EINDELIJK !

(klik op de foto)

18 Mei,
de opening van de Mary Bey straat te Leiden.  
Met medewerking van diverse artiesten in de After party.

Om 19.00 uur begint de happening in de Mary Bey-straat,
en daarna de After party bij GHC Voetbalvereniging te Leiden.

Er zijn geen entreekosten, dus tot het vol is bent u van harte welkom!
Het belooft een gezellige avond te worden.
Dus wees op tijd en zorg voor een goede parkeerplek in de omgeving.
De avond duurt tot ongeveer 00.00 uur.

Een van de vele nieuwsberichten via
oa. Sleutelstad Leiden:

http://www.sleutelstad.nl/cgi-bin/news/gen1.pl?action=artikel&id=12463

In 1986 "Zangeres zonder Naam" of Mary Bey live in Paradiso.

Programma in Leiden nu vrijdagavond om 19 uur:

19.15 uur - Onthulling Mary Bey-straat door: Alexander Pechthold, Johnny Hoes en Willem Bey.

19.30 uur - After-party in het clubgebouw van GHC (100 meter lopen van de Mary Bey straat) m.m.v. Wies Cavé, Leidse Kees, Wesley Klein, Mark Rijs, Danny Plezier, Adam en Marco, zangeres Sjannie en vele anderen…

Tot vrijdag 18 Mei!

Met vriendelijke groeten,

Henk Bey

Jerry Bey heeft nu eindelijk zijn eigen fanpage !!

J e r r y  B e y

Website: www.jerrybey.nl

E-mail    : mailto:info@jerrybey.nl

Nadat wij met succes op een avond getracht hadden
om dé kleinkunst met dé smartlap te verzoenen
door de échte kleinkunstenaar Miel Cools in het cultureel centrum
van zijn geboortedorp Herk-... onze stad te koppelen aan
'n échte smartlapzangeres Tina Rosita, 
kwam het enige latere nieuws over Miel nog enkel
uit de kranten en andere berichten.
Persoonlijk heb ik sindsdien Miel niet meer ontmoet.
Ook al hadden we nog nieuwe afspraken gemaakt.
Maar beiden bruisten nog steeds van de jeugdig aanvoelende ambities
én gingen hun muzikale wegen.
Wetende dat die toch regelmatig zouden kruisen.
Het werd letterlijk voor beiden af en toe wel eens een kruisweg.
De gezondheid protesteerde en wees
met de dreigende goddelijke vinger naar de jaartallen.
 Zijn hart en mijn hersenen gingen in contestatie.
De ouderdom was nu eenmaal niet bestand
tegen het opborrelend verlangen naar creativiteit.
We zouden nog zoveel... En toch, het kan nog steeds !
Will Tura zingt ook nog van Hoop doet leven !
En met een hoop kun je bergen verzetten.
Miel, met de pacemaker op de goeie plaats,
onlangs over zijn 72ste brug gewandeld, 
kende van geen ophouden en genoot van zijn
Cools-karaktervol leven.
We zagen hem nog op TVL op de gitaar tokkelen,
net voor het Hasseltse zitbeeld
van de eerste Limburgse poëet Hendrik Van Veldeke.

   (HBL)

Vandaag heeft de cardialoog de remmen 
van de Stokerijstraat te Hasselt heel wat tanden opgetrokken
en moest Miel al zijn reeds geplande avondvullende optredens afzeggen
 met z'n geëigende kleinkunstenaarskwinkslag:
"Mijn hart heeft zoveel bemind, dat het is opgebruikt. 
Nu betaal ik er graag de rekening voor".
Ook al zal hij niet meer openbaar optreden, verbod op gitaar spelen en liedjes schrijven stonden niet op het dokters... is het nu voor- of naschrift?
Visite zeker niet.  
Zijn successen zijn niet te tellen en op zich ook niet het belangrijkste,
want voor Miel was elk optreden een uitdagend succes op zich.
Zelfs zijn nieuwste CD, die hij verleden week voorstelde, telt 12 prachtige nummers. Pareltjes als karaktervolle gouden wijndruppels aan een wijnrank...
gevuld met een Haspengouws karakter,
verzacht met het over-Demerse Kempens zand. 
Muzikale eenvoud gevuld met teksten met een breed nostalgisch karakter
van het luchtig "wijnliedje" tot de kunstgrepen van een vrouw.
Af en toe scherp, zonder kwetsend te zijn.
Een passende knipoog van een Coolse kwink.
Ondertussen schrijft Miel aan zijn levensverhaal,
waarvan hijzelf het tempo en inhoud bepaalt.
Hij zong meer dan 120 nummers bij mekaar, "waarvan er 40 in mijn boek zullen staan" en alleszeggend: zijn levensverhaal.
Mijn neus krult al naar de inhoud en waarop ! 
En wie Miel Cools kent zal dit verhaal eveneens met de nodige kritische zweepslagjes gezoet aangeboden krijgen. Wie het voor- of het nawoord zal krijgen is nog niet geweten maar Jos Ghysen en Louis Verbeeck zijn en waren met hem de Vlaamse drie-eenheid die mekaar van binnen en buiten kenden, samen op het podium stonden, samen vochten voor de Vlaamse toekomst en ook samen meermaals herinneringen van toen boven haalden en soms regelmatig verdunden met het druivenrijke vocht uit een bodemloze fles.
De vertelkunst laten we aan het boek
en je haalt er maar uit wat je zelf graag hoort.
Luister nu even, nippend vanachter een glaasje,
naar de nummers van de nieuwste CD.
Twaalf apostelen "Brutaal Lijnrecht op de grijze verwilderde Boelvaar"
met dé Miel zingend genietend achter het stuur. Tokkend op de snaar. (GîG)

Pief paf poef
Ik word cowboy, ik word cowboy
Jippie jippie jippie jee.

Gisteren vroeg de onderwijzer
aan de jongens in de klas
wat ze later wilde worden
welk hun grote roeping was.
Ik word coureur
zo riep er eentje.
Ik word kok
en ik artist.
Ik heb stilletjes gezwegen,
omdat ik wel beter wist.

*****************************************
refrein:
Pief paf poef
ik word cowboy, ik word cowboy
Texas is mijn tweede vaderland.
Pief paf poef
ik word cowboy, ik word cowboy
dat is net een kolfje naar mijn hand.

*****************************************
'k Hoor de koeien nu al loeiën
op mijn ranch in de Farwest.

Pief paf poef
met mijn sporen en mijn lasso
voel ik mij pas opperbest

is er herrie in de prairie
dreigt er hier of daar gevaar
bind een zadel op mijn merrie
en het zaakje komt wel klaar.
Want in heel het wilde westen
zal men roemen wat ik zeg.
Bij de naam van cheriff Jan
dan gaan de rovers uit de weg.

