te zeggen dat het uiteindelijk allemaal niet erg was, hij had veel bijgeleerd hoor, door die bestellijst te bewerken.
Nu stond het zweet me in de handen en mijn nek werd ijskoud. Zei hij daar efkes in volle avondbijeenkomst dat hij het écht materiaal had afgewacht om op te oefenen? Oefenen is een risicobezigheid! (dat heb ik uit dat goed boekske van die brave Bill Gates) En de bestellingen moeten juist zijn. Een fout maken gebeurt heel snel en heel stil, er gaat geen dreigende vioolmuziek aan vooraf. 'k Heb het zelf voorgehad in de Machinery List, met het identificatienummer van de hoofdmotor (ergens in augustus was dat). Daarom heb ik Excel op iets anders geoefend. Op de stamtijden van de onregelmatige werkwoorden in het Spaans. Lach niet, het heeft geholpen. Zowel om de stamtijden te memoriseren als om Excel te oefenen. Daarbij, ik vond niet zo direct ander oefenmateriaal.
Nu hou ik er over op. Ik kom Leuke Leu maar één keer per dag tegen maar LM moet met hem werken. Da's erger. Da's véle erger. Verdorie, is me dat verschieten, ineens springt de radio aan. LM heeft de klok verzet vanmorgen, we hebben vannacht een uur shift gehad. De timer zal aan gestaan hebben. -een hifi met een timer op, 't zou kunnen
LM en ik denken dat we hier dinges aan het krijgen zijn, 't een of ander ontberingssyndroom. Het hoofd krijgt te weinig input, stimulans. Wij twee zijn niet de enigen hoor. We hebben er allemaal een beetje van. Hoe zou ik dat beschrijven: de koetjes & kalfjes zijn op. Alles is al een keer of zes gezegd geweest en er dienen zich tijdens de avondbijeenkomsten geen nieuwe gespreksonderwerpen meer aan. Tenzij het gezaag over de Koreaanse kwaliteit van de dingen aan boord. We zijn daar nochtans met 10. Hoe heet dat verschijnsel nu weer. Het wordt voorgesteld als een spiraal in achteruit en ze gebruiken het woord regressie. Het heeft iets van mentaal ijsberen, de gedachten draaien enkel nog rondjes. Moesten ze ons nú een psychologische test laten doen zou het er lief uit zien. We werden gelijk allemaal afgekeurd. Behalve misschien de leeghoofden. Die overleven zoiets moeiteloos.
Enkele dagen geleden vertelde LM dat de ze Oily-Water Separator opengegooid hadden voor onderhoud. Die machinerij moet de olie-water emulsie die van ergens komt, scheiden in olie en water. Het water wordt overboord gepompt en de olie wordt, (efkes vragen), de olie wordt gebruikt als brandstof voor de allesbrander, de incinerator. Het is te zeggen : de olie-water emulsie zou moéten gescheiden worden door een bepaald systeem van centrifuge. Het model van separator dat hier staat is een doodgewone filter. Mogelijk zeer geschikt om aan de wal regenwater of pompwater of nog veel andere vloeistoffen te filteren, maar niet geschikt voor het zware werk waarvoor het hier moet dienen: olie scheiden van water. LM is niet te spreken over dit model of systeem. Het ding had dus zijn onderhoud gehad. LM hing op de seat en was aan het opsommen wat ze er allemaal aan gedaan hadden: dit gedemonteerd en uitgekuist, dat gedemonteerd en uitgekuist, zus en zo gedemonteerd en uitgekuist, alle elvenveertig dingen nagekeken, de filter zelf (dat onnozel ding) gekuist met chemicaliën, alles weer gemonteerd. -en toch is hij bang van een Ikea-kastje? Kortom, (diepe zucht) die separator is weer zo goed als nieuw ... alleen spijtig dat 't nog dezelfde is hé. Dat laatste kwam er zo kwiek en snel uit dat ik van het lachen bijna van de seat rolde.
De kwaliteit van de machinerijen hier aan boord is regelrecht kamelot. Die goeiekoop moet ergens in zitten. Wel, die goeiekoop zit in de kwaliteit van het materiaal, óók in dingen die de structuur en de werking van het schip dragen. Niet alleen in het woongedeelte werd bespaard. Dat zou ik nog snappen, geen lift en een soberder aankleding van de cabines. Maar toch niet besparen op de stevigheid en de bedrijfszekerheid van het schip! Awel, dat is hier wél gebeurd. De machinerijen stappen van hun kinderziektes rechtstreeks over op ouderdomskwalen. Tegen dat iets afgesteld en helemaal geregeld is en op punt staat, is er al sleet merkbaar. 't Klinkt ongelooflijk hè : na de rodage zo goed als klaar voor het stort. Een mecanicien haalt hier geen eer van zijn werk.
