In zijn woonplaats, Silvolde, is de 56-jarige zanger Arne Jansen,
maandagmiddag 10 december 2007, overleden.
Zijn manager, Menno Muis maakte bekend dat
Arne ‘het eeuwige heeft verkozen boven het heden’.
Jansen werd vooral bekend door zijn hit ‘Meisjes met rode haren’, dat 35 jaar geleden
werd uitgebracht en waarvoor hij meer dan 100.000 maal de podia bezette.



Manager Menno Muis zei tegen RTL Boulevard; "Arne was de afgelopen weken depressief, zat tegen overspannenheid aan en had vrij veel last van het ouder worden. De afgelopen tijd zijn er veel vrienden en familie van hem overleden en dat kon hij geen plaatsje geven.
Vanmiddag kreeg ik tegen 13.00 uur echter het bericht dat er iets vreselijks met Arne gebeurd was. Hij bleek zich van het leven beroofd te hebben."
"Ik sprak hem nog een paar uur voor zijn dood, we hebben 3 kwartier aan de telefoon gezeten. We hadden het over de promotie voor zijn nieuwe cd, daar moesten we nog wat dingen voor regelen."
Hij vervolgt: "Arne vertelde me dat hij erg in de put zat. Hij wist niet goed hoe hij daaruit moest komen. Hij had veel moeite met ouder worden. En hij heeft in een korte tijd veel vrienden zien wegvallen. Zijn broer en zijn zus zijn het afgelopen jaar overleden.
Het was een man die altijd gaf, gaf en nog eens gaf.
Hij heeft zijn verdriet geen plaatsje kunnen geven. Dat is de laatste maanden allemaal naar boven gekomen."
Arne zocht dikwijls zijn teruggetrokken ontspanning tussen zijn minipaarden op zijn boerderij te Silvolde, waar hij zich, door ophanging, om het leven bracht.

Jansen bracht onlangs in september 2007 nog een nieuwe singel-cd uit ‘Wat ik voel voor jou’. Deze kwam op nummer 25 in de Radio NL top 30. Een nieuw CD-album ligt nu kant-en-klaar om de muziekmarkt te veroveren en vierde dit jaar ook nog zijn 35 jarig artiestzijn.

Arne Jansen werd op 26 april 1951 geboren in de Gelderse plaats Gendringen als Aloys Jansen en begon ooit, op aandringen van zijn moeder aan de opleiding en uitoefening van een "ordentelijk" vak: haarkapper. Dat hele kappersvak interesseerde hem totaal niet en hij werd later bekend als zanger in het Nederlandstalige genre.

De Gelderse Arne Jansen werd begin jaren ’70 als zanger ontdekt door producer Tim Griek, die ook André Hazes groot maakte.
Jansen was getrouwd met Mieke (59), die hij sinds zijn 15de kende. Ze hebben twee kinderen: Debby en Martijn.

Hij trad aanvankelijk op met zijn begeleidingsband 'Les Cigales', met wie hij zijn grootste hit, "Meisjes met rode haren" (1972) scoorde.
In mei 1972 sloeg hét succes toe. In die maand kwam "Meisjes met rode haren" de hitparade binnen en steeg tot de derde plaats. In totaal gingen er in die 35 jaar over de 150.000 stuks van deze 45-toerenplaatjes over de toonbank en ontving pas 28 jaren later het verdienstelijk goud voor dit aantal.
Voor die tijd had hij, als kindersterretje, al twee plaatjes in Duitsland gemaakt. Eigenlijk wist hij toen niet beter en wilde enkel zanger worden. Hij besefte dat muziek zijn leven zou blijven beheersen.
Zijn muzikale carrière is sinds "Meisjes met rode haren" voorspoedig verlopen. 15 jaar lang trokken Arne Jansen en Les Cigales door de Benelux. Vanaf hun eerste hit trok de groep volle zalen. De veelzijdige formatie had volop werk. Toch verliet zanger Arne Jansen de succesgroep in 1983 om in zijn eentje door feestzalen en dancings, door discotheken en feesttenten te trekken. "In een allerbeste verstandhouding zijn we uit elkaar gegaan". Dat houdt overigens niet in, dat ze nooit meer samen optreden. "Kijk, als zowel Les Cigales als ik ergens worden geboekt, brengen we beslist weer een aantal nummertjes samen op het podium".
Arne heeft hetzelfde repertoire aangehouden, dat hij ook met Les Cigales deed: meezingende hits als "Meisjes met rode haren", Zeven Brieven", "July", "Als een meeuw in de wind", "Bahia Blanca", "Nathalie" en "Mama Mia, Ik ben zo verliefd" zong hij nog steeds, maar ook hits van collega's. Hierbij was hieraan ook wat Duits- en Engelstalig repertoire bijgekomen.
Gedurende de jaren '70 en '80 had hij een handjevol hits, waaronder het onder meer door Frans Bauer en Marianne Weber gecoverde 'Zeven brieven', dat op zijn beurt een coverversie was van 'Seven tears', een hit van de Goombay Dance Band.
Arne Jansen was veelvuldig actief in het schnabbelcircuit. Zoals de populaire Mega Piratenfestijnen.
Naast het zingen had Arne een voorliefde voor het trainen van politiehonden.
Samen met zijn vrouw Mieke was hij dol op minipaardjes en stak Jansen veel tijd in zijn, speciaal voor dit soort paardjes-Stoeterij ‘De weideblick’.
Jansen bracht zijn platen uit bij Telstar, de maatschappij van smartlappenkoning Johnny Hoes.
De familie Hoes heeft in een reactie laten weten ,,met verbijstering'' te hebben kennisgenomen van het nieuws.
,,Hij was een van onze meest dierbare artiesten.
Onze gedachten gaan uit naar zijn lieve vrouw, kinderen en kleinkinderen.
Wij hebben een dierbare vriend verloren, de hemel heeft er een zingende engel bij.''

