Wanneer we net aan de Kuifmees wonen, bekijkt Gerhard de bovenramen van de buurt met een kritische blik en ziet dat daar geld mee te verdienen is. Hij bouwt nu z’n eigen klantenkring op als glazenwasser van de buurt. En ik moet zeggen: hij is trouw. Iedere 5 weken meldt hij zich. Hij heeft daar een speciale outfit voor.

De bodywarmer die Anneke voor hem maakte gaat aan, een heel apart petje gaat op en er wordt een shagje gedraaid. Dan neemt hij de ladder op de schouder en zo gaat hij op pad:”

Goeiemiddag,…. de glazenwasser!! Hij is geliefd, krijgt overal wat, van koffie tot kroketjes. En de bekende kreet: Kopje koffie, glazenwasser….wordt veel gehoord.

Hij wil zijn klantenkring zelfs uitbreiden naar de flats in de Bargeres, maar als hij een keer scheefzakt en ontdekt dat hij eigenlijk hoogtevrees heeft, stoot hij deze bron van inkomsten af en houdt het bij ons buurtje.

Ook nu na een drukke periode wordt de vakantie weer….Badenhard, met Laska dit keer en zonder Gerhard. Die zal naar een jeugdkamp gaan in de buurt van Giethoorn. Daar heeft hij opnieuw het vrouwelijk schoon ontdekt. ’t Is zo jammer dat ze zo ver weg woont en zo bloedt ook deze prille liefde dood.

Na de vakantie zal hij naar de MSvS gaan in Zwolle en hij mag bij oma van der Kolk wonen, in zijn geboorteplaats Hattem. Hij wil er op de fiets heen, tas achterop en als ik me goed herinner ook nog een cassetterecorder. Het geld dat hij uitspaart voor de trein mag hij dan houden!

De fietstocht valt ietwat tegen. In de buurt van Dedemsvaart knapt een stangetje van de babagedrager. Ik meen me te herinneren dat hij daar toen een touw aan geknoopt heeft en de rest van de weg heeft vastgehouden. Wel een doorzetter, die Gerhard!

Ik geloof dat hij het in Hattem wel gezellig vindt en trekt ook veel op met nichtje Gera, die nu boerin/ brandweervrouw/ambulance/moeder en echtgenote in Canada is. De MSvS is toch niet voor hem wat hij had gehoopt. Teleurgesteld bezint hij zich op de toekomst. Hij moet toch nog in militaire dienst en meldt zich aan bij de Marine! Hij wil en zal varen!

Intussen vindt hij tijdelijk werk bij Fine Food en heeft daar veel plezier! Hij is blij dat hij daar geld kan verdienen, is gezellig en fleurt weer helemaal op.

Toen kwam de dip.

Wanneer iedereen naar werk en school is….zit ik daar…._

_Geen Marijke , geen invallen meer, geen kindernevendienst en ik heb ook eigenlijk nergens  zin meer in.

_Ik ga iedere dag naar de Bieb

_Ik ga wandkleden maken op een cursus in het buurtcentrum mèt Friedel.

_ Wanneer André naar Hengelo moet voor zijn werk gaan Friedel en ik graag mee naar onze vrienden om bij te praten.

Dan krijgen we een nieuwe Laska, dit keer een echte Schotse Collie.

Laska is gek op de kinderen in de buurt en is niet bij ze weg te slaan. Ze wil alleen maar met me meewanneer ik aanstalten maak om richting bos te lopen. Dan laat ik me snel boven op haar vallen en lijn haar weer aan. Een eigenzinnig typje dus!

Ja, en dan wordt het tijd voor de gehoorzaamheidscursus!!

Elke zondag gaan we samen kijken naar ons in aanbouw zijnde huis aan de Kuifmees. Het is houtskeletbouw en is snel onder de pannen. We rooien dan gelijk een paar stronken aardappelen die zijn blijven zitten.

