Ook dit is zon herkenbaar plaatje, hier tijdens de oogst op de Boskamp. Zo ging dat vroeger. Met koffietijd werd er koffie naar het land gebracht en werd er even pauze gehouden. Hier houdt tante Jo de paarden vast zodat opa op zn gemak koffie kan drinken. Ik denk dat de jonge knul ome Jan is. Het zal geen overbodige luxe zijn geweest dat opa een hoed droeg, want een zonnesteek had je zo te pakken. Voor de kinderen was er altijd wat te doen op het land. Wanneer er regen dreigde bij het hooien moest er met man en macht geopperd worden, zodat het hooi minimaal nat werd. En tijdens de oogst van rogge en haver moesten we als kinderen het verrekte aorne gaarn- de aren die waren blijven liggen oprapen- Verder aardappels rapen, knollen plukken, coloradokevers vangen. En toen we ouder werden was er niet veel meer wat we niet konden doen. Ik vond alles beter dan het helpen in huis. Daar probeerde ik zoveel mogelijk onderuit te komen. Wat een ellende was het toen we zaterdagsmorgens vrij kregen van school. Daar werd door mama dankbaar gebruik van gemaakt en er moest in de voorkamer gepoetst en gewreven worden waarbij je niet eens kon zien dat je wat gedaan had. Ik was blij dat het een jaar later weer teruggedraaid
Ik was nog geen vier jaar toen ik zelf een fiets kreeg. Mama kon Diny en mij niet meer allebei op de fiets hebben. En dat werd niet zo maar een fiets, nee . een fiets op de groei! Ken je die? Dat is een fiets die eigenlijk nog te groot voor je is zelfs wanneer het zadel in de laagste stand staat. Daarom werden er blokken aan de trappers gezet. Dat scheelde weer zon 4 cm. Dat leren fietsen was me wat. Ik voel nog de greep van Henk van Heerde in mn schouder. Die moest me fietsen leren. Zijn moeder, vrouw van Heerde genoemd, hielp mama één keer per week met de was. Vandaar! Dat leren fietsen gebeurde vanaf de plek achter het huis bij De Haar richting t Wiemelink, dan over het spoor en rechtsaf over de Almenseweg. Henk had me stevig bij de schouder en zo reden we een rondje. Ik kwam heelhuids weer thuis, maar toen moest ik natuurlijk aan opoe, opa, mama en Diny nog laten zien hoe goed ik het kon. Ik werd weer op die fiets gezet en kreeg een duw in de rug. Ik gilde nog wel van: Ik wette niet hoek af motte stappen, maar ze deden net of ze het niet hoorden. Ik kwam bij de weg en heb me toen maar om laten vallen en kwam toch op mn benen terecht. Er werd hartelijk door de hele meute om gelachen. Ik voel nu nog de opluchting, maar ook de woede dat ze me dit vreselijke avontuur mee lieten maken. Hier op deze foto zijn we met mama bij tante Hermien en oom Sjoerd achter het huis in onze mooie Amerikaanse jurkjes, je weet wel Diny met haar rood-wit gestreepte voetbaljurkje en ik in die met de fladdertjes. Je kunt zien dat de bank nog in de veranda staat. In mijn herinnering combineer ik die met blauwe regen, maar zeker weten doe ik het niet meer na 60 jaar. Wat later zal dat stuk veranda bij het huis aangetrokken worden en een deel van de kamer worden. Ik weet dat tante Hermien van die prachtige lichtgele corduroy gordijnen had in die nieuwe kamer. Ik ben vaak op zoek geweest naar die gele corduroy stof als ik gordijnen nodig had, maar heb nooit diezelfde kunnen vinden Wat hebben we daar aan de Stationsstraat in Vorden vaak koffie gedronken wanneer we zondags uit de kerk kwamen. Altijd gezellig!
Foi foi wat woont jullie toch een ende vot, zei Diny toen ze voor het eerst naar Emmen kwam voor mijn 40e verjaardag. Tja Waar je werk is is je vaderland, is zon uitdrukking die voor ons opgaat. Nu zijn we dan niet meer aan Emmen gebonden wat werk betreft, maar onze jongens wonen hier en we wonen naar onze zin. Wat wil je nog meer. Dat ende vot blif een ende vot. Daarom gaan we regelmatig met de caravan naar de Achterhoek en zoals nu: de zusjes gaan stappen. Straks - donderdag 18 u- ga ik met de trein naar Zutphen waar Diny me afhaalt en morgenvroeg vertrekken we naar Parijs. Dus .. tot maandagavond zul je waarschijnlijk niks van me horen of er moet in het hotel een internetverbinding zijn. Ach nee ik denk dat ik ook maar vier dagen vrijaf neem van de website. Dag ..!
En wie hier dan de lammeren doet.... en de hond, de katten en de kippen? Drie keer raden!
Nu eens een foto met De Haar op de achtergrond, wel zeker gemaakt met het vierkante boxje van oom Sjoerd. Het gezellige kökkentje met de lamp met een franje van kleine kraaltjes was achter het linker raam. In het midden was de grote kökken, meer voor de zondagmiddag en de visites. En rechts was de ouderslaapkamer waar Diny en ik ook sliepen. Toen papa Hendrik Jan er niet meer was mochten Diny en ik om de beurt bij mama in bed slapen. Diny en ik zitten op de voorgrond met onze door papa Hendrik Jan getimmerde tafel en stoeltjes. Ook de kleren en die lekkere warme muts herinner ik me nog goed.Opoe zorgde er voor dat we geen oorontsteking opliepen. Ook de warme borstrok die over het hemd aangetrokken werd en de van zelfgesponnen wol gebreide warme onderbroeken zorgden er voor dat we geen long- of blaasontsteking kregen. Diny lijkt hier al meer huishoudelijke aanleg te hebben dan ik. Ha! Op de foto net links van het kippenhok staat een boom en aan die tak links hing een schommel. Heerlijk vond ik dat. Alleen jammer dat de haan dat op een dag maar niks vond en naar mij op begon te vliegen. Ik schommelde al krijsend steeds hoger en die haan vloog ook steeds hoger en hoger...... tot opa redding bracht!
Ik heb hier een hele tijd naar zitten kijken. Zo lang geleden werd deze foto gemaakt--1928 schat ik. Tante Riek en mama pontificaal achter de tafel. Opoe nog jong, maar wat is ze al afgeleefd. Opa als een sterke man, oom Wim als een leuke jonge vent. En tante Hermien? Ha... Die zou ik niet herkennen, een jong meisje nog. Ik zie het Herstellingsoord op de achtergrond. Nu is daar het appartementencomplex De Decanije voor in de plaats gekomen. Het boerderijtje De Haar is er ook allang niet meer. De haardplaat heeft lang bij tante Hermien in de kamer gestaan. Waar hij nu is weet ik niet. Er bestaat nog wel een straat die De Haar heet, vlakbij de plek waar de Bijenhofjes, èn Diny en ik dus, geboren zijn. Zie je dat de meisjes alledrie zwarte kousen dragen. Dat hoorde wel in die tijd. Mama vertelde dat het in de familie Eggink nog emotie te weeg bracht toen tante Dina en ik meen ook Mies aan de "vleeskleurige" kousen begonnen. Met name ome Gerrit Voortman was hier een fel tegenstander van. Misschien weten tante Jo en tante Heintje dit nog beter te vertellen.