********************************
refrein

********************************
Ik speel banjo, zing van heiho
's avonds als het kampvuur brandt.

Pief paf poef
met mijn sporen en mijn lasso
voel ik mij pas opperbest

*****************************************
ref. instrumentaal

*****************************************
Beste vrienden, komt me vinden
op mijn ranch in de Farwest.

Pief paf poef
geef mij sporen en mijn lasso
dan verziet mij voor de rest.

Pief paf poef

(Andere nummers van Janneman: o.a.
"Bonpapa", "Eddie de Eskimo" en "M'n opa loopt voorop in de fanfare")

Geboren te Sint-Gillis op 9 februari 1900 en overleden te Ekeren op 12 oktober 1964.
Renaat voltooide de Grieks-Latijnse humaniora om vervolgens een tijdje Germaanse filologie te studeren aan de Leuvense universiteit.
Hij werkte o.m. bij de Formière, Crédit Anversois, een notaris, om tenslotte te belanden bij het Ministerie van Openbaar Onderwijs waar hij vertalingen maakte voor het Staatsblad.
Doch de wereld van Grassin, later beter gekend als "Het Ketje" was de wereld van kunst en toneel.

Uit "De Sterrendief" (1931)


Comédie féerique en quatre tableaux (inédit) - Rédaction : 1931
Création : De Sterredief, traduction néerlandaise de Jozef Contryn, 28 mars 1933,
Turnhout, Vlaamsche Volkstooneel, m. sc. : Renaat Grassin ;
en français : 8 septembre 1982, Bruxelles,
Compagnie Michel de Ghelderode/Théâtre Benjamin, m. sc. : Jean-Paul Humpers.

Via de Nederlander Arie van den Heuvel bekwaamde hij zich in de toneelkunst en speelde enkele opmerkelijke rollen bij de toneelkring "De Volharding" te Tienen.
In 1927 tekende hij een contract bij het Vlaams Volkstoneel.
Inmiddels was hij ook verbonden aan de toenmalige Brusselse toneelgroep Gudrun.
De grote doorbraak kwam er toen Grassin een Brusselse bewerking maakte van "Boefke", een Nederlands toneelstuk van Jaap van der Pol, naar de roman van M.J. Brusse.
Renaat speelde zelf de hoofdrol.
Het betekende meteen de geboorte van de figuur van het Brusselse Ketje.
De allereerste opvoering had plaats in 1930 en in meer dan 1.000 vertoningen zou deze Brusselaar de titelrol spelen.
In de dertiger jaren trad hij bij het toenmalige N.I.R. (Nationaal Instituut voor Radio) als 't Ketje op in het radiocabaret "De Blinkende Zonnekloppers".
Hiervoor schreef Grassin zelf sketches, zong en creëerde er zijn fameuze "Poëziekes van 't Ketje".
Door de Tweede Wereldoorlog verdween het programma uit de ether.
Na de bevrijding raakte Grassin betrokken in een proces rond radio Brussel en vloog voor dertien maanden de nor in.
Nadien werd hij in voorlopige vrijheid gesteld, maar op 17 mei 1947 werd hij veroordeeld tot drie jaar gevangenisstraf.
Na zijn vrijlating regisseerde hij onder een pseudoniem en schreef teksten voor liederen van Bobbejaan Schoepen.
In 1950 opende Grassin aan de Arduinkaai, naast de Vlaamse Schouwburg, zijn "Kavietje" dat echter snel werd opgedoekt.
In 1952 trok de Brusselaar richting Antwerpen waar hij de attractie moest worden van de beruchte Vlaamse Club.
Het werd echter een flop.
Een jaar later nam Grassin deel aan het radiocabaretprogramma "Kop en Staart".
Kort na de laatste uitzending in juni 1964 overleed hij in de Sint-Lucaskliniek te Ekeren.
Daar kreeg hij in 1982 een plaats op het ereperk.
Bekende teksten van Grassin zijn zeker: " 'k Zaa wille da'k e Muske was" en "Van e giel klaa moezeke en van e fleske konjak".
Bij uitgeverij Danthe verscheen in 1982, van de hand van Rie Vanderheyden, het boek: "Renaat Grassin 't Ketje", zijn leven, zijn poeëzeekes".

Op LP verscheen in 1972 "Ketjes de Bruxelles" en een verzamelelpee met o.m. het beroemde nummer van het hierna in tekst meegegeven "moezeke en de konjak".

Van een klein muizeke en een fleske cognac

Een klein en een gentil muizeke da speeldige in ne salle a manger
En het pruufdige van de macaroni en van de restant van ne roti
En van de wei van nen ette kees et a la fin van ’n a bakke kust
Moa doaraf kreeg da muizeke ne vriedige dust
Moa ’t zag doa e fleske stoan mee spinnewebbe op en veul stof
En da muizeke vond da fleske tof
Moa seulement ten had giene tire bouchon veu da fleske te debouchonnere
Moa da muizeke paktige zijnen elan en ’t begost da fleske te chargere
En da muizeke sprong en het sprong en het sprong da fleske omver et parterre
Het fleske was stuk moa wat er in stak was fijne cognac ieste kaliter
Nen ielen halve liter
En da muizeke lanceidigen hem in deine plas
En het lektige en het lektige ge kunt nie geluuve hoe goe dat da was
En het lektige nog et encore et toujours
To dat op ’t leste gien fles nie mier zag stoan en giene plafond en giene vloer
Want da muizeke was in iene kier scheel krommineel zat
Moa dans un dernier effort stond da muizeke op zijn achterste puute
En ’t sloeg op zijn borst lak as ne gruute
En het riep lak as Tarzan in de cinema geried tot de strijd
Woa is deine smerige koater da ‘k hem zijne nek afbijt.
Nu moeie niet peize da ‘k ulder da poezieke sta te deklamere
Seulement om ulder t’ amuzere
Neie neie! Ik hem ulder wille demonstrere
Dat as der sommigste zijn die ulder mee convikse ’n stuk in ulder kraag drinken
Da nie en is seulement en allien om te kunne drinken
Moa om ne keer goe zat en gielegans doeffes te kunne zijn
Want dan vergete z’ ulder miserie en vergete z’ ulder pijn
En na zijne vijfde of zijne tiende geuze
Dat hangt af van ulder constitutie
Voelt de kleinste pachacroute zich lak as ne reus
Nen bulteneir verget z’n mismokthed en zennen bult
Ne poeffer z’n miserie en z’n schuld
Nen arme vagebond vuult zich lak as ne miljonnair
En hij peist dat hij in ’n zilveren bedde mee zijen loakens sloapt
In plosj van op zijne paljas parterre
Ne lafoed wèd nen heros, ne loeirik nen rappen,
En ne pei me ‘n stem veu haat mè te kappen
Die paast dat em zingt lak as ne nachtegoel
Ne zatte schacht wordt kapitein
En ne zatte kapitein wordt generoal
En ik het ketje zelve
Ik produceer dan poeziekes en detail et en gros
En ik vuul me nog veul straffer as menier Vondel of as Victor Hugo
Vrienden, as ge van ze leive ne zatlap ziet,
Respecteit ‘em en beziet ‘em mee tact
Want ge kunt nooit nie wete veur wie dat ‘em z’en eige pakt.
Et surtout mensen die naar mij luistert bekloagt hem nie
Want ’t is misschien den ieste kier in deine sukkeleir ze leven
Dat ‘m nie af en ziet.