Wim krijgt last van z’n 2^e heup en loopt een paar weken niet en daarna op krukken. Hij krijgt het aan de stok met de orthopeed die aan z’n been zit te trekken en niet wil geloven wat er de eerste keer aan de hand was. Wim is een buitengewoon geval van een hele snelle botontkalking in z’n heup en een hele snelle genezing, alles bij elkaar 2 maanden. Wim stelt me gerust…de verhuizing doe ik straks weer zelf.

Wanneer we maart 1994 ons huis kunnen betrekken doet hij inderdaad alles, samen met de jongens of course!

Dick en Anda hebben een dag meegeholpen met de vloerbedekking en kasten in elkaar zetten.

Friedel komt helpen poetsen en op de dag zelf komt ze met een pan heerlijke macaroni aanzetten

Het laatste busje vol spullen  kwam uit de schuur en kan er echt niet meer in.”Geeft niks hoor”, zeggen de jongens en maken als echte pyromanen een vreugdevuur achter op de zandbulten, wat later het Mussenveld zal worden.

Wanneer we zo samen met de buren tussen al het zand een nieuw bestaan opbouwen begin ik weer tot leven te komen.

De “grote dag”komt, ons nieuwe leven zal beginnen. Samen met Marijke, Betsy en Annie,de nieuwe bewoonster drinken we koffie in een totaal leeg huis. Mark en Rick logeren al bij André en Friedel om al naar school te kunnen. Gerhard is al naar Lochem vertrokken. De verhuisauto is al naar Emmen…… Ik kan wel janken!!

Wat hebben we een goede tijd gehad hier.We zien Bertus en Marijke nog regelmatig. Het gekke is dat er niets veranderd is. Nou ja, onze kinderen zijn volwassen, onze haren wat grijzer….

In Emmen wacht Laan van de Marel 539.

Wim heeft de trap moeten bewerken met een straaljager om de lijm met schuim van het tapijt eraf te schuren. Klaas en Sanny zijn wezen schilderen. De jongens hebben nu een eigen kamer.Het bevalt Wim prima bij Holvrieka. Een buurvrouw wijst me overal de weg.

De hele familie en vriendenkring komt over om mijn 40^e verjaardag te vieren. Diny is er al ’s morgens om 11 uur. “Foi, foi, wat woont jullie noe toch een ende vot!”

En toch…….!

Met Klaas, Sanny, Ipe, Renny en onze jongens gaan we eerst een weekje naar het Zwarte Woud. Daar kunnen we vast op gang komen met bergwandelen. Hier wordt al zingend op de maat gewandeld: De Do en de Do en de Domovla

                    Aardbeien, vanille en chocola

                    In die makkelijke pakken ( met een lange uithaal)

We hadden wel geld kunnen vragen voor die reclame.

De volgende weken in Susten is Sanny’s zus Henny ook van de party. Mijn nicht Gerke en haar Wim en dochters Nienke, Hermine en zoon Sjoerd houden daar al een paar jaar hun vakantie. En zelfs mijn oude fietsmaatje Wim Ruiterkamp met Lydia en zoon Hans is er. Wat wordt de wereld dan klein.

Met Gerke ben ik van kleins af aan opgegroeid ( zie foto’s onder Kinderboekjes) Onze moeders zijn zussen en onze vaders waren vrienden en erg trots op hun eerste dochters. Papa nam me vaak mee wanneer hij even naar oom Sjoerd en tante Hermien ging. Hij bond me dan soms aan de tafelpoot vast, omdat ik er anders vandoor ging. Toen papa eens een opmerking maakte over het slanke nekje van Gerke, gaf oom Sjoerd gelijk een opmerking terug: ”En Hetty…dee hef gien ens een nekke”.( bron: tante Hermien) Er worden weer heel wat herinneringen opgehaald.

