Hij had een afspraak met haar. Eigenlijk was het eerder een spelletje. En elk jaar lukte het weer, vroeg of laat keek ze in zijn lens en hoefde hij enkel af te drukken. Twee Zuiderse dames naast elkaar, de ene uit Italië, de andere uit Spanje, maar praten deden ze niet. Toch niet tegen elkaar.. En blijkbaar zag niemand in haar omgeving haar graag genoeg om er haar attent op te maken dat ze ook haar hals mee moest maquilleren. Nu stak deze pathetisch wit af tegen de bruine fond de teint op haar gelaat. Dat detail, het was me ontgaan
Aan de hand van fotos en anekdotes gidst hij ons door België. Al is hij niet even accuraat met data, hij is een begenadigd verteller, en de buitenlandse cursisten zullen hun tenen moeten uitkuisen om zijn tempo te kunnen volgen
We buitelen de geschiedenis in en vatten de tocht aan op het moment dat de Zuidelijken zich afscheiden van de Verenigde Nederlanden. Men kiest voor een constitutionele monarchie maar in eigen land wordt niemand bereid gevonden de kroon te dragen.
Leopold, de knappe zoon van een Duitse hertog, is getrouwd met de Engelse troonopvolgster. Hij is ontroostbaar wanneer zij in het kraambed sterft. Op het moment dat België zijn oog op hem laat vallen, vertoeft hij nog aan het Britse hof. Hij is een heel geschikte kandidaat, spreekt verscheidene talen, zij het geen Nederlands, een groot diplomaat met internationale allures. Voordien weigerde hij reeds de Griekse troon, maar onder druk van de Engelsen zwicht hij voor de Belgische.
We krijgen een beeld van de kersverse koning die symbolisch door een poort zijn nieuwe land binnenrijdt. Een standbeeld in De Panne.
Het splinternieuwe België heeft nood aan helden. Godfried van Bouillon wordt er zo een, al werd hij in Frankrijk in Boulogne-sur-Mer geboren. Om gezondheidsredenen verhuist hij op jonge leeftijd naar de bossen van Bouillon. Veel later verkoopt hij zijn hele hebben en houden, trekt op kruistocht en wordt koning van Jeruzalem. Dit is van korte duur, na één jaar sterft hij, vergiftigd naar het schijnt. In de geschiedenisboekjes wordt hij verheerlijkt, maar heden ten dage denkt men toch anders over iemand die gewapenderhand in naam van God de macht overneemt
In de jaren vóór de onafhankelijkheid laat Willem van Oranje een koninklijk paleis in Brussel bouwen. Leopold de Eerste heeft alzo een nagelnieuw onderkomen. Het plafond met de kevertjes ligt nog in een ver verschiet.
België heeft een voor die tijd zeer moderne grondwet, die later model zal staan voor andere landen, onder andere Bulgarije. Eendracht maakt macht lUnion fait la force een leuze die je ook op verscheidene oude gebouwen in New York kan vinden, in Brooklyn, ooit Breukelen, bijvoorbeeld.
Maar die eendracht is in het straatbeeld soms ver te zoeken. Weggekalkte letters op een wegwijzer, blijkbaar wil men niet dat de Walen het ziekenhuis vinden. Soms het Vlaams gewist, maar evengoed het Waals. Op een brugpijler prijkt de boodschap: Vlaams buiten. Taalfouten dus, want het moet Vlamingen zijn, maar kan je het hen kwalijk nemen, ze spreken de taal niet!
Dan duiken we de politiek in. Elio, een briljant scheikundige met vlinderdas, die jong zijn vader verliest, gematigd overkomt tijdens debatten maar binnen de eigen partij van leer trekt tegen de Vlamingen. Herman, een echte Bourgondiër, thuis Frans sprekend, maar in zijn dorp de streektaal, rijdt elke zondag met paard en koets naar de zondagsmis. Vertrouwelijk met Albert, hij legt zijn hand op diens arm. De vorst zelf een levensgenieter, lacht graag, in tegenstelling tot zijn broer, le roi triste. Guy met een spleetje dat van jaar tot jaar groter wordt. De befaamde trente secondes, dertig seconden waarin fotografen een kiekje kunnen schieten. Hij neemt de tijd voor de omweg langs de lange tafel, en krijgt de toenmalige premier omschaard door de andere fotografen vol in beeld.
