nr26 Om de tuin was een haag van notestruik. Daarbuiten lagen akkers en weiden met koeien en schapen. Midden in de tuin stond een bloeiende rozelaar en daaronder zat een slak, die heel wat in zich had. Eigendunk. Wacht maar tot mijn tijd komt. Ik zal heel wat meer doen dan knop zetten, vrucht dragen of melk geven zoals koeien en schapen. Ik heb grote verwachtingen in je, zei de rozelaar, mag ik vragen wanneer dat zal zijn? Je maakt er haast werk van, zei de slak Ik gun mezelf tijd zo hou ik de verwachting hoog. Het jaar daaroplag de slak zo ongeveer op dezelfde plaats in de zonneschijn onder de rozenstruik die knop zette. En steeds weer frisse nieuwe rozen deed ontluiken. De slak kroop half naar buiten, stak zijn voelhorens uit en trok ze weer in. Alles ziet er net zo uit als verleden jaar, der is niks veranderd. De rozenstruik blijft bij zijn rozen en komt niet verder. De zomer verliep, hat werd najaar. De rozenstruik had voordurend bloemen en knoppen tot de sneeuw begon te vallen. Toen het weer ruw en vochtig werdboog de rozenstruik zich ter aarde. De slak kroop onder de grond. Een nieuw jaar begon. De rozen liepen uit en de slak kwam uit z'n huisje. Nu ben jij een oude rozenstam, je moet maar gauw maken dat je wegkomt, je hebt de wereld alles gegeven wat je in je had. Ik had geen tijd om me af te vragen of dat iets te betekenen had, maar het is toch duidelijk dat je niet het minste gedaan hebt voor de ontwikkeling van je innerlijke, anders zou er wel iets beters van je geworden zijn. Kun jij je verantwoorden? nog even dan is er niks van je over dan wat houtjes, begrijp je wat ik zeg. Je maakt me aan het schrikken, zei de rozelaar. Nee, je hebt nooit erg veel moeite gedaan om na te denken. Heb je ooit 1 gedachte geweid waarom je bloeide en hoe dat ging? Waarom juist zo en niet anders? Nee ik bloeide in blijdschap, want ik kan niets anders. De zon was warm, de lucht zo fris. Ik dronk de heldere dauw en de zware regen, ik ademde ik leefde uit de aardesteeg een kracht in mij op, uit de hemel een energie. Ik voelde een geluk steeds nieuwer steeds groter en daarom moest ik altijd bloeien.Dat was mijn leven. ik kon niet anders.
Jij hebt een gemakkelijk leventje gehad, zeker ja alles werd mij geschonken. Maar je kreeg nog meer, jij bent een denkende diepzinnige natuur, één van die hoogbegaafde die de wereld in verbazing zullen brengen. Ah dat ben ik niet van plan. De wereld kan mij niks schelen. Wat heb ik met de wereld te maken. Ik heb genoeg aan mezelf en genoeg in mezelf.
Nr 25 De dag ging als een bloem verslensen, Haar laatste blad verbrand. De vrede neveld over 't land. De rust dauwd op de mensen Uit stilte en uit sterrenlicht, word dan een altaar opgericht en luister nu hoe alle dingen zingen, hoe alles zingend in elkaar vervlied. De mensen en de dingen. De vreugd het kwaad en het verdriet. Lijk duizend schone accoorden, van één en 't zelfde lied. O zalig uur waarop de ziel, weer rijpt van zangen zonder beeld of woorden, Gods wil begrijpt.
nr 24 Er was eens een verwaande theepot. Hij was helemaal van porselein gemaakt. Met een tuit van voren en een breedt oor van achteren.Daar praatte hij over. Over zijn deksel had hij het niet, want dat was gebroken. Men had er een kram doorheen geslagen. Niemand praat graag over zijn gebreken. Dat doen anderen wel. In dit geval zouden de kop en het melkkannetje en de suikerpot hem meer herinneren aan zijn zwakheid van zijn deksel dan aan zijn mooie oor en de voortreffelijke tuit. Dat wist de theepot.Ik ken ze. Gebreken hebben we allemaal. Ik kom er rond voor uit. Maar je hebt dan toch ook goeie eigenschappen. De koppen kregen een oor en de suikerpot een deksel. Ik ontving beide. En nog iets dat zij nooit zullen hebben, een tuit. Die maakt mij tot koning van de theetafel. De suikerpot en de melkkan zijn dienaressen van de smaak, maar ik ben de milde schenker. Ik verspreid zegen onder de dorstige mensheid. In mijn binnenste worden Chineese blaadjes verwerkt in het kokende water. De theepot had het hoogste woord. Hij stond op de gedekte tafel en werd opgepakt, maar zo onhandig. De theepot viel, de tuit brak af het oor brak af en het deksel, ha daar is al genoeg over gepraat. De theepot lag in zwijm op de grond. Het kokende water liep er uit. Het was een harde slag voor hem en het hardste was dat ze lachte om hem en niet om die domme hand. "Dat vergeet ik nooit", zei de theepot later. Ik werd een kneus genoemd, in een hoek weggezet en de volgende dag aan een bedelende vrouw gegeven. ik kwam terecht in de armoede, ik stond voor schut, zowel van buiten als vanbinnen. Daar begon mijn beter leven.Men is het één en word iets anders. Er werd aarde in mij gestopt. Voor een theepot staat dat gelijk aan begraven worden. In de aarde werdt een bloembol gelegd. Wie dat allemaal deed weet ik niet, maar het was een mooie vervanging van de Chineese blaadjes en het kokende water. Een vergoeding voor het gebroken oor en de gebroken tuit. De bol lag in de aarde in mij. Hij werdt mijn hart. Dat was een tottaal nieuwe gewaarwording. Er was leven in mij. Mijn pols sloeg, de bol ontkiemde. Hij barste bijna van gedachten en gevoelens, ze braken los in een bloem. Ik zag de bloem en droeg haar. Ik vergat mezelf. Gezegend is het zichzelf te vergeten in anderen. Ze bedankte me niet. Ze dacht niet aan mij. Ze werd bewondert en geprezen. Ik was er zo blij om. Hoe blij moet zij dan wel niet zijn. Op zekere dag zei men dat de bloem een betere pot verdiende, men sloeg mij kapot. Dat deed vreselijk pijn. De bloem werdt verpot en ik werd weggegooid op de binnenplaats. Nu ben ik niet meer dan een oude scherf. Maar de herinnering heb ik. Die neemt niemand van mij af.
Nr 23 De verkouden knaap lag in bed en wist niet of hij het hele verhaal gedroomt had of niet. De Theepot stond op tafel maar er groeide geen vlierstruik uit. De oude man ging net de deur uit. "Dat was fin," Murmelde de jongen, "Ik ben in warme landen geweest." " Dat wil ik wel geloven," Zei de moeder,"als je twee bekers kokendhete vlierthee binnen hebt, kom je gegarandeerd in warme landen." Ze dekte hem goed toe, opdat hij warm zou blijven. "Je hebt zeker geslapen, terwijl ik met hem zat te kibbellen of het nu een vertelling of een sprookje was." "Waar is vliermoedertje?" Vroeg de jongen. z'n moeder antwoorde:"In de theepot en daar kan ze blijven."
Nr22 Van mijn vader heb ik het allerbeste geërft wat men kan hebben. Een goed humeur. En wie was mijn vader? Tja, dat heeft werkelijk niets met humeur te maken. Hij was levendig en druk, dik en rond. Zijn uiterlijke kenmerken waren tottaal in strijd met zijn ambt. Want wat had hij als positie in de maatschappij? Zijn ambt plaatste hem dikwijls aan het hoofd van de allereenzaamste mannen van het land. En hij was daar volstrekt op zijn plaats. Hij kwam voor de bisschop en voor de prins, want hij was lijkwagenkoetsier. Hahahaha, nu is het hoge woord eruit. Als je mijn vader zo hoog zag zitten op de omnibus van de dood, gekleed in zijn lange wijde zwarte jas en met zijn driekante hoed, met zwarte franjes op het hoofd en je keek naar zijn gezicht, dan leek het net een zon. Een getekende zon, rond en lachend. Als je mijn vader bekeek kon je niet denken aan dood en graf. Dat gezicht zei: " ach het doet er niet toe, het word heel wat beter dan je denkt." Kijk van hem heb ik dus mijn goed humeur en de gewoonte om vaak naar het kerkhof te gaan. Dat is altijd een genoegelijke wandeling. Doe het ook een keer meer. Maar vergeet uw goed humeur niet. Wanneer de tijd komt dat ikzelf met mijn levensgeschiedenis in het graf zal worden gezet, plaats er dan maar dit opschrift boven: "Hier ligt een goed humeur." Hahaha, gewoon euh, zonder uitroepteken.
nr 20 Grootmoeder is heel oud. Ze heeft veel rimpels en spierwit haar. Haar ogen stralen als sterren. Ze zijn heel zacht om in te kijken. Ze heeft een japon van zware krakende zijde, met bloemen erop en ze kent de mooiste verhalen. Grootmoeder weet zoveel omdat ze lang voor vader en moeder heeft geleeft, dat is zeker. Grootmoeder heeft een gezangboek met dikke zilveren sloten, waar ze dikwijls uit leest. Middenin ligt een roos. Helemaal plat en droog. Zij is niet zo mooi als de roos die ze in een glas heeft staan. En toch glimlacht ze vriendelijk naar de roos in het boek. Er komen zelfs tranen in haar ogen. Waarom kijkt grootmoeder steeds naar die verdorde roos? Weet jij het? Iedere keer als grootmoeders tranen erop vallen wordt de kleur frisser en zwelt de bloem. De hele kamer geurt er van. Muren verdwijnen als sneeuw voor de zon. Overal is er heerlijk groen bos en de zon schijnt tussen de blaren naar binnen. Grootmoeder is dan heel jong. Een snoezig meisje met blonde lokken en rode wangen, mooi en bevallig. Geen roos is frisser. Maar die ogen, die lieve zachte ogen, dat zijn beslist grootmoeders ogen. Naast haar zit een man. Hij is jong en knap. Ze krijgt van hem een roos en glimlacht. Vele gedachten an gestalten gaan voorbij. De roos licht in het gezangboek. Grootmoeder is een oude vrouw en kijkt naar de verdorde roos in het boek. Nu is grootmoeder dood. Ze zat in haar leunstoel en vertelde een lang verhaal. Ze zei nu is het uit, ik ben moe, laat mij maar wat slapen. Toen ging ze liggen, haar ademhaling werd dieper, ze sliep, het werd stil. Haar gelaat was zo vredig en gelukkig of de zon erop scheen, men zei dat ze was gestorven. Ze werd in wit linnen gewikkeld en in een zwarte kist gelegd. Ze was mooi en toch waren haar ogen gesloten. Maar haar rimpels waren wzeg. Ze had een glimlach om haar mond. Haar haar was zilverwit. Zo eerbiedwaardig. Je werd niet bang als je naar haar keek, want het was die lieve goede grootmoeder. Het gezangboek werd onder haar hoofd gelegd volgens haar wens. In het oude boek lag de roos. Zo begroeven ze grootmoeder. Op het graf vlak onder de kerkmuur planten ze een bloeiende rozenstruik. Daar zong de nachtegaal. In de Kerk klonken de pijpen van het orgel. Het speelde gezangen uit het boek onder het hoofd van de dode. De maan scheen op het graf, maar de dode was daar niet. Ieder kind kon 's nachts veilig een roos gaan plukken bij de kerkmuur. Een dode weet meer dan wij levende. Dode weten dat we bang zijn hen te zien. Omdat ze beter zijn dan wij, blijven ze weg. Aarde is op de kist en erin, het gezangboek is verteerd. De roos en alle herinneringen zijn tot stof geworden. Maar boven het graf bloeien nieuwe rozen. Daarboven zingt een vogel en speelt het orgel. Men denkt aan grootmoeder met de zachte eeuwig jonge ogen. Ogen kunnen niet sterven. De onze zullen eens de hare ontmoeten. Jong en mooi, net als toen ze voor de eerste maal de frisse rode roos kuste, die nu stof in het graf is.