Susten is geweldig. Wim en Klaas bestijgen de berg boven de camping. Wanneer ze bijna boven zijn is er een meertje. Ze zijn zo bezweet en hebben zo’n last van de vliegen, dat ze spiernaakt het meertje in duiken. Er is toch niemand….denken ze. Maar ze zitten er amper in of een stoet met dames trekt voorbij. Het water is ijzig koud Wanneer ze er eindelijk weer uitkomen zien ze pas hoe koud….Ha ha!

Een hele groep van ons doet mee aan de beklimming van de Bella Tola ( nee …ik niet) Eerst een stuk met een lift en dan… Rick is er ook bij. Die wil dit niet missen. Onderweg  gaan ze nog aan een touw, maar Rick klautert als een klimgeit en komt heel tevreden weer beneden.

Met Klaas en Sanny is het altijd een gezellige boel. Als we hebben afgesproken dat we gaan barbecuen, dan gaan we barbecuen! Al moet je wanneer het regent alle zeilen en parasols gebruiken die er te vinden zijn. Hun oudere kinderen Han en Herna komen ook even op de camping en dan is het familiegebeuren compleet. Wim en Sanny verzorgen minstens 1 x per vakantie een complete nassimaaltijd voor iedereen. En Wim zorgt er voor dat de pindasaus scherp genoeg is!

De jongelui vormen één grote club. Er wordt veel gepraat,gekaart gelachen en gezwommen!

Een ontspannen vakantie!

“En je huis dan”, hoor ik jullie denken.

In deze toch wat lastige tijd om je huis te verkopen zetten we een kleine advertentie in de zaterdageditie van  Hengelo’s Dagblad. We moeten ’s morgens nog wel even met Gerhard naar de opticien, want die krijgt voor het eerst contactlenzen. Dat blijkt nog een hele klus.

Wanneer we eindelijk tegen half 2 thuiskomen heeft Rick samen met Ipe de eerste rondleiding al verricht. Die middag volgt er nog een bezichtiging. Ik hoor de man nog zeggen:”Ik vind dit een grappig huis”.

Het is ook een leuk huis . Beneden een living met keuken met daarachter sauna en douche en toilet. Boven de woonkamer, die je op deze manier heel netjes kunt houden. En dan de badkamer en de 3 slaapkamers op de 3^e verdieping. Er ligt steeds een lang dik koord met knopen onder ons bed. Die is bedoeld als vluchtweg in geval van brand. En dan de besloten tuin met een ruime garage. Ook de buurt is een aanrader. Bertus en Marijke met kinderen aan de ene en B.B. aan de andere kant. Wij hebben er een geweldige tijd gehad!

Zondags komt er een Engelsman met zijn Annie om het huis te bekijken. Die zijn helemaal verrukt van het huis. Hij tikt boven met zijn voet op het parket, glimlacht en zegt:”Shingles”. Ze bieden gelijk en het huis is verkocht.

Wim rijdt ondertussen al vanaf half april op en neer van Hengelo naar Emmen en dat bevalt hem helemaal niet! Eind augustus zullen we verhuizen naar een tijdelijke woning aan de Laan van de Marel. Ons nieuwe huis in de Rietlanden moet nog gebouwd worden.

We pakken alles in en…… ..gaan op vakantie.

Het wordt een veelbewogen jaar..1983.

In maart wordt Wim bij zijn directe chef geroepen. Die zegt: “Om maar meteen met de deur in huis te vallen: je werkzaamheden gaan veranderen. Een collega waar geen andere plek voor is, gaat de leuke dingen doen en Wim zal meer achter het bureau zitten. Dat zint hem hééélemaal niet. Wanneer hij ’s avonds met André naar de scheidsrechterscursus rijdt, zegt die:”Man wat kijk jij chagrijnig! Is er wat?””Nou als jij een baantje voor me weet”, zegt Wim. “ Ik ben nu zo flauw van de gang van zaken!”