Hoe we omgaan met ruimtelijke ordening illustreren volgende fotos.
De wachtmuur. Lintbebouwing is bij ons erg populair, daar waar elders rond een dorpskern, een kerk, verder wordt gebouwd. Huizen verrijzen in een rij, met gaten weliswaar, achter de gordijntjes monsteren bewoners de passage, het reilen en zeilen van de gemeenschap, televisie avant la lettre. In afwachting van een nieuwe buur blijft de zijgevel blind.
De caravans. Een tijdelijk onderkomen, doch in de praktijk honkvast, met een symbolisch wieltje. Een Belg houdt er niet van om onder te gaan in de massa. Hij wil zich onderscheiden van de rest. Twee cypresjes in het voortuintje dus.
Het volkstuintje naast de autostrade. Hier laat men betijen, in Nederland word je meteen op de bon geslingerd.
Zij komen trouwens massaal naar onze kust, precies of ze zich willen bevrijden van hun keurslijf
Doel en de kerncentrales met de uitbreiding van de Antwerpse haven. Hoe het dorp langzaamaan gesloopt wordt. Een stremming in die werkzaamheden, men botst op een beschermde zwaluwsoort die men niet uit zijn nest kan zetten.
In Brugge houdt men rekening met het historisch kader, in Gent vind je een skyline van oud en nieuw. De boekentoren, symbool voor het intellect, tussen de andere torens, wereldlijk en religieus.
En zo gaat het maar door, de ene na de andere anekdote. De moeite waard: Michiel Hendryckx
... En mocht de naam u niets zeggen, hij is een gerenommeerd persfotograaf en televisiefiguur uit onder andere de Laatste Show, de Bende van Wim en het Bourgondisch Complot...
Mijn keuken is een heel plezierige plek om te vertoeven. Om te mijmeren eigenlijk, wat niet direct de functionaliteit ten goede komt. Ik heb er zelfs ooit eens een hoge pianokruk in neergepoot, om met een drankje binnen handbereik het tableau vivant te savoureren. Het rimpelende water, een stoet eendjes, een waterkieken, de gemeerde bootjes aan de overkant, mijn vissende buurman tussen wuivende wilde begroeiing... Op zonnige dagen doorklieft mogelijks een speedboot de rivier, een schuimend spoor in zijn kielzog waarna zijwaarts wild klotsende golven de oevers bespringen. Af en toe passeert een rustig peddelende kano of een wat forsere boot met vlag en wimpel. De bonte aanlegsteigertjes geven me een vakantiegevoel.
Al een hele tijd ben ik alzo blind voor het ontluisterende beeld van mijn blank bepleisterde maar ondertussen groezelige muren binnenshuis, geteisterd door de vettige walmen die de dampkap ontsnapten. Ik heb klachten over dat apparaat, ik heb de indruk dat het wat nonchalant met zijn opdracht omspringt en niet perse elk kwalijk geurtje wil vatten en verwijderen. Ik moet hulptroepen als ajuin, koffiedik, peterselie, appel en witbrood inroepen of een schoteltje met azijn of citroensap naast het fornuis neerplanten om een frissere odeur in de keuken te bewerkstelligen.
We zouden de daad bij het woord voegen, mijn dochter en ik. We vezen alle keukenornamenten los en sponsden de muren af. Daarna togen wij naar een tegeltjeswinkel alwaar wij overdonderd werden door een verpletterend aanbod aan mogelijkheden. Vrij vlug vielen wij enfin ik, haar bekoorde eerder gladde steriliteit - voor een rustiek mozaïek. Of het gemakkelijk plaatsen was, polste ik de verkoper, want ik zou het zelf wagen. Het vergt vooral geduld, repliceerde hij. De voegen dienen loodrecht op elkaar te staan, om geen slangachtig effect te verkrijgen. Een lat blijkt een puik hulpstuk voor beginners, een schietlood, sorry, maar dat is voor de gevorderden... Geen nood, men zou vrijblijvend en kosteloos een offerte maken, ook voor die luttele acht vierkante meters, waarbij ik al een ruime marge misklonen had gerekend.