1996-11-16
Grote dag vandaag! De Franse rederij heeft post doorgestuurd en LM & ik zijn hier bedolven. Ook de brieven naar Daesan en naar Seoul die aan het zwerven gegaan waren, zijn toegekomen. We waren nog aan het varen en de post lag al op de brug. Misschien was de agent meegekomen met de loods, want over land is hier geen doorgang voor onbevoegden. Onder andere zeelieden. Ze willen misschien geen westerse spioneer-neuzen door hun terminal hebben wandelen, en dus kunnen wij niet aan de wal. Tenzij capt BJ een bootje laat inleggen, want over het water kunnen we wel aan wal. Maar een serviceboat kost geld ...
Rond 11h belde de capt naar het machien om LM te laten weten dat er post voor hem gereed lag op de brug. LM belt mij, om te zeggen dat er post voor ons gereed lag op de brug. Ik storm naar de brug en wacht dan rustig tot de capt tijd heeft en zeg hem dat de ik de post die gereed ligt kom afhalen. Zo is dat hè, voor alles is een procedure. Het duurt langer om het te typen dan om het te doen. Ge had me de trappen moeten zien oprennen.
Radio: voor het ogenblik is het de Koreaanse Cowboy Gerard, begeleid door het vogelgezang van het Maastreechter Star koor/orkest. Daarstraks een karaoke-wedstrijd met luisteraars. Met een giechel-presentatrice, de plaatselijke Rani De Coninck in volle form.
Ma schrijft dat ze van de Franse uitbater weet dat LM een vakje in de postkast heeft, daar op kantoor. Waw. Dat weet hij nog niet hoor, dat hij in Frankrijk een eigen vakje heeft. Bij de rederij in Antwerpen is het een vakje per schip, niet per persoon. Als dat dat vakje dan wat vol raakt, en er valt iets op de vloer, dan moet iemand (klerkske PV?) dat oprapen en dat weer in het vakje steken. In het JUISTE vakje. En dat is een job van confiëncie. (dus liever niet klerkske PV aub, in hem heb ik geen fiducie) Een vakje per persoon is veel beter, dat raakt niet snel overvol. Goed gezien van de Franse rederij. Vandaag ben ik weer dikke vrienden met hen.
Of ze de tijdschriften opgestuurd hebben en hoeveel, weten we binnen een paar dagen pas. De Knack en Le Vif. Die gaan eerst naar de capt, dan naar de cheng, dan naar de choff en dan naar LM. 'k Lees die uit in twee richtingen (eerst de Artispunten eruit knippen voor Toppiéke) en leg gereed voor LM wat ik denk dat hem zal interesseren. Zo. En als ze geen opgestuurd hebben komen ze later misschien mee met de inspecteur, Mr J-MP. Hij wordt in een van de volgende laadhavens verwacht en blijft aan boord tot onze laatste Singapore-Passage.
Singapore-Passages zijn ongeveer het interessantste dat wij hier in deze uithoek van de wereldzeeën kunnen meemaken, maar nu hebben we het wel gezien hoor. Wij zijn gone-away. Naar de States. De officiële schatting is ginder aankomen op 10/01. LM krijgt dus gelijk. Zo rond 14/01 zullen we waarschijnlijk afmonsteren.
Vanmorgen was de zon nog niet op en wij al wel en het was hier verschrikkelijk killig op dat stuk metaal hier. We hebben voldoende truien en sweaters en warme kleren bij, ik zeg het er maar efkes bij. Er moeten geen noodpakketten opgestuurd worden wat dat betreft. Nu is de zon er en is het gewoon lekker fris winterweer, niet kil meer.
In het machien is het nu wat menselijker van temperatuur. Dat werd eens tijd. LM komt nu een ganse dag toe met één overall. Geen druppeltje zweet. Zo is het voor de mecaniciens aangenamer werken ook. Nu zat ik een paar lijnen terug wel te jubelen dat we naar de States gaan en dus een hele lange oversteek zullen maken, maar vermits het langs Zuid-Afrika te doen is, en niet via Suez, moeten we twee keer de tropen door. En dat is voor de mecaniciens in het machien geen lachertje. Voor de mensen aan deck ook niet, maar die hebben tenminste buitenlucht. En we varen er schúin door, dus niet de korte pijn, we blijven lang in tropische waters.
Ziezo, dat was het ongeveer. 'k Ga afsluiten want dit is een Works-bestand. Dat kan efkes duren. Works heeft bij printen geen optie voor even en oneven bladzijden. Hoor mij, ipv blij te zijn dat we nog binnen kunnen in Works. C'mon, count your blessings, zeggen de positivo's. Doe ik, doe ik, maar niet elke dag even luid.
voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken
Een drama weeral natuurlijk. De echtgenote van Mr Goossen is tegen de vloer geknald. Door onrechtstreeks toedoen van Lange Sjarel, 'k weet niet of ge die kent. Mia wou 'skeipen' met haar zus Annemie en Ludo. Het begint ermee dat Mr Goossens op plantvriendelijke manier zijn gazon afrijdt en dan volgen de Itegemse wendingen in het verhaal. En in geval van nood kent men zijn vrienden op het vlak van vloerbekleding. Natuurlijk. Per aflevering begin ik het woordgebruik van Mr Goossens meer te waarderen.
