KLIK HIERONDER OP DE FOTO VAN JE MUZIEKPLAYER LUISTER & GENIET !
Wil je een babbeltje met collega's uit de muziekwereld dan heb je het meeste kans om mekaar hier te ontmoeten. Klik logo hierboven. Wanneer je maar wil en zeker elke dag van 20 tot 21 uur ====== *(°v°)* ====== WEEK-TOP-DAG ZATERDAGAVOND 20 tot 21 uur.
Voor 78-toeren-verzoekjes in Bakkies Bakeliedjes van Theo Bakker bakeliedjes@gmail.com
De Lustige Krekels
Pieter van Banden
HAPPY FORUM
KLIK OP DE FOTO EN JE KOMT OP DE OFFICIËLE WEBSITE VAN:
Bobbejaan Schoepen
Yvonne Verbeeck
La Esterella
Will Ferdy
EEN BEZOEKJE BIJ JE NET-COLLEGA'S MUZIEKPIONEERS OVER AL DE GRENZEN HEEN
78-TOEREN.be
Oldie- & volksmuziek Vlaanderen & Nederland
11-09-2006
STREAM OUT
Wegens technische problemen met onze pc's en stream zullen we onvoorzien de eerste dagen geen 78-toeren-radio kunnen beluisteren via dit blog en het blog van Netpiraat. Hopelijk is dit probleem volgende maandagmorgen 18 september verholpen en komen we met een uitgebreider vernieuwd muziekaanbod van Vlaamse en Nederlandse artiesten uit die periode op het net via ons hersteld materiaal. Onze verontschuldigingen voor het gebeuren buiten onze wil en we hopen dat jullie geduld beloond zal worden. Dank u. Gilbert.
Uit het Vlaamse muziekblad "Juke Box" van mei 1959:
Jaak De Voght werd op 22 october 1911 te Berchem (Antwerpen) geboren. Op 10 april 1924 stond hij voor de eerste keer op het podium en weinig later werd hij beroepstoneelspeler. Dit tegen de goesting van zijn vader. Vanaf 1931 staat hij, nog steeds als toneelspeler, op de planken van de "Folies Bergère" te Brussel en raakt er vertrouwd met de knepen van de vak. Tijdens de oorlogsjaren lanceert hij zich in het revue-werk en creëert het onsterfelijke duo "Mme Priet en Mme Praat" met Mia De Wachter of Lowieke Staal. Hij wordt de eerste conférencier van het Vlaamse land.
Caricatuur J. De Voght
Na de bevrijding komen er de "Welfare tournees". Optredens in Nederland en de opening van zijn eigen kabaret "Uilenspiegel" waar hij tientallen nieuwelingen lanceert: De Woodpeckers, Louis Baret, Staf Parmentier, Gaston Berghmans, De Strangers, De Cordona's, Jenny Lionel, enz. Er volgen optredens voor "De Gewestelijke Omroep Antwerpen", in de Vlaamse film, voor de Vlaamse TV in "Kop en Staart" en niet te vergeten op de fonoplaat. Midden jaren '50 had hij verschillende successen: De Vogelmarkt, Cactussen... waarvan zijn bekendste "De Kaspische zee" waarmee hij bekend werd in gans Vlaanderen. Op 8 mei 1959 werd Jaak De Voght te Antwerpen gehuldigd voor zijn 35 jaar op de planken in een grotefeestavond in de "Zaal Majestic" in De Carnotstraat. Op 9 Juni 1979 overleed Jaak De Voght in Antwerpen op 67 jarige leeftijd. (Met dank aan Theo)
Ik krijg bijna dagelijks verzoeken om muzieknummertjes te draaien. Maar daarom juist heb ik juist de JUKEBOX rechtsboven geplaatst zodat je zelf op elk moment dat je luistert ook zelf een plaat kunt kiezen uit de lijsten en laten draaien en beluisteren. Natuurlijk moet je eerst een player aanklikken zodat je tenminste muziek hebt.
Na het klikken op die JUKEBOX rechtsboven gaat een nieuw venster open. Daarin staan heel wat dingen. De titel van de plaat die op dat ogenblik draait. Maar belangrijk is natuurlijk de A, B, C ... lijst of de middenbalk waar je de namen van de artiesten kunt aflezen. Je klikt maar. Verkeerd kun je niets doen. Bij deze laatste moet je nog even op GO klikken of op een letter van de voornaam van de artiest.
Heel onderaan krijg je dan zo'n 20-tal nummers van die artiest, zijn er meer nummers van dezelfde artiest moet je op volgende klikken. Je klikt gewoon op het nummertje dat je zou willen horen en je ziet het in de wachtlijst springen en op het uw beurt wordt jouw keuze gedraaid. Zo kun je 3 nummers per PC kiezen. Wil je er meer dan even wachten tot een van de drie draait enz. Of je kunt de hele beschikbare lijst van voor tot achter afzoeken tot je een lievelingsnummer tegen komt. Door de vele aanvragen om buiten Vlaamse ook Nederlandse nummers te draaien zal dit ingaan vanaf 1 september zodat ook de Alberti's, Willy Derby enz. te horen of te kiezen krijgt. Eerst een aantrekkelijk groepje zoeken, want er zijn ook nog heel wat Vlaamse artiesten die bij een volgende up-date toegevoegd zullen worden.
Daarom is juist die JUKEBOX zo interessant omdat jezelf een keuze kunt maken en eigen radio maken. Sommigen hebben ook een geluidsopnameprogramma op hun pc. Die nemen dan een uurtje muziek op en schrijven dat weg op een CD en verzeamelen zo een reeks CD's voor in de wagen of om hun oudere familie, vrienden en kennissen een plezier te doen. Het is toch hun muziek uit die tijd van toen die regelmatig aangevuld wordt met sketchen, moppen en muzieknummers van vroeger.
Nog vragen, mail dan gewoon even. Veel luisterplezier.
VTM-adviseur en humorist Guido Depraetere is gisteren op 59-jarige leeftijd overleden ten gevolge van longkanker waarvoor hij voor het eerst in februai 2005 in het ziekenhuis opgenomen en behandeld werd met chemotherapie. De dokters verklaarden toen dat er geen uitzaaiïngen waren. Guido was op ronde door Vlaanderen met zijn komisch figuurtje Baziel.
Guido Depraetere (Izegem, 26 november 1946 - Roeselare, 12 augustus 2006), geboren in Izegem maar getogen in Brugge was een Vlaamse tv-manager.
Als spilfiguur van de Brugse Scouts speelde hij klarinet in de Scoutsharmonie Sint-Leo. Na zijn studie trok Depraetere als diskjockey Vlaanderen rond met het befaamde Studio Barcka. Ook in de politiek was Depraetere ruim tien jaar actief. Bij de fusie van Groot Brugge was hij kandidaat voor de gemeenteraadsverkiezingen . Hij werd onmiddellijk verkozen en bleef gemeenteraadslid van 1971 tot 1982. Na acht jaren wiskunde te hebben onderwezen aan het Atheneum van Assebroek wint hij een presentatiewedstrijd op de toenmalige BRT en gaat er aan de slag als presentator en producer. Depraetere zag zijn toekomst in het medium radio en televisie. In 1977 ging hij aan de slag bij de toenmalige BRT. Hij groeide door tot producer bij radio Omroep Brabant en kwam uiteindelijk bij de televisie terecht waar hij bekende programmas maakte als Spel zonder Grenzen, Hoger Lager, Micro Macro, Met Mike in Zee en TV Touché.
Depraetere kon zich maar moeilijk verzoenen met de weinig dynamische instelling van de BRT. In 1988 richtte hij samen met zijn vriend Mike Verdrengh de nieuwe commerciële zender VTM op. De eerste uitzending ging in de lucht op 1 februari 1989. Depraetere werd programmadirecteur, maar was ook producer en presentator van onderandere het bekende programma klasgenoten en nam deel aan het moppenprogramma HT&D. In 1996 nam hij ontslag als directeur bij VTM en is sindsdien broadcast consulent voor VTM in vlaanderen en voor tv-stations in het buitenland. Aan de basis van het vertrek lag een meningsverschil met de Raad van Bestuur over de verdere ontwikkeling van de commerciële zender. Beiden bleven echter wel als externe consulenten voor de VTM actief bij de ontwikkeling van programmaformats en de begeleiding van producties en presentatoren. Guido is zijn Brugse roots altijd trouw gebleven. Niet alleen is hij er blijven wonen, maar van in zijn jeugd tot vandaag heeft hij er zijn sociale banden behouden. Hij speelde toneel bij de Reinaert, de kamer van "den Heilighen Gheest" en de "Valk". Vele generatiegenoten zullen zich Studio Barcka herinneren, de mobiele discotheek waarmee hij, samen met enkele vrienden, in de jaren zeventig de danszalen van de streek liet vollopen. Depraetere was een liefhebber van de volksfiguur Baziel, diens vrouw Flavie en vriend Hector. Aanvankelijk vertelde hij Baziel-moppen op de televisie, maar vanaf 1998 gaf hij Baziel echt een gezicht met een wekelijkse cartoon in De Krant van West-Vlaanderen. Er verschenen ook een aantal boekjes over de Baziel-figuur. In 2000 werd Depraetere opgenomen als Ridder in de Orde van 't Manneke uit de Mane. In februari 2005 kreeg Depraetere te horen dat hij longkanker had. Zeven maanden later was hij echter al behoorlijk hersteld en hij startte opnieuw met zijn Baziel-conferences in talrijke zalen. Uiteindelijk bezweek Guido Depraetere op zaterdag 12 augustus 2006 op 59-jarige leeftijd toch aan de gevolgen van longkanker.
Toen hij wist dat hij ongeneeslijk ziek was en zijn dood naderde besefte Rudi Carrell dat hij een goed leven had gehad. Afgelopen vrijdag kwam aan dat goede leven een einde in Bremen. Maar zelfs zijn dood had Carrell nog even geheim willen houden. Een loslippige arts vertelde het nieuws echter al vandaag. Vorig jaar werd bij de televisiepresentator longkanker geconstateerd. Hij is 71 jaar geworden. Carrell, wiens echte naam Rudolf Wijbrand Kesselaar was, genoot in Duitsland de grootste bekendheid.
(foto AP)
Aanvankelijk wilde zijn familie Carrells overlijden pas dinsdag bekendmaken vanwege de WK-drukte, zegt een woordvoerder van Conserve. Een arts sprak echter zijn mond voorbij tegenover de Duitse pers dat Carrell al afgelopen vrijdag overleden was. In februari werd Carrell voor zijn levenswerk onderscheiden met de Gouden Camera, de hoogste onderscheiding van de Duitse media. In 2001 was hij vanwege zijn bijdrage aan de Nederlands-Duitse betrekkingen benoemd tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw. In september komt bij Conserve de biografie 'Rudi Carrell: een leven voor de show' van Jürgen Trimborn uit in een Nederlandse en een Duitse editie. Carrell en zijn familie werkten uitgebreid aan het boek mee. De vrijdag overleden Rudi Carrell hield er al maanden rekening mee dat hij niet lang meer te leven had. In verschillende interviews vertelde hij de afgelopen tijd dat zijn artsen hem nog maar een korte periode te leven hadden gegeven. Vorig jaar werd longkanker geconstateerd bij de rasentertainer, die een cultstatus genoot in Duitsland. Hij zei door zijn naderende dood vooral te beseffen dat hij een goed leven heeft gehad. Rudolf Wijbrand Kesselaar werd op 19 december 1934 geboren in Alkmaar als telg uit een showbizzfamilie. Zijn vader trad op onder de naam André Carrell. Rudi kwam in de showbusiness terecht toen hij zijn vader in 1953 verving tijdens een optreden voor ambtenaren in Arnhem. Twee jaar later was hij elke week te horen in het Avro-radioprogramma 'De bonte dinsdag avondtrein'. In 1959 kreeg hij bij de Vara zijn eigen tv-show, de 'Rudi Carrell show'. Vooral zijn optreden als bewoner van een onbewoond eiland met een aapje en een zeemeermin wist hij het publiek te beroeren. In 1960 deed Carrell met het lied 'Wat een geluk' mee aan het Eurovisie Songfestival. Hij werd laatste. Toen Radio Bremen in 1965 interesse toonde, ging hij ook in Duitsland aan de slag. In de jaren zeventig kwam er een Duitse versie van de 'Rudi Carrell Show', waarmee hij in 1964 de Zilveren Roos van Montreux had gewonnen. In 1987 was Carrell het brandpunt van een internationale rel. In een sketch van zijn Duitse show werd een nep-ayatollah Khomeini met bh's en slipjes bekogeld. Carrell werd gedwongen publiekelijk zijn excuses te maken tegenover het Iraanse volk. Carrell werd ook geplaagd door privé-problemen. Jarenlang was hij in een juridisch gevecht verwikkeld met de familie van zijn overleden minnares. Die ging over geld dat hij op haar rekening had gestort. Vorig jaar bepaalde de rechter dat Carrell het geld niet terugkreeg. In hetzelfde jaar werd bij hem longkanker geconstateerd. De presentator verscheen op 30 december 2005 voor het laatst in zijn 52-jarige carrière op de Duitse televisie om afscheid te nemen van zijn fans. De laatste jaren van zijn leven waren voor Carrell echter ook oogsttijd. In 2001 werd hij vanwege zijn bijdrage aan de Nederlands-Duitse betrekkingen tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw benoemd. In februari werd hij voor zijn levenswerk onderscheiden met de Gouden Camera, de hoogste onderscheiding van de Duitse media.(ZijOnline)
De foto werd bezorgd door Roger Viaene die begin jaren zestig medewerker was van het magazine Ostend Flash waarin deze foto verscheen. De hoofdredacteur van het blad was Jo Deensen (Ray Huilmand), die o.m. aan Will Tura zijn eerste job als orkestzanger bezorgde.
Voor me ligt een boek over "De Mooiste liedjes" van Louis Davids uit het voorjaar van 1980. Vermits Louis Nederlander was laat ik het over aan de Nederlanders om te oordelen wie de grootste revue-artiest was in de beginjaren van radio en plaat. Naar mijn mening zal Louis daar zeker een ereplaats innemen en zelfs op het verhoogje van een van de drie plaats vatten. Aan hem en muzikaal Nederland deze uitgebreide biografie en enkele foto's uit het boek.
Louis Davids werd geboren op 19 december 1883 te Rotterdam en stierf op 1 juli 1939 in Amsterdam. Zijn beroep was cabaretier en revue-artiest. Zijn ouders waren kermisgasten, zoals men dat vroeger hette, Dat betekende dat zij in ons land kermissen afreisden, om daar op te treden, wat zij oa deden met komische duetten. Het hele gezin Davids zat in het kermisvak. Louis begon er zijn carrière als een wonderkind. Het gezin telde voorts twee dochters, Rika en Heintje en tenslotte nog een zoon, Hakkie. Hakkie begeleidde zijn familie op de piano. Later bracht hij het tot kapelmeester. Rika en Heintje komen nog ter sprake. Davids wordt de vertolker van de gevoelens van de kleine burger genoemd. Men heeft wel gemerkt dat het feit dat hij Rotterdammer van geboorte was, niet heeft verhinderd dat hij zeer Amsterdamse liedjes zong. Dwz liedjes waarin de typisch Amsterdamse volksaard tot uiting komt. De banaliteit die dat met zich mee schijnt te brengen, werd gecompenseerd door de vaak briljante woordvondsten en -spelingen, volgens de Grote Winkler Prins althans. Davids verkreeg de meeste bekendheid als liedjeszanger, al schreef hij ook revues, was hij een poos directeur van het Casino in Rotterdam, bestuurde hij enige tijd het Kurhauscabaret in Scheveningen, leverde hij bijdragen voor het volkstoneel van Herman Bouber en trad hij op in films, toneelstukken en operettes. Tot zover de nuchtere feiten. We zullen trachten nu wat meer achtergrondinformatie te verschaffen. Zoals gezegd kan men de activiteiten van Davids in periodes onderverdelen.
1900-1915 Als wij aan deze periode de opmerking verbinden "Davids Alleen", dan is dat niet geheel overeenkomstig de werkelijkheid. In die jaren treedt Davids namelijk ook wel op met zijn zusters Rika en Heintje. Topliedjes zijn: Een reisje langs den Rijn, naar Paul Lincke's Das ist die Berliner Luft; De komeet van Halley; Brief van een landbouwer aan zijn zoon; Entreelied van Tinus de Vuilnisman en Zandvoort bij de Zee, naar Seaside on the brain, met muziek van de Engelsman Herman Darewski. Zowel Een reisje langs de Rijn als Zandvoort bij de zee werden gekocht op buitenlandse liedjesbeurzen. Je kunt dit de revuetijd van Davids noemen. Samen met Rika treedt hij op in het gezelschap van Frits van Haarlem, door Luger en Van den Aardweg de ongekroonde koning der varétédirecteuren genoemd. Voor diens gezelschap leverde Davids zijn eerste teksten en wel voor de revue "Koning 'k Zie-zo-wat", geschreven nadat Van Haarlem in 1906 Davids had meegenomen naar Londen om er inspiratie op te doen. Louis en Rika vervullen de hoofdrollen en maken naam. In 1909 bevindt Davids zich in een ander revue-gezelschap, nl dat van Henri ter Hall, volgens Heintje Davids de grappigste man van Nederland, iemand die de mensen "chic" kon laten lachen. Rika trouwt met een Engelse goochelaar en verdwijnt naar Engeland. Louis vormt dan met Heintje een duo en ook dat wordt een succes, iets wat hij aanvankelijk niet voor mogelijk had gehouden. Het gaat zelfs zo goed dat zij worden uitgenodigd naar Duitsland te komen, waar zij optreden in Leipzig, Keulen en Berlijn. Wat later komt het duo via John Weil, Rika's echtgenoot, in Engeland terecht en treden zij op in Liverpool, Glasgow, Manchester, Birmingham en Londen. Geen gemakkelijke opgave voor mensen die noch Duits, noch Engels spreken. We zijn nu in het jaar 1911. Volgens Van der Kamp en Feith leerde Davids op de tournee in Engeland Margie Morris kennen. Met het noemen van die naam belanden we in de tweede periode van Davids' carrière, die zich uitstrekt tot het moment waarop Margie Morris Davids verlaat, en dat is in 1922.