In afwachting wil ik de koelkast aanpakken. Die kampt al een hele tijd met een overmaat aan condens en een raar geluid bij het openen. Krak, zegt een weerbarstig scharnier. Vijsjes losdraaien, opbergen en hopen dat ik straks nog hun afkomst weet. Met veel moeite schuif ik het toestel uit zijn behuizing. Ik dien het handvat uit het front te vijzen voor een optimale opening. Een hele frustrerende dag kost het mij om de verzonken scharnieren proefondervindelijk af te stellen. En ik ben nog niet helemaal tevreden, onderaan sluit de deur niet honderd procent. Foert, beter kan niet, denk ik uiteindelijk.
Bij de installatie van de keuken dacht de aannemer niet na over de circulatie van de warme lucht van oven en koelkast. Boven en onder de ingemaakte kasten zou ik eigenlijk roostertjes moeten voorzien.
Al snak ik naar de koesterende stralen van een gele bol aan het uitspansel, ik heb nog heel wat activiteiten in petto waarbij ik Laura, en haar schijnsel, niet onmiddellijk nodig heb. Desalniettemin richt ik een smeekbede tot haar: kom te voorschijn, ik garandeer een gradueel kortere werkdag en een verhoudingsgewijs mindere arbeidsintensiteit, we zullen zo dankbaar zijn!
Bijna waren ze zonder mij vertrokken, maar gelukkig verscheen ik vóór de chauffeur op het appèl en was mijn plaats nog niet door iemand anders ingenomen. Ik dien ootmoedig schuld te bekennen, mijn antwoord op de uitnodiging was op zijn zachtst gezegd wel wat onduidelijk. Een ja gevolgd door een maar ontkracht de bevestiging, nietwaar. En aangezien ik verder niemand deelgenoot maakte van mijn op een oplossing gericht denkproces, beschouwde men mijn antwoord als een nee, spijtig.
Ik ben een grenzeloze twijfelaar. Zelfs mijn bedstee twijfelt tussen een of twee personen. Kiezen is verliezen, een sprong in het ongewisse, ik kan niet àlles hebben, het perfecte bestaat niet en is zelfs niet wenselijk.
Gelukkig is mijn collega en peter van mijn zoon op reis wat de kans verkleint dat hij hier mijn boekje opendoet. Zijn vingers zouden nogal jeuken om hier uit de doeken te doen hoe ik bijvoorbeeld na lang wikken en wegen toch nog een maaltijd op restaurant voorgeschoteld krijg.
Uiteraard ben ik niet steeds zo bedachtzaam, evengoed handel ik onbesuisd en impulsief...
Het is evident voor mij althans - dat ik het uitje naar zee niet wil missen, temeer daar het de warmste dag van het jaar belooft te worden.
t Zijn zotten die werken in deze hitte, schiet me zo door het hoofd, en ik krijg een beeld van een met tandenstokers en microvezeldoek gewapend mens voor ogen, dat kookfornuis en pompbak te lijf gaat, terwijl de zon mijn op een strandbed gedrapeerd lijf koestert, een zacht briesje voor verkoeling zorgt en op de achtergrond de golven zacht ruisen.
Het is vloed en ik moet me niet ver verplaatsen om me in het zilte nat te verkoelen. Tssst kssjt klinkt het, wanneer ik verhit het water induik. Dit laatste is met een flinke schep zout te nemen, het komt erop neer dat ik behoedzaam het water inschrijd, huiverend bij elke deinende golfslag, temeer daar ik na amper twee meter reeds de dieperik inga. Creepy!
Bij eb klotst de zee meterlang op kniehoogte. Dan is de afstand tot het strand zorgwekkend groot, een immens waterveld...
Het heeft iets luxueus en zorgeloos: een ijsemmer al is hij van plastic met een bewasemde fles wijn. En een exquis gezelschap, met name mijn drie jongste zussen. We laten ons pas van het strand verjagen wanneer de uitbater de ligbedden met een tractor komt ophalen.
Ik ben gemakkelijk te verleiden om nog een stukje aan die heerlijke dag te breien, consumeer een aperitiefje op Steentjes terras, schuif aan tafel voor de kroketten met kalfsfricassé, geniet van de verhalen van de jobstudenten, de fratsen van mijn schoonbroer. Mijn jongste komt de vrolijke bende vervoegen. Ik heb buikpijn van het lachen, tot plots de wind komt opzetten, en takken en bladeren over ons dwarrelen. In allerijl verhuizen we naar binnen. Net wanneer ik bedenk dat ik beter vóór de storm mijn biezen kan pakken, ik ben immers per fiets, breekt het hemelgeweld los. Waaw.