Klank aanzetten voor een portie larie, deel 8: 'Ons Mia heeft een hersenschudding'. Overdrijven is ook een vak hè. Mét ondertitels voor wie geen woord wil missen : https://radio1.be/het-leugenpaleis-komt-eventjes-terug , 07min23
Mr Goossens vraagt op het einde van het gesprek "Dië Lieven Vandenhaute, hoe is dië in den omgang, zo in 't echt?" Hij heeft het over de presentator van het programma Nieuwe Feiten, waar deze rubriek onderdak heeft. Dit issem: https://nl.wikipedia.org/wiki/Lieven_Vandenhaute .
Dit is in Works geschreven want: Mensen, er is een catastrofe gebeurd. Vanmorgen wou ik absoluut opzoeken wat een transistor was, want ik moest weten wat een microprocessor was om te begrijpen wat het verschil is tussen een 386, een 486 en een Pentium, ivm die Armada 4100. Zo was ik bij Intel verzeild geraakt en in die uitleg (in da stom boekske van die stomme Bill Gates) gebruiken ze die woorden. Opzoeken dus. (Stóm dat boekske, kundu ní voorstellen. Zo stom. Da boekske.)
Er staat in WordPerfect nog ergens een index en die ging ik efkes opendoen, om al die termen op te zoeken. Op het scherm verschijnt een melding: "Initialisatiefout, kan het .BIF bestand niet vinden. Sluiten/Negeren" Sluiten dan maar. En herbeginnen. Hij doet dat nog al eens, iets melden, maar dat heet dan meestal 'Beschermingsfout', dwz dat de Compaq zichzelf beschermt tegen de stommiteiten van een ander, in dit geval de gebruikster van de software.
Tegen een vrije val, wanneer het schip rolt kan de Compaq zich nog niet beschermen. Maar dat komt nog wel, een laptop die het weer in het oog houdt en zich dan zelf in het tafelblad vastschroeft.
Had ik iets weggetikt? Dat kon moeilijk hè, ik was WP nog maar aan het openen om daar te gaan zoeken waar die index nu weer stond. 'Initialisatie', dat klonk erg serieus. Als er initieel al iets niet gaat, hoe moet het dan met hetgeen er op volgt. Dat werd direct duidelijk: er volgde niks. Tenzij weer diezelfde melding : "Initialisatiefout, kan het .BIF bestand niet vinden. Sluiten/Negeren" Maw: ik krijg WordPerfect niet meer open, n-i-e-t-m-e-e-r! Nog enkele keren geprobeerd : noppes. Sluipwegen geprobeerd: ook niks.
'k Heb in het boekske (ook zo'n stom) van Windows 3.1 gekeken. Het zou liggen aan een gebrek aan onderhoud. Af en toe, zij noemen het 'vaste regelmaat' moet men een chkdk -check disk- doen. Met vaste regelmaat betekent zeker meer dan één keer per jaar? Brief n°13 -oude nummering- zit in WP geblokkeerd, half af of pas begonnen. Brief n°13. 't Moet lukken. Niet dat ik bijgelovig ben, want dat brengt ongeluk, maar toch hè ... Vanaf nu schrijf ik na n°12 een n°12 bis en dan n°14, zoals in de Amerikaanse hotels, daar heet de 13de verdieping 12bis.
Zie me hier nu zitten in Works. Er hangt zelfs geen helpprogramma aan vast. Hoe moet ik nu iets opzoeken, 'k vind de paginanummering niet! AH? Hierre! Waar ze het soms gaan verstoppen hè. In kolommen schrijven gaat ook niet en een grafisch programma bestaat geeneens. En in de statusbalk geeft Works geen regelpositie! Iets wegzetten als commentaar of notitie gaat niet. Wil dat zeggen dat ik zelf moet snijden en knippen in mijn teksten? M'enfin, dat kan ik niet meer ... -dat heb ik ondertussen weer geleerd hoor
Bon, het ging vroeger zonder WordPerfect, dus moet dat nu ook maar gaan. Maar WP is zo plezánt! WP biedt zoveel mogelijkheden. Als die fiorituren, gadgets en garniersels qua tekstopmaak zitten nu opgesloten achter die initialisatiefout. Potdicht vast. Moet ik met dít programmaatje schrijfsels ineen timmeren? 't Zal chic worden. Dit is decorumverlies. Ow, nee da's iets anders. Ik lijd aan dinges-verlies, eh, 'k ben uit het paradijs verjaagd. In WordPerfect moet ge het fruit maar van bomen en struiken plukken. In Works moet ge eerst een veld omploegen. In elk geval : LM! Hellep! Doediet!
Wat Works wel kan (het hoognodige) doet het twee keer zo snel als WP. 'k Moet maar naar een toets wijzen en de typfouten staan er al op. Gezien? Snel hè. Enkele weken geleden hebben we zitten doorbomen over 'onderhoudsvrij'. Wij zijn toen zeer eensgezind tot de conclusie gekomen dat écht 100% onderhoudsvrij niet bestaat. Want, dan heeft men het over een wegwerpproduct. Dat is dan hiér onderhoudsvrij, maar dáár veroorzaakt het opruiming, dus onderhoud. 't Was toch zo'n schone conclusie: wat we weggooien veroorzaakt ergens anders een soortement van onderhoud, wat we niet weggooien zal altijd onderhoud nodig hebben. En deze laptop heb ik niet goed onderhouden. Nu ja, het scherm blinkt en het klavier ook, maar de chkdk hè, de chkdk ... Mijn ogen blijven droog van pure ellende en zelfverwijt. 'k Kan niet eens zeggen dat ik het niet wist, want dat maakt het 2x zo erg: ik had het moéten weten. Nu krijg ik WP niet meer open. Dat .BIF bestand, zo stel ik mij voor, zou een deel van een deur zijn, de scharnieren of het slot bvb, en die heb ik niet intijds gesmeerd of erger, ik heb ze laten roesten. Zo stel ik mij dat voor. Maar het kan nog aan iets gans anders liggen, iets dat nog erger is. 'k Moet er niet aan denken. Bestaan er computerdoktoors? Ja, de softwarespecialisten, maar die hebben we niet aan boord.
Dat er al eens iets van onderhoud moet gedaan worden had ik vagelijk vermoed. Zeer vagelijk. Zoiets van een reset en zo, ooit van gehoord in een ver verleden, of misschien was het een ander woord. Maar er zou wel een lampke gaan branden wanneer het zover was. Alle toestellen hebben waarschuwingslampkes, een strijkijzer, een koffiemachien ... Waarom zou dan een computer niet waarschuwen wanneer hij moet ontkalkt worden?
Owee, misschien waren die meldingen over 'beschermingsfout', die gegevens over geheugenadres en zo misschien de lampkes die zeiden dat er eens een checkdisck moest gedaan worden. -van Windows 3.1 herinner ik me dus geen knijt meer hè, geen knijt
Maar!: het onderhoud gebeurt in MS-DOS en van MS-DOS ben ik eigenlijk bang. 'k Loop daarin verloren. De opdrachten moeten ingetikt worden, niet aangeklikt en ik denk wanneer er iets in DOS misloopt het voor eeuwig & altijd zal zijn en met klamme handen typ ik dan mis, keer op keer. DOS zijn de ingewanden van de computer. In DOS werken is iets voor kalme mensen met rustige handen, zoals LM. Morgen gaat hij zich met die .BIF en chkdk bezighouden in DOS. Morgen pas. - Vanavond niet schat, zei LM, cheng Leu wil vanavond nog de bestellingen voor 20/11 hebben. - Wablieft? - Tegen 10/11 vindt Leuke Leu nu plots wat laat, vermits ze toch al op 19/11 moeten verzonden worden. Hij wil ze vandaag, de 3 bladzijden. - Watteuh? Heeft hij per blad meer dan drie dagen nodig? -hoe is die ooit aan zijn promotie geraakt ...
1996-11-12
We gaan naar de States. Officieel. Het staat vast. Om 08h05 gaat hier de telefoon. LM was al de deur uit natuurlijk. Het was LM aan de foon. In het naar beneden gaan was hij de capt tegen gekomen (hij loopt weeral mank vandaag, jicht waarschijnlijk) en LM had van hem het goede nieuws vernomen. Als het van de Numero Uno komt zal het wel officieel zijn. En het bericht is bevestigd door de rederij. Einde telefoon. 'k Heb direct de boodschappenlijst opgegraven en in het zicht gehangen. Daarna ben ik zingend gaan douchen.
LM heeft vandaag een checkdisk gedaan op deze laptop en er is nu vanalles in orde gebracht op de vaste schijf, behalve dan dat het .BIF bestand niet meer van zich laat horen. Het is weg en het blijft weg. En WordPerfect blijft potdicht. Terwijl LM er mee bezig was prevelde ik schietgebedekes tot Hermes en Mercurius, maar die mannen hebben het elders te druk, vrees ik.
Gisteren al was cheng Leu klaar met de bestelling voor 20/11 en kreeg LM een print van de definitieve versie. We hebben ontdekt hoe Leuke Leu een voorlopige versie van LM overneemt. En waarom de twee eerste bladzijden al vast gemetst waren en niet meer mochten gewijzigd worden. LM vergelijkt zijn versie met de versie van cheng Leu, de definitieve en officiële versie wil dat zeggen, om te kijken waar de cheng nog bijbesteld heeft en waar hij gesnoeid heeft. De gewone gang van zaken. 'k Sta mee te kijken, maar dan voor de opmaak, de layout.