Ach die opoe hier met een jong hondje op de arm en geflankeerd door haar dochters Coba en Hermien. Tante Riek was in die tijd- ik schat 1935- de deur al uit om ergens in Harfsen of het Joppe bij een rijke familie te gaan dienen. Opoe was niet sterk, had chronische astmatische bronchitis en in die tijd was daar nog weinig aan te doen. Van pufjes had niemand nog gehoord. Het enige wat we later regelmatig voor haar moesten meebrengen waren de homeopathische Drosera-pilletjes in zon klein bruin flesje. Maar ook dat was een lapmiddel. Ze sliep ook bijna halfzittend met een peluw en twee kussens . Ze was misschien lichamelijk niet sterk, maar ze wist het gezin in goede harmonie te houden. Diny en ik waren erg op haar gesteld. We hadden meer lieve opoes: opoe uut Barchem, later opoe uut Mossel( moeder van vader Hein), opoe Kornegoor (moeder van tante Hanna, de eerste vrouw van vader Hein) en opoe Bruins, eigenlijk de opoe van de Bijenhofjes uit De Wildenborch. Maar opoe Bijenhof was het meest eigen. Daar woonden we bij. Ze was er altijd! Die troostte je als je tandpijn had, gaf een kusje op de zere plek als je gevallen was en was samen met opa Bijenhof de grote steun voor mama toen ze alleen kwam te staan. Het gekke was dat een jaar terug opoe ter sprake kwam bij mijn andere nichtjes. Die hadden een iets ander beeld van opoe. Opoe kon ook dominant zijn en enigszins kritisch.. Wanneer ze in De Wildenborch met een verjaardag op bezoek kwam met de dresseerkar of koetsje was tante Janna wat nerveus, want stel je voor dat net vandaag de pudding klontjes had. Gerrie werd nog eens extra de nek gewassen. Die was al bruin van zichzelf. Stel je voor dat opoe zou zeggen:Wat is Gerrie zwat in de nekke. Zij woonden samen met opoe Bruins. En wat wij met onzeopoe hadden had zij weer met haar opoe. Ook Gerke had andere gevoelens bij opoe. Die trok weer meer met opoe Aartsen op die vlakbij woonde en waar ze vaak uit school naar toe ging. Zo zie je maar weer dat het voor iedereen anders is.
Ik kreeg deze week een paar leuke reacties in mijn gastenboek. Een buurmeisje van tante Jantje en ome Jan reageerde. Ze komt ook nu nog regelmatig bij tante Jantje. t Was dr ene van Dinkelman, zouden ze toen zeggen. Jannie vertelde dat haar vader enkele jaren jonger was dan ome Bram en dat hij eigenlijk door Dientjemeuje van Boevink was opgevoed, door opoe dus. Die had naast haar eigen gezin ook èchte belangstelling voor andere kinderen. Och het was ook maar een klein stukje van Dinkelman naar Boevink en andersom. Laat ik nu een foto tegenkomen van tante Mies met haar kalf en wat zien we in de verte? De boerderij van Dinkelman. Daarnaast was het ook erg leuk dat Myrthe reageerde, een kleindochter van tante Heintje en ome Koos. Dat is tr ene van Henk van Heintje en Koos uut De Steeg ie-j wet wel! Ze had met een paar nichtjes, dochters van Herman en Ineke, in het Ei gelogeerd bij ome Jan en tante Jantje en ze kan er na 25 jaar nog beeldend over vertellen. Myrthe noemde het het tuinhuis. Ja, het Ei, zo werd dat oude kippenhok genoemd, waar overigens nooit een kip in gezeten heeft. Datzelfde hebben wij met onze jongens midden in de winter van 82/ 83 ook gedaan. Het was een knus huisje. Tante Jantje vertelde dat ze er zelf ook een tijdje in gewoond hadden voor ze het huis De Bosheuvel konden betrekken. Wanneer je er door de deur binnenstapte was je ook meteen in de kamer. Opa vond dat geweldig. Hij moest later erg wennen dat hij eerst een paar deuren door moest plus keuken voor hij in de kamer was. Nee ik heb er zeker geen spijt van dat ik me op opas en Hermans geschriften gestort heb.
Ook dit is een speciale foto van de nog jonge familie Aartsen. Oom Sjoerd, tante Hermien met Gerke en Heiny. Heiny is maar 3 jaar geworden. Op aanwijzing van opoe hebben we heel wat bramen gezocht in de spoorsloot bij De Haar omdat dat zo bloedzuiverend zou zijn. Het was niet genoeg. Ook tante Aart speelde lang een centrale rol in het gezin. Je ziet het hier gewoon. Ze was en is een bijzonder energiek persoontje die heel wat werk in hun gezin en boven in de kleermakerij verzet heeft. Bij de verjaardagsfeestjes regelde zij alles. Toen opoe en opa 40 jaar getrouwd waren hebben we onder haar leiding een dansje uitgevoerd als een stel vlinders met van die gazen vleugeltjes op de rug. Nee dat vond ik minder, maar tegen tante Aart kon je niet in gaan. Ze regeerde de hele boel met vaste hand. Ze was bovendien een geweldige handwerklerares. Bij haar werd handwerken weer leuk. Ze leerde ons naaien i.p.v het verplichte breien met die stijve katoen. Bij warm weer kregen we zelfs les onder de appelbomen achter de lagere school. Je ziet hier ook een sportieve oom Sjoerd, die zomers vaak ging zwemmen en Gerke en mij de eerste beginselen van het zwemmen bijbracht in het "tweede bad". Bovendien ging hij in de weekenden met ons wandelen naar het Vordense bos... de "groenkopjes"- mannetjes eenden hebben immers mooie glanzende groene kopjes-- voeren. Ach... memories....
