Het zou erg mooi weer worden vandaag en mijn geocachemaatje Jacky had gevraagd om er nog eens samen op uit te trekken. Dan kun je toch niet weigeren. We hadden een rondje uitgekozen bij het oud vliegveld van Weelde waar we van dachten dat de natuur er prachtig zou zijn en waarvan we hoopten er niet te veel andere fietsers of wandelaars tegen te komen. Beide veronderstellingen bleken uit te komen. Tijdens de ganse tocht hebben we welgeteld één auto gezien, twee wandelaars met hond, een familie die een idyllisch plekje uitgekozen had om op een deken te relaxen en vijf of zes fietsers... al bij al heerlijk ontspannen. Bijgaande foto weerspiegelt ook de rust in de natuur en we hebben er met diepe teugen van genoten. Geen drukte, geen lawaai, stilte, waterlekies, libellen, spiegelend wateroppervlak... lekker weertje, en dat helemaal voor ons alleen. Dan las je wel eens een iets langere stop in om puur te genieten en enkele foto's te schieten. Zo mogen de volgende tochten ook verlopen.
Het lijkt er op dat het dit jaar niks wordt met de wilde bloemen weide die we gepland hadden. Tegen beter weten in blijven we hopen dat het resultaat van onze arbeid alsnog binnen afzienbare tijd zichtbaar wordt. Maaien ( tot in het zand ), verticuteren in twee richtingen, zaaien, inharken en aanwalsen, het zal toch niet zijn dat het allemaal tevergeefs was? Nu het al een hele tijd droog is blijven we sproeien in de hoop dat er bloemen te voorschijn komen maar voorlopig zien we alleen onkruid en gras... Ik heb het vandaag redelijk druk gehad en veel tijd om te fotograferen was er niet maar toen ik deze morgen vertrok was het vrouwke al druk in de weer met de waterslang. Ze heeft trouwens een heel aparte techniek merkte ik. Ze sproeit met boogjes... toch maar snel een foto.
We zijn vandaag op kraamvisite geweest. In de stallen van mijn maatje Jackie is onlangs een veulentje geboren. De kleine Rebeline is ondertussen ongeveer 4 weken oud en ze groeit als kool. Het was dus hoog tijd om op kraamvisite te gaan. Jackie en zijn vrouwke Annemarie zijn in de wolken met de kleine en ze doen er alles aan om Rebeline als eerste-lijn verwanten zo snel mogelijk het familiegevoel bij te brengen. Het lukt ondertussen al vrij aardig haar enkele meters van mamma te lokken en er wat mee te socialiseren. Ik heb een vol geheugenkaartje leuke baby-shoot foto's mee gebracht en naar ik hoorde is er binnenkort ook nog een babyborrel.
De maand mei is ondertussen alweer erg ver gevorderd en ik realiseer me dat het rijkelijk laat is om nog over een meiboom te spreken. Ik heb er geen idee van of de meiboomplanting rond 1 mei nog een algemeen landelijk gebruik is. De fanfare Vreugd in Deugd bracht alleszins al op 30 april een mooi versierde boom naar het Kerkplein in ons dorp en daar staat ie nu al een tijdje fier te pronken. De Tielense Kempenzonen deden hetzelfde enkele kilometers verderop leerde ik na wat opzoekwerk en dus mag ik stellen dat het bij ons in de regio een traditie is die in ere wordt gehouden. Ik vind dan ook dat die Lichtaartse meiboom eindelijk een plaatsje verdient in mijn jaaralbum en onder het motto beter laat dan nooit heb ik hem vandaag dan maar gefotografeerd.
Dit was een kans die ik niet voorbij kon laten gaan, een voorzet voor open doel, gefundenes Fressen... Als ik een beeld zie voorbij komen dat ik geschikt acht om er een pittige zwart-wit omzetting van te maken en er zitten ook nog enkele opvallende rode accenten in, dan kan ik het niet laten er het gekende fotobewerkings-cliché op toe te passen. Zwart-wit met behoud van één kleur, zoals meestal: rood. Fernand Huts is met zijn Katoennatie niet alleen in de Antwerpse haven aanwezig, ook in Laakdal heeft hij een bedrijfje neergepoot. Zoals ik al aangaf, ik moest wel stoppen om een foto te maken.
