Twee prachtige, warme én heel gezellige dagen samengeweest met Hannah, Mathijs, Noor en Lukas...
Was dinsdag vroeg bij Karen en Wout, Karen was al vertrokken en voor Wout was het ook 'vlug-vlug-vlug'... De bengels waren zo lief maar 't duurde wel enige tijd voor ze alle vier klaar waren voor de school. En wij te voet op stap met Noor en Lukas in de buggy. Hannah had me een omslag gegeven met ???
Ik mocht hem pas opendoen als 'k terugkeerde naar hun thuis. Maar kon het niet laten, ben véél te nieuwsgierig, en opende de omslag aan de schoolpoort.
Wat een fijne én lieve verrassing !!! Ons Hannah had een brief geschreven met mooie tekeningen erbij van Sinterklaas, Zwarte Pieten en een groot hart met m'n naam erin. De lieverd schreef het volgende (mét de taalfouten erbij; dat maakt het uniek en heel écht): lieve oma; - lieve oma ik mis je; - kom je nog eens bij ons thuis; - het gaat woensdag; - en is het goed met je; - ik hoop van wel; - en ik gaa mijn sgoen zeten; - want sinterklaas kan koomen; - veel groetjes van hannah ==>> dan SMELT mijn hart; die lieve schat !
Kon tijdens de schooluren lezen zoveel 'k wou; lectuur hebben K en W in overvloed maar ik heb eerst gekookt ( dan moet Wout dat eens een keertje niet doen ). Dinsdag hun favoriete pastagerecht gemaakt en woensdag frit met rauwkost en vlees. Kan niet precies meer herhalen wat-én waarmee we allemaal gespeeld hebben, maar dat doet er echt niet toe want we hebben ons twee dagen HEEL GOED geamuseerd. Dinsdagavond hun schoen gezet en ja, de Goede Sint bracht lekkers. Die gezichtjes zien op dat moment is geweldig...
Karen kwam woe weer thuis rond 19 uur; tijd om afscheid te nemen van m'n vier bengels... Gelukkig ga 'k volgend weekend terug, dan kunnen wij spelen terwijl mama en papa inpakken voor de grote verhuis. Het is bij hen bijna altijd druk-druk-druk... maar 't is er altijd wel een leuke 'boel'...
Twee fijne dagen in het vooruitzicht... Karen belde zoëven met de vraag of 'k me morgen en woensdag met m'n kleinkinderen kan bezighouden na de schooluren. NATUURLIJK !!! Kan me niets mooiers en gezelligers voorstellen; heb met Karen besproken dat ik haar vier 'bollebozen' ook graag naar school breng én ophaal. Dat lijkt haar een goed idee; zij moet voor haar job twee volle dagen naar een conferentie en Wout wilde wel vrijaf nemen op z'n werk maar... met de komende verhuis kan ie nu moeilijk tweemaal vrij nemen. Dat Karen om hulp vroeg vind ik geweldig; ik zie mijn liefste kleinkinderen al zo weinig... Heb dikwijls gedacht in de voorbije jaren dat ze hun kinderen niet aan mij wilden toevertrouwen en dat deed erg pijn... Waarom het nu wél mag, mag Joost weten; als ik maar kinderoppas mag zijn. Heb in de voorraadkast genoeg Sinterklaassnoep gevonden; voor alle vier nét evenveel. Niet téveel... anders kijken papa en mama heel sip of steken ze de boel ver weg. Heb ook nog spel- en kleurboeken gevonden, daarvoor zijn ze altijd te vinden.
Eén telefoontje... en daardoor twee dagen plezier plus hetzelfde ritueel volgend weekend ==>> ZALIG !!!