Veel later peddel ik naar huis, alleen, want Jolien blijft bij haar nichtje overnachten. De kortste weg laat ik links liggen de precisie gebiedt me te zeggen rechts die voert langs onbewoonde straten en rillend in een mouwloos t-shirtje en doorweekt steek ik de sleutel in het slot, home sweet home!
Tien minuten voor middernacht, besluit ik barmhartig mijn zoon moest eigenlijk deze morgen vroeg uit de veren om geld af te halen van zijn spaarboek, waarbij mijn aanwezigheid onmisbaar was aangezien hij nog niet meerderjarig is, om een ticket aan te schaffen voor Feest in het Park, maar hij was nog doodmoe want veel te lang in de Blaarmeersen blijven hangen, zeer tot mijn ongenoegen tot een stuk in de nacht, of liever de morgen.... ik besluit dus barmhartig on-line zijn ticket te betalen, want vanaf 1 augustus kost het 10 euro meer... Ik scroll wat heen en weer voor meer info in verband met de camping.... Terug op de bestelpagina is het plots zestig in plaats van vijftig euro geworden. Sapperdenondebollekes! Ik met mijn op zeker spelen altijd, mijn twijfelen... enfin, niks aan te doen....
Mijn zoon verafschuwt de ochtend en naarmate de Gentse Feesten vorderen breidt zijn aversie zich zelfs uit tot een stuk na de noen.
Wij zitten reeds aan het dessert wanneer de heer des huizes aan de dis verschijnt. We eten op het terras want het is mooi weer. Hij verwijdert het aluminiumfolie van zijn bord. Een opgeschrikte vlieg kiest het hazenpad.
Ze had geen schoon geweten, had duidelijk wat uitgevreten.
Op de salade vinden we een pakje witte staafvormige eitjes.
De rijst deelt hetzelfde lot.
De appetijt is weg. Het middagmaal belandt in de vuilbak.
Ten zijnen behoeve had ik een gigantische portie varkenshaasje in huis gehaald en de overschot in de koelkast geplaatst. Zo kan hij toch nog iets recupereren.
Maar hij die spinnen en ander klein grut buitenzet, en alzo hun leven spaart, heeft de oorlog aan de vliegen verklaard.
En ik bekijk ze met andere ogen. Eerstens omdat ik geen facetten heb waarmee ik alle richtingen kan uitkijken, maar tweedes om de zwangere van de maagdelijke te proberen onderscheiden. Hoe kan zon klein vliegenlijf zon massa eitjes produceren? Wanneer ze hier rondtrippelen, over meubilair, muren en plafond, lijken ze weinig op voortplanting gericht. Ik mag er niet aan denken waar ze nog hun poten aan bezoedelen, hun voorkeur voor mesthopen kennende.
Twaalf uur, op de noen, en de telefoon geeft een onnozel rinkeltje. Een flauw protest, ten teken dat er geen elektriciteit meer is. Tegelijkertijd verdwijnt het beeld op het televisiescherm. Dit voorspelt weinig goeds voor de visschotel die in de oven te pruttelen staat.
Een eerste blik op de schakelkast wijst niets abnormaals aan, alle schakelaars staan omhoog. Ik steek mijn hoofd om de voordeur: geen commotie op straat. Misschien zijn mijn buren niet aan t koken. Of ze rennen niet meteen in paniek de straat op.
Leven zonder stroom, daar opeens een mouw aan passen, het is geen evidentie. Zelfs een kop koffie hoort niet meer tot de mogelijkheden, toch niet als ik deze zelf wil zetten. Niet dat we van honger dreigen om te komen, er zijn legio toepassingen voor koude bereidingen. Met een barbecue kan ik de maaltijd nog redden, bepeins ik. Maar eerst de zekeringen nog eens dubbelchecken. En ja, wat blijkt, ik heb de verliesstroomschakelaar over het hoofd gezien!
Ettelijke minuten later constateer ik dat de oven weliswaar warm is, maar de vis niet wil garen. Een verhuis naar de magnetron en de maaltijd is gered.