Uit deze foto spreekt een heel verhaal. Ik vermoed dat ik hier 5 jaar ben en Diny 3,5. Mama was hier nog alleen met ons. Uit heel haar wezen spreekt wat ze steeds zei: Ik heb jullie nog. Jullie zijn alles wat ik nog heb. De donkerste periode uit haar leven heeft ze net gehad en ze begint weer sterker in het leven te staan. Waarom ze voor deze foto naar de fotograaf is geweest? Joost mag het weten. Is het bedoeld als een nieuwe start: de eerste dag van de rest van haar leven? Eigenlijk zijn er nog verbazend veel fotos van moeders kant, waarvan we er veel aan oom Sjoerd met zn vierkante boxje te danken hebben. Standaard was zijn kreet: Kijk eens naar het vogeltje! De Haar was het ouderlijk huis van de familie Bijenhof en menig zondagmiddag kwamen tante Hermien en oom Sjoerd met hun kroost en vaak had oom Sjoerd zn boxje bij zich. Toch ook zijn er van vaders kant veel fotos. En dan te bedenken dat papa en mama beiden van eenvoudige komaf zijn, materieel gezien dan. Blijkbaar vonden beide families het belangrijk dat er fotos van verschillende periodes in hun leven gemaakt werden en niet alleen de trouwfotos. Van de Egginkskant zal het ook te maken hebben met de interesse voor de techniek van het fotograferen en het ontwikkelproces. Ik weet tenminste dat de neven Joop en Wim Groot Nuelend daar enthousiast mee bezig waren toen ze nog thuis woonden. Ik besef ineens dat Wim Harwig-- Wim van tante Riek-- ook prachtige foto's maakte, heel creatief. Ik ben er tenminste erg blij mee. Op deze foto draag ik de korenblauw met donkerblauw door opoe zelfgebreide rok met truitje. Diny een knalrood eveneens gebreide jurk met blauwwit ingebreide randjes. En beiden dragen we de witte zondagse strik. Door de week was voor mij de blauwe en voor Diny de rode gereserveerd.
De zussen Hermien en Coba, waarschijnlijk met neefje Jan Harwig.Wat zeg je me van die hoedjes?
Je hebt van die dagen dat je denkt: Morgen ga ik lekker in de tuin, boodschappen, vriendinnen bellen, opruimen! En soms is de energie wat minder, zit ik wat in gedachten, en beleef dingen van vroeger opnieuw. Het gekke is dat ik me vervelende dingen minder goed herinner, weggeblokt zeker, maar de herinneringen aan de mensen waar ik veel aan gehad heb worden dan duidelijker. Opa Bijenhof die een bepaalde rust uitstraalde, opoe Bijenhof die je troostte als je gevallen was of verdriet had. Mama die zo spontaan voor de dag kon komen, tante Hermien die altijd koffie of thee voor je klaar had en tante Riek waar je tot rust kwam. Gerrie met wie ik vreselijk kon lachen en samen En mijn grootvaders klok..is een heel oude klok zong. Diny waar ik mee kon lachen èn huilen. De afwas deden we samen al zingend. Ons eerste plaatje dat we samen kochten was: Twee reebruine ogen... Die keken de jager aan... en dat zongen we dan tweestemmig mee. Wanneer we in bed lagen sliepen we niet snel. Het was altijd nog donderjagen. Ik herinner me dat we zon lange kartonnen koker bemachtigd hadden en dan in bed daar doorheen kletsten en toeterden. Steeds ma onder aan de trap: Deerns gao slaopen. Jao jao, riepen we dan, maar dat ging natuurlijk niet. Pas wanneer ze met: Mot papa soms bi-j oele kommn? begon, dan hadden we de schrik te pakken, want dan werd het menens. In mijn herinnering onweerde het veel vaker dan nu. Bij de eerste bliksemschicht stond Diny meestal al naast ons bed: Hetty dr uut onweer. Het moest wel heel hard gaan voor ik er uit kwam, want ik sliep vast. Opoe zat dan al lang en breed beneden aan tafel:Neet bi-t raam, nee ok neet bi-j de schosteen nee nee ok niet bi-j et stopcontact as tr es een vuurbal kump, want ... Nee Johan( opa) niet naor buten gaon, t geet nog völs te hard oeoe weer zon klap foi toch foi toch. Heb iele wel wat an de veute en de jas an? Het was altijd een heel spektakel. De petroleumlamp stond klaar voor als het onweer op de draod sloeg want dan was alle electra in één keer uit. Wanneer het wat rustiger werd in de lucht ging pa buiten poolshoogte nemen en zei wanneer we weer naar bed konden gaan. Ach een beetje mijmeren . Moet af en toe kunnen.
Vanaf mijn teenerleeftijd had ik regelmatig briefcontact met opa. Vaak ging het over boeken of gedichten die we beiden mooi of juist niet mooi vonden. Ook nadat Wim en ik getrouwd waren ging dat door. Hij was het eens met mijn keus en dat liet hij merken ook. Zijn brieven zijn, vind ik, zo bijzonder dat ze eigenlijk bedoeld zijn voor een breder publiek. Daarom, en ik ben in de gelegenheid, volgt hier zo'n speciale brief.
13-10-71
Lieve kinderen,
Ik begin dan nu aan een brief aan jullie. Eerst over dat dikke boek: Soldaat van Oranje. Een heel eerlijk boek, interessant om te lezen, maar voor mij houdt daar alles mee op. Zeer toepasselijk lees je op elke bladzij het woord godverdomme. Dat woord kàn voor een stervende soldaat een gebed zijn, maar in dat boek is dat geen gebed, vrees ik. Door de Duitsers te verdoemen is het noodzakelijk dat je in elke Duitse jongen niets ziet dan het symbool van een macht die inderdaad verdoemeniswaardig is. En om dat te kunnen volhouden moet je hem kunnen haten wat altijd een tweesnijdend zwaard is. Maar als ik in die jaren met Duitse jongens sprak dan was het altijd: Was müssen sie, anders worden ze voor de muur gezet. Op zichzelf was dat laf, maar we moeten niet vergeten dat niet elke soldaat een martelaar hoeft te worden. En wie was nu de eigenlijke schuldige? Hitler schijnbaar. Maar het Duitse gewone volk zèlf. Hadden zij niet uit tienduizenden kelen: Sieg Heil gebruld dan was Hitler niet zo verdwaald. De jongens konden nu wel zeggen: Was müssen sie, maar zij waren er zelf de schuld van. Zo verging het vroeger keizer Wilhelm ook. Hij heeft in zijn boek zijn hofhouding, zijn generaals aangeklaagd als de ware schuldigen van de eerste Wereldoorlog. Hij, als 19 jarige jongen tot keizer gemaakt, alles had voor hem geknikt. Dat was zijn val geweest en dat was ook de val van Hitler geworden. Mensvergoding en de straf kregen ze thuisbezorgd. Ja, nu verwenst de Duitser Hitler naar de diepste hel. Fout. Of zij er van geleerd hebben moet de toekomst uitwijzen. Of zij het op de een of andere manier het nog van het geweld verwachten zullen zij en elke regering weer bedrogen uitkomen. Ik heb het in een visioen gezien. Ik begreep die symbolen helemaal niet, maar die kalme jonge man die dan altijd naast me staat, gaf me in een paar woorden uitleg. Dat boekje Peper en Zout, prachtig man! Dat boekje Liefde heb ik met gemengde gevoelens gelezen, dat moet ik nog eens lezen voor ik weet wat ik er aan heb. Dit had ik al geschreven met de pen, nog beter te lezen dan met mijn getik
Het vertalen en uitwerken van de boekwerkjes van opa Eggink en ome Herman en het plaatsen ervan op de website heeft behalve het plezier dat ik er zelf aan beleef, nog meer leuke kanten. Ik heb hierdoor regelmatig contact met verschillende van de Amerikaanse tak van onze familie, zoals Harold, Luella en Curtis en Berdena, maar ook met mensen die hun stamboom aan het uitzoeken zijn en bv nazaten van de Levenkamps zoeken in de USA. Ook een Nederlandse Eggink zocht contact, maar bleek van een andere tak te zijn nl die van Oolde afstamt. Erg leuk was het dat iemand het over zijn oma Johanna Hendrika Eggink had, maar zelf anders heet. Ik dacht al dat zal wel geen familie van ons zijn want tante Hanna heeft alleen Anton en die heeft alleen dochters. Laat deze Harry nu een zoon van Jozien uit De Steeg zijn en die Johanna Hendrika, waar hij zelf naar vernoemd is, is dus zijn oma en onze tante Heintje. We hebben al fotos uitgewisseld. Harry is al ver met het uitzoeken van onze familiestamboom en heeft allerlei wetenswaardigheden achterhaald. Hij heeft zelfs het krantenartikel weten te vinden waarin het ongeluk van papa Hendrik Jan en tante Dina in 1937 vermeld wordt en waarbij tante Dina overleed. Ook met Jozien heb ik al mailcontact en ben nu op de hoogte van haar kinderen en kleinkinderen. Dat ze vrijwilligster is bij het Zorgcentrum in Rheden verbaast me niks. Mama had altijd al veel respect voor Jozien omdat ze zo flink was bij het helpen in het gezin van tante Heintje en ome Koos.