nr 19 De sterren ranken rond mijn venster, Rijm met de rozen saam. Soms valt een bladje van hun kelken en soms een genster van vuur voorbij mijn raam. De rozen,ook de sterren zullen eens verwelken. De rozen vragen niet veel tijd, de sterren bloeien wel een eeuwigheid. Ook dat is slechts een splinter van de tijd. En tijd is slechts een schaar in 's Heren hand, waarmede hij de bloemen snoeid en snijd, die hij in d' hemelen en op aarde plant.
nr 18 In een klooster was een jonge man die Urbanus heette. Hij was vroom en ijverig. Aan hem waren de sleutels van de kloosterboekerij toevertrouwd. Die schat bewaakte hij trouw. Hij schreef vele mooie boeken en studeerde ijverig in andere mooie boeken en in de bijbel. Op een dag vond hij bij de apostel Paulus de spreuk: "Voor God is duizend jaar als 1 dag en 1 nacht." Dat scheen Urbanus onmogelijk toe. Het liet hem niet los. Toen liep de monnik uit het bedompte binnenverblijf naar beneden, de zonnige mooie kloostertuin in, waar een klein bont bosvogeltje naar graankorreltjes zocht. Het diertje vloog op het dak en barste uit in een wonderbaarlijk mooi liedje. Het was ook helemaal niet bang. De monnik kon vlakbij komen. Toch liet het vogeltje zich niet vangen. Het vloog van boom tot boom en steeds zong het zo helder en mooi. De jonge monnik volgde het diertje van de kloostertuin tot diep in het bos. Eindelijk gaf hij het op, hij keerde terug naar het klooster. Maar alles leek veranderd. De tuin en de gebouwen waren groter en mooier geworden. Op de plaats van de lage kleine kloosterkerk, stond nu een geweldige kathedraal met drie torens. Het leek wel toverij. Toen de monnik bij de kloosterpoort was en aarzelend aan het klokkentouw trok, kwam hem een onbekende portier tegemoet. Deze week verschrikt voor hem terug. Nu ging de monnik over het kloosterkerkhof. Daar waren een heleboel grafstenen die hij, voor zover hij wist, nooit eerder had gezien. De kloosterbroeders die daar liepen gingen voor hem opzij. Alleen de abt, maar niet zijn abt, een heel andere jongere man, bleef staan. Hij hield het krusifix afwerend op en riep:" In naam van de gekruisigde, wie zijt gij, onzalige geest verezen uit het graf, en wat zoekt gij onder ons levenden?" Er ging een rilling door de monnik en hij wankelde, zoals een oude man wankeld en sloeg zijn ogen neer. Kijk een zilverwitte baard reikte hem tot over het middel, waar de sleutelbos hing van de gesloten boekenkasten. De monikken die in hem een wonderbaarlijke vreemdeling zagen, leidde hem met schuwe eerbied naar de bibliotheek. Daar gaf hij een jonge monnik de sleutel van de boekenzaal. De monnik opende die en bracht een geschreven kroniek waarin te lezen stond dat 300 jaar geleden de monnik Urbanus, plots spoorloos was verdwenen. Niemand wist of hij was gevlucht of omgekomen door een ongeluk. Eindelijk begreep de vreemdeling wat hem was overkomen. "Ha bosvogel, was dat je lied? Nauwelijks 3 minuten volgde ik je en luisterde ik naar je gezang. Intussen vergingen 3 eeuwen. Je beht voor mij het lied van de eeuwigheid gezongen, dat ik eerder nooit verstond. Nu ken ik het. Ik aanbid God in het stof." Hij boog zijn hoofd en zijn ledmaten vielen neer als stof.