Buiten een licht verschil in kolombreedte, een paar lijnen die erbij gekomen zijn en een paar lijnen die bewerkt zijn, zie ik persies nog iets aan dat blad maar ik kon niet direct zeggen wat. Ik kijk naar de lijnen waarin niks veranderd is, waarin hij niet gewerkt heeft: de spaties! Verscheidene spaties zijn veranderd en hier & daar ontbreekt een punt achter een afkorting. En dát kan onmogelijk tijdens het kopiëren gebeurd zijn. Zelfs al zou men overstappen naar het gekste fantasie-lettertype en veranderen van lettergrootte, dan zouden de leesttekens mee gekopieerd worden en de spaties zouden proportioneel blijven, in functie van het lettertype. Het lettertype Arial ken ik onderhand goed genoeg om op print te zien of er twee, één of geen spaties gebruikt zijn. Daar moet ik geen bestand meer voor opendoen. -alles moest in Arial, ik kan het lettertype niet meer zién en er zit een fout in : de rn lijkt teveel op een m, in doorlopende tekst valt dat niet zo op, maar in lijsten met familienamen heeft dat al voor verwarring en zelfs voor gênante situaties gezorgd.
Dus heeft hij heel die bestelling van op onze print zelf opnieuw ingetikt omdat hij om een of andere reden niet kopieert? Is dat niet zielig? Mijn hart krimpt ineen als ik bedenk dat hij dat 's avonds nog allemaal heeft zitten intikken met het risico dat er opnieuw fouten insluipen terwijl hij het bestand op zijn scherm had kunnen zetten (de diskette), en in een kopie van het bestand werken.
Goed, nu over iets anders want sebiet geloof ik mijn eigen relazen niet meer. Het klinkt nu al ongelooflijk genoeg om er schele hoofdpijn van te krijgen.
Het is vree slecht weer. Om mottig van te worden. Gisterenmiddag is het begonnen. Het eerste wat omver kukelde was een mok koffie. Een plas koffie op de kast, een cabine vol aroma, lekker. Tegelijk tuimelde het Spaans Woordenboek uit het rek op mijn hoofd. Olé! Of dat gaat helpen, yo no sé. Maar als el bulto een talenknobbel wordt, is de bots misschien voor iets goed geweest. LM zijn siësta was direct gedaan. Zulke schokken wiegen een mens niet in slaap. We zitten in de achtertuin van een tyfoon, of in zijn anticyclonale wigwam, weet ik veel. In elk geval: tyfoon vermaakt zich met schip. 'k Ben eens naar vooraan gaan kijken, zeer spectaculair. Indrukwekkend mooi, maar een mens moet er wel voor naar buiten want de patrijspoorten van deze cabine geven uit op de achterzijde, op de schouw. (Dat heb ik al een 10 keer geschreven, me dunkt.) Stuifwater tot halverwege het schip, tot achter de kranen, met daarin dan telkens een stukje regenboog want de zon schijnt. We hebben deining tegen én wind tegen. De wind is warm. We zitten 21° Noord en 121° Oost. De positie weten we dank zij de ETA, de Estimated Time of Arrival, het papierke dat met deze capt wél elke middag uitgehangen wordt. Pascal brengt de ETA elke middag na zijn wacht mee naar beneden. Hij is er enkele minuten na 12h. Het prikbord hangt vlak naast de deur. LM & ik zitten op de eerste rij om het te zien. En nu we een wereldkaart hebben hangen in de cabine kunnen we zien dat dat we ergens onder Taiwan zijn.
Die wereldkaart was ons opgestuurd door iemand van de familie die medelijden had met mij, omdat ik door het leven moest zonder wereldkaart. Of die mijn gejammer beu was. Dat kan ook.
'k Voel mij zo wat slap. LM heeft weer niks natuurlijk. Vanmiddag zei ik dat hij er persies grauw uitzag. Nog niet echt groen, maar toch al lichtgrijs. Allemaal inbeelding van mijnentwege, zei hij, hij voelde zich zo lekker als een dinges in een hoenderhok, als een haantje. Hij had vanmiddag nog meer nieuws bij. Het wordt Baton Rouge. Da's Louisiana. De Mississippi op tot een eind boven New Orleans. Tegen half januari, grof geschat, zouden we daar zijn, zegt LM. Tegen dan is het tijd om af te monsteren. Ik gok op 10 dagen vroeger, 5 januari. Kwestie van dwars te zijn, 't is er 't weer voor.
Daarjuist werden de alarmen getest. Dan gaan om beurt alle mogelijke toeters en bellen dan lossen ook de branddeuren van de trapkast uit hun magneet en slaan met een smak dicht. Dat laatste was ik weeral vergeten. Ze verwittigen nochtans via de intercom. 't Was er juist toen ik die deur achter mij hoorde dichtslaan. Verschietachtig is dat. Eén tel vroeger en 'k had er met mijn enkel tussen gezeten. Zware vliegende branddeuren bijten in de Achillespees. Zo zijn ze.
