Zowel het vrouwke als ikzelf vinden het fijn dat er altijd wel een bloemeke in huis is. Als we ze al niet zelf plukken ergens in de buurt of in de (verwilderde) eigen tuin gaan we er ook wel eens kopen. Zelfs in de supermarkt, desnoods in een benzinestation vind je tegenwoordig boeketten maar de beste kwaliteit en de schoonheden die het langst fris en mooi blijven vind je bij de echte bloemenwinkel. Op een dag als vandaag, ik kwam weer eens het huis niet uit, minder als 1000 stappen op de teller (man, man, man) had ik gelukkig toch de keuze uit enkele exemplaren uit een ruiker die al enkele dagen in de woonkamer staat om een foto te scoren. Deze ruiker kochten we trouwens niet zelf, het was een presentje van Chris en Lucien omdat we goed voor Chouffe gezorgd hadden. Ik heb één bloemeke er uit gehaald, vastgeklemd en voor een stuk zwart karton gezet. Met de macrolens op mijn toestel heb ik er een foto van genomen. Zelfs met het allerkleinste diafragma heb je nog geen behoorlijk grote scherptediepte met die lens. Als je dat zou willen moet je aan focus-stacking doen. Voor de fototechniek-leken: meerdere opnames samenvoegen waarbij het scherpstelpunt telkens een beetje wordt opgeschoven en je zo een opname krijgt die van voor tot achter helemaal scherp is. In dit geval heb ik dat niet gedaan omdat ik vind dat de - zij de geringe - onscherpte in enkele delen van de foto veel natuurlijker overkomt. Volgens meneer Google is dit trouwens een Incalelie of Alstroemeria Aurea.
Het vrouwke vond het helemaal niet erg toen ik voorstelde om een fietstochtje te maken. Mooi fietsweer he. Via De Watervoort ging het naar de site van Sport Vlaanderen in Herentals. Daar wilde ik eens bij de skiberg gaan kijken of er drone mogelijkheden zijn. Op 15 juni start daar de cross Trail ACHL en er werd mij namelijk gevraagd of ik dat van uit de lucht kon filmen... Dan zijn we verder gefietst richting Grobbendonk en via Lentehei terug naar Herentals en langs het Kempens kanaal weer naar huis. Genieten!!! Onderweg, bij de camping De Zeven Geitjes zijn we even gestopt. Die camping heeft haar naam niet gestolen en de geitjes zijn er een veel gesmaakte bezienswaardigheid. Ik heb er ook weer enkele beelden van geschoten.
We zijn vandaag naar het vrijwilligersfeest in Lommel geweest. Het was er best gezellig en we zijn er iets langer dan gepland blijven plakken. De vergadering van de fotoclub heb ik daardoor deze keer gemist. Om een of andere onduidelijke reden heeft het vrouwke het stuur van de Pol-mobiel overgenomen toen we terug naar huis reden. Van op de passagiersstoel had ik al diverse keren gezien dat er een prachtige zonsondergang was maar het vrouwke was niet genijgd om daarvoor te stoppen. De geschikte locaties voor een zonsondergangfoto kwamen ook niet zo talrijk voorbij moet ik zeggen. Toen we thuis kwamen heb ik meteen de drone even de lucht in gestuurd om te zien of ik toch nog iets van de pracht kon meepikken en jawel hoor... net boven de bomen achter ons huis kreeg ik 'm te pakken.
Je kunt nog altijd niet over lente-achtige, laat staan zomerse weersomstandigheden praten, maar omdat de voorspellingen droog weer beloofden vonden wij dat voldoende om toch maar een fietstochtje te ondernemen. Fietsen lukt me met mijn kwakkelende gezondheid trouwens beter dan wandelen, geen idee hoe dat komt. Onnodig te vertellen dat het Sonytje altijd klaar zit in mijn jaszak om er uit te wippen als er zich een fotomogelijkheid aandient. En die waren er meermaals. Uit het aanbod koos ik voor deze in zwart-wit verpakte veevoederbalen. Ondanks het mooie groen alom en de grashalmen op de voorgrond vond ik het zwart-wit van de verpakkingen voldoende reden om de hele foto naar zwart-wit om te zetten.