Hij zou binnenkort nog optreden tijdens het Giga Piratenfestijn op 22 december in het Gelredome in Arnhem.
In plaats daarvan wordt tijdens dat concert stilgestaan bij het overlijden van de zanger met een speciale act.
De begrafenis heeft wellicht plaats, in zijn woonplaats, nu zaterdag 15 december.

Ook collega Jacques Herb, die veelvuldig samen met Jansen op onder meer de Piraten Festijnen optrad, is volledig overdonderd.
,,Ik kreeg het er koud van en blijf piekeren over het ‘waarom’.
De privé- sfeer vermoed ik.
Arne hield zijn leven buiten het vak angstvallig geheim. Het ging altijd ‘geweldig’ met hem, maar meer liet hij nooit los.’’

Collega-artiest Marianne Weber is geschokt door het nieuws. "Op de bühne was hij een en al vrolijkheid. Zo blijkt maar weer wat voor masker artiesten op hebben. Op het podium vergeet je alles, maar de dalen zijn des te dieper als je eraf stapt. Het contrast is erg groot.''
Weber en Jansen kwamen elkaar heel vaak tegen bij optredens in het land. "Arne was een vakman. Ik ben misselijk van verdriet.''

Vandaag was het een probleemdag voor de luisteraars.
Dank zij verschillenden werd ik via email hierop even attent gemaakt.
Ondertussen moeten de verbindingsproblemen opgelost zijn
en klinken de 78-toeren weer over al de players.

Probleem was dat onze hof-serverleverancier in Nederland vandaag 
'n oudere server verving door 'n nieuwe.
Dit was enkel voelbaar (hoorbaar) bij de 78-toeren omdat de andere stream van de FM-radio Lorali op een andere nog goede server draait.

Misschien toch ook even aandacht vragen voor deze FM-stream van een lokale radio uit het Belgische Limburg
omdat bij de komende eindejaarsfeesten er toch heel wat aangepaste muziek
en programma's te beluisteren zijn.

Zondag 23 december van 14 tot 18 uur:
De winterse 50
die door meer dan 150 radiostations over Nederland en Vlaanderen
uitgezonden wordt en door 60.000 stemmers is samengesteld.

Kerstdag 25 december van 12 tot 19 uur:
De Nederlandstalige KERST TOP 100
Deze TOP bestaat uitsluitend over Nederlandstalige kerstnummers
van de Lage Landen.

Voor uitgebreide info, chatbox en webcam:
surf even naar de website van deze radio
www.lorali.be

Mij hoor je er alvast (ook) op de stream live
elke zondag in het Marathonverzoekprogramma van 11 tot 14 uur
onder de nick-naam van Pallieter
Naast nog enkele andere programma's
en voor 2008 het nieuwe programma: HIT-PIRAAT.

Veel luisterplezier.

De populaire Volendamse zangeres Tamara Tol komt met een nieuw geschreven kerstlied.
Het nieuwe nummer "Ho-Hé-Ho" (daar komt de Kerstman) is geschreven door de bekende componist/tekstschrijver en producer Piet Souer en zal gelijk na Sinterklaas uitgebracht worden ondersteund door een videoclip.  



Naast de nieuwe kerstsingle, welke opgevolgd gaat worden met een nieuw nummer begin 2008, zal zij in diezelfde periode gepresenteerd worden in Duitsland. Haar muziek gaat verschijnen op het label van de Duitse muziekentrepreneur Robert Jung (verantwoordelijk voor "Ein Bisschen Friede van Nicole en de Duitstalige teksten voor Jan Smit en Frans Bauer). Robert Jung heeft ook een grote bijdrage geleverd wat betreft de teksten op Tamara's Duitstalige debuutalbum "Ganz Toll".

Van Floris Bakker, één van de bekendste frituuruitbaters in onze regio, verscheen zopas Het Frietlied op cd-single. Floris schreef voor de gelegenheid de tekst helemaal zelf. Met de ‘week van de friet’ in zicht zijn de Vlaamse frituuruitbaters extra opgetogen dat ‘Het Frietlied’ door een collega wordt gezongen en dat het meteen al kon rekenen op veel media-aandacht. Hij kreeg onder meer al VTM over de vloer.

Floris Bakker is al twintig jaar actief in zijn frituur aan de Gentsesteenweg in Asse-Terheide. De aardappelen schilt hij persoonlijk met de hand in de vroege ochtend. Hij wil vermijden dat zijn klanten de negatieve gevolgen van bewaarmiddelen en sulfiet zouden ondervinden. Hij werkt uitsluitend met dagverse producten. De cd werd uitgebracht door muziekuitgever D&V en is verkrijgbaar via de onlineshop www.dv.centerallshop.com. Maar uiteraard kan je de single ook gewoon in de frituur van Floris kopen. (Nieuwsblad)

Vanochtend, 15 november, opende ik onze Limburgse krant.
Bij m'n dagelijks bezoek aan de overledenen viel m'n blik op een foto die me aan iemand herinnerde.
Naast het hoofd stond: Piet Meertens.
En zo wist ik dadelijk dat het ging over "de zingende kapelaan uit Zutendaal" die ooit met zijn gitaar in de voetsporen trad van Soeur Sourire, Père Duval en de, ook onlangs overleden, Vlaamse troebadoer-ex-Jezuiet Pater Mestdagh.
Maar Meertens was een echte Limburger en bezong verschillende sociaal en kristelijk geïnspireerde zelfgeschreven volksliederen en zette ze ook allemaal op plaat.
In de jaren 1950 behaalde Piet Meertens zelfs een hit op Radio 2 met " Als je lacht dan ben je mooi". De titelsong van zijn latere LP.



Vooral enkele mooie Kerstnummers, als aanvulling van zijn beroep, groeiden jaarlijks aan. Hij begeleide zichzelf altijd op de gitaar.
Piet Meertens werd geboren te Tongeren op 7 april 1926 en overleed op zaterdag 10 november 2007, op 81-jarige leeftijd, in het A.Z. Vesalius te Tongeren. De begrafenis heeft plaats nu zaterdag 17 november in de Sint-Albanuskerk te Vlijtingen-Riemst om 10.30 uur.
Na zijn schoolopleiding moest Piet Meertens zijn vader op de boerderij helpen, maar hij bleef liedjes schrijven en zingen.
Op 29-jarige leeftijd werd de late roeping om priester te worden in hem wakker en acht jaar later werd hij kapelaan in het Limburgse Zutendaal. Hij was altijd blijven zingen en gitaar spelen. Zijn muzikaal voorbeeld was de Nederlands-Limburgse troebadoer Jo Erens. Piet Meertens heeft zelfs ooit, als priester, de begrafenismis gedaan van één van de succesvolle figuren die Jo Erens bezong: "Zefke Mols".
Eenmaal in Zutendaal ging hij weer optreden, vooral voor bejaarden, gehandicapten en zieken.
Maar bijna elke avond optreden en de hele dag bezig zijn als kapelaan werd hem teveel. Hij besloot om, ondanks de vele aanbiedingen, te stoppen met optreden.
Maar het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan en Piet Meertens maakte een come-back.
Piet Meertens werd als priester te Luik gewijd op 7 juli 1963. Hij was kapelaan in Kuringen en Zutendaal, rector van het rust- en verzorgingstehuis Sint-Franciscus te Tongeren.

Enkele liedertitels van de vinylplaten:

De blijde boodschap
Stille nacht
Als een stralende zon
Fakteurke
Reikt elkaar de hand in 't leven
Dat is Limburg
Het boerke
Als je bloemen schenkt
Heimwee naar moeder
Mooi Zutendaal
De tuba van de fanfare
Als je wordt als een kind
Als je lacht dan ben je mooi
.....
(G.I.)

Zoals jullie kunnen merken is er
in onze linkerkolom een internetradio bijgekomen.
Eigenlijk is het een gewone reeds bijna 27 jaren bestaande
lokale FM-radio uit de ZW-Limburgse regio
waarop zo'n 22 medewerkers vrijwillig actief zijn.
In de rechterkolom vind je natuurlijk
ook onze reeds gekende klassieke 78-toerenradio zoals voorheen
met nu meer dan 6000 nummertjes uit
de beginperiode van het ontstaan van de platenproductie.
In elk geval ter afwisseling heb je nu
de keuze om eens te luisteren naar twee verschillende soorten radio's,
waarvan de LORALI-radio meer recentere, interactieve en oldiemuziek draait.
Op dat vlak gaat de muziek toch nog hand-in-hand.
DUS LINKS: LORALI
RECHTS: 78-TOEREN

Na een stille veertien dagen
is eindelijk de stream terug tot leven gekomen.
Nog niet helemaal zoals het moet.
Nog even testen en aanvullen.
Maar het ziet er weer prima uit en de lijst
is merkelijk aangevuld en aan gepast.
Veel luisterplezier
en dank voor het begrip en geduld.

Dank zij Kevin hebben we het vlug opgemerkt.

Meestal zorgt de verandering van dns
voor een mogelijke storing van onze muziekstream.
Maar vandaag is het erger. 
Om 10.15 uur vanmorgen heeft mijn
 harde schijf de laatste noot aan Maarten gegeven.
Na enkele malen herstarten was er ook geen enkele beweging meer in te krijgen.

Gelukkig hebben we de nummerstjes wel dubbel...
Spijtig genoeg niet de harde schijven.
Dus morgen eerste werk....
En hopelijk hebben jullie morgen in de vroege avond
terug 78-toeren-muziek.
Sorry hoor...
Maar het komt wel weer dik in de jukebox.