Om een lang verhaal kort te maken: bij Holvrieka in Emmen zoeken ze toevallig net iemand om de kwaliteitsdienst onder zijn hoede te nemen. De volgende dag gaan we naar Emmen , Wim op sollicitatiebezoek. Een week later heeft hij de baan. Wim maakt z’n ontslagbrief klaar en legt die bij zijn chef op tafel met de woorden:”Om maar met de deur in huis te vallen….”Zijn chef dhr Smeitink was 5 minuten lang met stomheid geslagen.

Gerhard moet dat jaar z’n mavoexamen afleggen. Maar wat hierna…… Samen met de decaan worden alle banen die er zijn doorgelicht. Nog geen idee. Hij zou wel bij de politie willen, maar zijn ogen zijn niet goed genoeg. We gaan naar een MTS voor milieutechniek. Het enige wat hij daar interessant vindt is een apparaat dat grafieken schrijft. Dan besluit hij naar de MSvS te gaan in Zutphen. De School voor Scheepswerktuigkundigen is behoorlijk technisch. Of het een goede keuze is…….zal moeten blijken.

En hij heeft voor het eerst een vriendinnetje, Tinja. Tinja heeft veel voor hem over. Ze wurmt zich in een korte broek van Mark om maar mee te kunnen doen met voetballen, huilt tranen met tuiten dat ze meemoet op vakantie naar Friesland. Ze roeit daar zelfs het hele meer over om even Gerhard te kunnen bellen. En dan is hij ook nog niet thuis! Tja…   een veelbewogen jaar! En die is nog niet half om!

Vaak komen de jongens uit de buurt Robert, Eddy en soms Anton op vrijdagmiddag uit school even bij een kop thee vieren dat het weekend begint. Soms staat de tafeltennistafel uit en dan zijn ze voorlopig niet meer weg te slaan. Die blijft ook wel eens het hele weekend staan.

Mark wordt op de Marnixschool uitgedaagd om bij de besten te horen . Wouter en hij werken tegen elkaar op. Wouter is een aardige rustige jongen. Maar hij heeft ook andere vrienden Ercan bv, een Turkse jongen  net als Cengiz. Aardige jongens, maar dat ze nu zo’n goede invloed op Mark hebben kan ik niet zeggen. Samen hebben ze een hol gemaakt met matras en al boven  in een oude melkfabriek.  Ja hè, vrijbuitertje!! Het is levensgevaarlijk. Ze worden op de een of andere manier betrapt en ja…dan zoeken ze weer een nieuwe geheime plek.

Als hoofd van de school heeft Gerhard meneer de Wolf nog meegemaakt. Op een dag komt een moeder haar kinderen opgeven en stelt zich voor als mevr. de Haan. Toen schijnt hij gezegd te hebben met een heel donkere stem:”Ggggrrrrrrr. en ik ben de WOLF”. Later komt Bert Bril de scepter zwaaien en brengt Wim als voorzitter van de Oudercommissie ettelijke uurtjes met hem en de collega’s door.

Zelf val ik er vaak in èn heb daarnaast als handwerkmoeder de kinderen leren spinnen, wolverven en weven, met zoutdeeg werken enz. Ook in de pauzes ga ik wel eens buurten. Ja als je toch tegenover de school woont! We houden met ons buurtje ook toezicht en als er per ongeluk door de jongens uit de buurt een ruit sneuvelt met voetballen, belt Wim Bert Bril gelijk en die zegt dan meestal:”Haha,die jongens! Ik bel wel even voor een nieuwe!”

In de 4^e klas krijgt Mark een jonge meester, meneer Groenwold. Na de oudere dames uit de onderbouw is dit toch even wat anders. Mark kan geweldig met hem opschieten. En gelijk dat jaar wordt het feest, want meneer Groenwold gaat trouwen en nog wel in Emmen. Ik heb de eer om een paar dagen in te vallen en op ”de grote DAG” gaan we met de klas met de trein naar Emmen. Er wordt een dienst gehouden in het Baptistenkerkje aan de Prinsenlaan en daarna gaat het naar de dierentuin voor het feest. De klas gedraagt zich echt voorbeeldig en hebben gezongen en voorgedragen. Wat we dan natuurlijk nog niet weten is dat we er 4 jaar later zelf zullen wonen!