Die avond poetst Hank zijn èn mijn schoenen in army style. De volgende dag heeft hij inspectie en gaat daarom vroeg naar bed. De inspectie verloopt naar wens en Hank neemt ons mee naar Nederland, gelukkig in de auto mat airco van Irene. Irene kan niet mee. Haar vakantie heeft ze opgebruikt tijdens het bezoek van haar broer Jerry. Het is prachtig om onderweg al die wijnvelden te zien. Eenmaal in Nederland aangekomen zet Hank mij af bij de Voortmans en gaat zelf met moeder naar Anton Voortman. Wat later ga ik ook naar hen toe en kijken wat interessante dias. Joop Groot Nuelend is er ook en Anton en Jopie dicussiëren samen over allerlei uitvindingen. Charlie zou goed bij deze twee passen. Anton verhuurt zijn land aan een boer die er suikerbieten op verbouwd en krijgt daar 2400 per ha voor. Anton verkoopt ook vee voor boeren in de omgeving en houdt zelf ook vee in zijn weilanden dat hij in het voorjaar koopt en in het najaar weer vèrkoopt. De mais die hier verbouwd wordt is allemaal voor kuilvoer bedoeld. Omdat Hanna een flinke kou gevat heeft brengt Hank ons nu naar Jan en Jantje, maar eerst gaan we kijken bij de boerderij waar ik opgegroeid ben: De Boschkamp. Nu woont er een arts. De buitenkant is vrij origineel gebleven maar binnen is het anders ingedeeld. Met Jan ga ik dan een bezoekje brengen aan het hoofd van de Chr School in De Wildenborch. Mn bedoeling is om één dezer dagen dias te laten zien in de kapel waarbij ik mijn verhaal kan vertellen. Er wordt een afspraak voor volgende week vrijdag gemaakt. Die avond bij Jan en Jantje is ook Jantjes broer Evert en Gerritje bij hen. Gerritje heeft een paar wollen wanten voor me gebreid met het motief van de echte Grolsche wanten. Ik had graag een achtkastelen tocht willen maken met de koets maar de ene dag was Frank Bloemendaal jarig en de andere dag moet Bennie zelf zingen met zn mannenkoor. Daarom rijden we een gedeelte ervan met Jan, gewoon met zn auto. Die zondag ga ik met Hendrik Jan naar de kerkdienst in de Kapel in de Wildenborch, terwijl Nettie met Bennie en Erna naar Bronckhorst gaan om dat kleinste stadje van Holland eens te bekijken. Dan gaan we ook naar Wim Groot Nuelend die in Doetinchem woont en een goede baan bij Philips heeft.Samen met gerrit Voortman zoeken we Henk Bruger, de zoon van Jozien en Dolf Bruger. Drie jaar geleden verbleef hij tijdens een studie uitwisseling bij Harold. Ik geloof dat deze jongen later geemigreerd is naar Australie om boer te worden, trouwde daar en wat later las ik enkele interessante brieven van hem. Een jaar geleden kwamen ze terug naar Holland voor de 40 jarige bruiloft van z'n ouders. Z'n vrouw sprak nog geen Nederlands, maar later kregen we een brief in het engels van hen.
Herman vertelt verder over alle bezoeken die hij aflegt. Hij gaat naar Jantjes nichtje Janet die met een boer getrouwd is dichtbij. Hij geniet duidelijk van alle belangstelling voor zijn bezoekjes. Bij Anton Voortman zou er een vliegdemonstratie zijn met een klein vliegtuigje maar dat ging vanwege de regen niet door. Met Hank samen gaat hij nog zn vroegere buren opzoeken Johan Braakhekke. Die vrijdagavond hield hij in de Wildenborchse kapel de lezing over hun verblijf in Arizona met dias en vertelt over zijn leven in Amerika. Er waren 90 bezoekers zodat Jopie eerst nog een groter scherm moest ophalen. Hank gaat nu weer naar Duitsland voor zn werk en er worden nog heel wat familie bezoeken afgelegd. Aan het eind van de 7 weken vakantie komt de hele familie nog eens bij elkaar in Almen bij De Hoofdige Boer en dan moet er gepakt worden. Met drie autos gaan ze op weg naar Schiphol, Groot Nuelend, Voortman en pa Eggink, waar ook broer Bram met Betty zijn om Herman en Nettie uit te zwaaien. Jammer dat er nog geen Hello Good Bye is, anders zou het nog een heel verhaal kunnen worden. Samen drinken ze nog koffie en dan is het tijd voor shaking hands, zoals Herman dat steeds weer noemt. Nadat in Chicago de passen gecontroleerd zijn wordt er gevraagd of ze planten of zaden bij zich hebben. Nee dat hebben ze niet. Een vorige keer had Nettie bij zon controle in New York gezegd dat ze aarde van een molshoop bij zich had en dat mocht mooi niet ingevoerd worden. Daarna is het nog een klein stukje naar Minneapolis waar ze met open armen ontvangen worden door Berdena, Curtis en Pam. De cadeautjes worden overhandigd en Pam laat haar nieuwe witte konijn zien, waar ze helemaal weg van is. De volgende dag brengt Curtis hen om half 2 naar de Greyhound en die brengt ze in 5,5 uur naar Worthington waar kleindochter Charlotte hen opwacht en thuis brengt. Ze hebben zeven weken zonder problemen in Duitsland en Holland doorgebracht en zullen zich deze tijd als bijzonder prettig herinneren.