Piratje

"Over zijn leven zou je een film kunnen draaien.” Het is een cliché dat veel te snel van stal wordt gehaald, zeker op uitvaartplechtigheden. Maar niet in het geval van Louis Mestdagh. Ten eerste was zijn wandel wérkelijk uitzonderlijk, en niet alleen in de ogen van vertelzieke familieleden die de stilte aan de koffietafel willen doorbreken. Ten tweede bestaat de film al. In het spoor van de Troebadoer werd in december 2005 uitgezonden op Canvas en de dvd is verkrijgbaar op de website cosmokino.com. De documentaire is gedraaid door zijn zoon Rudolf Mestdagh, een gedreven filmproducent en regisseur van de langspeelfilm eLLektra, met Axelle Red in de hoofdrol.
Incognito
Jarenlang verkeerde Rudolf Mestdagh in het ongewisse over het bewogen verleden van zijn introverte vader. Hij kwam er pas achter toen op het Sint-Jan Berchmanscollege een verhaal over de Troebadoer van het Heilig Hart werd voorgelezen. De leraar vroeg of de troubadour soms familie was. Rudolf wist van niets. Een Humo-interview bracht opheldering. Maar het zou nog ettelijke jaren duren voor Rudolf zijn vader met sluwe listen en koppig aandringen kon overtuigen om voor de camera zijn verhaal te doen.
Het was niet alleen een karakterkwestie. Louis Mestdagh koos na een turbulente periode voor een incognito-leven in de anonimiteit van Brussel, en daar hield hij zich aan. Om onherkenbaar te worden liet hij een baard groeien, die hij zijn hele verdere leven zou laten staan. Om dezelfde reden verzaakte hij een carrière bij de BRT. In Brussel zag zijn gezin aanvankelijk zwarte sneeuw. Maar Mestdagh was van vele markten thuis. Na baantjes als vertaler en corrector bij drukkerijen bouwde hij een failliet bedrijf uit tot een zeer succesvol reisbureau voor dokters. Vermomd als reisleider tokkelde hij in de bus op een banjo of ukelele terwijl hij liedjes bracht over de voorbije reis. Wisten de dokters veel dat hun reisleider ooit de beroemde Zingende Pater was geweest.
Globetrotter-cineast
Louis Mestdagh werd geboren tijdens de bombardementen van de Eerste Wereldoorlog. Op 24-jarige leeftijd werd hij leraar in de poësis en retorica. Op vraag van moeder werd hij jezuïet. Na de Tweede Wereldoorlog mocht hij voor de Missiepropaganda en ter voorbereiding van het priesterschap met de boot naar Amerika. Met een kleine handcamera draaide hij er een eerste langspeelfilm, Dwars door Amerika. Na een tweede, over Sioux-india­nen, was de globetrotter-cineast niet meer te houden. Met een Jeep reisde hij door India, van Sri Lanka tot in de Himalaya en terug. Dat leidde tot een hele serie documentaire fictiefilms. Met die films trok Mestdagh achteraf langs de Vlaamse parochiezalen: tweehonderd vertoningen mét spreekbeurt per jaar. Toen de BRT in 1953 met televisie-uitzendingen begon, pakte de omroep op de tweede dag al uit met een film die pater Mestdagh in India had gedraaid.
De filmloopbaan strandde in Congo. Pater Overste rekende op een idealistisch beeld van het Missiewerk, Mestdagh bleef dichter bij de werkelijkheid. Als straf werd hij opgesloten in het klooster van Mechelen. Ondertussen was hij hoofdredacteur van de jezuïetenkrant Pro Apostolis, waarin hij verhalen publiceerde die hij bundelde in een vijftiental boeken met titels als Dwars door India. Hij schafte zich ook een gitaar en begon liedjes te schrijven. En opnieuw nam zijn leven een rotvaart.
Heilig Hart
De liedjes sloegen aan. Als de Zingende Pater of de Troebadoer van het Heilig Hart bereikte Louis Mestdagh de eerste plaats in de hitparade. 32 platen in het totaal. Driehonderd optredens in een jaar. Tijdens de pauze was er een tombola met Mariabeelden. Het grote geld ging naar het grammofoonlabel Decca en de kas van de Bond van het Heilig Hart. Een van zijn hits was ‘Padre Pedro’, een nummer over een Latijns-Amerikaanse pastoor-vrijbuiter die de fout maakt zijn ezel voor een auto te ruilen. Mestdagh maakt bij het liedje een passende animatiefilm, die in 1965 op het amateurfilmfestival van Cannes aan de haal gaat met de Prix de la Chanson Familiale.
“Ik wilde de mensen blij maken met mijn liedjes en hen tegelijk op mijn manier de Blijde Boodschap brengen. Het was misschien naïef en niet van het hoogste niveau qua intelligentiequotiënt, maar het was bestemd voor het volk en die hadden er duidelijk wat aan,” zei Mestdagh achteraf in een interview met Humo, april 1980.
Verliefd hart
Op zijn vijftigste werd Louis Mestdagh verliefd op de veel jongere Johanna, een lekenzuster die hij in Congo had leren kennen. Bij haar terugkeer in België was ze naar verschillende optredens van de Zingende Pater gegaan. Joke werd zwanger. Een verwante moeder-overste werd ingelicht, maar ze verraadde het koppel een paar maanden later alsnog. “’s Anderendaags werd ik bij Pater Provinciaal geroepen. De Zingende Pater was ineens dood,” getuigt Louis Mestdagh in de documentaire van zijn zoon. Hij werd verbannen naar een jezuïetenklooster in de Vogezen. Rome besloot hem naar Zuid-Amerika te zenden. Mestdagh werd voor de verscheurende keuze gesteld tussen zijn roeping en zijn aanstaande gezin. Hij reed naar Roubaix, waar zijn Johanna als een meid werd behandeld. Hij schaakte zijn lief, reed naar Brussel, vond een bevriend priester bereid hen na een publieke penitentie heimelijk te huwen. Ontervingen langs beide kanten volgden. Breuk met de families.
Ondanks de dramatische gebeurtenissen en het nieuwe leven als vader en veelgevraagde reisleider bleef Louis Mestdagh diepgelovig. “God schrijft recht in kromme regels,” besluit hij op het einde van de documentaire.
Nu op Pinksteren 2007 vertrok de 90-jarige Louis Mestdagh
voor zijn verste en laatste reis.
In de basiliek van Grimbergen werd vorige zaterdag een dankmis gehouden.