De tijd van "He, she and the piano". Over de kennismaking van Morris en Davids lopen de meningen uiteen. Zo verhaalt Feith in zijn boek "TingelTangel" dat Davids hem heeft verteld dat hij Margie Morris in Engeland op een intiem kunstenaarsfeest had leren kennen. Haar eigenlijke naam was Margaret Whitefoot en ondanks het feit dat haar vader, streng, conservatief en geacht officier in het Engelse leger, tegen haar vriendschap met Davids was, kwam zij in 1913 naar Nederland. Aanvankelijk treedt zij dan op als danseres in het gezelschap van Leon Boedels, directeur van het Flora-theater in Amsterdam. Aan datzelfde Flora-theater wordt gerefereerd door Luger en Van den Aardweg. Zij vertellrn dat Louis Margie ontdekte in de koffiekamer van het Floratheater. De vader speelt ook in deze versie een rol, omdat deze haar roeping in de weg stond en er zodoende de oorzaak van was geworden dat zij op goed geluk naar Hoçlland was overgestoken. Louis zou vervolgens Heintje opdracht hebben gegeven om het arme kind Amsterdam eens te laten zien. Hierbij zij opgemerkt dat Luger en Van den Aardweg zich baseren op verhalen van Heintje, zoals ons in de ondertitel van het boek meegedeeld wordt. Mogen de meningen over de kennismaking met Margie nogal verschillen, over haar persoon en vooral over haar aandeel in het werk en leven van Davids doen zij dat allesbehalve. Geen kwaad woord kwamen wij tegen. Wel lof, de een is nog lyrischer dan de ander. Ter illustratie volgen enkele citaten/ Feith in "TingelTangel" (blz. 158): "Tengere, broos-teere Margie, de groote, droomende oogen in het strak-witte gezichtje, overgeplaatst in Amsterdam, exotische bloem, verplant op vreemden bodem, welkom geheeten op het bovenhuis in de Utrechtsestraat, ineens midden in het roezige, jachtende, succes-brengende, maar altijd voort-herriënde tingel-tangel-leven van haar man!" Luger en Van den Aardweg (blz. 143-144): "Margie Morris heeft Louis Davids lange tijd een charmant "decorum" verleend. Haar verschijning op de planken was van een onweerstaanbare bekoring. Bij haar eerste woorden - een melodieus verengelst Nederlands - won zij terstond het hart van de nurks onder haar toehoorders. Haar persoonlijkheid straalde iets uit, dat de aanwezigen electriseerde en met stille verrukking vervulde." Wim Ibo (1, blz. 42): "Met Margie Morris (1892) als zijn muze nam Louis Davids de aanloop tot zijn uiteindelijke cabaretcarrière; ze werden door de impressario Max van Gelder geëngageerd als "He, she and the piano" en maakten om een tournee door Nederlands-Indië." Willem Wilmink (1, blz. 577): "Nu echter werd Margie Morris de muzikale richtlijn, alsmede de richtlijn van een niet nader te bepalen deel van Davids' tedere gevoelens." Louis Ferron: "Met Margie begon dus de aanloop naar een stijl die het aanzien van het cabaret tot op heden zou bepalen. (...) Margie was de vrouw die Davids' drang naar het hogere kon bevredigen. Ze kon uitstekend componeren, had dat "je ne sais quoi" wat sommige vrouwen in de ogen van volksjongens zo aantrekkelijk maakt en was bovendien bereid de beschutting van haar chic milieu in de steek te laten." Iets verder noemt Ferron de tijd met Margie "die periode waarin Davids" naam als cabaretartiest gevestigd werd, de tijd dus, waarin hij van amuseur tot een heuse cabaretier evolueerde." Het is zonder meer een feit dat Margie Morris van groot belang is geweest voor het verdere verloop van Davids' carrière. De liedjes worden lyrischer en muzikaler, het duo begint een ander publiek te trekken, mede als gevolg van de manier waarop het hun optredens verzorgt. Uit die tijd dateren: Ik zoek een meisje te trouwen; Wordt nooit verliefd; In het bosch; en uit "de Jantjes": bijv. Als de tros wordt losgesmeten en Nou tabé dan. Liedjes waarmee "He, she and the piano" veel succes oogstten, tot in Indië toe, waar ze in 1919 een tournee maakten. In 1922 komt er een einde aan het samen leven en samen werken van het duo.
1922-1927 Wat de liedjes betreft, is de tijd die volgt na het vertrek van Margie Morris niet een van de vruchtbaarste. De carrière van Davids blijft een opgaande lijn vertonen. In 1922 wordt Davids directeur van het Casino Variété in Rotterdam, voor een jongen uit het volk, geboren in de Zandstraat van diezelfde stad een niet geringe prestatie. De Rotterdamse upperten schijnt hem in die tijd zelfs op straat gegroet te hebben. De revue "Coolsingel"-Plaswijk", met als onderwerp de autobussen die in Rotterdam net in gebruik werden genomen, is zo'n beetje het enige vermeldenswaardige uit de casino-tijd. Rido, pseudoniem van Philip Pinkhof, echtgenoot van Heintje, is de tekstschrijver. Het is niet de eerste keer dat deze revueteksten voor zijn zwager schrijft. Hij deed dat ook al voor "Verboden Toegan" "waarin Davids voor het eerst zijn later zo vermaarde creatie Tinus op de planken zette), voor "De eenheidsrevue" en later voor "Lach en vergeet" (waarin Davidse De kleine man zong). Davids schrijft zelf de muziek sinds het vertrek van Margie, al wordt wel verondersteld dat zijn muzikale leider, Jan Broekhuis' hem met raad en daad terzijde stond. Enkele titels: Impromptu; Moeder is dansen, een bewerking van een Engels gegeven; Naar buiten en Rassenhaat. In 1927 doet Davids voor een kleine revue, getiteld "Van eigen bodem", een beroep op andere auteurs: Dirk Witte, Koos Speenhoff en Jacques van Tol. Deze laatste is als tekstschrijver een zeer belangrijke rol gaan spelen in het leven van Davids.
1927-1939 Jacques van Tol, de man die op zijn postpapier liet drukken: "De honden blaffen maar de karavaan trekt voort" en die door Ferron wordt getypeerd als een "soort deus ex machina", is de schrijver van liedjes als: Oome Ko heeft radio; Weekend in Scheveninge; Het lot van de Sweepstake; De Olieman: Naar de bollen; De voetbalmatch; Mammie heeft haar rijbewijs. Al die liedjes kortom, die ook vandaag de dag nog gezongen worden. Van Tol schreef niet alleen voor Davids liedjes, ook anderen hebben furore gemaakt met zijn teksten. Lou Bandy bijvoorbeeld met Wie heeft er suiker in de erwtensoep gedaan?, en Fien de la Mar met Ik wil gelukkig zijn. Rinus Ferdinandusse concludeert dan ook dat: "Jacques van Tol een unieke figuur moet geweest zijn, een man op wie Davids, Willy Walden en Bandy en tientallen anderen leunden en die op die manier een bepalende factor is geweest in het amusementsleven van Nederland". Er is in de loop der jaren heel wat gespeculeerd en geschreven over het feit Van Tol zijn rechten van tekstvervaardiger schijnt te hebben afgestaan aan Davids. Zijn naam ontbreekt vaak. Tot op de dag van vandaag weten we niet precies wie welke tekst geschreven heeft. Menigeen heeft zich gebogen over dit probleem. De hiernavolgende collage moge daar een bewijs van zijn. Luger en Van den Aardweg vermelden (blz. 208-209) dat er rond 1942 in de vaderlandse pers een bericht circuleert, waarin ondermeer beweerd wordt dat het gehele repertoire van Louis Davids gedurende de laatste zeventien jaren van zijn leven door Jacques Van Tol geschreven zou zijn. Luger en Van den Aardweg citeren dan (blz. 211) Louis Davids die gesproken zou hebben over "mijn liedjes" en vragen zich vervolgens af of het aannemelijk is "(...)dat Louis Davids - met het einde van zijn leven voor ogen dit gezegd zou hebben, wanneer hij wist, dat de aan hem toegeschreven liedjes, waarvoor hij altijd alle eer ontvangen had, niet zijn werk doch dat van een ander was?" De heren geloven van niet. Hun geloof wordt kennelijk gedeeld door de schrijver van het volgende anonieme en niet nader gedefinieerde krantebericht (de bron is het Gemeentarchief te Amsterdam). Na de kop "Van de 700 Davidsliedjes waren er ongeveer 100 van een ander" lezen wij: "Wellicht waren de discussiegenoten die wisten: "Davids" beste liedjes waren van een ander." Hoe dat nu zit? Laat ons vast de namen noemen van diegenen die er heel weinig of veel mee uitstaande hadden: Margie Morris, Rido, Meijer Hamel, Speenhoff, Cor Lemaire en vooral Jacques van Tol. Maar de hoofdfiguur