Ik ben De Boeck Etienne, en gebruik soms ook wel de schuilnaam tjenneke.
Ik ben een man en woon in Wommelgem (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerd hoofdtreinwachter.
Ik ben geboren op 11/11/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: miniatuurtreinen in clubverband-AMRA-modeltreinen.
Moeke big ietie en haar heengaan naar haar eeuwige rustplaats
Woensdag 04072007 zijn wij met ons vijven een rondtrip met de wagen begonnen van ons vakantieplaatsje de streek naar het Mangfalstreek. We reden eerst naar Fischbachau om dan in Bad Aibling te geraken.Ons moeder zoals altijd naast mij,broer big flappy bij mindervaliden,onze zus en achternichtje van 11. Een bezoekje van de plaatselijke winkeltjes waar moeder toch weer gretig kocht voor haar achterkleinkinderen. Dan naar de auto,maar eerst in het station iets drinken. Moeder lachen en zwansen. Op de treugweg naar ons plaatsje langs de Mangfal en zo terug via Kriesstadt Miesbach begon moeder te praten over haar jeugd. In schliersee gingen we bij een bevriend echtpaar in hun lakaal soep eten.Ik een Apfelschorle met een Enzian.En wij verder naar ons hotel om te gaan avondeten. Daar zat moeder zoals altijd naast mij. Opeens begon ze terug over haar jeugd te klappen met die grimas op haar gezicht.Ik werd wat wantrouwig.Na ons avondeten begon ze wat harder te hoesten. Ik stelde voor om een hoestsiroop bij de apotheke juist naast het hotel te halen. Ze zei eerst:Etienne,bestel voor mij eens een lekkere tas koffie.Das lang geleden en wil nog eens een keer genieten.Wat kan je doen als je weet dat ze het eigenlijk niet mag hebben.Ik bestel dus een koffie en ging naar de apotheker. Ik wou het geld van die fles niet maar ze drong er op aan om toch mij te betalen. Ze ging dan slapen en ze groette iedereen in het cafee. De volgende morgend was ik al vroeg op omdat een droom me een gedicht ingaf-inmiddels al op de groep gekomen. Om vijf voor acht komt zus Paula als een bezetene naar benden samen met ons nichtje.Etienne ga eens kijken Mammelies doet aardig. Ik snel naar boven en nog geen minuut later stond ik er terug.Tegen de bazin:Gabby dringend ein Arzt fuer Mutti. Ik terug naar moeder met zus .Ik zei tegen moeder dat de dokter komt. Zij:Nie noedig kgon wa slaope,dan goget over. Ik naar onder voor de dokter die er in nog geen drie minuten daar was. Samen met die dokter hebben we haar op de grond gelegd voor hartmassages.Ik moest meehelpen om te pompen met de handen tot de ambulance er was die aankwam uit Aghatariet op een 15 kilometer. Maar voor de dokter er was nam ze mijn hand:Zoon(dat zei ze alleen in gevaar) ik heb schrik.En toen is ze in het bed gaan liggen om wat te slapen. Ze is nooit meer wakker geworden.Ik heb geen spijt om toe te geven dat ik enkele tranen liet vallen.Ik was dan ook vier jaar lang alle dagen mer haar op wandel,overal naar toe. De ambulance dokters kregen haar weer in leven.Ik zag een glimlach op haar gezicht en toen zag ik voor de tweede keer haar ogen sluiten,deze keer voor de laatste keer. Ik ben naar de toog gegaan.In het Bayerisch zei ik :Schnapsilein bitte. Ik had die borrel nodig.Mijn nichtje zakte even weg en moest door iedeeern getroost worden. Ik ben van mening dat ze die reis voor de laatste maal wou meemaken om daar haar laatste dagen door te brengen. Ik werd later door de vrienden van dat dorpje bedankt omdat ik haar mooiste tijd heb gegeven van haar leven. Ik ben samen met nichtje aan een reeks gedichten begonnen. Ik zeg niet dat ik nu vele dagen alleen ben thuis.Neen!Moeder kreeg een plaats in mijn hart-dat hart dat ze mij gaf toen ik op1111.1951 het leven zag. Amen het moest er uit. big ietie