Ik had vandaag een afspraak bij de oogarts en al eerder had ik de bedenking gemaakt dat de inrichting van de praktijk er toch wel erg geslaagd is. Vandaag heb ik niet al te opvallend enkele foto's gemaakt terwijl ik aan het wachten was tot ik aan de beurt kwam. Uit de oogst koos ik voor dit quasi abstrakte beeld. De kleurencombinaties en de vormen van de zetels in de wachtzaal zouden niet misstaan op een schilderij van een of andere modernistiche schilder in ergens een kunstgalerij. In de drang naar afwisseling in mijn fotografie is dit weer een invalshoek die ik nog niet vaak gebruikte.
Voor de vrije-tijd-fietser is de afgelegde weg tussen twee punten niet noodzakelijk de kortste route. Zo kon het gebeuren dat we vandaag, op weg van Lichtaart naar de waterskiclub in Grobbendonk, toch op de fiets-o-strade Herentals- Geel belandden, althans voor een kort stukje. Met de fiets kun je niet door het natuurgebied De Hellekens rijden maar er is wel een punt waar je even kunt verpozen en genieten van het uitzicht. De ooit rechtgetrokken Nete is hier onlangs weer voorzien van enkele meanders en de natuur mag hier nu zijn gang gaan, tot vreugde van de wandelaars, de insecten en de loslopende runderen die hier een nieuwe thuis gevonden hebben. Die runderen hadden toevallig vandaag verzamelen geblazen vlak bij onze tussenstop. Mijn Sonytje kwam snel uit mijn zak geslopen om dit tafereel vast te leggen.
Ik was niet eens verbaasd toen ik vaststelde dat we niet de enigen waren die er voor gekozen hadden om naar de omgeving van de watermolen in Retie te fietsen om daar op het terras van één van de tavernes iets te nuttigen. Het is nu eenmaal een toeristische topplek in onze regio. Een heerlijk lenteweertje had er voor gezorgd dat de trek-er-op-uit-kriebels geactiveerd waren bij een groot deel van de Kempense populatie (en bij veel van heinde en verre komende bezoekers). Niet alleen fietsers bleken de lokroep gehoord te hebben, ook de verhuur van kano's bij de watermolen was een groot succes. Je kunt van hier tot Kasterlee, of verder naar de Ark van Noë in Lichtaart, naar Herentals of voor de erg moedigen tot in Grobbendonk varen. Ik ben enkele keren achter mijn camera aangelopen om het lanceren van de kano's te fotograferen van uit diverse standpunten en dit is een beeld waar alles samenkomt. Er zijn al enkele wachtende kano's op het water terwijl de laatste van een groep de Nete in duikt, rechts een stukje van het terras van taverne Meulenzicht en dan zijn er ook nog de zonnekloppers die op de oever eindelijk kunnen genieten van de het mooie weer.
Ook op deze vrijdag zijn we weer naar Lommel gereden om met de bewoners van Hoevezavel aan de wandel te gaan. De weergoden waren ons deze keer echt wel goed gezind. Ik heb uiteraard altijd een fototoestel schietensklaar, naast het wandelen is het fotograferen immers een van de taken die ik als vrijwilliger graag op mij neem. Uit de beelden die ik vandaag kon maken koos ik deze keer eens niet voor een groepsfoto maar voor voor een opname van een van de jongere dames van het personeel die tijdens een tussenstop even bij een bewoonster was gaan zitten voor een intiem moment, een foto waar je een warm gevoel bij krijgt. Ik vond de kleurversie al meteen erg leuk maar een omzetting naar zwart-wit wilde ik toch ook even proberen. Uiteindelijk bleek dat net iets te hard en toen ik er toch weer een (heel) klein beetje kleur in bracht (10 procent) vond ik 'm oke.
Herberg, taverne, gasthof, café, kroeg... evenzoveel benamingen voor plaatsen waar ik wel eens vertoef. Ik maak er geen geheim van dat ik de voorkeur geef aan gezellige, ouderwetse, huiselijke, sfeervolle gelegenheden om een tussenstop te maken tijdens het fietsen. Supercleane, kraaknette, klinisch afgeborstelde, bekakte etablissementen zijn aan mij niet besteed. Ik kies voor zaken zoals de Kroon in Lommel, Sas 6 lang het Kempisch Kanaal, Café de Hei in Lichtaart en sedert kort heb ik ook "de Herberg" in de kasteelhoeve bij de watermolen in Grobbendonk ontdekt. Vandaag ben ik er met het vrouwke weer eens naar toe gefietst (retour goed voor ongeveer 35 km.) en dan kan ik eindeloos genieten van een tussenstop op het terras waar het allemaal niet zo nauw komt met de inrichting. Ik hou wel van een beetje gras tussen de tegels en enige wanorde is me ook niet vreemd. Als ik dan als verlichting een snoer Duvel-flesjes met lampjes er in tegen de muur zie hangen smelt ik helemaal... origineel toch?