bleef Davids zelf. Herman Tholen (van het vooroorlogse duo Tholen en Van Lier) deelt deze mening niet. In een interview zegt hij: "(...) We noemen ze cabaretrevues. Dat woord was bedacht door Jacques van Tol, de tekstschrijver. Hij heeft in de oorlog op het verkeerde paard gewed, maar hij maakte geweldige teksten. Het hele repertoire van Louis Davids. Nu, bij de radio, zie ik nog wel eens op een lijst staan: tekst Louis Davids. Dan denk ik: ik weet te veel, ik heb ze door Jacques zien schrijven. Nou ja, Van Tol heeft voor onze programma's ook veel geschreven. En z'n teksten worden nog steeds gebruikt. Soms zie ik bij de Mounties een scène dat ik denk: verrek, die heb ik nog betaald aan Jacques van Tol." Henk Suèr gaat zowel in zijn boek als in een krantenartikel uitvoerig op dit punt in. Het volgende citaat komt uit dat artikel "Het Kurhauscabaret in Scheveningen, dat Davids had opgezet, vergde elke veertien dagen een nieuw repertoire met nieuwe conférences en liedjes. De produktie van Van Tol kon dit wel aan. Voor een liedje betaalde Davids hem een tientje, hetgeen later tot vijftig gulden verhoogd werd. Daarmee had Davids de opvoeringsrechten voor zich alleen. In het begin werd nog wel eens geannonceerd dat Jacques van Tol de tekstschrijver was, maar dat bleef spoedig achterwege. Bleef ook achterwege toen men in het land steeds meer oog voor de opmerkelijke tekst begon te krijgen, toen men een man als Menno ter Braak, alleen om de tekst, elk nieuw programma zag bezoeken. Week-end in Scheveningen, De Sweepstake, De Olieman, Naar de bollen, Jubileum vanOme Kobus, De pen-en-inktsymfonie, (...) De voetbalmatch, Mammie heeft haar rijbewijs, men zal ze nog wel kunnen neuriën - Jacques van Tol schreef ze. Behoudens enkele ingewijden zag ieder Davids voor de geestelijke vader aan. De cabaretbezoeker interesseerde zich voor de herkomst niet overmatig. En Van Tol maakte er geen probleem van (...)". De mystificaties zullen ook niet in dit boek onthuld worden. Enige opheldering kunnen we wel geven. Dat doen wij aan de hand van een brief van Jacques van Tol. Op 10 augustus 1966 schrijft hij aan Willem Wilmink: "Hierbij de verlangde opgaven betreffende de liedjes uit het repertoire van Louis Davids. Mijn aandeel betreft natuurlijk alleen de tekst, ik componeer niet. Een van de belangrijkste teksten staat niet op uw lijst, n.l. De pen-en-inktsymfonie. Hopende u hiermee van dienst te zijn, met vr. gr." Het lijstle met titels dat Wilmink hem had toegestuurd, is aan zijn brief gehecht. Van Tol plaatste met ballpoint een T achter de titel als het een tekst van hem betrof. Uitgaande van Van Tols aanduidingen kunnen wij stellen dat de volgende liedjes geschreven zijn door Van Tol: Hein de Bruin, De Sweepstake, De Olieman, Mammie heeft haar rijbewijs, Week-end in Scheveninge, Naar de bollen, Zuiderzee, De filisoof, De voetbalmatch, De zesdaagse, Het zonnebad I en II, Op het ijs, Weet je nog wel oudje, Zomertelegrammen, Restanten, Luchtkastelen, Ome Piet, Als je voor een dubbeltje geboren bent, Een moeder begrijpt alles, De Scheveningse zee, Hengelen,. Een TD zette hij achter: De kleine man, De begrafenis van Ome Manus, Mina (ze zet zo'n lekker bakje koffie). TD staat voor Tol-Davids. De personen, om wie de discussie draait zijn inmiddels beiden overleden. Veel vragen zullen dus nooit beantwoord worden.
In 1931 wordt Davids directeur van het Kurhauscabaret in Scheveningen. Dat betekent iedere veertien dagen een nieuw programma. Davids treedt zelf op als conférencier-cabaretier. Om hem heen wordt een programma geformeerd, waarvoor hij medewerkers uit binnen- en buitenland uitnodigt. Zo haalt hij het Nelson-cabaret naar Nederland. Het is ook aardig om weten dat Marty Verdenhius en Wim Sonneveld in zijn programma debuteren. Het Kurhauscabaret loopt goed. Cor Lemaire begeleidt Davids op de piano, vanaf 1933, en schrijft zo nu en dan muziek bij het liedje. Verder schrijft Davids de muziek zelf. Het optreden wordt voor Davids in deze jaren steeds moeilijker. Hij heeft asthma, een kwaal die hem zijn hele leven parten heeft gespeeld en die er tenslotte ook de oorzaak van is dat hij op 1 juli 1939, op zesenvijftigjarige leeftijd, sterft. Vandaag 67 jaar geleden. (uit het boek van Lies Pelger en Renée Waale)
Louis Mestdagh (89) geniet samen met zijn vrouw Jo van een rustige oude dag. In de belangstelling wil hij niet meer. Zelfs zijn zoon Rudolph moest lang aandringen voor hij medewerking kreeg om een documentaire te draaien over het 'verborgen' leven van zijn vader die ooit een bekend zanger, schrijver en cineast was. Over het 'bewogen leven' van zijn vader wist Rudolph Mestdagh aanvankelijk niets. Toen ze op school een verhaal lazen van pater Mestdagh en de leraar aan Rudolph vroeg of die soms familie was, moest hij het antwoord schuldig blijven. Thuis hing er een gitaar aan de muur, maar Rudolph wist niet waarvoor die gediend had tot er in Humo een stuk verscheen over een Zingende Pater, alias de Troebadoer van het Heilig Hart. In de jaren zestig scoorde die de ene hit na de andere voor platenfirma Decca om dan plots van de scène te verdwijnen. Toen ook bleek dat zijn vader tien documentaire films had gedraaid, wilde Rudolph het hele levensverhaal blootleggen. Maar dat kostte tijd en moeite.
Filmer Louis Mestdagh op jongere leeftijd
Louis Mestdagh, geboren in Deinze in 1916 als tweede zoon in een welstellend Oost-Vlaamse familie. Hij studeerde bij de Jezuïeten en wou priester worden. In het begin van de jaren 40 werd Louis naar Amerika gestuurd om zich voor te bereiden op het priesterschap. Zijn boot had een aanvaring met een ander schip. Louis registreerde alles nauwgezet met zijn 16 mm-camera. Het zouden zijn eerste stappen als ciniast worden. Later trok hij als globetrotter-cineast naar Azië. Met een jeep reisde hij door India, van Skri Lanka tot in de Himalaya en terug. Wanneer in de jaren vijftig de beeldbuis zijn intrede deed in de Vlaamse huiskamer, pakte de BRT al op de tweede dag uit met werk van eigen bodem.
Louis Mestdagh met enkele hoezen bij mijn lievelingshoezen en enkele liedjes op de netradio.
Maar Louis Mestdagh had nog meer verrassingen in petto. Maar kende twee levens. Eentje van voor 1966 toen hij jezuïet was. Als de Zingende Pater, of de Troebadoer van het Heilig Hart, bereikte hij in een mum van tijd de eerste plaats in de hitparade. En eentje na 1966 toen hij op 50-jarige leeftijd verliefd werd op missiezuster Johanna en ze een kind kregen. Louis wilde geen heisa rond zijn uittreden en besliste om zijn carrière op te geven. Voortaan zou hij anonieme tekstschrijver worden voor een medisch magazine. Dat betekende een radicale breuk want sinds de Tweede Wereldoorlog was Pater Louis een publieke figuur geworden. In de jaren vijftig reisde hij de parochiezalen af met zijn documentaire films over India, de Verenigde Staten en Kongo. Toen hij dat niet meer mocht van zijn orde, ging hij verhalen schrijven. Maar zijn grootste bekendheid verkreeg hij begin jaren zestig met zijn hits onder de naam Troebadoer van het Heilig Hart, een Vlaamse concurrent van Soeur Sourire. Sterke stof voor een film dus! Rudolph Mestdagh, die zelf ook muziek maakte en schreef, speelde al langer met het idee, maar pas na de opname van zijn eerste langspeelfilm Ellektra en tussen het draaien in van tal van commercials, vond hij de tijd om een vijftig minuten durende documentaire samen te stellen. Na lang zoekwerk kwam filmmateriaal van en over zijn vader weer boven water. De VRT was van in het begin bereid om te coproduceren. Louis Mestdagh bleek geen onbekende voor de Vlaamse televisie. Op de tweede dag na de start van de NIR in 1953 werd immers al een documentaire van de reizende jezuïet de ether ingestuurd. (Frank Heirman, 13.12.05)
Jarige Bob Benny ontvangen op stadhuis in Antwerpen
Boemelpotpourri (1958)
Bij ons, bij ons daar kunt g'u amuseren Bij ons, bij ons daar moet g'u niet generen Bij ons, bij ons is 't alle dagen feest omdat we drinken om ter meest Bij ons, bij ons.