Enkele dagen geleden ging het er over dat de telefoontarieven in Canada goedkoop zijn. Vree neig goedkoop. Pascal beweerde dat hij de ganse dag met zijn gebuur kon bellen en dat kost haast niks. - Ja, maar hoórt hij u dan? - Si, si ..., mais oui ..., bien sur ... antwoordde die brave jongen.
We zijn op weg naar Belida, een olieveld ergens in Indonesische wateren. Gisteren in Bintulu moest het weer raprap gaan om de post intijds te kunnen afgeven: printen, aan LM laten lezen, LM tekenen, enveloppen dicht en naar beneden brengen. Niét rennen! 'k Doe al lang geen spellingscontrole meer. De vervangwoorden die het programma suggereert zijn te Hollands voor ons Vlaams Algemeen Scheeps. Er is ook frans een Engels Algemeen Scheeps en natuurlijk ook het Algemeen Frengels. Maar gisteren had ik persies tóch spellingscontrole mogen doen. LM heeft in mijn brief naar Ma vier verschillende schrijfwijzen gevonden voor het woord kathedraal. (Misschien is het minder erg als ik het creatief omgaan met taal noem?) En 't schrijfsel was al geprint. Er was geen tijd meer om te verbeteren en opnieuw te printen. Dat scenario is ondertussen klassiek geworden.
Tiens, over omgaan met taal: had Van Ostayen een tekstprogramma als TextArt gehad, of Excel, want met Excel zijn enorm veel bladschikkingen mogelijk, dan werd er over hem niet meer gesproken nu, dan was hij verdwenen in de massa. En dan waren generaties scholieren zijn shanty's bespaard gebleven. En had Christus bij het Radio Vaticaan gewerkt ... wacht efkes, nu zit ik vast ... dan had die wijn nu niet Châteauneuf-du-Pape geheten. Oei, dat was een nipte.
Gisteren gingen we een toerke maken op het deck van de brug, Borneo bekijken. Toen we buiten stapten vloog er een groot insect binnen. Zwart en 3cm lang met vliesvleugels van wel 5cm lang. Het maakte vreemde krekelachtige geluiden en toen ik het dood trapte krijste het. Toen we weer binnen kwamen, wéér zo'n racket-krekel. Bukken! En weer gekrijs. Niet doodtrappen? Te laat! Onschadelijk? Mogelijk. En hun parasieten ook? Wie kan dat garanderen ...
Gisteren zei LM dat cheng Leu gevraagd had de bestanden niet meer te beveiligen, WANT HIJ MOET ER KUNNEN IN WERKEN. Paswoord geven, over mijn dood lijk. Ik wil de originele versie, nagelezen door LM, vastleggen in geval van gerommel. Enneh, er in werken : in een voorlopige kopie die hij efkes maakt kan dat toch? Daarin wijzigt hij zoveel hij wil. -toen kon dat nog Gaat Leuke Leu dan werken in het origineel? Dat wist LM niet. –nee natuurlijk niet, sinds ik aan boord was had LM geen letter nog getypt Goed, ik zorg dat op de diskette voor de cheng een onbeveiligde versie staat.
Vandaag, nog geen 24hr later was het al zover. Leuke Leu maakt geen voorlopige kopie, HIJ WERKT IN DE ORIGINELE VERSIE. Als er dán iets mis loopt, heeft hij niks om op terug te vallen. Hij titst in de bestelbon voor 20/11 een gegeven weg: de voorste cel van een artikel dat met al zijn technische gegevens drie lijnen in beslag neemt. Dat is ook de lijn als in de kolom ernaast waarin het referentienummer van het artikel vermeld staat. Het referentienummer in de naaste kolom belandt zo naast een lege cel in het Excelblad. De naam van het artikel typt hij in de lege cel op de twééde lijn en komt hier dan op de middag efkes staan beweren dat LM onvoldoende technische specificaties & gegevens ingevoerd heeft. Ik zag direct aan de opmaak (mijn opmaak) dat hij stond te liegen. Waarom besloeg de voorste cel drie lijnen (daarvoor had ik drie cellen samengevoegd) als er maar één nodig zou geweest zijn? Dat houdt toch geen steek! Conclusie : Leuke Leu had per abuus de technische gegevens verwijderd en wou dat niet toegeven.
Hij had dat onmiddellijk kunnen verhelpen 1° via "Ongedaan maken" als, áls hij die knop al zien staan heeft, maar die kent hij denkelijk nog niet én zijn scherm staat in het Engels. ZUT! Meneer kent geen Engels. -voor een zeeman, uh? 2° werken in een kopie en de lijnen waar het misgegaan is onmiddellijk weer kopiëren vanuit het origineel.
LM antwoordt beleefd dat hij zeer zeker weet dat de specificaties ingetikt stonden. -tja, wij overlazen 's avonds dat soort dingen met twee Cheng Leu met een air alsof hem een groot onrecht was aangedaan, verdwijnt naar zijn cabine. LM en ik springen naar de laptop. In feite hadden we cheng Leu moeten vragen een minuutje te blijven, de tijd om het bestand te openen en het origineel te tonen ZOALS HET AFGEGEVEN WERD. Dat zou het beste geweest zijn. Maar dan wat ... , hem er met zijn neus opduwen dat hij geklungeld had? Da's delicaat zoiets hè.