Niels Ruëll © Brussel Deze Week

Naar aanleiding van het overlijden van Pater Mestdagh brengt Canvas in 'Bewogen Leven' zijn bijzondere levensverhaal. Staf Nimmegeers leidt de documentaire in.

Programmaschema voor woensdag 6 juni:

22.35 uur: Film kort: Love's lost & happiness

23.00 uur: 'Bewogen leven'
Documentair programma dat heel persoonlijke, meeslepende verhalen vertelt en waaraan de benadering van de maker vaak nog een boeiende meerwaarde geeft. Ingeleid door Staf Nimmegeers. Vandaag: “In het spoor van de troubadoer”

Het bijzondere levensverhaal van Pater Louis Mestdagh, auteur van gebundelde verhalen en romans, cineast en muzikant.  De documentaire werd gefilmd door zijn zoon, de bekende Vlaamse regisseur Rudolf Mestdagh. Louis Mestdagh werd in 1916 geboren als tweede zoon in een welstellende Oost-Vlaamse familie. Louis was diepgelovig, studeerde bij de Jezuïeten en wou priester worden.

In het begin van de jaren ’40 werd Louis naar Amerika gestuurd om zich voor te bereiden op het priesterschap. Zijn boot had een aanvaring met een ander schip. Louis registreerde alles nauwgezet met zijn 16mm-camera. Het zouden zijn eerste stappen als cineast worden. Later trok hij als globetrotter-cineast naar Azië. Met een Jeep reisde hij door India, van Sri Lanka tot in de Himalaya en terug. Wanneer in de jaren vijftig de beeldbuis zijn intrede deed in de Vlaamse huiskamer, pakte de BRT al op de tweede dag uit met werk van eigen bodem. Het was de film die Louis in India maakte. Maar Louis Mestdagh had nog andere verrassingen in petto. Als de Zingende Pater, of de Troubadoer van het Heilig Hart, bereikte hij in een mum van tijd de eerste plaats in de hitparade. En dan brak een nieuwe periode aan in zijn leven. Op vijftigjarige leeftijd werd hij verliefd op missiezuster Johanna. Zij werd zwanger. Moest hij zijn roeping volgen? Of aan de zijde blijven van Johanna en zijn kind? (CosmoKino /VRT/2005)

Hij gaf ooit meer dan 300 optredens per jaar, heel Vlaanderen neuriede zijn naïeve, aandoenlijke liedjes mee. Maar tijdens de laatste veertig jaar van zijn leven was Louis Mestdagh, alias de 'Troubadour van het Heilig Hart', in alle anonimiteit Louis, vader en echtgenoot.

'Is dat familie van jou, Rudolf?', vroeg een leraar aan Rudolf Mestdagh toen ze op school een tekst over pater Mestdagh, de zingende 'Troubadour van het Heilig Hart' lazen. Rudolf moest het antwoord schuldig blijven. Pas toen begin de jaren tachtig in Humo een interview met Louis Mestdagh verscheen, besefte Rudolf dat de pater niet alleen zijn vader, maar in het decennium voor zijn geboorte ook een beroemdheid was. Een hele schok voor een zoon die zijn vader kende als een man die artikels voor een medisch tijdschrift schreef en reizen voor dokters organiseerde en zoon Rudolf voorging in het produceren van films.
Zo vredig als het leven van Louis Mestdagh eindigde, zo dramatisch begon het. Mestdagh werd in de beginjaren van de Eerste Wereldoorlog in een schuilkelder geboren. Zijn vader, een rijke industrieel uit Deinze die later zelfmoord zou plegen, deed in textiel. Voor Mestdagh, de tweede zoon in het gezin, was het al snel duidelijk dat hij priester zou worden. Op zijn 24ste, bij het uitbreken van de oorlog, gaf hij les en organiseerde hij toneeltjes en shows ter vermaak van de soldaten.
Net na de oorlog stuurden de jezuïeten hem voor een vervolgopleiding naar de VS. Onderweg ging het schip ei zo na ten onder. Mestdagh filmde alles en kreeg de smaak van het filmen te pakken. Hij maakte een reisreportage in de VS. Later zouden er nog andere volgen: onder meer over Congo, de Siouxindianen en over een reis met de jeep dwars door India tot in de Himalaya. Een van de films van de avontuurlijke pater werd uitgezonden op de tweede dag van het bestaan van de toenmalige NIR.
Ondertussen was pater Mestdagh ook aan een muziekcarrière begonnen. In de jaren vijftig en begin de jaren zestig scoorde hij, onder het pseudoniem 'Troubadour van het H. Hart', talloze hits met liedjes over onder andere zijn moeder, zijn geboortestreek en natuurlijk geloofsgetinte nummers en heel wat kerstliederen. Twee jaar geleden nog coverden Erik Van Neygen en Sanne 'Een kindeken lag', een van de kerstliedjes van Mestdagh. "Ik heb nooit van mijn liedjes gehouden", zei Mestdagh ooit. "Ik kon mijn eigen stem niet horen, maar ik wilde de mensen blij maken en hen op mijn manier de blijde boodschap brengen."
De pater was een BV avant la lettre, maar gaf alles op toen hij op z'n 48ste halsoverkop verliefd werd op zuster Johanna, een veel jongere kloosterzuster. De jezuïeten wilden de hele zaak in de doofpot stoppen en Mestdagh naar Zuid-Amerika verschepen, maar de pater schaakte zijn non en liet een bevriend priester hen in de echt verbinden.
Zijn uittrede uit het klooster was meteen ook het einde van zijn carrière in de spotlights. Mestdagh wou geen ophef en stopte met zingen en filmen. Hij liet zelfs zijn baard staan om voortaan incognito door het leven te gaan. Daar slaagde hij grotendeels in. Uitzonderingen waren het interview in Humo én een documentaire die hij, na lang aandringen, door zijn zoon en cineast Rudolf Mestdagh liet maken en die vorig jaar uitgezonden werd op Canvas.