 

Vrijdagmiddag werd in Leuven het album "Platinum" voorgesteld.
"Platinum" is een verzamel cd met bijna alle singels die ooit verschenen zijn, aangevuld met een aantal andere toppers. Zo kwam men tot een collectie van 60 songs op 3 cd's in een mooie cd-box.
Vanaf de "De oude man en de zee" tot "het dorp", maar ook "Westenwind" en "Ik hou van jou": echt alles is terug te vinden op deze prachtige cd-box.
Een nieuw nummer "Kom in mijn armen" maakt deze cd-box compleet.

 Een e-mailtje van Rutger bracht me bij deze grote Franse artieste.
De moeite nog eens even de hoofdlijnen mee te geven
over het enorm zware leven van deze muzikale Straatmus van Parijs.

 Als geen ander belichaamt Edith Piaf het Franse chanson: zonder passie, poëzie, humor en tragiek geen chanson maar ook geen Piaf. Haar biografie, opgetekend in haar eigen mémoires Ma Vie (1963) en verteld door haar halfzus Simone Berteaut, leest als een spannend sensatieboek. Geboren op straat -'un piaf' is niet voor niets een straatmus-, opgegroeid in het bordeel van haar grootmoeder, (ongelukkige) liefdesaffaires, alcohol en drugs, liefde en tragiek: Piaf's eigen leven vormde een onuitputtelijke inspiratiebron voor haar liedjes. 

 

1915
Edith Piaf wordt op 19 december geboren als Edith Giovanni Gassion. Haar moeder wil niets van haar weten en daarom wordt de baby ondergebracht in een bordeel. Vanaf haar zevende zwerft Edith met haar vader, die straatartiest is, langs alle kermissen van Frankrijk . Op haar 15de maakt ze haar zangdebuut. Twee jaar later krijgt Edith een dochtertje dat ze af moet staan. Het meisje sterft in 1935.

1935
Edith wordt ontdekt door de Parijse nachtclubeigenaar Louis Leplée. Hij geeft haar de bijnaam ‘Piaf’ en dat is het begin van een succesvolle periode. Haar carrière beleeft een terugval als ‘Papa’ Leplée vermoord wordt en de verdenking op Edith valt. Maar de straatvechtster Piaf vecht zich terug naar de top.

1943
Tijdens de oorlog zingt Edith Piaf in het bezette deel van Frankrijk voor de krijgsgevangenen in de kampen, die ze ook vaak helpt ontsnappen. Na de oorlog begint ze een relatie met Yves Montand die dankzij haar een superster wordt. Er breken gouden tijden aan voor de zangeres in het zwarte jurkje. De evergreen ‘La Vie en Rose’ wordt opgenomen. In 1947 breekt Edith, na wat aarzelingen, ook door in New York.

1949
Edith ontmoet de liefde van haar leven, de bokser Marcel Cerdan, die helaas na een paar maanden om het leven komt bij een vliegtuigongeluk. Na deze tegenslag stort de zangeres zich meer dan ooit op haar werk en met succes. Naast haar triomfen op de nationale en internationale concertpodia ontwikkelt Edith zich ook steeds meer als actrice in het theater en op het witte doek.

1960
‘Non je ne regrette rien’ wordt het lijflied van de zangeres die een steeds vermoeidere indruk maakt. Het hectische leven vol drank, drugs en romantische escapades begint zijn tol te eisen. Ondanks het verzoek van de doktoren om het wat rustiger aan te doen begint Edith aan een nieuwe zware concert toernee.

1962
Edith Piaf verrast de wereld door te trouwen met de veel jongere Théo Sarapo. Hij staat de vedette bij in haar laatste levensdagen. Op 11 oktober 1963 sterft Edith Piaf. Drie dagen later wordt ze onder massale belangstelling ter aarde besteld op begraafplaats Père-Lachaise in Parijs.

Een mooie link naar een uitgebreidere Engelstalige website over Edith Piaf.

http://www.little-sparrow.co.uk/

We kregen van Jo Van Hecke een mooie aanvulling voor deze 78rpm-site. Als basis trokken we even op zoek naar wat aanvullingen en afbeeldingen en kwamen tot onderstaand prachtig, waar gebeurd verhaaltje. Een hulpje om onze nostalgie van toen even op te fleuren.

 

Ooit was er in Londen een decorbouwer: Mark Barraud. 
Nadat hij gestopt was met werken en op pensioen ging trok hij zich terug op zijn appartement in Gloucester Place, kocht een fonograaf en luisterde als tijdverdrijf, samen met zijn hondje Nipper, naar de muziek.
Zijn hond nipper luisterde aandachtig mee en zat steeds voor de hoorn te luisteren.
Nipper, de Fox terrier van het beeldmerk van His Masters Voice is geboren in 1884 in Bristol, Gloucenter. Hij werd zo genoemd omdat hij voortdurend trachtte te bijten in de benen van de bezoekers.
Na het overlijden, in 1887, van Mark Barraud erfde zijn broer (kunstschilder Francis Barraud) zijn fonograaf én ook zijn hond.
Nipper treurde erg over het verlies van zijn baasje.  Telkens als Francis de fonograaf liet spelen sprong het hondje op en ging voor de hoorn zitten.  Precies of hij herleefde en zijn baasje terug hoorde.  Zijn broer Francis was aangeslagen door dit tafereel en besloot in 1898 een schilderij te maken van Nipper die aandachtig voor de hoorn van een Edison-Bell fonograaf zat. Precies of hij luisterde naar zijn overleden baasje.
Francis Barraud noemde dit schilderij........?????  "His Master's Voice" .

Een vriend raadde hem aan om naar een platenmaatschappij te stappen met dit schilderij en het te verkopen.  Francis trok toen naar de pas opgestarte Gramophone Company in Londen en bood er hen zijn schilderij aan.
Bij de company zagen ze er wel iets in, maar aangezien zij ook grammofoons maakten hadden ze liever dat het met een van hun eigen grammofoon geschilderd was ipv een oude fonograaf. 

Francis ging op hun voorstel in. William Barry Owen van de platenmaatschappij Gramophone Company kocht op 17 oktober 1899 het gewijzigde schilderij voor 100 Engelse pond, inclusief het copyright en nam een patent op de naam 'His Masters Voice'. De betaling gebeurde in 2 delen. 50 pond voor de verandering van de schilderij met de nieuwe platendraaier en nog eens 50 pond na ontvangst van het schilderij en de exclusieve rechten. 