Maar mijn oven, die is naar de Fillistijnen. Hij sukkelde al een tijdje met een gebrekkige thermostaat, eentje die tilt sloeg. Hij produceerde een onstuitbare warmte, het ging hoger, en hoger, en hoger tot ik hem op nul zette.
Er waart een toestelonvriendelijke demon in mijn huis. Het ene na het andere apparaat geeft de geest.
Nu ik het drogen aan de lijn een beetje onder de knie krijg, dien ik een alternatieve bakwijze te zoeken voor pizza.
Op houtskool gewarmde stenen? Of gewoon op het barbecuerooster?
Strijken? De haardroger? De microwave?
In de pan? Mijn wafelijzer! De broodrooster?
De oven van de buren?
Een bunsenbrander? (maar die heb ik niet) Een kaarsenvlam?
Wellicht is een fruitdieet veel eenvoudiger
We zitten heel erg vooraan bij het Groot Podium aan Sint-Jacobs. Een waaier aan authentieke Afrikaanse instrumenten brengt ons een boodschap van verdraagzaamheid, vrede en vriendschap. Dat is ook de naam van de groep: boodschap betekent likalo in het Bassa, één van de vele talen uit Kameroen. Plots zegt Bietje: Heeeei, is dat niet Jolien? Ze wijst ergens achter mij.
Ik zie niemand toch niet mijn eigen dochter - en begrijp er niets van.
Jolien hoort momenteel achter of tussen de coulissen te staan.
Maar ze is het echt. In jeans. En helemaal te laat. Ze reed met iemand anders mee en die vond geen parkeerplaats. Langs de artiesteningang binnensluipen, ze had immers een pasje, wil ze niet. Met de uitvlucht dat haar outfit nog in haar vaders auto ligt, lacht ze haar plankenkoorts weg.
Gisteren was ze nog wild enthousiast en reageerde ze verontwaardigd omdat het misschien niet zou doorgaan. Ze had al heel wat reclame gemaakt. Eerst examen doen, grapte haar papa. s Avonds, tijdens mijn nachtdienst sms-te ze me dat ze niet één maar vier dansjes ten beste moest geven. Blijkbaar is ze geslaagd in haar proef...
We zijn nog maar net ondergedompeld in exotische ritmes of we worden overvallen door een regenbui, helaas zonder tropische temperatuur, wat een pak toehoorders doet wegvluchten. De nattigheid is gelukkig niet van al te lange duur. Straks, na de pauze, zal ze haar act doen, maakt ze zichzelf vol branie wijs. Maar ik weet, dat er vanavond géén twee delen zijn... Ze heeft wel zin, maar ook schrik. Ach, ze is nog zo jong ook...
Nadien slenteren we nog heel even rond. Beh trakteert ons op een schoteltje Senegalese hapjes. Afrikaanse gastvrijheid vertaalt zich immers eerst en vooral in het aanbieden van voedsel. Lang mag het allemaal niet duren, want samen met mij op de Gentse Feesten flaneren is helemaal niet cool. Met haar papa, dat kan er nog mee door, die is hip!
Een kinderloze nacht later rijd ik de parking aan de Yachtdreef op, om mijn jongste na een week vakantie op te halen. Het is er abnormaal rustig. Ik wandel langs de schaars geparkeerde wagens maar er is geen kat te zien. Een monovolume maakt een rondje en verdwijnt.
Het begint me te dagen: heb ik een fout uur gememoriseerd? Ik liet inderdaad na een blik op die laatste richtlijnen te werpen. Onze aankomsturen zijn normaal gezien gegarandeerd, het staat in mijn geheugen gebeiteld. Heb ik een telefoontje gemist? Meteen constateer ik dat mijn gsm hoe is het mogelijk nog thuis ligt.
De terugroute lijkt eindeloos. Telefoonconsult: niemand heeft me gebeld. Victorie! De bus wordt inderdaad verwacht om 8 uur in de morgen. Zonder uitroepteken weliswaar, zoals bij het vertrekuur... stipt...
Je kan steeds het aankomstuur (24u op 24u) raadplegen op tel.nr...., dit was aan mij voorbij gegaan... Die van de Ardèche blijken een vertraging van twéé uur te hebben. Het dringt maar langzaam door, het gaat om hààr en niet om de Ardennen!
Een tiental minuten voor tienen bereikt me haar bericht. Ze is gearriveerd.
