We genieten van een weekendje in Gent. Met het fotograferen ging het best goed vandaag, we hebben al een eerste erg leuke dag gehad. Met Photoshop liep het erg fout evenwel... Ik heb thuis Photoshop op twee computers geïnstaleerd en dat is het maximum dat Adobe toestaat. Als we van huis weg zijn neem ik de laptop mee en een derde computer kan niet blijkbaar... Grrrr. Al was het maar om de Raw conversie te doen, een foto bij te snijden of op het juiste formaat te brengen, een onbewerkte foto is een no-go voor mij. Ik moet vandaag dus passen qua foto. Ik ga morgen proberen hier een oplossing voor te zoeken en voor één keer moet het dan maar met het simpele bericht dat we het best naar de zin hadden vanavond in de Capitole. Ik haal de schade morgen wel in.
Het komend weekend is het Lichtaart kermis en traditiegetrouw worden de feestelijkheden geopend door een vereniging die in de danstent op het Bobbejaan Schoepenplein een fuif organiseert. Donderdagavond is al even traditiegetrouw de wekelijkse vergaderavond van onze fotoclub in het OC en laat dat vlak naast de ingang van de danstent zijn... Na afloop van de vergadering, rond half elf, was er al volop ambiance in de tent merkte ik en ik kon het niet laten om even een foto te maken. Net als gisteren was ook dit geen voor de hand liggend shot. Het kleine Sonytje moest weer zijn uiterste best doen. Met ISO 3200 (!!!) weet je eigenlijk dat de highlights voor problemen zullen zorgen en dat is hier ook het geval. Maar zoals ik ook gisteren al vertelde: ik hou van uitdagingen en ik ga ze zeker niet uit de weg. Op mijn bek gaan overkomt me ook wel eens trouwens. Ik heb er geen idee van wat die rare lichte vegen zijn rechts vanaf de overbelichte delen. De foto is qua inhoud helemaal niet bewerkt. Los van het technische aspect moet het me van het hart dat zulke danstent veeeel herinneringen naar boven brengt en daarom vind ik dat dit beeld ook in mijn jaaralbum mag.
Ik hou er van grenzen af te tasten,... en er soms ook wel eens overheen te gaan :) Vanavond ben ik alsnog even gaan fietsen, zoals zo vaak langs het Kempisch kanaal. Richting Herentals, iets over zes, en dan schijnt de al laag staande zon recht in je ogen. Rond die tijd zijn er behoorlijk wat sportieve wielerfanaten onderweg merkte ik en ik besloot even langs de kant te gaan staan om te proberen zo'n groepje te vangen in knal tegenlicht. Binnen de kortste keren had ik enkele pogingen op mijn geheugenkaartje. Een zwart-wit omzetting leek me vanzelfsprekend voor nog wat meer dramatiek. Ik heb gewoon de Nik filters uit de kast gehaald en met Silver Efex (preset 5, verder niks aan gedaan ) kreeg ik dit resultaat. Ik heb nog even geprobeerd de zwarte tinten nog wat door te drukken maar uiteindelijk koos ik toch voor wat Nik voor me gemaakt had.
Het vrouwke vond dat de kurken muurtegels op het verhoogde terras in de living nu eindelijk eens moesten gefatsoeneerd worden. Wat mij betreft zagen ze er nog goed genoeg uit maar als het vrouwke zich iets in haar hoofd gehaald heeft dan moet het. Nu ze verlost is van het gipsverband is ze zelf aan de werkzaamheden begonnen. eerst moet er een primer aangebracht worden op de tegels en daar komt dan de definitieve kleur overheen. En over die kleur bestaan nog meningsverschillen... hoewel ik vermoed dat ook hier de mening van het vrouwke zal doorslaggevend zijn. In huis is zij de baas he.
Je hebt zo van die dagen. Ik ben weer eens een ganse dag niet de deur uit geweest. Het weer was niet meteen erg uitnodigend om er op uit te trekken en het leek me veel fijner om wat met mijn foto's te spelen in Photoshop, wat verder te werken aan mijn AV-reeks en wat achterstallige administratie bij te werken. Een foto van de dag heb ik dus ook niet gescoord. Ik recycleer dan maar een beeld van gisteren. Om de mooie blauwe lucht te laten lijken op die van vandaag heb ik de hulp van Photoshop ingeroepen. Luchtvervanging is tegenwoordig een fluitje van een cent... Eén druk op de knop en... pats. Zo zag het er vandaag uit in Hukkelbergen.
De leukste foto's zijn vaak degene die je onverwacht en niet gepland kunt scoren. Toen ik deze namiddag langs het Kempisch Kanaal fietste haalde ik enkele ruiters in die aan de overkant een uitstap aan het doen waren. Ik heb een beetje voorsprong genomen, ben dan gestopt en heb met mijn Sonytje in aanslag gewacht tot ze voorbij kwamen. Het rustige water, zonder storende rimpelingen speelde de rol van spiegel en zo kon ik weer eens van een van mijn andere dada's genieten. Drie ruiters plus spiegeling. Ik vind 'm zelf wel geslaagd.