Emile Berliner, de uitvinder van de ronde platte grammofoonplaat en oprichter van de nog bestaande "Victor Talking Machine Company", nam het doek mee naar de Verenigde Staten en gebruikte het daar eveneens in 1900 als beeldmerk. Berliner registreerde eveneens in 1900 "His Master's Voice" in Canada. 

Het was wel niet van in het begin dat Nipper op de platen stond. Wel op een aantal dozen en hoezen.  Na enkel jaren stond Nipper ook op de platen en is tot nu toe de beroemdste hond in de muziekindustrie geworden.
Nipper verscheen voor de eerste maal op een Britse plaat met een etiket van februari 1909.
Francis Barraud overleed op zijn 69ste op 29 augustus 1924.
His Masters Voice was in zijn tijd de grootste en maakte ook de beste kwaliteit van platen en startte in Londen op in 1897 met de verkoop van grammofoons en vlakke geluidsplaten. Een Amerikaanse uitvinding die toen 10 jaar oud was. In 1921 opende het bedrijf de eerste grammofoonplatenwinkel op het Londens adres: 363 Oxford Street.

In de jaren '20 groeide het bedrijf snel. Ondermeer door de verkoop van klassieke en dansplaten.

(met dank aan Jo Van hecke)

 

Na bijna een week technische problemen en totale stilte op onze netradio hebben we vanavond de stream weer op gang gekregen. Ook de problemen met de jukebox lijken terug op gang. Veel zoek- en luisterplezier en vooral onze verontschuldigingen aan al de trouwe luistervinken die in de voorbije week hun muziek moesten missen.
Binnenkort wordt onze huidige lijst van ruim 4500 nummers aangevuld
met enkele honderden nieuwe geluiden uit de tijd van toen.
Ook aan al de bezorgde mailers bedankt voor de attentie en steun.
Onze oldie-machine draait weer op volle toeren.
Gilbert

 
Al een week (13 januari 2007) ligt bovenstaande single van Corry Konings in de platenwinkel en voor alle Corry- en ambiancefans mag die er weer wezen. Haar vloeiende gemakkelijke stem speelt mooi in met de backing-vocals die samen de sfeer hoog houden.
Het A-nummertje: "Het mooiste in het leven" brengt je dadelijk in de après-ski-stemming - daar hoef je echt geen sneeuw of latten voor te hebben - om samen meezingend met de handen op de schouders van je voorganger uit de bol te gaan en wil je het toch in de veel zachtere smartlappige stijl van Corry het met z'n tweetjes op één tegeltje te proberen krijg je vast het been op de goeie plaats en de vlinders in je buik bij het slow-B-nummertje: "Waar is je hart".
Twee heel mooie nummertjes die de hitladders zullen bestormen.

"Het mooiste in het leven" - T/M: Emiel Hartkamp en Norus Padidar
"Waar is je hart" - T: Bert van Rheenen (Chiel Montagne) - M: Emiel Hartkamp en Norus Padidar
CK 93 - 8713932000735
www.corrykonings.nl

 

Danny "Fabry" Junior is terug van weggeweest.
Na enkele jaren van inactiviteit op muzikaal gebied heeft hij zijn eerste liefde, muziek maken, weer terug opgepikt. Als boegbeeld van de "Juniors" heeft hij in de eerste succesvolle jaren van Tien Om Te Zien heel wat meisjesharten sneller doen kloppen. Zijn capaciteiten als entertainer zijn legio bekend en met een puur ambiance is hij helemaal klaar om de vlaamse podia opnieuw te veroveren. Zijn nieuwste single "Zigeuner" ligt vanaf nu in de betere platenzaak.
En dit is zomaar geen comeback want op de nieuwste single staan 3 totaal verschillende nummers waarvan het A-nummertje ten volle de sfeer van het zigeunerleven vertolkt. Onderlijnd door de violen. Het tweede nummer zit vol Vlaamse verlangens en met Eerlijk & Blaun vraagt Danny even stilte voor een mooi luisterlied. Een koortje geeft de nodige professionaliteit.
Een heel variabele comeback vol verrassingen.

A. "Zigeuner" - A. Hoes
B. "Heimwee naar m'n Vlaanderen" - A. Hoes
Bonustrack: "Eerlijk & Blauw" - R. Ceulemans

Telstar TSCD 5355-3 - 8713612535533
www.telstar-music.nl - www.beneluxtheater.be

     

Binnenkort, op 9 maart, is weer een Vlaming toe aan een klinkende verjaardagskroon die we niet zomaar aan ons kunnen/mogen laten voorbijgaan. Zeker niet voor deze eenzame Vlaamse Kleinkunstenaar die meer dan een paar Gulden Sporen heeft verdiend, maar daarvoor ook meer dan voldoende in zijn leven aan een aantal veldslagen heeft moeten deelnemen. Zowel artistiek als privaat. Spijtig dat ik hem verleden jaar gemist heb tijdens zijn optreden in de Markthallen te Herk-de-Stad, want een uitvoerige babbel met zo'n open grenzeloze persoonlijkheid was zeker terecht. We kunnen niet genoeg van hem weten en leren. Geven doet hij al meer dan Vlaanderen verdient. Want volgens mijn muzikale gegevens is Will Ferdy één van Vlaanderens allergrootste muziekproducenten op diverse terreinen van uitersten.

Misschien dat hij daarom dit allernieuwste lied "Emigreren" als wensdroom aan de Vlaamse vreemdeling in het buitenland, gevuld met één hem eigen stukje sarcasme, zijn verjaardag als onafgestempelde postzegel vooruitstuurt via de Vlaamse ether de wereld rond. Wie vangen wil die krijge. Altijd goed voor de kleinkunstgeschiedenis waarvoor Vlaanderen veel te weinig oren zocht en heeft. Mijn vriend Miel Cools filosofeert soms graag hierover mee.

In zijn muzikale loopbaan wist Will Ferdy heel wat poëziepareltjes aan mekaar te rijgen. Spijtig genoeg voor velen onbekend. Maar Ferdy kreeg nooit de volle ondersteuning en medewerking die de Vlaamse poëzie op noten oh zo nodig heeft om in leven te houden. Laat ons zwijgen van overleven. Op dit vlak is de keiharde wereld te kei om het zachtaardige karakter van een troubadour op de rand van het succes aan te voelen. Onze cultuur beperkt zich tot het met de dag lagerzakkende niveau van een massa passieve feauteuil-liggers, voor wie enkel de wereld open staat als het sobere aanbod van de TV-knop aan gaat. Eigenlijk zijn we een inhoudloos gecoverd land van oppervlakkige sneltevreden wellusten. Daarom ook dat dit land tussen hamer en aambeeld nooit het Vlaanderen zal halen waarop de grote bende enkel maar roept, maar vergeet om fier op te zijn om het uit te voeren.