Met Bennie en Erna naar Worms... naar Hank en Irene
De druk bevaren Rijn bij St Goar.
De weg naar het huis van Hank en Irene in de buurt van Worms is nogal lastig te vinden en we moeten geregeld de weg vragen tot iemand aanbiedt om voor ons uit te rijden. De mensen zijn hier erg behulpzaam. De autos uit Holland kun je herkennen aan het teken NL aan de achterkant net als de Duitse autos ook een eigen kenteken hebben. We vinden Hank en Irene bij het zwembad in hun tuin. Die nacht slapen Bennie en Erna op een luchtbed in de voorkamer. Dat is echt een uitvinding. Hank zorgt de volgende morgen voor een ontbijt want Irene heeft die nacht gewerkt en slaapt nog. Na het ontbijt kijken we naar Hank en Bennie in het zwembad. Dan gaan ze een lange wandeling maken, maar daarin ben ik niet meer geïnteresseerd en blijf lekker thuis om te lezen. Na de wandeling gaan we aan de koffie, maar er is ook bier en cider. Als Irene wakker is gaan we weer om het zwembad in de tuin zitten en vermaken ons prima terwijl Hank en Bennie opnieuw allerlei capriolen in het water uithalen.
De volgende morgen gaan Erna en Bennie pakken en gaan weer naar huis en wij gaan samen naar de dienst in de kapel. Aan het begin van de kerkdienst worden er handen geschud en de gasten voorgesteld. Er is ook een speciaal onderdeel voor de kinderen. Als voorbeeld gebruikt de reverent kleding die na het strijken er veel beter uitziet, wat nodig is om eerbied te hebben voor God en de mensen. Het kinderkoor zingt mooi net als het volwassen koor van militairen. Nadat we s middags wat gerust hebben neemt Hank ons mee voor een wandeling langs de rivier de Rijn. We zien de boten stroom opwaarts naar het zuiden varen en we kunnen ze net niet bijhouden met lopen. Ook ontdekken we velden met wijndruiven die met plastic bedekt zijn om de vogels er vandaan te houden. In de morgen horen we zelfs geweerschoten, die bedoeld zijn om de vogels weg te jagen. De wijnoogst begint in oktober en iedereen die maar op zn benen kan staan kan een baantje krijgen bij de wijnoogst. Irene komt die morgen om 9 uur thuis en Hank heeft het er met ons over om met ons terug te gaan en dat hij dan ook graag mn geboorteplek zou willen zien en een foto van de boerderij De Boschkamp maken. Terwijl Hank zn vervanging in orde maakt doen wij wat boodschappen, schrijven wat brieven, ook één voor de verjaardag van Heintje. Hank neemt ons allemaal mee uit om in het militaire restaurant te gaan eten. Het is er self service, smaakte prima en het kost slechts 2 dollar per persoon. Hank en Irene gaan weer aan het werk en wij vermaken ons opnieuw met een wandelingetje langs de Rijn en zien een rijnaak een hele lading John Deere tractors vervoeren. Er zijn veel gezinnen die aan boord wonen en er gewoon de was aan de lijn hangen op het dek. Sommige hebben motoren of fietsen aan boord of zelfs een stationwagen. Vanaf en naar Rotterdam, de grootste zeehaven van Europa, wordt van alles vervoerd, graan maar ook stenen die gebruikt worden om o.a. de kribben in de rivieren in Holland te versterken. We vinden dit prachtig om naar te kijken. Netties verjaardag vieren we en ze krijgt heel wat felicitaties, waaronder die van m'n zussen Jo en Hanna en een dikke brief, precies op haar verjaardag, van Luella en Harold. We genieten die dag van de mooie stad Worms. Ik koop voor Nettie bloemen voor haar verjaardag, maar die laten we achter voor Irene die een paar dagen geleden haar verjaardag al vierde. Hank komt thuis om met ons te lunchen. Irene komt thuis na dat ze 2 mijl hard gelopen heeft als lichaamsbeweging, neemt een douche, stapt in haar militaire uniform en vertrekt weer snel naar haar werk om vrouwelijke militairen allerlei instructies te leren , 50 km vanaf Worms. Opnieuw gaan we na ons middagslaapje weer naar de rivier en zien nu suikerbieten uit een treinwagon in een schip geladen worden. In dit voorstadje van Worms zijn de straten erg smal en we horen een conversatie die twee vrouwen vanuit hun bovenramen ieder aan een kant van de straat met elkaar voeren. Ik kan ze verstaan en probeer een gesprek in mijn Achterhoeks en dat lukte aardig . Een andere vrouw begint ook tegen ons te praten en ik zeg ook Gutentag. Ze vraagt ons hoe oud we zijn. Ik vertel dat Nettie 72 is en ik 78. Dan wijst ze op zichzelf en zegt : 82. Ze stak hierbij eerst 8 vingers op en daarna 2 om er zeker van te zijn dat wij haar begrijpen. Dan wijst ze naar Nettie die een lange broek draagt en zegt: too fat. En daarna op mij en zegt opnieuw : too fat. Dan zegt ze tegen mij :Ik ben 82, maar niet too fat. Zij draagt een gewone jurk, net als de meeste Duitse vrouwen.
Over Urk, de Flevohof èn Hanna en Gerrit in de boomgaard.