Er kunnen heel veel redenen zijn om te fotograferen. Om een prijswinner te scoren, om een herinnering te bewaren, om een gebeurtenis te documenteren, om een bewijs te hebben van iets... en er zijn er nog veel meer. Op deze pagina's heb ik mij ook enkele regels gesteld: ik wil afwisseling, ik wil geen onzinfoto's, fototechnisch gezien moet het verantwoord zijn en soms wil ik rekening houdend met al die dingen gewoon absoluut iets in mijn komende jaaralbum. Een week geleden werd ons de zorg over Chouffe toevertrouwd omdat de baasjes naar Milaan gingen en na een veel te korte periode van honden-sitten kwamen die baasjes Chouffe weer ophalen vandaag, nonkel Louis was ook meegekomen. Natuurlijk werd het best gezellig en de gesprekken gingen uiteraard over Milaan, over Chouffe maar ook over een onderwerp waar we het al eens eerder over hadden. Neefje Lucien heeft een goed kontakt met iemand van de heemkundige kring van Lommel en die is een boek aan het schrijven over de steeds zeldzamer wordende houtkanten. De mogelijkheid om dat te illustreren met dronefoto's werd besproken en om een en ander uit te leggen vond ik het fijn om de groepsfoto, die volgens mij bij zulke bezoeken hoort, te maken met de drone. Volgens de UAV app was het kantje boord qua vliegweer, behoorlijk wat wind, maar het was nog net groen. Een flinke bries zorgde er voor dat de drone toch niet honderd procent stabiel in de lucht hing maar de foto is uiteindelijk toch binnen mijn normen gebleven. Het vrouwke let op Chouffe en vergeet naar het vogelke te kijken en ik sta er zelf ook op. Noem het maar een alternatieve selfie.
Ondanks het twijfelachtige weer ben ik toch maar een rondje gaan fietsen. Eerst ging het naar Tielen waar ik een en ander moest regelen voor de komende bbq van de fotoclub. Het plan was om vervolgens even langs het skate-park te rijden en daar wat beelden te scoren van de prestaties van de jeugd maar ik was blijkbaar iets te vroeg. Er zaten weliswaar al enkele typetjes aan een tafel maar die bekeken me met een blik die vertelde "weg wezen..." Dan heb ik besloten weer maar eens langs het Kempisch kanaal te gaan fietsen en daar kwam ik op een gegeven moment in een verkeersopstropping terecht veroorzaakt door enkele families Canadese ganzen. Ik was niet de enige fietser die moest stoppen en ook een rollerskater kwam tot stilstand maar toen de ganzenfamilies zich langs het fietspad hadden terug getrokken en de collegae fietsers en de rollerscater verder trokken ben ik gebleven om een van de families te fotograferen. De ouders dreigden wel eens en ze maakten agressieve blaasgeluiden maar echt aanvallen deden ze niet. Ik kon enkele leuke beelden schieten en zo was mijn fotohonger voor vandaag toch weer gestild.
Al deze voormiddag hadden we veel wandelaars zien voorbij komen, er was duidelijk ergens een wandelevenement gaande. Toen we in de namiddag richting fiets- en wandelcafé Knooppunt 30 vertrokken om iets te gaan nuttigen kwamen we in het bos weer grote en mindergrote groepen tegen en sociale mensen zijnde hebben we enkele keren een praatje gemaakt. We kwamen er achter dat de plaatselijke wandelclub De Pompoenstappers een grote wandeltocht organiseerden vandaag. Naar het schijnt waren er 1400 inschrijvingen en liefhebbers waren van heinde en verre gekomen.We spraken zelfs met mensen die van uit Ieper met een reisbus naar de Kempen waren gekomen. Het is hier dan ook fijn wandelen he. Terug naar huis kerend hebben we uit pure interesse een ommetje gemaakt door het dorpscentrum want start en aankomst van de Pompoenstapperswandeling was aan het OC. Het was er redelijk druk en uitgewandelde, napratende, hun voeten wat lucht gunnende sportievelingen fotograferen kon ik natuurlijk niet laten. Zelfs de betonnen paaltjes langs het Kerkplein werden gebruikt als zitplaats om van schoeisel te wisselen.