Het was me het dagje wel. Ik moest er al heel vroeg uit. Om kwart over acht kwam maatje Alex ons oppikken om te gaan ontbijten in Tessenderlo. En of het lekker was!!! Om 2 uur was ik als fotograaf van dienst om een uurtje modeshow te fotograferen in Aarschot, in openlucht, met veel wisselende bewolking... niet gemakkelijk. Tussen 4 en 6 gaven kleinzoon Pieter en kleindochter Julie dansles bij Balance Health Center in Lichtaart en daar wilde ik ook iets van meepikken en daarna moest er nog gegeten worden. Al bij al een hele vracht foto's om te selecteren, eventueel te fatsoeneren of te bewerken. Het wordt weer een nachtje doorwerken. Uit de modeshow in Aarschot heb ik dit beeld in de aanbieding. Er waren ook enkele erg jeugdige modellen, wat nogal logisch is, ook voor die leeftijd is er modieuze kleding toch? En wat dit event extra leuk maakte is dat de Aarschotse burgemeester Gwendolyn Rutten de taak van spreker/conferencier op zich genomen had. Ik had een prima plekje bij het uiteinde van de catwalk en met de 200 mm kon ik de jeugd en Gwendolyn samen te pakken krijgen.
Rond half vijf zou het een langere tijd droog blijven en daar had ik op gewacht om alsnog een rondje te gaan fietsen. Sas 7 (de horecazaak bedoel ik he) was het doel. Sedert ze ons daar zo goed opgevangen hebben toen het vrouwke gevallen was met de fiets en ze haar arm gebroken had, ben ik er al enkele keren gestopt om iets fris te nuttigen. Helaas deze keer was de zaak gesloten, vacantie denk ik. Dan heb ik maar een foto gemaakt van het sas waarnaar de zaak genoemd is. Symetrie is altijd al een van mijn dada's geweest en ook deze keer ben ik mooi midden op het brugje gaan staan.
Het vrouwke weet dat ze me altijd een plezier doet als ze me roept omdat er een foto te maken is. Deze middag was er een sprinkhaan neergestreken op de top van de borstelsteel waar ze mee aan de slag was. Ik moest snel zijn... Geen tijd dus om de Canon uit de kast te halen, er de macrolens op te monteren en dan met statief een opname te maken. Gelukkig heb ik het Sonytje altijd binnen handbereik en op de stand "automatisch" schakelt die vanzelf naar de macromodus als je iets kleins van dichtbij wilt fotograferen. De sprinkhaan staat er alleszins goed op vind ik. De scherptediepte is wel erg klein maar dat is inherent aan macro toch?
Zoals ik gisteren al aangaf heb ik nu weer wat meer tijd om verder te werken aan mijn AV reeks voor het fotosalon. Ik laat mijn fantasie de vrije loop en ik amuseer me rot met mijn Playmobil mannekes. Ik moet natuurlijk alles op een min of meer geloofwaardige manier in beeld kunnen brengen en er komt heel wat precisie fotografie en montagewerk in Photoshop bij kijken. Dit is het moment dat de passagiers van de rondvlucht in paniek slaan bij een fatale motorpanne van het toestel en de piloot er net uit is gesprongen met de enige beschikbare parachute. Het hele verhaal ga ik natuurlijk hier niet vertellen, dat is voor de bezoekers van ons salon.
Ik ben vandaag niet aan fotograferen toegekomen. Primo: het was er het weer niet voor, en secundo: ik ben zowat de ganse dag aan het printen geweest. Druk, druk, druk. De foto's die ik op het fotosalon van onze club wil tonen zijn wel al klaar en daar ben ik blij mee. Het is wel nog dik anderhalve maand maar nu kan ik rustig verder werken aan mijn AV reeks en heb ik weer tijd voor andere dingen. Ik val dus noodgedwongen terug op een foto van eergisteren. Joris, die ook deze keer de slechterik speelt in onze musical was natuurlijk ook op de vergadering. Eigenlijk is het een schat van een kerel maar de rol van snoodaard of schelm ligt hem als gegoten. Er is maar één ding mis met hem: hij weegt enkele kilo's te veel (da's een eufemisme he, een stevig understatement). Om hem zo voordelig mogelijk in beeld te brengen heb ik het op deze manier gedaan.