Mestdagh stierf afgelopen zondag, Pinksterzondag 27 mei, op 90-jarige leeftijd.

© De Morgen – Kim Herbots, 02.06.07

We kregen vandaag het droeve bericht van onze vriend Jan C. dat Pater (Louis) Mestdagh op 90 jarige leeftijd overleden is en er op 2 juni een afscheidsviering en dankmis gehouden werd. Hij overleed op zondag, Pinksterdag, 27 mei 2007.
Meer info later.

Zoals je linksboven kunt merken
hebben we een chatbox toegevoegd aan onze site.
Dit omdat we toch regelmatig mailtjes krijgen
die een sneller antwoord verwachten.
Bovendien kunnen we mekaar rechtstreeks
de vragen stellen, overleggen, nummertjes opvragen
of gewoon grenzeloos een babbel
met mekaar doen over de muziek
die ons zo dicht bij het hart ligt.
Hopelijk vinden jullie dit ook een aanwinst
en kunnen we mekaar daar alvast eens ontmoeten.
Muziek kent nu eenmaal geen grenzen.

 NOG MEER MUZIEKCLIPS
   IN LINKERKOL ONDER    

EINDELIJK !

(klik op de foto)

18 Mei,
de opening van de Mary Bey straat te Leiden.  
Met medewerking van diverse artiesten in de After party.

Om 19.00 uur begint de happening in de Mary Bey-straat,
en daarna de After party bij GHC Voetbalvereniging te Leiden.

Er zijn geen entreekosten, dus tot het vol is bent u van harte welkom!
Het belooft een gezellige avond te worden.
Dus wees op tijd en zorg voor een goede parkeerplek in de omgeving.
De avond duurt tot ongeveer 00.00 uur.

Een van de vele nieuwsberichten via
oa. Sleutelstad Leiden:

http://www.sleutelstad.nl/cgi-bin/news/gen1.pl?action=artikel&id=12463

In 1986 "Zangeres zonder Naam" of Mary Bey live in Paradiso.

Programma in Leiden nu vrijdagavond om 19 uur:

19.15 uur - Onthulling Mary Bey-straat door: Alexander Pechthold, Johnny Hoes en Willem Bey.

19.30 uur - After-party in het clubgebouw van GHC (100 meter lopen van de Mary Bey straat) m.m.v. Wies Cavé, Leidse Kees, Wesley Klein, Mark Rijs, Danny Plezier, Adam en Marco, zangeres Sjannie en vele anderen…

Tot vrijdag 18 Mei!

Met vriendelijke groeten,

Henk Bey

Jerry Bey heeft nu eindelijk zijn eigen fanpage !!

J e r r y  B e y

Website: www.jerrybey.nl

E-mail    : mailto:info@jerrybey.nl

Nadat wij met succes op een avond getracht hadden
om dé kleinkunst met dé smartlap te verzoenen
door de échte kleinkunstenaar Miel Cools in het cultureel centrum
van zijn geboortedorp Herk-... onze stad te koppelen aan
'n échte smartlapzangeres Tina Rosita, 
kwam het enige latere nieuws over Miel nog enkel
uit de kranten en andere berichten.
Persoonlijk heb ik sindsdien Miel niet meer ontmoet.
Ook al hadden we nog nieuwe afspraken gemaakt.
Maar beiden bruisten nog steeds van de jeugdig aanvoelende ambities
én gingen hun muzikale wegen.
Wetende dat die toch regelmatig zouden kruisen.
Het werd letterlijk voor beiden af en toe wel eens een kruisweg.
De gezondheid protesteerde en wees
met de dreigende goddelijke vinger naar de jaartallen.
 Zijn hart en mijn hersenen gingen in contestatie.
De ouderdom was nu eenmaal niet bestand
tegen het opborrelend verlangen naar creativiteit.
We zouden nog zoveel... En toch, het kan nog steeds !
Will Tura zingt ook nog van Hoop doet leven !
En met een hoop kun je bergen verzetten.
Miel, met de pacemaker op de goeie plaats,
onlangs over zijn 72ste brug gewandeld, 
kende van geen ophouden en genoot van zijn
Cools-karaktervol leven.
We zagen hem nog op TVL op de gitaar tokkelen,
net voor het Hasseltse zitbeeld
van de eerste Limburgse poëet Hendrik Van Veldeke.