Veel plezier aan het weer was er niet te beleven vandaag en als je dan alsnog op jacht gaat naar een foto van de dag moet je wel eens beroep doen op iets wat je enkele dagen geleden gezien hebt. Vlak bij huis had ik deze bloemekes gespot en vandaag heb ik er uitgebreid de tijd voor genomen om ze er mooi op te krijgen. Natuurlijk heb ik het weer opgezocht. Viooltjes zijn het, dat wist ik wel, maar meneer Google vertelde me dat het meer specifiek gaat over driekleurige viooltjes of berg viooltjes. Omdat we hier geen bergen hebben ga ik voor het eerste. Het valt trouwens op dat als ik bloemekes voor de lens haal er telkens een of ander insect mee in beeld sluipt. Enkele weken geleden was het een spinnetje en nu is het een.... ( euhhh, meneer Google bleef het antwoord schuldig ) ik gok: een bladluis???
Een van mijn eigenaardige kantjes is dat ik niet graag de snelste weg ergens naar toe kies. Voor mogelijk interessante fotolocaties onderweg wil ik graag een ommetje maken, je weet maar nooit... Ik vertrek ook meestal te vroeg om onderweg de tijd te hebben één of meerdere tussenstops in te lassen als de gelegenheid zich voordoet. Zo zag ik tijdens zulke toevallige stop deze sportende jongedame. Het moest snel gaan, het duurde volgens mij geen tien seconden voor ik de kleine Sony uit mijn zak gehaald had, ingeschakeld en afgedrukt. Dat ding staat standaard op automatisch voor dit soort gelegenheden en het ontgoochelt mij maar zelden. Voor de aardigheid even de exif gegevens: Iso 125 - 1/1000 - F4. Ik heb daar zelf geen enkele verdienste aan. De stand automaat is zonder meer betrouwbaar. F4 is voor de kenners misschien ongeloofwaardig maar met zulke kleine sensor maakt dat echt niet zoveel uit. Ik noem het een lucky shot, maar ik ben er blij mee.
Donderdagavond, fotoclubavond. We beginnen nu echt gericht naar het komende fotosalon toe te werken. Tegen één november moeten we er weer helemaal klaar voor zijn. Vandaag hadden we een zgn. print-forum. Dat wil zeggen we toonden al eens geprinte werken die in aanmeking zouden kunnen komen. Uiteraard is er ook een digitaal gedeelte in ons salon maar de hoofdzaak blijft natuurlijk de werken die op fotopapier gepresenteerd worden in de grote zaal van het OC. Niet iedereen was aanwezig, dat is ook geen verplichting. Zeg maar een dikke helft van de leden hebben erg leuke dingen getoond. Het ziet er naar uit dat het weer toppie wordt. Ook tijdens de vergadering heb ik mijn Sonytje meestal binnen handbereik en terwijl de overige leden de prachtige prints van Rob aan het becommentariëren waren ben ik even naar achter geslopen om dit beeld te schieten.
Ik ben in de late namiddag nog eens naar de Ark van Noe gereden. Dat is namelijk een locatie die door onze fotoclub aangeduid is als plaats waar we leuke plaatjes moeten gaan scoren. Ik was er al eerder deze week en deze keer had ik zowel de Canon met de 16-35 er op (voor panorama's), de Sony (die heeft een all-round 24-200 aan boord) en de de drone meegenomen. Ik heb meerdere leuke opnames mee gebracht en de keuze was niet makkelijk om er één uit te lichten. Deze fietser die over de Netebrug komt gereden gaat met de palm lopen vandaag. Aan de volgers om te oordelen of dit met de Canon, de Sony of de drone gemaakt is...