Het leven zit vol verrassingen!

“Wie gaat er weer mee naar Italië?” “Jaaaaaaaaa”, klinkt het eenstemmig. We kiezen iets uit de Neckerman gids: Peschiera aan het Gardameer.

Nu rijden we dus via Oostenrijk. Ik ben helemaal onder de indruk van de fraaie Alpen. Dit had ik m’n hele leven nog niet gezien. En daar rijden we  floep…doorheen. Het is daar nog heel koud . We zijn de grens nog niet over of een enorme hitte overvalt ons. In één dag van 0º tot tegen de 40º. Airco hebben we dan nog nooit van gehoord, hooguit in een Amerikaans romannetje. Dan blijkt ook nog dat onze huisjes niet beschikbaar zijn. “Oooh….Neckerman!”, wordt daar gezucht. Maar we krijgen vervangende appartementjes die prima zijn. En……jongens….een heerlijk zwembad. Peschiera ligt eigenlijk in een dal en het heetste plekje van het Gardameer. Heb ik weer. We zitten ’s avonds om half 12 nog in bikini te puffen. Ik dan, want de rest schijnt er weinig last van te hebben. Maar het went.

Deze vakantie wordt er fanatiek gevist. Alleen krijgen de jongens van die kleine roofvisjes aan hun haak. Met één hap zit de haak zo’n beetje in de ingewanden. Krijg zo’n visje maar eens levend van de haak! Bloederig dus!

Maar er zijn mooie markten, we zien wedstrijden met boten waarin staande geroeid wordt, we bezoeken Verona. Die avond is de opera afgelast en hoeven we ook niet te beslissen of we er wel of niet heen gaan. Ook een dagje Venetië staat op het programma. We zijn te laat voor de vismarkt, het museum zit dicht, maar de entourage ,de gondels en het plein en de brug der Zuchten ,waar Dick behoorlijk aanschouwelijk over weet te vertellen, maakt alles goed.

Er wordt wel van alles georganiseerd op ons vakantiepark! Assistente B loopt heel gewichtig te doen. Bij de zwemwedstrijden doen behalve Gerhard ook Mark en Ernst mee, allebei fanatiek. Maar op het uno..due…tres duikt Mark 2x bij tres  in het water. Pas bij het geweerschot mocht je vertrekken. Ernst wint de race… Tja, je kunt niet alles hebben, Mark. Stefan doet waarempel mee met hardlopen. Terwijl iedereen op de volwassenen let en wie van hun het snelst is heeft volgens onze telling Stefan gewonnen. Breng die Italianen dat maar eens aan hun verstand.

Ik ben nogal onder de indruk van de Italiaanse slager die heel zwierig een lapje kalfsvlees voor me inpakt alsof het een cadeautje is, ook nog met een takje rozemarijn erop. Als er betaald moet worden ben ik opnieuw onder de indruk….3x zo duur als in Nederland!!

Op de terugweg maken we voor het eerst kennis met de beruchte files bij München. We hangen zo’n beetje met de benen uit het raam,…….zo heet. Bij Pommersfelden is een kasteel/hotel waar Anda’s tante placht te overnachten en Anda verzekert:”Als die het o.k. vindt dan is het o.k. èn niet te duur. Het blijkt een gouden greep. Lekker eten, goede bedden, zwembadje erbij. We eten kip en Ernst heeft blijkbaar nog niet vaak een kippenpoot mogen kluiven en ,kijkend naar de spieren en pezen, vraagt enigszins verbijsterd:”Zijn dat z’n darmen?” Stefan heeft ondertussen zo’n spierpijn van de hardloopwedstrijd dat hij niet meer gewoon kan lopen, maar ik heb hem niet echt horen klagen. Er is nog een stukje film van! We hebben het met elkaar geweldig gehad, maar of het volgend jaar weer Italië wordt?