Had Karen (en Wout) beloofd op mijn vier kleinkinderen te 'letten' gedurende alle weekends voor 15 december a.s. ( op die dag vindt hun grote verhuis plaats van Hasselt naar Mettekoven ). Dit weekend ging dat niet door ( nog teveel pijn gehad en moet alles kalm aanpakken van Dr. Wyndaele ) maar de volgende weekends gaan de kleinkinderen en ik ons goed amuseren... terwijl Karen en Wout hun hele 'hebben en houden' inpakken. Daarbij kunnen ze hun kinderen NIET gebruiken. Hannah en Mathijs belden daarnet: 'Oma, waarom ben je niet gekomen?' Heb hen beloofd dat ik de volgende drie weekends zeker bij hen zal zijn en dat we allerlei fijne dingen gaan doen. Mathijs vraagt ook of De Goede Sint al bij me is geweest ( bij hen wel ): jaja, Sinterklaas komt ook bij oma met kleine pakjes en snoep voor hem, Hannah, Noor en Lukas... én die kapoen is daar heel tevreden over. Hannah wil zo rap mogelijk haar schoolrapport laten zien ( met zeer goede cijfers volgens Wout ); beloof m'n prinsesje haar ganse rapport aandachtig te lezen en daar is ze ook blij om. Die vier schattebollen ( 't zijn net stralende sterretjes ) zijn gelukkig nog steeds blij met een kleinigheid. Heb Hannah en Mathijs ook beloofd dat we samen gaan schaatsen. Weet nog niet goed hoe dat te organiseren; ik schaats zelf heel graag maar moet ook Mathijs helpen op het ijs én op Lukas en Noor letten... we zullen dan wel zien...
Lieven pas gisteravond laat naar zijn thuis. Het was heel gezellig met zijn tweetjes en hij heeft lekker gekookt. Vandaag een prachtige herfstdag met veel zon (alle ramen en deuren konden nog eens open tot +/- 18 uur). Mijn moeder kwam rond 13 uur op bezoek; ze voelde zich zo eenzaam (daar kan ik inkomen) en had nét genoeg energie om tot hier te komen (wist niet dat ze kwam; had haar anders met de auto gehaald en teruggebracht). Wegens buikpijn (ondanks de sterke pijnstiller) lag 'k uitgestrekt op de canapé; ons mema sprak weer over al zo dikwijls vertelde verhalen; ze is zich daar gelukkig niet bewust van maar de toehoorder wordt er 'wreed ambetant' van...
Ze bleef maar draven én doordraven over een sleutel die ze verloren had; ik werd dat gedram zo beu dat 'k haar de originele sleutel vroeg en bij de slotenmaker direkt een copie liet maken (ons mema had haar natje en droogje en veel leesvoer zodat ze zich zeker een 30-tal minuten alleen kon bezighouden).
Een sleutel laten bijmaken is driemaal niks MAAR ze verliest allerlei zaken die niet zo vlug vervangbaar zijn. Bovendien vindt ze achteraf haar 'boeltje' terug dus heeft ze nu van allerlei zaken twee-of drie stuks. Hier 'tegenin' gaan heeft totaal geen zin, ze gelooft geen enkel mens, ook haar kinderen niet. We moeten dat (zoals zoveel andere zaken) maar laten gebeuren en accepteren én er zeker niet negatief over spreken... het haalt geen sikkepit uit...
Ik heb geen snoep of koeken in huis, wist niet dat ons mema zou komen; bij een tas geurige koffie zegt ze plots:' Dat haalt ook niks uit, koffie zonder iets erbij'. Zo kan een mens natuurlijk nooit tevreden zijn... Ze wil TV zien en ben er blij om; kan ik me ondertussen met de computer bezighouden.
Lieven komt onverwacht weer op bezoek (Oef !); hij is moe, heeft honger en dorst na het werken in zijn huis. Ik heb gelukkig al eten gekookt, nét hetgeen hij op verlekkerd is: minestronesoep en witloof in hesp met veel kaassaus plus aardappelsoufflé met een korstje. We laten het ons smaken; m'n moeder eet niet mee want ze lust dat niet... Ben zo blij dat mijn lieve zoon er weer is, we hebben toch nog allerlei te bespreken; helaas is ons mema NIET geïnteresseerd en vraagt om haar naar huis te brengen; Lieven doet dat met veel plezier en als hij terug is zegt hij met volle overtuiging: 'Die moeder van jou is toch een échte zeurtrien en ik hoop dat jij nooit zo wordt' (moet binnensmonds lachen: ik hoop VAN GANSER HARTE dat ik NOOIT word zoals zij...).
Met Lieven nog gezellig gepraat over 'de kleine dingen des levens' en samen genoten van muziek die we allebei appreciëren. Als hij nog klusjes zou hebben in zijn huis belt ie me op of ik kan helpen. ZEKER EN VAST !!! Nog een dikke knuffel voor hij naar zijn vrienden rijdt. Wat heb ik toch een fantastische zoon !
Net een lange telefoon van mijn liefste zoon gehad. Hij moet tot en met vrijdag a.s. voor zijn werk in Peer zijn en vroeg of ie bij mij kon overnachten ==>> NATUURLIJK ! Ben altijd blij met zijn gezelschap en dan kunnen we 's avonds nog eens goed bijpraten. Ook al afgesproken dat hij na het werk driemaal eten klaarmaakt. Koken is ook voor Lieven een echte hobby; heb hem in zijn prille jeugd leren koken en bakken. Zijn specialiteit is eten op z'n Mexicaans; dat kan hij veel beter dan ik. Ook mijn Engelse vriend D. heeft gebeld met de vraag hoe het nu met me gaat; die lieve man voelt zich nogal eenzaam maar ik kan voorlopig niets ondernemen wat veel energie vergt. We hebben wél afgesproken samen weer gezellige uitstapjes te doen, zo vlug mogelijk, als 'k weer wat ben opgeknapt... Een leuk vooruitzicht !
Vanmorgen was ons Lief, m'n jongere zus, hier. Ze bracht allerlei boodschappen voor me mee maar ook een hoop appels (Boscoop) en okkernoten, fruit dat ik zo graag eet en zeker als het pas geoogst is. Ons Lief noch de anderen van de familie willen niet weten van onrijpe, zure appels; ik daarentegen vind ze nu juist op zijn lekkerst (altijd tegendraads, ben zo geboren en zal zo sterven). En okkernoten vinden ze evenmin lekker; ik kan me een ganse avond bezighouden met de noten te pellen én er ontzettend van genieten.
Ons Lief heeft een volle wasmand strijk gedaan (wat ik NIET wilde, maar zij bleef aandringen) én heeft bovendien uitvoerig afgestoft, stof gezogen en gedweild. Daarvoor ben ik haar echt dankbaar; die klussen kan 'k in een gezapig tempo gemakkelijk zelf doen behalve het poetsen (kan het nu echt niet, heb teveel pijn als ik nog maar enkele minuten bezig ben; dat komt doordat je bij het poetsen veel moet reiken en bukken... en daardoor ontstaat die 'slepende' pijn).
Karen belde net, ze had allerlei te vragen en uit te leggen... EN DAT BEN IK HELEMAAL NIET GEWOON VAN HAAR !!! Ze vroeg om op de klein mannen te passen in de volgende weekends want hun verhuis gebeurt op vrijdag 15 december a.s. NATUURLIJK wil ik voor mijn liefste kleinkinderen zorgen; het zijn de 'stralende zonnetjes' in mijn leven. Karen vroeg ook of ik al plannen had voor 24 en 25 december ==>> neen. Daarom nodigde zij en Wout me uit om Karen's verjaardag (op 24/12) en Kerstdag bij hen te vieren. WAT BEN IK BLIJ !!! Dit is de eerste keer sinds jaaaaaaren dat ik mag meevieren op haar verjaardag. Lieven komt dan ook; mijn ex gaat vieren bij zijn vader en zo is iedereen tevreden...
Heb net eens in mijn gastenboek gelezen en wat deed dat DEUGD aan het hart ! Verschillende bloggers ( lieve mensen met een warm hart ) vroegen zich af waarom het zo stil was op mijn blog ( dat kan je lezen in het voorgaande stukje). Maar had me totaal niet verwacht aan hun meevoelen. Voor iedereen die een lieve en warme boodschap schreef: 'HARTELIJK BEDANKT' !!! Het geeft me zo'n warm en goed gevoel dat deze (onbekende) mensen me niet vergeten waren en zich afvroegen of-en wat er misliep. DANKUWEL !!!
Nu pas, na enkele dagen ziekenhuis (was weer in coma) en weet totaal niet wat er allemaal gebeurd is net voor de dienst 100 me naar het ziekenhuis bracht. Weet evenmin iets van m'n opname op de Spoed noch dat Karen en Lieven bij me waren (ons Karen geallarmeerd door mijn grote zus waarmee ik telefoneerde; volgens haar én mijn kinderen deed en vertelde ik de raarste dingen voor 'k in coma belandde...). Nu pas kan ik weer een zeer verkorte versie van de voorbije maand kwijt op mijn blog.
'The Good Lord' hierboven (ALS hij bestaat) moet me toch een beetje graag zien; dit is al de derde maal sinds eind 2001 dat ik 'gered' ben door mijn kinderen, mijn zus, de huisarts én de dokters plus verplegend personeel van Gasthuisberg en 't ziekenhuis van Diest. Het lijkt volkomen ongeloofwaardig maar 't is de pure waarheid. Ben sinds die opname in Diest 'gebombardeerd' met medicijnen en moet op controle om de twee weken. Heb na lang aandringen én vragen van één dokter (Dr. Wyndaele uit Diest) vernomen wat er misliep én wat er kan gedaan worden voor de genezing: 1) ik heb verschillende maagzweren (niet erg, kan met pillen opgelost worden); 2) véél erger is het feit dat ik een zware ontsteking heb aan de dunne darm... en dat moet zo snel mogelijk genezen omdat 'k sinds eind 2001 geen dikke darm meer heb. Dus... als m'n dunne darm uitvalt of afsterft kunnen de dokters me niet (meer) helpen.
Een zéér zware dobber om te weten maar ik wou het absoluut weten; het heeft totaal geen zin aan struisvogelpolitiek te doen oftewel je kop in het zand te steken... Dat levert niets op en komt de genezing zeker niet ten goede...
Zo gezond mogelijk (proberen) te leven (zei de dokter), poetsen kan ik gewoon niet (meer), dat doet zo'n pijn ! Alleen slowly, slowly... boodschappen doen en eten klaarmaken. Ben nu van verschillende mensen afhankelijk en dat valt me zwaar... En omdat ik alleen woon hebben m'n kinderen en zussen een beurtrol opgesteld waardoor 'k iedere morgen door één van hen wordt opgebeld; ze hebben allemaal mijn huissleutels en als ik niet antwoord komen ze direkt naar me toe. Hoe kan ik hen in 's hemelsnaam bedanken voor al die goede zorgen ??? Voor ons mema wordt ook gezorgd; het kleine besje had zo'n schrik... dat is voor haar gezondheid absoluut NIET goed.
Ook mijn buren zitten in het complot... Iedere dag is er wel iemand die komt vragen of alles in orde is en tot nu toe kan 'k gelukkig zeggen dat alles OK is.
Lieve buren... dat is een rariteit in deze 'ik-gerichte' maatschappij. En nu zoveel mogelijk genieten van alles wat me héél dierbaar is; zoveel materialistische
zaken zijn totaal nietszeggend en bepalen zeker niet ons gelukkig-zijn op aarde... !!! Ben zo blij weer terug te zijn !!!
Moeilijke dagen achter de rug. Donderdag 12 okt. Naar Hasselt en er uren gespeeld met m'n kleinkinderen: lezen, voorlezen, kinderliedjes gezongen, tekenen, verven ... en rond 18 uur de vier 'vuile' lieverdjes in het grote bad. Zij en ik genoten van ieder moment én weer een huilpartij als 'k weer naar huis moet.
Al de ganse dag veel pijn in mijn onderbuik; rond 20 uur niet meer uit te houden; ik bel de huisarts die heel vlug hier is. Met de 100 naar het ziekenhuis in Diest waar weer allerlei testst worden gedaan (en krijg gelukkig een baxter met o.a. een zware pijnstiller). Karen belt en vraagt wat er nu scheelt ? Weet het zelf niet. Lieven komt van Leuven en mag één uur bij me blijven. Ik dommel stilaan in...
Vrijdag (ben niet zozeer meer in de war) verschillende onderzoeken (hoofd en hersenen, hart, maag, stukje dikke darm, dunne darm,...). Als de behandelende dokter bij me komt vraag ik hem 'wat er precies scheelt'. Daarop kan hij nog geen antwoord geven, alleen wat vage informatie over dikke/dunne darm. Ziekenbezoek, ben er blij om maar eveneens tevreden als ze weer naar huis gaan... Zo'n drukte... MAAR goed nieuws: ik mag weer naar huis !
Moet dinsdag teruggaan voor een darmonderzoek (pijnlijk zonder verdoving) en de huisarts wordt ingelicht over wat er 'fout' is bij mij.
Dinsdag 17/10: weet niks meer dan vorige week; moet GEDULD hebben... Wanneer zullen de artsen eindelijk weten wat er mis is én een correcte behandeling kunnen voorschrijven ? Het lange wachten is het moeilijkste; als ik maar wist wat er fout loopt en waarmee ik kan geholpen worden...
Net een (heel) lange telefoon gehad van Karen. Dat ben ik niet 'gewoon'; ze belt zelden (als ik hen niet opbel zou 'k niets van hen én mijn kleinkinderen weten; dat vind ik héél jammer...). Lieven belt minstens tweemaal per week én komt ook ieder weekend op bezoek (vrij-of zat.avond of zondag). Karen en haar kroost komen helemaal NIET ! Als ik niet zelf het initiatief neem en m'n karretje pak zie ik hen alleen met 6 december, Kerstmis (als ze niet in Tsjechië zijn), Pasen en de verjaardagen van m'n vier 'schattebollen'.
En nu dus wél een telefoon met veel informatie én vragen over m'n gezondheid; zeg haar dat 'k veel pijn blijf houden in mijn onderbuik én dat 'k ongerust ben plus dat ik op zaterdag 14 oktober weer op onderzoek moet bij ene dokter Wyndaele in Diest (specialist maag-en darmziekten). Maar wat kan deze dokter voor mij doen; ben net in Gasthuisberg al 'binnenstebuiten' gekeerd... Ga toch maar naar die dokter; m'n huisarts heeft een afspraak geregeld, dus kan 'k moeilijk thuisblijven. Karen heeft daar ook haar bedenkingen bij; als je niet kan geholpen worden in Gasthuisberg kan het nergens... Ze belde eigenlijk vooral vanwege mijn kleinkinderen: die kapoenen zitten bij haar te 'zeuren' wanneer oma eindelijk komt. Dat moet Karen geen tweemaal zeggen... Ik ga er morgen naartoe en ga ze alle vier eerst ophalen aan hun school; dan met ons vijven naar de 'Carrefour' met voor ieder wat geld om een KLEIN pakje te kopen en nadien in het cafetaria een drankje plus pannenkoek? Wafel? Ijskreem? Stuk taart?, ... Dat vinden ze nog steeds héél fijn en ik... ik amuseer me elke minuut...
Karen vroeg of het mogelijk is tijdens de verhuisperiode te babysitten bij m'n vier kleinkinderen; HEEL GRAAG !!!
! Hoera ! Hoera ! Ben heel tevreden want mijn grote zus én m'n huisarts zijn allebei verkozen tot gemeenteraadslid (wel voor verschillende partijen, maar alla !).
Zes jaar geleden haalde mijn zus het nét niet en dat vond ze helemaal niet prettig... Ze heeft de voorbije 6 jaar hard gewerkt (buiten de coalitie om) en krijgt nu loon naar werken. Mijn huisarts kwam voor de 1-ste keer op en behaalt nu al een zetel; hij is zeer bekwaam als dokter én hij is heel sociaal; dat is volgens mij de reden van zijn succes vandaag. Al met al een heel aanvaardbare verkiezingsuitslag in m'n dorp; we kunnen dus tevreden zijn...
Ik vond nét een mooie Ierse uitdrukking in 'An Irisch Women's Book of Days' en moet het in mijn blogje schrijven:
- Woman were the providers, it was always the women. - The fathers were there but they seemed invisible. - The women were the mainstay, they were everything. - They were mother, father, counsellor, doctor ... everything. An awful lot of saints. (Una Shaw)
Zo simpel, zo passend bij dit jaargetijde, zo eenvoudig maar mooi geschreven is de volgende 'Tanka' ( <==> een Japanees gedichtje met 31 lettergrepen, verdeeld over vijf regels ( 5/7/5/7/7 ); Saigyo-Hoshi ).
- Zou de veldkrekel
- door het dieper kleuren van
- de herfst en de kou
- 's nachts aldoor verzwakken?
-Zijn gesjirp klinkt steeds verder weg.
! Ons Lief en Fons op bezoek; ze zijn nét terug uit Frankrijk en ons Lief wilde weten hoe het nu met ons moeder gaat. Tja, ... Heb hen het één en ander uitgelegd en ook gezegd dat 'k blij ben dat ze weer thuis zijn en daardoor alle moeilijkheden met ons mema niet meer alleen op ons Agnes en ik neerkomen...
Indien er geen verkiezingen waren geweest zouden ze véél langer gebleven zijn; ons Lief zegt dat ze eind oktober terugreizen en vraagt me (voor de zoveelste keer) om dan mee te gaan. Als het onderzoek bij die maag-en darmspecialist meevalt ga ik héél graag mee. Een héél prettig vooruitzicht... Karen en Wout zullen wel hulp genoeg krijgen bij de verhuizing, dus ben ik vrij en kan mee. Verheug me nu al op die ontspannende dagen in het oh zo mooie 'la douce France'.
Mijn huisarts was op 28 september al op huisbezoek. Omdat 'k zoveel pijn blijf hebben in m'n onderbuik heb ik hem vanmorgen wéér es gebeld. Hij komt deze namiddag en zal proberen me te helpen. Hij schreef vroeger al medicatie voor voor zware pijn maar als 'k die pillen neem wordt ik 'draaierig' in 't hoofd en heel misselijk. Dus heb de keuze tussen geen pijn met 'Contramal Retard 200 mg' én de bijwerkingen of pijn... Moet m'n dokter vragen of er écht geen andere pijnstiller is die veel beter te 'verdragen' is... Hij zal wel raad weten...
Heb al enkele dagen het gevoel dat we nu helemaal in de herfst zitten; 't is wel niet koud maar de bladerloze bomen én de prachtig gekleurde bladeren op de grond doen me beseffen dat het écht herfst is. Ik hou van de herfst én wat daarop volgt; de mooie tijd van het jaar met koude, ijs-en sneeuw komt eraan. Warm ingeduffeld de natuur in én als je daarna thuiskomt weer de aangename warmte en gezelligheid van de verwarming, een tas hete soep, koffie of chocolademelk, de brandende kaarsen,...
Hoop dat de dokter vlug komt.
Vandaag een zware dag; weet niet meer wat te doen (GOED TE DOEN) met m'n moeder. Geen enkel van haar kinderen is bereikbaar behalve ik; vandaar dat alle 'last' op mijn schouders neerkomt. En... weet absoluut niet meer wat ik nog meer én beter kan doen om het voor haar gemakkelijker te maken...
Na al die perikelen poëzie gelezen waardoor 'k eindelijk tot rust kom.
'NEEM' van Marc Tritsmans:
- Neem een man, neem een vrouw. - Neem mij, neem jou. En laat - ons binnen een jaar of dertig - nog eens op deze zelfde plek - komen staan en nog eens kijken - naar diezelfde bosrand en nog - eens zoeken naar elkaars even - koude hand en denken: ja.
Gezellige zondag gehad met mijn zoon Lieven. Bij de bakker wat lekkers gehaald en op naar zijn huis. Het gras gemaaid (de zon komt toch nog eens piepen) en in de garage wat herstellingen gedaan. Ik zet een kan koffie en met goede muziek met een flinke beat koffiekoeken gegeten met een tas sterke koffie (voor Lieven kan de koffie niet sterk genoeg zijn). Een praatje gemaakt met één van Lieven's nabije buren; die buurman is zeer vriendelijk en legt Lieven allerlei practische zaken uit als nieuwe inwoner van Meerhout. Het stucwerk in de garage moet langzaam drogen én voor de rest is er vandaag niets meer te doen. Dus weer naar huis met een goed gevoel; Lieven heeft een mooi en aangenaam huis gekocht en ik voel dat ie er erg tevreden mee is...
Morgen heeft hij een sollicitatiegesprek in Lier; 'k wens hem het beste toe en zal voor hem 'duimen'. Hij heeft nochtans een heel goede job maar wil nog altijd verbeteren. Hij weet van aanpakken, die lieve zoon van me, een échte vechter al sinds zijn geboorte.
Hoop dat hij in Meerhout 'GELUKKIG' wordt want dat is (samen met een goede gezondheid) het allerbelangrijkste in het leven...
Drie 'simpele' spreuken die toch veel wijsheid bevatten: 1) 'Waarheid is niet bang voor vragen'. 2) 'Laat je liefde zijn als motregen: kleine druppeltjes die een rivier doen overstromen'. ( een Afrikaans gezegde ). 3) 'ALS JE NIETS LIEFS KUNT ZEGGEN IS STILTE BETER'. ( dit Arabisch spreekwoord prijkt boven de deur van de Ambassadeurszaal in het Alhambra in Granada )
Gisteravond de prachtige film 'The Unbearable Lightness of Being' teruggezien na zoveel jaren... Film van Philip Kaufman (uit 1988) met prachtige vertolkingen van o.a. Juliette Binoche, Daniel Day-Lewis en Lena Olin... Raar... maar herkende nog menig fragment; deze film heeft me ooit diep geraakt, vandaar de vele herkenningsscènes...
En morgen begint een nieuwe serie van de QI-quiz (13 delen !) op BBC2, gepresenteerd door Stephan Fry (!) én met vast panellid de onnavolgbare Alan Davies. Dat wordt GENIETEN met volle teugen !!!
Voel me vandaag verschrikkelijk alleen en eenzaam. Mijn moeder belde: dankzij mijn gesprek met ons Agnes is de 'ruzie' tussen hen beiden opgeklaard. Daar ben ik blij om. Vanmorgen al heel vroeg naar de dokter gereden, maar... ben wéér teruggekeerd. Angst, schrik dat er teveel mensen in de wachtkamer zitten. Niet te corrigeren angst, ben het zat !
Naar dokter gebeld; hij komt morgen op huisbezoek. OEF !
Gordijnen en overgordijnen de ganse dag gesloten gehouden; nog eens naar de 2-delige documentaire van Stephan Fry gekeken, krijg de 'krop' in de keel maar weer geen tranen. En nochtans de énige remedie is: uw tranen de vrije loop laten (ALS dat kan !), medicatie nemen én erover praten... Maar heb niemand om mee te praten (mijn kinderen zijn aan 't werk, mijn moeder kan 'k in haar situatie niets zeggen/vragen (ze heeft het al zo moeilijk met zichzelf) en m'n broer en zussen zijn niet beschikbaar).
Wat moet je dan als alleenstaande doen ? Lezen (kan me niet concentreren), mooie muziek opzetten (word 'k zo weemoedig van), TV interesseert me nu écht niet, daarom mijn dagboek bijgeschreven en dat helpt een beetje...
Dit stukje even ingetypt, ben ik weer es enkele minuten bezig en moet niet denken, noch piekeren...
Hoop dat 't morgen een betere dag wordt !
'Bi-polar' of 'Manic-Depressive' (Stephan Fry); 26/09/06
Ademloos gekeken én geluisterd naar het 2-de deel van de medische documentaire op BBC2: 'Bi-polar' or 'Manic Depressive'.
Wist al zolang zoveel daarvan maar weet pas sinds één jaar dat ik dat ook ben/heb.
Kan dan ook goed begrijpen wat er in het verleden allemaal gebeurd is en ook de reacties van de mensen die me het dierbaarst zijn (kunnen me niet volgen, begrijpen, helpen,... het is én zal blijven een eindeloos gevecht tegen de ziekte die zelfs door veel dokters NIET gekend is). Krijg sinds één jaar de nodige én correcte medicatie, zonder is het leven niet houdbaar.
Heb het ALTIJD geweten, zelfs als jong kind van +/- 5j., maar wist niet dat het een ziekte was én bovendien een ziekte zwaar om dragen, moeilijk leven, nooit helemaal jezelf kunnen/mogen zijn. Dat werd én wordt nog steeds beschouwd als 'raar', 'ongrijpbaar', 'niet kunnen vatten wat dat betekent', 'ongeloofwaardig', 'wat scheelt er precies ?', 'niet (meer) kunnen praten, zelfs niet met je eigen kinderen', 'niet meer kunnen wenen, alle tranen zijn opgedroogd', 'het is de hel', 'waarom ik ? waarom ik ?'
Triest en toch enige opluchting omdat nét Stephan Fry, een man die ik zo bewonder, ook bi-polar is en het aandurfde om deze documentaire te maken, zich helemaal blootgaf, geen enkel moeilijk of intiem onderwerp verzweeg maar het ganse ziekteproces duidelijk beschreef plus de mogelijkheden die er nu zijn (in de 21-ste eeuw) om een klein beetje aanvaardbaar te kunnen leven; Daar ben ik hem ontzettend dankbaar voor... En Karen had gelijk maar heeft het er heel moeilijk mee; zij als psychologe wist het al jaren, waarom heeft ze dat niet gezegd en uitgelegd ? Ik denk nog steeds dat ze er beschaamd over is én ze weet maar al te goed dat deze ziekte in de genen zit en zij of haar broer het ook kunnen krijgen. Dat wens ik mijn kinderen absoluut niet toe !!!!!