Groot Nuelend haalt ons van de trein, was er al binnen 5 minuten en brengt ons naar Ben en Diny Wagenvoort. Diny is een dochter van mijn boer Hendrik Jan die na een motorongeluk overleed. Die avond komt ook Johan Eggink om zn fotos van hun vakantie te laten zien. Het valt me tegen dat ik veel vrouwen in Nederland sigaretten zie roken. Diny laat het kistje zien dat Hendrik Jan gemaakt heeft en in 1932 aan vader meegegeven had voor ons en dat Hein vorig jaar weer mee terug genomen heeft. Diny stelt dat erg op prijs. Ze hebben drie jongens en een 12 jaar oude jachthond, die aan één oog blind is. Zij brengen ons s avonds weer naar de Groot Nuelends. Zondags gaan we naar de Gereformeerde kerk, waar niet zon hoog plafond met echo is als in de oude NH kerk. Er moeten stoelen aangesleept worden, want deze ongehuwde dominee Zijlstra is meer een soort evangelist en trekt veel mensen. Ik zou hem wel vaker willen horen. s Middags komt Reinie Groot Nuelend met zijn gezin en koets met een Fries paard voor ze een rit gaan maken. Ik moet van hem even op de bok komen zitten voor een foto. Reinie heeft het vak van zijn vader overgenomen als veehandelaar bij de Coöp om koeien te kopen in bv Friesland en ze in deze streek te verkopen. Veel boeren gaan nu ook over van de kleinere roodbonte koeien naar de grotere Holsteiners. Met de familie van Nettie in Ede gaan we op bezoek in Urk, een voormalig eiland maar nu een deel van de Noordoostpolder, en zien daar nog mensen in hun mooie klederdracht. Nettie koopt een lepeltje voor haar verzameling en op de terug weg brengen ze ons weer naar de Voortmans. Daar eten we met zn allen waarna de familie uit Ede weer terug gaat naar huis. We zien Gerrit gras maaien met een grasmaaier, waarbij alle gemaaide gras in een zak geblazen wordt, die hij daarna leegt in een vuilniston. De volgende dag gaan we weer bezoeken afleggen, maar Gerrit en Hanna hebben de koeien in de boomgaard gedreven en moeten nu eerst opletten dat die niet aan de appelbomen gaan vreten. Iedere morgen mogen die daar een paar uur in tot het gras weer op is. En... Gerrit en Hanna blijven erbij. Daarna gaat het naar Oldenbroek naar de fam. Schut en van Dam en met drie autos vertrekken we die middag naar de Flevohof in de polder, die vroeger een deel van de Zuiderzee was. Het lijkt er wat op Disneyland in Californië bloemen, gebouwen met alles er op en er aan, kleding, machines en alle soorten dieren waaronder koeien, ja ook Holsteins, en een zeug met biggen. We kunnen met een treintje gratis het hele terrein rond. Die avond gaan we naar de oudste zoon van Dika en Hendrik Jan Kettelarij, die dichtbij de Voortmans woont. De jongens van Jan en Gerry gaan elke dag op de fiets naar de technische school in Deventer Jan werkt bij een Wegenbouwbedrijf en legt o.a fietspaden aan. In zijn vrije tijd heeft hij vele hobbys en gebruikt de gereedschappen van zijn vader. Ook hebben ze een stel prachtige goed afgerichte Lithouwse paarden, een kruising tussen een groot Zweeds ras en de inheemse kleinere Zhemaichu paarden. We hebben een heel gezellige avond en wanneer we thuis komen ligt de hele familie al in bed en de sleutel zit gewoon in de deur. De volgende morgen om half 7 horen we de koeien al in de boomgaard. Opnieuw ontbijten we alleen met Bertha omdat Gerrit en Hanna bij de koeien in de boomgaard zijn. De mais is al op de akker verkocht voor 1800 per ha en dan moeten ze het zelf nog inkuilen. Gerrit brengt ons naar Groot Nuelend, want Erna en Bennie zullen ons naar Hank en Irene in Duitsland brengen.
Herman vertelt verder over al de bezoeken die hij aflegt, de koeien die hij ziet, de mais op het land en de mensen die hij ontmoet. Ze bezoeken ook Herman Middelkoop die de farm van zijn ouders heeft overgenomen, drinken thee met hen en hun beide dochtertjes, een heel prettig bezoekje. Herman is de enige van de vijf jongens van Koos en Heintje die interesse in boeren heeft. Ze bezoeken de Posbank met zijn mooie uitzicht en al zijn vakantiegangers en op de terugweg gaan we in Brummen bij Heintjes zoon Hendrik Jan aan. Die is timmerman en werkt in Arnhem. Als kleine jongen groeide hij een poos op bij de Voortmans, maar toen hij na een tijdje zn eigen vader niet meer herkende namen ze hem weer mee terug naar de andere kinderen. Over Nettie vertelt hij niet veel meer dan dat er steeds maar geshopt wordt met alle vrouwelijke familieleden. De Voortmans gaan meedoen aan een koetsentocht vanuit Hengelo en hebben hun koets èn paard al in Vorden bij Groot Nuelend gestald. Herman beschrijft de mannen met hun zwarte slipjassen en gestreepte broeken en de dames in hun formele old style kleding. Er zullen meer dan 100 koetsen mee doen aan deze tocht. Herman merkt op dat de zondag hier veel voor dit soort speciale attracties gebruikt wordt. Opnieuw roemt hij de bloemen- en groentetuin bij Heintje en hun dieren: de pony, wat vaarzen en een paar schapen. De volgende dag staat een boottocht op het programma. De bedoeling is om vanuit Zutphen met de familie naar Urk te varen. Bij Zwolle moeten ze wachten voor een brug en daardoor komen ze niet verder dan Kampen. Daar bezichtigen ze de kerk en omgeving. Herman vond het een geweldige dag. Alleen werden sommige mannen wat te lollig na het drinken van alcoholische versnaperingen.
We gaan ook een paar dagen naar Sjoerd en Hermien Aartsen die 7 jaar geleden samen met Hein en Coba bij ons waren. Coba was de vrouw van mijn broer Hendrik Jan die na een fataal motorongeluk overleed. Ze trouwde later met Hein, maar ze overleed drie jaar geleden aan kanker. Bij hen zien ze een prachtig tv programma over het eiland Texel met zn speciale schapenras en daarna een documentaire over het gevaar van alcohol. De avond werd helemaal interessant door een film over Israel en het leven van Jezus en Johannes. Johan Aartsen komt ook en vertelt dat hij een uitje heeft georganiseerd naar de Witte Wievenkoele in Zwiep. Dat staat voor de volgende dag op het programma.
Dan is het tijd voor Friesland en we vertrekken de volgende ochtend met Hendrik Jan Groot Nuelend naar Leeuwarden, met als tussenstop Staphorst. Zo komen we bij de Talsmas. ook hier bewonderen we de vaarzen, koeien, zwarte Afrikaanse ganzen en alle soorten eenden en zelfs pauwen. We hebben ooit bij de Levenkamps onze eerste pauwen gekregen. Die hielden ze omdat het hen herinnerde aan de pauwen bij kasteel De Wildenborch waar ze dichtbij hadden gewoond. Op de boot naar Vlieland vraagt een man die voor me zit hoe ik heet. Ik vertel dat ik Herman Eggink heet. Daarop vraagt hij me of ik ook een Johan Eggink ken en ik antwoord dat dàt mijn vader was. Hij vertelt dat hij verschillende artikelen van hem gelezen heeft. Zo is hij zelfs in Friesland bekend geworden. Op Vlieland worden er fietsen gehuurd, alleen Nettie en een paar andere dames kunnen niet fietsen en nemen een taxie. We maken een fietstochtje van 1,5 uur wat voor mij al behoorlijk lang is. Terwijl ik van een duin af rijd gaat het even wat te hard en te kort door de bocht en kom in een gat terecht en daar lig ik. Gelukkig zijn de fiets noch ik gewond. Het huren van die fiets kost 5, maar de taxi was schrik niet 45. Op de terug weg na een heerlijke diner met vis aan boord komen we weer terug in huize Talsma. Daar zijn de kinderen bezig hun kalveren te wassen voor de show van de volgende dag. Die volgende morgen op de show bekijk ik de kalveren en denk: wanneer ik de jury was zou ik die licht gekleurde kiezen. En die werd het de Kampioen. De kalveren van de Talsma kinderen kregen allemaal een eerste prijs. Terug naar Vorden gaan we met de trein dat ons slechts 22,50 kostte en 1 uur en 45 minuten duurt. Ik kan iedereen aanraden om reizend in Europa voor de trein te kiezen.