Het was reuze en volgend jaar wil ze naar Kroatië. Zo hebben ze afgesproken.
Even synchroniseren naar het nieuwe ritme... Ze is een beetje jaloers op de kat die rond mij floddert. Ze vindt het niet eerlijk dat hij zich zo maar mijn aandacht toeeigent. Dat maakt haar dubbel zo aanhankelijk...
Ja, kamperen is een mooie zomersport, waardoor je steeds maar jonger wordt, je trekt... maar het dringt niet meteen tot hem door dat hij dan een tent nodig heeft. Zijn eerste bekommernis is mijn zegen met de daaraan gekoppelde aanschaf van een ticket. Op de website staat vermeld dat er nog slechts een luttele vierduizend beschikbaar zijn. Méér nog, vorig jaar moesten ze dagelijks vijftienduizend bezoekers afwimpelen. Met een snuifje zout te interpreteren, denk ik.
Hij stelt zelf voor het goud in de mond van de ochtendstond te aanschouwen en voor dag en dauw op te staan middels een vooraf ingestelde wekker. En dat in volle vakantietijd! Maar uren op voorhand voor een gesloten winkeldeur staan rampetanten heeft geen zin.
Vorig jaar wel, toen was ik zo gek om ruim vóór middernacht te staan aanschuiven voor de laatste Harry Potter. Dat was zonder het Britse uur gerekend! Maar het had wel wat, die aangroeiende massa, en bovendien waren het Gentse Feesten...
De volgende morgen, in het centrum van de stad, tast ik naar mijn geldbeugel voor parkeergeld. Sapperloot, ik heb hem niet bij! Vliegensvlug aller-retour naar huis. Mijn oudste wordt niet zenuwachtig, maar ik moet niet treuzelen...
In de Fnac wordt prompt zonder probleem het combi-ticket aangemaakt, geen spoor van schaarste! Met een gerust hart kan hij de verloren slaap alsnog inhalen...
Voor hem is hiermee de kous af.
Trein, tent, eten... het zal zichzelf wel regelen. En ziedaar de volgende dag mag hij in een tuin oefenen in het opzetten van een nachtverblijf, hij zal een dak boven zijn hoofd hebben.
Alvorens hem aan het station te deponeren, slaan we nog wat mondvoorraad in. Een must, want hij is altijd hongerig.
Zie dat je je favoriete groepen niet mist, hé, geef ik nog mee. Dàt zou hij pas erg vinden!
Hij heeft me al geseind dat hij een enorm goeie kampeerplek heeft, dichtbij alle faciliteiten, het toilet, het eten, de podia, en bij wijze mensen. Ik ben benieuwd, ik zou allicht geen oog dichtdoen, met al die passage, maar hij stelt andere prioriteiten, vast en zeker...
Woehahaaah...!
Als een duiveltje uit een doosje springt hij uit de duistere keuken te voorschijn. Ik kan een schrikreflex niet bedwingen, een waaah ontspruit aan mijn lippen en ik zet een huppelpas opzij in lijfbehoud.
Hij glundert van oor tot oor.
Dat had je niet verwacht hé dat ik zo sneaky uit die hoek ging komen!
Ik kan het alleen maar beamen.
We hebben een actie-thriller besteld, niet direct my piece of cake, maar hij mocht kiezen. Geen film dus waarbij je gezellig achterover leunt met een drankje en een portie chips binnen handbereik. Om het geheel nog spannender te maken klettert de regen gewelddadig neer. Onze kat Noewi is net bijtijds komen binnentrippelen en nestelt zich behaaglijk op mijn schoot. Een troost voor als het te eng wordt, mijn schakel naar de realtiteit...
Die bliksem en donderslagen, ze zijn geen fictie. Ze accentueren de benijpende sfeer. Het is niet continu griezelen, maar het onverwachtse van sommige gebeurtenissen laat me bijwijlen verstijven in mijn zetel.
De slechterik gaat op het einde dood en de goeie wordt in ere hersteld, dus een nachtmerrie zal ik er niet aan overhouden.
De meester in het creëren van suspense vind ik echter nog steeds Hitchcock, die me louter door suggestie het bloed in de aderen doet stollen. Nu nog geeft een veld vol kraaien me een onbehaaglijk gevoel!
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