In 1980 gaan we weer afspraken maken voor een vakantie met Dick en Anda. En… dit keer wordt het zelfs Italië. Aan de kust tegen de Franse grens ligt Ventimiglia. Er is daar een eindje de berg op een mooie vakantieplek Vista del Mare, waar huisjes gehuurd kunnen worden en dus uitzicht is over die mooie blauwe Middellandse Zee. Na een overnachting in Zwitserland kunnen we via de St Bernardtunnel naar Italië. Dit wordt de topper onder de vakanties, de vakantie van cinque gelati, St Paul de Vence, Monaco en oben ohne op het geweldige strand bij Menton. Je kunt aan de blanke of gebruinde borsten zien wie net is aangekomen of wiens vakantie er bijna op zit!

We hebben de opblaasboot bij ons en wat is er nou mooier voor 5 jongens dan een boot en de zee. We hebben er geen kind aan. ’s Morgens gaan we met de hele meute een goede plek zoeken op het strand. De rit over de autostrada is adembenemend mooi met al die roodpaarse bougainville tegen de zijkant. Ook de verkopers van de beignets doen goede zaken.

We gaan ook een dagje naar Monaco. We zien de aflossing van de wacht bij het paleis èn we bezoeken het museum waar veel te zien is over het leven van Jean Cousteau. En daar zie ik tot mijn schrik een grote sidderaal op sterk water met een beschrijving dat die ook voorkomt in de Middellandse Zee. Vlak daarna gaan we in Menton nog even zwemmen. Al een eind van het strand af zie ik me toch een donkere vorm onder me, net die van zo’n s……… Ik heb het niet meer. Ik zwem voor m’n leven. Hijgend haal ik Anda in en even later lig ik doodmoe uit te puffen op het strand. Wat ben ik uitgelachen! Flauw hoor! Toch durf ik ook later niet meer ver de zee in.

Het is ook onze eerste vakantie waar onze super 8 filmcamera uitgeprobeerd wordt. Nou dat lukt best, al is Rick het meest in beeld. Er is zelfs een stukje bij dat ze mij in de boot willen hijsen aan m’n bikinibroekje…ja die heb ik ook gehad….,maar dat lukte niet zo snel. Zie je het voor je? Rick heeft al voorgesteld om dat naar de Homevideo op TV op te sturen. Maar dat nooit!

Er is een hele ploeg kinderen in ons vakantieparadijs. ‘s Avonds verzamelen ze zich en vermaken zich prima: onze vakantiehangjongeren!

Ja , deze vakantie is echt een TOPPER!

Het jaar dat hierna volgt lijkt wel een film. In het begin is er de rare opluchting dat het ziekzijn en pijn voorbij is. Er is nu een ander soort pijn voor ons dan: een vreemd leeg gevoel en het idee dat je wat doen moet. En dat gebeurt. Pa blijft op”De Boomgaard” hand- en spandiensten verrichten.

Joke doet de was, Diny het werk en ik….. Iedere week kom ik een dagje… gewoon..eigenlijk doe ik niks.. alleen een beetje luisteren. Pa komt met Pinksteren naar ons toe in Hengelo. Hij moet onderweg een paar keer stoppen vanwege emotie, omdat hij er aan denkt dat mama dingen zei als;”O, kiek toch és Hein, wat een mooi bungalowtje” of “Kiek daor és…. die beeste zeet ér goed uut”.