Foto's zeggen soms meer dan woorden. Lori Mehmen maakte deze foto van een tornado in Orchard, Iowa op 8-6-2008. Zes mensen kwamen om het leven en er was veel schade aangericht. Bron VWKweb.nl
Na een bezoek aan deze grote Coöp. gaan we een bedrijf met 450 mest kalveren bekijken. Ze beginnen met kalveren van een week oud die gekocht worden voor ong. 235. Ze krijgen de eerste 2,5 maand een melkvervanger, maar ook met mais en bijgevoegde proteïne, meest sojameel. Ze worden wat later in hokken met zn zessen gezet en later in grotere. Als ze 600 650 lbs wegen worden ze verkocht voor 3,40 als ze 14 maanden zijn. Deze familie Haverkunst met vier grote kinderen werkt goed samen. Deze familie heeft ook nog 4500 van een zwaar soort kippen en de mais van deze familie is net zo of nog beter dan de mais in Iowa. We zijn nog steeds bij Hein Eggink. Hein en ik willen op de fiets naar Groot Nuelend om Hendrik Jan te vragen of hij ons op zijn marktdag mee kan nemen naar Friesland. De Talsmas hebben plannen om met ons naar Vlieland te gaan. Ik ben doodsbenauwd als we door die nauwe straten van Vorden fietsen en de autos vlak langs ons heen rijden. Ik vraag Hein om alsjeblieft terug te gaan en het fietspad iets verderop te nemen. Wanneer we weer terugkomen bij de beide dames zij die allebei zo moe als wat. Ze waren met zn beiden twee keer naar het dorp op en neer geweest. We gaan die avond naar de Peynenburgs, Gerritjes zuster en haar man in Warnsveld. Die waren met Hein en Gerritje vorig jaar nog bij ons op bezoek nadat ze eerst familie van hen bezocht in Des Moines hadden.
--De eerste nacht dat ze bij ons waren, trok er een storm over Sibley. Die tornado vernielde die nacht drie gebouwen bij onze buren, een halve mijl bij ons vandaan. Ook aan de machines van Harold die 1 mijl verderop woont was grote schade. Leroy had die nacht in een tractor geslapen en was wakker geworden van het schudden en hij vertelde dat het net leek alsof hij weggeblazen werd. Hij kwam bij ons om ons te waarschuwen en riep dat we naar beneden moesten gaan. We riepen onze gasten niet omdat die moe waren van de lange reis. Maar mrs Peynenburg, Gerritjes zuster, vertelde die volgende morgen, dat ze die harde storm wel gehoord had en op een hoek van het bed was gaan zitten met alle waardevolle papieren in haar handtas onder de arm geklemd en had gedacht als we weggeblazen worden hou ik die tas in elk geval vast. We hadden geluk dat die storm vlak langs ons heen raasde. Er was nog wel een stuk dennenboom afgescheurd.--
Peynenburg laat ons een kudde schapen, die gedeeltelijk ook nog van hem is, zien terwijl de dames gaan winkelen. Hij heeft pas een stamboekram verkocht voor 1200. Mijn broer Jan had al eens een paar ooien van hem gekocht en verkocht de lammeren later weer aan hem. Hij kan goed schapen scheren en mollen vangen. Nu is hij gepensioneerd.
--Toen ze bij ons waren zag hij onze hond met een ruwe smerige vacht lopen en vroeg of ik geen schaar voor de schapen had. Die had ik nog omdat ik vroeger ook schapen had en met hulp ven Hein die de hond vasthield ontdeed hij hem van zijn ruwe dikke bos haar, maar knipte niets bij de kop weg. Toen ze de hond los lieten rende die naar de koeien. Die schrokken zich een ongeluk omdat ze dachten dat het een vreemde hond was. Ook de pauwen schrokken van deze vreemd uitziende hond. Peynenburg gaf me ook een mollenklem die hij gebruikte voor het mollenvangen, maar ik ving er niets mee. Harold zag een keer een mol boven komen bij zon zwarte molshoop en schoot hem. Nooit geen last van mollen meer gehad.--
Coöperatieve Werktuigen Vereniging MEDO te Vorden op de plek waar vroeger de zagerij van Hendrik Jan was.
Nu logeren we bij Jan en Jantje en gaan op bezoek bij een 87 jaar oude buurvrouw. Vroeger kwam ik altijd bij hen om de krant te ruilen. Ze heeft tot haar 80e een bril gedragen maar nu kan ze weer zonder bril de krant lezen en borduren. Op de fiets ga ik nog bij een paar schoolvrienden langs, wat gemakkelijk gaat op de nu geasfalteerde wegen, maar wat is het lastig in de bochten en wanneer je gepasseerd wordt door autos! Nettie gaat graag met Jantje naar Vorden om even te winkelen. Ook bezoeken we Jantjes familie. Die zondag ga ik met Jan en Jantje in Barchem naar de kerk. Nettie blijft intussen bij Dika waar we na de kerk koffie gaan drinken. Bij Dika ontmoeten we ook Ineke en haar man Jan èn haar beide dochters. Ineke en Jan werken beiden op een drukkerij in Deventer. s Middags gaan we naar De Jaeger zoals de boerderij genoemd wordt waar vader Eggink geboren is. Harrie en Riek Eggink wonen daar nu. Ze willen in oktober naar de 40jarige bruiloft gaan van hun broer Antoon en Bertha in Indiana en moedigen ons aan om daar ook heen te gaan. Harrie heeft een kleine boerderij en doet met zijn Ford tractor allerlei werk voor andere boeren. Ook ga ik de volgende morgen naar neef Herman Jansen. Zijn vader was mijn zondagschool onderwijzer. Dat boeide me zo dat ik dat later ook wilde gaan doen, maar de Engelse taal weerhield me er van. Totdat ik gevraagd werd als hulp door mrs. Zorgdrager en om haar een plezier te doen ging ik op haar voorstel in en ben 30 jaar gebleven als zondagschool onderwijzer. Dan ga ik naar buurman Dinkelman en naar Kaemingk, die beiden een mooie kudde Holsteiners hebben. Ook schoolvriend Willem Norde zoek ik op. Die heeft ons ook met een bezoek vereerd net toen we op de District Show waren met onze Holstein koeien. Hij heeft zelf twee broers in de USA wonen die hij had opgezocht. Het is wat kil en koud, maar zodra ik een trui aantrek zet Jantje meteen de kachel hoger. Nu gaan een paar dagen bij Hein en Gerritje logeren. We bezoeken Heins zoon Henk en Anneke in hun nieuwe huis in Lochem. Ze zijn nu 7 jaar getrouwd en hebben nog geen kinderen. Die zullen ze later nog krijgen, maar trekken nu veel op met de kinderen van Hetty en Diny. Nu ook is er een kleine jongen van Ben en Diny bij hen en die nemen we mee terug naar zijn ouders. De kinderen dragen hier net zulke overals als bij ons. Deze zondag gaan we niet naar de kerk, want we gaan met Hein en Gerritje naar Hetty, Cobas oudste dochter, in Hengelo. Haar man Wim van der Kolk werkt bij Stork als kwaliteitsambtenaar. Hij kwam net terug uit de kerk. Hetty was thuis om een big dinnervoor te bereiden. Ben en Diny Wagenvoort waren er met Hettys verjaardag geweest en hadden één van de jongens daar laten logeren en die brachten we aan het eind van de middag weer hen toe. Ben is docent wiskunde aan het Baudartius Lyceum in Zutphen en rijdt iedere dag op de fiets in een half uur van Vorden naar Zutphen. Zo krijgt hij zijn lichaamsbeweging wel. Hij èn Diny zijn grote liefhebbers van paarden en hebben er zelf ook één, die bij Johan op De Boomgaard loopt en een veulen heeft.
De Cooperatieve Zuivelfabriek in Vorden--1894-1986-- werd in de volksmond de Botterfabriek genoemd. Vader Hein heeft jarenlang een bestuursfunctie gehad.
!982Een bezoek van 2 maanden aan Duitsland en Holland
De winter van 1982 begint vroeg in december 81 met veel sneeuw dat de grond bedekt en in het voorjaar pas smelt zodat het smeltwater regelrecht de grond ingaat. Dat is uitstekend voor de oogst. De aardappelen die in de grond zijn blijven zitten toen de eerste sneeuw kwam beginnen gelijk te groeien. De winter van 1982 èn die van 1936 hebben veel met elkaar gemeen. Alleen in 1982 hebben we machines om de sneeuw weg te blazen. De sneeuwhopen zijn zo hoog dat we John Steen in moeten huren om de weg sneeuwvrij te blazen, om er voor te zorgen dat de melkboer met zijn melktruck bij de melkstal kan komen. Met veel moeite kunnen Harold en Leroy nog een sneeuwblazer te pakken krijgen bij een dealer in Sanborn. De provincie kan het niet redden om met haar twee sneeuwblazers de wegen open te houden. Met zoveel sneeuw wordt het ook een koude winter die erg veel brandstof kost, maar door de sneeuw zijn er ook weinig waterleidingen bevroren. Het ploegen en zaaien is door al die sneeuw ook veel later omdat de grond nog te nat is om te bewerken. Leroy koopt in mei een dubbele garage die hij met hulp van Charlie en een goedkope verhuizer verplaatst naar de plek waar onze oude garage stond. Het kippenhok ernaast wil hij later voor de kalveren gebruiken. Leroy huurt onze farm voor 100 dollar per acre, redelijk goedkoop. Doordat president Carter de export van graan naar Rusland stimuleerde werden de graanprijzen laag, maar onder president Reagan worden die weer hoger. Deze zomer is erg goed voor de oogst. De haver is uitstekend net als de soja bonen. Maar doordat de mais laat werd geplant doordat het te nat was, levert die niet zoveel op als het jaar ervoor.
We hadden opnieuw bezoekers uit Holland gehad en besluiten tot een tegenbezoek en willen tegelijk ook Hank en Irene opzoeken. Ik had vroeg willen gaan maar Nettie is betrokken bij de 4 H en de County Fair en wil wachten tot die Fair voorbij is. Na een vlucht van 6 uur en 15 minuten vanuit Minneapolis naar Amsterdam komt daar de zon net op en onze familie wacht ons op met twee autos en wat later komen we bij de Voortmans in Eefde aan met de koffie. Daarna gaan we naar Groot Nuelend waar Jan en Jantje met zus Dika binnen komen stappen. Hendrik Jan neemt ons mee naar het kasteel Vorden dat nu is veranderd van bestemming en gemeentehuis is geworden. Net als veel andere kasteelbaronnen kunnen de eigenaren van kasteel Vorden de belastingen niet meer opbrengen en gaan veel kastelen over in andere handen, vaak in die van het Geldersch Landschap. De mais en de bloemen staan er net als in Iowa overal goed bij. Bij het wisselen van dollars voor Nederlands geld krijgen we 2,75 voor een dollar. Daarna bezoeken we mijn zuster Heintje. Nadat haar eerste man Koos van Middelkoop veel te jong overleed, is ze nu getrouwd met Gert Jansen, een weduwnaar zonder kinderen. Ze hebben een mooie boerderij met een prachtige bloementuin. Zondag in de eeuwenoude N.H.kerk in Vorden kan ik niet goed verstaan wat er gezegd wordt door het hoge plafond en de echo. Deze oude kerken hier hebben geen mogelijkheid voor een keuken of om maaltijden te verzorgen. We drinken koffie in een gebouw aan de zijkant naast de kerk. We bekijken met de Groot Nuelends een koetsentocht in Zelhem. De volgende dag neemt Gerrit Voortman, die met mijn oudste zuster Hanna getrouwd is, ons mee de polders in en naar een tentoonstelling met allemaal landbouwwerktuigen. Het graan in de polders staat er prima bij en er wordt ook veel melkvee gehouden. De volgende dag maken we een mooie rit met koets en paard door de bossen. Midden in een losbarstend onweer komen we thuis. Het slaat in op de tv en bij een naaste buurman is het op de wasmachine geslagen. Bij de Groot Nuelends wordt een grote familiebijeenkomst gehouden. Hein en dochter Diny moeten wel even weg om te melken en te voeren op De Boomgaard omdat zoon Johan op vakantie is, maar wat later komen ze weer terug. Bennie Bloemendaal laat ons dias zien van hun bezoek aan Canada en dias van Dika die ze heeft gemaakt toen ze haar dochter Eefje opzocht in Mexico. En.... er worden plannen gemaakt voor een meerdaagse tour met elkaar.
Vorig jaar waren we een paar dagen in Antwerpen.
Coöperatieve Werktuigen Vereniging MEDO te Vorden op de plek waar vroeger de zagerij van Hendrik Jan was.