Eind augustus kreeg ik het idee om een foto van een tas koffie te maken en aan Chat GTP te vragen er een ode aan te schrijven. Verrassend genoeg lukte dat vrij makkelijk en ik plaatste het werkstuk dan ook, zij het een beetje aangepast, op deze pagina. Ondertussen zijn er al een aantal andere lekkernijen de revue gepasseerd en telkens leverde de samenwerking van Chat-GTP met ondergetekende een interessant gedicht op. Ik speel nu zelfs met de gedachte om op het komende fotosalon van onze club een aantal van die combinaties te tonen in het alternatieve gedeelte. Toen het vrouwke vandaag thuis kwam van de winkel met een kriekentaart gingen we weer aan het werk.
Ode aan Kriekentaart
O, prachtig kunstwerk van bakkershand, Met je korst zo broos en krokant, Met sappige krieken, zo fris en zo rood, Een zoete knipoog, mijn honger is groot.
En op al dat lekkers, een flinke dot wit, Een feest voor de zinnen, een snoepje, een hit. Luchtige slagroom, een bron van genot, Die zorgt dat elk hapje de weegschaal bespot.
O taart, creatie met krieken en room, Iedere beet is een mierzoete droom, Feest in de ochtend, licht in het hart, Een moment van genot, een hemelse start.
Smakelijk wonder, tot de laatste hap, Jij bent overheerlijk, meer dan gebak, O taart met krieken, goddelijk stuk, Mijn vreugd’, mijn plezier, mijn grootste geluk.
Nu de zomervacantie voorbij is, is ook de voorbereiding van onze nieuwe Kerstmusical van start gegaan. Uiteraard waren we al langer bezig met de pre- voorbereiding, het verhaal is geschreven, de planning is klaar en zelfs de dialogen en de muziekjes staan al stevig in de steigers. Tijd dus om de elfen weer eens samen te roepen. Als locatie hadden we de speeltuin van Bekaf gekozen. We wilden de eerste afspraak zo leuk mogelijk maken voor de kids. Vergeleken met vorig jaar zijn er enkele elfen afgevallen maar er zijn evenveel nieuwe. Het werd een aangenaam weerzien en voor sommigen dus een leuke kennismaking. We hebben ze zich nog eens allemaal laten voorstellen, allemaal een stukje van het script laten voorlezen, wat samen gezongen, stemoefeningen gedaan, repetitieafspraken gemaakt, de kalender uitgelegd en uiteraard hoorde er een fotoshoot bij. Een speeltuin is dan ook een ideale plek natuurlijk en we hebben een heleboel leuke shots kunnen scoren. Dit is, op enkele eenheden na, de nieuwe elfenploeg die weer zijn best gaat doen om de taak van de kerstman te verlichten. Vanaf volgende week wordt er echt gerepeteerd en dat zal dan weer op onze vertrouwde plaats zijn.
Mij hoef je geen twee keer te vragen om te gaan fietsen als het zulk mooi weer is. Het is nog altijd niet zo goed als ik het zou willen met de conditie maar ik heb toch de indruk dat het langzaamaan betert. Mijn ondertussen bijna vaste rondje kwam nog eens voorbij en na een Duvelke in BarGoose toog ik langs het Kempisch kanaal weer huiswaarts. Op de brug van Gerheze, tussen Herentals en St Jozef Olen, zag ik twee jongelui die over de reling aan het kruipen waren in zwempak. Ik begreep meteen dat ze gingen duiken. In een mum van tijd stond ik stil, had ik het Sonytje uit mijn zak gehaald en ik was net op tijd om dit vast te leggen.
Zoon Michael is met zijn gezin de voorbije twee weken aan het Gardameer van een welverdiende vacantie gaan genieten. Gustje, de huiswoef kon helaas niet mee maar daar hebben ze een erg goede opvang voor. Bij Werner, een compromisloze hondenliefhebber is het goed toeven voor alle woefen. Vandaag komen de Italiereizigers terug naar huis maar bij Werner was maar plaats tot deze morgen want die gaat zelf ook op reis. Wij zijn deze morgen dus Gustje gaan oppikken en we mochten weer een dagje van zijn gezelschap genieten. Gustje had het zeer naar zijn zin gehad bleek uit de gesprekken die we met Werner hadden, we zijn er een tijdje blijven plakken namelijk. Hondenliefhebbers onder elkaar he. Het bordje op de omheining vond ik alleszins een foto waard.
Deze morgen zag het er niet naar uit dat dat de weergoden ons in de watten zouden leggen, het was best frisjes. Ik heb mijn krantje maar binnenshuis gelezen. Maar in de loop van de namiddag werd het alsnog steeds beter en heb ik toch maar een klein rondje gefietst: langs de Watervoort naar Herentals, stukje fiets-o-strade en langs het Kempisch Kanaal en de Zeggedijk terug naar huis, zeg maar 25 km. Op deze donderdagnamiddag was het verrassend rustig langs het kanaal, de scholen zijn weer begonnen maar toch... het gebeurt niet vaak dat er geen enkele fietser te zien is zo ver als je kunt kijken, een enkele sportieveling aan de overkant in de verte maar verder geen mens te zien. Nu de wildgroei aan varens, wilde bloemen en onkruid gekortwiekt is viel het nog meer op. Ik kon niet anders dan even te stoppen en dit even vast te leggen.