In de originele kopij was alles in orde. 'k Heb een print gemaakt en LM is die op cheng Leu zijn bureau gaan leggen. Daardoor gingen we iets later aan tafel. Op de trap kruisten we cheng Leu, hij was al klaar met eten. LM zegt hem dat er een print van de oorspronkelijke versie gereed ligt.
Dat die cel over drie lijnen samengevoegd was, en dan rap de naam van het artikel op lijn twee zetten, waar de naam on-mo-ge-lijk kan gestaan hebben ... bedrieg de boel dan toch wat slimmer, uil. Nu kon toch iedereen zien dat er aan geprutst was? Sukkelaar!
Zég dan gewoon dat ge twee lijnen weg getitst hebt, dan hadden we u het systeem van de kopieën aan de hand kunnen doen. Stukske rots in de branding! 't Zal wel weer iets met ego en 'menselijk opzicht' te maken hebben. Schijn ophouden. Dat heeft als wat afgeremd zie! En ik wordt niet goed van dat soort valsigheidjes. Zoeken naar een zondebok ipv naar een oplossing? Wat een energieverlies. Afwachten nu. Vanavond zal het wel zijn woord tegen dat van LM zijn. Dju toch, we hadden hem er vanmiddag moeten bijhouden, dan hadden we hem met de smile kunnen verder helpen. Dan was het probleempje hersteld & weggewerkt, opgelost in het niets, vervlogen en foetsjie. Maar hij was theatraal rap weg, hij heeft nota bene zelf ons deurgordijn dicht getrokken, zo van 'Het is úw fout, einde onderhoud'.
'k Heb dat ook allemaal voorgehad hoor, nummers per abuus weg titsten, of via een foute toetsencombinatie ver weg plaatsen waar het niet moet staan, dat soort dingen. Dat is allemaal al gebeurd. Daarom ben ik voor lijsten met kopieën beginnen werken. En wat blijkt, het is nog de aangewezen methode ook. Via 'Opslaan als' de naam van het bestand wijzigen en ge hebt de verbeterde versie die bewaard wordt. En in Excel moet ge niet eens een ander bestand beginnen om een kopie te maken, het kan gewoon op een tweede blad binnen hetzelfde bestand, dan het eerste blad verwijderen en ge houdt de definitieve versie over. Mooi hè.
Al die valkuilen liggen mij nog vers in het geheugen, omdat het nog niet zo lang geleden is dat ik met Excel begonnen ben. Hoogstens twee maanden, sinds de Machinery List. Maar ik steek er zeven of acht of meer uren per dag tijd in. En Cheng Leu heeft die tijd ook. Of zeker de helft daarvan én, binnen zijn werkuren. Kassa: Excel bestuderen & oefenen aan een gage van chef! Dit beweer ik niet zomaar hoor. Dit haal ik uit iets dat LM een paar dagen geleden gezegd heeft. 'Cheng Leu doet het niet graag, dus hij doet het niet'. En nu zijn we er hè. Wanneer hij de tijd heeft om te oefenen, oefent hij niet en wanneer hij het dan moet kunnen, kan hij het niet. Als er dan wat misloopt is het de fout van een ander, terwijl hij verondersteld wordt het te kunnen, want betaald wordt om het te leren.
Ah! Maar dát bedoelt de rederij met 'flexibiliteit'! : het selectief redeneren dat bij gebrek aan cognitieve en rationele souplesse toch mentale acrobatieën toelaat?
Joehoe, is daar nog iemand? Of ligt gellie allemaal met hoofdpijn onder een zakje ijs?
17h15 : zal ik u de afloop vertellen? Liever niet? Jawel, héhé. Awel : sorteren hoeft niet meer. Leuke Leu heeft de voorlopige versie gebetonneerd : formeel verbod aan de eerste twee bladzijden nog iets te wijzigen. Les : kijk uit aan wie ge een voorlopige versie geeft. Een administratie-foob neemteen voorlopige werkversie al voor definitieve versie enkel en alleen omdat het 'geschreven' staat. (Hellep, er stond toch VOORLOPIG bovenaan!).