   (HBL)

Vandaag heeft de cardialoog de remmen 
van de Stokerijstraat te Hasselt heel wat tanden opgetrokken
en moest Miel al zijn reeds geplande avondvullende optredens afzeggen
 met z'n geëigende kleinkunstenaarskwinkslag:
"Mijn hart heeft zoveel bemind, dat het is opgebruikt. 
Nu betaal ik er graag de rekening voor".
Ook al zal hij niet meer openbaar optreden, verbod op gitaar spelen en liedjes schrijven stonden niet op het dokters... is het nu voor- of naschrift?
Visite zeker niet.  
Zijn successen zijn niet te tellen en op zich ook niet het belangrijkste,
want voor Miel was elk optreden een uitdagend succes op zich.
Zelfs zijn nieuwste CD, die hij verleden week voorstelde, telt 12 prachtige nummers. Pareltjes als karaktervolle gouden wijndruppels aan een wijnrank...
gevuld met een Haspengouws karakter,
verzacht met het over-Demerse Kempens zand. 
Muzikale eenvoud gevuld met teksten met een breed nostalgisch karakter
van het luchtig "wijnliedje" tot de kunstgrepen van een vrouw.
Af en toe scherp, zonder kwetsend te zijn.
Een passende knipoog van een Coolse kwink.
Ondertussen schrijft Miel aan zijn levensverhaal,
waarvan hijzelf het tempo en inhoud bepaalt.
Hij zong meer dan 120 nummers bij mekaar, "waarvan er 40 in mijn boek zullen staan" en alleszeggend: zijn levensverhaal.
Mijn neus krult al naar de inhoud en waarop ! 
En wie Miel Cools kent zal dit verhaal eveneens met de nodige kritische zweepslagjes gezoet aangeboden krijgen. Wie het voor- of het nawoord zal krijgen is nog niet geweten maar Jos Ghysen en Louis Verbeeck zijn en waren met hem de Vlaamse drie-eenheid die mekaar van binnen en buiten kenden, samen op het podium stonden, samen vochten voor de Vlaamse toekomst en ook samen meermaals herinneringen van toen boven haalden en soms regelmatig verdunden met het druivenrijke vocht uit een bodemloze fles.
De vertelkunst laten we aan het boek
en je haalt er maar uit wat je zelf graag hoort.
Luister nu even, nippend vanachter een glaasje,
naar de nummers van de nieuwste CD.
Twaalf apostelen "Brutaal Lijnrecht op de grijze verwilderde Boelvaar"
met dé Miel zingend genietend achter het stuur. Tokkend op de snaar. (GîG)

Pief paf poef
Ik word cowboy, ik word cowboy
Jippie jippie jippie jee.

Gisteren vroeg de onderwijzer
aan de jongens in de klas
wat ze later wilde worden
welk hun grote roeping was.
Ik word coureur
zo riep er eentje.
Ik word kok
en ik artist.
Ik heb stilletjes gezwegen,
omdat ik wel beter wist.

*****************************************
refrein:
Pief paf poef
ik word cowboy, ik word cowboy
Texas is mijn tweede vaderland.
Pief paf poef
ik word cowboy, ik word cowboy
dat is net een kolfje naar mijn hand.

*****************************************
'k Hoor de koeien nu al loeiën
op mijn ranch in de Farwest.

Pief paf poef
met mijn sporen en mijn lasso
voel ik mij pas opperbest

is er herrie in de prairie
dreigt er hier of daar gevaar
bind een zadel op mijn merrie
en het zaakje komt wel klaar.
Want in heel het wilde westen
zal men roemen wat ik zeg.
Bij de naam van cheriff Jan
dan gaan de rovers uit de weg.

********************************
refrein

********************************
Ik speel banjo, zing van heiho
's avonds als het kampvuur brandt.

Pief paf poef
met mijn sporen en mijn lasso
voel ik mij pas opperbest

*****************************************
ref. instrumentaal

*****************************************
Beste vrienden, komt me vinden
op mijn ranch in de Farwest.

Pief paf poef
geef mij sporen en mijn lasso
dan verziet mij voor de rest.

Pief paf poef

(Andere nummers van Janneman: o.a.
"Bonpapa", "Eddie de Eskimo" en "M'n opa loopt voorop in de fanfare")

Geboren te Sint-Gillis op 9 februari 1900 en overleden te Ekeren op 12 oktober 1964.
Renaat voltooide de Grieks-Latijnse humaniora om vervolgens een tijdje Germaanse filologie te studeren aan de Leuvense universiteit.
Hij werkte o.m. bij de Formière, Crédit Anversois, een notaris, om tenslotte te belanden bij het Ministerie van Openbaar Onderwijs waar hij vertalingen maakte voor het Staatsblad.
Doch de wereld van Grassin, later beter gekend als "Het Ketje" was de wereld van kunst en toneel.

Uit "De Sterrendief" (1931)


Comédie féerique en quatre tableaux (inédit) - Rédaction : 1931
Création : De Sterredief, traduction néerlandaise de Jozef Contryn, 28 mars 1933,
Turnhout, Vlaamsche Volkstooneel, m. sc. : Renaat Grassin ;
en français : 8 septembre 1982, Bruxelles,
Compagnie Michel de Ghelderode/Théâtre Benjamin, m. sc. : Jean-Paul Humpers.