Hemelvaartdag valt nu eenmaal altijd op een donderdag en op donderdag vergaderen we normaal gezien met onze fotoclub Visueel. We hebben al sedert jaren een creatieve oplossing gevonden om de Hemelvaartweek toch van een fotoactiviteit te voorzien. Op de vooravond van Hemelvaart gaan we traditiegetrouw samen ergens aan avondfotografie doen. Helemaal mijn ding, dat weten de vaste volgers van deze pagina ondertussen wel. Vandaag hadden we er voor gekozen naar Diest te gaan. We waren met z'n twaalven en de omstandigheden waren ons gunstig gezind. Het blauwe uurtje bood ons behoorlijk wat mogelijkheden en als illustratie van de uitstap kon ik niet beter kiezen dan voor het stadhuis en de kerk samen in één beeld.
Fietsen langs het kanaal, episode nummer zoveel... Het is inderdaad een bezigheid waarop je ons dikwijls kunt betrappen. Maar deze is toch licht anders. Dit is niet het Kempisch- of het Albertkanaal en ook niet het Kanaal naar Beverlo of de Desselse Vaart, allemaal locaties waar we vaak komen met onze e-bikes. Neen, dit is het kanaal Schoten - Turnhout ergens tussen St. Lenaerts en Brecht. We hadden de fiets achter op de wagen gezet om in de buurt van Brecht eens een dagje te gaan geocachen in een andere omgeving. Over de brug die je ziet in de foto hebben we al honderden keren gereden met de wagen, o.a. als we op bezoek gaan bij dochter Ilse in Loenhout maar dit is de eerste keer dat ik er onderdoor kwam gefietst. Meteen een foto natuurlijk, goed voor mijn jaaralbum.
Kauwen zijn misschien niet de meest sexy vogels als het op kleurenpracht of gezang aankomt, maar als er eentje zo brutaal is om 3 meter voor je te komen zitten en je recht in de ogen kijkt met een blik van "Wie maakt mij iets?", dan kun je toch niet anders dan even een foto maken? Ook dat deerde hem/haar blijkbaar niet want ik kreeg nog meerdere kansen. Deze vond ik de leukste.
Het was me het dagje wel. Na een voormiddag in Gooreind die ik vulde met het bijwonen van een old-timer-meeting ( en een massa foto's scoren ) terwijl het vrouwke genoot van een voorstelling door de plaatselijke turnclub zijn we in de loop van de namiddag naar Aarschot gereden om de internationale MysteriA Fantasy Fair te bezoeken ( en een massa foto's te scoren )... Die fantasy-wereld is erg gevarieerd natuurlijk. Je ziet er de raarste figuren en groepen. Ik ben geen specialist terzake maar ik was alleszins erg onder de indruk van de manier en de intensiteit waarop de liefhebbers zich inleven in hun rol. Re-enactment, steam punk, fantasy... er was veeeel te zien en er was ook live muziek, uiteraard met een flinke middeleeuwse saus overgoten. Deze groep, "Sassanachs" ging de Schotse toer op en uiteraard kwamen daar doedelzakken aan te pas maar de manier waarop die gecombineerd werden met scheurende hedendaagse gitaren en oude slaginstrumenten weekte de danskriebels los bij veel fantasy-deelnemers.
We waren vandaag uitgenodigd op een feestje bij een goede vriendin. Martine heeft de pensioen gerechtigde leeftijd bereikt en dat moest gevierd worden. Het hoeft hier niet gezegd dat het gezellig was he... Ik had mijn fototoestel meegenomen en toen er een groepsfoto moest gemaakt worden heb ik die taak meteen op me genomen, hoewel Martine zelf ook een begenadigde fotografe is. Na enkele shots, die ik nodig vond om eventuele gesloten ogen of minder goede gezichten te vervangen in het uiteindelijke resultaat, heb ik ook nog enkele gekke bekken opnames gemaakt en dat vind ik altijd het leukste. Met de timer op 10 seconden kon ik er zelf ook makkelijk bij gaan staan.