Tegen 20/11 moet de bestellijst bij de Franse uitbater liggen. LM had aan de cheng gezegd dat hij zijn voorlopige voorstellen tegen 10/10 zou klaar hebben. Zijn 'voorstellen' is een andere term voor 'een eerste versie van de bestellijst, onderworpen aan uw goedkeuring'. Op 10/11 klaar met die lijst, zo houdt de cheng nog 8 à 9 dagen over om de hoeveelheden aan te passen of om artikelen te schrappen. Tegen 10/11 zouden we de stukken ook per referentienummers gesorteerd hebben. Voorlopig kan dat nog niet, omdat LM naar de indeling in het machien werkt en dus een andere volgorde moet aanhouden dan de cataloog (IMPA, internationale cataloog) Het is dus een over en weer gewip in die cataloog. Maar wanneer de lijst op 10/11 klaar zal zijn, aha, een paar manoeuvertjes uitvoeren, een paar dingen aanklikken, en wat geeft Excel in ruil? Een bestellijst die geordend staat per referentienummer, zoals de Franse rederij het gevraagd had. Simpel. Leuke Leu, de administratie-foob, heeft dat afgeblokt. Veto. -da's het verschil tussen gezag en macht: ni snappe = ni magge, macht. Hem iets uitleggen? Zijt ge zot. Hij verlangt of zoekt geen uitleg, hij zoekt iemand om zijn onkunde op af te reageren.
Is er nog ijs? Schuif eens op. Nog wa. LM komt er ook bij liggen.
Enfin, LM zegt dat hij op 10/11 twee versies zal afgeven. De niet-gesorteerde, waarin de referentienummers verspringen en de gesorteerde versie, waarin de nummers oplopend volgen, zoals de Franse rederij het gevraagd had. (wordt vervolgd)
1996-11-06
Vanavond komen we aan in Belida. Met onze hoofdpijn gaat het al vele beter. En met die van ulle?
Deze voormiddag heb ik de krantenbak opgeruimd. Dit is mijn 3de poging. 'k Stuit telkens op artikelen die feitelijk nog niet weg mogen. En dan blijf ik stuiteren. Nu weer. -met aardappelen schillen heb ik dat ook, 'k begin te lezen ipv te schillen
'k Heb een artikel gevonden over een boorplatform, toevallig met een magnifiek duidelijke foto bij. Asjemenou, hoe dat zo van pas kan komen. 't Gaat wel over de Noordzee, maar goed, 't gaat dus over een boorplatform. De 'Heather' ligt ten oosten van de Shetlands en is een van de grote onder de 438 boorplatforms in de Noordzee. - 438, dat aantal zal niet meer kloppen hè, we zijn 24 jaar later Staat op 24 pijlers, samen 21,6 miljoen ton zwaar. Boort tot 3.500m onder de zeebodem. Voorlopig toch nog, want het artikel gaat over het ontmantelingsprobleem. (in dollars en ponden) Het platform is 'een half voetbalveld' groot en verheft zich bijna 90m boven de zeespiegel, staat in water van 143m diep en is verankerd tot op 45m in de zeebodem. Het woongedeelte telt 3 verdiepingen en biedt plaats aan 60 mensen. (Da's al een gehucht)
438 boorplatforms x 60 mensen = 26.280 personen die kunnen wonen op het water van de Noordzee. (Da's al een stadje) Maar niet elk platform biedt 60 plaatsen, enkel de grote, waarvan 108 in staal en 24 in beton in de Noorse en de Britse sector.
Het werkgedeelte, samen met het woongedeelte, weegt 12,2 miljoen ton. De schrijver van het artiker heeft het over een 'royaal' helideck (op de foto amper een hemdsknoop groot)
Onder het boorplatform, tussen de pijlers, is het 's nachts ook verlicht. In het donker en van ver gezien lijken ze dan te zweven op het water. Dat is feeëriek mooi en tegelijk angstaanjagend omdat we weten wat we daar aan het aanrichten zijn.
(artikel uit DS, p21, 09/08/'96)
PS: hoe groot is een half voetbalveld? -de oppervlakte is ±2.500m², minder dan ik verwacht had, want boorplatforms zien er enorm uit
voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken
Het patroon wordt duidelijk hè. Er komen een paar zinnen terug in elke aflevering : 'De lange Sjarel, ik weet niet of ge die kent'. Na zeven afleveringen kent half Vlaanderen hem nu wel zeker. Maar toch blijft Mr Goossens die zin herhalen. In feite zit ik er bijna op te wachten, hoe Bart Peeters het deze keer zal formuleren.
En de tweede vraag is : 'De naam Eugène Flagey, zegt u dat iets'. Half Vlaanderen en omstreken zal nu al wel eens opgezocht hebben wie Eugène Flagey was. Hij was een politieker in Elsene.
Twintig jaar geleden werd in Itegem een Amoureuze Pandemie veroorzaakt door Maria Van den Eendevogel, die gedurende een paar seconden de muze was van Hugo Claus toen hij op de koffie was bij Cas Goossens en diens echtgenote Mia.
En om de muziek te doen starten zegt Mr Goossens telkens : 'Douwt es op da knoppeke'.
Doordat die drie zinnetjes telkens terugkomen, herinnerde ik mij ineens dat Bart Peeters in zijn jeugdjaren poppenkast gespeeld heeft. Om de aandacht van kinderen gaande te houden zorgt men voor herkenbaarheid & ook een portie voorspelbaarheid. En hoe houdt men de aandacht van volwassen kinderen vast? Door herkenbaarheid & een vleugje voorspelbaarheid. Een vleugje maar, want de zottigheid is elke aflevering anders.