Het vrouwke houdt niet van spinnen, ik vind het eerder nuttige beestjes. Toen ze me deze voormiddag redelijk geagiteerd kwam melden dat er een dikke spin op een aluminium profiel van onze veranda zat was ik wel geïnteresseerd, zij het eerder om alvast een foto te maken want de rest van de dag zou het erg druk worden. Het beest bewoog, kroop, leefde dus, maar toen ik dichterbij kwam om goed te kijken bleef ie roerloos zitten. Een strategie om mij te vertellen dat ie ongevaarlijk was? Ik ben geen spinnenkenner (arachnoloog, ik ken ook dure woorden) maar dat dit een kruisspin is weet ik wel zeker. Ik had alle tijd om de macrolens op mijn toestel te zetten, de camera op statief te monteren en rustig diafragma, sluitertijd en de Iso waarde in te stellen. Ik weet wel dat dit voor natuurfotografen niet meteen de best mogelijke foto is, - een spin hoort gefotografeerd te worden in een natuurlijke omgeving en niet op een aluminiumprofiel he -, maar wat mij betreft ben ik al blij dat ik de opname gemaakt heb want de rest van de dag ben ik zoals verwacht niet aan fotograferen toe gekomen. De exif gegevens: F 18 - ISO 400 - 0,3 sec
Ik ben niet meteen een grote fan van fast-food maar soms, als de nood hoog is, dan... Te laat kwamen we er achter dat er eigenlijk weinig in huis was om een volwaardige avondmaaltijd in elkaar te knutselen. De Chinees was gesloten, de Korte Hei bij Toke was gesloten, de frituur, enkele tientallen meters verder op, was gesloten... zucht. Dinsdag is een foute dag om honger te hebben blijkbaar. Een enkele keer mag het wel. Noem het een guilty pleasure. Uit mijn USA ervaringen heb ik altijd onthouden dat als je het over hamburgers hebt, Burger King the place to be is. Langs de snelweg in Duitsland heb ik er ook al enkele keren een stop aan gewaagd en dat viel eigenlijk nooit tegen. Het bijna-monopoly van Mc Donalds is ook hier ondertussen van de baan en we hoefden vanavond niet ver te rijden om te genieten van een Double Whopper Cheese, een Crispy Chicken burger en een portie onion rings. Fototoestel en statief mochten ook mee en het blauwe uurtje was het ideale tijdstip om na het eten onze fast-food ervaring te documenteren.
Ik was vorige vrijdag al eens foto's gaan maken bij het Zwart Water met de drone. Ik had nog een laatste beeld in gedachten voor mijn AV-reeks. Achteraf was ik niet helemaal tevreden over het resultaat. Het licht zat niet goed en dan ben ik er vandaag nog maar eens naar toe gefietst. Deze keer waren de weersomstandigheden perfect en missie geslaagd dus. Toch toon ik liever een ander beeld. Er grazen weer schapen rond de plas. De firma Kemp heeft meerdere kuddes die in de wijde omgeving grote natuurgebieden begrazen. Toevallig kwam er een medewerker van het bedrijf met zijn werkvoertuig aan gereden toen ik er was en ik heb er een hele tijd mee staan praten. Ook bij hen heeft blauwtong toe geslaan. Je hoeft geen kenner te zijn om diverse zieke dieren er uit te halen, zeker als je er de nodige uitleg bij krijgt. Gelukkig zijn ze allemaal ingeënt en is de ziekte dan meestal minder erg. Opvallend dat die dieren het witte Kemp-voertuig lijken te kennen want ze kwamen meteen in kolonne aangewandeld.
Gisteren had ik al een aantal leuke foto's kunnen maken op de kermis in Herentals en vandaag ben ik er nog eens terug naartoe geweest samen met het vrouwke. Bij sommige onderwerpen had ik toch een net iets andere benadering in gedachten en wat meer details stonden ook op het programma. Jammer genoeg was er vanavond weinig bedrijvigheid, ik bleef een beetje op mijn honger zitten.... hoewel, de smoutebollen van Storms waren heerlijk. Natuurlijk heb ik mijn fototoestel niet de hele tijd werkloos in de tas laten zitten. Ik heb toch enkele leuke details gescoord. Ik hou wel van spiegelingen en het is een tweede natuur geworden om ze te zien. De Pulse Factory attractie naast de van glazen weerspiegelende oppervlakten voorziene bushalte aan de noordzijde van de markt zorgde voor een mogelijkheid die ik niet kon laten liggen. De gustibus non disputandum est.