"Emigreren" is de allernieuwste titel van een Ferdy-lied dat hem weer gegoten op het lijf geschreven is. Spijtig dat we slechts een stukje persgeluid meegestuurd kregen bij de - té bondige - promotiemail. Want als vreemdeling in het buitenland had ik ook hiervan graag het slot gehoord. Maar... En Ferdy zal dat al zeker voor zichzelf uitgemaakt hebben: geeft Vlaanderen voldoende aandacht aan deze poëtische speldenprik(?) op onze weelderige samenleving?  Krijgt "Emigreren" met Will Ferdy voldoende kansen om gehoord te worden in dit overgeconsumeerde en vervlakte (Vlakke land - Jacques Brel) nagebootste Monaco van het noorden, waar niemand blijft. Tenminste in gedachten. Hopelijk kan ik binnenkort het volledige lied ergens bekomen, want vandaag waren - voor zoverre er nog muziek-interesse en kennis aanwezig is - mijn zelden geworden platenwinkels en zeker de overgrootwarenhuizen onwetende van dit nieuwe product van de Gentenaar die meer verdient dan zo maar "vluchtig" 80 worden. Het Vlaamse lied beperkt zich nu eenmaal tot een Ultratop van Nederlandstalige schaarste en overvloed aan covers, waaruit de platenverkopers hun énige wijsheid halen. Waar blijft de allesomvattende website waarin al de Vlaamse platenfirma's en producenten, maar ook artiesten evenwaardig van start kunnen gaan en gehoord kunnen worden. Ongehoord is onbemind... Ook in de muziekwereld dat nog steeds teert op het ooit gelanceerde "Sperziebonen" van Terloops.
 
Wie weet misschien volgt uit een verjaardag nog een uitgebreidere media-aandacht. Het zij hem meer dan een Einzelgänger gegund. Het zal een kleine platenfirma als Scorpion Records alvast niet gegund zijn om in deze (te) grote mediaboterham te mogen bijten.

   
 
Will Ferdy, of Werner Ferdinande, werd geboren te Gent op 9 maart 1927. 
Ferdy kan omschreven worden als een selfmade-man.
Hij begon aanvankelijk zijn muzikale carrière als zanger-conférencier
onder zijn eerste artiestennaam: Will Ferry.
Na zijn legerdienst, in de rangen van de toenmalige Welfare-troepen, koos hij in september 1948, als 21-jarige, resoluut voor een loopbaan als beroepsartiest.
Voordien spitte meneer Ferdinande nog een tijdje als bediende bij het Ministerie van Openbare Werken.
De artiest, die zijn naam omvormde tot Will Ferdy, teneinde verwarring met de Nederlandse auteur Ferry te vermijden, kreeg vrij vlug een aanbod om op te treden in de musichall "Oud-België" te Antwerpen.
In 1948 verscheen zijn eerste 78-toerenplaat "Nacht over Java", met een doorbraak in 1951 met "Zie-de gij me gere". Ook had hij al enig succes met "Bij de oude molen", Zend hen nog eens een briefje"...
Gestart in de schlagermuziek verkoos de geboren Gentenaar de overschakeling naar de inhoudelijkere kleinkunst en het cabaret, met in het begin, de jaren vijftig, vooral de aantrekkingskracht van het Franse chanson.
Met het regent in de straten" in 1954 lukte hem dat vrij aardig. Maar dit stilgroeiend succes weerspiegelde zich financieel niet en het publiek keerde hem stilaan de rug toe. Hij bleef creatief overeind met de succesvolle kabaretprogramma's "Kop en staart" en "Weg met de zorgen" van Radio Kortrijk. Zelfs als Limburgers waren we gehecht aan deze radioprogramma's.
In 1953, tijdens de bonte avonden van Radio Kortrijk werd het beroemde "Peterke en Pépé" geboren. Later "Peterke en Pol". Twee rollen die Will Ferdy met de nodige stemwisseling jarenlang voor zijn rekening nam en van de éne parochiaalzaal naar de andere sleurde als een kibbelend koppel dat de generaties overbrugde.
In 1955 maakte Nederland kennis met de showman-zanger Will Ferdy. In de shows van de Nederlandse kleinkunstenaar Wim Sonneveld mocht de "voorloper" van het chanson telkenmale een drietal nummers brengen.
Op platengebied was er bij Ferdy een leemte tussen 1954 en 1960.
Met "Het schrijverke" knoopte Ferdy in 1960 opnieuw aan met zijn succesperiode en wist de poëzie van Guido Gezelle, muzikaal in talrijke gedichten te onderlijnen of een halve taalstrijd rond Jacques Brel in vrede te laten smelten.
Voor de Belgen in Amerika en Canada verzorgde hij in 1960 en 1964 een tournee. Het werd voor hem één van zijn mooiste herinneringen uit zijn carrière.
Het énige nummer waarmee hij officieel bij Juke-Box in de voorperiode van de hitlijsten genoteerd stond was twee maanden vanaf februari 1965 met als hoogste notering een 12de plaats met "De stervende".
Een driejaarlijks terugkerend evenement "De Grote Prijs Will Ferdy" werd in 1966 boven de doopvont gehouden.

    

   


Hierboven enkele snelle foto's gelicht vantussen mijn kleinkunstcollectie LP's van Toon, Wim I, Wim II, Miel en nog veel meer... Pure nostalgie vanuit het vinyl-tijdperk.

Will ontving in 1967 van Sabam - de auteursvereniging voor auteurs en componisten - de "Eugeen De Ridder-prijs" voor zijn totale artistieke werk.
Na zijn hoogtepunten ging het voor Ferdy eind van de jaren zeventig minder goed. De bekentenis die hij op 4 december 1970 aflegde in een televisieprogramma omtrent zijn homosexuele geaardheid drukte jarenlang zijn stempel. Maar hij kwam sterker terug dan ooit met zijn autobiografische LP "Ik ben van ver gekomen".
Ups en downs waren een rode draad door zijn ganse carrière, wellicht ook zijn leven. Maar telkenmale kwam hij tijdig met een nieuwe creatie op de proppe om de publieke belangstelling niet te verliezen.
In 1975 won hij met "Er was een tijd" de persprijs tijdens de "Gouden Sirene" te Middelkerke en in 1980 kreeg hij bij Omroep West-Vlaanderen op de vrijdagnamiddag een eigen programma: Zilverdraden tussen goud.
Toen Will Ferdy in 1983 zijn 35-jarig zangjubileum vierde, ontving hij de medaille "Pro Musica", een onderscheiding van het Ministerie van de Nederlandse Cultuur en werd hij benoemd tot "Ridder in de Kroonorde".
In december 1984 had de zanger een nummer 1 in de VRT-Vlaamse Top-10 met het eigen grenzeloos geschreven nummer "Ik hou van jou, Je t'aime tant, Ich liebe dich, I love you so".
Het grootste deel van Ferdy's repertoire is trouwens, wat de teksten betreft, van zijn hand. Dit op zich is al een uitzonderlijk gebeuren in ons kleine Vlaanderenlandje. Maar ook zorgde hij voor menig eigen melodietjes.
In 1987 kwam zijn eigen levensbeschrijving uit in boekvorm: Zo ben ik nu eenmaal. Met een vervolg in 1989: De Waarheid. Het derde deel van dit levensverhaal verscheen in 1991: De moeilijke jaren.
Na 45 jaren - hiervoor werd hij op 10 december 1993 gevierd in de Arenbergschouwburg te Antwerpen en kreeg hij van het Antwerpse stadsbestuur een bronzen medaille en van Sabam het Fugabeeldje "voor zijn grote inzet voor het betere lied" - is de Vlaamse entertainer nog steeds een begrip in de showbizz.
Voor Will Ferdy een bekroning voor het jarenlange knokken tegen alle onbegrip en ongelijkheid in onze samenleving.
In de reeks "De Kleinkunst Reeks" verscheen in 1994 een CD met een aantal onvergetelijke liedjes als "Het schrijverke", "Christine", "Belijdenis", "De stervende", "De waarheid", ... (GîG)