Doe ze nog eens vol Doe ze nog eens vol Laat ons blijven pakken, en er nog één pakken Doe ze nog eens vol Doe ze nog eens vol 'k Heb liever nog 'n pintje dan ene muntenbol.
O, wat heb ik dorst O, wat heb ik dorst O, wat heb ik dorst 'k Heb 'nen haring g'eten 'k Had het moeten weten O, wat heb ik dorst O, wat heb ik dorst O, wat heb ik dorst hij was zo zout als brak en 'k drink 'n stuk in mijne frak.
O, bier, bier, bier dat groeit niet aan de bomen O, bier, bier, bier dat komt niet uit de grond O, bier, bier, bier dat geeft u heel schoon dromen O, bier, bier, bier Maakt zieke mensen weer gezond.
As ge drinkt dan is het hier 'nen hemel en drinkt ge niet dan leefde 'lijk 'ne kemel Als ge drinkt dan is het heel plezant en drinkt ge niet dan vindt ge alles ambetant.
Doe ze nog eens vol Doe ze nog eens vol Laat ons blijven pakken, en er nog één pakken Doe ze nog eens vol Doe ze nog eens vol 'k Heb liever nog 'n pintje dan ene muntenbol.
Bob
Benny is donderdag ontvangen op het stadhuis van Antwerpen voor zijn
80ste verjaardag.
De zanger werd uitgebreid in de bloemetjes gezet en
kreeg een cadeau in chocolade.
Het ging om de muzieknoten van het
nummer "September Gouden Roos", waarmee hij
ons land in 1961
vertegenwoordigde op het Eurovisie Songfestival. Burgemeester
Patrick Janssens, Nicole en Hugo, Will Ferdy, Jo De Poortere en Lea
Thys feliciteerden de zanger.
Benny mocht ook het Gulden Boek van de
stad ondertekenen.
De zanger werd op 28 mei 1926 in Sint-Niklaas
geboren als Emilius Wagemans.
Hij scoorde in Vlaanderen een gigantische
hit met het nummer "Waar en wanneer". Twee maal
vertegenwoordigde hij België op het Eurovisie Songfestival.
Een eerste
keer in 1959 met het liedje "Hou toch van mij"
en een tweede maal in
1961 met "September gouden roos". (TVP)
De geschiedenis van de platenspeler, door René Daemen
Het ontstaan van de platenspeler
Het begint in 1877 wanneer de jonge Thomas Alva Edison juist bezig is met het uitvinden van een dicteermachine. Hij tekent een apparaat, bestaande uit een cylinder met een stuk tinfolie eromheen, daarop een trechter met daaraan een naaldweergever. Nadat hij het toestel heeft laten bouwen komt hij er achter dat door de trillingen putjes in de tinfolie gegraveerd worden. Edison roept het kinderrijmpje "Mary had a little lamb" in de trechter, waarbij de naald in het ritme van zijn stemtrillingen putjes in de folie maakt. Bij het verplaatsen van de naald klinkt zachtjes uit de trechter "Mary had a little lamb". Hij vraagt meteen patent aan op zijn nieuwe uitvinding. Edison verbetert zijn Fonograaf, want zo heeft hij het apparaat inmiddels genoemd, door een veermotor aan te brengen voor een constante snelheid en door de afspeelduur te verlengen tot 4 minuten.
1889 Emile Berliner vindt de grammofoonplaat uit. Hij gebruikt bij de opname een glasplaat voorzien van een laagje roet. Hiervan wordt een metalen kopie gemaakt, waarover de naald van de weergever loopt. Deze naaldweergever zit aan een arm met daaraan als versterker een grote hoorn voor de geluidsweergave. Later gebruikt Berliner glazen platen met bijenwas voor de opname en zinken platen voor de weergave. Zo ontstaat de grammofoonplaat zoals wij hem nu nog kennen.
Berliner grammofoon
1925 Nadat er vele jaren alleen acoustische opnames zijn gemaakt, begint men in 1925 met elektrische opnames. De kwaliteit wordt daardoor een stuk beter. De elektromagnetische weergevers komen vervolgens op de markt. Deze bestaan uit een hoefijzervormige magneet met daarop een spoel gewikkeld en daaraan zit de stalen naald. Zo'n weergever wordt in eerste instantie op een grammofoon met veermotor geplaatst, en met twee draden op de grammofoonaansluiting van de radio aangesloten. In dit geval een toestel met zgn. helgloeiers. In 1928 komt de elektromotor, een soort dynamo model, die via een snaar het plateau aandrijft. Deze motor moet een zetje hebben, want zelf opstarten is er nog niet bij. Ook worden in die tijd al radio's ingebouwd bij de grammofoons o.a. in de bekende Philips meubels. Rond de 2e wereldoorlog ligt de ontwikkeling stil tot men eind jaren veertig het kristal element op de markt brengt (in Nederland door de firma Ronette in Amsterdam). Dit geeft een betere weergave dan het elektromagnetische systeem. De naald is nog wel van staal, maar wordt ook geleverd met een saffiertip voor een langere speelduur.
1950 Het kristal element wordt verbeterd en de langspeelplaat komt op de markt. Deze is net zo groot als de 30 cm 78-toeren plaat. Om deze af te kunnen spelen komt een kleiner model kristal element op de markt met twee saffieren voor LP en 78-toeren. De platenspelers krijgen er een tweede toerental bij nl. 33 toeren. De bekende Philips 2978 met het dunne armpje is zo'n apparaat waarmee men deze platen kan draaien. In de USA is RCA sinds 1939 bezig met het ontwikkelen van de 45-toeren single van kunststof. Deze moet de breekbare 78-toeren plaat gaan vervangen. Tijdens de 2e Wereldoorlog ligt de ontwikkeling stil. De 45-toeren plaat wordt uitgevoerd met de minigroef of zoals Philips vermeldt: de "Minigroove". De geluidskwaliteit is al een stuk beter. Deze minigroef vinyl plaatjes ruisen ook niet meer zo als de 78-toeren schellakplaat. Bovendien zijn de platen een stuk kleiner en onbreekbaar. Om in Amerika de 45-toeren plaat te promoten brengt RCA in 1949 het kleine 45-toeren wisselaartje op de markt. Deze kan zowel op de radio aangesloten worden als op een (soms zelf gebouwd) versterkertje.
1953 In Nederland komt de 45-toerenplaat uit. Het schijfje van 17cm (7 inch) moet de breekbare 78 toerenplaat gaan vervangen. Dit duurt nog tot 1956. De pickups krijgen er weer een snelheid bij. De oude twee snelheden worden vervangen door drie snelheden: 33, 45 en 78 toeren. De nieuwe singles kan men met de LP (of M) naald draaien. De platenwisselaar zijn ook in opmars. Vooral bij dansscholen, waar men 10 singles kan plaatsen op de wisselaar zodat men lang muziek heeft. Ook radiomeubels worden voorzien van een wisselaar. Vooral handig met de toen populaire opera's en symfonieën.
1958/1959 De stereoplaat komt uit. Alweer een verbetering. De (mono) koffergrammofoon met ingebouwde versterker krijgt een extra uitgang waarop een radiotoestel aangesloten wordt als tweede kanaal om het stereo geluid te kunnen horen. Monoplaten kan men gewoon blijven afspelen op het apparaat via de ingebouwde mono versterker. In 1961 wordt de stereoversterker in de grammofoon geplaatst. Ook Hi-Fi is in opmars, en duurdere platenspelers. Het MD element komt uit wat voor een goede Hi-Fi klank zorgt.
1959 De laatste schellak 78-toeren plaat komt uit de pers (de "Schneewalzer" van het harmonica duo "Schriebl en Hupperts"). Wel worden nog een aantal jaren klassieke 78-toeren plaatjes gemaakt uit vinyl. In Afrika en sommige Aziatische landen duurt het tot 1962 voordat de 78-toeren plaat uit de winkels is verdwenen.
1972/1975 In deze periode komt er nog een vinding bij: Quadrafonie of CD4. Dit is een vier-kanalen systeem waarbij de versterker een decoder bezit om de 4 kanalen te splitsen over 4 luidsprekerboxen. Eigenlijk een voorloper van Dolby Prologic. De platenspeler moet hiervoor worden uitgevoerd met een 4 kanalen element met een "Shibata" naald dat speciaal geslepen is voor CD4 platen. Dit systeem komt niet van de grond door: Het dure element en naald De plaat is ook duur en er komen er weinig van op de markt. Het geluid is indrukwekkend en gaat van de ene speaker naar de andere zodat men alle 4 de kanalen benut. Tegenwoordig heet dit Sensurround. De normale stereoplaat kan men naar semi-quadrafonie overzetten, maar ondanks alles wordt het geen succes. Men gaat gewoon terug naar Hi-Fi stereo. De pickups worden beter door lichtere armen en elementen, de naalddruk loopt terug naar 1 à 1,5 gram.