Met dergelijke titel denken mensen die mij kennen meteen aan bier. Maar niks is minder waar in dit geval. We hebben een logé. De woef van Lucien en Chris verblijft een weekje in huize Pol en Josee. Chouffe is zijn naam en of dat dan weer wél met bier te maken heeft laat ik in het midden. Terwijl de baasjes op reis zijn naar Milaan mogen wij van het gezelschap van deze superlieve vierpoter genieten. Het is een shelty en voor niet hondenkenners: het is een, eenvoudig omschreven: mini Lassie. Het is een erg sociale vriend en morgen gaan we zodra het weer het toelaat samen al eens de omgeving bewandelen. Ik heb al meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om 'm te bombarderen tot model van de dag.
Mede door het kl**teweer werd het een zeer foto-arme dag. Dan zoek je in de loop van de avond alsnog een onderwerp of inspiratie voor een ultiem fotomoment om toch nog een foto van de dag te scoren. Het hoeft niet altijd even serieus te zijn natuurlijk, een beetje meligheid in het leven moet kunnen vind ik. Zo kwam ik terecht bij een vaasje met extreem wegkwijnende margrieten. Het vrouwke had die eigenlijk gered na een giga regenbui eergisteren. Ze lagen omgewaaid, kletsnat op de grond en om ze nog enige glorie te gunnen werden ze in een glaasje op de vensterbank gezet, voorzien van voldoende water. En dan blijkt dat zoiets foute boel is... water drinken is nergens goed voor !!!
Hoewel ik eigenlijk altijd probeer zoveel mogelijk afwisseling te brengen in mijn fotografie heb ik vandaag een vergelijkbaar beeld als dat van gisteren in de aanbieding. Avondrood is iets waar iedere fotograaf wel voor valt vermoed ik. En toch is het alweer niet helemaal geworden zoals ik gehoopt had. Toen ik iets voor tienen even naar buiten liep om te zien of het blauwe uurtje zich al aandiende zag ik dat er erg mooi rood licht op de onderkant van de wolken zat. Ik ben zo snel mogelijk naar een plek gereden met vrij uitzicht maar zulke magische momenten duren blijkbaar niet lang. Toen ik daar vijf minuten later aankwam was de kleurenpracht alweer grotendeels verdwenen. Avondrood was er nog nog wel aan de horizon en daar doe ik het dan maar voor.
Ik ben vanavond nog eens naar de Sas-4 toren gereden met een welomlijnd fotoplan. Het was volgens de UAVforecast-app goed vliegweer en het avondrood dat zich aandiende wilde ik samen met de uitkijktoren en de fietsbrug en eventueel ook de pannenkoekenboot in één beeld vangen met op de voorgrond het kanalenkruispunt en zoveel mogelijke weerspiegelingen. Helaas, toen ik daar was zag ik op de controller dat er een tijdelijke no-fly zone was en als plichtsbewuste, de regels respecterende drone-piloot zijnde heb ik dan maar aan een alternatief moeten denken. Veiligheidshalve had ik ook de Canon en een statief meegenomen in de wagenen dat kwam goed van pas. Ik kan jammer genoeg zelf niet vliegen en mijn standpunt op de kanaaloever zorgde er voor dat het oorspronkelijke plan maar gedeeltelijk kon worden verwezenlijkt. De brug, de uitkijktoren en het avondrood heb ik kunnen vangen. De pannenkoekenboot was in dit geval achter mijn rug, naar de overkant zwemmen zag ik ook niet zitten maar als compensatie kon ik een van de avondsfeer genietend koppel mee in beeld nemen. Ik ben er al bij al toch niet ontevreden over...
Veel plezier was er buiten niet te beleven vandaag. Als het niet regende dan miezerde het, maar droog werd het helemaal niet. Ik ben dan ook wijselijk binnen gebleven op een korte uitzondering na: even naar buiten gelopen met mijn fototoestel. Ik kon wel onder het glazen dak van de pergola blijven gelukkig. Er zat namelijk een vlinder op het raam van de badkamer had ik van binnen uit gezien. Na opzoekwerk bleek het een nachtvlinder, een spikkelspanner. Meneer Google was weer mijn steun en toeverlaat. Er zijn veel ondersoorten in de spikkelspanner-familie las ik maar zo ver heb ik mijn opzoekwerk niet doorgedreven. Ik ben trouwens niet zeker of ie leefde dan wel dood was maar vanavond was ie alleszins weg. Weggewaaid? Opgegeten door een of andere vogel? Of alsnog aan zijn nachtelijke ronde begonnen?