 

"Over alle Grenzen", "Ik ben er ook nog!" en "Zo gezegd, Zo gezongen" zijn de titels van theatershows, waarmee hij in Vlaanderen ging toeren. De eerste twee waren ook goed voor een gelijknamige cd.
"Ik ben er ook nog!" kreeg een haast cynische titel mee toen begin 1996 werd vastgesteld dat Will Ferdy dringend aan een hartoperatie toe was. Die is gelukkig zeer goed geslaagd en sindsdien heeft hij hetzelfde levensritme hernomen.
"Ferdytjes en datjes” was de titel van zijn jubileumshow (55 jaar beroeps), waarmee hij het land bereisde.

 Einde 1994 ging voor de acteur Ferdy een langgekoesterde droom in vervulling: hij werd door het productieteam van 't Koekoeksnest (Radio 2) aangezocht om de rol van "Mielke" te spelen in het zo populaire radiofeuilleton. Een nieuwe taak, die hij met brio wist te volbrengen. Met een beperkte groep acteurs trok Ferdy, in opdracht van Radio 2, in volle oorlogstijd, naar onze Blauwhelmen in de Baranja.
Daar werd zijn optreden "in concert", naast dat van Wendy Van Wanten, een reuzesucces.
Sinds enkele jaren treedt Will Ferdy ook op als acteur bij het gezelschap van het EWT-theater (Deurne-Antwerpen). Ook in "Sterke Verhalen" (TV1) van Luc Wyns maakte hij een geslaagde opwachting.

Ter gelegenheid van zijn 70e verjaardag in 1997 verscheen de derde editie van "Will Ferdy zingt Guido Gezelle". Voor deze CD-uitgave werden de vroegere  orkestopnamen digitaal bewerkt en zong Will alle liedjes opnieuw in. Bovendien werden 8 gloednieuwe liedjes op Gezellegedichten toegevoegd ("tweede cyclus"). Deze CD werd een blijvend succes met steeds maar nieuwe persingen.
Daarop volgde de cd-productie "Will Ferdy zingt Jacques Brel", waarop hij andermaal hommage brengt aan de in 1978 overleden geniale artiest. Onder de 16 door hem vertaalde of hertaalde liedjes zijn er enkele die hij reeds vele jaren geleden, toen Brel nog in leven was, tot een succes zong.
Inmiddels verscheen ongeveer elk jaar een nieuwe cd.
Zijn discografie is enorm: 40 78-toerenplaten, 50 lp’s, talrijke 45-toerenplaatjes en nu reeds 20 fullcd’s!
De cd “Will Ferdy 75 - In wel en wee" verscheen einde mei 2002 en werd reeds aangevuld met een dubbel-cd “Liefde sterft nooit helemaal”, waarop zijn grootste successen met nieuwe liedjes gecombineerd werden. Als bonus-cd zijn de diverse “Christine”-versies toegevoegd.
Begin 2003 stond hij 8 weken lang, met enorm succes, aan de zijde van Ruud De Ridder op de planken van het Echt Antwaarps Teater, in een komedie die de auteur speciaal voor hem schreef: “Frikadellenkoek met kriekskes”.  In 2004 werd de Gentse versie “Frikandon mee kriekskes” door het Nieuw Gents Volkstoneel, waarvan hij peter is, opgevoerd met Will Ferdy als gastacteur.
Ook zijn jaarlijkse Kerstconcerten zijn uitgegroeid tot een traditie.
Naast talrijke onderscheidingen zoals de Toni Fakkel Award (1990) en de Antwaarpse Awaard (2004) werd hij opgenomen in de ere-galerij Radio 2 voor "een leven vol muziek" (2002) en voor zijn liedje "Christine" (2004).
Einde 2004 kwam onverwacht een wending in zijn carrière door de aanwinst van een live-begeleider, Jürgen De Smet, met wie hij ook liedjes schrijft voor zijn komende cd's en theatershows. Het werd een intense samenwerking met als gevolg dat de jonge pianist meteen instond voor 4 composities voor de cd “Ik dacht ik heb mijn tijd gehad” en alweer 4 nieuwe nummers schreef voor de nieuwe cd "Charme van het Chanson - En de jaren gingen voorbij".

De shows van Will hebben er een andere dimensie door gekregen.  “Lenteconcert 2005” in het  EWT sloeg in als een bom: uitverkochte voorstellingen en een zeer enthousiast publiek was het gevolg. In juli 2005 was Will Ferdy na 5 jaar afwezigheid helemaal terug op de jaarlijkse Gentse Feesten. Hij bracht er samen met Jürgen in Publiekstheater Minnemeers 3 premièrevoorstellingen van een nieuwe theatershow, “Will Ferdy intiem”.
In 2006 volgde op de Gentse Feesten zijn nieuwste show "Charme van het Chanson".
Intussentijd zijn in het Vlaamse land heel wat concerten met het tweetal voorzien.

2007 wordt een speciaal jaar voor Will. Op 9 maart wordt hij 80.
Als voorbode van de nationale viering die op 11 maart zal doorgaan in de Antwerpse Arenbergschouwburg, brengen wij alvast een nieuwe single cd van de jarige uit.

Intussen tijd is de blijvend creatieve artiest bezig met de voorbereiding van een nieuwe full-cd, die niet lang meer op zich zal laten wachten.