1982 De Compact Disc doet zijn intrede. Het schijfje met 12 cm doorsnee bevat 74 minuten muziek in microscopisch kleine putjes die door een laser worden ingelezen. Dit wordt weer omgezet door een converter (omvormer) en doorgegeven aan de versterker. Opnames worden digitaal. De grammofoonplaat is bezig aan zijn zwanezang. De eerste CD spelers zijn van Philips en Sony, de CD100 resp. CDP101 uit 1982 en kosten ca. Hfl 2.000,-
Philips CD speler type CD100 uit 1982
1990 De LP en de single worden uitgefaseerd. De CD-single komt uit, deze bevat 2 nummers. De Top 40 hits komen in dat jaar nog uit op 45-toeren en de CD-single is een tijdje ook als 8 cm schijfje beschikbaar. Deze kan met een adapter op de oudere CD spelers worden gedraaid. Nieuwe spelers hebben hiervoor een speciale uitsparing.
1992 De LP en 45-toeren plaatjes verdwijnen, en daarmee verdwijnt na meer dan honderd jaar de grammofoonplaat.
2001 De Super Audio CD (SACD) komt uit. Deze heeft een betere geluidskwaliteit en moet het warme LP geluid terug brengen (!). Deze schijf gaat waarschijnlijk in de toekomst de huidige CD vervangen, maar dat duurt nog wel even.
Met MP3, een data-techniek, kan het muzieksignaal worden gecompresseerd, waardoor een CD wel 10 maal zoveel nummers kan bevatten. Deze kon eerst alleen op een MP3 speler afgespeeld worden of op een PC. De geluidskwaliteit is afhankelijk van de compressieverhouding die je toepast. 128 kbps is het minimum. 192 kbps is prima CD-kwaliteit en 256 kbps is de max. Een origineel CD-nummer heeft in een 100% WAV-norm zo'n 30 MB aan boord. Tegenwoordig kan men in heel wat CD-spelers ook mp3-nummers afdraaien zowat je makkelijk met de auto van Vlaanderen naar Spanje kunt rijden met 1 CD aan boord oftewel tussen de 150 en 200 liedjes op één schijfje. En voor wie al DVD-onderlegd is kan al de deur uit met een discobar vol muziek op één DVD-schijfje van ruim 7 GB. De huidige zo erg besproken Ipod of mp3-spelers hebben enkel data aan boord en voor uren muziek in je broekzak. (Voor de dames heet dat: jacoche). Ook het podcastingsysteem haalt de laatste maanden hoge toppen, want vanaf nu hoef je geenenkel programma meer te missen en kun je je abonneren op eender wat en vooral ook beluisteren - of even op pauze zetten - wanneer je maar wil.
Bobbejaan Schoepen. Verloren gewaande film uit 1967 gevonden.
Het Koninklijk Belgisch Filmarchief van Brussel meldt dat een verloren gewaande Duits-Tsjechische televisiefilm uit 1967 met Bobbejaan Schoepen boven water is gekomen. Het KBF archiveert recent het beeldarchief van de familie Schoepen, dat na de verkoop van Bobbejaanland (2004) weer onder de aandacht kwam. In het archief bevonden zich een aantal oude filmbanden die niet nader bepaald waren.
De film is gemaakt door de bekende Barrandov Studio's in Praag in opdracht van ZDF. Na de release werd die twee keer uitgezonden in Duitsland (ZDF) en twee keer in Nederland (KRO). Later ging het origineel naar de BRT maar raakte spoorloos na de uitzending. Toen de VRT in 1999 de voorbereidingen van de Histories-documentaire over Bobbejaan Schoepen aanvatte, werd de film in de VRT-archieven helaas verknipt teruggevonden. Het gevonden exemplaar gaat om een originele kopie uit 1967 en is in goede staat, reageert Bruno Mestagh van het Koninklijk Belgisch Filmarchief. Omschrijving: Televisiefilm waarin Bobbejaan Schoepen enkele van zijn liedjes zingt, opgenomen in het kader van (een nog attractieloos) Bobbejaanland en de omliggende Kempenstreek. Een deel van de film is ook opgenomen in de filmstudios in Praag. De meeste liedjes zingt hij in het Duits, eenmaal in het Frans en eenmaal in het Nederlands. De film bevat onder meer klassiekers als Je me suis souvent demandé, Kili watch, en de Duitse versie van de parodie "Café zonder bier", waarmee Schoepen in 1960 in Duitsland een grote hit scoorde. Een van zijn filmische instrumentale songs zorgt voor een rode draad. Tijdens dat nummer komen Bobbejaan Schoepen en zijn zoon Bobje telkens in beeld als een cowboy. Het is één van de vijf filmproducties waar Bobbejaan Schoepen bij betrokken was als acteur of zanger.
Titel: "BOBBEJAANLAND" Filmproduction: ZDF - Siegfried Rothemund (van Siromusik - Berlijn) Productieleider: Jan Kadlec Regie: Vladimir Sis Studio Barrandov, Praag. 1967 35mm - 2bob - 31' Color
Contactgegevens: Tom Schoepen (0495/200525) en Erik Martens (KBF 02 551 19 46)
Sylvain Adriaensens is een Vlaams minderbekend natuurtalent.
Met maar één gebrek: zijn wieg stond in Antwerpen en niet in Parijs, Londen of New York. Was dat wel het geval geweest, dan had Sylvain de grootste concertpodia ter wereld kunnen bespelen. Want zijn stemvolume, zijn klankkleur en expressie, zijn repertoire hebben een internationaal niveau. Gelukkig voor ons bleef Sylvain altijd de ietwat teruggetrokken zanger, wars van barnumpubliciteit, die optrad als hij met zijn heel hart kon zingen. De perfectionist niet aanspreekbaar voor een concert, maar zielsgelukkig als de vonk van zijn groot talent op de zaal oversprong en het publiek in staande ovatie rechtveerde.
Wij zijn gelukkig dat Sylvain Adriaensens al vele jaren de eregast wou zijn van de 'Goud en Zilver'-concerten van BRT-1. Ook op zijn zeventigste blijft Sylvain als de goede wijn: Beter met de jaren! Deze plaat is er het beste bewijs van. Ondergetekend: Roger Thys, 1° producer.
Op de foto's(hierboven) merk je Sylvain in gesprek met de lachende Roger Thys en tijdens een optreden met de BRT-Big Band, versterkt met het BRT-combo olv Freddy Sunder.
Met nummers als "Auf der Heide", Ob blond, ob braun, Wolgalied of In Wien hab ich einmal ein Mädl geliebt ging hij de internationale toer op. Met Als ik in mijn tuintje sta, Oh mijn Kempen, Ieder huisje heeft zijn kruisje, Op de purpere hei of Kempen o land van Armand Preud'homme bewees hij dan weer het tegenovergestelde dat zijn kleine Kempenland dichter bij zijn hart ligt dan zo'n grootse carrière laat uitschijnen. Spijtig dat we van Sylvain Adraensens zo goed als niets kunnen terugvinden in de net-archieven of boeken. Bij wie een uitgebreidere biografie in de schuif ligt is deze site steeds met open brievenbussen bereid je te ontvangen. Gelukkig hebben we nog een prachtige LP op de kop kunnen tikken, digitaliseren en daardoor 14 nummertjes in onze 78-toerenradio bewaren voor een luisterend oor dat houdt van Vlaamse muziekgeschiedenis. (Gi)
Bob Benny werd geboren op 28 mei 1926 in Sint-Niklaas als Emilius Wagemans en was een Vlaamse zanger en musicalster. Hij is vooral bekend van zijn hit "Waar en wanneer".
Bob Benny werd op 28 mei 1926 als Emiel Wagemans geboren in Sint-Niklaas. Hij begon zijn carrière als zanger vlak na de Tweede Wereldoorlog. Hij trad toen op in een café aan de Grote Markt in Sint-Niklaas. In 1951 deed Benny auditie bij het NIR en mocht vervolgens optreden in het radioprogramma "De Antenne Zingt". In die tijd neemt hij ook zijn eerste plaat op: Mijn hart spreekt tot u. In 1957 scoort hij zijn eerste grote hit met "Cindy oh Cindy". Zijn artiestennaam koos Bob Benny toen hij nog bij het "Metro Club Orkest" zong. De leider van dat orkest heette Robert en daar leidde hij de naam Bob van af. Deze speelde klarinet in de stijl van Benny Goodman, dus koos hij Benny als zijn achternaam.
In februari 1959 nam Bob Benny deel aan de voorrondes voor het Eurovisie Songfestival. In de finale won hij van zangeres Jo Leemans. Zodoende mocht hij België vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival van 1959 in Cannes. Daar werd hij gedeeld zesde met zijn liedje "Hou toch van mij". Tot op heden is dat de hoogst behaalde positie voor een Vlaamse inzending bij het Eurovisie Songfestival. In de Vlaamse hitlijst haalde het nummer de vierde plaats. Twee jaar later wint Bob Benny weer de voorronde voor het songfestival, met het liedje "September, gouden roos". Op het Eurovisie Songfestival van 1961 wordt hij gedeeld vijftiende en laatste, met slechts één punt van Luxemburg. Deze lage notering is wellicht ook deels te wijten aan de impopulariteit van België in die tijd vanwege de omstreden Kongo-politiek. In 1963 scoorde Bob Benny zijn grootste hit met "Waar en wanneer", een Nederlandstalige bewerking van Als Flotter Geist, gecomponeerd door Johann Strauß. Het nummer bereikt de derde plaats in de Vlaamse hitparade en zelfs in Nederland wordt het een klein hitje. Het leverde hem een gouden plaat op.