Voor de tweede dag op rij was ik te gast in het ziekenhuis in Herentals, deze keer voor een longfunctie-onderzoek. Omdat het vrouwke ook in Herentals moest zijn waren we met de wagen gereden. We vonden een parkeerplaats langs de Olympiadelaan en van daar uit wandelde ik door de volkstuintjes naar het ziekenhuis en het vrouwke naar de stad. Die parkeerplaats was niet toevallig gekozen want ik wilde nadien eens gaan zien hoe je van daar uit het park Le Paige kunt bereiken al wandelend langs de Nete. Dochter Ilse komt namelijk binnenkort met haar leerlingen van het Laerhof op bosklassen in De Brink in Herentals en een van de geplande uitstappen gaat die kant op. Zoals ik al veronderstelde wordt dit een interessant onderdeel van de wandeling. Langs zulke paadjes als op de foto, mooier hoeft het niet te worden toch?
Het is een zeer lanzaam proces: afspraken in de medische zorg kun je tegenwoordig niet meer zo maar prikken. Het duurt vaak weken zoniet maanden voor je aan de beurt bent. Ik wil verdomme weten wat er aan de hand is met me, waarom ik zo snel moe ben en waarom ik vaak kortademig word. Is het misschien toch long covid? Vandaag, na meer dan een maand wachten, was het aan de cardio-afdeling in Herentals om te constateren dat er met mijn hart niks verkeerds is. Indien er wél iets ernstigs aan de hand zou zijn had ik die afspraak misschien niet eens gehaald... Na alle vorige test, scans, foto's en analyses was dit de een na laatste beproeving. Morgen volgt nog een onderzoek naar de longcapaciteit. Voorlopig is er geen enkel ernstig mankement vastgesteld aan dit verouderende lijf maar met de simpele uitleg dat ik maar een beetje moet vermageren ben ik niet tevreden. Zes maanden geleden woog ik even veel en zette ik zonder moeite gemiddeld 10.000 stappen per dag op de teller en tegenwoordig hijg ik na 2 of 3 kilometer harder dan acteurs in een porno-film. Vandaag volgde ik de roze lijn in het ziekenhuis, benieuwd welke kleur het morgen zal zijn.
Weinig zin om met dit pokkeweer op fotosafari te gaan en ik heb me dan maar achter de computer neer gepoot om wat te spelen met de vele foto's van het pinksterweekend die anders in de vergeethoek zouden geraakt zijn. Zo kwam ik bij dit beeld van een fietser. De omzetting naar zwart wit is de link met vandaag he. Op de braderij in Kasterlee was er o.a. een circuit waar de kleinsten en ook de al iets groteren met vaak zeer alternatieve fietsen een hindernissenparcours konden afleggen. Ik heb er een tijdje staan kijken en uiteraard ook wat gefotografeerd. Als ex-muzikant kan ik het soms niet laten iets wat ik zie instinctief te koppelen aan een muziekje (ik heb wel meer afwijkingen) en bij dit beeld moest ik onwillekeurig denken aan een nummer van Queen...
Zo, ik sta er zelf ook eens op. Wij zijn vanavond samen met fotomaatje Alex en zijn Leentje nog iets gaan snoepen in De Neterust in Kasterlee. De firma Moortgat, makers van het beste bier van de planeet zet tegenwoordig een QR-code op de flesjes Duvel. Door die in te scannen beland je op een website waar je een foto van jezelf samen met het heerlijke gerstenat moet naartoe sturen. Dan moet je ook nog wat gegevens in voeren en dan kun je naar Bali. Je moet natuurlijk eerst nog de wedstrijd winnen maar als optimist twijfel ik daar niet aan. Ik ga trouwens in de nabije toekomst nog meerdere inspanningen leveren om mijn kansen te vergroten.