De bioinfo vanaf 1994 haalden we van de officiële website van Will Ferdy:
http://www.willferdy.be/

Jullie hebben het ondertussen al gemerkt
dat de kerstklanken terug in de oude 78-toerenplooien gegoten werden
en gans nieuw is rechts in de kolom de pasgespeelde platen.
Daar kun je de titels lezen van de laatste 20 nummers
die onze revue gepasseerd hebben.
Toch de moeite dacht ik.
Zeker voor hen die van oud op nieuw
muzikaal in de goeie oude tijd willen vertoeven.
Doen wij zelf ook hoor.
Alvast allemaal een muzikaal, gelukkig, maar vooral gezond 2007.
Wat kunnen we je beter wensen
en dat we in het komende jaar
nog vele vele oude nummertjes
kunnen opvissen uit onze lage landen.
Hier alvast een voorsmaakje !

 

 

Hier even een vrij slordige afdruk van de erg gewaardeerde Kerstplaat van Stafke Fabri.
En ik kan je verzekeren. Voor mij is het een prachtplaat van de man die verleden jaar plots op 8 januari overleed op 71-jarige leeftijd en waarmee me nog contact hadden tijdens een senioren-nammiddag in de gemeente, het jaar voordien. Maar voor wie Google intikt voor deze plaat komt slechts op enkele infobronnen terecht, waaronder onze site.
Velen willen deze plaat of CD hebben, maar ik kan, buiten de informatie die ikzelf hier op de plaat vind, geen enkele info kwijt. Uitzonderlijk heb ik deze LP wel dubbel, maar het zou na Kerst zijn moest ik ze teruggevonden hebben en dan ligt deze sfeermuziek weer voor een jaartje in de schuif. Je kunt me altijd een mailtje sturen voor uitgebreidere informatie.

De plaat is van 1978 - Fleet Benelux bv
en uitgegeven door Ariola Benelux bv

Voor de meeste nummers schreef de Maastrichtse muziekuitgever Johnny Blenco de muziek en Stafke zelf de teksten... die in hem opborrelden tijdens zijn vrachtwagenritten voor de stad Atwerpen. Want Staf werkte voor zijn pensioen voor de Stad, naast zijn huidige hobby's hondenliefhebberij en natuurlijk muziek. Op maandag verzorgde hij wekelijks enkele uren "oep z'n Aantwerps" zijn programma voor de succesvolle lokale Antwerpse radio "Minerva" die heel erg gewaardeerd wordt door de Antwerpse senioren en jonger.
Morgen publiceer ik een betere afdruk van de hoes - voor en achter - maar omwille van deze korte Kerstperiode wil ik je toch nog even de nummertjes meegeven die op deze plaat staan.

Kant 1.

1. Karsmis oep de Grunpleuts
2. Bellekes hier, bellekes daor
3. Mischin zit God te bleiten
4. De harderkes
5. 2000 Jaor geleje
6 Oep de purpere hei

Kant 2

1. Stille nacht, heilige nacht
2. De karsman
3. Marsmis deur de jaore
Witte Karsmis
5. As er sneeuw ligt in de straote
6. Mijn aaw arreslee

En als je toch van de nummertjes wil genieten kun je al tenminste een smaakje te pakken krijgen op onze 78-toerenradio waar Stafke zeker terug te vinden is met al zijn Kerstnummers.

 

 

Het heeft een gans weekend geduurd,
maar (eindelijk) onze jukebox doet het weer !
Nu onze speellijst uitbreiden,
want honderden oude nummers liggen te wachten op uw oren.
Dus veel luisterplezier ! En ben je op zoek naar een oud nummertje
dat je niet terugvindt in de lijst en
we schudden heel Vlaanderen en Nederland wakker op zoek naar.
Afgesproken ?
Want er zijn nog een massa nummers
die we nog niet eens kennen of vonden.
Alle hulp is welkom en vooral iedereen geniet mee.

Ondanks de kinderziektes van onze radio,
 en dat kan soms heel lang duren,
toch heel wat meer bezoekers per dag
op onze oldieradio met nummers van rond de jaren 1950.
Het oudste is van 1898 !

Hier even een blik achter de schermen
Naast me staat onze Tante Terry (van Ginderen)
Ze ziet er nog prima uit. Niet ?

 

Heel wat luistervinken genieten van het zelf opzoeken
naar een van de oude nummertjes in de Jukebox.
Nu moet alles prima verlopen naar de eindejaarsfeesten.
Ook op het einde van het jaar zorgen we voor verrassende
Kerstnummers van Toen !
Ook nog eens werk maken van een bio van een Gouwe Ouwe !

Eerste getal is de datum - Tweede getal het aantal bezoekers op die dag met een enorme uitsprong op 13 november 2006 met maar even 3.709 luisteraars.

Gastonneke heeft zijn 80ste verjaardag gevierd !
Proficiat Gaston en geniet van alles wat je lief is.
Zeker de glimlach met een terugblik op de herinneringen van toen !

 

Lou Bandy, afkomstig uit een Haags arbeidersgezin uit de Haagse volksbuurt waar hij ook opgroeide met zijn broer Wil, bekend geworden als zanger Willy Derby, geboren als Lodewijk Ferdinand Dieben in 1890, werkte aanvankelijk als iemand met 12 ambachten en dertien ongelukken, als piccolo, huisbediende, straatzanger en als dienstplichtige bij de marine op de marinewerf in Amsterdam waar hij als grappenmaker zich moeilijk aan de militaire dicipline kon houden. Om die reden werd hij in 1915 ongeschikt verklaard voor de dienst. Toen begon hij aan een serieuze carrière in het variété als zanger en conferencier. Aanvankelijk trad hij samen met zijn broer Willy op onder de naam van The Bandy Brothers (Bandy is een veramerikaanste omkering van de lettergrepen Die-ben.). Al snel bleken de karakters van de broers echter te sterk te botsen om zinvol te kunnen samenwerken. In tegenstelling tot Willy stond Lou bekend als een moeilijk mens.

 
Lou Bandy in de tijd van de Nationale Revue, circa 1935.

Lou ging verder onder de naam Lou Bandy en Wil onder de naam van Willy Derby. Lou's carrière verliep in den aanvang niet bijster glanzend. Hij trad op met gelegenheidsgezelschapjes, onder meer voor gemobiliseerde militairen.

  
Uit de film (links) Truusje van Aalten (rechts) Lou Bandy en Roland Varno

Zijn geluk keerde toen hij op 21 juni 1921 trouwde met de pianiste en danseres Eugenie Küche, een Duitse officiersdochter die een grote invloed op zijn carrière zou hebben. Ze bracht hem nettere omgangsvormen bij en op het juiste pad, deed hem het belang van het spreken in beschaafd Nederlands inzien en bezorgde hem zijn eerste lucratieve contracten. Met haar steun wist de Haagse volksjongen zich in de loop der jaren tot in de top van het establishment van artiesten, impressario's en theatereigenaren te werken. Al spoedig verscheen Bandy in "betere" theaters, zoals Flora in Amsterdam en het Gebouw voor Kunsten en Wetenschappen in Rotterdam. In 1927 werd hun dochter Louise geboren.