Mede door zijn bekendheid van het songfestival kreeg hij optredens in verschillende Europese landen. Hij trad ook zes jaar lang op in Berlijn in de musical Mein Freund Bunburry en de operette Maske in Blau. In Vlaanderen zelf speelde hij een rol in "My Fair Lady". Daarnaast heeft hij ook op cruiseschepen gewerkt. Tot en met 2000 heeft Bob Benny in musicals gespeeld. In Vlaanderen is zijn bekendste rol die van Doolittle in My Fair Lady. In 2001 werd de inmiddels 75-jarige artiest getroffen door een beroerte. Tevens maakte hij dat jaar bekend dat hij homoseksueel is.
Door zijn lange verblijf in het ziekenhuis naar aanleiding van zijn beroerte, kwam Bob Benny in financiële problemen. Op 23 april 2003 werd daarom in Antwerpen een benefietconcert voor hem georganiseerd, zodat hij zijn ziekenhuiskosten kon betalen. Het concert stond in het teken van componist Richards Rodgers. Het werd gepresenteerd door Jo de Poortere en er werden nummer van Rodgers gezongen door bekende Vlaamse musicalsterren.
Het is soms aardig om te weten wie je blogje zoal bezoekt, hier de top 10 van de huidige bezoekers. Ook even vertellen dat onze blog dagelijks over de 100 unieke bezoekers telt en onze webradio met alleen maar Vlaamse artiesten dagelijks een gemiddelde telt van meer dan 300 luisteraars.
Antoine Vancluysen werd geboren te Antwerpen op 12 februari 1913. Bij het vernoemen van zijn naam denkt natuurlijk iedereen onmiddellijk aan al die pikante moppen die hij in de loop der jaren vertelde. Pikant mogen we zeggen. Maar nooit vuil of vulgair. Bij Tony Bell bleef het een mop met de klemtoon op de humor.
Tony Bell
Het was echter op latere leeftijd, toen Tony ontdekt werd door de Strangers-producer en orkestleider Al Van Dam, dat deze schlagerzanger het Vlaamse lied ruilde voor de moppen.
Tony debuteerde op 11-jarige leeftijd en speelde vanaf 1930 kleinere rollen in het Luna- en Scalatheater. De Antwerpenaar, gestart als operette-zanger, zou vervolgens door het Vlaamse land trekken als zanger-animator. Zijn café-klassiekers "Charel, ik heb oe kat gezien" en "Oh wa zedde gij schoen" raakten in de jaren 50 overbekend en beklommen de hitladders. In 1955 stond hij 4 maanden in de hitlijsten en bereikte hiermee de 1ste plaats. In 1956 klom hij nog eens tot de 18de plaats in de hitparade met "Alleman zingt". Na zijn muziekhoofdstuk zou hij zich ontpoppen als de keizer van de moppentappers.
De mensen schenen niet genoeg te krijgen van zijn langspeelplaten vol Antwerpse humor en sketschen. Voor meer dan 200.000 verkochte exemplaren ontving Tony tijdens zijn loopbaan 1 plantina en 3 gouden platen. Hij werd voor zijn verdiensten aan het cabaret benoemd tot Ridder in de Leopoldsorde, Ridder in de Kroonorde en kreeg het ereteken "Pro Musica". Deze gepensioneerde toneelspeler kon men in het najaar van 1990 nog aan het werk zien in de Vlaamse komische reeks "Benidorm". Begin 1993 besliste Tony om niet meer op te treden. Hij was 80 jaar. Vandaag vernamen we dat Tony Bell op 93-jarige leeftijd overleed. Hij laat ons voldoende humoristische medicatie na met als lijfspreuk: Lachen is gezond en de zorgen zijn voor morgen. Een muzikaal monument van het eerste uur ging van ons heen met een brede glimlach voor iedereen. (Gi)
Discografie:
Moppen aan de toog (LP) De moppentapper (LP) De moppenkoning (LP) Een avondje bij Tony Bell (LP) Nog meer moppen aan de toog vol 2 (LP) Aangebrande hutsemoppen (LP) De moptimist (LP) De Mop-pourri (LP) Tony Bell dan wette 't wel (LP) Pikant (LP) Mop-pop-show (LP) Hoe ouder hoe zotter (LP) Gij zijt nooit ni te oud om te lachen (LP)
Nog meer moppen aan den toog (CD-1991) Nog meer moppen aan den toog 2 (CD-1993)
En als het adres nog klopt:
Violetlaan 10, 2980 Halle-Zoersel
Donderdag en vrijdag, 24 op 24 uur, op deze blogradio enkel aandacht aan Tony Bell.
Tony Bell op 25 april 2006 op 93 jarige leeftijd overleden
Donderdag en vrijdag zal onze 78-toerenradio voortdurend sketsen en nummers brengen van deze volkse Antwerpse humorist die bewees dat lachen gezond is. Uitgebreidere informatie in het artikel dat volgt. (Gi)
De
actrice en cabaretière Sylvia de Leur is op 72-jarige leeftijd
overleden. Ze leed aan de spierziekte ALS. Sylvia de Leur werd in de
jaren 70 bekend met de tv-programma's Pommetje Horlepiep en Mijn Tante
Victoria.
In
die periode speelde ze ook in een aantal films, waaronder Wat zien ik,
en Daniël (allebei uit 1971).Begin jaren zestig trad ze als cabaretière
op in het Lurelei Cabaret van Eric Herfst. De lust om te acteren
verdween toen haar zoontje voor haar ogen onder een cementwagen
terechtkwam en overleed. In 1997 kwam ze terug met een theatersolo. Ze
wordt volgende week gecremeerd.
Tante Terry Van Ginderen viert op 8 september haar 75ste verjaardag
Geboren te Hoboken op 8 september 1931 als Esther Verbeeck.
Zij huwde met ex-voetballer Jos Van Ginderen. Terry maakte de geboorte van de Vlaamse Televisie mee als lid van het zangkoor "De Gouden Sleutel" o.l.v. Mathieu Deheyder. Zo werd ze ontdekt door Joz. Van Liempt, die haar de presentatie van "Première" toevertrouwde. In 1954 kreeg Terry haar vuurdoop als omroepster. In 1961 werd ze aangezocht als "kleutertante".
Samen met "Kraakje Pluimstaart", de eekhoorn, zou zij - als Tante Terry - gedurende 18 jaar tienduizenden kinderhartjes veroveren. Op 1 januari 1979, precies het " Jaar van het Kind" werd Terry door de BRT - na 25 jaar trouwe dienst - ontslagen. Zij gooide het over een andere boeg en stapte resoluut de zakenwereld in. Public relations werd voor haar een boeiende bezigheid, alsook het organiseren van diverse activiteiten. Optredens voor modeshows, kinderfeestjes, derde leeftijd en feestelijke evenementen staan nog steeds in haar agenda.
En in 1992 werd ze manager van het zangeresje "Silvy Melody". Tegenwoordig "Silver". Bij de oprichting van VTM werd Terry door Guido Depraetere en Mike Verdrengh binnengehaald om de teksten van de animatiereeks "Tjilp, de mus" in te spreken., waarin zij alle stemmetjes voor haar rekening nam. Op 25 april 1989, was zij ook te gast in "klasgenoten" waar Meester Depraetere haar aan de tand voelde. Datzelfde jaar zetelde zij in de jury van de VTM's "Nu of Nooit" show. Sedertdien wordt herhaaldelijk op Terry beroep gedaan als jurylied, o.m. voor de verkiezing van "Miss Belgian Beauty", de tegenhanger van de "Miss België-verkiezing". Terry is ook geen onbekende in de kleinkunstwereld. Zo bracht zij in 1965 reeds een "Ohne Mann-show", (zonder-man-show), een avondvullend programma. Hierin zong en vertelde ze over alles wat in het leven van de vrouw een grote en kleine rol speelt. Met dit programma oogstte zij veel succes, zelfs in Wallonië en Duitsland. Een indrukwekkende reeks grammofoonopnamen staan op haar naam met schlagers (Tammy, Tom Pilibi, en diverse covers van Dalida), alsook natuurlijk een speciaal kinderrepertoire waaronder de kindermusical "De kleurenventjes" en ontelbare sprookjes. De kinderboeken, met vertellingen, spelletjes en liedjes worden nog steeds in de scholen gebruikt. Niet te verwonderen dat Louis Neefs haar altijd omschreef als "de duizendpoot".
En ze blijft druk bezig met een volle stem die het zeker niet laat afweten in een volwassen zangprogramma, want de kinderen van toen zijn ondertussen de senioren van vandaag en spreken haar nog altijd aan als "Tante Terry". Begin april 2006 trad de bijna 75-jarige Terry nog op (zie bijgevoegde foto) voor een volle zaal senioren in het Limburgse Herk-de-Stad en bracht evergreens in hun originele versie als: "Top of the world" van de Carpenters. Normaal heeft ze haar vaste begeleider achter het orgel, maar dit keer zetelde hij voor het eerst achter een pasgestemde vleugelpiano. (Gi)
Vandaag kreeg ik vraag naar info en foto's over Luc Van Hoesselt. Eerlijk gezegd. Er is heel weinig tot niets hierover te vinden. Ik heb een medley van hem samen met Rina Pia die begint met: Diep in mijn hart... Voor de rest even afwachten. Ook voor mooiere foto's van Terry Lamo!
Willy Lustenhouwer bekijkt glunderend het eerste nummer van "Pick Up" dat in offset en in kleuren werd gedrukt. Naast hem glundert Luc Van Hoesselt mee. Luc was een Kempenaar die de hele tijd dat hij ook als zanger actief was in Brugge heeft gewoond. Traditioneel kwamen de West-Vlaamse artiesten zelden aan bod in de nationale muziekbladen. Pas toen Norbert (hoofd-) redacteur werd bij de populairste muziekbladen kwam daar verandering in. Willy en Luc hadden dan ook redenen te over om wat publiciteit te maken voor die bladen. (euromediArts Show Web)
Kurt Fleming werd geboren te Liedekerke op 22 maart 1941 als Freddy De Maegd en heeft wellicht vorige maand in alle stilte zijn 65ste verjaardag mogen vieren en is de aandacht van de Belgische media in alle toonaarden aan deze wereldster voorbijgegaan. Vlaanderen heeft "bigger" nieuws te verwerken. Waar zitten de Vlaamse intellectuelen? De Vlamingen in de branding? De mannen van Armand Preudhomme? En dan nog voor iemand die het woord Vlaming in een andere taal in zijn naam "Fleming" verwerkt heeft? Zelfs in zijn allereerste schuilnaam: Flamengo! Waar ligt Liedekerke?...
Kurt Fleming studeerde aan de conservatoria van Brugge en Gent. Privaat-professoren: André dArkor en Jef Vermeersch. Hij was verbonden aan de operahuizen van Gent, Antwerpen en Brussel. Concerten hield hij in Londen, Lille, Wenen, Milaan(Scala), Hilversum, Trier, Kaiserslautern, Stuttgart, Lampertain, Florida, In Florida had hij een eigen show op Television Fort Myers. Eveneens waren er optredens in het Auditorium Lehigh Acres(Florida), Golden Grille Hotel(Florida), Radio Fort Myers. Deze Vlaamse tenor begon zijn carrière onder de artiestennaam Freddy Flamengo. In 1968 behaalde hij de Eerste Prijs Internationale Zangkunst te Roubaix. Hieruit volgden vele optredens en een platencontract met Philips. In 1969 nam hij zijn eerste plaat op die later werd uitgebracht onder zijn huidige artiestennaam: Kurt Fleming.
- Kurt Fleming zingt (Philips 6443 019) Kant 1: Dein ist mein ganzes Herz, Granada, Von Apfelblüten einen Kranz, Che gelida manina, Aria uit Der Rosenkavalier. Kant 2: Torna a Surriento, Ave Maria, Romance de Nadir, Cavatine uit Faust, Der Postillon von Longjumeau. Het orkest stond onder leiding van Robert Ledent. Het betreft hier een schitterende LP, waarin de mooie stem volledig tot uiting komt.
- Dan volgde er de gouden LP "Galaconcert uit opera en operette" (Philips 6393 001) (uitgebracht onder de artiestennaam Kurt Fleming met nog in het klein eronder Freddy Flamengo). Opgenomen met het Groot Studio-orkest te Wenen o.l.v. (vermoedelijk) Herbert Von Karajan. Kant 1: Vesti la Giubba, Celeste Aïda, La donna e mobile, E lucevan le stelle, Nessun Dorma, Di quella Pira. Kant 2 : La Spagnola, Be my love, Du bist die Welt für mich, Vergisz mein nicht, The Song of songs, Love let me dream again.
Er is ook nog een LP geweest : "Vlaanderen" met uitsluitend Vlaamse liederen. Maar, is deze LP ooit op de markt geweest? In elk geval is deze LP opgenomen door Philips onder de naam Freddy Flamengo.
Nadien verbleef Kurt een tweetal jaren in Londen en was er bevriend met de filmactrice Pearl Catlin. Na zijn terugkeer naar België trad hij voornamelijk op in het buitenland onder zijn nieuwe artiestennaam Kurt Fleming. Vooral in Duitsland was hij een tijdlang een graag geziene gast.
Andere LPs:
- The golden voice of/De gouden stem van/Die Goldene Stimme von KURT FLEMING (Arcade LP 0225-167) Kant 1: Serenade, Buona Sera Serafina, Ritorno, Solitude, Mama, Once upon a time Kant 2: In mir klingt ein Lied, Arcobalena, Mijn Vlaanderen heb ik hartelijk lief, La novia, If I loved you, Gloria in Excelsis Deo.
- KURT FLEMING Op de purpere heide Ode aan Armand Preudhomme (Arcade LP 181) Kant 1: Op de purpre hei, Kempenland, So veel groete stuur ek jou, Op ieder huisje, Mijn heerlijk Kempenland, Serenade. Kant 2: If you ever go to Ireland, Santa Lucia, Auf Wiedersehn in Amsterdam, Evry hour, evry day, Ole Torero, Love is all.
- The Golden Voice KURT FLEMING - met Mezzo-sopraan: Claude Clery en Bariton: Fons Franken (Arcade LP-178) Kant 1: Agnus Deï, E la speranza(I puritani), Chella mi creda, La fleur en duo uit Carmen Kant 2: Duet uit Samson en Dalila(Mon coeur souvre à ta voix), Cielo e mar, E la solita storia del pastore, Un di allazzuro spazio, Duet uit de Parelvissers(Au fond du temple Saint). Het betreft een opname van 1973/1974. De producer was Louis Van Rymenant(Eurovox Music Group/Belgium) Het Symphony Orchestra stond onder leiding van Gaston Nuyts
Nota: de mezzo-sopraan Claude Cléry was een tijdlang gehuwd met Kurt. Wat betreft de aria uit I puritani: Bellini schreef een hoge f en Kurt zingt die hoge noot, hetgeen voordien nog door geen enkele tenor werd gedaan.
- KURT FLEMING zingt liederen (Stamboom 001, idem als LP Monopole MLP 0255/949) Kant 1: O mijn Kempen, Mijn Vlaanderen heb ik hartelijk lief, Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen, Jou heb ik eindloos lief, Mijn moederspraak. Kant 2: Mijn land is Vlaanderen, Hemel-huis, Op de purpre hei, Vlaanderen, Het kerksken van te lande.Opname rond 1979/1980-orkest onder leiding van Gaston Nuyts.
- Golden Songs by KURT FLEMING (Monopole MLP 0399/1034) Kant 1: Von Apfelblüten einen Kranz, Granada, Cavatine, Che gelida manina, Der Postillon von Longjumeau, Weinachts Rosen. Kant 2: Dein ist mein ganzes Herz, Torna a Surriento, Romance de Nadir, Ave Maria, Aria, Du allein.
- THE GOLDEN VOICE OF KURT FLEMING (International Bestseller Company-IBC- Kliniekstraat 65-1070 Brussel - Best-Seller 4B062-98269) Een gedeeltelijke heruitgave van de eerder verschenen plaat van Arcade. Kant 1: Agnus Deï, Chella mi creda, Duet Samson en Dalila(met Claude Clery), Il lamento di Federico, Duet uit de Parelvissers(met Fons Franken). Kant 2 : Ritorno, Solitude, Mama, Arcobaleno, If I loved you, Santa Lucia, Love is all. Produktie: Eurovox Music Belgium.
Hierbuiten zijn nog cassetten, singles, 2 CD's en wellicht nog andere LP's uitgebracht.
(Mijn bijzondere dank gaat naar Yves De Buysscher voor bovenstaande uitgebreide informatie. De Vlaamse nummers van Kurt Fleming hoor je met regelmaat terug op onze bijgevoegde internet-radio. In elk geval houden we je hiervan op de hoogte en moesten we een telefonisch interview kunnen houden met Kurt Fleming zullen we je dat zeker niet onthouden.) Hierbij publiceren we de afdruk van de Vlaamse Monopole-plaat van Kurt Fleming, maar binnenkort in een afzonderlijke blog-bijdrage aan mijn lievelingsplaten uit het ontstaan van de Vlaamse showbizz zullen ook de afdrukken van de 2 andere LP's die ik van Kurt Fleming bezit: De gouden stem (waaruit ik, voor dit artikel) de prachtige intro-foto van Kurt gebruikte en The Golden Voice publiceren.(Gi)
KLIK OP BOVENSTAANDE JUKEBOX EN JE KIEST ZELF JE EIGEN LIEDJES VAN TOEN !!! MAAR ZET EERST JE 78-TOEREN NETRADIO OP! EN GENIET VAN MUZIEK UIT DIE GOEDE OUWE TIJD
78-TOEREN.be
België
Nederland
Verenigde Staten
Duitsland
Spanje
Verenigd Koninkrijk (Groot-Brittannië)
Zweden (Sverige)
Portugal
Canada
Frankrijk