Via de Nederlander Arie van den Heuvel bekwaamde hij zich in de toneelkunst en speelde enkele opmerkelijke rollen bij de toneelkring "De Volharding" te Tienen.
In 1927 tekende hij een contract bij het Vlaams Volkstoneel.
Inmiddels was hij ook verbonden aan de toenmalige Brusselse toneelgroep Gudrun.
De grote doorbraak kwam er toen Grassin een Brusselse bewerking maakte van "Boefke", een Nederlands toneelstuk van Jaap van der Pol, naar de roman van M.J. Brusse.
Renaat speelde zelf de hoofdrol.
Het betekende meteen de geboorte van de figuur van het Brusselse Ketje.
De allereerste opvoering had plaats in 1930 en in meer dan 1.000 vertoningen zou deze Brusselaar de titelrol spelen.
In de dertiger jaren trad hij bij het toenmalige N.I.R. (Nationaal Instituut voor Radio) als 't Ketje op in het radiocabaret "De Blinkende Zonnekloppers".
Hiervoor schreef Grassin zelf sketches, zong en creëerde er zijn fameuze "Poëziekes van 't Ketje".
Door de Tweede Wereldoorlog verdween het programma uit de ether.
Na de bevrijding raakte Grassin betrokken in een proces rond radio Brussel en vloog voor dertien maanden de nor in.
Nadien werd hij in voorlopige vrijheid gesteld, maar op 17 mei 1947 werd hij veroordeeld tot drie jaar gevangenisstraf.
Na zijn vrijlating regisseerde hij onder een pseudoniem en schreef teksten voor liederen van Bobbejaan Schoepen.
In 1950 opende Grassin aan de Arduinkaai, naast de Vlaamse Schouwburg, zijn "Kavietje" dat echter snel werd opgedoekt.
In 1952 trok de Brusselaar richting Antwerpen waar hij de attractie moest worden van de beruchte Vlaamse Club.
Het werd echter een flop.
Een jaar later nam Grassin deel aan het radiocabaretprogramma "Kop en Staart".
Kort na de laatste uitzending in juni 1964 overleed hij in de Sint-Lucaskliniek te Ekeren.
Daar kreeg hij in 1982 een plaats op het ereperk.
Bekende teksten van Grassin zijn zeker: " 'k Zaa wille da'k e Muske was" en "Van e giel klaa moezeke en van e fleske konjak".
Bij uitgeverij Danthe verscheen in 1982, van de hand van Rie Vanderheyden, het boek: "Renaat Grassin 't Ketje", zijn leven, zijn poeëzeekes".

Op LP verscheen in 1972 "Ketjes de Bruxelles" en een verzamelelpee met o.m. het beroemde nummer van het hierna in tekst meegegeven "moezeke en de konjak".

Van een klein muizeke en een fleske cognac

Een klein en een gentil muizeke da speeldige in ne salle a manger
En het pruufdige van de macaroni en van de restant van ne roti
En van de wei van nen ette kees et a la fin van ’n a bakke kust
Moa doaraf kreeg da muizeke ne vriedige dust
Moa ’t zag doa e fleske stoan mee spinnewebbe op en veul stof
En da muizeke vond da fleske tof
Moa seulement ten had giene tire bouchon veu da fleske te debouchonnere
Moa da muizeke paktige zijnen elan en ’t begost da fleske te chargere
En da muizeke sprong en het sprong en het sprong da fleske omver et parterre
Het fleske was stuk moa wat er in stak was fijne cognac ieste kaliter
Nen ielen halve liter
En da muizeke lanceidigen hem in deine plas
En het lektige en het lektige ge kunt nie geluuve hoe goe dat da was
En het lektige nog et encore et toujours
To dat op ’t leste gien fles nie mier zag stoan en giene plafond en giene vloer
Want da muizeke was in iene kier scheel krommineel zat
Moa dans un dernier effort stond da muizeke op zijn achterste puute
En ’t sloeg op zijn borst lak as ne gruute
En het riep lak as Tarzan in de cinema geried tot de strijd
Woa is deine smerige koater da ‘k hem zijne nek afbijt.
Nu moeie niet peize da ‘k ulder da poezieke sta te deklamere
Seulement om ulder t’ amuzere
Neie neie! Ik hem ulder wille demonstrere
Dat as der sommigste zijn die ulder mee convikse ’n stuk in ulder kraag drinken
Da nie en is seulement en allien om te kunne drinken
Moa om ne keer goe zat en gielegans doeffes te kunne zijn
Want dan vergete z’ ulder miserie en vergete z’ ulder pijn
En na zijne vijfde of zijne tiende geuze
Dat hangt af van ulder constitutie
Voelt de kleinste pachacroute zich lak as ne reus
Nen bulteneir verget z’n mismokthed en zennen bult
Ne poeffer z’n miserie en z’n schuld
Nen arme vagebond vuult zich lak as ne miljonnair
En hij peist dat hij in ’n zilveren bedde mee zijen loakens sloapt
In plosj van op zijne paljas parterre
Ne lafoed wèd nen heros, ne loeirik nen rappen,
En ne pei me ‘n stem veu haat mè te kappen
Die paast dat em zingt lak as ne nachtegoel
Ne zatte schacht wordt kapitein
En ne zatte kapitein wordt generoal
En ik het ketje zelve
Ik produceer dan poeziekes en detail et en gros
En ik vuul me nog veul straffer as menier Vondel of as Victor Hugo
Vrienden, as ge van ze leive ne zatlap ziet,
Respecteit ‘em en beziet ‘em mee tact
Want ge kunt nooit nie wete veur wie dat ‘em z’en eige pakt.
Et surtout mensen die naar mij luistert bekloagt hem nie
Want ’t is misschien den ieste kier in deine sukkeleir ze leven
Dat ‘m nie af en ziet.

 

Vrijdagmiddag werd in Leuven het album "Platinum" voorgesteld.
"Platinum" is een verzamel cd met bijna alle singels die ooit verschenen zijn, aangevuld met een aantal andere toppers. Zo kwam men tot een collectie van 60 songs op 3 cd's in een mooie cd-box.
Vanaf de "De oude man en de zee" tot "het dorp", maar ook "Westenwind" en "Ik hou van jou": echt alles is terug te vinden op deze prachtige cd-box.
Een nieuw nummer "Kom in mijn armen" maakt deze cd-box compleet.