Ik heb een vriendin. Ik heb twee vriendinnen. Ik heb drie vriendinnen en zo kan minutenlang doorgaan. Maar ik heb maar één dichtersvriendin waarmee ik met de regelmaat van de klok van gedachten wissel.

Wat is daar zo bijzonder aan? Zij is me in alles stapje voor. Over leeftijden praten we niet. Het is moeilijk in te schatten want ze oogt bijzonder fris en jong.

Viviane Burssens is me telkens een stapje voor? Zij publiceerde eerder en zij... en deed nog voor ik... .
Over zielenkwaaltjes of -roerselen of een visie voor de dingen en het doen en het laten? Ik hinkel haar achterna en vind bevestiging.

Door het toeval leerde ik Viviane Burssens kennen? Een gemeenschappelijke vriend -wijlen Dany Dehandschutter en in een eerder leven zanger Jerry Blondel- was van oordeel dat ik maar een zielsgenote en dichteres Viviane Burssens moest contacteren. De eerste stap werd gezet via telefoon. Het oor leende zich daartoe. De daaropvolgende telefoongesprekken van gemiddeld eentje per maand zijn uiterst interessant & vrouwelijk én doorgaans manvriendelijk. De intenties voor een ‘hey hallo, alles goed?’ mondt uit in een ‘overkwam jou dat ook dat als je iets wilt schrijven dat…; en ben jij ook van oordeel dat de laatste poëzietrend neigt naar...; én dat meno-gedoe wanneer begint en stopt die pauze?’ Ach, we hebben niets dwingend, het klinkt als schakels in een ketting.

Viefke –zo spreek ik haar aan- schrijft parels. Haar cursiefjes zijn eenvoudig en subliem. Haar recente gedichten zijn zuiver en ontdaan van alle ballast waarbij de woorden zorgvuldig werden gewikt en gewogen. Haar poëzie bezorgt mij kippenvel.

U, als lezer, wil ik laten meegenieten. Ziehier haar gedicht dat werd genomineerd voor de Niewegijnse poëzieprijs: 

zen


de dag trekt krom van woorden

die zich stoten aan betekenis

met ogen vol brakwater

schemering onthult wat schrijnt

ik laat me inpalmen door Massenet

die de kamer vult

-frêle loopbrug naar geluk-

langzaam val ik samen met mezelf

een rivier in haar trage bedding die zich niet

spiegelt aan het stampen en dagen van de tijd

op de bodem spoelt fijn zand mijn

dromen in witgewassen water

dansende druppels op mijn huid

tranen uit het spaarbekken van mijn brein

vragen verdampen tot ijs

vloeibaar heden als tripelpunt

de muziek verstilt

buiten kapseist de dag

lucht wordt zilt van zee

ik drijf in een zee van tijd

©Viviane Burssens

(september 2007)

Viviane werd:

-   laureate Michel Casteelsprijs voor cursiefjes met ‘Duivels Gent’(1998),

-   laureate Michel Casteelsprijs voor cursiefjes met ‘Venus’ (1999),

-   houder van eigen gedichtenbundel ‘Sterrenstof’ (2001),

-   gepubliceerd in verschillende tijdschriften zoals Meander, Opspraak…

-   gepubliceerd in ‘Schuinschrijverij’ en ‘Woordenvloed’

-   houder van een eervolle vermelding voor gedicht ‘Ontwakend licht’ bij Mengmettaal te Herent (2005)

-   genomineerd voor kortverhaal ‘De vrouw die at’ in Nieuwegeinse literatuurprijs Nederland (2006)

-   genomineerd voor gedicht ‘Ankerplaats’ in Nieuwegeinse literatuurprijs Nederland (2007)

20-02-2008 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet