Vannacht had ik weer zo een aardig droom.
Ik zat met vele mensen in een grote computerzaal.Wij maar schrijven en alles kwam op een groot scherm.
Voorin de zaal liep een vies zwarte figuur die de voordte rijen aanmoedigde om da achterste te pesten.
Onze schrijfsels konden niet leesbaar op het grote scherm komen.De liefde van onze woorden werden uitgewist door de themas van oorlog en mishandeling van deze van de eerste rijen.
Enkele dames en heren die rond mij zaten begonnen te jammeren:Waarom worden wij niet meer gelezen.
De zwarte figuur voorin riep:Jullie zijn te lief voor deze maatschappij.
Plots kwam in de zaal een witte limousene aangereden.Het chauffeurke deed het potier open.Plots straalde een fel licht en iemand gans in het fel goud kwam te voorschijn.Met een stralende lach zei die:Gij zwart stuk ongeluk verdwijn van onder mijn ogen.Zij die hem willen volgen naar de hel doen het.
En tot ons:Lieve schrijvers,blijf schrijven al willen ze jullie niet lezen.Mijn chauffeur zal jullie zegenen met veel fantasie.De woorden moeten niet alleeen uit jullie pen komen,ook recht uit het hart.Luister niet naar slechte woorden enkel degene die ik in jullie harten ingeef.
Plots was die iemand verdwenen.Plots begon iedereen te schrijven.Ik hoorde een bel.Ik werd wakker van die enge droom met een zalig einde.Ik ben opgestaan en begon dadelijk mijn ochtendgedicht te schrijven zonder na te denken.Heb ik dit nu ingekregen in die droom.Is het zo moeten gebeuren.Ik zal blijven schrijven als jullie dat ook doen.
Men zegt:Het was maar een droom.Maar voor mij was dat het ware geluk.
big ietie  Tjenneke