Vrijdag, vaste prik, wandeldag met de bewoners van Hoevezavel. Na afloop van de wandeling blijven we samen met de meeste vrijwilligers meestal nog even napraten bij een drankje in de grote zaal. De Giro d'Italia was op TV en dat werd ook via de beamer op het grote scherm geprojecteerd. Zonder daar veel aandacht aan te besteden gingen de dames met de rug tegen de muur zitten terwijl de heren aan de overkant van de tafel tussendoor toch ook de wedstrijd bekeken. Na een tijdje drong het tot me door dat het eigenlijk wel een interessant beeld was en ik heb dat meteen ook maar vastgelegd. Drie koplopers zijn de Gran Sasso aan het beklimmen boven de ongeïnteresseerde dames. Dat die er geen van allen op hun voordeligst en mooi geposeerd op staan vond ik in dit geval niet erg, daar gaat deze foto immers niet over. Ik hoop dat de dames het me niet kwalijk nemen...
Van deze locatie heb ik begin april ook al eens een foto getoond, vandaar de "bis" in de titel. Het zal trouwens heus nog wel eens gebeuren dat er foto's van een al eerder geziene plek voorbij komen. Sas 6 is sowieso een van onze favoriete aanlegpunten als we gaan fietsen. En fietsen hebben we ook vandaag weer gedaan ondanks het niet echt zonnige weer. Het terras voor het café, is ondertussen in zomertenue getooid met opgehangen zeilen als bescherming tegen zon of regen en een resem veelkleurige lampionnen, "foto waard" denk je dan. Er was ook niet erg veel volk deze keer de meeste wandelaars en fietsers waren thuisgebleven blijkbaar. Vijf heren die luidruchtig hun fietsavonturen aan het vertellen waren en een dame die zenuwachtig achter een sigaret aan ijsbeerde waren de enige andere klanten. Na een drankje en enkele foto's zijn we weer terug naar Lichtaart gefietst, langs een andere route natuurlijk. Enkele jaren geleden vonden we een tocht van zo'n 30 km al heel wat maar tegenwoordig, met onze electrische tuigen, is dat een makkie...
Samen met het vrouwke en vriendin Els een hapje gaan eten in de taverne bij camping De Korte Hei, er zijn minder aangename dingen in het leven. Voor een terrasje was het net iets te fris maar ook binnen smaakten de ribbekes als van ouds. Het water van de grote vijver was weer rimpelloos en de spiegelingen die zich aandienden waren onweerstaanbaar. Ik heb dan ook na de cullinaire geneugten van de gelegenheid gebruik gemaakt om weer enkele leuke beelden op mijn geheugenkaartje te zetten.
Geen weer om een hond door te jagen, laat staan een hobby-fotograaf op zoek naar beelden. Die heb ik vandaag dan maar thuis gezocht. Er is altijd wel iets om de fotohonger te stillen. Toen ik dik tien jaar geleden besloot dat het welletjes was na een 50-jarige carrière als beroepsmuzikant heb ik -raar maar waar- nog nauwelijks een instrument aangeraakt. Het was op... Ik heb nog wel een piano in de woonkamer staan maar ik speel er eigenlijk bijna nooit meer op en ik heb ook nog enkele gitaren maar die zijn al helemaal werkloos ondertussen. Toch heb ik er vandaag nog eens een van onder het stof gehaald. Deze akoestische Crafter was samen met de Stratocaster mijn steun en toeverlaat bij elk optreden. Vroeger noemde ik 'm "mijn ander lief" en vandaag heb ik er een fotoshoot mee gedaan. Na afloop heb ik er zelfs nog een tijdje op getokkeld maar... man, man, man... wat het ik stijve vingers gekregen ondertussen... De foto is gemaakt met de 90 mm macro-lens vandaar dat de scherptediepte zelfs bij diafragma 22 nog redelijk klein is.
Tja, dan ben je aan het fietsen langs het kanaal en je hebt net gelezen dat ene BV, Dimitri Leue (of zoiets) aangevallen was door ganzen, gevaarlijke, bloeddorstige, de kroost verdedigende ganzen... Vóór je zijn ze plots met velen, links, rechts en op het fietspad. Je fototoestel zit roodgloeiend te popelen in je zak om aan de slag te gaan. Dan stop je toch en je tart het gevaar... Alle ganzen zijn meteen braaf naar één kant van het fietspad verhuisd, ik denk om zo een escape route te creëren. Er waren enkele volwassen exemplaren die wel dreigend de bek omhoog en in mijn richting staken maar ik ben niet gaan lopen (zoals Dimitri) en ik ben dus ook niet met mijn hoofd tegen een boom geknald. Geen smeuig verhaal dus, dat breed uitgesmeerd zou worden in de sensatie-pers, ik ben daar trouwens ook niet interessant genoeg voor... maar ik heb wel enkele leuke foto's gescoord van deze best vriendelijke vogels.