 

Bandy als vedette
Bandy werd bij het publiek bekend als zanger van vrolijke teksten, meestal van de hand van Ferry van Delden of Philip Pinkhof (alias Rido). Bij personen uit zijn directe omgeving had hij een minder vrolijk imago. De anekdotes waarin Bandy zijn collega's met een zure opmerking schoffeert zijn talrijk en menig Hagenees zou zich Bandy jaren later nog herinneren als een kankâhlijâh die er geen probleem in zag om de spiritusdrinkers op het Haagse Malieveld tegen luttele vergoeding een liedjestekst afhandig te maken.
Vanaf 1931 was Bandy de publiekstrekker voor het revuegezelschap De Nationale Revue dat hij in 1939 verruilde voor Jong Nederland. Al die tijd was zijn strohoed zijn handelsmerk. Verder stond hij bekend om de goocheme kwinkslagen die hij tussen de liedjes door maakte. Hij improviseerde vaak en wist - als een standup comedian avant-la-lettre - vaak de lachers op zijn hand te krijgen. Grove teksten schuwde hij daarbij niet. Een mevrouw die te laat binnenkwam begroette hij met de volgende woorden: "Hé Marie, leuk dat je ook komt, Ik had je met kleren aan niet zo gauw herkend."
Als artiest was Lou Bandy veelzijdig. Hij nam als zanger grammofoonplaten op, speelde mee in een paar Nederlandse speelfilms. In de eerste, Het meisje met den blauwen hoed uit 1934, speelde hij zelfs een dubbelrol. Fien de la Mar en Cees Laseur speelden een rol in zijn tweede film Het leven is niet zoo kwaad uit 1935. Maar bovenal was Bandy een revue-artiest.

 

(bewerkt) Tweede Wereldoorlog
In 1940 kocht hij een villa in Doorn. Hij vertoefde daar graag en richtte de woning zeer smaakvol in met onderandere een collectie schilderijen van Nederlandse meesters. Wat zijn opstelling in de oorslogsjaren is geweest blijft onduidelijk. Begin 1941 nam Bandy zitting in een adviesraad voor de vakgroep Kleinkunst, die moest adviseren over een door de Duitsers ingesteld instituut, de zgn. Kultuurkamer. Artiesten, kunstenaars etc. moesten hier lid van zijn om in de oorlog te mogen optreden. Deze actie werd Bandy kwalijk genomen. Waarschijnlijk had hij zich in zijn onnozelheid in dit soort zaken gestoken, want tijdens zijn optredens liet hij zijn anti-Duitse gevoelens blijken door het zingen van vaderlandslievende liedjes. In 1942 werd hij wegens anti-Duitse provocatie gearresteerd. Hij had tijdens een optreden het manke loopje van Seyss-Inquart geïmiteerd. Tussen het publiek aanwezige N.S.B.-ers meldden het voorval aan de bezetter. Hij bracht een nacht door in de gevangenis van Scheveningen, het zgn. Oranjehotel, en werd later overgebracht en gedetineerd in een gijzelaarskamp in Haaren. Door een hartkwaal te simuleren zorgde de kamparts dat hij vrijkwam. Hij schreef bovendien een onderdanige brief aan de bezetter met het verzoek om weer te mogen optreden. Korte tijd later werd hij echter opnieuw gearresteerd en overgebracht naar een gijzelaarskamp. Daar deed hij een zelfmoordpoging. Na verpleging kwam hij rond Kerstmis 1942 weer thuis. Hij trad tijdens de resterende oorlogsjaren niet meer op. Hij kreeg huisarrest en moest in Doorn blijven. In 1944 kreeg hij opnieuw tegenslagen te verwerken. Zijn vrouw Eugenie overleed in februari en zijn broer Willy Derby in april. Bij de begrafenis van zijn broer veroorloofde Bandy zich in zijn afscheidstoespraak enkele vulgariteiten, verwijzend naar het feit dat Derby tijdens het bedrijven van de liefde was gestorven. De aanwezigen waren geshockeerd.
De brief aan de kampleiding en zijn betrokkenheid bij de Kultuurkamer leidden er na de oorlog toe dat Bandy door sommigen als 'fout' werd gezien. Tijdens zijn come-backoptreden op 23 juni 1945 in het Concertgebouw in Amsterdam verscheen zelfs een afvaardiging van de Binnenlandse Strijdkrachten op het podium om Bandy te arresteren. "Als ik iets misdaan heb, stenig mij dan!", riep Bandy de zaal in. Diverse aanwezigen bemoeiden zich ermee. Het resultaat was dat men, in afwachting van nader onderzoek, van arrestatie afzag. Uiteindelijk werd Bandy de gewraakte brief vergeven, omdat deze vermoedelijk onder grote druk was geschreven. Ook de medewerking van het gros der Nederlandse artiesten aan de Kultuurkamer werd na de oorlogsjaren met de mantel der liefde bedekt.

Uit het Vlaamse muziekblad "Juke Box" van mei 1959:

Jaak De Voght werd op 22 october 1911 te Berchem (Antwerpen) geboren.
Op 10 april 1924 stond hij voor de eerste keer op het podium en weinig later werd hij beroepstoneelspeler. Dit tegen de goesting van zijn vader.
Vanaf 1931 staat hij, nog steeds als toneelspeler, op de planken van de "Folies Bergère" te Brussel  en raakt er vertrouwd met de knepen van de vak.
Tijdens de oorlogsjaren lanceert hij zich in het revue-werk en creëert het onsterfelijke duo
"Mme Priet en Mme Praat" met Mia De Wachter of Lowieke Staal.
Hij wordt de eerste conférencier van het Vlaamse land.

 
Caricatuur J. De Voght

Na de bevrijding komen er de "Welfare tournees". Optredens in Nederland en de opening van zijn eigen kabaret "Uilenspiegel" waar hij tientallen nieuwelingen lanceert: De Woodpeckers, Louis Baret, Staf Parmentier, Gaston Berghmans, De Strangers, De Cordona's, Jenny Lionel, enz.
Er volgen optredens voor "De Gewestelijke Omroep Antwerpen", in de Vlaamse film, voor de Vlaamse TV in "Kop en Staart" en niet te vergeten op de fonoplaat. Midden jaren '50 had hij verschillende successen: De Vogelmarkt, Cactussen... waarvan zijn bekendste "De Kaspische zee" waarmee hij bekend werd in gans Vlaanderen.
Op 8 mei 1959 werd Jaak De Voght te Antwerpen gehuldigd voor zijn 35 jaar op de planken in een grote feestavond in de "Zaal Majestic" in De Carnotstraat.

Op 9 Juni 1979 overleed Jaak De Voght in Antwerpen op 67 jarige leeftijd.
(Met dank aan Theo)