Maar het eind van het jaar besluit hij dat hij zo niet verder wil, hij is uiteindelijk net 65 geworden. Vlak voor Kerst belt hij om te vertellen dat hij vriendschap heeft gesloten met tante Gerritje Koning en dat ze in januari bij hem in zal trekken. Ik geloof dat wij de enigen waren die dat geen probleem vonden. Eigenlijk was ik heel blij voor hem…… en had tegelijk een zorg minder. Het werd me door de rest niet in dank afgenomen, maar ik zag in tante Gerritje totaal niet een vervangster van mama. Maar ja…in een dorp. Diny werd gebeld: “Wat he’k e heurd. Geet Gerritjen van Koning bi’j oew vader intrekken?” “En gaot ze ok nog trouwen dan?” “Foi toch…wel een betjen gauw, hè? Wat vind iejleu d’r van?”Enzovoort. Tante Hermien heeft pa nog driftig de oren gewassen. “Sjoerd zol dat nooit doon”

Enfin, de plannen worden gemaakt. Het gaat zo goed met die twee, dat ze zomer 1980 inderdaad trouwen. Beide families zijn voltallig aanwezig.

Ze hebben veel gemeen, vader Hein en tante Gerritje en samen leggen ze véééél bezoekjes af, want er zijn veel kinderen en klein- en achterkleinkinderen.

Wanneer ze voor de 3^e keer op een dag op bezoek gaan zegt tante Gerritje vol humor : “Toch fijn , da’j nog es argens hen könt gaon!”

Ze zijn beiden vol belangstelling voor het wel en wee van ons allemaal. Rick krijgt altijd nog iets meer aandacht heb ik het idee. Later vertelt pa dat hij mama beloofd heeft extra op Rick te letten. Bij Ben en Diny wordt de 3^e zoon geboren: Jaap, genoemd naar z’n oma die hij nooit gekend heeft.

Ook bij Henk en Anneke komen er  2 dochters: Ivonne en Monique. Na verloop van tijd krijgen Johan en Joke Jos en Joanne. Samen noemen ze zich ook wel de 4 Jo’s!

In 1974 verhuizen we naar Marnixstraat 40, ons eerste eigen huis. Rechts van ons woont B B met zijn vrouw….Buurman Boet ( nee niet Boze Buurman) Aan de andere kant wonen eerst Betsy en Henny, beiden onderwijsmensen, met hun 4 kinderen: Cyril, Mirjam, Paul en Luc, ja inderdaad ook bijbelse namen. Paul is net zo oud als Gerhard, Luc iets jonger dan Mark. Cyril werd genoemd naar een belangrijk man tijdens een RK concilie. We waren net aan deze leuke buren gewend of ze verhuizen naar Groot Driene. Onze nieuwe buurtjes worden Bertus en Marijke met 2 nog kleine kinderen. Mijn eerste kennismaking met Marijke als ik aan de deur kom is me wat : een jong moedertje met aan ieder been een huilend kind geklemd, Bart en Marieke. Maar het klikte meteen tussen ons. De kinderen komen hier tot rust en Marijke ook. Het klikt zelfs zo dat we een gezamenlijke sauna achter onze huizen bouwen, een Finse sauna met een echte houtkachel.

Bertus met vriend Bertie Blokhuis hebben de kunst afgekeken in Finland. Alle 8 broers/ zwagers Slotman helpen mee opbouwen. De dikke boomstammen uit de bossen van Het Loo worden op elkaar gestapeld. De sauna komt middenachter en aan beide kanten komt een douche , toilet en halletje. Er moet van Buurvrouw Boet wel een lange pijp op gezet worden, anders heeft ze last van de rook.

Wim weet zo’n pijp te versieren bij Stork, maar zwaar dat het kreng is en 3,5 m hoog. Met angst en beven kijken Marijke en ik hoe de pijp wordt opgericht….touwen aan twee kanten voor alle zekerheid….. en dan staat hij! Het is geen gezicht, maar je moet wat!

Bart, door onze jongens altijd Bartje genoemd, gaat ondertussen naar de kleuterschool. Ook daar moet hij wennen. Eindelijk durft hij… wil hij ook wel eens wat vertellen in de kring. En dat mag….en hij zegt:”Mijn vader …d..d.die slaat mijn moeder met het hoofd op de tafel!” De juf begreep hem helemaal……. en vertelt het met een big smile aan Marijke. Dan is Bartje er door.